P-Funk

P-Funk Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej George Clinton i Parliament-Funkadelic. Kluczowe dane
Stylistyczne początki Funk , psychodeliczny folk
Pochodzenie kulturowe 1960 , Stany Zjednoczone

P-Funk to gatunek muzyczny wywodzący się z funku z dawkami rocka lub rocka z pewnym pozorem funku. Pierwotnie „P-Funk” był prostym skrótem dla dwóch grup George'a Clintona , Parliament i Funkadelic, których członkowie byli wspólni.

P-Funk wywodzi się od nazwy dwóch grup: Parliament i Funkadelic . Grupy te są często określane jako Parliament-Funkadelic. Termin ten można również traktować jako skrót od czystego funku, stylu muzycznego zapoczątkowanego przez grupy Clintona; lub Plainfield funk, w odniesieniu do Plainfield , New Jersey , miasta, w którym urodził się Parlament.

Historia

Pochodzenie

Pod koniec lat pięćdziesiątych George Clinton i kilku innych muzyków utworzyli grupę doo-wop ( The Parliaments ) na zapleczu swojego fryzjera, ale odnieśli niewielki sukces (I Wanna) Zeznaj . W latach sześćdziesiątych dołączyli do nich grupę, która stała się znana jako Funkadelic. George Clinton, frontman zespołu, prowadził swój salon fryzjerski do 1967 roku , kiedy to ukazał się ich pierwszy hitowy singiel. Parlamenty zostały następnie przemianowane na Parlament i dołączyło do nich kilku nowych członków, w szczególności Bill Nelson, Tawl Ross i Eddie Hazel ).

Pod koniec lat 60. (w 1969 r.) Grupa utraciła prawa do nazwy The Parliaments i wybrała Funkadelic. Ich styl muzyczny staje się mniej ściśle RnB , pod wpływem psychodelicznego ruchu, w tym Cream (cytowany wówczas jako ulubiony zespół George'a Clintona), Jimi Hendrix , MC5s , Sly Stone and the Beatles , a także The Meters i Lee. Dorsey i ich muzyka z Nowego Orleanu już zabarwiona funkiem. Ich brzmienie poprawia się, staje się bogatsze i bardziej złożone, psychodeliczne i bardzo rockowe . Innowacje Clintona, oryginalność ich muzyki szybko przyniosły im podziw publiczności (wciąż niewielkiej), ale bez realnego komercyjnego sukcesu.

Przybycie braci Collins

Bill Nelson i Eddie Hazel opuścili zespół w 1972 roku z powodu sporów finansowych, a Tawl Ross z powodu złego tripu po LSD . William i Phelps Collins, dwaj bracia, którzy później stali się znani jako Bootsy i Catfish, dołączyli do grupy. Bootsy opuścił go po albumie, ale wrócił później, podczas gdy Catfish występował głównie po to, aby wesprzeć wysiłki brata w karierze solowej. Bootsy wnosi nowe poczucie dyscypliny, nie tylko dlatego, że grał z Jamesem Brownem i był zmuszony skupić się na swoich muzycznych postępach. Dwaj bracia mają pewien wpływ na postęp w brzmieniu P-Funk.

Renesans Parlamentu

Parlament został zreformowany w 1974 roku . W 1975 roku Maceo Parker i Fred Wesley dołączyli do Funkadelic, po czym szybko powrócili Bootsy Collins i Eddie Hazel. Pojawienie się Parkera i Wesleya dodaje jazzowego akcentu do ich muzycznego stylu. W 1975 roku Tear the Roof Off the Sucker stał się ich pierwszym singlem, który znalazł się w pierwszej dziesiątce, zajmując piąte miejsce. Mothership Connection to ich pierwsza złota płyta . Clinton opuścił Westbound Records dla Warner w 1977 roku . Większość pierwotnych członków opuszcza grupę, wściekła, że ​​Clinton staje się właścicielem nazwy Parliament i że zostali jego pracownikami. Bootsy Collins zakłada Bootsy's Rubber Band, z Catfish Collinsem, Mudbone Cooper, The Horny Horns i czasami Bernie Worrellem i Joelem Johnsonem. W międzyczasie Michael Hampton zastępuje Eddiego Hazela (który dołącza do The Temptations ) jako gitarzysta; Jerome Brailey dołącza do grupy, stając się jednym z najbardziej szanowanych perkusistów P-Funk. Dołącza do nich Glen Goins, utalentowany piosenkarz, który użycza głosu w wielu utworach antologicznych, w szczególności Mothership Connection i Bop Gun .

W 1977 roku Parlament wydał swój pierwszy tytuł, który zajął pierwsze miejsce: Flashlight . W tym samym roku odbyły się niezwykłe trasy koncertowe, z których zespół stał się sławny, z ogromnymi statkami kosmicznymi lądującymi na scenie. Funkadelic nadal wydawał albumy, dodając dwa pierwsze hity na swoich listach przebojów ( One Nation Under a Groove w 1978 i (Not Just) Knee Deep w 1979 ), podczas gdy Parliament dodał jeden do swoich z Aqua Boogie w 1978 . Albumy z tego okresu to albumy koncepcyjne , z dziwnymi tematami i niosącymi skomplikowane przesłania polityczne i socjologiczne, często łączone z jednego albumu na drugi. Najbardziej znanymi przybyszami do grupy w tym czasie są Junie Morrison i Skeet Curtis. W szczególności Junie gra na kilku instrumentach, komponuje, produkuje i aranżuje wiele z najbardziej znanych utworów na dwóch kluczowych albumach, One Nation Under a Groove i Motor Booty Affair .

Wielka rodzina P-Funk rozrosła się pod koniec lat 70., a niektóre albumy zostały wydane pod nazwami The Brides of Funkenstein, Parlet, Bernie Worrell, Eddie Hazel and the Horny Horns. Jednocześnie wycieczki stawały się coraz bardziej skomplikowane i kosztowne, co prowadziło do poważnych problemów finansowych. Dennis Chambers , Blackbyrd McKnight i P-Funk Horns dołączają do grupy.

Lata 80-te i 90-te XX wieku

We wczesnych latach osiemdziesiątych popularność grupy spadła i wielu członków odeszło. Ostatni album Parliament ukazał się w 1980 roku , a Funkadelic w 1981 roku . George Clinton zmagał się z problemami finansowymi i narkotykowymi, ale udało mu się rozpocząć karierę solową w 1983 roku , co zaowocowało pierwszym singlem Atomic Dog . P-Funk ponownie staje się nieznany szerszej publiczności, ale jego wpływ na hip-hop , a następnie styl muzyczny wciąż w powijakach wzrasta. P-Funk staje się najczęściej samplowanym zespołem w hip-hopie, zastępując Jamesa Browna , a sampli P-Funk są powtarzającą się cechą G-funku (styl muzyczny Dr. Dre , Snoop Doggy Dogg i Warren G ). W latach 1982 i 1984 , George Clinton nawet produkowane trzy dyski próbek jego muzyki, przeznaczonych dla producentów hip-hopu , który zaciągnął się ostatnie rekordy najlepiej jak potrafił. Grupa P.Funk All-Stars została założona w 1983 roku i koncertowała w połowie lat 80. Bootsy Collins i Bernie Worrell wydali udany album solowy pod koniec lat 80-tych, dzięki czemu zdołali kontynuować karierę solową. Pierwsze trzy solówki Bootsy'ego zostały wyprodukowane przez George'a Clintona .

We wczesnych latach 90. większość starych albumów Parliament i Funkadelic została wznowiona, nastąpiło nowe pojawienie się funku i zespół P.Funk All-Stars ponownie wyruszył w trasę koncertową. W 1994 roku grupa koncertowała z Lollapalooza .

Znani artyści

Bibliografia

Borthwick, Stuart & Moy, Ron (2004). Popularne gatunki muzyczne: wprowadzenie  : P-Funk znacznie częściej wykorzystywał metronomiczne style perkusji od czterech do podłogi, łącząc w ten sposób ich funk z disco i jazz funk. Jednak w przeciwieństwie do disco, P-Funk zawsze brzmiał „zagrany”, z niewielką precyzją linii produkcyjnej form tanecznych disco i post-disco.  ; Edinburgh University Press (2004), strona 34, ( ISBN  0-7486-1745-0 ) .

Uwagi i odniesienia

  1. (w) Lauren Cochrane, „  George Clinton: najlepiej ubrany mężczyzna w muzyce  ” , w The Guardian ,23 czerwca 2008.
  2. (w) „  Artists> P> Parliament-Funkadelic> Bio - Bio Parliament-Funkadelic  ” , w Rolling Stone (dostęp 30 stycznia 2018 ) .
  3. (in) '  ' one nation under a groove ': przyspieszony kurs historii Parliament-Funkadelic  " on dangerousminds.net (dostęp 30 stycznia 2018 ) .
  4. „  Od P-Funk do G-Funk, jest tylko jedna litera  ” na thebackpackerz.com ,8 października 2015(dostęp 30 stycznia 2018 ) .