Wydania Gallimarda

W Sierpie 1913Jean Schlumberger i Jacques Copeau (1879-1949), równie zainteresowani gbok i dramatyczn renowacj, zaoyli Théâtre du Vieux-Colombier , zwizany z NRF do 1924 roku . Gaston Gallimard jest administratorem, Jacques Copeau dyrektorem, a Louis Jouvet menaderem. Ta nowa paryska scena, z któr zwizana jest trupa (w której wystpuje Charles Dullin ) i szkoa, zostaa zainaugurowana23 padziernika 1919. Prezentowane s wietne teksty z repertuaru ( Molière , Szekspir itp.), A take powstaj utwory napisane przez autorów bliskich NRF ( Paul Claudel , André Gide, Jules Romains, Charles Vildrac , Henri Ghéon itp.).

Szybka ekspansja

Wracajc z trasy koncertowej po Stanach Zjednoczonych z zespoem Vieux-Colombier , Gaston Gallimard w 1919 roku postanowi tchn nowe ycie w wspólne przedsiwzicie. Opierajc si na recenzji La NRF , wyreyserowanej przez Jacquesa Rivière'a w latach 1919-1925, a nastpnie Jeana Paulhana w latach 1925-1940 i 1953-1968, stworzy26 lipca 1919Librairie Gallimard, nowa spóka skupiajca dziaalno czasopisma i redakcji. Jeden z jego dwóch braci, Raymond Gallimard i jego przyjaciel Emmanuel, dit Maney, Couvreux doczyli do tej nowej firmy, wyposaonej w wiksze rodki finansowe. W ten sposób Gaston Gallimard naby pras drukarsk (Imprimerie Sainte-Catherine w Brugii ), stworzy ksigarni (boulevard Raspail) i zatrudni nowych pracowników, w tym dyrektora handlowego Louisa-Daniela Hirscha .

Dlatego Gaston Gallimard prowadzi mniej ekskluzywn polityk redakcyjn, publikowania ksiek w szczególnoci dzieci (w tym Les Contes du Chat perché przez Marcel Aymé , 1934-1948), popularnych zbiorów literatury ( Masterpiece powieci przygodowej», 1928; «sukces», 1931 itp.) i czasopisma ( Detective , 1928; Voilà , 1931; Marianne , 1932). Zawiera umow na wyczn dystrybucj i dystrybucj z Messageries Hachette , the29 marca 1932, aby zapewni skuteczniejszy marketing swoich ksiek.

Wzrost sprzeday da Gastonowi Gallimardowi rodki na sfinansowanie z czasem bardziej wymagajcego katalogu literackiego. Otoczy si wspópracownikami redakcyjnymi, których zgromadzi w 1925 r. W ramach komitetu czytelniczego. Do kierowników przegldu -  Jean Paulhan , Benjamin Crémieux , Ramon Fernandez , Bernard Groethuysen  - doczyli wkrótce Brice Parain (1927), André Malraux (1928), Marcel Arland i Raymond Queneau (1938). Kilku autorów jest wic bezporednio powizanych z kierownictwem redakcyjnym firmy. Odgrywaj role wydawców, czytelników i dyrektorów zbiorów (np. Paul Morand za Renaissance de la Nouvelle) lub peni inne funkcje (jak André Malraux , który przejmuje od Rogera Allarda kierownictwo artystyczne wyda Gallimarda) wPadziernik 1928).

Dziaalno literacka Éditions ronie, naznaczona pojawieniem si nowego pokolenia pisarzy ( Kessel , 1922; Aymé , 1927; Malraux , 1928; Saint-Exupéry , 1929; Giono , 1931; Queneau , 1933; Simenon , 1934; Sartre , 1938 ...), poetów ( Aragon , 1921; Supervielle , 1923; Breton , 1924; Ponge , 1926; Michaux , 1927 ...) oraz przez rozwój wydziau zagranicznego ( Pirandello , 1925; Hemingway , 1928; Dos Passos , 1928; Faulkner , 1933; Kafka , 1933; Steinbeck , 1939; Nabokov , 1939; Mitchell , 1939 ...). Dziea Alaina (1920) i Freuda (1923) stanowi podstaw katalogu filozofii i nauk humanistycznych, który bdzie si stopniowo rozwija.

Jednoczenie mno si zbiory Gallimarda, zarówno w literaturze francuskiej, jak i zagranicznej (Une oeuvre, un portrait, 1921;   Du monde complete  , 1931; Métamorphoses w reyserii Jean Paulhan , 1936), a take w eseje i dokumenty (Niebieskie dokumenty, 1923; ycie wybitnych ludzi, 1926; Biblioteka idei, 1927; Eseje, 1931). La Bibliothèque de la Pléiade  , luksusowa kolekcja stworzona w 1931 roku przez Jacquesa Schiffrina (1892-1950) w ramach jego wasnych edycji, zostaa przejta przez Gallimarda w 1933 roku . Gromadzi kompletne dziea lub antologie na papierze biblijnym oprawionym w pen skór. Jej zaoyciel zachowuje kierownictwo, jednoczenie odpowiadajc za publikacje dla modziey NRF.

Po zajciu kolejno 1 rue Saint-Benoît (1911-1912), 35 i 37 rue Madame (1912-1921) oraz 3, rue de Grenelle (1921-1929), wydawnictwo otworzyo swoj siedzib przy 43, rue de Beaune - w tym samym roku zmieniono nazw na rue Sébastien-Bottin - nastpnie rue Gaston-Gallimard na15 czerwca 2011, z okazji obchodów stulecia powstania wydania Gallimarda, decyzj Rady Miasta Parya.

Zawód

Nieznajomy , Albert Camus , 1942.

Po ogoszeniu wojny we wrzeniu 1939 r. Cz pracowników wydawnictwa przeniosa si do La Manche, rodzinnej posiadoci Gallimardów pooonej w Mirande  ; nastpnie, wraz ze zblianiem si wojsk niemieckich, niektórzy czonkowie kierunku doczyli do poudnia midzy 13 a 1319 czerwca 1940. Gaston Gallimard i kilku krewnych goci latem u poety Joë Bousqueta niedaleko Carcassonne . Do Parya zdecydowa si w padzierniku 1940 roku i rozpocz rozmowy z wadzami niemieckimi, które chciay kontrolowa jego wydawnictwo. Podczas gdy jego dom jest pod pieczci9 listopada w 2 grudnia 1940Gaston Gallimard udao si zachowa kapita i niezalenoci redakcyjnej jego firmie, ale w zamian musia powierzy zarzdzanie NRF przegldu do Pierre Drieu La Rochelle (1893-1945), pisarz otwartym do aktywnej wspópracy z okupantem. Drieu la Rochelle otwiera recenzj na proniemieckie pisma i zamyka j dla autorów uznanych przez okupanta za niepodanych; Bezkrwawy NRF przesta pojawia si w czerwcu 1943 roku . Cae wydanie paryskie zostaje wic poddane kontroli poprzez system cenzury realizowany pod nadzorem Propaganda-Abteilung i Ambasady Niemiec. W tym samym czasie opór intelektualny organizuje si wokó Jeana Paulhana (wspózaoyciela French Letters we wrzeniu 1942 r. ), Raymonda Queneau , Alberta Camusa i innych w ramach wyda. Grupa wydawców (w tym Gaston Gallimard) próbowaa w 1941 roku kupi wydania Calmanna-Levy'ego , aby nie dopuci do zajcia domu przez Niemców. Pomimo cenzury i trudnoci z zaopatrzeniem w papier (Komisja Kontroli Papieru powstaa w dniu1 ^st kwiecie 1942), w tym okresie pojawiy si wielkie dziea obchodzone po wojnie, na przykad Albert Camus ( L'Étranger et Le Mythe de Sisyphe , 1942), Jean-Paul Sartre ( Le Mur , 1939, L'Imaginaire , 1940, L 'Being and Nothingness , 1943) czy Maurice Blanchot ( Thomas l'Obscur , 1941). Gallimard publikuje równie tumaczenia z jzyka niemieckiego (gównie klasyki, w tym Goethego ). Odmawia pamfletu Luciena Rebateta Décombresa . Podczas wyzwolenia przegld NRF zosta zakazany przez komitet oczyszczajcy , podczas gdy teczka wyda zostaa zamknita . Sartre tworzy Modern Times w 1945 roku, a Jean Paulhan , Les Cahiers de la Pléiade w 1946 roku.

Po wojnie

Wychodzc z debat o oczyszczeniu i na mocy kilku wielkich sukcesów ksigarni ( Przemino z wiatrem , 1939; Le Petit Prince , 1946), bracia Gallimardowie i ich synowie Claude (syn Gastona, urodzony10 stycznia 1914) i Michel (syn Raymonda, urodzony dnia 18 lutego 1917) - odpowiednio wszed w rodzinn firm w dniu 4 padziernika 1937 i 1 ^st lutego 1941 - maj ch nadania nowego impetu domowi, który od dwudziestolecia midzywojennego zajmuje czoowe miejsce we francuskim yciu literackim i intelektualnym. Powierzaj kilku autorom bliskim wane obowizki redakcyjne: Albertowi Camusowi (zbiór Nadzieja, 1946), Jean-Paulowi Sartre (Biblioteka filozofii z Maurice'em Merleau-Ponty'm , 1950), Rogerowi Caillois (La Croix du Sud ", 1952), Jacques Lemarchand (" Le Manteau d'Arlequin ", 1955), Louis Aragon (" Literatura radziecka ", 1956), Raymond Queneau (" L'Encyclopédie de la Pléiade ", 1956), André Malraux (" L Univers des formes, 1960) i Michela Leirisa, który nadal jest gospodarzem L'Espèce humaine. Jean Paulhan i Marcel Arland , wspomagani przez Dominique Aury , ponownie ukazali si w 1953 roku w recenzji La Nouvelle Revue française ( La NRF ) pod tytuem La Nouvelle NRF . Recenzja jest otwarta dla pisarzy ruchu oporu, a take dla autorów, którzy pojawili si na czarnych listach oczyszczenia ( Céline , Marcel Jouhandeau itp.). Gaston Gallimard wynegocjowa równie na pocztku lat pidziesitych ogóln umow z Louis-Ferdinand Céline (wczeniej opublikowan przez Editions Denoël ) w celu wykorzystania jego przeszej i przyszej pracy, a take generaln umow z Henry de Montherlant , byym autorem wyda Bernarda Grasseta .

Dziaalno wzrosa w latach pidziesitych i szedziesitych, szczególnie wokó nowych kolekcji, takich jak   Czarna seria   stworzona przez Marcela Duhamela wWrzesie 1945lub Le Chemin, zaoona w 1959 roku przez Georgesa Lambrichsa , byego wydawc w Grasset i Éditions de Minuit . Georges Lambrichs opublikowa w swoim zbiorze w 1963 roku Le Procès-verbal , pierwsz ksik JMG Le Clézio  ; bdzie take redaktorem Michela Butora , Jeana Starobinskiego , Georgesa Perrosa , Michela Deguy , Pierre'a Guyotata , Michela Chaillou , Jacquesa Réda Pojawiaj si nowi pisarze: Marguerite Yourcenar , która wesza do katalogu w 1938 roku z Nouvelles Orientales  ; Marguerite Duras w 1944 roku; Jacques Prévert w 1949 r. Przy zakupie Editions du Point du Jour  ; Jean Genet w 1949 roku; Eugène Ionesco w 1954 roku; Michel Tournier w 1967, Patrick Modiano w 1968 ... a dla obcokrajowców Henry Miller (1945), Jorge Luis Borges (1951), Boris Pasternak (1958), Jack Kerouac (1960), Yukio Mishima (1961), William Styron (1962) i Philip Roth (1962), Julio Cortázar (1963), Thomas Bernhard (1967), Milan Kundera ( La Plaisanterie , 1968), René Kalisky (Trocki, itp., 1969), Peter Handke (1969). .

Eksploatacja funduszu stanowi obecnie coraz waniejsz cz dziaalnoci wydawnictwa, poprzez zbiór   La Pléiade  , ale take publikacj wielu tytuów NRF w   Pocket Book   (LGF / Hachette ) lub w zbiorach Idee ( 1962 ) i Poezja (1966).

Historyczny wydawca Jean-Paula Sartre'a i Merleau-Ponty'ego, wydawnictwo powitao równie Michela Foucaulta na pocztku lat szedziesitych i tym samym przyczynio si do powstania strukturalizmu w naukach humanistycznych . Trzej redaktorzy Gallimarda rozwijaj ten sektor, naznaczony w szczególnoci narodzinami nowej historii i odrodzeniem krytyki: François Erval , wydajc w 1962 r. Zbiór kieszonkowych esejów Idee; filozof i psychoanalityk Jean-Bertrand Pontalis , odpowiedzialny za zbiór Wiedza o niewiadomoci (1966); oraz mody historyk Pierre Nora , któremu Claude Gallimard powierzy w 1966 r. rozwój sektora non-fiction: stworzy   Bibliotek Nauk Humanistycznych  , a nastpnie w 1971 r.   Bibliotek opowiada  , a take zbiór dokumentów wiadkowie.

Wreszcie w latach pidziesitych uksztatowaa si grupa redakcyjna, która przeja:

• de Tel (wydawca ksiek artystycznych) w 1949 r .;
• of Éditions Denoël w 1951;
• wydania La Table Ronde w 1957 roku;
• edycje hotelu Mercure de France w 1958 roku, wkrótce zarzdzany przez Simone Gallimard, pierwsz on Claude'a Gallimarda.

Dom nabiera w tych latach nowego wymiaru. Budynek przy rue Sébastien-Bottin zosta podwyszony o dwa pitra w 1963 roku.

Rozwój grupy Gallimard

Claude Gallimard, który pomaga ojcu od okresu powojennego, prowadzi trzy due projekty. Pierwszym z nich jest utworzenie narzdzi do rozpowszechniania i dystrybucji po wyganiciu umowy handlowej, która wie Gallimard i Hachette od 1932 r. Hachette rzeczywicie stworzya wasn grup wydawnicz, poprzez bezporednie nabycie domów, konkurentów Gallimarda. Claude Gallimard zerwa z Hachette w 1970 roku i stworzy ex nihilo wasn struktur dystrybucji (SODIS, 1971, w Lagny-sur-Marne ). Nastpnie utworzono zespoy sprzedaowe, które zajmoway si dystrybucj katalogu Gallimard w ksigarniach, podczas gdy CDE (1974) przejo filie wydawnicze (1974). System ten zosta wzmocniony w 1983 r. Przez utworzenie FED, a nastpnie zakup od grupy Bayard firmy nadawczej Sofédis (2010).

Zerwanie z Hachette zaowocowao wycofaniem przez Gallimarda prac ze swojej kolekcji wykorzystywanych w drugim wydaniu przez   Le Livre de poche   od 1953 roku. W zwizku z tym Claude Gallimard w 1972 roku uruchomi kolekcj w kieszonkowym formacie   Folio  , w tym model. Okadk zaprojektowa grafik i typograf Massin , który doczy do Éditions w 1958 roku. W latach 1972-1973 ukazao si 500 tytuów (obecnie zbiór liczy ponad 5000). W wielu seriach od poowy lat 80. kolekcja Folio szybko si zmniejsza ^{[ródo niewystarczajce]} .

Rok 1972 to ostatecznie uruchomienie dziau ksiek dla dzieci pod egid wydawcy Pierre'a Marchanda (1939-2002). Gallimard Jeunesse (który sta si niezalen spók zalen w 1991 r.) Zosta zainaugurowany zbiorem wspaniaych klasyków dla dzieci   1000 Soleils  , a nastpnie w 1977 r.   Folio Junior   (pierwsza kolekcja kieszonkowych ksiek dla modych odbiorców) oraz Enfantimages w 1978 roku. Istnieje due zapotrzebowanie na zbiory literackie i autorzy firmy macierzystej ( Roald Dahl , Claude Roy , Henri Bosco , Marcel Aymé , Marguerite Yourcenar , Michel Tournier , JMG Le Clézio ), ale dzia jest równie bardzo otwarty do produkcji anglosaskich; Pef , wynalazca Motordu (1980), jest jednym z pierwszych wielkich francuskich autorów powiconych modziey ujawnionym przez Gallimarda Jeunesse. Dokument nie moe by gorszy od serii Découvertes (1983),   Découvertes Gallimard   (1986) i   Les Yeux de la Découverte   we wspópracy z Dorling Kindersley (1987). Innowacje techniczne i redakcyjne dokonane przez Pierre'a Marcha i zainspiroway równie stworzenie linii dokumentalnych przewodników turystycznych (Encyklopedie podrónicze) w 1992 r., Które byy pierwszym osigniciem sektora podróy rozwinitego do dzi (Géoguides, Cartoville). ..)

Claude Gallimard jest take mobilizowany, podobnie jak jego kolega Jérôme Lindon (1925-2001), dyrektor Editions de Minuit , do walki z cenzur pastwow, zwaszcza w przypadku publikacji Eden Eden Eden autorstwa Pierre'a Guyotata (Le Chemin, 1970), pocztkowo odrzucony przez dom, nastpnie pojawi si z trzema wstpami autorstwa Rolanda Barthesa , Philippe'a Sollersa i Michela Leirisa . Ponadto Claude Gallimard bdzie francuski wydawca Doktor ywago przez Borys Pasternak (1958), Lolita by Vladimir Nabokov (1959) i Le Festin nu przez Williama Burroughsa (1964). Bierze równie udzia w debatach na temat polityki cen ksiek, wyraajc pocztkowo zastrzeenia do modelu ceny jednolitej, ostatecznie przyjtego przez ustawodawc na mocy ustawy Langa w 1981 r.

Plik 15 stycznia 1976, po mierci Gastona Gallimarda dnia25 grudnia 1975, Claude Gallimard zostaje prezesem edycji.

Od lat 80.do dzi

Lokalne wersje w n ^°  5 Rue Sebastien-Bottin , sta si w 2011 roku przy ulicy Gaston Gallimard .

Claude Gallimard wprowadzi do biznesu czwórk swoich dzieci. Po odejciu jego najstarszego syna Christiana (1984), Claude Gallimard uczyni swoim nastpc swojego najmodszego syna Antoine'a. Antoine Gallimard powierzono kierownictwo firmy w 1988 roku. Udao mu si to pod koniec delikatnego okresu sukcesji poprzedzajcego i po mierci ojca.29 kwietnia 1991, aby zachowa niezaleno, otwierajc j po raz pierwszy w historii na kapita zewntrzny z pomoc BPN. Antoine Gallimard ustabilizowa sytuacj poprzez utworzenie holdingu (Madrigall), przy wsparciu swoich bliskich, w tym siostry Isabelle Gallimard, kuzynki Roberta Gallimarda i Muriel Toso, córki Emmanuela Couvreux. Dziki sukcesom sprzedaowym i cigym deniom do zracjonalizowania dziaalnoci grupy, udziay akcjonariuszy zewntrznych, którzy weszli do kapitau rodzinnej firmy (Einaudi, Havas, BNP, akcjonariusze mniejszociowi itp.) S przeklasyfikowywane z 1996 na 2003 rok.

Podzikowania dla zespou redaktorów i czytelników ( Roger Grenier , 1971; Pascal Quignard , 1977-1994; Hector Bianciotti , 1983; Jacques Réda , 1983; Philippe Sollers , 1989; Jean-Marie Laclavetine , 1989; Bernard Lortholary , 1989-2005; Teresa Cremisi , 1989-2005; Jean-Noël Schifano , 1999; Guy Goffette , 2000; Christian Giudicelli , 2004; Richard Millet , 2004-2012; Christine Jordis , 2006,  itd. ), Wydania Gallimarda utrzymuj kurs redakcyjny dom, wpisany w ycie idei (NRF Essais Erica Vigne, 1988), otwarty na midzynarodow scen i czerpic z jej funduszy, w szczególnoci z Folio, L 'Imaginaire, Pléiade I Quarto . Okres ten zobaczy take pojawienie si zjawiska bestsellerów w wydaniu francuskim, z, na Gallimard, nadzwyczajne ksigarni sukcesów - od Daniel Pennac do Jonathan Littell , od Philippe Delerm do Muriel Barbery , nie wspominajc o Harrym Potterze. Przez JK Rowling . Siedem tomów sagi o Harrym Potterze liczy w 2011 roku 26 milionów egzemplarzy sprzedanych we Francji, a nastpnie Alberta Camusa ( 29 milionów tomów od 1941 roku, w szczególnoci 10,03 miliona egzemplarzy L'Étranger ) i Antoine de Saint-Exupéry ( 26,3 mln sprzeday, w tym 13,09 mln z Maego ksicia , jego gwiazda).

Grupa stopniowo wita nowe marki wydawnicze, takie jak Giboulées, Le Promeneur, L'Arpenteur, POL , Joëlle Losfeld , Verticales , Alternatives, Futuropolis czy The Great People. Na cze Michela Chaillou powstay nowe kolekcje, takie jak Black Continents, Bleu de Chine i Le Sentimentographique. Rozpoczto rozwój w dziedzinie czytania ksiek (Listen to read), muzyki, komiksów (Bayou with Joann Sfar , Futuropolis)

Antoine Gallimard zosta wybrany na przewodniczcego SNE (National Publishing Union) w 2010 r. W szczególnoci opowiada si za wywaon regulacj rynku ksiki cyfrowej i stopniowym dostosowywaniem istniejcych ram w celu umoliwienia rozwoju legalnej i atrakcyjnej oferty z wieloma odsprzedawców: ustawa o cenach ksiek (ustawa z28 maja 2011), przyjcie obnionej stawki VAT, refleksja nad cyfrow eksploatacj niedostpnych utworów XX wieku, dostosowanie umowy wydawniczej itp.

Gallimard utworzy w 2009 roku, we wspópracy z Flammarion i La Martinière, Eden Livres , cyfrow platform dystrybucji, umoliwiajc dystrybutorom (ksigarni, operatorom) przekazywanie swojego cyfrowego katalogu nowoci i tytuów z funduszu. Jednak dziaalno ta jest nadal bardzo marginalna w 2011 roku, w stulecie istnienia wydawnictwa.

Plik 26 czerwca 2012, RCS MediaGroup zgadza si sprzeda grup Flammarion grupie Gallimard (Madrigall) za kwot 251 mln euro.

W Padziernik 2013, LVMH przejmuje 9,5% udziaów w firmie Gallimard.

Kolekcje i spóki zalene

Gówne zbiory i pokrewne wydawnictwa (aktywne lub wycofane) Gallimard to:

Gówne czasopisma

Gallimard Group

Gallimard w liczbach

Ta sekcja wymaga aktualizacji .
Czci tej sekcji s przestarzae lub wskazuj wydarzenia, które ju miny. Popraw to lub omów .

• 1470 tytuów wydanych w 2004 roku ^{[ref. niezbdny]}
• Obrót (w 2010 r.): 240 mln euro
• Sia robocza (w 2019 r.): 250 do 499
• 5 ^th  francuski wydawca, daleko w tyle Hachette (2003 sprzedanych: 960 mln euro) ^{[ref. niezbdny]}
• Jego trzy najwiksze przeboje s Le Petit Prince przez Antoine de Saint-Exupéry , L'Étranger przez Alberta Camusa i La Peste Albert Camus.

Uzyskane gówne nagrody literackie

Nagroda Goncourta  :

• 1919: Marcel Proust , W cieniu modych dziewczt w rozkwicie
• 1923: Lucien Fabre , Rabevel or le Mal des ardents
• 1924: Thierry Sandre , Le Chèvrefeuille, le Purgatoire, rozdzia XIII
• 1926: Henri Deberly , Udrka Fedry
• 1927: Maurice Bedel , Jérôme 60 ° szerokoci geograficznej pónocnej
• 1929: Marcel Arland , The Order
• 1932: Guy Mazeline , Wilki
• 1933: André Malraux , Kondycja ludzka
• 1939: Philippe Hériat , Zepsute dzieci
• 1941: Henri Pourrat , Vent de Mars
• 1942: Marc Bernard , podobny do dzieci
• 1943: Marius Grout , Passage of man
• 1949: Robert Merle , Weekend in Zuydcoote
• 1950: Paul Colin , The Wild Games
• 1952: Béatrix Beck , Léon Morin, ksidz
• 1953: Pierre Gascar , Bestie
• 1954: Simone de Beauvoir , The Mandarins
• 1956: Romain Gary , The Roots of the Sky
• 1957: Roger Vailland , Prawo
• 1958: Francis Walder , Saint-Germain lub negocjacje
• 1961: Jean Cau , Pity of God
• 1962: Anna Langfus , Baggage of Sand
• 1965: Jacques Borel , Adoracja
• 1967: André Pieyre de Mandiargues , La Marge
• 1969: Félicien Marceau , Creezy
• 1970: Michel Tournier , Król Olch
• 1974: Pascal Lainé , La Dentellière
• 1978: Patrick Modiano , Rue des Boutiques obscures
• 1985: Yann Queffélec , Wesele barbarzyców
• 1992: Patrick Chamoiseau , Texaco
• 1998: Paule Constant , Confidence pour Confidence
• 2000: Jean-Jacques Schuhl , Ingrid Caven
• 2001: Jean-Christophe Rufin , brazylijski czerwony
• 2006: Jonathan Littell , Les Bienveillantes
• 2009: Marie NDiaye , Trzy potne kobiety
• 2011: Alexis Jenni , Francuska sztuka wojny
• 2016: Leïla Slimani , Sodka piosenka
• 2020: Hervé Le Tellier , L'Anomalie

Uwagi i odniesienia

1. RCS 572 206 753.
2. Nazwa kolekcji to po prostu Biaa. Cho potocznie nazywana la Blanche, jej nazwa bibliograficzna (w przeciwiestwie do zbioru    La Noire  ) nie zawiera przedimka : coll.  "Biay". Zobacz stron zbioru .  Biay .
3. Nazwa zbioru to po prostu Poezja, jak wskazano na górze (Zbiór Poezji) i na kocu (Ten tom, [umpteenth] zbioru Poetry []) kadej pracy. Czasami widzimy bdn nazw Poésie / Gallimard, która jest bdn interpretacj oznaczenia Collection / Éditeur znajdujcego si na okadce.
4. Zobacz na societe.com .
5. Pascal Fouché i in., Encyklopedyczny sownik ksiki w trzech tomach, Cercle de la Libraire editions, 2005, t.2, s.  251 ( ISBN  2-7654-0911-0 ) .
6. Nathalie Silbert, Gallimardem, historia tak francuskich , Les Echos ,4 marca 2011 r, s.  8 .
7. Pierwszy wyjazd mia miejsce w listopadzie 1908 roku wraz z Eugène Montfort. Zobacz Auguste Anglès. André Gide i pierwsza grupa Nouvelle Revue française. Formacja grupy i lata nauki zawodu (1890-1910) . Gallimard, 1978.
8. Olivier Bessard-Banquy. Druk wedug Gastona Gallimarda. Sztuka ksiki w pocztkach NRF , w Revue française d'histoire du livre , nr 132, nowa seria, 2011.
9. Bibliografia Éditions de la Nouvelle Revue française , Librairie Henri Vignes & Éditions des Cendres, 2011.
10. Michel Jarrety. Paul Valéry , Fayard, 2008.
11. Pierre Assouline, Gaston Gallimard. Half a Century of Publishing , Balland, 1984.
12. Jean Lacouture, Adolescence of the Century , Le Seuil, 1994.
13. M.-F. Christout, N. Guibuert, D. Pauly. Théâtre du Vieux-Colombier , Éditions Norma, 1993.
14. Laurence Brisset. Paulhan's NRF , Gallimard, 2003.
15. Alban Cerisier. Historia NRF , Gallimard, 2009.
16. Historia wydania francuskiego , pod re. Roger Chartier i Henri-Jean Martin, T. IV, Fayard-Cercle de la librairie, 1991.
17. A. Cerisier, J. Desse, De la jeunesse chez Gallimard , Gallimard / Chez les libraires Associés, 2007.
18. Hervé Serry, Stulecie marketingu ksiek, w Gallimard. Stulecie publikacji , Gallimard / BnF, 2011.
19. Biblioteka Plejady. Praca redakcyjna i warto literacka pod re. Joëlle Glaize i Philippe Roussin, Contemporary Archives Edition, 2009.
20. Gallimard 5, rue Sébastien-Bottin , L'Express ,11 lipca 2002.
21. Pascal Fouché, Wydanie francuskie pod okupacj , Biblioteka wspóczesnej literatury francuskiej na Uniwersytecie Paryskim 7, 1987.
22. Pierre Drieu la Rochelle. Journal (19391945) , Gallimard, 1992; Pierre Andreu, Frédéric Grover. Drieu la Rochelle , Hachette , 1979.
23. Writers and the Occupation, Le Magazine littéraire n ° 516, luty 2012; Pierre Hebey. NRF ciemnych lat , Gallimard, 1992.
24. Herbert R. Lottman, Albert Camus, Editions du Seuil, 1978, 686 stron ( ISBN  2-02-005008-0 ) .
25. Denis Bertholet. Sartre , Plon, 2000.
26. Philippe Burrin , Francja w czasach niemieckich 1940-1944 , Seuil 1995, s.336.
27. Anna Boschetti. Sartre i Modern Times , Éditions de Minuit , 1985.
28. Gisèle Sapiro, Wojna pisarzy , 1940-1953, Fayard , 1999.
29. Katalog zbiorów, w Gallimard. Stulecie publikacji , red. Gallimard / BnF, 2011.
30. Alban Cerisier. A History of the NRF , wyd. Gallimard, 2009.
31. Henri Godard , Céline , wyd. Gallimard, 2011 ( ISBN  978-2070121922 ) .
32. Philippe Alméras, Montherlant, une vie en double , Via Romana, 2009.
33. Franck Lhomeau, Prawdziwa premiera Czarnej Serii, Temps noir nr 4, Joseph K., 2000.
34. Anne Simonin, The literary edition, The French Edition from 1945 , Éditions du Cercle de la librairie, 1998.
35. Olivier Bessard-Banquy. The kieszonkowa rewolucja, w L'Édition française od 1945 r. , Éditions du Cercle de la librairie, 1998.
36. François Dosse. Pierre Nora, homo historicus , Perrin, 2011.
37. Fabrice Piault. Od racjonalizacji do hiperkoncentracji, w L'Édition française od 1945 r. , Éditions du Cercle de la librairie, 1998.
38. The Sofedis at Gallimard: Why, how, w Livres Hebdo , 17 wrzenia 2010 r.
39. Massin i ksika. Typografia w grze , Ensad / Archibooks, 2007.
40. Witryna Kolekcje w witrynie Gallimard.
41. Martine Poulain. La censure, w L'Édition française od 1945 r. , Éditions du Cercle de la librairie, 1998.
42.   Gallimard odkupi akcje swoich ^udziaowców mniejszociowych   ^{( Archiwum Wikiwix Archive.is Google Co robi )} , Lesinfos.com ,07 stycznia 2003(dostp 28 padziernika 2018 ) .
43. Eric Vigne. Ksika i wydawca , Klincksieck, 2008.
44. Antoine Gallimard: zawód rzemielnika, wywiad, Le Point ,17 marca 2011 r.
45. Gallimard, redaktor stulecia, wywiad, Les Inrockuptibles ,1 ^st maja 2011.
46. AFP , Flammarion zostanie sprzedany Gallimardowi , Le Monde ,26 czerwca 2012.
47. Antoine Oury, Antoine Gallimard szczegóowo opisuje przejcie od Flammarion do Madrigall , ActuaLitté ,3 lutego 2014.
48. róda: (1) witryna Gallimard.fr zawierajca pliki katalogu Kolekcje (oraz podstrony Folio 1 i Folio 2 ) oraz podkatalog Listen to read (w szczególnoci zawarto pliku Tel ); (2) zakoczone wyszukiwanie online wedug kolekcji Gallimard.fr; (3) uzupeniony o katalog online WorldCat w celu znalezienia daty pierwszego tomu nieudokumentowanych kolekcji w serwisie Gallimard (na przykad zapytanie pb: Gallimard to: Connaissance de l'Orient 1 pochodzi z 1956 r . Numer 1 tej kolekcji ); (4) katalog przekrojowy BNF online (np. Uytkownik BNF al.  "Wiedza o Wschodzie" ).
49. Wedug kolekcji Special Knowledge series, rosncej liczby na Gallimard.fr ( wymagany JavaScript ), najstarsze wydanie lub reedycja w tym zbiorze pochodzi z 1927 roku.
50. Wedug kolekcji Art Books, rosncej liczby na Gallimard.fr ( wymagany JavaScript ), najstarsze wydanie lub reedycja w tej kolekcji pochodzi z 1935 r. (Najstarsza praca pochodzi z 1927 r., Ale nie w tej kolekcji).
51. Wedug kolekcji Albums Beaux Livres, rosncej liczby na Gallimard.fr ( wymagany JavaScript ), najstarsze wydanie lub reedycja w tej kolekcji pochodzi z 1955 r. (Najstarsze dzieo pochodzi z 1925 r., Ale nie w tej kolekcji) .
52. lista ksiek opublikowanych w zbiorach pomysów zostao zmontowane.
53. W latach 19911999 tumaczenia nie byy ju publikowane w L'Imaginaire, ale w L'Étrangère ( arkusz L'Imaginaire na Gallimard.fr ).
54. Przewodniki turystyczne Géoguide, Géoguide Favorites, Carto, Cartoville, Travel encyclopedias, Traveller's library.
55. Utworzony w 1973 roku przez Christiana Gallimarda, syna Claude'a i Pierre'a Marchanda.
    Por. Encyklopedyczny sownik ksiek , wydanie Cercle de la Libraire, 2005, t.  2, str.  253.
56. Zobacz na lileauxlivres.wordpress.com .
57. "  La Presqu'île - Strasbourg  ", Zapa swoj ksik ,7 listopada 2017 r( czytaj online , sprawdzono 13 lipca 2018 r. ).
58. Lisbeth Koutchoumoff Arman,   Camus, wirus i my  , Le temps ,15 marca 2020 r( czytaj online , sprawdzono 15 marca 2020 r. ).
59. Lista zdobywców nagrody Goncourt w witrynie Gallimard.

Zobacz te

Bibliografia

Ogólne dziaa

• Historia
  • Historia wydania francuskiego , pod re. przez Roger Chartier i Henri-Jean Martin , t. IV, Fayard - Circle of the bookstore , 1991
  • Wydanie francuskie od 1945 roku , pod re. przez Pascala Fouché , edycje Cercle de la librairie , 1998
  • Encyklopedyczny sownik ksiek , Cercle de la librairie editions, 3 vol., 2002-2011
  • Historia francuskiej ksigarni , pod re. Frédérique Leblanc i Patricia Sorel, Cercle de la librairie, 2008
• Okres okupacji
  • Jean Paulhan , List do dyrektorów ruchu oporu , Éditions de Minuit, 1951
  • Pascal Fouché, Wydanie francuskie pod okupacj , 2 tomy, Biblioteka Wspóczesnej Literatury Francuskiej na Uniwersytecie Paryskim 7, 1987
  • Pierre Drieu la Rochelle , Journal (1939-1945), Gallimard, 1992
  • Olivier Cariguel, Panorama recenzji literackich pod okupacj (Lipiec 1940-Sierpie 1944) , IMEC, 2007
  • Robert Paxton , Olivier Corpet , Claire Paulhan, Archiwa ycia literackiego w czasie okupacji , IMEC, 2009
• Inny
  • Gisèle Sapiro, The Writers 'War , 1940-1953, Fayard, 1999
  • Massin i ksika. Typografia w grze , Ensad / Archibooks, 2007
  • Éric Vigne, The Book and the Publisher , Klincksieck, 2008

Na Gallimard i NRF

• Pierre Assouline , Gaston Gallimard - Pó wieku francuskiego wydawnictwa , Balland, 1984
• Auguste Anglès , André Gide and the First Group of the NRF , 3 tomy, Gallimard, 1978-1986
• Pléiade Library . Praca redakcyjna i warto literacka pod re. Joëlle Glaize i Philippe Roussin, Contemporary Archives Edition, 2009
• Anna Boschetti, Sartre and Modern Times , Éditions de Minuit, 1985
• Laurence Brisset, La NRF de Paulhan , Gallimard, 2003
• Alban Cerisier , Historia NRF , Gallimard, 2009
• Alban Cerisier, Gallimard: redaktor w pracy , coll.  "  Découvertes Gallimard / Littératures" ( N ^O  569 ), 2011 ( ISBN  978-2-07-044169-3 )
• Alban Cerisier, Jacques Desse, Youth at Gallimard , Gallimard / At the Associated bookellers, 2007
• Alban Cerisier, Jean-Étienne Huret, The Best Book Club (1952-1963) , Librairie J.-E. Huret, 2007
• Michel Deguy , Komitet: Wyznania czytelnika z duego domu , Seyssel, Champ Vallon, 1988
• François Dosse, Pierre Nora, homo historicus , Perrin, 2011
• Marcel Duhamel , Don't Tell Your Life , Mercure de France, 1973
• Pierre Hebey, NRF ciemnych lat , Gallimard, 1992
• Jean Lacouture , Dojrzewanie stulecia. Jacques Rivière i NRF , Le Seuil, 1994
• Pierre Nora , historyk publiczny , Gallimard, 2011
• Jean-François Poupart , Gallimard chez les nazis , Montreal, Poètes de Brousse, wyd.  Bezpatny okres próbny, 2009
• André Schiffrin , Podró w obie strony , Liana Levi, 2007
• Henri Vignes i Pierre Boudrot, Bibliography of Editions of the Nouvelle Revue française (26 maja 1911 - 15 lipca 1919) , Henri Vignes Bookstore & Éditions des Cendres, 2011

Artykuy

• Nathalie Sibert, Gallimard, taka francuska historia, Les Échos ,4 marca 2011 r
• Olivier Bessard-Banquy, Prasa drukarska wedug Gastona Gallimarda. Sztuka ksiki w pierwszych dniach NRF, w Revue française d'Histoire du livre , n ^°  132, nowej serii 2011

Powizane artykuy

• Gaston Gallimard
• Andre Gide
• Jean Schlumberger
• Galligrasseuil

Linki zewntrzne

• Dokumentacja urzdowa  :

  • Plik wirtualnego organu midzynarodowego
  • Midzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • CiNii
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Diety Narodowej
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • WorldCat Id
  • WorldCat
• Zasoby muzyczne  :
  • (en)  MusicBrainz
• Zasoby zwizane z organizacjami  :
  • SYRENA
• Oficjalna strona firmy Gallimard
• Oficjalna strona firmy Gallimard Jeunesse