W89 była głowica termojądrowa amerykański ma być na pokładzie AGM-131 SRAM II (w) , pocisk ziemia-powietrze i pocisk zwalczanie okrętów podwodnych UUM-125 Sea Lance (en) .
Program rozwoju tej głowicy został przyznany Lawrence Livermore National Laboratory (LLNL) w połowie lat 80. Program wszedł w fazę 2A (specyfikacje techniczne i badanie kosztów) wListopad 1986. Weszła w fazę 3 (rozwój na poziomie inżynieryjnym) wStyczeń 1988. W tej chwili głowica jest oficjalnie określana jako W89. Przy mocy 200 kt miał zniszczyć okręt podwodny o promieniu 10 km.
Jego program został zatrzymany Wrzesień 1991po anulowaniu programu produkcji pocisków rakietowych SRAM II. Z drugiej strony, niektóre prototypy zostały już przetestowane.
Inżynierowie zatrudnieni przez LLNL twierdzili podobno, że opracowywana przez nich niezawodna głowica zastępcza (RRW) (którą można przetłumaczyć jako „niezawodna głowica zastępcza”) była oparta na tych samych zasadach, co w W89. Plik2 marca 2007, National Nuclear Security Administration (NNSA) ogłosiła, że RRW wejdzie do produkcji.
Jednym z podanych powodów utrzymania RRW zaproponowanej przez LLNL jest to, że jej zasady zostały zapożyczone z broni jądrowej do użytku pod ziemią, która według Thomasa P. D'Agostino, tymczasowego dyrektora NNSA, została przetestowana w latach osiemdziesiątych XX wieku, ale nigdy wszedł do służby.
W89 był proponowany jako substytut W88 od 1991 roku. W89 został zaprojektowany tak, aby zawierał materiał wybuchowy dużej mocy, niewrażliwy na uderzenia i ogień, serduszko ognioodporne oraz różne systemy bezpieczeństwa zapobiegające samoistnej detonacji.
Rdzeń plutonowy tej głowicy pochodziłby z rdzenia W68 , w nadmiarze w tamtym czasie. Te przetworzone serca zostały pokryte wanadem, aby zwiększyć ich odporność na ogień.
W89 miał średnicę 13,3 cala i długość 40,8 cala, a wszystkie ważyły 324 funty (147 kg).
W89 miał wybuchową moc 200 kiloton .
Został przetestowany w latach 80-tych.