R-1

Pocisk balistyczny R-1
Przykładowe zdjęcie przedmiotu R-1
Model pocisku R-1 na wystawie w mieście Znamensk .
Prezentacja
Typ pocisku Pocisk balistyczny krótkiego zasięgu
Budowniczy NI-88 , OKB-586
Rozlokowanie 1956 - 1967
Charakterystyka
Numer piętra 1
Silniki silnik rakietowy na paliwo ciekłe
Msza przy starcie 13,4 tony
Długość 14,6 m
Zakres 1,65 m
Zakres 270  km
Ładowność <1000 kg
Poradnictwo prowadzenie bezwładnościowe
Precyzja 5 km

R 1 (NATO kod SS 1 Scunner) jest krótki zakres balistyczny pocisk opracowany w ZSRR . Jest praktycznie kopią pocisku V2 opracowanego przez Niemców podczas II wojny światowej . Jego pierwszy lot odbył się w 1948 roku, a pocisk wszedł do produkcji od 1951 roku. Pomimo braku oryginalnych cech i ograniczeń operacyjnych, pocisk R-1 umożliwił radzieckim inżynierom zdobycie solidnej wiedzy w dziedzinie pocisków balistycznych, które będą używane. za rozwój maszyn o coraz większej wydajności, które odegrają kluczową rolę w powodzeniu radzieckiego programu kosmicznego.

Historyczny

W późnych latach trzydziestych niemieccy inżynierowie kierowani przez Wernhera von Brauna przejęli ogromną przewagę w napędzie i naprowadzaniu rakiet, opracowując pocisk V2 . Po klęsce nazistowskich Niemiec w 1945 r. Alianci indywidualnie próbowali odzyskać to know-how. Amerykanie w ramach Operacji Paperclip dostają w swoje ręce osoby odpowiedzialne za projekt, w tym Von Brauna, a także dużą liczbę rakiet. Radziecki przywódca Stalin wysyła do Niemiec , jeszcze przed zakończeniem walk, wszystkich sowieckich specjalistów pracujących w dziedzinie rakiet, w tym Siergieja Korolowa , przyszłego ojca radzieckiego programu kosmicznego, który po stalinowskich czystkach był do tej pory uwięziony w charachka (więzienie dla inżynierów). Radzieccy inżynierowie i technicy mają za zadanie zbieranie informacji, próbę ponownego uruchomienia zakładów produkcyjnych V2 oraz zatrudnienie niemieckich ekspertów i techników.

W Maj 1946Stalin decyduje się na uruchomienie Związku Radzieckiego w rozwoju rakiet balistycznych. Narzędzia produkcyjne V2 są repatriowane na terytorium ZSRR. Korolow został uznany za jego umiejętności organizacyjnych znajduje się w siedzibie studiów specjalnych n o  1 OKB-1 , przymocowany do NII-88 ( ОКБ НИИ-1-88 ), gdzie jest odpowiedzialny za opracowanie ulepszonej wersji V2 o nazwie kodowej R-2 . Pierwszy projekt polega na opracowaniu kopii pocisku V2 o nazwie R-1. Drugie biuro projektowe NII-88 skupia około 150 niemieckich specjalistów V2, których władze radzieckie autorytatywnie przeniosły do ​​ZSRR z rodzinami i bagażem. Prowadzi je Helmut Gröttrup i są umieszczani w obozie położonym na wyspie Gorodomlia nad jeziorem Seliger, 200  km od Moskwy. Władze radzieckie proszą ich również o opracowanie ulepszonej wersji V2, która nosi nazwę kodową G-1 . W tym samym czasie w dawnej fabryce lotniczej w Chimkach na przedmieściach Moskwy powstaje zakład o nazwie OKB-456 (dziś NPO Energomach, główny producent silników rakietowych w Rosji) specjalizujący się w budowie silników rakietowych na paliwo ciekłe . . Valentin Glouchko , mianowany szefem biura projektowego, jest odpowiedzialny za wykonanie kopii silnika pocisku V2 przy pomocy niemieckich specjalistów i techników.

Realizacja

Kilka kopii R-1 pochodzi zPaździernik 1947ze wskaźnikiem sukcesu zbliżonym do uzyskanego przez Niemców w czasie wojny. Ale produkcja przemysłowa trwa znacznie dłużej, ponieważ, jak zdiagnozował niemiecki inżynier, w Związku Radzieckim występuje 15-letnie opóźnienie przemysłowe. Pierwsze rakiety opuściły ośrodek badawczy NI-88 w Podplikach na przedmieściach Moskwy (później znany jako Korolew ), a następnie od 1951 r. Produkcję przeniesiono do fabryki OKB-586 , zlokalizowanej w Dniepropietrowsku na Ukrainie ( obecnie Juzhmach produkuje wyrzutnie Zenit ). Pocisk R-1 zostanie rozmieszczony w kilku jednostkach operacyjnych. Został odrzucony w kilku wersjach:

Charakterystyka techniczna

Pocisk R-1 ma parametry techniczne i osiągi praktycznie identyczne z niemieckim pociskiem V2. Ma 15,15 m długości i 1,56 m średnicy (3,54 m z ogonem). Jest to maszyna o masie 13,4 tony (4 tony pustej) napędzana silnikiem rakietowym RD-100 spalającym mieszankę etanolu i ciekłego tlenu o ciągu startowym 307 kiloNewtonów. Startuje z mobilnej wyrzutni i jest przyspieszany przez 63 sekundy, aż osiągnie prędkość 1,341  km / s ( 4827  km / h ). Posiada system naprowadzania wykorzystujący żyroskopy, które dostosowują trajektorię lotu za pomocą powierzchni sterowych umieszczonych na ogonie oraz deflektorów strumienia umieszczonych na wylocie dyszy . Jej trajektoria ma kulminację na około 77  km, a na odległość do 270 km przenosi ładunek wojskowy składający się z 750 kilogramów materiałów wybuchowych  .

Bibliografia

  1. (w) „  Glushko  ” na Astronautix.com (dostęp 19 grudnia 2011 )
  2. (w) Asif A. Siddiqi, Sputnik i radzieckie wyzwanie kosmiczne , University Press of Florida,2003, 527  s. ( ISBN  978-0-8130-2627-5 ) , str.  10-13
  3. (w) Mark Wade, „  R-1  ” na Astronautix.com (dostęp 5 aout 2018 )
  4. (w) „  R-1 stage  ” na Astronautix.com (dostęp 5 aout 2018 ) .
  5. (w) Mark Wade, „  R-1 rocket  ” na russianspaceweb.com (dostęp 5 aout 2018 ) .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne