Narodziny |
1 st czerwiec 1813 Caylus |
---|---|
Śmierć |
27 marca 1860 Paryż 7 TH |
Narodowość | Francuski |
Czynność | poszukiwacz |
Religia | Kościół katolicki |
---|---|
Zakon religijny | Łazaryści |
Członkiem |
Lazaryści Tybetolog ( d ) |
Partner handlowy | Joseph Gabet |
Nagrody | Kawaler Legii Honorowej |
Évariste Régis Huc , a raczej po prostu ojciec Huc lub ojciec Huc , urodzony dnia1 st czerwiec 1813w Caylus (Tarn-et-Garonne) i zmarł dnia27 marca 1860w Paryżu 7 th , to francuska religijne kolejności Misjonarzy , misjonarz w Chinach w XIX e wieku . Prowadził misje odkrywcze w Tatarach , Tybecie i Chinach od 1844 do 1846 roku , o czym pisał w książce, opublikowanej po raz pierwszy w 1850 roku .
Od czasu podróży Anglika Thomasa Manninga do Tybetu ( 1811 - 1812 ) żaden Europejczyk nie odwiedził Lhasy . Historie o. Huca pobudzą zainteresowanie Europejczyków Azją Środkową i utorują drogę do studiów azjatyckich.
Urodzony w 1813 roku w Caylus (Tarn-et-Garonne) w rodzinie z Martyniki, studiował w niższym seminarium w Tuluzie . Czując powołanie do powołania misyjnego , w 1837 r. Udał się do Paryża, aby wstąpić do Zgromadzenia Misjonarzy. Po dwóch latach złożył śluby i święcenia kapłańskie przyjął w lutym 1839 r .
Niedługo potem wyjechał do Chin i spędził 18 miesięcy w seminarium Lazarystów w Makau . Następnie szaleje prześladowanie chrześcijan, a ojciec Perboyre, Lazarista i rodak nowego misjonarza, zostaje aresztowany i skazany na śmierć po długim męczeństwie (11 września 1840). Ubrana jest w szatę księdza, którego Régis-Évariste Huc - który przyjął chiński strój - wyrusza do Tartary . Przydzielony w 1840 r. Do nowo utworzonego wikariatu tatarskiego - Mongolii , musiał przebyć siedemset mil, aby dotrzeć na nowe stanowisko. Ojciec Huc spędził trzy lata w Si-Wan, dużej wiosce liczącej 800 dusz, na granicy z Mongolią, rezydencji misji katolickich, które musiały opuścić Pekin w 1827 roku.
Następnie ksiądz Huc został wyznaczony przez Wikariusza Apostolskiego Tatarii, aby poszedł i uznał granice Wikariatu i zalecono mu, aby poszedł dalej, jak tylko mógł.
Dlatego 3 sierpnia 1844 r. Wyjechał w towarzystwie swojego przełożonego o. Josepha Gabeta na wycieczkę badawczą mającą na celu zbadanie zwyczajów plemion mongolskich pod kątem ich ewangelizacji . Opuszczają swój „dom” w towarzystwie młodego lamy Samdadchiemby, pochodzącego z Gansu , którego nawrócili. Ojciec Huc ma tylko kompas i francuską mapę geograficzną Chin do prowadzenia go. Prym wiedzie Samdadchiemba, dosiadający małego czarnego muła, a za nim dwa wielbłądy z bagażem. Następny jest ojciec Joseph Gabet na wielkim wielbłądzie, a ojciec Huc na białym koniu. "Mała karawana postanowiła żyć całkowicie po tatarskim stylu, ale koczowniczego życia nie można nauczyć się z dnia na dzień, a dopiero po pewnym czasie podróżni wiedzieli, jak rozbić namiot z dużego niebieskiego płótna, lekkie ogniska na świeżym powietrzu gotować herbatę i ryż i chodzić przez długie dni bez picia ”.
Przechodzą przez Dolon-nor , Guihuacheng (Kwei-hwa-ch'eng, chiński :桂花 子 ; pinyin : ; litt. „Miasto kwiatu osmantusa ”), kraj Ordo , Ningxia (Ning-hia), liga Alxa (Ala-Szan), przejechać przez Great Wall i dotrzeć Xining (Si-Ning, obecnie w Qinghai prowincji ), a następnie umieszczony w Gansu prowincji (Kan-SU).
Ich status „ zachodnich lamów ” daje im prawo do pozostania w klasztorach buddyjskich, więc spędzają około sześciu miesięcy w słynnym Lamasery w Kounboum, gdzie doskonalą swoją praktykę pisania tybetańskiego, studiują buddyzm i język tybetański . Pod koniec pobytu dołączają do ambasady powracającego z Pekinu Dalajlamy .
Przechodząc przez jezioro Qinghai lub Kokonor w mongolskim (Ku-ku-nor), Qaidam (Tsaidam) i Bayan Har Cordillera (góry Bayan-Kara), w końcu docierają do świętego miasta Lhassa ,20 stycznia 1846, po 18 miesiącach podróży. Są pierwszymi obcokrajowcami, którzy przybyli do Lhasy od czasu Thomasa Manninga w latach 1811 - 1812 i poprzedzają 85 lat przejazd pierwszej kobiety z Zachodu, Alexandry David-Néel .
Zostali tam zaledwie dwa miesiące: były dobrze traktowane przez Tybetańczyków i odbierane z uprzejmości przez regenta , Ngałang Yeshe Tsultrim Gjalcen (Dalajlama, Khendrup Gjaco , był wówczas 8-letniego dziecka, podczas gdy król właśnie przybył przed „wybraniem” i ma zaledwie 18 lat), która zapewnia im jeden ze swoich domów. „W ten sposób misjonarze mieli swoją kaplicę, swoje publiczne modlitwy, konferencje z udziałem najwybitniejszych osób, a wkrótce wokół nich utworzyła się grupa gorliwych neofitów. Bez niezwykłej złośliwości delegata dworu Pékinga - mandaryna, który rezydował w Lhasie pod pretekstem ochrony Dalajlamy - młode chrześcijaństwo niewątpliwie szybko by się rozwinęło. ”. Rzeczywiście, mandżurski amban Ki-shan - stacjonujący w Lhasie w Pekinie - który żywił urazę do mieszkańców Zachodu (został skazany na śmierć, a następnie amnestia za jego stosunki z Anglikami podczas wojny opiumowej ) - przywołuje ogólne rozkazy cesarza i wydalił ich 26 lutego pod strażą chińskiej eskorty. Potem zaczyna się długa i bolesna droga, która prowadzi ich z powrotem do Chin, ponieważ odmówiono im pozwolenia na dotarcie do Indii . Podróżując przez Chengdu , Chongqing i Wuhan , choć w rzeczywistości Chińczycy są więźniami, traktowani są jak urzędnicy na oficjalnej wycieczce. Przybyli do Kantonu pod koniec września 1846 r., A następnie do Makao - gdzie uważano ich za zmarłychPaździernik 1846. Ojciec Gabet wrócił do Europy, aby Rzym rozstrzygnął spór między jego kongregacją a misjami zagranicznymi. Zmarł w Brazylii w marcu 1853 roku .
Ojciec Huc, mianowany odpowiedzialnym za dom Misjonarzy w Makao w 1852 r., Napisał historię swoich przygód tam, ale musiał zrezygnować z powrotu do Tartary. Na wpół sparaliżowany został zmuszony do powrotu do Francji ze względów zdrowotnych i pozostawił Chiny dalej1 st styczeń 1852. Jego podróż powrotna na francuskich okrętach wojennych prowadzi przez Indie, Egipt i Palestynę .
W Paryżu ukazuje się opowiadanie o. Huca „ Souvenirs d'un voyage dans la Tartary et le Tibet ” . Autor został przyjęty przez Napoleona III , który mianował go rycerzem Legii Honorowej i uczynił swoim doradcą w Chinach. Jego opinie wpłynęły na decyzję cesarza o kontynuowaniu kolonizacji Chin (Francja bierze udział w wyprawie francusko-brytyjskiej w 1860 r., Podczas której stary letni pałac zostaje splądrowany i podpalony oraz instaluje liczniki w Szanghaju , Kantonie i Wuhan) i Indochin . Cesarz wydał wydanie Cesarstwa Chińskiego wydrukowane w Drukarni Narodowej w 1854 roku, co okazało się wielkim sukcesem.
We Francji ojciec Huc od czasu do czasu przebywa w Château des Nouettes , rezydencji hrabiny Ségur , gdzie bawi mieszkańców swoimi relacjami z podróży i czasami przerażającymi anegdotami.
Ojciec Huc, dotknięty swoim zakonem w instytucji edukacyjnej, prosi o zwolnienie ze ślubów zostania świeckim księdzem. Pomimo wsparcia rodziny cesarskiej nie mógł otrzymać urzędu kościelnego i powrócił do życia cywilnego. Następnie napisał swoje ostatnie dzieło Le Christianisme en Chine et au Thibet , dzieło historyczne (1858), które przyjęto obojętnie.
Evariste Huc zmarł w swoim domu w Paryżu 7 th dzielnicy27 marca 1860, w wieku 46 lat. Był zakopane dwa dni później w cmentarza Montparnasse ( 6 th podziału).
W 1862 roku , dwa lata po śmierci Huca, hrabina Ségur mówiła o misjonarzu w swojej powieści Les Bons Enfants . Postać Sophie (nie mylić z bohaterką nieszczęść Sophie ) to szczególnie szczegółowy przepis na dżem z ropuch, którego nauczył ją „Abbe Huc”.
W The Misfortunes of Sophie , francuskim filmie Christophe Honoré na podstawie tytułowej powieści hrabiny de Segur, aktor Michel Fau gra fabularyzowaną wersję Ojca Huca, który służy jako spowiednik M me z Réan. Na pierwszym etapie prowadzi „sesję uzdrawiania” przy łóżku M me of Rean, po czym przerywa mu przybycie Sophie, którą przeraża, zanim ją wyłączy. W drugiej scenie oddaje się wycieczce z piosenkami mandaryńskimi , której absurdalność sprawia, że panie na zgromadzeniu chichoczą.