Alfred Rosenberg | |
Alfred Rosenberg, in styczeń 1941. | |
Funkcje | |
---|---|
Minister Rzeszy na okupowanych ziemiach wschodnich | |
1941 - 1945 | |
Rząd |
Gabinet Hitlera Gabinet Goebbels |
Szef NSDAP (tymczasowy) | |
9 listopada 1923 - 27 stycznia 1925 | |
Poprzednik | Adolf Hitler (Führer z NSDAP) |
Następca | Adolf Hitler (Führer z NSDAP) |
Biografia | |
Data urodzenia | 12 stycznia 1893 r. |
Miejsce urodzenia | Rewal ( Imperium Rosyjskie ) |
Data śmierci | 16 października 1946 |
Miejsce śmierci | Norymberga , okupowane Niemcy |
Narodowość | Niemiecki |
Partia polityczna | NSDAP |
Zawód | Architekt, pisarz |
Alfred Rosenberg , ur.12 stycznia 1893do Revala i zmarł dnia16 października 1946w Norymberdze , niemiecki polityk, architekt i eseista, członek Narodowosocjalistycznej Partii Niemieckich Robotników i jeden z teoretyków nazizmu . W czasie II wojny światowej pełnił funkcję ministra Rzeszy ds. Okupowanych Ziem Wschodnich . Był jednym z głównych zbrodniarzy wojennych skazanych na śmierć podczas procesów norymberskich, a następnie straconych przez powieszenie.
Rosenberg pochodzi z rodziny niemiecko-bałtyckiej . Będąc chronionym czasem rosyjskiego mistyka Dymitra Merejkowskiego , podjął studia inżyniera - architekta w Cesarskiej Szkole Technicznej w Moskwie , dziś Bauman University .
Na początku grudnia 1918 opuścił Tallin , uciekając przed rewolucją bolszewicką i przez kilka tygodni przebywał w Berlinie . Ostatecznie osiadł na stałe w Monachium na początku 1919 r. (miasto było wówczas ośrodkiem zgrupowania mniejszości niemieckiej w Rosji na emigracji) i przetrwał tam dzięki jadłodajni i towarzystwom pomocy Niemców bałtyckich . W 1920 roku jego miejsce urodzenia stało się stolicą nowej niepodległej Republiki Estonii , która stopniowo wywłaszczyła ostatnich właścicieli niemiecko-bałtyckich.
Bezpaństwowiec, wykorzeniony, w poszukiwaniu, bliski kręgom Volkischa , wieloaspektowy i silnie reprezentowany w Bawarii , uczęszczał tam do Zakonu Thule , opowiadając się za rasowymi doktrynami Dietricha Eckarta ; ten ostatni przedstawia go Adolfowi Hitlerowi .
NSDAP silnie przyciąga wówczas Niemców za granicą, ci zaś z kolei odgrywają zasadniczą rolę w jej rozwoju.
Będąc w towarzystwie Thule , stał się jednym z najgorętszych zwolenników narodowego socjalizmu . Od 1920 r. , kiedy odbył wykształcenie architektoniczne, był redaktorem naczelnym Völkischer Beobachter , organu partii nazistowskiej .
W 1922 opublikował Plague in Russia! Bolszewizm, jego przywódcy, jego wykonawcy i jego ofiary , dzieło, które identyfikując bolszewizm i Żydów , naznacza Hitlera. Brał udział w nieudanym puczu monachijskim w 1923 roku .
Pomaga przyciągnąć do NSDAP tych, którzy po prawej stronie rozwijają poczucie kulturowego i rasowego pesymizmu.
Hitler, uwięziony , wyznaczył go na stanowisko szefa partii. Odwiedza Hitlera w więzieniu i potwierdza swój intelektualny wpływ na ustanowienie doktryny nazistowskiej w częściach Mein Kampf .
Wreszcie odegrał znaczącą rolę w definiowaniu korpusu teoretycznego partii nazistowskiej, a także w upowszechnianiu wśród pierwszych członków partii tezy o wpływach żydowskich w rewolucji bolszewickiej .
Stając się ideologiem Partii Narodowosocjalistycznej, szerzy antysemityzm poprzez Protokoły mędrców Syjonu . W tym okresie pełnił funkcje, których Hitler nie mógł przejąć ze względu na swoje przekonania i odegrał ważną rolę w marginalizacji lewego skrzydła partii, skupionego wokół Gottfrieda Federa : nie omawiał wysuwanych przez ostatniego i jego bliskich, w szczególności wokół udziału pracowników w zyskach oraz miejsca spółek akcyjnych w programie NSDAP.
Od 1929 roku , czyli od daty powstania, animuje Kampfbund für deutsche Kultur .
Rosenberg był w latach trzydziestych zaznajomiony z Hitlerem, jednym z jego pierwszych „towarzyszy podróży” , któremu w ciągu tych lat wielokrotnie zwierzał się ze swoich celów w konflikcie, który wybuchł w 1939 r., lub ze względów rasowych i antysemickich, w 1939 lub 1941 roku .
Jednak, podobnie jak inny ideolog NSDAP, Gottfried Feder , jest stopniowo usuwany z jakiejkolwiek ważnej odpowiedzialności. Tak więc jego względna bliskość do Hitlera nie zapobiegła wielu niepowodzeniom i rozczarowaniom, które naznaczyły jego karierę w III Rzeszy.
Od 1934 r. został usunięty z najważniejszych obowiązków w dziedzinie spraw zagranicznych po niepowodzeniu w Londynie rok wcześniej , a zwłaszcza ze względu na powstanie Joachima von Ribbentropa .
Rzeczywiście, wściekły, biedny administrator, był mało doceniany wśród głównych nazistowskich urzędników, o czym świadczy zmontowana przeciwko niemu jesienią 1939 roku koalicja, skupiająca wszystkich aktorów NSDAP i państwa właściwego w sferze ideologicznej.
Ponadto jego pisma są mało czytane przez członków NSDAP , sam Hitler przyznał się Albertowi Speerowi, że nigdy nie przeczytał ich w całości, podobnie jak Gauleiterowie , ale wzbudził w nim głęboką wrogość ze strony chrześcijańskich członków NSDAP.
Historyk Joachim Fest pisze: „Umiejętności Rosenberga były od początku poważnie ograniczone. Góring otrzymał pełne uprawnienia do realizacji pierwotnego planu; Himmler, poseł nadzwyczajny w sektorze operacyjnym wojska, pełnił jednocześnie funkcje szefa policji, Reichsführera SS, komisarza Rzeszy odpowiedzialnego za problemy przesiedleń ludności i konsolidacji niemieckiego Volksstum ; Sauckel przejął odpowiedzialność za kwestie dotyczące siły roboczej, a Keitel kierownictwo Wehrmachtu; wszystko to tak dobrze podgryzło umiejętności Rosenberga, że pozostało mu niewiele więcej poza tytułem. […] W rzeczywistości zadanie ministra Rzeszy sprowadzało się wkrótce do pisania tekstów, których nikt nie czytał, memorandów, które nie przechodziły przez drzwi jego służb, protestów, o których nikt nie wiedział: towarzysza zapomnianego na szef służby nie mniej zapomniany ” .
Po objęciu władzy w 1933 r. doznał osobistej wrogości ze strony Hermanna Göringa , Heinricha Himmlera i Josepha Goebbelsa , którzy zwolnili go ze wszystkich stanowisk ministerialnych, i musiał zadowolić się drugorzędną rolą w Partii Spraw Zagranicznych.
Powołany w 1934 r. na kierownika badań w ramach NSDAP, rozwinął nazistowskie badania archeologii i etnografii. Przy wsparciu Hansa Reinertha (de) rozwinął w swoim biurze Amt Rosenberg , federację niemieckich pradziejów Rzeszy, czyli Reichsbund für deutsche Vorgeschichte , powierzoną Hansowi Reinerthowi. Do 1937 , pod przywództwem Rosenberga, federacja ta cieszyła się niezaprzeczalnym sukcesem; jednak Rosenberg i jego protegowany musieli liczyć się od tego momentu z rosnącymi wpływami SS Ahnenerbe , a zwłaszcza po 1940 r. musieli ustąpić miejsca tej instytucji SS.
Odpowiedzialny za Kampfbund für deutsche Kultur , rozwinął także program, który uważał za nazistowski w zakresie polityki kulturalnej i edukacyjnej, ale musiał , jak powinien usłyszeć z Goebbelsem, poradzić sobie z orędownikami „pozytywnego narodowosocjalistycznego chrześcijaństwa” . . W 1939 r. ponownie próbował zdobyć przyczółek na tym polu, dzięki chwilowej hańbie ze strony Goebbelsa.
Jednak pomimo tej porażki, w kolejnych latach założył instytut badania kwestii żydowskiej, który rozpoczął swoją działalność w 1938 roku , pod przewodnictwem byłego bliskiego Hansowi Franka , pokłócił się z tym ostatnim. kontrola antysemickiej propagandy w partii. W 1944 r. instytut ten zorganizował w Krakowie „zjazd antyżydowski”, którego odwołanie ze względu na bliskość frontu zostało odwołane .
Autor jedynej oficjalnej pracy precyzującej doktrynę NSDAP w zakresie spraw zagranicznych, analizuje politykę międzynarodową przez pryzmat walki ras , wyjaśniona w jego oczach sytuacja międzynarodowa lat 20. nie uległa jednak poprawie. według niego Niemcy.
Lata 20. XX w. charakteryzowały się więc na tym obszarze licznymi rywalizacjami między przywódcami NSDAP z północnej Rzeszy, którzy bardziej opowiadali się za sojuszem wszystkich uciskanych narodów europejskich i bliskich Hitlerowi, zgrupowanych na południu Rzeszy. Rzesza Rzesza, wrogo nastawiona do wszelkich innych niż taktyczne porozumień z ZSRR.
Chcąc przejąć kontrolę nad niemieckimi sprawami zagranicznymi, próbował zdobyć przyczółek poprzez urząd Außenpolitisches Amt der NSDAP , utworzony1 st April 1933, ale szybko zwolniony z powodu niepowodzenia misji do Londynu w maju 1933 .
We wrześniu 1933 r. podczas zjazdu partyjnego potwierdził orientację NSDAP od 1927 r. , wrogą zbliżeniu z ZSRR.
Stara się wykorzystać kontakty, jakie ma z zagranicznymi partiami, prowadzić swego rodzaju dyplomację równoległą. Jednak jego pierwsza misja, do Londynu, wmaj 1933, mieszanka równoległej dyplomacji i osobistych powiązań, przeradza się w fiasko. Aussenpolitisches Amt nadal istnieje, jednak, ale jej lider nie udało się uczynić swój ślad w dziedzinie spraw zagranicznych. Równolegle z tym biurem zorganizował, aby przeciwdziałać powstaniu Joachima von Ribbentropa , szkołę dla członków NSDAP, która miała stać się wylęgarnią przyszłych dyplomatów. Ogólnie rzecz biorąc, ta szkoła, podobnie jak wszystkie szkoły utworzone przez NSDAP, jest porażką z powodu braku możliwości. Wśród byłych uczniów tej szkoły zrekrutowano jednak kilku dyplomatów przydzielonych do Europy Wschodniej.
Ciągle próbuje, pomimo swoich niepowodzeń, aby ingerować w dziedzinie spraw zagranicznych, w szczególności poprzez regularne mówienia w imieniu Rzeszy, w 1936 roku , na przykład, od gratulacji się austriackiej prałata , Alois Hudal , za jego osiągnięcia pozycjach wrogich do Związku Radzieckiego .
W 1938 roku , mianowanie Joachima von Ribbentropa do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, a następnie, w 1939 roku , podpisanie paktu niemiecko-sowieckiego , zabrzmiał dzwon śmierci dla tych ambicji.
Historyczny członek NSDAP, od lat 30. brał udział w konfiskacie władzy przez partię .
Jest odpowiedzialny od 1940 do konfiskaty dzieł sztuki skradzionych i bibliotek do Żydów przez Reichsleiter Rosenberg Taskforce , kierowany w Wilnie , na D r Mullera. W tym kontekście przejmuje również odpowiedzialność za meble skonfiskowane deportowanym Żydom, które trzeba przewieźć do Rzeszy, a następnie sprzedać lub przekazać Niemcom w Rzeszy.
We Francji, piętnaście dni po zawieszeniu broni z 22 czerwca 1940 r. , Keitel przekazał komendantowi Place de Paris generałowi Vollard-Beckenbergowi „notatkę nakazującą inwentaryzację i bezpieczne przechowywanie dzieł sztuki i dokumentów historycznych należących do państwa francuskiego. lub do osób, w szczególności do Żydów ”, określając, że„ środek ten nie może stanowić przywłaszczenia. „ Kilka dni później Hitler ładuje Rosenberga odzyskuje i dostarcza do Niemiec wszystkie dzieła sztuki „bez właściciela” .
Ten jedzie do Paryża . Na trybunie Palais Bourbon , przekształconej w audytorium dla nazistowskiej propagandy , usprawiedliwia kradzież rasizmem deklarując25 listopada 1940 : „W gigantycznym pędzie rewolucyjnym naród niemiecki zebrał plony, jak nigdy dotąd w swojej historii. Francuzi pewnego dnia przyznają, jeśli będą szczerzy, że Niemcy uwolniły ich od pasożytów, których sami nie mogli się pozbyć” . Pierwsza skierowana kolekcja jest w rzeczywistości zbiorem Rothschildów . O wartości szacowanej na ponad dwa miliardy franków został ukryty w posiadłościach Château Lafite i Château Mouton Rothschild . Donosi o tym informator Jurschewitz i otrzymuje premię w wysokości 65 000 franków . W marcu 1941 r. do zamku Neuschwanstein przybył konwój dwudziestu ośmiu wagonów, zawierający prawie cztery tysiące dzieł sztuki skonfiskowanych we Francji .
W ciągu następnych miesięcy tego samego roku 1941 , kampania Grecji dobiegła końca, Sonderkommando Griechenland (specjalne komando Grecji), podlegające Einsatzstab , zajmuje się grabieżą mienia żydowskiego. Podjął także szereg prac wykopaliskowych w Grecji , poza porozumieniem z uczelnianymi instytucjami archeologicznymi. Kontestowany przez uniwersytety w Rzeszy od lat 30. Alfred Rosenberg musi także bronić działań swojego instytutu przed wrogimi działaniami SS, w kontekście bezpośredniej rywalizacji z zespołami badawczymi dowodzonymi przez Himmlera.
16 kwietnia 1943, wysyła Hitlerowi raport podsumowujący wszystkie 20 000 dzieł sztuki przejętych na Zachodzie przez jego podwładnych.
Dekretem Hitlera został mianowany ministrem Ziem Okupowanych na Wschodzie w dniu 16 lipca 1941 r. Jednak szybko umiejętności, którymi dysponował, zostały zniszczone przez działania niektórych jego konkurentów, zwłaszcza Himmlera i Göringa, podczas gdy jego przedstawiciele na Ukrainie i Ostlandii nie brali pod uwagę jego dyrektyw. W rezultacie odgrywa ważną rolę w polityce ludobójczej, systematycznie realizowanej po inwazji na Związek Sowiecki .
W miesiącach, które nastąpiły po kampanii Francji, zwielokrotnił deklaracje zapowiadające wybuch konfliktu przeciwko Związkowi Radzieckiemu. W marcu 1941 r. dla głównych urzędników Rzeszy stało się jasne, że Rosenberg wydawał się być bliski bezprecedensowego wzrostu uprawnień, jakimi dysponował.
Mianowany w marcu 1941 r. specjalnym doradcą na terytoria okupowane na wschodzie, mianowany20 kwietnia 1941Bevollmächtiger für die zentrale Bearbeitung der Fragen des Osteuropäischen Raumes , pomimo silnych zastrzeżeń ze strony Himmlera.
W rezultacie odegrał określoną rolę w ideologicznym i praktycznym przygotowaniu inwazji na ZSRR , który nie umknął sowieckim służbom wywiadowczym w tygodniach bezpośrednio poprzedzających interwencję niemiecką. W ten sposób wspiera, nawet jeśli nie uczestniczy w zebraniu2 maja 1941odnoszące się do ekonomicznego przygotowania do inwazji i okupacji podbitych terytoriów, zarówno projekty ekonomicznej eksploatacji przygotowane przez służby Herberta Backe , ale także plan głodu , projekt redukcji ludności sowieckiej przez głód i wywózkę na Syberię . W następnych dniach przedstawia w instrukcjach przeznaczonych dla przyszłych podwładnych swoje sformułowanie wniosków z zebrania2 maja 1941.
Tak więc w okresie bezpośrednio poprzedzającym inwazję demaskuje w pewnej liczbie pamiętników przeznaczonych dla Hitlera swoją wizję tego, czym musi być Związek Sowiecki okupowany przez Rzeszę; w swoim pierwszym pamiętniku, datowanym2 kwietnia 1941przedstawia jako konieczne zniszczenie państwa radzieckiego przez eksterminację jego przedstawicieli i wysiedlenie całych populacji. W jego pamiętniku29 kwietnia 1941opowiada się za polityką gettoizacji Żydów ukraińskich, następnie w swoim pamiętniku 8 maja 1941, polityka kolonizacji krajów bałtyckich .
16 lipca 1941 rPodczas konferencji skupiającej Hitlera, Lammers , Göring , Bormann i siebie, został mianowany dekretem Hitlera „ Minister Rzeszy Okupowanych Ziem Wschodu ” (w języku niemieckim , Ministra für die besetzten Ostgebiete ) i nadzoruje administracji cywilnej poprzez Reichskommissariat .
Mimo to Rosenberg pojawia się jako prywatny minister w swojej dziedzinie kompetencji, jego kompetencje ministerialne sprowadzają się do skóry żalu: udając oświetloną, ale otoczoną kompetentną administracją, składającą się z niemałej części ludu germańsko-bałtyckiego , musi współpracować ze służbami Göringa, który jest odpowiedzialny za gospodarkę i stara się go usunąć, gdy tylko obejmie stanowisko, Himmlera, którego umiejętności policyjne są jasno określone17 lipca jak również z wysokimi dowództwami wojskowymi (OKW i OKH).
Tak więc, gdy tylko został mianowany, stanął przed sobą komisarzy, których nie wybrał i których niezależność gwarantowali osobiście Góring i Hitler, który podczas mianowania wskazał mu na niewielką wagę, jaką „przypisywał dekretom”. jego nowy minister mógł przejąć terytoria pod jego kontrolą; Göring przy tej samej okazji przypomniał mu de facto niezależność Reichskomissaren w ich okręgu wyborczym. Wraz z tą polityczną słabością nowy minister musi stale stawiać czoła ingerencji Himmlera w jego własne prerogatywy.
I tak na przykład bezskutecznie walczy z korupcją niemieckich urzędników stacjonujących w tych komisariatach, Koch i Lohse , każdy w swoim okręgu wyborczym, żyjący w luksusie.
Od momentu mianowania Rosenberg próbował prowadzić autonomiczną politykę na terytoriach, na których kompetentna była jego administracja.
Jego administracja przejęła kierownictwo Wehrmachtu od1 st Wrzesień +1.941I zapewnia pozory legalności do regulacji są umieszczone w miejscu na terytoriach, za które jest odpowiedzialny przed, w własnych słów Hitlera, regulujących rozległe obszary z „garstką ludzi . ”
Więc 16 lipca 1941 r, Zaproponował ustanowienie polityki korzystnej dla interesów Ukraińców, rzekomo korzystnych do Rzeszy, ale napotkał obojętność od Göring i sprzeciw od Koch , na nowo mianowany komisarzem .
Podobnie stara się wykluczyć duchowieństwo katolickie z kontrolowanych przez siebie terytoriów, ograniczając dostęp do regionów znajdujących się pod jego jurysdykcją tylko duchownym pochodzącym z tych regionów.
Jednocześnie stara się koordynować działania różnych aktorów niemieckiej polityki na Wschodzie, zachęcając do skoordynowanych działań ludobójczych.
Dzięki swoim umiejętnościom Alfred Rosenberg szybko dał się poznać jako jeden z głównych aktorów ludobójstwa Żydów na ziemiach wschodnich, nad którymi sprawował władzę.
W ramach przygotowań do wojny na Wschodzie terytoria, którymi ma zarządzać kilka tygodni po wybuchu działań wojennych, mają więc pomieścić Żydów z Rzeszy i okolic.
Tak więc, w październiku 1941 roku , był przesłuchiwany przez Hansa Franka , na gubernatora generalnego Polskiej , o deportacji Żydów z Generalnego Gubernatorstwa na terytoriach umieszczonych na jego odpowiedzialność, ale w tym czasie, był niechętny do tej systematycznej deportacji, niemożliwe osiągnąć, według niego. Podobnie, wkrótce potem15 listopada 1941Rosenberg spotyka się z Himmlerem, aby dowiedzieć się, czy ludobójcza polityka jest obowiązkiem policji, a więc umieszczona w sferze kompetencji Reichsführera SS , czy też może być utożsamiana z „elementem ogólnej polityki” , a więc pod jego własną kompetencją.
Tak więc, w okresie zimowym 1941-1942, starał się przejąć kontrolę nad zarządzaniem Żydów mieszkających na terytoriach podbitych z ZSRR, albo ponownie w lipcu 1942 roku , w obliczu Himmlera , kiedy zaproponował definicję Żyda na terytoriach dla za który jest odpowiedzialny.
Ponadto brak bezpośredniego dostępu do Hitlera, którego goście byli surowo kontrolowani przez Hansa Lammersa oraz obecność Martina Bormanna , skutecznie pozbawiły go części jego prerogatyw: od kwietnia 1941 do17 października 1943, data ostatniej potwierdzonej wizyty, Rosenberg spotkał Hitlera szesnaście razy; co więcej, od marca 1943 nie miał już przy Hitlerze osobistego przedstawiciela, który miałby bronić punktu widzenia kierowanej przez siebie administracji.
Ta degradacja jest także owocem wrogości Hansa Lammersa i Martina Bormanna, jednego z jego najzagorzalszych przeciwników wśród bliskich Hitlerowi, oraz głębokiej wrogości, jaką żywi do niego Himmler.
Wspierany jednak ramami terytorialnymi ustanowionymi w okręgach i przez oficerów stacjonujących, Rosenberg widział, jak Hitler wielokrotnie, w maju, a następnie w lipcu 1941 r. , wyraźnie wyparł swoje poglądy polityczne ze strony Hitlera.16 lipca 1941 r, więc po raz ostatni w dniu 19 maja 1943.
Rosenberg rezygnuje z pracy 12 października 1944 r, ale wszystko wskazuje na to, że nie otrzymał odpowiedzi, co po raz kolejny świadczy o nieistnieniu jego wpływów politycznych.
Na procesie norymberskim ,1 st październik 1946Został skazany na śmierć po stwierdzono odpowiedzialny za masakry organizowanych w krajach na wschodzie Niemiec, na uzgodnionych planów i spisków , zbrodni przeciwko pokojowi , wojenne zbrodnie i przestępstwa przeciwko ludzkości . Jest powieszony16 październikanastępujący. Zapytany, czy ma coś do powiedzenia przed egzekucją, odpowiada prostym „Nie”.
Po jego wykonaniu główni aktorzy w realizacji polityki reorganizacji kontynentu wschodnioeuropejskiego wykorzystują jej pozycję do oczyszczenia się z zarzutów.
Rosenberg szybko ogłosił się jednym z głównych aktorów w tworzeniu teoretycznego korpusu narodowego socjalizmu. Uważa się bowiem za „strażnika świątyni narodowego socjalizmu”, w szczególności jego ideologii; jako taki był przez całą swoją karierę obiektem kpin ze strony innych dygnitarzy reżimu za „intelektualizację” doktryny partii, która ostatecznie, jak zauważa Joachim Fest , „Mieszkał w sprawowaniu władzy”. , a nie w „ideologicznej fasadzie” .
Rosenberg znany jest z odrzucenia chrześcijaństwa oraz za odegranie ważnej roli w rozwoju neopogaństwa , postrzeganego jako przejście do nowej wiary nazistowskiej (dokładny termin, jak podkreśla Jacques Lorraine w swoim dziele opublikowanym po raz pierwszy w 1943 r. , a następnie wznowionym w 1944 r . tytuł Niemcy we Francji używają terminu „Wiara niemiecka”), a także jej antymasońszczyzny .
Rzeczywiście, ideolog NSDAP w latach dwudziestych , konkurujący najpierw z Gottfriedem Federem , a następnie z Josephem Goebbelsem w tej dziedzinie, rozwinął w ramach ruchu intelektualne podejście do narodowego socjalizmu, które wzbudziło niezrozumienie, a nawet zabawę wielu członków partii. Ponadto publikacja jego dzieła Le Mythe du Vingtième Siècle wzbudziła ze strony Hitlera spore zastrzeżenia, głównie ze względów taktycznych, chcącego stworzyć warunki do zbliżenia między NSDAP a partiami katolickimi.
Dla ruchu takiego jak NSDAP kontrola ideologii, w tym kontrola historii, ma decydujące znaczenie dla zapewnienia władzy Rosenberga nad partią i poza nią, nad obszarami, w których jego urząd sprawuje kompetencje, co jest nieustannie kwestionowane przez innych członków partii. Narodowosocjalistyczna "mgławica".
Jeśli poniósł porażki w walce o opanowanie agitacji antysemickiej, udało mu się jednak narzucić najbardziej radykalną linię ideologiczną w kwestiach rasowych i kulturowych, do tego stopnia, że zmodyfikował pewną liczbę tekstów religijnych do muzyki Mozarta lub Handel . Jednak ten wpływ na ideologię NSDAP nie powinien maskować jej degradacji, mimo regularnych publikacji tych tekstów, naznaczonych względnym odsunięciem od 1933 r. , w szczególności po jej kłótniach z hierarchią. Wykluczenie to zostało wzmocnione w latach 30. XX wieku przez pojawienie się w szeregach NSDAP i jej organizacji badawczych młodych ludzi z wyższym niż jego wykształceniem akademickim.
Silnie naznaczony darwinizmem społecznym , którego wprowadzenie do Rzeszy jest współczesne z jego badaniami, jego myśl jest także pod silnym wpływem „pesymizmu rasowego” zapożyczonego od Gobineau .
W jego oczach walka ras stanowi rację bytu ludzkiej historii. Od 1920 roku , opierając się na swoim paranoidalnym i obsesyjnym antysemityzmie, Alfred Rosenberg określał historię jako walkę między rywalizującymi rasami.
W ten sposób rozwinął historyczne koncepcje, które później podjął Hitler: gigantyczna walka, która przybrała formę gigantomachii , przez długi czas przeciwstawiała rasę aryjską rasie semickiej, a Indogermani bronili się tylko przed wschodnim niebezpieczeństwem. Jest jednak mało obserwowany w niemieckich kręgach akademickich i należy się liczyć z rezerwą środowisk akademickich.
W ten sposób rozwinął deterministyczną koncepcję Historii według dwóch zasad: przede wszystkim istnienia prawa historii, walki ras o przetrwanie, która byłaby nieuchwytna; następnie ta konfrontacja rasowa łączy dwie takie same rasy, pomimo zewnętrznego blichtru, który może podlegać modyfikacjom formy.
Jego konstrukcja została opracowana w swojej najważniejszej książce Mit XX th wieku , ponad siedemset stron, i opiera się na silnej pesymizmu: pierwotną czystość rasową i inżynierię, że wyniki, jest stale zagrożony przez Żydów , tysiąc -letni i proteuszowi wrogowie populacji nordyckich.
Zatem on pożycza od Herman Wirth tematu nordyckiego pochodzenia rasy aryjskiej i idzie tak daleko, aby stosować się do hipotezy wyścigu które opuściły zarówno w kierunku Ameryki Północnej i Europy. Z wyspą na środku na Oceanie Atlantyckim , który lokalizuje dalej na północ niż Atlantis w Helgoland archipelagu lub w Thule z Hiperborejczyków opisanych przez Pytheasa .
Wraz z walką rasową Rosenberg rozwija również ideę, że opozycja płci stanowi potężny czynnik wyjaśniający w historii ludzkości; rzeczywiście, według niego, społeczeństwo etruskie jest zorganizowane na zasadach matriarchalnych , przeciwstawnych w tym społeczeństwie nordyckim, wspieranym na zasadach patriarchalnych .
Wraz z tą dyskusją na temat mitu o początkach rasy nordyckiej , Rosenberg ujawnia w swoich różnych pismach własną koncepcję historii Grecji i Rzymu, analizując ją jako proces dekadencji-regeneracji. w ten sposób rozwija bardzo osobistą koncepcję historii starożytnej . W jego oczach wszyscy ludzie, którzy wyrzekli się czystości rasowej, zostali zmiecieni przez naród, w którym elementy Indogermana nie straciły jeszcze większości swojej siły.
Dla autora Mit XX wieku , Aleksander Wielki nie chce osiągnąć uniwersalny monarchii, lecz chce, aby osiągnąć połączenie dwóch arystokracji, dwóch elit, grecki i perskim, „rasowo” related: w oczach Rosenberga, Alexander cieszy domniemana rasowa dobra wiara, systematycznie wykluczająca Semitów , Babilończyków i Syryjczyków z przywództwa budowanego przez siebie imperium. Jednak zapis jego panowania pozostaje negatywny, ponieważ według Rosenberga Aleksander nie był w stanie pozostawić trwałej spuścizny, rasy azjatyckie, które ugięły się pod perso-macedońskim jarzmem indo-germańskim, szybko odzyskały przewagę.
Tak więc dopiero po rasowej i politycznej klęsce Greków Rzym wziął istotny udział w walce ras, początkowo sprzeciwiając się semickiej Kartaginie : dla Rosenberga ta seria wojen była również szokiem między dwiema antagonistycznymi rasami a jego wynik uratował Zachód przed wzrostem w jego regionach cywilizacji fenickiej i jej „miazmatami” . W ten sposób nadaje przemówieniu Katona Starszego znaczenie rasowe: nadaje jej znaczenie wezwania do zniszczenia rasy punickiej; żałuje mimo wszystko, że Rzym nie wykorzystał swojej przewagi do końca i podjął kampanię we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, aby trwale zlikwidować semickie skupiska ludności.
Podobnie żałuje, że wojny prowadzone przez Wespazjana i Tytusa w Judei nie zakończyły się zagładą narodu żydowskiego; Świadom jednak, że środek ten nie był konieczny ze strategicznego punktu widzenia, rozwija pogląd, że jest on jednak konieczny z punktu widzenia rasowego, ponieważ po diasporze postać Żyda staje się jego udziałem w wojnie ras, które otwarcie prowadził tylko w bardzo rzadkich przypadkach, zwłaszcza podczas powstania żydowskiego: rzeczywiście, w oczach Rosenberga, naród żydowski prowadził wojnę rasową w podstępny sposób: przegrywając ją z militarnego i politycznego punktu widzenia, wygrał opierając się na chrześcijaństwie w ogóle, a dokładniej na czytaniu św . Pawła . Rzeczywiście, Rzym upadł pod ciosami ataku z południa i wschodu; Rosenberg podejmuje w ten sposób tezy bogatej literatury antysemickiej, opowiadając się za ideą obrony Rzymu i jego formy politycznej, Cesarstwa Rzymskiego , możliwego dzięki wkładowi ludności germańskiej z III th century , ale utrzymywane w ryzach przez południowymi wpływami.
W ramach tej wojny rasowej rewolucja październikowa jest postrzegana jako ostatni awatar woli narodów Lewantu, by zdominować świat.
Rosenberg rozwija również idee dotyczące starożytnych wymarłych ludów; że Mongołowie są postrzegane jako Vanguards koczowniczych, semickich Azjatów przeciwko osiadłych ludów północnej i zachodniej Europie. W Etruskowie , orientalnej, Semitów, według niego, wzbudzić jego gniew. Rzeczywiście, wprowadzony w 1930 roku jako przeciw-modelu, ludzie w środkowych Włoszech jest zainstalowany według autora Mit XX th wieku archetyp ludów Bliskiego Wschodu, Skandynawii musieli walczyć; w istocie przedstawia społeczeństwo etruskie jako społeczeństwo matriarchalne, kontrolowane przez księży-magów, zdeprawowane, zarówno wśród kobiet, zawsze poszukujących przyjemności seksualnej, jak i wśród mężczyzn chętnie oskarżanych o pederastię , homoseksualizm i onanizm .
Dzieli z Himmlerem pasję do księcia saskiego Henryka Lwa , germańskiego przeciwnika polityki śródziemnomorskiej Frédérica Barberoussa .
W swoim głównym dziele Mit XX wieku , opublikowanym w 1930 roku , Rosenberg jest bardzo wrogo nastawiony do chrześcijaństwa.
Podobnie jak Hitler, Rosenberg rozwinął antychrześcijańską retorykę tylko dlatego, że w jego oczach religia zapoczątkowana przez Pawła z Tarsu skaziła rodzące się chrześcijaństwo i nadała mu wymiar reakcji przeciwko indogermańskiej dominacji Rzymian.
Co więcej, idee przekazywane przez chrześcijaństwo stanowią, według Rosenberga, dowód na to, że naród rzymski utracił swoją witalność rasową: dla tego ostatniego wstyd grzechu, zwłaszcza cielesnego, obejmuje wstyd wobec vis świadomości rasowej, co skutkuje utratą pewności siebie i niezdecydowaniem w działaniu. W latach trzydziestych przejął pewne germańskie wizje chrześcijaństwa: Chrystus miał być Atlantydem , członkiem linii rodowej zainstalowanej w Galilei, czczącym starożytnego germańskiego boga zwanego Krist.
Oprócz rozwijania tez antychrześcijańskich Rosenberg upubliczniał swoje refleksje na temat religii starożytnych. W ten sposób demaskuje swoją wrogość wobec religii etruskiej. Rzeczywiście, przedstawia on religię etruską jako skupisko obrzędów mających zadowolić Zaświaty : obrzędy te, organizowane przez kapłanów, którzy byliby również magikami, byłyby przeplatane ofiarami z ludzi, których Etruskowie staliby się specjalistami. Ponadto, oparta na obrzędach inicjacyjnych, religia etruska charakteryzuje się, zdaniem Rosenberga, nieprzyzwoitym i amoralnym charakterem.
Ta wrogość do chrześcijaństwa zachęciła go do popierania, w porozumieniu z Himmlerem , kultu specyficznie germańskiego: w rzeczywistości pragnął odrodzenia kultu Odyna , aby promować dla Niemców powrót do wartości nordyckich. W ten sposób opowiada się za ustanowieniem kultu specyficznie narodowosocjalistycznego: te obchody, zachęcane przez członków partii nazistowskiej , te Lebenfeiern , są przedstawiane przez Rosenberga jako nowy kalendarz, mający zastąpić kalendarz chrześcijański: dbałość o organizację tych publicznych i prywatnych partii świadczy o upolitycznieniu życia prywatnego, ale biurokratyczny układ Rosenberga, próbujący opanować pewne ekscesy, budzi obawę jego i Himmlera.inny organizator neopogańskiego kultu narodowosocjalistycznego, ustanowienie nowego duchowieństwa ; aby uniknąć tej pułapki, zaleca nadanie tym uroczystościom prywatnego charakteru. Ustanowienie nowego kultu o bardzo wyraźnie politycznym celu spotkało się z niewielkim powodzeniem poza kręgami narodowosocjalistycznymi. Próba ta nie spotyka się z oczekiwanym sukcesem wśród głównych przywódców Rzeszy, którzy nie chcą uderzać w ugruntowane kościoły lub ich uwagę pochłania wojna, ale silnie inspiruje Himmlera w jego wysiłkach na rzecz ustanowienia swoistej religijności w SS.
Od początku 1934 r. jego antychrześcijańskie stanowisko przysporzyło mu wrogości ze strony Watykanu , a jego praca została umieszczona w Indeksie .
Od końca 1918 roku Alfred Rosenberg uważa walkę między rasami za główną siłę napędową historii.
W tym okresie udoskonalił swoją reprezentację żydowskiego stereotypu: każdy Żyd reprezentujący fantazmatyczny „światowy judaizm” był, według Rosenberga, powiązany ze wszystkimi swoimi współwyznawcami za pośrednictwem wielu mediów, zwłaszcza masonerii , w części politycznej. projekt dominacji nad światem.
W Micie XX wieku autor przepowiada pogrążenie świata w chaosie w przypadku klęski rasy aryjskiej w walce ze światem azjatyckim, która przybrała postać żydowskiego bolszewizmu . Walka, którą ogłosił w 1935 r. w przemówieniu przed towarzystwem naukowym Nordische Gesellschaft , określił jej główne cechy: będzie zdecydowana, straszna i bezlitosna, będzie miała cechy wojny rasowej i ideologicznej i będzie skutkować w zwycięstwie lub całkowitej porażce jednego z bohaterów. W przypadku klęski Aryjczyków los byłby straszny: krzyżowanie się i zanurzenie rzekomo czystej aryjskiej krwi w nieczystej krwi niższych ras.
Podczas procesu Rosenberga międzynarodowy trybunał wojskowy zdecydował: 19 sierpnia 1945dać obronie dostęp do pamiętnika, który oskarżony prowadził przed i podczas wojny, ale Alfred Thoma, adwokat Rosenberga, zauważył: „ Kempner nam go nie daje . " Według Thoma, prokuratura powiedziała mu, że gazeta nie został znaleziony.
W rzeczywistości prokurator Kempner oszukańczo porwał wiele eksponatów z procesu, w tym gazetę, a kiedy jego misja w Norymberdze dobiegła końca, zabrał je ze sobą do Stanów Zjednoczonych. Gazeta została odzyskana przez agentów ds. Imigracji i Służby Celnej Stanów Zjednoczonych wczerwiec 2013, z byłym sekretarzem Roberta Kempnera i pozostając własnością rządu amerykańskiego, został zdeponowany w dniu 17 grudnia 2013 r.w United States Holocaust Memorial Museum .
Według United States Holocaust Memorial Museum prokuratura dała Kempnerowi zgodę na zabranie eksponatów, ale według US Immigration and Customs Enforcement omijanie dokumentów przez Kempnera było niezgodne z prawem i prawidłową procedurą.
Według Jürgena Matthäusa , dyrektora badawczego w Center for Advanced Holocaust Studies w United States Holocaust Memorial Museum , Rosenberg miał obsesję na punkcie Żydów, ale to prawie nie pojawia się w jego dzienniku. Czasami porusza temat, na przykład28 marca 1941powiedzieć, że rasa ta musi być oddzielona od całej Europy („ diese Rasse aus ganz Europa auszusondern ”), ale dziennik nie zawiera niczego na temat zagłady Żydów. Jurgen Matthaus spekuluje, że powodem tego milczenia jest to, że Rosenberg nie miał powodu, aby szczegółowo omawiać podstawowe cele nazizmu, ponieważ dla niego były one uważane za oczywiste.
Czasopismo jest dostępne na stronie internetowej United States Holocaust Memorial Museum . Został opublikowany we Francji w 2015 roku przez Flammarion.
W The Spinoza problem , Irvin D. Yalom przecina fabularyzowany biografii Alfreda Rosenberga z tym filozofa Barucha Spinozy .