Tillandsia

Tillandsia Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Tillandsia flabellata . Klasyfikacja
Królować Plantae
Pod-panowanie Tracheobionta
Podział Magnoliophyta
Klasa Liliopsida
Podklasa Zingiberidae
Zamówienie Bromeliales
Rodzina Bromeliad

Uprzejmy

Tillandsia
L. , 1753

Klasyfikacja filogenetyczna

Klasyfikacja filogenetyczna
Zamówienie Poales
Rodzina Bromeliad

Tillandsia L. to rodzaj rośliny zrodziny Bromeliaceae ( rodzina ananasów ). Rodzaj ten obejmuje ponad 700 gatunków, epifitów lub litofitów lub lądowych, występujących głównie na kontynencie amerykańskim (od Florydy po Argentynę).

Glinki epifityczne lub litofityczne są czasami nazywane „córkami powietrza”, ze względu na ich naturalną skłonność do zawieszania się wszędzie tam, gdzie pozwalają na to warunki: przewody telefoniczne, gałęzie drzew, kora, nagie skały itp. Ich lekkie nasiona i zaopatrzone w jedwabisty spadochron ułatwiają to rozpowszechnianie.

Ich liście, mniej lub bardziej srebrzyste, pokryte są wyspecjalizowanymi komórkami zdolnymi do szybkiego wchłaniania wilgoci z otoczenia (rosa, spływająca woda ). Ich korzenie, jeśli istnieją, przekształcają się w kolce u tak zwanych gatunków „powietrznych” i służą jedynie jako kotwice na ich podparciu.

Protolog i typ nomenklaturalny

Tillandsia L. , Gatunek Plantarum  : 286 (1753)

Etymologia: nazwa rodzaju Tillandsia została nadana przez Carla Linné w 1738 roku na cześć fińskiego botanika, lekarza Eliasa Tillandza (1640-1693).

Typ  : Lectotypus; Tillandsia utriculata L.; Britton & Millsp., Bahama Fl  .: 64 (1920)

Lista opisanych gatunków

W

b

VS

re

mi

fa

sol

H.

IJ

K.

L

M

NIE

O

P.

Q

R

S

T

UV

W X Y Z

 

Najczęstsze gatunki w kulturze

Następujące gatunki są powszechne i często oferowane do sprzedaży w centrach ogrodniczych. W kulturze występuje wiele innych gatunków, ale ich pozyskanie często wymaga udania się do wyspecjalizowanych producentów.

Kultura

Tillandsias to na ogół rośliny, które łatwo aklimatyzować się w uprawie, pod warunkiem spełnienia wymagań ich epifitycznego lub litofitycznego trybu życia.

Podlewanie

W przypadku tak zwanych gatunków „powietrznych” (większość pospolitych gatunków w kulturze z wyjątkiem T. cyanea ), to znaczy tych, których korzenie zamieniają się w kolce bez żadnej siły wchłaniania, podlewanie odbywa się za pomocą liści w postaci częstych oprysków lub krótkich kąpieli rośliny w pojemniku pełnym wody. Konieczne jest używanie nietwardej wody. Woda deszczowa zebrana ze spływu z omszałego lub zielonego dachu jest najlepsza do tego zastosowania, jeśli jest dostępna.

Podlewanie powinno odbywać się częściej rano niż wieczorem, ponieważ z jednej strony odtwarza naturalne zaopatrzenie w wodę przez docenianą przez te rośliny poranną rosę, az drugiej zmniejsza ryzyko gnicia (spadki temperatury przez noc, a liście wolniej wysychają). Roślina powinna całkowicie wyschnąć między opryskami lub moczeniem.

Wygląd rośliny zwykle wskazuje na jej zapotrzebowanie na wodę:

Jeśli roślina uschnie, wystarczy namoczyć ją przez kilka godzin w wodzie, a następnie osuszyć. W przypadku silnego więdnięcia lepiej jest powtórzyć operację z całkowitym wysuszeniem między dwoma namaczaniami, zamiast przedłużać czas namaczania.

W przypadku gatunków bulwiastych ( T. bulbosa , T. caput-medusae , T. butzii itp.) Należy zachować ostrożność, aby nie dopuścić do przedostania się wody między podstawy liści (uprawa do góry nogami, moczenie błyskawiczne).

Napowietrzanie

Konieczna jest dobra wentylacja, aby uniknąć chorób grzybiczych (zgnilizna serca, zawsze śmiertelna). Wysadzanie roślin na zewnątrz (balkon, ogród) latem jest dla nich bardzo korzystne.

Lekki

Te rośliny na ogół potrzebują dużo światła. Jednak latem w najgorętsze godziny wolimy jasny cień drzewa. Zimą przy wysokiej temperaturze (powyżej 16 ° C) niezbędne jest bezpośrednie nasłonecznienie. Wszystko to należy sklasyfikować według regionu uprawy i gatunku uprawianego: na ogół najbielsze i najbardziej puszyste gatunki wytrzymują lub wręcz żądają bezpośredniego nasłonecznienia, podczas gdy gatunki zielone się go boją.

Temperatura

Dla większości gatunków idealna temperatura do wzrostu wynosi od 20 do 25 ° C, minimalnie 10 ° C i maksymalnie 30 ° C. Niewielu może wytrzymać -10 ° C, ale niektóre, zwykle z obszarów położonych na dużych wysokościach, są wystarczająco odporne, aby znieść krótkie, lekkie mrozy i żyć na zewnątrz przez cały rok na obszarach o łagodnych zimach (na przykład T. aeranthos , T. bergeri , T. usneoides ).

Umiarkowany spadek temperatury stymuluje kwitnienie wielu gatunków.

Mnożenie

Jak wszystkie bromeliady, rozety rosetkowe są monokarpiczne: zakwitająca rozeta przerywa swój końcowy wzrost i stopniowo więdnie (przez kilka lat), wytwarzając u podstawy jeden lub więcej pędów, które zapewnią utrzymanie i wzrost kępki. Niektóre gatunki, na ogół rozgałęzione, produkują odrosty przed kwitnieniem.

Aby rozmnożyć roślinę, oddzielimy jej pędy, gdy osiągną wystarczającą wielkość, aby były autonomiczne. Oddzielone wcześnie, początkowo będą rosły powoli, ale roślina mateczna prawdopodobnie wytworzy inne odrosty, które je zastąpią. Oddzielone późno, ich wzrost będzie szybszy, ale liczba uzyskanych roślin będzie mniejsza.

Wysiew jest możliwy i stosunkowo łatwy, ale powstałe sadzonki są malutkie i rosną niezwykle wolno przez kilka lat. Ponadto wiele gatunków jest samosterylnych, dwa niesklonowane osobniki i jednocześnie kwitną, aby uzyskać żywotne nasiona. Ten sposób rozmnażania jest rzadko praktykowany, z wyjątkiem profesjonalistów lub oświeconych amatorów.

Bibliografia

Krótka lista aktualnych prac stosunkowo łatwa do zdobycia lub wglądu w bibliotece (patrz Roguenant A. po bardziej obszerną i specjalistyczną bibliografię gatunku):

Linki zewnętrzne