Vahitahi

Vahitahi znajduje się 41 km na południowy wschód od Akiaki , najbliższego atolu i 1091 km na wschód od Tahiti . Jest to mały owalny atol o długości 10 km i maksymalnej szerokości 4,5 km dla obszaru o powierzchni 2,5 km 2 z zalewem o powierzchni 13 km 2 bez przełęczy.

Geologia

Z geologicznego punktu widzenia atol to wyrostek koralowy (85 metrów) ze szczytu wulkanicznej łodzi podwodnej o tej samej nazwie, który mierzy 3410 metrów od dna oceanu, powstałego 38,9 do 39 lat temu, 4 miliony lat temu.

Demografia

W 2017 r. Całkowita populacja Vahitahi to 68 osób zgrupowanych głównie w wiosce Mohitu (poprzednio nazywanej Temanufaara); jego ewolucja jest następująca:

1983	1988	1996	2002	2007	2012	2017
90	76	68	103	81	105	68
Źródła ISPF i rząd Polinezji Francuskiej .

Historia

Osadnictwo polinezyjskie i odkryte przez Europejczyków

Vahitahi przenosi archeologiczne pozostałości okupacji polinezyjskiej należące do obszaru kulturowego i językowego Maragai (grupującego również atole Nukutavake , Pinaki Vairaatea i Akiaki ).

Atol jest pierwszym lądem, który Francuz Louis Antoine de Bougainville odkrył na Pacyfiku , dokując na nim22 marca 1768. Atol nazywa „Les Quatre Facardins” na cześć słynnej powieści z tego okresu napisanej przez francuskojęzycznego Szkota Antoine'a Hamiltona . W następnym roku do Vahitahi przybył Anglik James Cook 4 kwietnia 1769i ochrzcił ją Lagoon Island, która później przekształciła się w Cook's Lagoon . Atol odwiedza także angielski kapitan Frederick William Beechey the23 stycznia 1826.

Okres współczesny

W XIX th century Vahitahi stał się terytorium francuskim zaludnionych wtedy około 30 rdzennych mieszkańców w 1850 roku atol jest następnie ewangelizacji wraz z założeniem parafii św Anny w 1872 i budowy kościoła o tej samej nazwie w 1924 załączonym do diecezji Papetee .

Gospodarka

Gospodarka wyspy opiera się głównie na eksploatacji gaju kokosowego (prawie w całości zasadzonego na wszystkich motusach po różnych cyklonach). Od 2017 roku zbiór ogórków morskich na eksport do Azji jest dozwolony wyłącznie w południowej części laguny (linia łącząca Mohitu z Omariu).

Turystyka rozwijała się od czasu zbudowania w 1986 r. - na zachód od atolu w pobliżu Mohitu - małego lotniska z 800-metrowym pasem startowym, które w 1994 r. Doprowadził do standardu oddział legionistów. Obsługuje średnio około 100 lotów i od 700 do 1200 pasażerów rocznie, z czego połowa jest w tranzycie.

Uwagi i odniesienia

2017 Census - Distribution of the Populacja Polinezji Francuskiej według wysp , Instytut Statystyki Polinezji Francuskiej (ISPF), dostęp 27 lutego 2019.
(w) JL Young, „Nazwy wysp Paumotu, ze starymi nazwami tak dalece, jak są znane” , The Journal of the Polynesian Society , t. 8, N O 4 grudnia 1899, str. 264-8 .
(w) Vahitahi Seamount w katalogu Seamount earthref.org
Atlas Polinezji: Vahitahi , Departament Zasobów Morskich z rządem Polinezji Francuskiej , dostępnych 11 kwietnia, 2019.
Populacja, urodzenia i zgony między dwoma spisami powszechnymi (PR) , Statystyczny Instytut Polinezji Francuskiej (ISPF), konsultacja odbyła się 27 lutego 2019 r.
Tamara Maric, „Archeologia i tradycje ustne atoli Nukutavake, Vaira'atea i Pinaki” , publikacja Departamentu Środowiska , 2010, s. 3 .
Jacques Bonvallot, Les Atolls des Tuamotu , wydania IRD , 1994, ( ISBN 9782709911757 ) , str. 275-282 .
Pierre-Yves Toullelan, Tahiti i jej wyspy , Karthala , 1991 ( ISBN 2-86537-291-X ) , str. 61 .
Étienne Avalle, Notices sur les colonies française , Challamel starsze wydania, Paryż, 1866, str. 641 .
Parafia Sainte-Anne na terenie Archidiecezji Papeete .
Jean-Paul Mahuault, Legioniści i budowniczowie, wielka „5” (1883-2000) , wyd . „Historia obrony”, wydania L'Harmattan , 2006, ( ISBN 9782296014046 ) , s. 187 .
Statystyki lotnisk Vahitahi , French Airports Union, konsultowane w dniu 28 lutego 2019 r.