Nazwa Qing ming ( chiński :清明 ; pinyin : ) oznacza jeden z dwudziestu czterech okresów słonecznych ( chiński uproszczony :节气 ; chiński tradycyjny :節氣 ; pinyin : ) chińskiego kalendarza rolniczego , który zajmuje niewiele miejsca pierwsze dwa tygodnie kwietnia . Jego nazwę, którą można przetłumaczyć na język francuski jako „ czystość (powietrza) i światło »Wskazuje charakterystykę klimatyczną okresu. Kiedyś chłopi przygotowywali i sprawdzali sprzęt niezbędny do przyszłej działalności rolniczej i hodowlanej.
Qīngmíng jié (清明节/清明節, Qīngmíng ), Festiwal Qing Ming , jest dniem wyznaczonym w Chinach jako narodowy dzień sprzątania grobów od 1935 roku . Święto państwowe w Chinach kontynentalnych i na Tajwanie , jego data jest wyznaczona5 kwietnia. Obecnie Qīngmíng jié ogranicza się zatem do dnia poświęconego utrzymaniu grobów, trochę jak Dzień Wszystkich Świętych we Francji, ale pierwotnie był to dłuższy okres obejmujący rytuały i czynności o różnym pochodzeniu.
U podstaw nowoczesnego festiwalu znajdują się dwie bardzo stare imprezy kulturalne:
Shangsi (上巳, sì (巳) reprezentowanie 6 th z 12 ziemskich oddziałów) był festiwal potwierdzone w kraju Zheng (obecnie Henan ) od początku ery chrześcijańskiej. Początkowo rytuały wypędzania złych wpływów i uspokojenia wędrujących dusz i demonów odbywały się na brzegu wody, ale w erze Song stał się to tylko dniem spędzania czasu na świeżym powietrzu. Zasadniczo ten aspekt wychodzenia na wieś (gdzie znajdują się grobowce) pozostaje w obecnym święcie Qīngmíng, z wykorzystaniem gałązek wierzby ze względu na ich apotropaiczne cnoty .
Hánshí (寒食), spożywanie go na zimno , jest zwyczajem potwierdzonym od czasów zachodnich dynastii Han w dystrykcie Taiyuan w Shanxi . Pierwotnie miało to miejsce zimą i na cześć Jièzhītuī (介 之 推), postaci od ministra starożytności księcia Wen of Jin , zaobserwowano, że żaden ogień nie powinien być rozpalany przez okres od pięciu dni do jednego miesiąc. Obserwowany w sposób dotkliwy, zwyczaj ten wydawał się szkodliwy dla zdrowia najmłodszych i najstarszych, według świadectwa ówczesnego dzieła Hou Hanshu (后 汉书).
Cao Cao , założyciel jednego z trzech królestw , przeniósł ten rytuał w okresie Qīngmíng jié. Hanshi przekazał do dnia dzisiejszego zwyczaj nie rozpalania ognia przez co najmniej jeden dzień (bardzo rzadko obserwowany w dzisiejszych czasach) i przygotowywania specjalnych potraw, które można spożywać na zimno.
Typem najczęściej wymienianym w starożytnych tekstach był rodzaj owsianki, ale dziś myślimy bardziej o rùnbǐng (潤 餅 / 润 饼), rodzajach zawijanych naleśników, które są źródłem chunjuan sajgonek (春卷, nie mylić z sajgonki , wietnamskie , smażone). Początkowo sajgonki były genialną metodą stosowaną przez tych, którzy nie mogli złożyć pełnej ofiary żywnościowej na grobach z powodu biedy lub braku zaopatrzenia (wojny itp.). Po prostu upuszczali trochę jedzenia na zimne naleśniki, które następnie można było zwinąć i zjeść.
Innym ciekawym zwyczaju, stracił na początku XX -tego wieku: w południowo-zachodniej części Chin , zostały urządzone lub grawerowane skorupek podczas Qingming Jie.
Zwyczaj odwiedzania grobów rodzinnych, Sǎomù (扫墓/掃墓, „zamiatanie grobu”), który stał się podstawowym zajęciem dnia Qīngmíng jié, został ustanowiony za Tang .
Kilka czynników przemawiałoby na korzyść jego istnienia:
Utrwaliłoby to bardzo starą tradycję oddawania czci wędrownym duszom Shàngsì i zwyczaj odwiedzania grobów związanych z kultem Jièzhītuī z okresu Hanshi . Ponadto przeznaczenie wielu dni wolnych od Tang dałoby każdemu, w tym osobom mieszkającym z dala od ich rodzinnego regionu, wyjątkową okazję do odwiedzenia grobowców przodków.
Jednak niektórzy Chińczycy zdecydowali się odwiedzić swoje groby innym razem, ze względu na lokalne lub rodzinne zwyczaje lub po prostu ze względu na wygodę. Tak więc, wiele świąt przyznanych pod Tangiem nie zostało zachowanych, można zobaczyć Hakki , chińską grupę etniczną, której mężczyźni często wyjeżdżali do pracy daleko, aby skorzystać z dłuższego okresu świąt chińskiego Nowego Roku i posprzątać groby w czasie Święto Latarni .
Popularną legendą, która podsumowuje znaczenie tego święta, jest Jièzhītuī (介子推), urzędnik Pana Jin w okresie wiosenno-jesiennym , przedstawiany jako wzór uczciwości i synowskiej pobożności. Na wygnaniu poszedłby za następcą tronu wygnanym przez zdradzieckiego ministra, posuwając się nawet do ofiarowania mu kawałka ciała jako pożywienia, gdy umierał z głodu. Ale kiedy odzyskał swój tytuł, nowy władca Jin Wengong całkowicie zapomniał o swoim dobroczyńcy. W dniu, w którym wróciła mu pamięć, poruszony wyrzutami sumienia, postanowił zbadać go i dowiedział się, że bieda zmusiła go do zamieszkania w lesie ze starą matką. Ponieważ nie można go było znaleźć, ktoś miał wątpliwy pomysł podpalenia lasu, aby go wydostać; w rezultacie spłonął tam żywcem wraz z matką. Książę Jin nakazał następnie, aby go czczono i powstrzymał się od rozpalania ognia w rocznicę jego śmierci. W następnym roku, powracając z pielgrzymką do tego miejsca, książę odkrył strzelbę wierzby w miejscu śmierci Jièzhītuī. Włożył go w swoją fryzurę, aw kolejnych latach wszyscy przyzwyczaili się do wieszania na drzwiach gałązki wierzby na pamiątkę bohatera.
Qīngmíng jié jest świętem państwowym w Chińskiej Republice Ludowej od 2008 r. 5 kwietnia. W 2009 roku, te dni przypadające w sobotę i niedzielę, poniedziałek 6 był świętem państwowym. W dużych miastach cmentarze zastępowane są przez kolumbarium, w którym skrzynie z prochami zmarłych są przechowywane w skrzynkach. Rodziny odbierają pudełka i przynoszą je z powrotem po ceremonii rodzinnej. Na wsi rodzina spotyka się w pobliżu grobów rodzinnych na polach, na posiłku po pieleniu stosów ziemi, które je zaznaczają.