Syryjski Kościół Prawosławny | |
Założyciele | Święty Piotr Apostoł |
---|---|
Autocefalia / autonomia | 543 (przez konsekrację biskupią Jacquesa Baradée na reorganizację prawosławia w obliczu intryg Bizantyjczyków) |
Obecny prymas | Ignacy Efrem II Karim |
Siedzenie | Damaszek, Syria |
Terytorium pierwotne | Bliski Wschód |
Ekspansja terytorialna | Ameryka, Europa, Australia, Indie |
Obrzęd | Zachodni syryjski |
Język (i) liturgiczny | Syryjski (aramejski) |
Kalendarz | gregoriański |
Szacunkowa populacja | 4500000 (1600000 w Indiach ) |
Stronie internetowej | syriacpatriarchate.org |
Syryjski Kościół Ortodoksyjny ( Syryjski : ܥܺܕܬܳܐ ܣܽܘ̣ܪܝܳܝܬܳܐ ܗܰܝܡܳܢܽܘܬܳܐ ܬܪܺܝܨܰܬ ܫܽܘ̣ܒ̣ܚܳܐ ) jest orientalny Autokefalicznego Kościoła . Należy do grupy Kościołów trzech soborów . Głowa Kościoła, obecnie Ignatius Efrem II Karim , nosi tytuł patriarchy Antiochii i całego Wschodu (w Syryjski : ܦܛܪܝܪܟܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ ܘܕܟܠܗ̇ ܡܕܢܚܐ ; w języku arabskim : بطريرك أنطاكية وسائر المشرق ), z pobytu w Damaszku .
Jej przydomek „Jakobita” pochodzi od nazwiska jednego z jej założycieli, Jacquesa Baradée .
Z powodu sporów „chrystologicznych” i rozłamów, które nastąpiły, tytuł patriarchy Antiochii nosi również cztery inne głowy Kościoła.
Syryjski Kościół Prawosławny (Antiochii) jest również znany pod innymi nazwami:
Korzenie Syryjskiego Kościoła Prawosławnego sięgają sporów chrystologicznych, które mają miejsce w późnej starożytności . Monofizytyzm z Eutychesa uznaje tylko jedną naturę Chrystusowi, boskiej natury więc najwyższej do natury ludzkiej, które stało się wchłania. Sobór Powszechny , zwołany w 451 r. W Chalcedonie przez cesarza bizantyjskiego, postanawia: Chrystus jest zarówno w pełni człowiekiem, jak iw pełni Bogiem. Eutyches jest potępiony. Jeśli ta deklaracja zadowoliła Bizancjum i Zachód, wzbudziła wiele sprzeciwów na obrzeżach Cesarstwa.
W Syrii opozycji wobec Soboru Chalcedońskiego przewodzą patriarcha Sewer z Antiochii (512-518) i biskup Philoxène de Mabboug . W VI -tego wieku, cesarzowa Teodora obsługuje Syriakom. Mianowała dwóch biskupów syryjskich, w tym Jacquesa Baradée, który zajmował stolicę w Edessie od 542 do 578. Podróżował przez Azję Mniejszą i Syrię, wyświęcając księży , diakonów , biskupów, tworząc w ten sposób równoległą hierarchię, która dała początek Syryjskiemu Kościołowi Prawosławnemu lub Jakobitom. Kościół. Miasta, wierne oficjalnej teologii Cesarstwa Bizantyjskiego , Syryjski Kościół Prawosławny rozwinął się na wsi w głębi Syrii i znalazł schronienie w klasztorach.
Jakobici, wrogo nastawieni do dominacji Bizancjum, opowiadali się za zwycięskim wejściem muzułmańskich Arabów do Syrii. Podczas kalifatu Umajjadów cieszyli się, że byli rządzeni z Damaszku i wiedzieli, jak stać się niezbędnymi w administracji. Ale jakobici stali się Arabami i wielu przeszło na islam. Mniej korzystny okres rozpoczął się w 750 r. Wraz z kalifatem Abbasydów , którego centrum było w Bagdadzie i bardziej podatne na wpływy Kościoła Wschodu ( nestoriański ).
Dawna jurysdykcja:
Głowa Kościoła nadal nosi tytuł patriarchy Antiochii, mimo że siedziba patriarchalna była kilkakrotnie przenoszona:
Cerkiew Syro-Malankar jest autonomiczną jurysdykcją Syryjskiego Kościoła Prawosławnego w Indiach pod nazwą Maphrianat-Catholicossate of India.
Wynikająca z woli misyjnej Mar Chryzostome (rabbana Moussa Matanosa Salamy), z Brazylijczykami od 1959 roku, skupia obecnie ponad czterdzieści wspólnot w:
Istnieją również cztery parafie posługujące się językiem syryjskim:
Kościół jest członkiem Światowej Rady Kościołów (od 1955 r. ) Oraz Rady Kościołów Bliskiego Wschodu .
Patriarcha co roku uczestniczy w Spotkaniu Prymasów Prawosławnych Kościołów Wschodnich Bliskiego Wschodu .
Od 1994 roku Syryjski Kościół Prawosławny uczestniczy w szeregu dyskusji ekumenicznych z innymi Kościołami tradycji syryjskiej z inicjatywy Fundacji Pro Oriente , ekumenicznej fundacji założonej przez kardynała Königa , arcybiskupa Wiednia w 1964 roku. przedstawiciele Zachód Syryjski Kościołów tradycji (Syryjski Kościół Ortodoksyjny, Kościół katolicki obrządku syryjskiego , Kościół Malankara prawosławne , katolickie syryjsko-Malankara Kościoła , Kościół Maronite ) i East Syryjski tradycji ( Apostolski asyryjski kościół wschodu , Starożytny Kościół na Wschodzie , Kościół chaldejski , Syro-Malabar Katolicki Kościół ).
Dialog między Syryjskim Kościołem Prawosławnym a Kościołem katolickim został zapoczątkowany pod auspicjami ekumenicznej fundacji Pro Oriente, która w latach 1971, 1976 i 1988 zorganizowała nieformalne konsultacje między teologami prawosławnymi a katolikami w Wiedniu. preparaty. Ich wynikiem było to, co dziś jest znane jako chrystologiczne sformułowanie wiedeńskie, które utorowało drogę do dwustronnych porozumień chrystologicznych między zwierzchnikami kościołów.
Umowy dwustronnePierwsza z nich, za panowania patriarchy Ignacego Jakuba III z Antiochii i papieża Pawła VI, zaowocowała wspólną deklaracją opublikowaną w Watykanie w sprawie27 października 1971 podpisane przez dwóch przywódców religijnych:
„Okres wzajemnych oskarżeń i potępień ustąpił miejsca chęci wspólnego, szczerego dążenia do zmniejszenia, a być może nawet usunięcia ciężaru historii, który wciąż ciąży na chrześcijanach. Dokonał się już postęp, a papież Paweł VI i patriarcha Ignacy Jakub III z Antiochii zgadzają się, że nie ma różnic w wyznawanej przez nich wierze w odniesieniu do tajemnicy Słowa Bożego, które stało się ciałem i rzeczywiście stało się człowiekiem, nawet jeśli na przestrzeni wieków trudności wynikają z różnych wyrażeń teologicznych, w których ta wiara została wyrażona. "Dialog ten był kontynuowany przez patriarchę March Ignatius Zakka I st Iwas i Papieża Jana Pawła II i zaowocował wspólnym oświadczeniem23 czerwca 1984 w Rzymie:
„Przede wszystkim Ich Świątobliwość wyznaje wiarę obu Kościołów, sformułowaną na Pierwszym Soborze Nicejskim w 325 r., Wyrażoną w Credo Nicejskim . Nieporozumienia i schizmy, które powstały w następnych stuleciach między dwoma Kościołami - uznają to dzisiaj - nie dochodzą do istoty ich wiary, ponieważ trudności te powstały tylko z powodu rozbieżności terminologicznych, różnic kulturowych, różnych sformułowań, których różne szkoły teologiczne, aby wyrazić tę samą rzeczywistość. Dlatego wierzą, że obecnie nie ma prawdziwej podstawy dla smutnych podziałów i schizm, które następnie miały miejsce między dwoma Kościołami w odniesieniu do doktryny Wcielenia. Słowem i czynem wyznają prawdziwą naukę o Chrystusie, Panu naszym, pomimo różnic w interpretacji tej doktryny, jaka miała miejsce w czasie Soboru Chalcedońskiego . Dlatego pragniemy uroczyście potwierdzić nasze wyznanie wiary we Wcielenie Pana naszego Jezusa Chrystusa, jak już w 1971 roku ogłosili papież Paweł VI i patriarcha Ignacy Jakub III. Zaprzeczali, że istnieje różnica w wierze, którą wyznają w tajemnicę Słowa Bożego, które stało się ciałem i stało się naprawdę człowiekiem. Z kolei my wyznajemy, że wcielił się dla nas, przyjmując dla siebie prawdziwe ciało z rozsądną duszą. Miał we wszystkim udział w naszym człowieczeństwie, wykluczając grzech. Wyznajemy, że nasz Pan i nasz Bóg, nasz Zbawiciel i Król wszechświata, Jezus Chrystus, jest doskonałym Bogiem pod względem swojej boskości i doskonałym człowiekiem pod względem swojego człowieczeństwa. W Nim jego boskość jest zjednoczona z jego człowieczeństwem. Ten związek jest prawdziwy, doskonały, bez mieszanki, bez mieszania, bez zamętu, bez zmian, bez podziału, bez najmniejszego rozdzielenia. Ten, który jest wiecznym i niepodzielnym Bogiem, stał się widzialny w ciele i przyjął postać Sługi. W Nim są zjednoczone w sposób rzeczywisty, doskonały, niepodzielny i nierozdzielny, ludzkość i boskość oraz wszystkie ich właściwości są w Nim obecne i działają. Mając zatem tę samą koncepcję Chrystusa, wyznajemy również tę samą koncepcję Jego tajemnicy. Wcielony, umarły i zmartwychwstały, nasz Pan, Bóg i Zbawiciel zwyciężył grzech i śmierć. Przez Niego, w okresie między Pięćdziesiątnicą a Powtórnym Przyjściem, w okresie, który jest jednocześnie końcem czasów, człowiek ma już doświadczenie nowego stworzenia, królestwa Bożego, będącego już przeobrażającym fermentem (por. Mt 13,33). pośród nas. Dlatego Bóg wybrał sobie nowy lud, swój święty Kościół, który jest Ciałem Chrystusa. Przez Słowo i sakramenty Duch Święty działa w Niej, aby powołać wszystkich ludzi i uczynić ich członkami tego Ciała Chrystusowego. Ci, którzy wierzą, są ochrzczeni w Duchu w imię Trójcy Świętej, aby utworzyć jedno ciało, a przez sakrament namaszczenia bierzmowania ich wiara zostaje wypełniona i wzmocniona przez tego samego Ducha Świętego. " Syryjski Kościół Prawosławny MalankareW Listopad 1993, Wspólna Komisja Teologiczna Kościoła Katolickiego i Syryjskiego Kościoła Prawosławnego Malankar sporządziła porozumienie w sprawie małżeństw międzywyznaniowych. Umowa ta została zatwierdzona przez papieża Jana Pawła II i patriarchę im25 stycznia 1994. Porozumieniu towarzyszy zbiór wskazówek duszpasterskich.
Dialog w ramach „Międzynarodowej Komisji Wspólnej między Kościołem katolickim a Kościołami prawosławnymi”