R-11

Pocisk balistyczny R-11
Przykładowy obraz artykułu R-11
Korpus pocisku R-11
Prezentacja
Typ pocisku Taktyczny pocisk balistyczny
Budowniczy SKB-385
Rozlokowanie 1958 - 1965
Charakterystyka
Numer piętra 1
Silniki silnik rakietowy na paliwo ciekłe S2.253
Ergols nafta i kwas azotowy
Msza przy starcie 4,66 tony
Średnica 7,42 m.
Zakres 0,88 m.
Zakres 270  km
Ładowność 690 kg
Poradnictwo prowadzenie bezwładnościowe
Precyzja 0,75 / 1,5 km

R-11 ( NATO kod SS-1b SCUD-A) jest taktyczny pocisk balistyczny opracowany w ZSRR w 1950 roku. Jest to pierwszy radziecki pocisk balistyczny użyciem przechowywane w pamięci propelenty . Został opracowany przez Victora Makeïeva, współpracownika Siergieja Korolewa i wyprodukowany w zakładzie SKB-385 w Zlatoust na południu Uralu . Dysponując zasięgiem 270 km i masą 4,66 t, był używany od 1958 r. Okrętowa wersja R-11FM / R-11M została wprowadzona do służby w 1958 r. I została wycofana dopiero w 1977 r.

Historyczny

Rozwój pocisku R-11 jest w dużej mierze przygotowywany w ramach prac inżynierów związanych z zaprojektowaniem bardzo ambitnego pocisku balistycznego R-3 (przenoszącego bombę atomową o masie 3 ton o zasięgu 3000 km). centrum badawczego NII-88, za które odpowiedzialny jest Siergiej Korolow , przyszły ojciec radzieckiego programu kosmicznego. Po rezygnacji z pocisku R-3 sowieccy oficjele zaatakowaliListopad 1951opracowanie rakiet R-5 (wywodzących się z R-3A, pośredniej wersji R-3) i R-11. Specyfikacje tego ostatniego są bardzo szybko ustalane dzięki pracy nad projektem R-3. Korolev odmawia przejęcia kontroli nad produkcją pocisku wykorzystującego toksyczne paliwo wybrane dla R-11. Produkcja R-11 została powierzona młodemu współpracownikowi Koroleva Victora Makeïeva .

Specyfikacje opracowane przez radzieckie wojsko ustalają, że pocisk R-11 można transportować po drogach, ma ładunek militarny i zasięg podobny do niemieckiego pocisku V2 . Z drugiej strony, jego masę należy zmniejszyć o połowę i, w przeciwieństwie do tego ostatniego, musi wykorzystywać paliwa nadające się do magazynowania. Silnik rakietowy pocisku R-11 zaprojektowanego przez Aleksieja Issajewa wywodzi się z napędu pocisku przeciwlotniczego V-300 / R-101, który sam wywodzi się z niemieckiego pocisku Wasserfall .

Pierwszy strzał R-11 miał miejsce w Kwiecień 1953. Rozwój jest trudny, ale radzieccy urzędnicy, przekonani, że użycie paliwa, które można przechowywać w magazynie, lepiej odpowiada ich potrzebom niż proponowane przez Korolewa kriogeniczne pociski napędowe, dążą do powodzenia projektu. Produkcję pocisku wraz z silnikiem S2.253 powierzono zakładowi SKB-385 w Zlatoust na południowym Uralu . Przez krótki czas produkował pocisk R-1 z różnymi rezultatami. Pocisk został uznany za zdatny do produkcji seryjnej w rokuLipiec 1955 a Makiejew został wyznaczony na szefa SKB-385 i rozwoju małych pocisków balistycznych wystrzeliwanych z lądu lub ze statków.

Wersja odpalana z okrętu podwodnego o nazwie R-11FM jest testowana z Luty 1955na bazie startowej Kapustin Yar, a następnie w październiku 1955 roku z okrętu podwodnego B-57 na Morzu Białym. Pocisk nigdy nie wszedł do produkcji, ale później Makiejew został jedynym konstruktorem pocisków balistycznych wystrzeliwanych z łodzi podwodnej. Wersja rakiety R-11M została opracowana w celu skorygowania szeregu zaobserwowanych anomalii i weszła do produkcji w 1958 r. Jako rakietę sondującą zastosowano krótką serię, nazwaną R-11A-MV . Dalsze ulepszenia R-11 zaowocują produkcją szeroko produkowanego i szeroko eksportowanego pocisku R-17 znanego jako Scud .

Charakterystyka techniczna

Pocisk R-11 ma 7,24 m długości i 0,88 m średnicy (1,82 mz ogonem). Jest to maszyna o masie 4,66 tony (955 kg pustej), napędzana silnikiem rakietowym S2.253, spalająca mieszankę paliw pędnych ( nafty i kwasu azotowego ), które można przechowywać, wywierając siłę startową 93,3 kiloniutonów. Startuje z mobilnej platformy startowej i jest przyspieszany przez 78 sekund, aż osiągnie prędkość 1,43  km / s . Posiada system naprowadzania za pomocą żyroskopów, który dostosowuje trajektorię lotu za pomocą powierzchni sterowych umieszczonych na ogonie oraz deflektorów strumienia umieszczonych na wylocie dyszy . Jego trajektoria ma kulminację na około 78  km, a na odległość do 270 km przenosi ładunek wojskowy składający się z 690 kilogramów materiałów wybuchowych  .

Bibliografia

  1. (in) Mark Wade, "  R-11  " w Astronautix.com (dostęp 8 wypróbowali 2018 )

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne