Waffen-SS

Waffen-SS

Godło SS.
kreacja 19 lipca 1940
Rozpuszczenie 1945
Kraj Niemcy i inne kraje Europy
Wierność  Rzesza Niemiecka
Rodzaj Pancerna Piechota
Grenadierów Pancernych
Kawalerii
Skuteczny 1 200 000
Jest częścią Schutzstaffel
Waluta Meine Ehre heißt Treue ( Mój honor to lojalność )
Wojny Druga wojna światowa
Historyczny dowódca Heinrich Himmler

Waffen-SS (dosłownie „uzbrojona ochrona eskadra” w języku niemieckim ) jest oddział wojskowy Schutzstaffel (SS), z którym stanowi jeden z najważniejszych składników o ogólnym SS ( Allgemeine SS ), służba bezpieczeństwa ( Sicherheitsdienst ) i jednostki czaszki ( SS-Totenkopfverbände ).

Wymyślona w listopadzie 1939 roku przez Heinricha Himmlera jako rasowa i polityczna armia pod jego dowództwem, pierwotnie składała się wyłącznie z przekonanych narodowych socjalistów , podlegających ścisłym kryteriom selekcji, w szczególności opartych na nazistowskich teoriach rasowych . Początkowo agregaty do SS-Verfügungstruppe , w „Totenkopf” podziału , w „Das Reich” podział , na „Polizei” dywizji , w szkołach oficerskich SS , w „Leibstandarte Adolf Hitler” podziału i różnych służb administracyjnych. Z biegiem czasu, a zwłaszcza od końca 1942 r. , wcielono do niego wojska wszelkiego pochodzenia, Volksdeutschów (ludzi pochodzenia germańskiego urodzonych poza Rzeszą) oraz Alzacji i Mozeli pomimo nas w pierwszej fazie, a potem głównie z krajów okupowanych, z Belgii do Albanii , z Danii po Ukrainę , nie martwiąc się o ich ewentualne germańskie pochodzenie. Jednostki te, złożone z tak zwanych „  obcych ochotników Waffen-SS  ”, stały się większością od 1944 r. , liczącą prawie 700 tys. żołnierzy z około miliona członków Waffen-SS przez cały czas trwania konfliktu. . Zagraniczne jednostki Waffen-SS , kierując się różnymi motywacjami, od zaangażowania nazistowskiego, przez antykomunistyczne przekonania po lokalne konflikty etniczne, były ważnym uzupełnieniem niemieckich operacji wojskowych.

Obecne na wszystkich frontach od zakończenia bitwy o Francję do 1945 roku , z wyjątkiem Afryki Północnej , jednostki Waffen-SS wykazały się zmiennym zaangażowaniem: wiele z nich wykazywało ducha walki, głównie na froncie wschodnim , od 1941 roku . Wyróżniali się liczbą sprawców i zbrodniami na wszystkich teatrach działań.

Narodziny Waffen-SS

W ciągu kilku tygodni po dojściu nazistów do władzy SS pozyskało uzbrojonych komandosów, Politische Bereitschaften (dosłownie „jednostki polityczne”), przeznaczone w szczególności do ścigania przeciwników i równoważenia oddziałów Sturmabteilung („SA”). .

Po czystce na noc długich noży ,30 czerwca do 2 lipca 1934 r, w której jednostki te pełnią funkcję egzekutorów, Adolf Hitler akceptuje, że16 marca 1935, pomimo niechęci Reichswehry do połączenia ich w jedną jednostkę SS-Verfügungstruppe (w skrócie „SS-VT”), pozbawioną jednostek inżynieryjnych i artyleryjskich. Nazwa chrzcielna „SS-Verfügungstruppe” dosłownie oznacza „dostępny oddział SS”, dwa miesiące później, wmaj 1935).

SS-Verfügungstruppe jest zorganizowana, aby brać udział w wojnie i walczyć na polu bitwy. Przelewając krew na czoło, zasłuży sobie na moralne prawo do zabijania tchórzy i sabotażystów od wewnątrz. "

- Heinricha Himmlera, 8 listopada 1938.

W latach 1934-1939 SS-VT współistniała ze ścisłą strażą Führera, „Leibstandarte SS Adolf Hitler” , utworzonym w 1933, z około stu mężczyznami, głównie z SA . Zlecone przez Sepp Dietrich , Straż pretorianów szkolenie wojskowe od 9 -go  pułku Reichswehry .

Część personelu SS przydzielonego do nadzoru i nadzoru obozów koncentracyjnych będzie od 1934 r. stanowić SS-Totenkopfverbände (dosłownie „jednostki SS z czaszkami”), podlegające dowództwu Theodora Eickego , odpowiedzialnego również za inspekcję obozów. i przyjmie tę nazwę w 1936 roku.

Po odwołaniu ministra i szefa armii Blomberga na początku 1938 r. Hitler zignorował niechęć wojska i17 sierpnia 1938, zreorganizowany dekretem SS-VT: od tego momentu jednostka ta stanowiła wzmocnioną dywizję przez włączenie części członków SS-Totenkopfverbände (w skrócie „SS-TV”) i była wyposażona w ciężką broń. ten18 maja 1939, upoważnił Heinricha Himmlera do wlania do SS-VT 50 000 ludzi z Allgemeine SS  : Waffen-SS „narodziło się”, nawet jeśli nazwa ta stała się oficjalna dopiero 2 marca 1940 roku . wwrzesień 1939, w formacjach wojskowych SS (łącznie z ośrodkami szkoleniowymi  ) jest tylko około 23 000 mężczyzn.

Na pierwszy rzut oka można zdziwić się pozytywną odpowiedzią na prośbę Himmlera i SS o pozyskanie jednostek wojskowych: taka właśnie była prośba Ernsta Röhma i SA przed zmrokiem Długich Noży . Ale kontekst się zmienił: Hitler zapewnił sobie władzę, w szczególności nad Reichswehrą (od 1935 roku, która stała się Wehrmachtem}, która nie ma już, jak w 1934 roku, środków, by mu się przeciwstawić, zwłaszcza że pozbył się armii SA ambicje SS nie chciało wpływać na program i działania NSDAP i dało Hitlerowi poważne przysięgi lojalności podczas nocy Długich Noży i Nocy Kryształowej Himmler, który nie ma charyzmy Röhma, jest absolutnie lojalny wobec Führer i w żaden sposób nie powinna być traktowana jako potencjalny rywal. Ponadto, dzięki działaniu Reinharda Heydricha , SS sprawdził się w prześladowaniu przeciwników, a następnie w zakładzie i ludności obozów pierwszy koncentracyjnych.

Szkolenia i rekrutacja

Szkolenie wojskowe i indoktrynacja polityczna

W 1934 roku, emerytowany generał Reichswehry , Paul Hausser , dołączył do SS w celu zapewnienia rzeczywistego wojskowych jednostek szkoleniowych SS-VT. Tradycyjny, elegancki i kulturalny oficer pruski, nie ma nic wspólnego z bawarskimi kumplami, zbirami SA czy wczesnymi nazistami, takimi jak Sepp Dietrich . Niemniej jednak oddaje wszystkie swoje umiejętności w służbie szkolenia VT, przyszłego Waffen-SS.

Hausser dąży do wyposażenia telewizora we wszystkie umiejętności tradycyjnej jednostki wojskowej. Jego osobowość, jakość szkolenia w szkołach wojskowych Bad-Tölz i zamku Brunswick pomagają przyciągnąć nowych członków do VT.

Z Felixem Steinerem Hausser znajduje zarówno asystenta, jak i rywala. Steiner w rzeczywistości nie podziela klasycznych koncepcji Haussera i preferuje bardziej oryginalną formację, inspirowaną komandosami uderzeniowymi ( Stosstruppen ) I wojny światowej , kładącą nacisk na walkę wręcz, użycie broni automatycznej i granaty .

Niezależnie od różnic między Hausserem a Steinerem, nie można zaprzeczyć, że Waffen-SS otrzymują wysokiej jakości szkolenie, podczas którego organizowanych jest wiele zawodów sportowych, aby przekształcić rekrutów w prawdziwych sportowców, ale także rozwijać ducha grupy, między żołnierzami i między szeregi, podoficerowie i oficerowie.

Rekrutacja i szkolenie przyszłych oficerów również zrywa z wojskowymi tradycjami. Aby uniknąć rozwoju ducha kastowego, przyszli oficerowie muszą odsłużyć co najmniej dwa lata w szeregach, zanim wstąpią do SS-Junkerschule  (en) , szkoły oficerskiej Waffen-SS.

Rekruci Waffen-SS, a zwłaszcza ich oficerowie, również przechodzą „polityczne” szkolenie w zakresie wytycznych i ideologii partii, przesiąknięte radykalnym antykomunizmem i antysemityzmem ; Ten aspekt szkolenia budzi silną niechęć ze strony Haussera i Steinera, przekonanych nazistów, którzy chcą zapewnić szkolenie wojskowe na wysokim poziomie bez nadmiernego obciążania aspektami politycznymi.

Jeśli członkowie Waffen-SS nie trzymają się masowo teorii mistycznych drogich Heinrichowi Himmlerowi , wielu porzuciło Kościół, ku największej satysfakcji Reichsführera .

„Potem podjęliśmy najważniejszą rzecz, szkolenie ideologiczne, również od pierwszego dnia. Absolutnie nie podeszliśmy do kwestii religijnej wśród wielu młodych Westfalczyków, młodych ludzi odważnych, katolików, dobrej rasy, ale nieskończenie przytulających się. W tych dwóch dywizjach wyraźnie upoważniłem wszystkich, którzy chcieli chodzić do kościoła [...] Efekt był pierwszorzędny: sześć tygodni później nikt już nie poszedł. "

- Heinrich Himmler przed Reichsleiterem i Gauleiterami , Poznań , 6 października 1943 .

Poza tym szkoleniem polityczny charakter Waffen-SS, który sprawia, że ​​jego żołnierze stają się fanatycznymi nazistami, którzy nigdy nie dyskutują o rozkazie, wynika z faktu, że większość jego rekrutów, a zwłaszcza oficerów, to ochotnicy i naziści, przekonani przed wejściem do Waffen -SS. To właśnie tym młodym oficerom Himmler powierza misję zapewnienia edukacji politycznej, indoktrynacji ich ludzi.

Rekrutacja

Pierwotnie kryteria rekrutacji określone przez Heinricha Himmlera do Waffen-SS jak i do SS były szczególnie surowe i odzwierciedlały jego pragnienie przyjęcia tylko „niemieckiej elity”:

„Nigdy nie poddawaj się szaleństwu liczb. Jeżeli utrzymamy nasze obecne wymagania – utrzymamy je i uczynimy je jeszcze bardziej surowymi – będziemy mogli korzystać z najwyżej 10% niemieckiej młodzieży. Nigdy nie rezygnuj z warunków przyjęcia lub samego przyjęcia, chociaż czasami nie masz tylu kandydatów i kandydatów, ile byś chciał. "

- Heinrich Himmler przed generałami SS, 8 listopada 1937.

Aby zostać przyjętym, kandydaci muszą udowodnić swoją „  rasową jakość  ”, ocenianą w pięciostopniowej skali, swoje „aryjskie” pochodzenie od 1800 r. dla szeregowych mężczyzn i 1750 r. dla oficerów, nieobecność w rodzinie chorób psychicznych lub dziedzicznych.

Członkowie Waffen-SS rekrutują się głównie z mieszkańców wsi i często pochodzą z rodzin bez tradycji wojskowych: 90% oficerów Waffen-SS jest pochodzenia chłopskiego, wobec 2% w Reichswehrze  ; 5% pochodzi z rodzin wojskowych, w porównaniu z 49% w Reichswehrze.

Do końca lat trzydziestych kandydaci do inkorporacji muszą mieć mniej niż dwadzieścia trzy lata, mieć co najmniej 1,74  m wzrostu , nie nosić okularów, mieć dobre zęby i nie mieć przeszłości kryminalnej; muszą przejść bardzo dokładne testy sprawnościowe i test inteligencji sprowadzony do najprostszej formy. Muszą także i przede wszystkim udowodnić swoje niezachwiane nazistowskie zaangażowanie .

Jednak kryteria wyboru zostały po raz pierwszy złagodzone pod koniec 1938 roku; Wraz ze wzrostem siły Waffen-SS i włączaniem jednostek nieniemieckich kryteria te są stosowane coraz rzadziej. W rzeczywistości od 1940 roku stacjonujące w Polsce SS prowadziło politykę rekrutacji volksdeutschów , z których część nie była niemieckojęzyczna, wysłanych do obsadzenia Generalnego Gubernatorstwa na warunkach wymiany ludności z 1940 roku. w celu odrobienia strat mężczyźni ci byli rekrutowani i nadzorowani w ich języku przez volksdeutschów lub oficerów niemieckich.

Rozbudowa Waffen-SS

Rozwój: Niemcy i Volksdeutsche

Wkrótce po przybyciu Hausser SS-VT rozwija się wraz z utworzeniem 1 st  Pułku SS „Deutschland” w Monachium i 2 e  pułk „Germania” w Hamburgu . Po Anschlussem The 3 e  pułku SS „Der Fuhrer”, składający się z austriackich nazistów jest tworzony. Te trzy pułki są pogrupowane wPaździernik 1939tworząc SS podziałem Verfügunstruppe, przyszłość 2 th  SS Division "Das Reich" .

„Leibstandarte”, osobista gwardia Hitlera, została przekształcona w zmotoryzowany pułk, ale zachowała dzięki oddziałom swoją tradycyjną misję ochrony Führera. Następnie wchodzi w skład dywizji 1 Dywizji  SS "Leibstandarte SS Adolf Hitler" .

Pod dowództwem Gottloba Bergera , porucznika w czasie I wojny światowej, nazistowskiego fanatyka i zaufanego człowieka Himmlera, szefa SS- Hauptamt pod bezpośrednim zwierzchnictwem Reichsführera -SS, VT przekształciła się w Waffen-SS i rozpoczyna swoją prawdziwą ekspansja. Początkowo Berger otworzył biura rekrutacyjne w całej Rzeszy, co wywołało konflikty z lokalnymi urzędnikami Allgemeine-SS, którzy chcieli zachować swoich ludzi pod wyłączną władzą. W 1938 roku w ciągu ośmiu miesięcy zwerbował 32 000 nowych rekrutów, w 1940 prawie 50 000. Pomimo znaczenia swojej roli jako rekruta, Berger nigdy nie był doceniany przez generałów Waffen-SS.

Na 56 000 mężczyzn SS-VT późno 1936 , dodać 3 p  SS Division "Totenkopf" , składający się z poprzednich osłon KZ i 4 p  SS Division "Polizei" po rejestrowania Ordnungspolizei (The Orpo).

Ta pierwsza ekspansja Waffen-SS została utrudniona przez OKW , którego centralna służba rekrutacyjna musiała wydać zgodę na rekrutację obywateli niemieckich. Hitler nie sprzeciwiał się takiej postawie naczelnego dowództwa armii niemieckiej, bez wątpienia obawiając się osłabienia politycznego aspektu Waffen-SS.

Jednakże umowa została wykonana z wojskowego dowództwa i szef Niemieckiego Frontu Pracy , Robert Ley , zwalniają młodych ludzi między wieku od 18 do 20 lat , którzy dobrowolnie zaciągnąć się do SS-Totenkopfverbände i jednostek policji z serwisu pracy. lub w jednostkach bojowych SS.

Ponieważ armia sprzeciwia się rekrutacji obywateli niemieckich lub ją ogranicza, Berger zwraca uwagę na Volksdeutschen , ludność pochodzenia niemieckiego lub germańskiego rozsianą po całej Europie. Pierwsi wolontariusze przyjechali ze Słowacji  : instyczeń 1940, mają 109 osób, z których 58 jest akceptowanych. Pod koniec 1941 r. Volksdeutschen w Waffen-SS liczył około 6200. Od marca domaj 194216 000 węgierskich wolontariuszy dołącza do Waffen-SS. W 1943 r. Volksdeutschen stanowili jedną czwartą oddziałów Waffen-SS; pod koniec wojny było ich 310 000. Zaciąg do Waffen-SS umożliwił im natychmiastowe uzyskanie obywatelstwa niemieckiego. Ponadto ci Volksdeutsche najczęściej nadzorują formowane od 1943 r. jednostki bałtyckie, słowiańskie i tureckie, które również podlegają podnadzorowi.

Dojście do władzy: mieszanka narodowości

Według stanu na koniec 1941 r. oficjalne liczby „niemieckich ochotników narodowości nieniemieckiej w Waffen-SS to: 2399 Duńczyków , 1180 Finów , 1571 Flamandów , 4814 Holendrów , 1183 Norwegów , 39 Szwedów i 135 Szwajcarów i Liechtensteinu  ; ponadto było 6200 Volksdeutschów z Alzacji, Lotaryngii, Luksemburga, Rumunii, Serbii, Słowacji czy Węgier. W tym samym czasie w Wehrmachcie przebywało 24 tys. wolontariuszy zagranicznych ( francuskich , chorwackich , hiszpańskich i walońskich ). W latach 1941-1944 SS zwerbowało w Europie ponad 300 000 mężczyzn: 200 000 w Europie Wschodniej, 120 000 w Europie Zachodniej.

Te wysiłki rekrutacyjne są również koncentruje się na Holandii ( 23 rd  „Nederland” podział i 34 th  „Landstorm” podział ), Belgia ( 27 th  SS „Langemarck”  podziału i 28 th „Walonii” podział ), Francja ( Brygada "Frankreich" , 33 th  "Karol" podział ), przy czym w Norwegii i Danii ( 5 p  podział "Wiking" , 11 th  podział "Nordland" i Freikorps "Dania" ). Po inwazji na ZSRR , Waffen SS staje się mozaiką narodowości: jesteśmy świadkami tworzenia oddziałów rosyjskich ( 29 th i 30 th  dywizji SS ), bośniacki ( 13 th  Division „Handschar” ), chorwacki ( 23 e  podział "kama" ) ukraińskiego ( 14 e  oddzielenie "Galicja n O  1 ' ), Albania ( 21 e  "Skanderbeg "Division ) oraz węgierski ( 25 e  oddzielenie" Hunyadi" , 26 th  podział" okra-Hungaria " ).

Pod koniec wojny oddziały złożone z członków z krajów innych niż Niemcy stanowiły blisko 70% siły Waffen-SS . Coraz mniej germańskie oddziały Waffen SS są też coraz młodsze: inwrzesień 1943, Gottlob Berger zawiera siedemnaście-letnia rekrutów; w 1944 r. wezwał klasę 1928 r., czyli szesnastolatków, z których część rekrutowała się automatycznie po odejściu ze Służby Pracy .

Wzrost liczby mężczyzn Waffen-SS jest wykładniczy: 100 000 mężczyzn w lipiec 1940, 220 tys. pod koniec 1941 r., 330 tys. pod koniec 1942 r., 540 tys. pod koniec 1943 r., 91 tys. żołnierzy pod koniec 1944 r. Z 38 dywizji dwie trzecie powstały w ciągu ostatnich dwóch lat konfliktu, z czego 15 po nieudanym ataku z 20 lipca 1944 r. Hitler coraz bardziej nie ufał Wehrmachtowi . Przy zmniejszonej liczbie, wyposażeniu i wyszkoleniu większość dywizji późnego stworzenia będzie odgrywać tylko niewielką rolę, jeśli w ogóle.

Ewolucja kryteriów rekrutacji i motywacji

Ten wzrost usuwa wstępne kryteria rekrutacji: na przykład bośniackim muzułmanom z dywizji Handschar lub Albańczykom z dywizji Skanderberg trudno jest udowodnić swoje aryjskie pochodzenie od 1800 r. Himmler jednak przywiązuje również wagę do ich nadzoru.

„W każdym batalionie jest imam . Ale to jedyny taki podział. U mnie nie istnieje kapłaństwo katolickie ani inne. W tym przypadku w każdym batalionie mam imama, który pełni funkcję dyrektora szkolenia ideologicznego wśród Bośniaków i Albańczyków. W moim interesie jest, aby byli bardzo religijni. "

- Heinrich Himmler przed Reichsleiterem i Gauleiterem , Poznań, 6 października 1943 r .

To rozszerzenie rekrutacji ma również wpływ na motywację żołnierzy i ich profil polityczny. Jeśli włączenie do Waffen-SS 179 jednostek Allgemeine SS , których sztab i oddziały nadzoru obozów koncentracyjnych nie osłabia upolitycznienia Waffen-SS, to jest zupełnie inaczej w przypadku większości rekrutów spoza Niemiec.

Od zimy 1943 r. Volksdeutschen zostali po prostu włączeni do Waffen-SS. „Pod koniec 1943 r. i w ciągu 1944 r. – pisze Freddy Raphael – przywódcy SS postanowili, aby wypełnić luki w szeregach i zwiększyć ich liczebność, zrzec się dobrowolnego zaangażowania i werbować ludzi zwyczajnie. zaciąg. W styczniu iluty 1944alzackich, którzy musieli stawić się w komisjach rewizyjnych, badał lekarz SS: tych, którzy spełniali kryteria fizyczne, przenoszono wbrew sobie do esesmanów”. Część personelu oddziałów „Hohenstaufen” i „Frundsberg” jest rekrutowana przymusowo z obozów pracy.

Wielu zagranicznych ochotników walczy z komunizmem , od poczucia przynależności do nowej Europy proponowanej przez Niemców, a nawet w imię dewiacyjnego nacjonalizmu, ale niekoniecznie trzymania się wszystkich aspektów nazistowskiej ideologii ; niektórzy wolontariusze bałtyccy, ukraińscy czy bretońscy również uważają, że ich zaangażowanie pozwoli im na uzyskanie niezależności; niektórzy inni Łotysze , Litwini , Estończycy i Ukraińcy również wydają się być porwani antysemityzmem: w dniach następujących po przybyciu wojsk niemieckich niektórzy mieszkańcy tych regionów uczestniczą w spontanicznych pogromach lub tych zainicjowanych przez Einsatzgruppen lub współpracują w masakrach dokonywanych przez te; że Bośniacy z „Handschar” podział nadziei dla niemieckiego wsparcia w walce z serbskich czetników .

Różnorodność pochodzenia i motywacji nowych rekrutów w żaden sposób nie umniejsza okrucieństw popełnianych przez wiele jednostek Waffen-SS, których dowództwo składało się na ogół z fanatycznych niemieckich weteranów. W ten sposób wielu Alzatczyków i Mosellańczyków z klas 1924-1926 zostało automatycznie zaciągniętych do Waffen-SS i brało udział, najczęściej wbrew sobie , w okrucieństwa, takie jak masakry w Oradour-sur-Glane czy Tulle . Ale ten aspekt Waffen-SS jest zbyt często zaciemniany na rzecz legendy zdyscyplinowanego i upolitycznionego Czarnego Zakonu, elitarnego oddziału, którego w rzeczywistości wiele jednostek było nieskutecznych na froncie lub doznało masowych dezercji. oddział Handschar. Wreszcie, aby zilustrować różnorodność narodowości w Waffen-SS, przydatne może być również przytoczenie przykładów jednostek Waffen-SS, w tym Indian ( SS Freies Indian Legion ) lub Brytyjczyków ( Britisches Freikorps ), chociaż ta ostatnia jednostka nigdy nie objęło ponad 27 wolontariuszy .

Należy również podkreślić porowatość, ciągłą wymianę między Waffen-SS a urządzeniem koncentracji lub eksterminacji: do jednostek bojowych Waffen-SS zostaje włączonych ponad 60 tys. o obozach ludzi, którzy nie mogą już walczyć; znaczna część Einsatzgruppen składa się z członków Waffen-SS, którzy powracają do swoich pierwotnych jednostek po zakończeniu misji eksterminacyjnej. Na przykład, Einsatzgruppe A obejmowała przy tworzeniu 340 Waffen-SS z 990 członków.

Maksymalna liczba pierwszych dwunastu działów

Jedność Maksymalna siła robocza Przestarzały
Dywizja „Leibstandarte SS Adolf Hitler” 22 100 grudzień 1944
Oddział „Das Reich” 20 100 Czerwiec 1944
Oddział „Totenkopf  ” 21 115 Czerwiec 1944
Oddział „Polizei”" 16 100 Czerwiec 1944
Podział „Wiking” 19 300 Czerwiec 1944
Podział „Północ” 20300 grudzień 1944
Oddział „Prinz Eugen” 21 100 grudzień 1943
Oddział „Florian Geyer” 12.900 Czerwiec 1944
Oddział „Hohenstauf”" 19 611 grudzień 1943
Oddział „Frundsberg” 19 300 grudzień 1943
Dywizja „Nordland” 11 740 Czerwiec 1944
Dywizja „Hitlerjugend” 21 500 grudzień 1943

Z przodu

Podczas gdy rekrutacja, awanse i ideologiczne szkolenie Waffen-SS są wyłączną odpowiedzialnością SS , ich działania na froncie zależą od naczelnego dowództwa armii niemieckiej, OKW i osób kierujących teatrami działań. W zakresie działań wojennych dywizje Waffen-SS nie mają niezależności, a ich pole manewru jest takie samo jak jednostek Wehrmachtu .

Operacje wojskowe

Kampanie Polski i Francji

Po udziale w Anschlussie , a następnie aneksji Sudetów i okupacji Czechosłowacji , Waffen-SS rozpoczęło swoją działalność militarną w 1939 roku .

ten 19 sierpnia 193918 000 członków SS-Verfügungstruppe (SS-VT) i 8 000 żołnierzy SS-Totenkopfverbände („Totenkopf” lub SS-TV) otrzymuje rozkaz mobilizacyjny; ten1 st września, pułki Verfügungstruppe , podzielone na cztery dywizje armii, biorą udział w kampanii polskiej , jednostki „Totenkopf” są odpowiedzialne za sprzątanie za frontem. Istotnie, podjęto decyzję, by nie zatrudniać jednostek VT pod własnym dowództwem, ale rozdzielić je między różne jednostki Wehrmachtu (jak nowa Dywizja Pancerna Kempf ). Dla generalnego Wehrmachtu , Johannes Blaskowitz The zmotoryzowany pułk SS „Leibstandarte Adolf Hitler” jest „przeciętna jednostka, jeszcze niedoświadczony, [który jest] nadzwyczajne” . Protestuje też przeciwko okrucieństwu Totenkopfa , który masakruje tysiące ludzi: „Uczucia żołnierzy wobec SS i policji oscylują między wstrętem a nienawiścią. Wszystkich żołnierzy ogarnia wstręt i odraza wobec zbrodni dokonanych w Polsce” . Żołnierze skarżą się też, że żołnierze „Leibstandarte” „z rutyny” podpalali polskie wsie. Te krytyki mają kontynuację, której ich autorzy się nie spodziewali; na October 17 , 1939 , Himmler uzyskał promulgacji dekretu dotyczącej jurysdykcji szczególnej w sprawach karnych dla członków SS i policji na specjalną misję: członkowie Waffen-SS nie może już zostać wniesione rad armii ale podlegają tylko osądowi sędziów SS, mianowanych przez Führera na wniosek Himmlera.

Według Georgesa H. Steina wkład SS w tę kampanię jest „skromny, ale nie bez znaczenia”  ; odnotowane duże straty Wehrmacht przypisuje niedostatecznemu wyszkoleniu oficerów SS.

Podczas kampanii we Francji Waffen-SS, oficjalnie uznane za takie przez OKW od 8 marca 1940 r., wyrównało trzy i pół dywizji przeciwko 157 dla armii. Wbrew uporczywej legendzie dywizje Waffen-SS nie dysponowały wówczas najlepszym sprzętem, takim jak działa szturmowe, ale miały tę zaletę, że były w pełni zmotoryzowane. Część swojego uzbrojenia zawdzięczają manewrom Oberführera Gärtnera, który rekrutuje w sprzęcie takim jak Gottlob Berger . Aby przezwyciężyć niechęć OKW, ominął służby wojskowe i wymienił z Fritzem Todtem broń i amunicję przeciwko 20 tysiącom polskich robotników przymusowych. Nowe porozumienie tego samego zamówienia zostało zawarte między Heinrichem Himmlerem a następcą Todta, Albertem Speerem w 1942 roku: w zamian za pracę z obozów koncentracyjnych SS mogło mieć od 5 do 8% produkcji uzbrojenia fabryk.

Jeśli Waffen-SS poniesie duże straty, w szczególności z powodu braków dowodzenia Theodora Eickego na czele dywizji „Totenkopf”, dla którego „straty nie mają żadnego znaczenia” , nie bierze udziału w żadnych decydujących akcja. Podobnie jak w Polsce słynie z okrucieństwa, w szczególności poprzez zamordowanie blisko dwustu brytyjskich jeńców wojennych we Francji, w Raju koło Béthune , a następnie w Wormhout ( masakra Wormhout ).

Na froncie wschodnim: ofensywa i defensywa

Na czerwiec 22 , 1941 , pięć dywizji Waffen-SS brali udział w inwazji na ZSRR . Są w pełni zmotoryzowane, ale nie mają pojazdów opancerzonych. Bardziej zaprawieni w walce niż w Polsce czy Francji fanatyczny charakter oficerów Waffen SS doprowadził do ciężkich strat. Od 1941 r. poziom dywizji Waffen SS stał się niejednorodny. Dywizje takie jak Leibstandarte Adolf Hitler czy dywizja Das Reich, które walczyły w Polsce, Francji i Grecji dla LSSAH, mają teraz doświadczenie bojowe. Dla innych, takich jak Gebirgs-Division North, której poważnie brakuje wyszkolenia, przebieg wojny jest zupełnie inny. W Finlandii wsierpień 1941na przykład dwa pułki uciekają w obliczu sowieckiego ataku; wciąż pod dowództwem Eickego, całkowicie przeciwstawiającego się bardziej klasycznej formacji Haussera, dywizja Totenkopf została wykrwawiona: z 17 000 żołnierzy, których miała na początku ofensywy, 12 000 było zajętych walką.Marzec 1942.

W latach 1941-1942 Waffen-SS nie różniło się specjalnie od regularnych jednostek, poza brutalnością. Jego osiągi i straty są porównywalne z Wehrmachtem.

W 1942 r. dywizje „Leibstandarte SS Adolf Hitler”, „Das Reich”, „Totenkopf” i „Wiking” zostały przekształcone w dywizje pancerne i wyposażone w najlepszy sprzęt. Okazują się wówczas szczególnie przydatne i waleczne aż do zakończenia konfliktu, uczestnicząc w większości głównych starć, w szczególności podczas natarcia na pola naftowe Kaukazu. Z drugiej strony dywizje „Polizei” i „Prinz Eugen” są prawie zaangażowane tylko w walkę z partyzantami. Ze względu na jej kiepski sprzęt, ta ostatnia jest nawet uważana za zadanie karne.

Pod dowództwem Paula Haussera dywizje Leibstandarte Adolf Hitler, Das Reich i Totenkopf wzięły udział w nieudanej próbie uwolnienia Stalingradu z rosyjskiego okrążenia, w grudzień 1942. Ten sam korpus pancerny brał czynny udział w niemieckiej kontrofensywie w lutym iMarzec 1943i odzyskanie Charkowa, a następnie bitwa pod Kurskiem . W tym czasie Waffen-SS zyskało reputację „strażaka frontu”, starając się wzmocnić Wehrmacht wszędzie tam, gdzie mógł zostać przytłoczony.

Na przełomie 1943 i 1944 roku dywizje pancerne Waffen-SS znajdowały się we wszystkich newralgicznych punktach frontu wschodniego . wluty 1944dywizja Wikingów i brygada walońska, wspierana przez Leibstandarte Adolfa Hitlera, przerywają okrążenie przez Armię Czerwoną w Czerkasach  ; wkwiecień 1944, drugi korpus pancerny SS, pochodzący z Francji, wypuścił wojska zawieszone przez Rosjan w Kamenz-Poldosku. Takie wyczyny zbrojne dokonują jednak również jednostki Wehrmachtu, z których niektóre dywizje, takie jak Grossdeutschland, również dysponują najpotężniejszym sprzętem, takim jak czołg Panther czy niszczyciel czołgów Elefant . „W ciągu ostatnich dwóch lat konfliktu [pancerne] dywizje Waffen SS często spowolnione i często chwilowo zatrzymał nieubłagany postęp Sowietów . Na bardziej ogólnym poziomie, jak w 1941 r., sukcesy i porażki Waffen-SS są tego samego rzędu, co armii; podobnie jak w 1941 r. ponownie wyróżnia się liczbą zbrodni wojennych i fanatyzmem większości swoich żołnierzy.

Ostatnie walki: z Ardenów po Berlin

Podczas bitwy o Normandię Waffen SS stanowiło trzon niemieckiej obrony, z dywizjami Leibstandarte Adolf Hitler, Das Reich, Hitlerjugend, Götz von Berlichingen, Hohenstaufen i Frundsberg. Te dwa ostatnie działy blokowania spadochroniarzy angielskich i polskich w Arnhem , w Holandii , podczas operacji Market Garden , wwrzesień 1944. Podczas tej bitwy Wilhelm Bittrich , dowódca dywizji Hohenstauffen, udzielił dwugodzinnym rozejm angielskim spadochroniarzom, aby umożliwić ewakuację 2000 rannych, których leczył w niemieckich szpitalach wojskowych.

Z czterech działów, w tym funkcji Tiger II , w VI -go  Pancernej Wojska SS jest włócznia żelaza w Battle of the Bulge rozpoczął się16 grudnia 1944 r.

Po Ardenach Hitler wysyła na Węgry formacje Waffen SS , by ratowały wojska uwięzione w Budapeszcie przez Armię Czerwoną . Próby uwolnienia dywizji Totenkopf i Wiking kończą się niepowodzeniem.

Hitler powierzył ponownie Waffen-SS, Marzec 1945, jego ostatnia „cudowna ofensywa”, operacja Frühlingserwachen („Przebudzenie wiosny”), mająca na celu zmiażdżenie sił rosyjskich w pobliżu Balatonu . Operacja, całkowicie chimeryczna, również kończy się niepowodzeniem po przebiciu niecałych dwudziestu kilometrów: bezsilne wobec sowieckich kontrataków Waffen-SS wycofało się wbrew formalnym rozkazom Hitlera.

Pododdziały Waffen-SS wzięły udział w bitwie o Berlin  : obronę centrum miasta powierzono SS- Gruppenführer Wilhelm Mohnke , elementom dywizji Nordland. Francuskie i łotewskie SS są częścią ostatniego placu obrońców. Hitler ponownie zaapelował do Waffen-SS wieczorem21 kwietnia 1945nakazując Felixowi Steinerowi rozpoczęcie kontrofensywy z III Korpusem SS Germanische, który w rzeczywistości miał tylko trzy bataliony i kilka czołgów. Steiner odmawia ataku, co wywołuje prawdziwy atak wściekłości Hitlera.

Straty i wartość militarna

Dla niektórych autorów, w tym Heinza Höhne, Waffen-SS poniosło znacznie większe straty niż Wehrmacht i wykazywało większe męstwo wojskowe. Według innych nowszych prac, takich jak Guido Knopp , wyniki operacji wojskowych Waffen-SS są mieszane i generalnie porównywalne z wynikami Wehrmachtu, z poziomami strat tego samego rzędu.

Tę drugą analizę wydają się potwierdzać badania takie jak badania Omera Bartova i Christiana Ingrao. Jeśli chodzi o sprawność wojskową, najskuteczniejsze dywizje Waffen-SS, przede wszystkim dywizje pancerne, które zachowują ducha walki w każdych okolicznościach i do ostatniego dnia konfliktu (Leibstandarte Adolf Hitler, Das Reich…) , są bardzo zbliżone do tych wykonywanych przez najlepsze dywizje Wehrmachtu, takie jak dywizja Gross Deutschland czy Panzerlehr .

Jeśli na ostatnim placu obrony Berlina jest wielu członków Waffen-SS, są też żołnierze Wehrmachtu, Luftwaffe , członkowie Hitlerjugend, Volkssturmu, a nawet Kriegsmarine .

Jeśli chodzi o liczby strat, to te z dywizji Totenkopf – która z 17 000 ludzi zdolnych do walki się kończy czerwiec 1941 stracił 12.000 w Marzec 1942 - lub dywizji Hitlerjugend - z 8000 żołnierzy hors de combat w wrzesień 1944z początkowej siły 20 tys., czyli ze stratą zbliżoną do dywizji pancernej armii - są rzeczywiście imponujące. To samo dotyczy strat Wehrmachtu na froncie wschodnim: the 12 th  Dywizja Piechoty straciła jedną trzecią swoich pracowników, lub 4200 mężczyzn pomiędzy czerwca igrudzień 1941 ; osiemnasta dywizja pancerna straciła ponad połowę początkowej siły i cztery piąte swoich początkowych oficerów zczerwiec 1941 W celu Marzec 1942 ; pod koniec 1943 r. w ramach dywizji Grossdeutschland podporucznik szóstej kompanii grenadierów miał skuteczny okres dowodzenia trwający nieco ponad tydzień, zanim został wyłączony z akcji z powodu obrażeń lub śmierci na froncie. W odniesieniu do strat 36 niemieckich dywizji biorących udział w bitwie o Normandię, stawki dywizji SS wahają się od 22 do 46% ich początkowej siły; jednostki Wehrmachtu i Luftwaffe od 14 do 100%; wśród 14 dywizji, które poniosły straty powyżej 50%, nie ma dywizji Waffen SS.

Według Jean-Luc Leleu te liczne straty wynikają w równym stopniu z braku profesjonalnej wartości jednostek SS, co z ich zuchwałości i lekkomyślności. Brakuje im wyszkolenia niezbędnego do walki piechoty i taktycznego doświadczenia wymaganego do skutecznego posługiwania się zbroją. Oficerowie SS wolą ataki frontalne od bardziej skomplikowanych manewrów, co skutkuje dużymi stratami w ludziach i materiałach – ale ta śmiałość pomogła utrzymać poziom jednostek SS w ostatnich dwóch latach wojny.

Jeśli waffen-SS ma wizerunek organizacji elitarnej, to wynika to nie tylko z nazistowskiej propagandy, która w dużej mierze dokumentuje jej wyczyny zbrojne, ale także z dumy odczuwanej przez zwycięskie jednostki alianckie oddziałów SS.

Z drugiej strony, jeśli chodzi o okrucieństwa wobec ludności cywilnej, rzezie na jeńcach czy zaciekłe represje ze strony partyzantów, Waffen-SS wyraźnie odróżnia się od Wehrmachtu, nawet jeśli ten ostatni również popełnił wiele zbrodni wojennych, głównie na Front Wschodni.

Przestępstwa wojenne

„W czasie walk o zdobycie Charkowa wyprzedziła nas nasza reputacja: rzeczywiście mieliśmy opinię budzących strach i siejących terror: jest to broń niezwykła i nie wolno jej dopuścić do osłabienia, przeciwnie, zawsze musi być wzmocniony. "

- Heinrich Himmler przed oficerami SS, Charków, 24 kwietnia 1943

Przez całą wojnę Waffen-SS wykazywało powszechną brutalność i okrucieństwo, których systematyczności nie można było znaleźć w wielu zbrodniach wojennych popełnianych przez regularną armię.

Wbrew twierdzeniom generała SS Paula Haussera i Obergruppenführera Felixa Steinera w swoich pamiętnikach, mimo że ci dwaj generałowie nie byli skazani za zbrodnie wojenne i biorąc pod uwagę poniższą listę, bynajmniej nie wyczerpująca, która obejmuje niektóre dobrze udokumentowane zbrodnie wojenne, Waffen-SS nie byli żołnierzami jak inni .

Masakra Baugnez może być postrzegane jako transpozycji do Zachodu obecnych praktyk na froncie wschodnim, gdzie jeńcy wojenni radzieccy, uważane untermensch ideologii nazistowskiej, były na ogół zamordowanych lub skazanych na zagładę przez głód i nadużyć. Z drugiej strony zabójstwo jeńców brytyjskich w Wormhoudt w dużej mierze wyprzedza zachowania obserwowane na froncie wschodnim: wynika prawdopodobnie z indoktrynacji wojsk, dla których wrogi kombatant jest jednocześnie przeciwnikiem Rzeszy, a więc i Niemców. naród, który zasługuje na eliminację. Pod dowództwem Hermanna Fegeleina oddziały konne dwóch pierwszych pułków kawalerii rozpoczęły akcję na30 lipca 1941 rW 7  am w godzinach porannych. Po rozmowie z przełożonym SS i Policji , Erichem von dem Bach-Zelewskim , Fegelein informuje swoich żołnierzy, że wszystkich Żydów należy rozstrzelać, a kobiety wypędzić na bagna. Drugi Pułk wykonywał te rozkazy co do joty, choć wielu jego żołnierzy narzeka, że ​​pogoń za kobietami i dziećmi nie przyniosła zamierzonych rezultatów, gdyż bagna nie były wystarczająco głębokie, by mogły się utopić. Co do pierwszego pułku, to morduje wszystkich Żydów, mężczyzn, kobiety i dzieci. Masakra Marzabotto szczególnie Ujawnienie Różnica w działaniu Wehrmachtu i Waffen SS. Podczas pierwszej akcji odwetowej przeciwko zwolennikom Stelli Rossa, inmaj 1944regularna armia pali kilka domów i zabija pięciu dorosłych mężczyzn; w tym samym kontekście cztery miesiące później Waffen-SS wyeliminowało całą ludność cywilną, kobiety, dzieci, starców i kilku mężczyzn. To największa masakra ludności cywilnej na froncie zachodnim.W trakcie tłumienia powstania warszawskiego ,5 sierpnia w celu wrzesień 1944Szacuje się, że Brygada Dirlewangera zabiła ok. 30 tys. cywilów, zwolenników Armii Krajowej, ale także mężczyzn, kobiety i dzieci. z Białorusi doluty 1942 do jego zniknięcia w kierunku 25 kwietnia 1945jednostka ta była odpowiedzialna za śmierć co najmniej 60 000 osób, w większości cywilów.

Powojenny

Podczas procesów norymberskich The SS , którego Waffen-SS był integralną częścią, został skazany za organizację przestępczą. Żaden członek Waffen-SS nie znalazł się wśród dwudziestu czterech oskarżonych w pierwszym procesie norymberskim ani wśród następnych, a przeciwko Waffen-SS jako takim ani przeciwko jego głównym przywódcom nie podjęto żadnych działań prawnych.

W następnych latach miały miejsce procesy osób odpowiedzialnych za różne masakry, od Baugnez w 1946 do Oradour w 1953 . Za Baugnez w 1946 r. wydano 43 wyroki śmierci i 22 wyroki dożywocia . W szczególności w wyniku braków formalnych wszyscy skazani zostali uwolnieni w 1956 r . Dwaj skazani na śmierć z Oradour zostają uwolnieni w 1959 roku , zabójcy Ascq , skazani na śmierć lub dożywocie uwolnieni w 1957  ; osoba odpowiedzialna za masakrę w Marzabotto , skazana przez Włochy w 1951 roku na dożywocie , została szybko ułaskawiona po interwencji rządu austriackiego .

Najcięższe wyroki wydano podczas procesu masakry Baugnez, najlżejsze w procesie Oradour. Jak podkreśla Claudia Moisel, to właśnie w okresie bezpośrednio powojennym kary są najcięższe, podczas gdy procesy prowadzone w latach 50. w ramach denazyfikacji prowadzą z pewnych względów do znacznie łagodniejszych wyroków. kontekst zimnej wojny .

Brak oskarżeń przeciwko członkom Waffen-SS można też tłumaczyć chęcią przewrócenia strony przez wojsko i wielu niemieckich polityków, w szczególności w odniesieniu do utworzenia Bundeswehry . Rok po utworzeniu Republiki Federalnej Niemiec byli dygnitarze Wehrmachtu opublikowali Manifest Himmerod, który stanowił warunek dozbrojenia, rehabilitacji żołnierzy Wehrmachtu i zakończenia ścigania „pseudoprzestępców wojennych, którzy słuchali tylko poleceń przełożonych” . Ten klimat tłumaczy słowa kanclerza Konrada Adenauera, który w sierpniu 1953 r. w Hanowerze oświadczył, że „jednostki Waffen były żołnierzami jak każdy inny” .

„Większość członków Einsatzgruppen, policji, komandosów Totenkopf, Waffen-SS i innych organizacji SS, winnych zabójstwa na Wschodzie podczas II wojny światowej, nie została ani oskarżona, ani skazana i bezkarnie pozostała na wolności” .

Pod koniec lat 50. Bundestag zezwolił więc na wstąpienie do Bundeswehry podczas szkolenia 159 oficerów do stopnia Obersturmführera , 330 podoficerów i 210 żołnierzy Waffen-SS.

Założona w 1951 roku przez Paula Haussera , Felixa Steinera , Seppa Dietricha i Kurta Meyera , Hilfsgemeinschaft auf Gegenseitigkeit der ehemaligen Angehörigen der Waffen-SS (HIAG) robi wszystko, co możliwe, aby przywrócić pamięć o Waffen-SS i jego członkach. Z 7000 członków spośród 250 000 weteranów Waffen-SS w Niemczech Zachodnich w latach 60. organizowała liczne spotkania weteranów i wydawała kilka czasopism. Podczas jednego ze swoich spotkań, w Karlbergu ( Bawaria ), Kurt Meyer oświadczył w 1957 roku przed 8000 członków stowarzyszenia, że „oddziały SS nie popełniły żadnego przestępstwa poza masakrą w Oradour, a ta była tylko czynem jednego człowieka” . HIAG została rozwiązana w 1992 r.

Prace napisane przez byłych członków Waffen-SS, takich jak Otto Skorzeny , Kurt Meyer , potępiony jako zbrodniarz wojenny czy Saint-Loup, pomagają utrzymać koncepcję „oddziału elitarnego” Waffen-SS. Tytuł książki Paula Haussera Soldaten wie andere auch ( Żołnierze tacy jak inni ) ilustruje cel tej literatury.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wczerwiec 1941dywizja składa się w 90% z Niemców i ma tylko 1143 obcokrajowców, w tym 631 Holendrów, 294 Norwegów, 216 Duńczyków, 1 Szwed i 1 Rosjanin.
  2. profesor socjologii na Uniwersytecie Marc-Bloch w Strasburgu, który przez piętnaście lat był dziekanem Wydziału Nauk Społecznych
  3. O. Subtelny, Ukraina a Historia , University of Totonto press, 2000, s.  472  : „  należy podkreślić, że zarówno ukraińscy organizatorzy dywizji, jak i jej członkowie kierowali się motywami patriotycznymi i antysowieckimi, a nie sympatiami pronazistowskimi  ”
  4. Dla Estończyków ten punkt widzenia jest kwestionowany w: Lucy S. Dawidowicz, Wojna z Żydami , Paryż, Hachette, s.  650-653
  5. Dla Ukraińców ten punkt widzenia kwestionuje O. Subtelny, op.cit. , s.  471  : „W  końcu, chociaż wśród Ukraińców byli oportuniści, antysemici i fanatycy ideologiczni, nie ma dowodów na to, że ich liczba była proporcjonalnie większa niż wśród innych narodowości  ”
  6. Inni Ukraińcy w Ukraińskiej Powstańczej Armii , zaangażowani w wojnę partyzancką z wojskami niemieckimi i Armią Czerwoną, Arkady Żukowski, Historia Ukrainy: od początków do 2004 r. , Paryż, Le Dauphin, 2004, s.  124
  7. Ta masakra jest kontestowana przez część Ukraińców. Kanadyjska Komisja śledcza do zbadania zbrodni wojennych powiedział w swoim końcowym raporcie w 1986 roku, że zarzuty zbrodni wojennych popełnionych przez 14 th  SS Division nigdy nie zostało udowodnione; ze swej strony Polski Instytut Pamięci oszacował w analizie opublikowanej na:18 listopada 2003 r.Że był to 4 th  pułk dywizji Galicja był odpowiedzialny za masakrę i że na podstawie dokumentów odkryła w 1999 roku, po badaniu kanadyjskim
  8. Ranga równoważna z porucznikiem we Francji.

Bibliografia

  1. Höhne , s.  215.
  2. Stein , s.  46.
  3. Stein , s.  57.
  4. Knopp , s.  279.
  5. (de) Paul Hoser  (de) , „  Schutzstaffel (SS), 1925-1945 - Die Totenkopfverbände  ” , na Historisches Lexikon Bayerns ,12 listopada 2017 r.(dostęp 21 lutego 2021 )
  6. Höhne , s.  218.
  7. Stein , s.  101.
  8. (w) Bernhard R. Kroener, Rolf-Dieter Müller, Hans Umbreit (tłum .  z niemieckiego), Niemcy i II wojna światowa , t.  V: Organizacja i mobilizacja niemieckiej strefy władzy, cz. 1 Administracja wojenna, gospodarka i zasoby ludzkie 1939-1941 , Oxford, Clarendon Press ,2000, 1209  s. ( ISBN  0-19-822887-2 ) , s.  828.
  9. Höhne , s.  215-217.
  10. Himmler , s.  27.
  11. Himmler , s.  180.
  12. Himmler , s.  62.
  13. Himmler , s.  60-62.
  14. Höhne , s.  217.
  15. Knopp , s.  284.
  16. Ayçoberry , s.  351.
  17. Stein , s.  87-88.
  18. Wypełnij , s.  110-111.
  19. Höhne , s.  221.
  20. Stein , s.  85-86.
  21. Stein , s.  95-98.
  22. Stein , s.  98.
  23. (en) Horst Boog, Jürgen Förster , Joachim Hoffman, Ernst Klink, Rolf-Dieter Müller i Gerd R. Ueberschär ( tłumacz  z niemieckiego), Atak na Związek Radziecki [„L'attaque sur l'Soviet Unii”], t.  4, Oxford, Clarendon Press ,1998, 1365  s. ( ISBN  978-0-19-822886-8 ) , s.  1052.
  24. Wypełnij , s.  113.
  25. Mosse , s.  233.
  26. Knopp , s.  289.
  27. Remple , str.  116.
  28. Höhne , s.  223-224.
  29. Himmler , s.  182.
  30. „  Les included de force alsaciens  ” opublikowany przez Vingtième Siècle: Revue d'histoire .
  31. André Bayle, Von Marseille bis Novosibirsk: Französische Freiwillige der Waffen-SS , s.  2 .
  32. Knopp , s.  290.
  33. Knopp , s.  309.
  34. Hilberg 2006 , tom.  2, s.  555-557.
  35. Hilberg 1994 , s.  113.
  36. Mayer , s.  301.
  37. Hilberg 2006 , s.  522.
  38. Mayer , s.  304.
  39. Rochas , s.  63-64.
  40. Nicolas Mengus i André Hugel, Między dwoma frontami , t.  1: członkowie sił alzackich w Waffen-SS , Sarreguemines, Pierron,2007, 272  s. ( ISBN  978-2-7085-0341-0 , OCLC  644566389 ).
  41. Knopp , s.  323.
  42. Hilberg 2006 , tom.  1, s.  511-512.
  43. Chris McNab ( tradycyjny  angielski), strategia nazistowska: Plany Hitlera , Paryż, Akropol,2 kwietnia 2015, 224  s. ( ISBN  978-2-7357-0388-3 ) , s.  180.
  44. Stein , s.  67-68.
  45. Knopp , s.  280-282.
  46. Stein , s.  79.
  47. Stein , s.  77.
  48. Wypełnij , s.  109.
  49. Padfield , s.  298.
  50. Stein , s.  110.
  51. Knopp , s.  286.
  52. (w) Ray Merriam, II wojna światowa Journal 7: Waffen SS , Merriam Press,2008( ISBN  978-1-4357-5844-5 , czytaj online ) , strona 21.
  53. Knopp , s.  292.
  54. Knopp , s.  294.
  55. Knopp , s.  302-304.
  56. Sydnor , s.  59.
  57. Knopp , s.  316.
  58. Knopp , s.  327.
  59. Knopp , s.  328-331.
  60. Knopp , s.  332-337.
  61. Edouard Husson "  ostatnie dni Hitlera  " L'Histoire , N O  2971 st kwiecień 2005, s.  73 ( ISSN  0182-2411 ) :

    „20 kwietnia główni przywódcy reżimu Himmler, Göring, Speer przyszli zasugerować Hitlerowi, że nadszedł czas opuszczenia Berlina […]. 21-go Hitler zarządził kontratak SS pod dowództwem generała Steinera. Gdy następnego dnia dowiedział się, że jeszcze się nie zaczęła, oświadczył, że wojna jest przegrana, potwierdził, że pozostanie w Berlinie i przed wzięciem do niewoli zabije się. "

  62. Beevor , s.  380-381.
  63. Kershaw , s.  144-145.
  64. Knopp , s.  317.
  65. Bartow , s.  51-92.
  66. Leleu , s.  1165.
  67. Leleu 2015 , s.  163-165.
  68. Leleu 2015 , s.  170-171.
  69. Himmler , s.  192.
  70. Sydnor , s.  161.
  71. Sydnor , s.  61.
  72. "39/45 Magazine", n o  177, marzec 2001, s.  2-16 .
  73. Knopp , s.  301.
  74. Le Monde , 20 stycznia 2011 r.
  75. Knopp , s.  296.
  76. Stein , s.  440.
  77. Knopp , s.  300.
  78. Knopp , s.  320.
  79. Rochas , s.  126-127.
  80. Ingrao , s.  53.
  81. Fragmenty raportu Komisji Śledczej ds. Zbrodni Wojennych sporządzonego przez sędziego sędziego Julesa Deschenesa, Ottawa, 30 grudnia 1986 r .
  82. (w) Śledztwo w sprawie zbrodni popełnionej we wsi Huta Pieniacka .
  83. Sydnor , s.  75.
  84. Stefan Prauser, Niemieckie zbrodnie wojenne we Włoszech, 1943-1945 , w Gaël Eismann i Stefan Martens, Niemiecka okupacja i represje wojskowe, 1939-1945, Polityka utrzymania porządku w okupowanej Europie , Autrement, coll. Wspomnienia / historia, Paryż, 2007, s.  98-99 .
  85. Latruwe i Kostic , s.  175-178.
  86. Hilberg 2006 , s.  529-531.
  87. Roger Bruge, 1944 masakry czasie zbrodnie Gestapo i 51 th  SS brygady .
  88. Wiewiórka , s.  197-225.
  89. Claudia Moisel, Zbrodnie bez precedensu w historii krajów cywilizowanych: okupacja niemiecka przed sądami francuskimi, 1994-2001 , w: Gaël Eismann i Stefan Martens, okupacja niemiecka i represje wojskowe: polityka „utrzymywania porządku” w okupowanej Europie, 1939-1945 , Paryż, Autrement Niemiecki Instytut Historyczny, coll.  "Wspomnienia / 127",2007, 256  s. ( ISBN  978-2-7467-0930-0 , OCLC  778204598 ) , s.  199.
  90. Jean-Pierre Azéma (pref), w: Gaël Eisman i Stefan Mertens, op.cit. , s.  7 .
  91. Stein , s.  414.
  92. Rodos , s.  318.
  93. Stein , s.  415-416.

Bibliografia

  • Pierre Ayçoberry, Towarzystwo Niemieckie III Rzeszy, 1933-1945 , Paryż, Éditions du Seuil, coll.  „Wszechświat historyczny”,1998, 433  s. ( ISBN  2-02-033642-1 ).
  • Omer Bartov ( tłum .  z angielskiego), Armia Hitlera. Wehrmacht, naziści i wojna , Paryż, Hachette ,1999, 317  s. ( ISBN  2-01-235449-1 ).
  • Antony Beevor ( tłum .  z angielskiego), Upadek Berlina , Paryż, Éditions de Fallois , al.  „Kieszonkowa książeczka”,2002, 633  s. ( ISBN  2-253-10964-9 ).
  • Martin Cüppers ( tłum.  z niemieckiego), Scouts of the Shoah: The Waffen SS, Kommandostab Reichsfürer-SS i eksterminacja Żydów , Paryż, Calmann-Lévy / Mémorial de la Shoah,2018, 456  s. ( ISBN  978-2-7021-6157-9 )
  • Mario R. Dederichs ( tłumacz  z niemieckiego), Heydrich: le face du mal , Paris, Tallandier ,2007, 299  s. ( ISBN  978-2-84734-411-0 ).
  • Gaël Eismann (reż.) I Stefan Maertens (reż.), Niemiecka okupacja i represje wojskowe, 1939-1945 , Paryż, Autrement , coll.  "Wspomnienia / Historia",2006, 256  s. ( ISBN  978-2-7467-0930-0 ).
  • Daniel J. Goldhagen ( tłum.  z angielskiego), Chętni kaci Hitlera. Zwykli Niemcy i Holokaust , Paryż, Seuil ,1997, 579  s. ( ISBN  2-02-028982-2 ).
  • Nicola Guerra, ja dobrowolnie italiani nelle Waffen-SS. Pensiero politico, formazione Culturale e Motivazioni al Wolontariusze , Solfanelli Editore,2014( przeczytaj online )
  • Raul Hilberg ( tłum.  z angielskiego), Wykonawcy, ofiary, świadkowie. Katastrofa żydowska 1933-1945 , Paryż, Gallimard ,1994, 363  s. ( ISBN  2-07-073143-X ).
  • Raul Hilberg ( tłum.  z angielskiego), Zagłada Żydów europejskich , Paryż, Gallimard , coll.  „Folio historii”,2006, 2400  pkt. ( ISBN  2-07-030983-5 ). - Wydanie w trzech tomach z ciągłą numeracją.
  • Heinrich Himmler , Tajne Przemówienia , Paryż, Gallimard ,1978.
  • Heinz Höhne, Czarny Porządek. Historia SS , Tournai, Casterman ,1972.
  • Christian Ingrao, Czarni Łowcy. Brygada Dirlewangera , Paryż, Perrin ,2006, 292  s. ( ISBN  2-262-02424-3 ).
  • Yannis Kadari, żołnierze polityczne nazizmu w historii (a) z ostatniej wojny , n O  3,styczeń 2010.
  • Ian Kershaw , Hitler, 1936-1945 , Paryż, Flammarion ,2001, 1632  s. ( ISBN  2-08-212529-7 ).
  • Guido Knopp ( przekład  z niemieckiego), SS, ostrzeżenie z historii , Paryż, Presses de la Cité ,2006, 439  s. ( ISBN  978-2-258-06417-1 ).
  • Laurent Latruwe i Georgana Kostic, Oddział Skanderbega. Historia albańskiego Waffen-SS. Od początków ideologicznych do początku zimnej wojny , Paryż, Godefroy de Bouillon,2004, 316  pkt. ( ISBN  2-84191-172-1 ).
  • Jean-Luc Leleu, La Waffen-SS, polityczni żołnierze na wojnie , Paryż, Perrin ,2007, 1237  s. ( ISBN  978-2-262-02488-8 ).
  • Jean-Luc Leleu, „La Waffen-SS. Elitarni żołnierze. » , W Jean Lopez i Olivier Wieviroka (red.), Mity II wojny światowej , Paryż, Perrin,2015, 441  s. ( ISBN  978-2-262-04846-4 ) , s.  161-180.
  • Arno J. Mayer, „Ostateczne rozwiązanie” w historii , Paryż, La Découverte ,1990, 566  s. ( ISBN  2-7071-3680-8 ).
  • George Mosse ( tłum.  z angielskiego), Od Wielkiej Wojny do totalitaryzmu. Brutalizacja społeczeństw europejskich , Paryż, Hachette ,2003, 291  s. ( ISBN  2-01-279144-1 ).
  • Ralf Ogorreck ( tłumaczenie  z niemieckiego), Les Einsatzgruppen. Grupy interwencyjne i „Geneza ostatecznego rozwiązania” , Paryż, Calman-Lévy ,2007, 320  pkt. ( ISBN  978-2-7021-3799-4 ).
  • (en) Peter Padfield, Himmler, Reichsführer SS , Londyn, Papermarc,1995.
  • (en) Gherard Remple, „  Rekrutacja Gottlob Berger i Waffen-SS: 1939-1944  ” , Militärgeschichtliche Mitteilungen , tom.  27, n o  1,1980, s.  107-122 ( ISSN  0026-3826 ).
  • Richard Rhodes ( tłum.  z angielskiego) Zagłada: nazistowska maszyna. Einsatzgruppen na Wschodzie, 1941-1943 , Paryż, Autrement , kol.  „Mémoires”, 2004 ( (en) 2002), 365  s. ( ISBN  978-2-7467-0434-3 i 2-7467-0434-X ).
  • Amandine Rochas, La Handschar. Historia bośniackiej dywizji Waffen-SS , Paryż, L'Harmattan ,2007, 211  s. ( ISBN  978-2-296-03117-3 , czytaj online )/
  • George H. Stein ( tłumacz  z niemieckiego), Histoire de la Waffen SS , Paryż, Le Livre de Poche (Magazyn),1977( 1 st  ed. 1967 w stanie), 540  , str. ( ISBN  2-253-01763-9 , ASIN  B00GA9Z2XK ).
  • Charles W. Sydnor "  SS Totenkopf Division  " Historia Przegląd wojny światowej n °  98 , Paryż, PUF,1975, s.  57-76.
  • Annette Wieviorka , Proces Norymberski , Paryż, Liana Levi ,2006, 312  pkt. ( ISBN  2-86746-420-X ).

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne