Gilles de Maistre

Gilles de Maistre Obraz w Infoboksie. Filmowanie Biografia
Narodziny 8 maja 1960
Boulogne-Billancourt
Narodowość Francuski
Zajęcia Reżyser , producent filmowy , dziennikarz , scenarzysta
Okres działalności Od 1985
Inne informacje
Różnica Nagroda Alberta-Londyn

Gilles de Maistre jest dziennikarzem , reżyserem, autorem, dokumentalistą, obieżyświatem i producentem kina francuskiego , urodzonym8 maja 1960w Boulogne-Billancourt ( Hauts-de-Seine ).

Biografia

Rodzina

Gilles de Maistre jest żonaty z Prune de Maistre (scenarzystą) i ojcem sześciorga dzieci. Jest jednym z potomków filozofa Josepha de Maistre . Jest jednym z przyrodnich braci Patrice de Maistre i wnukiem reżysera René Clémenta .

Kariera

Ukończył filozofię na Uniwersytecie Paris X Nanterre w 1983 r. i Centrum Szkolenia Dziennikarzy w 1985 r., gdzie kształcił się jako dziennikarz reporter wizerunkowy , zaczął od tworzenia reportaży i filmów dokumentalnych dla telewizji, w szczególności na zlecenie Sygma Télévision i CAPA agencja . Wojny, głód, partyzantki, bezdomność, przemoc czy klęski żywiołowe, krąży po całym świecie, by donosić, ostrzegać i informować.

Aby zarządzać własnymi filmami, założył w 1990 roku swoją pierwszą firmę produkcyjną Tetra Media i został reżyserem-producentem.

Jego dokument J'ai 12 ans et je fais la guerre , wyprodukowany przez Canal + i France 3 , przyniósł mu nagrodę audiowizualną Albert-Londres w 1990 roku , nagrodę dla najlepszego filmu dokumentalnego na Międzynarodowych Nagrodach Emmy , 7 d'Or dla najlepszy Wielki Reportaż i kilkanaście innych nagród na całym świecie. Kontynuuje kolekcję filmów dokumentalnych, Interdit d'enfance, wyprodukowanych w latach 1991-1994, które odzwierciedlają jego zamiar pokazania wstrząsającej rzeczywistości, zmasakrowanego dzieciństwa na całym świecie. Poprzez serię przejmujących portretów dzieci bez dzieciństwa, żołnierzy, przestępców, więzionych, uzdolnionych czy nadopiekuńczych, realizuje swoją ambicję tworzenia „filmów o prawdzie” z prawdziwą wrażliwością i wymyśla nowy sposób robienia filmów dokumentalnych. W 1999 roku jego pierwsze filmy dokumentalne Sans domicile fixes et Banlieue , nakręcone w 1987 i 1988 roku, których współautorem był Hervé Chabalier , zostały wybrane na Planète wśród „20 najlepszych głównych reportaży ostatnich dziesięciu lat”.

Swój pierwszy film fabularny, Killer Kid , wyreżyserował w 1994 roku, który zdobył Nagrodę Publiczności i Cannes Junior Prize na Festiwalu Filmowym w Cannes , po czym zajął się produkcją filmów Bouge! (1997) i dysonansów (2003) autorstwa Jérôme Cornuau jak również do filmów telewizyjnych ( piosenka zmarłego w 1998 roku i Première Neiges przez Gaël Morel w 1999) oraz serialach telewizyjnych, takich jak Le Liceum lub Brigade des Mineurs przez Miguel Courtois .

W 2001 roku nakręcił swój drugi film fabularny, Féroce , z Samym Nacerim i François Berléandem , którego premiera z okazji wyborów prezydenckich we Francji w 2002 roku wywołała skargi i procesy przeciwko Jean-Marie Le Penowi , którego ten ostatni przegrywa.

Jednocześnie nadal produkuje i reżyseruje filmy dokumentalne, w tym opery mydlane, takie jak Et plus si affinés dla Arte (20 × 26 min), À la maternité dla France 3 (10 × 26 min) czy L'Hôpital des children dla M6 (20 × 52 min). W tym celu w 2004 roku po sprzedaży Tetra Média stworzył nową firmę producencką Mai Juin Productions. Zajął się również produkcją i reżyserią swojego trzeciego filmu fabularnego dla kina: światowego tournée narodzin, zatytułowanego Le Premier Cri , który wszedł do kin w 2007 roku i był nominowany do Cezara za najlepszy film dokumentalny .

W 2009 roku zdobył Nagrodę Specjalną Jury na La Rochelle TV Fiction Festival , za swój pierwszy film telewizyjny zrealizowany dla Arte, Grands Reporters , nakręcony podczas wojny w Czadzie . Tym filmem wymyśla nowy sposób tworzenia fikcji, zanurzania jej w realnym świecie. Od tego czasu rozwinął ten styl, ten nowy sposób robienia rzeczy, zwany „fikcją w rzeczywistości”, w bardzo różnych światach. Pierwszy w Korei Północnej z Voir le pays du Matin calme dla Arte, a następnie w 2012 roku dla France 2 w Amazon Rainforest z Aż do końca świata , a wreszcie w 2014 roku w Izraelu , z małżeństw Trois et un coup de foudre , komedii dla Francji 2.

W latach 2009-2012 namalował także intymny portret celebrytów ( Jane Birkin , Bernard Arnault , Stéphane Guillon ), obok uderzających portretów dzieci, które wykonał dla France 2 , France 3 i France 5 w dokumentach Adopte-moi , Little Princes lub alert o zaginionych dzieciach . Dzieci nigdy nie przestają go inspirować.

W latach 2012-2018 uruchomił nową wytwórnię Outside Films, aby robić filmy dokumentalne ( W skórze osoby bezrobotnej po 50. roku życia , L'Homme qui murmure à l'oreille des lions ...), fikcja dla France 2 ( Trzy wesela i jedna miłość od pierwszego wejrzenia ) oraz seriale ( Coup de jeunes en cuisine , CQFG absolutnie ).

W 2015 roku rozpoczął produkcję i reżyserię dwóch filmów fabularnych. Pierwsza, nakręcona w RPA , Mia i biały lew , to fikcyjna opowieść o przyjaźni małej dziewczynki z lwem. Mia posuwa się tak daleko, że ucieka z nim i przemierza Afrykę Południową, aby uratować go przed myśliwymi. Ten międzynarodowy film w języku angielskim, koprodukowany z Jacques Perrin (Galatée) i Studio Canal , wymagał trzech lat kręcenia bez efektów specjalnych, aby zbudować prawdziwy związek między aktorką a bestią. Film wszedł do kin w dniu26 grudnia 2018, osiągnął 1 500 000 biletów we Francji i stał się największym francuskim sukcesem za granicą w 2019 roku z ponad 6 milionami biletów. Mia and the White Lion zdobyła również wiele nagród na całym świecie, w tym prestiżową nagrodę Louis Dellu Junior Prize czy nagrodę jury na Mon Premier Festival . Drugi projekt to dokument na duży ekran. Koprodukowana z Pathé, La Quête d'Alain Ducasse , to światowa trasa gastronomiczna śladami wielkiego szefa kuchni  ; film został wydany we Francji dnia11 października 2017 r..

W 2018 roku jego firma Mai Juin Productions połączyła siły z grupą audiowizualną Pierre-Antoine Capton, Xavier Niel i Matthieu Pigasse, Mediawan , aby opracować ambitną linię redakcyjną. Gilles de Maistre produkuje i kręci tam od dwóch lat, w szczególności współprodukowany ze Studio Canal film fabularny: Le Loup et le Lion to wspaniała rodzinna przygoda, której akcja rozgrywa się w Kanadzie i opowie o nieprawdopodobnej przyjaźni między dwa wielkie mityczne drapieżniki kina. Odebrane przez młodego pianistę, który je wychowa, lwiątko i wilczyca spotkają się i dorosną razem po raz pierwszy w filmie. Premiera zaplanowana jest na 13 października 2021. Inmarzec 2018rozpoczyna też zdjęcia do filmu dokumentalnego Demain est à nous , będącego światowym tournée wojowniczych, zaangażowanych dzieci, które walczą w czterech zakątkach planety albo z niesprawiedliwością, albo z cierpieniem, których są ofiarami. . Ten film, koprodukowany z Echo Studio, został wypuszczony na ekrany kin przez Apollo Films w dniu25 września 2019 r.i osiągnął 100 000 przyjęć. Przygotowuje nowy projekt na 2021/22: Jaguar my Love , koprodukowany ponownie ze Studio Canal, ten film potępia handel zwierzętami na świecie i wylesianie w Amazonii poprzez rodzinną komedię przygodową.

Jednocześnie produkuje i współreżyseruje z Amandine Fredon kreskówkową wersję Mii i białego lwa (Mia and Charlie) na podstawie scenariuszy Prune de Maistre.

Filmografia

Jako reżyser i producent kina i beletrystyki

Jako reżyser i producent filmów dokumentalnych

Jako dyrektor handlowy

Jako producent filmowy i fabularny

Opublikowanie

Nagrody

Uwagi i referencje

  1. Filiacja:
    • Józef de Maistre (1753-1821)
      • Rodolphe de Maistre 1789-1866)
        • Karol de Maistre (1832-1897)
          • Gonzaga de Maistre (1873-1926)
            • Józef de Maistre (1900-1985)
              • Bruno de Maistre (1925-2003)
                • Gilles de Maistre (ur. 1960)
  2. Recenzja dokumentu, magazyn Télérama z 21 listopada 2015 r.

Linki zewnętrzne