W40 był amerykański atomowy głowica opracowane w latach 1950 i 1959 do służby od 1972 roku był z rodzaju rozszczepienia z doładowania fuzyjnego (ale to nie było termojądrowa głowica ).
Pilna potrzeba ulepszenia obrony przeciwlotniczej z powodu dostrzeżonych słabości Dowództwa Strategicznego Lotnictwa w 1950 roku skłoniła USA do różnych projektów. Jednym z takich projektów była koncepcja z 1951 roku polegająca na dodaniu głowicy nuklearnej do planowanego przez Boeinga pocisku ziemia-powietrze Bomarc. Wymagało to zmniejszenia rozmiaru istniejącej broni jądrowej do tego stopnia, że można ją było umieścić w komórce o mniejszej średnicy, a ta technologia nie ujrzała jeszcze światła dziennego. W drugim projekcie, o nazwie kodowej HEAVENBOUND, przyjrzano się wymaganiom dotyczącym lekkiej głowicy bojowej o niskiej wydajności. W 1953 r. Ustalono wykonalność obu projektów, aw 1954 r. Joint Chiefs of Staff (JCS) wyraził zgodę na realizację tych projektów i poszukiwanie innych kierunków.
Projekt HEAVENBOUND zaowocował głowicą W25 , którą Douglas Aircraft Company połączyła ze swoją rakietą wystrzeliwaną z powietrza, w wyniku czego MB1 Genie przetestowano w 1957 roku.
Rozwój Bomarca i jego głowicy był znacznie wolniejszy. Rzeczywiście, Boeing miał do czynienia z zaawansowanymi technologiami, ale embrionalnymi,
W 1953 roku Komisja Energii Atomowej i USAF rozważały kilka możliwości, wiedząc, że głowica musiała mieć 18 cali [45,7 cm (cm)] średnicy i 30 cali [76,2 cm] długości i ważyć 250 funtów [113,4 kg ( kg)]. W pewnym momencie myślano o użyciu głowicy Inżyniera W-25 do Bomarc, jednocześnie zwiększając jego wydajność.
Jednak podczas serii testów przeprowadzonych w 1954 i 1955 r. Pewne przełomy „ujawniły znaczenie uzyskania wyższych uzysków jądrowych” oraz „zmiany technologiczne, które doprowadziły do powstania mniejszych i lżejszych pojemników”. Te dwa elementy doprowadziły do wstępnego projektu głowicy W-40 w 1956 roku [14]. Wszystkie zmiany, które miały miejsce w tym czasie, miały wpływ na przyszłość parametrów W40: ostateczne wymiary tego ostatniego wynosiły 17,4 cm średnicy i 31,64 cm długości 80,36 cm, ale głowica ważyła 350 funtów [158,7 kg]. Dlatego ważyła o 100 funtów [45,3 kg] więcej niż wskazano. Występowały różne opóźnienia, ale pierwsze W-40 były dostępne dla pocisków Bomarc wWrzesień 1959, pomimo debaty na temat zasad bezpieczeństwa, która odłożyła „pozew” na Maj 1960.
Łącznie wyprodukowano 340 głowic do Bomarc Wrzesień 1959 i Maj 1962.
Wygląda na to, że ta taktyczna broń jądrowa zaprojektowana przez Narodowe Laboratorium Los Alamos składała się z prymatu Pythona, który znajduje się w B28 , W28 i W49 .
W40 miał 18 cali (45,7 cm) średnicy i 32 cale (81 cm) długości, ważył około 385 funtów (174,6 kg).
Miał regulowaną moc od 1,7 do 10 kiloton .
W40 znajdował się na pokładzie pocisku ziemia-ziemia MGM-18 Lacrosse oraz pocisku ziemia-ziemia ICD-10 Bomarc , w liczbie 400 egzemplarzy tego ostatniego.