Termin rabâb lub rubāb , roubab , robâb , rebâb , rbab , rubob i rawap oznacza dwie duże rodziny instrumentów strunowych pochodzących z Persji, których płyta rezonansowa jest skórą. Termin ten jest poświadczone od X XX wieku przez muzykologa Farabi .
Możemy wyróżnić lira korbowa , instrumenty smyczkowe instrumenty smyczkowe z jednej strony, i lutnie , chordofony szarpane , z drugiej strony. Wszystkie te instrumenty rozprzestrzeniły się w całym świecie muzułmańskim i nie tylko, od Maroka po Indonezję , ale co dziwne, te dwie rodziny wydają się wzajemnie wykluczać z wyjątkiem Iranu .
Stara rodzina rabâbów jest stara i rustykalna. Istnieją dwa rodzaje:
Skrzypce:
Instrument jest bardzo mały i lekki. Ciało jest często tylko prostym patykiem, który przechodzi przez drewniany rezonator (kwadratowy lub wypukły lub okrągły) lub w kokosie, pokryty skórą i spoczywa na szpikulcu, jak wiolonczela .
2, 3 lub 4 struny są wykonane z grubego jelita. Łuk jest również rustykalny i podczas gry zawsze naciągany jest przez nacisk dłoni.
Czw .:
Instrument kładzie się na ziemi lub na kolanie siedzącego na ziemi muzyka. To instrument, który samoczynnie się obraca i styka struny ze smyczkiem trzymanym idealnie prostopadle. Ta ostatnia jest podparta od dołu, widoczna dłoń.
Jedna struna (często obsługiwana palcem) służy jako dron, podczas gdy inne rozwijają melodię smyczkiem.
Rebab występuje w gamelanie, a także jako akompaniament wokalny w muzyce Zachodniej Sumatry.
W jawajskim lub balijskim gamelanie rebab zdobi główną melodię. Składa się z lin, drewnianej liny, tradycyjnie wykonanej z orzecha kokosowego (praktyka, która prawie zniknęła dzisiaj) i pokrytej cienką skórką. Obie struny dostrojone są do piątej. Łuk z włosia końskiego jest luźno rozciągnięty.
W regionie West Sumatra istnieją trzy rodzaje rebab ( rabab w dialekcie Minang Kabau):
Tradycyjnie towarzyszy głosowi podczas długiej narracji ( kaba ). Następnie został dostosowany do popularnego stylu muzycznego, takiego jak dangdut, a później triping.
Wśród chleuhów instrument nazywany jest ribab , jest głównym instrumentem tradycyjnej i współczesnej muzyki chleuh.
W północno-zachodniej Afryce, w krajach Maghrebu, dwustrunowa lutnia z krótką szyjką, na której gra się głównie na łuku, nazywana jest rababem. Nazywa się go również rabanem mauretańskim, rabatem andaluzyjskim. Zapewne ze współczesnej wersji tego instrumentu rebec rozwinął się pod koniec średniowiecza.
Podczas gry głowa instrumentu znajduje się na lewym ramieniu muzyka, dolna część opiera się na prawym kolanie lub stoi pionowo między dwoma nogami muzyka. Dwie struny jelit są dostrojone do piątej.
Ribab chleuh
Ribab amarg chleuh
Rabab rodziny lutni jest rustykalny, ale niewątpliwie mniej starożytnych i częściowo wywodzi się od lira gurdies. Istnieją trzy różne typy:
Rabab także oskubane ciąg instrumentu pochodzącego z Iranu , Pakistanu , a zwłaszcza w Afganistanie , gdzie jest uważany za instrument narodowy, są szczególnie doceniane przez Pasztunów . Jednak z powodu wojny wszyscy afgańscy muzycy i lutnicy schronili się w Pakistanie , w szczególności w Peszawarze . Wiele instrumentów zostało wówczas zniszczonych; Uciekli z niego tylko ci, którzy zostali pochowani . Występuje również w Indiach , w Kaszmirze , gdzie jest uważany za przodka sarod , który byłby z grubsza tylko powiększoną i ulepszoną wersją. Inna odmiana występuje w Nepalu z metalicznym akcentem i głową wyrzeźbioną na kołku; w Tybecie podobny instrument nazywa się dranyen .
Skrzypce:
Jest to lutnia z krótkim trzonkiem , wyrzeźbiona z litego drewna morwy, cięta, drążona i klejona. Sklejona kozia skóra pełni rolę płyty rezonansowej . Szyja jest pusta i pokryta masą perłową i kością słoniową na podstrunnicy. Na tym są trzy lub cztery progi jelitowe. Na skórze i na podstrunnicy powstają drobne skrzela. Na skórze spoczywa rzeźbiona sztaluga z kości z otworami i siodełkami.
Ma trzy struny melodyjne jelit, trzy struny melodyczne chikari i 11 lub 12 strun sympatycznych . Czasami struny są w całości metalowe.
W zestawie: Instrument trzymamy poziomo na prawym udzie, szyję w lewo. Muzyk siedzi na podłodze. Struny są szarpane za pomocą małego plektronu z orzecha kokosowego lub rogu ( jâva ). Nie gramy dobrze.
Gramy zarówno muzykę ludową, jak i klasyczną irańską czy afgańską. Stosowany jest zarówno w zespołach instrumentalnych, jak i solówkach instrumentalnych.
Wspólnota izmailitów z doliny Hunza towarzyszy jego religijnym wierszom z tym instrumentem.
Jest przodkiem sarod z północnych Indii, ale nigdy nie jest używany w klasycznej muzyce indyjskiej tego regionu.
Mohammad Rahim Khushnawaz jest wybitnym wykonawcą.
Istnieją różnice w Uzbekistanie , Tadżykistanie i Chinach ( Turkiestan ), z których wszystkie wyróżnia się mianem lutni z długą szyjką .
Skrzypce:
Długi, cienki uchwyt jest wyrzeźbiony z orzecha lub drzewa owocowego. Pokrywają go inkrustacje kości. Czasami skóry węża (jeśli nie skóry kozie) służą jako płyta rezonansowa umieszczana na małym półkulistym korpusie (wyrzeźbionym z drewna lub klejonym laminatem) instrumentu. U nasady szyi znajdują się dwie wypukłości (w kształcie rogów), które wydają się być wspomnieniem położenia łuku. Istnieje od pięciu do siedmiu metalowych strun, umieszczonych w dwuosobowych chórach z rytmicznymi dronami.
Czw .:
Gra się w pozycji stojącej lub siedzącej, korpus instrumentu oparty o górną część klatki piersiowej, wsparty na prawym przedramieniu, a szyja oparta na lewej ręce, lekka. Mezrap plektron odbywa się pomiędzy prawym kciukiem i palcem wskazującym. Odgrywa utwory ludowe na równi z wyuczoną muzyką maqomu uzbeckiego czy tadżyckiego.