Kredyt Lyonnais | |
Logo LCL | |
Siedziba LCL , boulevard des Italiens w Paryżu . | |
kreacja | 6 lipca 1863 r |
---|---|
Kluczowe daty |
1945 : nacjonalizacja 1993 : wirtualne upadłość 1999 : prywatyzacja 2002 : fuzja z Crédit Agricole 2005 : nowa tożsamość handlowa LCL |
Założyciele |
Henri Germain François Barthélemy Arlès-Dufour |
Kluczowe dane | Henri Germain |
Hasło reklamowe | LCL. Moje życie. Moje Miasto. Mój bank. |
Siedziba firmy | 18 rue de la République, 69002 Lyon Francja |
Kierunek |
Philippe Brassac ( PCA ) Michel Mathieu ( DG )
|
Dyrektorzy | Philippe Brassac |
Akcjonariusze | Kredyt Agricole SA |
Czynność | Bank |
Przedsiębiorstwo macierzyste | Kredyt rolniczy |
Spółki zależne | Interfimo, Kąt Neuf |
SYRENA | 954509741 |
Stronie internetowej | www.lcl.fr |
Obrót handlowy | 3365 mln euro w 2018 r. (skonsolidowane) |
Zysk netto | 536 mln euro w 2018 r. (skonsolidowane) |
Kod banku (BIC) | CRLY |
---|---|
Kod instytucji (IBAN) | 30002 |
JEST W | FR0011164904 (CRLY) |
Crédit Lyonnais , spółka akcyjna, znana jako LCL , to francuski bank założony w Lyonie w 1863 roku przez François Barthélemy Arlès-Dufour i Henri Germain . Jest uważany za jeden z trzech filarów francuskiego sektora bankowego, będąc częścią „Trois Vieilles” z BNP Paribas i Société Générale .
Banki apelujące do oszczędzających, takie jak te, które istniały już w świecie germańskim, pojawiły się we Francji dopiero pod wpływem św. Simonian z Crédit Mobilier w 1852 r. Braci Pereire , obniżając wartość nominalną akcji do 500 franków i przez stosując stopę dyskontową niższą niż w Banque de France. Jego początkowy sukces wzbudzi zainteresowanie emulatorów wśród wielkiego banku, którego uosobieniem był James de Rothschild, który początkowo był temu przeciwny. Ale odwołanie się do potrzeb kapitałowych rewolucji w kolejnictwie i ogólnie w przemyśle pokaże znaczenie tego narzędzia finansowania. Naśladować go będzie Crédit Foncier w 1852 r., a następnie Crédit Lyonnais, którego pierwotny pomysł zorganizował w 1862 r. Arlès-Dufour. Swoją satysfakcją popycha cenionego od kilku lat Henriego Germaina do przejęcia inicjatywy i zarządzania z siedzibą administratora, ale którego działania całej jego rodziny i przyjaciół mają taką samą wartość jak działania Germaina. Utworzenie konkurencyjnego banku w mieście prowincjonalnym wymaga co do zasady zezwolenia rządowego, ale głosowanie Organu Ustawodawczego głosuje ustawa z dnia 23 maja 1863 r. o spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością, które wypuszczają projekt tego zezwolenia.
To właśnie w Lyonie Henri Germain , lat 39, syn jedwabiu , założył6 lipca 1863 rbank z lokalnym powołaniem, ale z nową inspiracją : Crédit Lyonnais. Jego współpracownikami są biznesmeni i jedwabiście lyońscy, jak Henry Jaubert, Joseph Bellon, ale także Genevois, Saint-Simonians jak Arles-Dufour , Enfantin , Talabot i Chevalier , osobistości, takie jak Eugene I I Schneider . To stworzenie jest podobne do drugiego rewolucji bankowego z połowy XIX th wieku, który widzi to nowa generacja banków inspiracji Saint-simonowska organizować systematyczne gromadzenie nieaktywnych oszczędności ogółu społeczeństwa i drenażu do pracy w przemyśle lub do rynku finansowego.
Crédit Lyonnais rósł bardzo szybko w ciągu pierwszych 20 lat istnienia, jego kapitał wzrósł z 8 do 200 milionów franków, w okresie silnych spekulacji na giełdzie paryskiej. W 1880 r., gdy bank istniał już 17 lat, zorganizowano w nim „Wieczorną Giełdę Papierów Wartościowych” zorganizowaną przez coulissiers w głównej sali Crédit Lyonnais, która umożliwiała wymianę papierów wartościowych po zamknięciu.
Oś strategiczna: Londyn, Paryż, Lyon i MarsyliaBankowa i handlowa przeszłość Lyonu oraz potencjał przemysłowy regionu mogą zapewnić lokalny dobrobyt przedsiębiorstwu. Jednak Crédit Lyonnais zyskał przyczółek w Paryżu i Marsylii , otwierając tam dwa oddziały w 1865 r., kiedy miał już blisko 10 000 deponentów. Młody bank bez większych konsekwencji przeszedł przez kryzysy 1866 i 1870. W tym samym roku okupacja paryskiej centrali przez Prusaków skłoniła Henri Germaina do otwarcia oddziału w Londynie ( Wielka Brytania ), światowej stolicy finansowej. Crédit Lyonnais zaczyna również rozwijać sieć oddziałów w regionie Lyonu, aby jak najściślej gromadzić swoje zasoby.
Bank inwestycyjny z trwałym sukcesemCrédit lyonnais, instytucja publiczna, działa również jako bank inwestycyjny , tworząc firmy lub przejmując w nich duże udziały: jeśli uruchomienie fabryki Fuchsine w Lyonie zakończyło się niepowodzeniem w 1870 r., Crédit lyonnais odniósł znaczący sukces, taki jak utworzenie w 1879 r. Lyonnaise des Eaux i Société foncière lyonnaise . W tym samym roku bank przejął również kontrolę nad dwoma towarzystwami ubezpieczeniowymi; Crédit Lyonnais zaistniał na rynkach finansowych, przyczyniając się do ulokowania pożyczki wyzwolenia ziemi w 1871 r., wydając pożyczki dla miast Paryża i Lyonu.
Rozszerzenie sieciSzybki rozwój Crédit Lyonnais umożliwił jej porzucenie w 1872 r . statusu SARL na rzecz spółki akcyjnej , co dało jej możliwość znacznego podwyższenia kapitału; w 1878 r. urósł do rangi czołowego banku francuskiego. Choć nie było jej jeszcze w niektórych dużych miastach francuskich, jej sieć zagraniczna obejmowała już wówczas agencje w Londynie, Konstantynopolu , Aleksandrii , Genewie , Madrycie i wkrótce Sankt Petersburgu . W 1879 r. Crédit Lyonnais wyruszył na podbój paryskich klientów, tworząc w ciągu roku 23 biura okręgowe. Potem przychodzi kolej na inne regiony francuskie, od 1880 roku.
„Doktryna Germaina” narodziła się z krachuRosnąca ekspansja Crédit Lyonnais została zatrzymana w latach 1881-1882 wraz z krachem Union Générale z powodu szaleńczych spekulacji na giełdzie. Henri Germain poczuł kryzys nadchodzący od 1881 roku i postanowił ograniczyć pożyczki i środki trwałe; Crédit Lyonnais może następnie zająć się wnioskami o wypłatę od swoich klientów. „Doktryna Germaina” dotycząca płynności i bezpieczeństwa zatrudnienia przez długi czas będzie zasadą postępowania wszystkich banków depozytowych. Opiera się na zasadzie: „środki krótkoterminowe nie mogą finansować długoterminowych miejsc pracy”.
2 e francuski kapitalizacja w roku 1900Podczas Belle Epoque, napędzany przez ekspansji akcjonariusza, Crédit Lyonnais jest 2 e kapitalizacja giełdy paryskiej , która ma cztery banki wśród najlepszych sześciu spółek giełdowych pod względem wielkości.
Mimo trudności 1882 roku filia paryska awansowała do rangi centrali , oddając tym samym uprawnienia decyzyjne Paryżowi (siedziba pozostała w Lyonie). Teraz może osiedlić się dalej na morzu, ponieważ tak zwany hotel „Włosi”, ponieważ znajduje się na bulwarze o tej samej nazwie , rozpoczęty w 1876 r. pod nadzorem architekta Bouwensa, został otwarty w 1883 r. Od 1880 r. „Wieczór Giełda” jest organizowana przez kulisy , w wielkiej sali, od czwartej do siódmej
Światowa sieć agencjiW swojej logice bankowości depozytowej Crédit Lyonnais kontynuuje rozwój swojej krajowej i międzynarodowej sieci. W latach 1882-1900 łączna liczba oddziałów wzrosła ze 110 do 189. Ponownie podwoiła się w latach 1900-1913. Za granicą, oprócz swoich poprzednich placówek, bank oferuje teraz swoje usługi w Brukseli , Moskwie , Odessie , Smyrnie , Lizbonie , Porto , Port Said , Kair , Jerozolima , Barcelona , Walencja , Sewilla i San Sebastian .
Problemy z pożyczkami i lokatyCrédit Lyonnais jest bardzo aktywny w udzielaniu i udzielaniu pożyczek francuskich i zagranicznych. Dzięki nadwyżce salda kont ten eksport kapitału uczynił Francję „bankierem świata”. Crédit Lyonnais, który zakazał holdingów przemysłowych, pomagał firmom poprzez emisje obligacji, a przede wszystkim dyskontowanie weksli komercyjnych, co pozostało główną działalnością establishmentu.
Pierwszy światowy bankHenri Germain zmarł w 1905 roku, ale był w stanie zobaczyć, że założony przez niego zakład stał się w 1900 pierwszym bankiem światowym pod względem sumy bilansowej; Crédit Lyonnais nadal utrzymywał tę rangę w 1913 roku. Jego centralna siedziba, symbol tej potęgi, została ukończona w tym samym roku pod nadzorem architektów Félix Narjoux i Victor Laloux . Firma zatrudniała wówczas 16 400 pracowników na całym świecie, w tym 13 900 we Francji.
Wybuch I wojny światowej w oczywisty sposób dotknął Crédit Lyonnais: zmobilizowano prawie 8000 pracowników, zamknięto wiele biur, wydłużenie terminów handlowych sparaliżowało handel, a około 20% depozytów zostało natychmiast wycofanych. Francja i Europa wychodzą z konfliktu bardzo osłabione. Crédit Lyonnais, które straciło 1592 pracowników, stwierdziło, że warunki pracy są bardzo odmienne od warunków przedwojennych.
Rewolucja i inflacjaPo Rewolucji Październikowej (1917) rosyjskie agencje zostały ostatecznie zamknięte w 1920 roku, a rosyjski dług nie jest już uznawany przez bolszewików . Wkrótce nacjonalistyczna rewolucja Mustafy Kemala wciągnie tureckie agencje w ten sam wir. We Francji inflacja niszczy zasoby rentierów, tradycyjnych klientów Crédit Lyonnais.
Nowi konkurenciWe Francji powojenny krajobraz bankowy zmienia się wraz z przewrotami politycznymi (rewolucja rosyjska i turecka, inflacja itp.). Pojawiają się nowi konkurenci, a państwo, za pośrednictwem placówek publicznych czy Skarbu Państwa, staje się ważnym graczem w systemie finansowym. W tym trudnym kontekście Crédit Lyonnais chwilowo stracił swoją wiodącą pozycję we Francji w latach 1920-1929. Strajk jeszcze bardziej zaciemnił obraz w 1925 roku.
Odzyskiwanie honorowych miejscSpołeczeństwo | Kapitał (w miliardy z FF ) |
---|---|
Lyonnaise des eaux | 1,60 |
CPDE | 1,40 |
Bank Francji | 1.30 |
Kredyt Lyonnais | 1,00 |
Wiąz | 1,00 |
Ciekłe powietrze | 1,00 |
Towarzystwo Generalne | 1,00 |
Rodan-Poulenc | 0,90 |
Saint Gobain | 0,82 |
Żaby Alais | 0,80 |
Kuhlmann | 0,80 |
Unia elektroenergetyczna | 0,79 |
Elektryczność Marsylii | 0,76 |
Aby przezwyciężyć złą sytuację ekonomiczną lat dwudziestych, Crédit Lyonnais uruchomił proces rozwoju pacjentów. Pod koniec I wojny światowej, chcąc urozmaicić swoją pracę, poszerzył swoją klientelę przemysłową. Skutkuje to z jednej strony krótkoterminowym finansowaniem dla przedsiębiorstw, z drugiej zaś powstaniem spółki zależnej zajmującej się kredytami średnioterminowymi, UCINA , Union pour le crédit à l' industrie nationale, która powstała w 1919 r. we współpracy z Comptoir National d'Escompte de Paris . Z drugiej strony prowadzona jest ciągła polityka rozbudowy sieci oddziałów, w szczególności pod wpływem Dyrektora Zarządzającego Édouarda Escarry , w celu zwiększenia zasobów banku. W ten sposób sieć osiągnęła liczbę 1450 stałych lub przerywanych miejsc w latach 30., po czym nieco się skurczyła pod wpływem kryzysu gospodarczego. Dzięki tej serii działań i silnej aktywności w sektorze papierów wartościowych Crédit Lyonnais ponownie stał się wiodącym bankiem francuskim w 1929 roku. Stosunkowo dobrze przetrwał wielki kryzys lat 30., kiedy zbankrutowało wiele lokalnych, a nawet krajowych banków.
W 1936 roku jest to czwarta kapitalizacja rynkowa Francji, po powstaniu francuskich firm przemysłowych na giełdzie , podczas gdy bank był jeszcze 3 e w 1913 roku .
Pod okupacjąPomimo bombardowań, których ofiarami padły niektóre agencje francuskie i osłabienia więzi z agencjami zagranicznymi, Crédit Lyonnais był mniej dotknięty wojną niż w latach 1914-1918. Nie mogąc wykorzystać pieniędzy swoich deponentów w kredytach, ze względu na wolniejszą działalność gospodarczą, bank umieszcza je w bonach skarbowych.
Crédit Lyonnais miał wieloletnie relacje z Deutsche Bank. Ze współpracy z nazistowskimi Niemcami czerpie trudne do oszacowania zyski. W 1945 roku Komitet ds. Konfiskaty Nielegalnych Zysków oszacował ją na około 150 milionów franków.
Według historyków Alaina Plessisa i Philippe'a Verheyde'a, „podczas gdy bank miał do tego czasu zasadę obrony wszystkich swoich klientów, [...] ustawodawstwo przeciwko Żydom organizującym ich grabież, środki, które Niemcy chcą nałożyć na wszystkich obywateli krajów „wrogów Niemiec” […], aby uniemożliwić im pozbycie się swoich papierów wartościowych i zmusić ich do otwarcia skarbon, które wynajęli od banku, ciążyło na zachowaniu niektórych urzędników banku” . Notatka od dyrektora zarządzającego, Édouarda Escarry , zachęca kierownictwo Crédit Lyonnais do „przeprowadzenia dokładnego przeglądu wszystkich twoich rachunków w celu rozróżnienia między posiadaczami aryjskimi i nie-aryjskimi” . Procedura postępowania jest wskazana w trzech etapach: „1°) dokonaliśmy już spisu żydowskich ksiąg, 2°) listę należy przejrzeć w celu skorygowania ewentualnych braków, 3°) w razie wątpliwości napisz do klienta, żeby wysłał zaświadczenie o nieprzynależności do rasy żydowskiej” .
Jeszcze w latach 70. w urzędach znajdowały się jeszcze w czasie wojny dokumenty otwarcia konta zwane „kartą podpisu”, na której przed podpisem można było przeczytać odręczną wzmiankę „Oświadczam, że jestem nie-Żydem”.
Jednak niektórzy menedżerowie bankowi powiązani z Crédit Lyonnais odmawiają tej współpracy . Tak jest w przypadku Oliviera Moreau-Néret , Inspektora Finansów , dołączył do Crédit Lyonnais jako sekretarz generalny w 1926 r. i został sekretarzem generalnym ds. gospodarczych w Ministerstwie Finansów w lipcu 1940 r.: zrezygnował w czerwcu 1941 r., ponieważ nie zaakceptował stanowisk zajmowanych wobec Niemców na pokrycie wydatków wojsk okupacyjnych i militarnych ustępstw poczynionych przez Vichy w Syrii . Wrócił do banku jako dyrektor zarządzający w 1949 roku, a następnie został prezesem w 1955 roku.
W 1943 r. miało miejsce duże podwyższenie kapitału. W dziedzinie regulacji w czerwcu 1941 r. ogłoszono ustawę o zawodzie bankowca; jest uzupełniany i modyfikowany przez prawo bankowe z 2 grudnia 1945 r., które teraz wyraźnie oddziela banki depozytowe od banków inwestycyjnych i ściśle nadzoruje dystrybucję kredytu. Ustawa z 2 grudnia 1945 ostatecznie decyduje o nacjonalizacji czterech głównych instytucji kredytowych: CNEP , BNCI , Société Générale i Crédit Lyonnais.
Pomimo restrykcyjnych ram regulacyjnych (tworzenie agencji podlega kwotom), establishment prowadzi proaktywną politykę zdobywania udziału w rynku. Ponieważ dochody z transakcji papierami wartościowymi spadły proporcjonalnie o połowę w porównaniu z okresem przedwojennym, Crédit Lyonnais zintensyfikował wysiłki na rzecz branży, szczególnie w zakresie transakcji zagranicznych i dyskonta. Spółki zależne, takie jak SOFINEX, utworzony w 1963 r., umożliwiają przejmowanie udziałów w kapitale niektórych spółek, czego nie dopuszcza status banku depozytowego.
Innowacje i inżynieria finansowaW dziedzinie inżynierii finansowej innowacje następują po sobie: to z inicjatywy Oliviera Moreau-Néret , Dyrektora Zarządzającego i specjalisty ds. papierów wartościowych, w imieniu Pechiney odbywają się pierwsze emisje obligacji zamiennych na akcje i „uczestniczących” obligacji w latach 50. W 1952 r. po raz pierwszy na rynku finansowym utworzono w paryskiej agencji centralnej usługi „Akredytowanej Giełdy”, specjalizującej się w zarządzaniu aktywami. Jest to dzieło Maurice'a Schlogela , podobnie jak stworzony w 1959 roku SLIVAM (Société Lyonnaise d'Investissement en Securities), będący zapowiedzią SICAV .
Nowy start międzynarodowej sieciNa arenie międzynarodowej sieć rozciągnęła się od 1947 roku w Ameryce Łacińskiej (Brazylia, Peru, Wenezuela), a następnie, bardziej efemerycznie z powodu napięć dyplomatycznych, na Bliskim Wschodzie. W Afryce wraz z dekolonizacją agencje stają się powiązanymi bankami.
Europejska siedziba ONZ i bank w SzwajcariiPo II wojnie światowej europejska siedziba Organizacji Narodów Zjednoczonych i dziesiątki organizacji międzynarodowych przeniosły się do Genewy , co miało służyć działalności międzynarodowej bankowości handlowej. W tym okresie Szwajcaria była według MFW najbogatszym krajem na świecie . Jeśli na początku Crédit lyonnais de Genève miał straty, bank osiągałby zyski od 1956 r. po kryzysie Kanału Sueskiego, podczas którego ONZ potwierdziła legitymację egipską. Wielu handlarzy tkaninami, bawełną i nasionami oleistymi wyjechało z Egiptu do Genewy. Ten rozwój handlowców w połączeniu z postępem operacji swapów walutowych uczestniczył w działalności międzynarodowej bankowości handlowej w Genewie. Mimo szoku naftowego z 1973 roku bank będzie się tam rozwijał.
Od 1966 r. państwo stworzyło warunki dla nowego cyklu ekspansji i innowacji w bankach, łącząc działalność bankowości inwestycyjnej i bankowości depozytowej. Z drugiej strony cofa się wcześniejsze zezwolenie na otwieranie oddziałów. Aby wesprzeć zjawisko masowych usług bankowych we francuskim społeczeństwie, Crédit Lyonnais zwiększył liczbę swoich oddziałów, która wzrosła z 828 w 1967 r. do 1905 w 1974 r., podczas gdy liczba pracowników wzrosła z 29 000 do 47 000. François Bloch-Lainé as prezydent w 1967 r. oznacza rzeczywistą nacjonalizację zakładu. Siedziba główna została gruntownie odnowiona w latach 1971-1974, centra administracyjne zostały utworzone w prowincjach, takich jak Bayeux.
Sukcesy międzynarodowe i napięcia wewnętrzneOd 1966 roku bank stawał się coraz bardziej międzynarodowy; UBAF (Związek Banków Arabskich i Francuskich) został założony w 1970 roku, klub Europapartenaires (Crédit Lyonnais, Commerzbank , Banco di Roma i Banco Hispano-Americano ) powstał w latach 1970-1973; Crédit Lyonnais, który uzyskał status oddziału w Nowym Jorku w 1971 r. , był pierwszym zachodnim bankiem, który uzyskał przedstawicielstwo w Moskwie w 1972 r. i otworzył agencję w Tokio w 1976 r. Ta ekspansja, liczne rekrutacje i częste transfery spowodowały napięcia, które dłużej niż jego koledzy do strajku w banku w 1974 r. Potrzeba kilku lat, aby całkowicie wymazać skutki i przywrócić Crédit Lyonnais na właściwe tory. Będzie to dzieło prezydentów Jacquesa Chaine'a (1974-1976), tragicznie zamordowanych przed centralą w 1976 r., Claude'a Pierre-Brossolette'a (1976-1982) i Jeana Deflassieux (1982-1986).
Podczas gdy od 1973 r. ustawa częściowo otwierała kapitał dla personelu, lata 80. rozpoczęły się całkowitą nacjonalizacją placówek bankowych, przegłosowaną przez zgromadzenie 13 lutego 1982 r .
Deregulacja i dezpośrednictwoPo wyborze François Mitterranda na prezydenta republiki 10 maja 1981 r., a następnie zwycięstwie lewicy w wyborach parlamentarnych w czerwcu 1981 r. , warunki działalności bankowej ulegną gruntownej zmianie. Prawo bankowe z 1984 r., które nastąpiło po okresie oszczędnościowym, zmierza do ujednolicenia statusu wszystkich instytucji kredytowych. Deregulacja wprowadzone od 1986 roku na rynkach kapitałowych doprowadziły do zjawiska disintermediation : banki nie są już obowiązkowe przejście dla firm, które mogą finansować się swobodnie na rynkach kapitałowych. Zawody bankowe również doświadczają coraz większej złożoności. W tym niezwykle konkurencyjnym środowisku Crédit Lyonnais dostosowuje swój system handlowy do każdego typu klientów (osoby fizyczne, handlowcy i rzemieślnicy, firmy) oraz oddziela zadania handlowe i administracyjne. Rynki kapitałowe oraz sektory finansowania aktywów i projektów również są rozbudowywane i reorganizowane.
Od ekspansji do kryzysuStrategia prezydentów Jean-Maxime Lévêque (1986-1988) i Jean-Yves Haberer (1988-1993) ma na celu rozwój sieci międzynarodowej, w szczególności europejskiej. W latach 1989-1992 znalazło to odzwierciedlenie w szczególności w przejęciach Chase Banque de Commerce w Belgii, Credito Bergamasco i Banco San Marco we Włoszech , Banca Jover , Banco Comercial Español w Hiszpanii , a zwłaszcza BFG Bank w Niemczech . Z drugiej strony znaczące udziały w kapitale spółek realizowane są poprzez spółki zależne Clinvest i Clindus . Ta agresywna strategia okazuje się obarczona dużym ryzykiem, w szczególności ze względu na spowolnienie gospodarcze w 1992 r. Przejęcie udziałów przemysłowych obciążyło kapitał obrotowy banku, podczas gdy finansowanie sektora nieruchomości doprowadziło do dużych strat. Wreszcie ryzykowne inwestycje, takie jak Metro-Goldwyn-Mayer, oraz słabo kontrolowane spółki zależne są źródłem poważnych komplikacji zarówno we Francji, jak i za granicą (SASEA).
Bank inwestuje poprzez swoje spółki zależne w kapitał blisko 1600 firm. Wartość udziałów przemysłowych wzrosła z 9,7 miliarda franków w 1988 roku do 52 miliardów w 1993 roku. Portfel nieruchomości osiągnął 100 miliardów franków i mocno odczuł kryzys na rynku nieruchomości.
Crédit Lyonnais znalazł się w sytuacji faktycznego bankructwa w 1993 r., w szczególności z powodu ogromnych inwestycji (w tym dokonanych za pośrednictwem holenderskiej spółki zależnej ) utraconych w MGM . Raport parlamentarny potępia system zaliczek i ryzykownych pożyczek, szczególnie w sektorze nieruchomości, który przewidywał zysk kapitałowy przewidziany na tych transakcjach dotyczących nieruchomości. Afera Crédit Lyonnais uwypukliła niektóre finansowe przyczyny kryzysu na rynku nieruchomości . Wysokość strat (130 miliardów franków) sprawiła, że był to jeden z największych skandali finansowych w historii, podobnie jak afera panamska . Skandal ten dotknął również kilka spółek zależnych Crédit lyonnais ( CLBN , SdBO , IBSA , Altus Finance ).
5 maja 1996 r. pożar częściowo zniszczył centralę w Paryżu (siedziba znajduje się w Lyonie). Jednak Crédit Lyonnais ratuje swoją działalność rynkową dzięki gotowemu do działania pomieszczeniu awaryjnego handlu. Istnieją poważne wątpliwości co do przypadkowego charakteru incydentu, w szczególności ze względu na wielokrotne wybuchy epidemii i pożar w magazynie w Le Havre w części archiwów IBSA, który miał miejsce 19 sierpnia 1997 roku.
W 1999 r. po dokapitalizowaniu państwo francuskie częściowo sprywatyzowało Crédit Lyonnais. Państwo zatrzymuje 20% udziałów w kapitale i tworzy z inwestorami instytucjonalnymi wchodzącymi do kapitału „Grupę akcjonariuszy partnerskich”, która jest w rzeczywistości umową akcjonariuszy , aby zapewnić niezależność banku. Największymi akcjonariuszami są Crédit Agricole , Axa i Allianz , w szczególności za pośrednictwem AGF , z których żaden nie może posiadać więcej niż 10% (w przypadku Crédit Agricole) Crédit lyonnais bez zezwolenia rządu.
W 2003 roku, po niespodziewanym zakupie przez BNP Paribas prawie 17% kapitału grupy, grupa Crédit Agricole z opóźnieniem podjęła decyzję o przejęciu kontroli nad Crédit Lyonnais. Jean Peyrelevade , prezes banku, wyrażając swoje preferencje dla tego ostatniego, państwo sceduje swój udział na Crédit Agricole. Zwycięski bank łączy część bankowości korporacyjnej (BFI) z Indosuez z zielonego banku, tworząc Calyon i spółkę zarządzającą CLAM z CAAM.
W 2005 roku CDR , spadkobierca zobowiązań banku, zgodził się zapłacić 525 milionów dolarów Departamentowi Ubezpieczeń stanu Kalifornia w celu zakończenia postępowania sądowego w sprawie Executive Life . Ta amerykańska firma ubezpieczeniowa, stojąca na skraju bankructwa, została w latach 90. kupiona przez MAAF ze środków Crédit Lyonnais, ale amerykański wymiar sprawiedliwości uważa, że towarzystwo było tylko figurantem banku, jednak w tamtym czasie było to zakazane aby bank przejął amerykańską firmę ubezpieczeniową.
Przyjęcie nowego wizerunku marki w 2005 roku29 sierpnia 2005 r. Crédit Lyonnais, poprzednio akronim CL , zmienił swoją identyfikację wizualną i komunikacyjną (nowe logo, nowe hasło, nowa tożsamość muzyczna) i uruchomił swoją komercyjną markę LCL - Crédit Lyonnais , powszechnie w skrócie LCL. Nazwa korporacyjna banku pozostaje oficjalnie Crédit Lyonnais.
W listopadzie 2013 roku francuski rząd ogłosił, że chce pożyczyć 4,5 mld euro w celu uregulowania długów Crédit Lyonnais. Ratowanie banku będzie kosztować w sumie 14,7 mld euro, czyli według paryskiego „812 € nałożonego podatnika”.
4 marca 2021 r. LCL ogłosiło restrukturyzację swojej sieci oddziałów, likwidując 15% z nich, czyli ponad 200. Jest to następstwo kilku podobnych restrukturyzacji w 2016 i 2018 roku.
Dawne logo Crédit lyonnais w latach 80. do 2005 r.
Logo instytucji od 2005 roku.
Wariant „Bankowość i Ubezpieczenia”.
LCL ponownie koncentruje się na rynku francuskim. Obecnie działalność LCL to bankowość detaliczna, bankowość prywatna, bankowość profesjonalna oraz bankowość korporacyjna i zarządzanie majątkiem.
LCL posiada również 3 spółki zależne: Interfimo (organizacja finansowa dla wolnych zawodów), Thémis bank (finansowanie postępowań upadłościowych przedsiębiorstw) oraz Angle Neuf (inwestycje w nowe nieruchomości). BFC-AG (Banque Française Commerciale-Antilles Guyane) została w pełni zintegrowana z LCL w 2015 roku. Pozostałe spółki zależne we Francji i na świecie zostały włączone do grupy Crédit Agricole.
W 2012 r. LCL zatrudniało prawie 20 900 pracowników w 2065 oddziałach, w tym ponad 1900 oddziałów LCL w całym kraju dla 6 milionów klientów indywidualnych, 320 000 klientów profesjonalnych oraz 27 000 klientów korporacyjnych i instytucjonalnych.
We wrześniu 2012 roku bank, już od dawna zaangażowany w działania sponsorskie, utworzył fundację korporacyjną: Fundację LCL.
Publikując przez magazyn Global Finance w corocznym rankingu 50 najbezpieczniejszych banków na świecie w 2012 roku, LCL już się nie pojawia (jako Societe Generale i Credit Agricole), podczas gdy w poprzednim roku placówka wciąż znajdowała się na 27 miejscu .
Od 1985 do 2016 roku Crédit Lyonnais, a następnie LCL, był partnerem Francuskiej Federacji Judo . Ta współpraca jest teraz z Crédit Agricole .
Crédit Lyonnais, wówczas LCL, jest partnerem Tour de France od 1981 roku . Od 1987 roku bank jest partnerem żółtej koszulki , tuniki lidera klasyfikacji generalnej. Ponadto, w ramach partnerstwa z Amaury Sport Organization (ASO), LCL jest obecny w następujących wyścigach kolarskich: Paryż-Nicea , Paryż-Roubaix , Critérium du Dauphiné , czy nawet Paris-Tours . Bank był partnerem Critérium international de la route aż do jego likwidacji.
Poprzez afery, które wstrząsnęły bankiem w latach 90. , pojawiły się pytania dotyczące funkcjonowania państwa francuskiego, w szczególności spokrewnienia jego sfer z kontrolującymi je elitami państwowymi.
Pewne służby państwowe, w szczególności Inspekcja Finansów i Skarb Państwa, zostały wciągnięte w ich rolę nadzorczą.