Zachiversk

Zachiversk Herb Zashiverska (Jakucja) (1790) .png Geografia
Kraj  Rosja
Informacje kontaktowe 67 ° 27 ′ 00 ″ N, 142 ° 37 ′ 00 ″ E
Operacja
Status Rosyjski obszar chroniony

Zachiversk ( ros  . Зашиверск ; Yakoute  : Зашиверскай ) był rosyjskim schronieniem z koła podbiegunowego w Jakucji . Założony w 1639 roku w stromym meandrze na prawym brzegu rzeki Indiguirka , fort ten służył jako siedziba administracyjna całej prowincji. W 1803 r. Administracje przeniesiono do Wierchojańska , po czym ludność zdziesiątkowała epidemia ospy. Było to w 1898 r. (A nawet według niektórych źródeł już w 1863 r.) Miasto duchów .

Kościół Spaso-Zachiverskaya (zbudowany w 1700 r.) Został przeniesiony do Nowosybirska przez Aleksieja Okładnikowa . Dziś znajduje się w Muzeum Instytutu Archeologicznego Rosyjskiej Akademii Nauk.

Kolonia syberyjska

Pod koniec Czasu Kłopotów (Rosja) niewielkie grupy Rosjan zapuściły się na arktyczny Daleki Wschód i skolonizowały region w dwóch odrębnych falach: jednej z rejonów Morza Białego, a drugiej z Uralu . W 1639 r. Wyprawa Postnika Iwanowa, kozaka z Transbaikalii , dotarła do zakola Zachiversk i tam przezimował. Miejsce położone poniżej bystrza („wiry”, шиверы, w dialekcie syberyjskim, stąd toponim Zachiversk ) rzeki Indiguirka , około 870 kilometrów w górę rzeki od ujścia, stanowiło skrzyżowanie drogi wodnej Kołymy i Okręgu Autonomicznego. z Czukotki i drogi ( cara Trail , царская дорога) łączącej Jakuck do Nizhnekolymsk . Postnik donosi o występowaniu w regionie obfitości soboli i ryb, a także o występowaniu rodzimych populacji osiadłych i koczowniczych; nalega na srebrne klejnoty noszone przez Youkaghirzy . Powstanie województwa w Jakucku towarzyszyło utworzeniu stałej kolonii do eksploatacji tych zasobów naturalnych.

Rosjanie podwyższyli podatki tubylców, pobierając „  iassak  ”, podatek od sobolowych futer, i regularnie łamali ich zwyczajowe prawa; tubylcy próbowali uciec przed tymi nadużyciami, emigrując do innych regionów. Dwukrotnie, w 1668 r. (Forsyth: 1666-1667) i 1679 r., Lamoutowie otwarcie zbuntowali się, ale w oblężonym Zachiversku koloniści uzyskali to, co najlepsze, a następnie wzmocnili obóz płotem , unikalnym w całej dolinie Indiguirka. Zniechęceni działami fortecy Lamoutes cofnęli się na rosyjski konwój jadący z doliny Iana do Zachiverska, który splądrowali. Utrzymywali zaciekły opór do 1692 roku; około 1700 r. Lamoutowie i Jukagirowie przeszli pod władzę cara, co również położyło kres rywalizacji między klanami.

Kościół Najświętszego Zbawiciela w gontach został zbudowany w 1700 r. Odkrywca Dimitri Łaptiew skarżył się w 1741 r., Że kościół Zachiverska był w tym czasie jedyną cerkwią prawosławną między ujściem Leny a Anadyrem . Jeden z kapłanów Kościoła w Zachiversk ks Alexey Sleptsov był wygnany syn byłego gubernatora Moskwy , Ivan Sleptsov . W 1735 r. Uzyskał pozwolenie na głoszenie pod warunkiem, że nigdy nie opuści Zajiverska. Tam zmarł w 1783 roku w wieku 74 lat; jego apostolat przejął jego syn Michaił, który miał osiągnąć wyjątkowy wiek 87 lat.

Dobrobyt

Zachiversk stopniowo stał się punktem handlowym, którego coroczne targi przyciągały handlarzy futrami z całego Dalekiego Wschodu. W 1786 r. Wzrost ten stymulowała instytucja ouiezd  ; przybycie urzędników państwowych i ich urzędników wkrótce uczyniło to miejsce małym miasteczkiem z ratuszem, policją liczącą 30 kozaków, własnym więzieniem przymusowym i karczmą. Ludność liczyła wówczas 500 mieszkańców, w tym 64 żołnierzy i 8 księży. To było oczywiste, dobrobyt odkrywców Gavriil Sarytchev i Joseph Billings , którzy w swoich raportach zachwalała gościnności miejscowej ispravnik Ivan wstęgi, Dane'a w służbie cara. Banner, poza codziennymi obowiązkami szefa policji, aktywnie prowadził politykę asymilacji Czukczów , jednocześnie tłumiąc działania zagranicznych traperów. Następnie pracował dla Russian Company of America .

Coat of arms od Zachiversk został zatwierdzony w miesiącuPaździernik 1790, w tym samym czasie, co w innych miastach rządu Irkucka. Zgodnie z herbem , rudy lis na czarnym polu symbolizuje handel futrami jako podstawowe źródło zasobów dla ludności. Ale nadmierna całym XVIII -tego  wieku wreszcie dokonać sterylną powierzchnię; Niedobór zwierząt futerkowych był dla tego małego miasteczka targowego śmiercią: w 1803 r. zamknięciu zachiverskiego targu towarzyszyło rozwiązanie ouiezdu , a wszystkie administracje zostały przeniesione do Wierchojańska .

Odmowa

Odkrywca Ferdynand von Wrangel , który podróżował przez Syberię latem 1820 roku, dotarł do Zachiverska w październiku. Zauważył, że chociaż w 1786 r. Placówka handlowa rozrosła się do rozmiarów trzydziestu domów (zamiast poprzednich jurt ), po połączeniu ouiezdów Wierchojańska i Zachiverska, ta ostatnia „pogrążyła się z powrotem w swoim pierwszym pustkowiu. „ Do 1820 r. Miasto liczyło tylko pięć domów, dwie rodziny Rosjan, listonosz Jakut, wreszcie misjonarz prawosławny Michaił i jego brat. Wrangel był zaskoczony, że kościół był w idealnym stanie, pomimo bardzo zaawansowanego wieku (87 lat) księdza Michaiła. Ten ostatni głosił w całej Arktyce przez sześćdziesiąt lat, ewangelizując około 15 000 tubylców i pomimo swojego wieku wciąż mógł wędrować konno po swojej gigantycznej parafii, polując w górach w poszukiwaniu pożywienia. Michaił był także jedynym osadnikiem, który wiedział, jak uprawiać kapustę i warzywa podczas krótkiego arktycznego lata. Jakutowie z parafii księdza Michaiła byli oddzieleni od zamożnych koczowniczych pasterzy i najbardziej ubogich plemion, „Jakutów rzeki”, którzy przetrwali tylko dzięki wędkowaniu , wychowując tylko psy zaprzęgowe . Zachiversk zachował nadal kluczową funkcję logistyczną : pobyt Wrangla zbiegł się w czasie z przejazdem konwoju z zapasami soli i mąki do Niżniekolymska ; konie do karawany dostarczyli Jakuci.

John Dundas Cochrane , który chodził do Zachiversk w miesiącuGrudzień 1822Żałował, że „Ze wszystkich miejsc, które widziałem, noszących nazwę miasta lub wsi, to jest najstraszniejsze i najbardziej opuszczone: moja krew zamarzła ze strachu, gdy zobaczyłem to miejsce i gdy się zbliżyłem. „ Liczy siedem pojedynczych domów: dwóch księży, wdowę, dwóch podoficerów , listonosz i traper: „ Tak się złożyło, że widziałem statek handlowy uzbrojony w sześćdziesiąt dział i mający tylko piętnastu członków załogi. miasto z zaledwie siedmioma mieszkańcami… ” Cochrane chwali gościnność tych ludzi, którzy pozwolili mu „ żyć w luksusie ”z„ ilością ryb… największą rozkoszą, jaką kiedykolwiek jadłem. "

Miasto duchów

Wrangel i Cochrane przybyli do Zachiverska po pierwszej epidemii ospy w 1816 r. Następna epidemia, w 1840 r., Zdziesiątkowała ostatnich osadników (lub, według niektórych źródeł, pozostawiła przy życiu tylko jedną młodą dziewczynę). Pustynnienie Zachiverska jest źródłem mitu : handlarze odkryli opuszczoną skrzynię na wiejskim placu, szaman postanowił zabronić otwierania, ale prawosławny ksiądz miał inne zdanie, został otwarty ... uwalniając Ponurego Żniwiarza . Według George'a Kennana , w 1879 roku biurokracja oszacowała, że ​​miasto jest nadal zamieszkane, i wysłali Hermanna Schillera, politycznego wygnańca z Połtawy , skazanego na spacer do Zachiverska, oddalonego o 6000  km . Dopiero ogłoszenie stanu pustynnienia starej placówki handlowej doprowadziło Schillera do Srednekolymska . Podobna historia można znaleźć w szczyptą soli przez Adama Szymańskiego .

Oficjalnie Zachiversk nie przestał istnieć aż do 1890 roku. Harry de Windt , który zwiedził region w 1902 roku, zeznaje, że Zachiversk był wówczas opuszczony, ale jego ruiny były wyraźnie widoczne. Zauważa również, że ówczesne brytyjskie atlasy nadal zaznaczały lokalizację i mapę rosyjskiego Sztabu Generalnego z 1883 roku.

Odniesienia i uwagi

  1. Zacharowa
  2. Forsyth, s. 76, wspomina o istnieniu Podchiversk , kolonii położonej powyżej bystrza
  3. Forsyth, s. 79
  4. (ru) Grégori Popov, „  Missionerstvo v Yakutskom krae (Миссионерство в Якутском крае)  ” , Ilin (magazyn) ,1999( czytaj online , sprawdzono 17 października 2009 )
  5. (ru) Maria Starostina, „  Srednekolymskaya Pokrovskaya cerkov (Среднеколымская Покровская церковь)  ” , Ilin (magazyn) ,2003( czytaj online , konsultowane w 2009 r. )
  6. Wrangel, rozdział 3
  7. Fyodorov
  8. Pierce, str. 19
  9. (ru) Yu. V. Rubtsov, "  Heraldyka Jakucji  " , geraldika.ru,2004(dostęp 16 października 2009 )
  10. Rosyjski  : „впал в своё прежнее ничтожество” - Wrangel, rozdz. 3
  11. Cochrane, str. 264
  12. Cochrane, str. 264-265
  13. Cochrane, str. 266
  14. (ru) „  Momsky natural park  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , W Ministerstwie Obrony Środowiska Republiki Sacha (dostęp: 16 października 2009 )
  15. Por. (Ru) (ru) Anna Anissimova, "  Muzey pod otrkytym nebom (Музей под открытым небом: путешествие на машине времени)  " , na academ.info ,30 czerwca 2006(dostęp 16 października 2009 )
  16. (ru) Svetlana Jargoun, „  U kazhdogo muzeya svoya sudba (У каждого музея своя судьба)  ” , Vostochno-Sibirskaya Pravda ,20 listopada 2004( czytaj online , sprawdzono 16 października 2009 )
  17. Kennan, str. 265-266. Oryginalny tekst Kennana został powtórzony w przypisie 31 rozdziału VII przez Harry'ego de Windta. Autentyczność historii Kennana jest wątpliwa.
  18. Opublikowane w zbiorze Else Mendelssohn Benecke (zbiór) , Wybrane opowieści polskie , Czytaj książki,2008, 356  str. ( ISBN  978-1-4086-9631-6 ) , str.  229-232
  19. De Windt, rozdział V

Źródła

  • (ru) Anna Anissimova, „  Skansen: podróż w czasieМузей под открытым небом: путешествие на машине времени Подробнее  ” , na academ.info ,30 czerwca 2006(dostęp 16 października 2009 )
  • (fr) John Dundas Cochrane ( tłum .  F. Pirart i P. Maury), Opowieść o pieszej wędrówce przez Rosję i Tatarską Syberię, od granic Chin do Zamarzniętego Morza i Kamczatki [„Opowieść o pieszej podróży przez Rosję i syberyjski Tatarska, z granicami Chin do Morza mrożone i Kamczatkę „], Boulogne, Ginkgo , 1824 (wydanie John Murray, Londyn) ( repr.  2007. to tłumaczenie jest 1 st wykonany w języku francuskim)), 265  str. ( ISBN  978-2-84679-008-6 , czytaj online ).
  • James Forsyth, A History of the Peoples of Syberia: Russia's North Asian Colony 1581-1990 , Cambridge University Press ,1994( czytaj online )
  • (ru) Vladimir Féodorov, "  Novogodnee eho zapolyarnoy Pompei (Новогоднее эхо заполярной Помпеи)  " , Jakucja ,13 stycznia 2004( czytaj online , sprawdzono 17 października 2009 )
  • George Kennan, Syberia i system wygnania. Tom 1 , Adamant Media Corporation,2006, 429,  str. ( ISBN  978-0-543-98318-3 , czytaj online )
  • Richard Pierce, Ameryka Rosyjska: słownik biograficzny , Limestone Press,1990, 555  s. ( ISBN  978-0-919642-45-4 , czytaj online )
  • Ferdinand von Wrangel ( tłum.  Prince E. Galitzine), Północna Syberia, podróżuje między ludami azjatyckiej Rosji i po lodowcowym morzu морю) »], Sankt Petersburg, Librairie d´Amyot, Paryż,1841( przedruk  Ardant w Limoges około 1860) ( czytaj online )
  • Harry de Windt , From Paris to New York by Land , London, Thomas Nelson & sons,1903( czytaj online )
  • (ru) A. Zakharova, »  Icheznouvchi gorod (Исчезнувший город)  « , Jakucja , National Archives of the Republic of Sacha ,23 lutego 1999( czytaj online , sprawdzono 16 października 2009 )

Zobacz też