wita mio i wiecka mio
Informacje, które udało nam się zgromadzić na temat wita mio i wiecka mio, zostały starannie sprawdzone i uporządkowane, aby były jak najbardziej przydatne. Prawdopodobnie trafiłeś tutaj, aby dowiedzieć się więcej na temat wita mio i wiecka mio. W Internecie łatwo zgubić się w gąszczu stron, które mówią o wita mio i wiecka mio, a jednocześnie nie podają tego, co chcemy wiedzieć o wita mio i wiecka mio. Mamy nadzieję, że dasz nam znać w komentarzach, czy podoba Ci się to, co przeczytałeś o wita mio i wiecka mio poniżej. Jeśli informacje o wita mio i wiecka mio, które podajemy, nie są tym, czego szukałeś, daj nam znać, abyśmy mogli codziennie ulepszać tę stronę.
.
| Artysta | |
|---|---|
| Przestarzay |
1514 |
| Rodzaj |
Obraz |
| Techniczny |
Olej na pótnie |
| Wymiary (wys. × szer.) |
118 × 279 cm
|
| Ruchy | |
| Kolekcje | |
| Numer inwentarzowy |
147
|
| Lokalizacja |
Sacred Love and Profane Love ( Amor sacro e Amor profano ) to obraz Tycjana (1488-1576) namalowany w 1514 r., Przedstawiajcy dwie kobiety siedzce na misce.
Historia
Tycjan namalowa ten obraz okoo 1514 roku. Ten ostatni zosta prawdopodobnie zamówiony przez Niccolò Aurelio, weneckiego sekretarza Rady Dziesiciu, zidentyfikowanego przez jego herb znajdujcy si na sarkofagu lub fontannie porodku obrazu, aby uczci jego maestwo z kim moda wdowa Laura Bagarotto. Obraz przedstawia prawdopodobnie pann mod ubran na biao, siedzc obok Kupidyna i wspomagan przez sam Wenus .
Dzieo zostao zakupione w 1608 r. Przez patrona Scipione Borghese i obecnie jest przechowywane wraz z innymi dzieami z kolekcji Borghese w Galerii Borghese w Rzymie .
W 1899 r. Oferta rodziny bankowej Rothschildów na zakup dzie Galerii za 4 miliony lirów (wicej ni warto caego budynku Galleria Borghese i jego zbiorów szacowana na 3600000 lirów) zostaa odrzucona.
Opis
Obraz stawia prawdziwe pytanie: jak reprezentowa kobiet [ref. konieczne] Naga kobieta, Wenus Urania, reprezentuje wieczne i niebiaskie szczcie, a take zasad duchowej mioci. Ubrana moda kobieta to ziemska Wenus, uosobienie ziemskiej mioci. Niebiaska Wenus jest naga, poniewa jest bezcielesna, jej ciao nie reprezentuje adnego pragnienia w przeciwiestwie do ziemskiej Wenus, wic nie trzeba go okrywa. Oba s osadzone na kocach basenu. Wygldaj bardzo podobnie, jak siostry bliniaczki, ale ich zachowanie i strój s bardzo róne. Pierwsza nosi bia sukienk z fioletowymi rkawami, koron z mirtu i trzyma w doni róe. Jest spokojna i zamylona. Patrzy na nas. Drugi unosi si ponad ssiadk i patrzy na ni ze zrozumieniem i spokojem. Jest naga poza biaym materiaem na udach i czerwonym paszczem, który zakrywa jej lewe rami. Wyciga w rce garnek z ogniem w stron nieba.
Obraz ten jest alegori maestwa, z jednej strony panna moda ubrana w symbol podnoci (dwa króliki), z drugiej symbol witej mioci reprezentowana przez Wenus na tle psów symbol wiernoci, mioci Kupidyna w rodek potrzsa wod w basenie, aby poczy te dwie formy mioci, cementujc udane maestwo.
Naga kobieta patrzy na drug, podczas gdy ta zdaje si odwraca wzrok i j ignorowa.
Tabela zawiera wiele szczegóów:
- na niecce w ksztacie rzymskiego sarkofagu paskorzeba;
- po stronie witej mioci widzimy scen tortur (mio moe powodowa cierpienie);
- w zdobieniu po lewej stronie zamek i oswojone króliki;
- w tle po prawej stronie dwa psy myliwskie.
- W tle ciemne drzewa podkrelaj pierwszy plan, czyli jasne tony postaci.
- W tle krajobraz kraju suy jako to.
Ten obraz jest charakterystyczny dla szkoy weneckiej dziki grze cieni i wiate na ciaach dwóch kobiet. Praca wpisuje si w nurt manierystyczny .
Interpretacja
Amorek dowodzi, z ikonograficznego punktu widzenia, e obraz jest dialog o mioci. A w czasach Tycjana mio bya jednym z wielkich tematów rozmów z piknem, o których codziennie dyskutowaa elita spoeczna i intelektualna. Jego pytania znalazy si równie w centrum nurtu filozoficznego neoplatonizmu, który by dominujc filozofi tamtych czasów.
Posta nagoci staje si w okresie renesansu reprezentacj pozytywn, ilustrujc warto tak jak np. Prawda, Mio czy Pikno w przeciwiestwie do efemerycznych poj. Nastpnie, gdy obecna jest naga posta z ubranym imiennikiem, jest to symbol Prawdy w filozoficznym sensie tego terminu. Nastpnie, w filozofii neoplatoskiej, ta dwoisto ostatecznie oznacza to, co trwae i idea, w przeciwiestwie do nietrwaego i wraliwego. Tak wic renesansowe credo gosi, e pikno pozbawione wszelkich ziemskich ozdób jest waniejsze ni pikno ubrane i zdobione. Dla Panofsky'ego ta opozycja midzy nagim i odzianym piknem ma zastosowanie do dziea Sacred Love i Profane Love, gdzie te dwie reprezentacje odpowiadaj dwóm rónym formom mioci.
Wci, zdaniem Panofsky'ego, w tym dziele istnieje równie opozycja midzy niebiask i wulgarn Wenus, jak jest to napisane w Bankiecie Platona. Otó, s dwie Wenus, jedna staroytna, córka Nieba, która nie ma matki: jest to Wenus Urania lub niebiaska; druga modsza, córka Jowisza i Dione: to popularna Wenus. Istniej zatem dwie Mio, odpowiadajce dwóm Wenus: pierwsza, zmysowa, brutalna, popularna, skierowana jest tylko do zmysów; jest to haniebna mio, której naley unika. [] Druga mio jest skierowana do inteligencji [] Ta jest godna szacunku i poszukiwania przez wszystkich. Niebiaska Wenus jest ucielenieniem mioci do idei i wiata ziemskiej mioci Wenus i wraliwego czowieka w filozofii platoskiej i neoplatoskiej.
Kada Wenus ma swoje wasne atrybuty. Ziemska Wenus trzyma w doni róe, które s niezaprzeczalnie symbolem mioci, ale mog równie symbolizowa smutek mioci swoimi cierniami. Ten ból, sugerowany przez róe, przypisuje si tylko ziemskiej Wenus, tak jakby cierpienie dziaao tylko we wraliwym i ludzkim wiecie. Ta Wenus nosi równie koron mirtu, która symbolizuje maestwo, a tym samym przypomina cel zlecenia tego dziea, uhonorowanego maestwem Niccolò Aurelio. Druga Wenus niesie ognisty garnek, który unosi do nieba. Ta ostatnia moe przywoa duchowe wzniesienie si do wiata idei, z którego si wywodzi.
Dwie Wenus nie wchodz w sprzeczk. Sprzeciwia si im tylko ich reprezentacja. Rzeczywicie, niebiaska Wenus patrzy na swojego ssiada spojrzeniem zrozumienia i siedz oni na tym samym miejscu, chocia niebiaska Wenus jest wyniesiona w stosunku do swojego ssiada. Ponadto Kupidyn miesza wod w fontannie, jakby chcia ujednorodni pyn znajdujcy si midzy dwiema kobietami. Kupidyn wród neoplatonistów jest zasad kosmicznego mieszania. Dlatego to tak, jakby zmiesza obie Wenus, aby przypomnie nam, e s one stworzone z tej samej istoty: Mioci.
Tytu ze swej strony nie jest zdaniem E. Panofsky'ego najbardziej poprawny, poniewa sugeruje dychotomi. Bardziej odpowiednie byoby nazwanie go, aby podkreli skal wartoci. Podczas gdy jedna jest ucieleniona jako uniwersalne pikno, wieczne i czysto zrozumiae, podczas gdy druga jest wulgarn Wenus, t, której mio kady moe dowiadczy i któr ilustruje jej nietrwae i zmieniajce si pikno.
Obrazem tym zainteresowa si inny historyk sztuki, Edgar Wind. Obala teori E. Panofsky, poniewa wedug niego to nie dwie Wenus s tu przedstawione, ale dwa rodzaje mioci, które czowiek moe pozna.
Przede wszystkim zauwaa, e naga posta przewysza ssiada swoim wikszym rozmiarem, bardziej energiczn postaw i wycignit rk ku niebu. Ponadto za ni znajduje si koció, natomiast od strony przebranej kobiety jest to reprezentowany zamek. Zamek mógby tu symbolizowa ycie doczesne w przeciwiestwie do kocioa, które reprezentowaoby ycie zwrócone w stron duchowoci. Te róne elementy nadaj nagiej figurze szlachetniejszy charakter.
Dla E. Winda okrelenie Wenus , przypisane przez E. Panofsky'ego jego dwóm onom, jest zdecydowanie zbyt pozytywne. E. Wiatr bdzie preferowa okrelenie figura . Aby przeciwstawi si teorii neoplatoskiej przedstawionej przez E. Panofsky'ego, E. Wind wyjania, e te dwie figury nosz atrybuty, które zwykle nie symbolizuj Wenus, na przykad czerwony paszcz i wazony.
Ponadto ruch figur w tabeli przebiega od lewej do prawej. To mogoby pokaza, e te trzy postacie przedstawiaj postp w przedstawianiu mioci przez Kupidyna, który peni tutaj swoj zwyk rol porednika. Dlatego dla E. Winda tematem obrazu byoby wtajemniczenie si w Mio pikna (od Pulchritudo do Voluptas ) z perspektywy mistycznej i ju nie alegorycznej.
Paskorzeba, przedstawiona na froncie fontanny, na której siedz obie kobiety, przedstawia scen tortur. W rodku nieokieznany ko, nad którym posta stara si zapanowa, mógby symbolizowa bestialsk mio. To by w okresie renesansu jeden z najpopularniejszych symboli ilustrujcych niepohamowan pasj. Po lewej mczyzna cignie kobiet za wosy i cignie j po ziemi, zapowiadajc dalsze naduycie. Po prawej stronie mczyzna uderza innego mczyzn lecego na ziemi, a dwie inne osoby przynosz sup, by moe przywizuj do niego ofiar i równie kontynuuj bicie.
Ta paskorzeba mogaby ukazywa trzeci form mioci, bestialsk mio. Ta scena nie naley do tej samej domeny, co obie kobiety, dlatego E. Wind myli, e nie jest to przedstawienie dwóch neoplatoskich Wenus, ale przedstawienie dwóch rodzajów mioci, którym towarzyszy przedstawienie mioci zwierzcej.
Krajobraz na tle mioci witej i mioci profanalnej wyrónia si po stronie kadej z kobiet, poniewa ta ostatnia je symbolizuje. Z boku przebranej kobiety znajduje si cytadela z jedcem, który moe przywoa wiatowe ycie, a take para królików, która przypomina cielesn mio. Nastpnie po stronie nagiej kobiety pies biegnie za królikiem, jakby goni cielesn mio, która nie ma nic wspólnego z bokiem niebiaskiej Wenus. Jest te pasterz, który pasie swoje owce midzy dwoma jedcami i przytulajc si par. Pasterz moe symbolizowa ochron, wic moe jest tam, aby chroni par jedców, skoro jest pomidzy. Z tej strony krajobraz mona okreli jako pasterski . Ten typ krajobrazu wywodzi si ze staroytnoci i pokazuje zoty wiek, kiedy czowiek y w harmonii z natur i jeszcze jej nie przeksztaci. Jest wic form pierwotnej harmonii midzy czowiekiem a natur.
Ochrona
Obraz znajduje si w dawnym paacu kardynaa Scipione Borghese , siostrzeca papiea Pawa V , synnej Galerii Borghese .
Bibliografia
- (it) Nadia Gaus, Tiziano Vecellio [ archiwum z] :" Glassbbe subito da pensare che la figura vestita a sinistra rappresenti l'Amore Sacro ... the altra figura nuda a destra dovrebbe rappresentare l'Amore Profano "
- (en) David Jaffé , et al., Titian , Londyn, National Gallery Company,
- (en) Paolo Moreno i in., The Borghese Gallery , Mediolan, Touring Club Italiano,
- Ten obraz jest wspólnym wtkiem powieci Les Fortins de Venise P. Legranda / C. Cambiera
- ARASSE Daniel, Sacred and profane Desire : The body in Italian Renaissance painting , Paris: Editions du Regard, 2015.
- BEGUIN Sylvie, VALCANOVER Francesco, Wszystkie malowane dziea Tycjana , Pary: Flammarion, 1970.
- (it) BERNARDINI Maria Gracia, et al. , Tiziano: Amor sacro e Amor profano , Milano: Electa, 1995.
- CANTELUPE Eugene B., Tycjan's Sacred and Profane Love Ponowna analiza, w: The Art Bulletin , vol. 46 N O 2, s. 218227.
- CHATELET Albert, TITIEN , Pary: Muzeum Osobiste, 1969.
- DE TERVARENT Guy, Attributes and Symbols in Secular Art , Geneva: Librairie Droz SA, 1997.
- HUMFREY Peter, Sacred and Profane Love. Rzym. W: The Burlington Magazine , t. 137 n O 1108, lipiec 1995, str. 479480.
- JAUBERT Alain, Le Temps des Titans , Pary: ARTE France Développement & Editions Montparnasse, 2005.
- PANOFSKY Erwin, Le Titien questions d'iconologie , Poitiers: Hazan, 1989.
- PANOFSKY Erwin, Eseje o ikonologii: tematy humanistyczne w sztuce renesansu. Pary: Gallimard, 1967.
- PAPIE-HENESSY John, Titien , Wenecja: Gallimard, 2004.
- (en) ROBERTSON Giles, Honor, love and true, an alternative reading of Titian's Sacred and Profane Love, w: Renaissance Studies, t. 2, wydanie 2,, strony 268279.
- ROSAND David, Titien: Sztuka silniejsza ni natura , Pary: Gallimard, 2006.
- (en) STEELE Brian D., Water and Fire: Titian's Sacred and Profane Love and Ancient Marriage Customs, w: Notes in the History of Art , vol. 15, nie. 4, lato 1996, s. 2229.
- Tycjan, Tintoretto, Veronese Rywalizacja w Wenecji . Katalog wystawy, Pary, Luwr, - , Pary: Hazan, 2009.
- Prezentacja Wenus: Tycjana Wenus z Urbino . Katalog wystawy, Bruksela, Palais des Beaux-Arts, - , Bruksela: Europalia, 2003.
- WIND Edgar, Pagan Mysteries in the Renaissance , New York: Norton, 1958.
Uwagi i odniesienia
- " Sacred and Profane Love " , Galleria Borghese (dostp: 29 listopada 2012 )
- Nadia Gaus 2004
- Robertson G. Renaissance Badania, tom 2, N O 2, czerwiec 1988, str. 268-279 (12) Honor, mio i prawda, alternatywna lektura witej i wieckiej mioci Tycjana . DOI : 10.1111 / 1477-4658.00064
- Erwin Panofsky, Essais d'iconologie: Tematy humanistyczne w sztuce renesansu , Pary, Gallimard ,
- The Banquet or Of Love , na http://www.mediterranees.net/histoire_grecque/socrate/banquet.html ,(dostp 27 lipca 2018 )
- Plato - Le Banquet - Translation of Ironside and Grou (1873) , na mediterranees.net (dostp 27 lipca 2018 )
- Erwin Panofsky, Titian, pytania z ikonologii , Poitiers, Hazan,
- (en) Wind Edgar, Pagan Mysteries in the Renaissance , Nowy Jork, Norton,
Linki zewntrzne
- Stéphane Lojkine , Sacred love and profana love , na utpictura18 ,
- (pl) Ostateczny prekursor zrozumienia zoonoci witej i Powszechnej Mioci. » , Na Pauldoughton.com
- (pl) wita i wiecka mio Tycjana , na 3pipe.net
Mamy nadzieję, że informacje, które zgromadziliśmy na temat wita mio i wiecka mio, były dla Ciebie przydatne. Jeśli tak, nie zapomnij polecić nas swoim przyjaciołom i rodzinie oraz pamiętaj, że zawsze możesz się z nami skontaktować, jeśli będziesz nas potrzebować. Jeśli mimo naszych starań uznasz, że informacje podane na temat _title nie są całkowicie poprawne lub że powinniśmy coś dodać lub poprawić, będziemy wdzięczni za poinformowanie nas o tym. Dostarczanie najlepszych i najbardziej wyczerpujących informacji na temat wita mio i wiecka mio i każdego innego tematu jest istotą tej strony internetowej; kierujemy się tym samym duchem, który inspirował twórców Encyclopedia Project, i z tego powodu mamy nadzieję, że to, co znalazłeś o wita mio i wiecka mio na tej stronie pomogło Ci poszerzyć swoją wiedzę.