Martianus Capella



Informacje, które udało nam się zgromadzić na temat Martianus Capella, zostały starannie sprawdzone i uporządkowane, aby były jak najbardziej przydatne. Prawdopodobnie trafiłeś tutaj, aby dowiedzieć się więcej na temat Martianus Capella. W Internecie łatwo zgubić się w gąszczu stron, które mówią o Martianus Capella, a jednocześnie nie podają tego, co chcemy wiedzieć o Martianus Capella. Mamy nadzieję, że dasz nam znać w komentarzach, czy podoba Ci się to, co przeczytałeś o Martianus Capella poniżej. Jeśli informacje o Martianus Capella, które podajemy, nie są tym, czego szukałeś, daj nam znać, abyśmy mogli codziennie ulepszać tę stronę.

.

Martianus Capella
Obraz w Infoboksie.
Alegoria z muzyki . Ilustracja z rkopisu De Nuptiis ( XV th  wieku)
Biografia
Narodziny
W kierunku
M'daourouch
mier
W kierunku
Imi urodzenia
Martianus Mineus Felix Capella
Czas
Zajcia
Ludzie
Nieznany
Podstawowe prace
Wesele Filologii i Merkurego ( d )

Martianus Minneus Felix Capella mieszka w Kartaginie . Jest autorem Wesele Filologii i Merkurego (w jzyku aciskim , De nuptiis Philologiae i Mercurii ), prawdopodobnie siga V th  wieku. Ta alegoryczna dziewicioksikowa encyklopedia suya przez tysiclecia jako podrcznik i ródo informacji.

Dane biograficzne

ycie Martianusa Capelli jest znane tylko z kilku aluzji zaczerpnitych z jego dzie, Wesela filologii i Merkurego , ale s one napisane w tak niejasnym stylu, a rkopisy s tak znieksztacone, e interpretacje s niepewne. O swojej ksice mówi, e jest to senilem fabulam , czyli opowie napisana na staro i dedykuje j swemu synowi Martianusowi. Nazywa si Felix lub Felix Capella. Wedug rónych rkopisów jego pene imi brzmiao: Martianus Minneius Felix Capella. Fulgence i Cassiodore nazywali go Felix Capella, podczas gdy Grégoire de Tours nazywa go naszym Martianusem, imi, które nadali mu Jean Scot Érigène i Rémy d'Auxerre.

Prawdopodobnie urodzony w Kartaginie , z pewnoci tam si ksztaci i tam spdzi wiksz cz swojego ycia, o czym wiadczy przymiotnik Afer Carthaginensis (Afrykanin Kartaginy), który w wikszoci z nich wystpuje po nazwisku autora. rkopisy. Pochodzenie to potwierdza sam tekst: w ostatnich linijkach dziea, które s rodzajem podpisu, Martianus inscenizuje alegoryczne bóstwo Satur, reprezentujce gatunek literacki Menippeusza Satyry i które ma by inspiracj dla caej tej historii. ; Satura kreli nastpnie rodzaj portretu Martianusa, w którym deklaruje: Ty, które szczliwe miasto Elissa widziao wzrost . Jednak Elissa to fenickie imi Dydony , mitycznej królowej Kartaginy.

Badacze s podzieleni na daty, w których y. Interpretacja dwóch indeksów tekstowych wydaje si umoliwia podanie do precyzyjnego przedziau datowania ksiki. Ksiga VI przywouje dawn wietno Rzymu (Sam Rzym, stolica wiata, kiedy czerpa si ze swojej broni, ze swoich bohaterów i ze swoich obrzdów, zasuy na wzniesienie do nieba przez uwielbienie, 6637), oraz obecny dobrobyt Kartaginy (Kartagina, niegdy synca z potgi militarnej, a teraz synca z dobrobytu felicitas , 6669): te dwa aspekty doprowadziy wspóczesnych badaczy do przekonania, e ksiga zostaa napisana midzy 410 rokiem (zdobywanie Rzymu przez Alaryka). I ) i 439 (najazd Wandalów na Kartagin ). Wyklucza si, e praca powstaa po 439 r. Dodatkowym dowodem jest obecna w kilku rkopisach prenumerata, z której wynika, e tekst zosta zrewidowany przez Securusa Meliora Felixa (którego dziaalno filologiczna jest znana gdzie indziej) w 534 r .

Niepewny jest te zawód autora. Hipoteza polegajca na uczynieniu z Martianusa prokonsula Kartaginy (zaczynajc od wersetu z niepewnym tekstem) wydaje si nie do utrzymania. Z drugiej strony, w penym ironii portrecie, jaki rysuje Satura, Martianus lubi przedstawia si jako prawnik bez wikszych sukcesów, który zasypuje pozwy szczekaniem psa, który nie czerpie korzyci z jego skarg na jego ssiadów (woów), którzy pod wpywem zmczenia staraj si mie otwarte oczy (§ 577). Na poparcie tej hipotezy Stahl powouje si na fakt, e autor od czasu do czasu posuguje si sownictwem technicznym, quasi-prawnym.

Kontekst filozoficzny i religijny

Oprócz kwestii dat, kwestia religii Martianusa spowodowaa, e napyno duo atramentu. Niektórzy powoywali si na wzmiank o Martianusie przez Grzegorza z Tours (który cytuje go jako Martianus noster ), aby twierdzi, e Martianus by chrzecijaninem. W caym tekcie Martianusa mona jednak zlokalizowa ca sie szczegóów, które pozwalaj uczyni z niego przedstawiciela tego, co P. de Labriolle nazwa w klasycznym ju dziele reakcj pogask. W rzeczywistoci Martianus wydaje si by pod silnym wpywem neoplatonizmu naznaczonego tendencj do mistycyzmu i praktyk teurgicznych i magicznych (zgodnie z tym, co znajdujemy na przykad w Jamblique ), oraz wznoszenia si filologii z Ziemi do Drogi Mlecznej, przedstawionej w Ksidze II, wydaje si odtwarza etapy wtajemniczenia w tajemnice. Zainteresowanie Martianusa etrusca disciplina równie potwierdza t hipotez (odwoanie si do staroytnej religii etruskiej byo rzeczywicie w pónej staroytnoci rodkiem przeciwstawiania si triumfowi chrzecijastwa). Widzimy Martianus zwolennika mistycyzmu, a forma hermetycznego platoskiej cile zwizana z pogaskiej reakcji z V -go  wieku. [ref. niezbdny]

Stahl przyznaje, e Martianus uywa czasem terminologii neoplatoskiej , ale nie wierzy, by mona byo wnioskowa, e autor by wyznawc tej doktryny, gdy bya to jedyna filozofia pogaska obowizujca w ostatnim stuleciu Cesarstwa Rzymskiego i wydawao si to niemoliwe do niego, e kompilator pracujcy nad tematami poruszanymi w tej ksice móg cakowicie unikn sownictwa neoplatoskiego.

Maestwo Filologii i Merkurego

Wenus przedstawia modego czowieka z siedmioma sztukami wyzwolonymi . Fresk Sandro Botticellego (1445-1510).

Dzieo to charakteryzuje si dziwnoci: Martianus Capella rzeczywicie stara si, w dziewiciu ksigach De Nuptiis , przedstawi sum wiedzy zarówno literackiej, jak i naukowej, poprzez rodzaj mitologicznej narracji, mieszajc rozwój prozy i fragmenty poetyckie. Jest to wic ksika, która wymaga powanego wysiku ze strony czytelnika i niektórzy mog si zdziwi, e tak nudna i trudna ksika moga by jednym z najpopularniejszych dzie w Europie Zachodniej przez prawie tysiclecie. Ta ksika bya rzeczywicie najczciej uywan encyklopedi w redniowieczu: konkurowaa wtedy z Boecjuszem , Kasjodorem i Izydorem z Sewilli , ale miaa t szczególn zalet, e oferowaa kompletne i dobrze wywaone traktowanie wszystkich sztuk wyzwolonych , w ksidze o rozsdnej wielkoci. "

Obecne w tej pracy alegoryczne postaci siedmiu druhen silnie wpyny na alegoryczne postaci sztuki redniowiecznej.

Ogólna struktura

Ksika

Merkury , bóg nauki, postanowi si oeni. Najpierw pomyla o wziciu za on nimfy Sophii , potem Manticé , potem Psyche , z których wszyscy zostali zwolnieni z rónych powodów; w kocu Apollo proponuje mu filologi , która jest miertelnikiem, ale spdza noce na uczeniu si i którego ciekawo jest niestrudzona. Jowisz akceptuje t uni, pod warunkiem, e filologia najpierw otrzyma apoteoz , by wznie si do poziomu bogów.

Ksiga II

Alegoria gramatyki i amfiteatr studentów w rkopisie z X th  wieku

Ksiga II jest wic scen tej apoteozy filologii, która przygotowuje jej odejcie z Ziemi i wzniesienie si ku Drodze Mlecznej, gdzie czeka na ni zgromadzenie bogów. Filologia zaczyna jednak od pytania, czy proponowane mu maestwo bdzie pomylne. W tym celu wykonuje skomplikowan operacj, opart na numerologii  : oblicza liczby reprezentowane przez jej imi (cznie = 724) i imi Merkurego, ale pod imieniem nadanym jej przez Jowisza, tj. Thoth (cznie = 1218), nastpnie podziel te liczby przez 9 i otrzymaj reszt z 4 dla niej i 3 dla Thota. Teraz te dwie postacie nale do najbardziej czczonych w tradycji pitagorejskiej i harmonii zapowiedzi.

Aby by lejszym, filologia zaczyna od zrzucenia ksiek, które obciaj jej pier (ciar nauki...), nastpnie wypija napój skomponowany przez Apoteoz, by w kocu wspi si do lektyki, która musi przeprowadzi j przez siedem sfer niebieskich ( które tworz skal muzyczn , zgodnie z teori pochodzenia pitagorejskiego , ale w duej mierze podjt w krgach neoplatoskich , od harmonii sfer ) do zgromadzenia bogów. Kiedy filologia przybya z bogami, Merkury oferuje mu siedem modych dziewczt jako druhny, z których kada reprezentuje dyscyplin i które po kolei przedstawi w kolejnych siedmiu ksigach podstawy swojej dyscypliny. Wraz z ksig II koczy si wic cz opowieci (  Nuncergo mythos terminatur  , deklaruje Martianus w 2 220), a kada z kolejnych ksiek bdzie przedstawia tre naukow wyeksponowan przez jedn z siedmiu modych dziewczt zaproponowanych przez Merkurego filologii . Te siedem ksiek ma do podobn struktur: przede wszystkim prezentacja alegorii modej dziewczyny w okoo czterdziestu linijkach, po której nastpuje techniczny rozwój prozy, skadajcy si z dwudziestu do trzydziestu stron cisego tekstu na materiale ksiki.

Ksiga III

W ksidze III Gramatyka - której grecka nazwa to - i jej stara aciska nazwa Litteratura . Jest kobiet do star, ale wci majc urok, pochodzc z Egiptu, potem wyjechaa do Grecji, a potem do Rzymu. Niesie ze sob pudeeczko z piórem i kaamarzem, narzdziami niezbdnymi jej do nauczania dzieci gramatyki, poniewa wie si z pisaniem. Zaczyna od nauczania liter, wskazujc moliwe kombinacje samogosek i spógosek oraz sposoby ich wymawiania, a nastpnie wyjania róne rodzaje sylab. Nastpnie przechodzi do sowa rodzaj i akordy, a nastpnie do czasowników i przysówków. Na zakoczenie zwraca uwag na dug list wyjtków, pokazujc, e sowotwórstwo nie podlega absolutnie regularnym reguom i e uycie musi by szanowane. Ksika koczy si stwierdzeniem, e zgromadzenie bogów znudzio si podczas tej przemowy i zaproszeniem Gramatyki, by nie rozwodzia si nad solecizmami , barbarzystwami i innymi bdami jzykowymi.

Ksiga IV

Kwadrat dialektyczny zaczerpnity z De Nuptiis Mercuri et Philologiae . 1532

Ksiga IV opisuje interwencj Dialektyki podczas ceremonii zalubin. Jego wygld fizyczny, bystre oczy, szczególnie kunsztowna fryzura, surowy wygld, wyraa rygoryzm i oscho dyscypliny. W prawej rce trzyma woskow tabliczk pen rónokolorowych formu i ukrywa pod paszczem wa, za pomoc którego chwyta rozmówc z ni: to ilustruje metod dialektyczn, która oznacza, e gdy przez pomyk zaakceptowaa zaproponowane przesanki, nieubaganie prowadzi nas do wniosku, który czsto jest paradoksalny i sprzeczny z tym, co pocztkowo sobie wyobraalimy. Jest to bardzo stary pogld na dialektyk, jak to czsto wyraa Platon, gdy, jak u Gorgiasza czy Eutydema , ledzi kótnie Sokratesa z sofistami, którzy posuguj si rónymi fortelami, czsto opartymi na polisemii sów, by rozmówcy. Relacja o interwencji Dialektyki zawiera w sobie cakowicie klasyczne przedstawienie antycznej logiki, zaczerpnitej gównie z Arystotelesa i jego naladowców, a zatem nie zawierajcej adnych pejoratywnych cech przypisywanych w relacji. Przedstawione zostan zatem gosy nauczane przez Porfiriusza, a mianowicie rodzaj, gatunek, rónica, waciwy i przypadkowy, kategorie Arystotelesa, terminy zdania, to znaczy podmiot i orzeczenie, skwantyfikowane zdania zorganizowane w dialektyczny kwadrat (zdjcie obok), wreszcie poczenie zda w sylogizmy kategoryczne i hipotetyczne. Gdy w przedstawieniu dochodzi do sofizmatów, czyli bdów rozumowania, relacja zostaje wznowiona: gocie, zmczeni oschoci jego interwencji, ponownie odwoujc si do zej reputacji Dialektyki, oskaraj j o manipulacj i cicie j wyczy. Rozdzia IV pozbawiony jest zatem jednoci, przedstawiajc dialektyk zarówno jako mistyfikacje, jak i nauk o rozumowaniu. To odkrycie stanowi jedynie kolejny dowód na to, e caa praca jest kompilacj czasami sprzecznych róde.

Ksika V

Alegoria retoryki w rkopisie z XV th  wieku.

Retoryka dokona uroczystego wpisu w ksidze V, dwik trbki. Wysoka, ma królewski charakter i jest niezwykej urody. Jej pas jest ozdobiony klejnotami, przywoujcymi kwiaty retoryki. Mówi si, e potrafi przenosi zgromadzenia i prowadzi suchaczy, gdzie tylko chce, zarówno w Senacie, jak i w sdach. Otaczaj j najwiksi oratorzy, którzy kiedykolwiek yli, Demostenes i Cyceron . Eksponuje pi gównych aspektów swojej sztuki: poszukiwanie argumentów, organizacj elementów, dobór sów lub wymowy , zapamitywanie i sposób wypowiadania mowy poprzez dostosowanie gosu i gestów do efektu, jaki ma . Kady z tych punktów jest nastpnie szczegóowo badany, z licznymi przykadami ilustrujcymi róne rodzaje argumentów i wielorakie sposoby wzbudzania emocji opinii publicznej. Po wzmiance o rónych niewiadomych bdach, których naley unika, takich jak przerwy , asonanse , amace jzykowe itp., Alegoria Retoryki rozwija figury mylowe i figury retoryczne . Wraz z dwoma poprzednimi ksikami, ta ksika o retoryce stanowi trivium , które bdzie jednym z dwóch filarów systemu edukacyjnego w redniowieczu .

Ksiga VI

Ksigi VI, VII, VIII i IX powicone s quadrivium , drugiemu filarowi systemu edukacyjnego, który bdzie mia bardzo wane potomstwo w redniowieczu. Znamienne, e Martianus Capella okrela te cztery nauki jako sztuki greckie i przeprasza za to po acinie. Rzymianie w rzeczywistoci interesowali si gównie aspektami praktycznymi i wykazywali niewielkie zainteresowanie naukami czystymi, których wielu nie rozumiao. Ksiga VI, w której pojawia si Geometria , w której pojawia si globus niebieski, jest w rzeczywistoci prawie w caoci powicona geografii . Zamiast zajmowa si teoretycznymi podstawami geometrii, skupia si na danych geograficznych zaczerpnitych od Pliniusza Starszego i Solinusa , opisujcych pi stref klimatycznych, wymiary Ziemi w dugoci i szerokoci geograficznej , jej kulisto , góry, rzeki i kraje znane na czas.

Ksiga VII

Arytmetyka pojawia si w ksidze VII. Jego palce wykonuj obliczenia z szybkoci byskawicy. Pozdrawia Jowisza za pomoc liczby skadajcej si z liter jego imienia w jzyku greckim (Zeus) i kontynuuje temat arytmologii , czyli badania magicznych waciwoci liczb. Potem przechodzi do arytmetyka jako takie, prezentujc Elements of Euklidesa . Ta sekcja jest jedn z najbardziej rozwinitych w pracy, co wiadczy o znaczeniu tej dyscypliny. Autora jednak interesuj gównie aspekty praktyczne i nie zawraca sobie gowy teoriami, które mona znale w Euklidesie czy Nikomaku z Gerasius . Wykad definiuje liczby nieparzyste i parzyste, pierwsze oraz omawia liczby w odniesieniu do powierzchni i bry.

Reprezentacja przez Valentina Nabotha w 1573 roku geoheliocentrycznego modelu astronomicznego Heraklidesa przekazanego przez Martianusa Capella

Ksiga VIII

Astronomia zaczyna si od przypomnienia jej pochodzenia w Egipcie. Jest hodem zoonym ksigom astronomicznym Eratostenesa , Ptolemeusza i Hipparcha , ale w rzeczywistoci jest oszustwem, poniewa dziea te nie byy dostpne w jzyku aciskim i znane s tylko ze syszenia. W ten sposób znalimy obwód Ziemi obliczony przez Eratostenesa (252 000 stadionów ), ale nie znalimy metody, jak zastosowa ten ostatni, aby uzyska t warto. Mimo to ten traktat o astronomii jest uwaany za najlepszy w ksice. Jest to take najbardziej kompletny rozprawa w tej sprawie przed arabsko-grecki oywienie XII th  wieku. Bdzie te najpopularniejszy w caym redniowieczu. Ze wszystkich nauk praktykowanych w staroytnej Grecji astronomia bya najbardziej rozwinita. Wedug historyka nauki Dereka J. de Solla Price, rozwój tak wyrafinowanej matematycznej teorii planet w tak staroytnym okresie nie ma odpowiednika w innych kulturach. Martianus opisuje projekt geo-heliocentrycznych z Heracleides Pont pod którym Wenus rtci opieraj si na socu (patrz zaczony rysunek), podczas gdy ziemia jest nieruchoma; Kopernik odniesie si do tego fragmentu z De Nuptiis w swoim De revolutionibus orbium coelestium (I.10). Martianus przedstawia równie przeciwn teori geocentryzmu , któr popiera Ptolemeusz , nie zaznaczajc preferencji midzy nimi. Wyjania rónice klimatyczne na powierzchni Ziemi i zmiany nasonecznienia, jednoczenie ustalajc zwizki z orbitami planet i podajc przyczyny zamie.

Ksiga IX

Harmonia przedstawia sztuk muzyki i jej niemal mistyczne moce. Rozrónia nuty i dwiki, przedstawia system pitnastu arystokseskich tonów i wyjania skadniki rytmu.

Aspekty literackie

Alegoria geometrii we francuskim rkopisie z 1309 r

Czytajc Martianusa Capella, na pierwszy rzut oka odczuwa si wraenie obcoci, tak bardzo jego styl wydaje si naznaczony poszukiwaniem hapax i uariatio . Ta kwiecista proza, czsto inspirowana Apulejuszem , a w szczególnoci Zotym Osiokiem , jak zauwayo kilku komentatorów, przeplatana jest wierszowanymi fragmentami, w których Martianus posuguje si cznie pitnastoma rónymi metrami, z wielkim mistrzostwem (w przeciwiestwie do tego niektóre banay sugerowayby, e czas ten jest czasem okrelany jako dekadencja). Ogólnie rzecz biorc, jego styl ocenia si bardzo surowo: Aby zrekompensowa sobie nieumiejtno opisywania i wyjaniania, ucieka si do imponujcego stylu, abstrakcji i niejasnoci. "

Moemy pogbi te nieco powierzchowne rozwaania, rozumiejc literackie troski, które stanowi wtek przewodni Wesela  : Martianus Capella rzeczywicie sytuuje si wanie w literackim gatunku satyry Menippe , który charakteryzuje si mieszank ( ac. satura oznacza pochodzenie rodzaj saatki z rodzynek, polente i orzeszków piniowych: mieszanka prozy i poezji, mieszanka powagi i groteski, co mona podsumowa greckim pojciem / spoudogéloion (powany pod miechem). Nieprzypadkowo te inspiracj dla caej opowieci ma by alegoryczne bosko Satura, rodzaj przebóstwienia tego gatunku literackiego, z którym Martianus w pewnych momentach opowieci do ywo wymienia si (np. Satura se mieje si). "imi bestii" Martianusa, poniewa Capella waciwie oznacza "may kozioek"). Moemy zatem zaszeregowa Martianusa do linii wielkich staroytnych autorów satyr , idc za Varro (autor wanie Satires Ménippées , z których zachowujemy tylko drobne fragmenty), Sénèque ( Apocoloquintose ), Lucien de Samosate ( Icaroménippe ), Pétrone ( Satyricon ) , a nawet Apulejusz ( Zoty Osio ).

Wpyw tej pracy

De Nuptiis Philologiae et Mercurii Okoo 1100-1200 (ms Alençon)

Nie wdajc si w szczegóy, moemy wspomnie o dwóch wielkich dat w historii tekcie De Nuptiis  : 534 (przegld i korekta tekstu SECURUS Melior Felix) i rodek IX th  century, co oznacza wzrost kursu tekst Martianusa w karoliskich krgach intelektualnych, w szczególnoci pod wpywem komentatorów, takich jak Jean Scot Érigène . Przez pierwsze dwa stulecia po opublikowaniu praca ta suya jako podrcznik w Afryce Pónocnej, Woszech, Galii i Hiszpanii, ale jest stosunkowo niewiele odniesie do niej, bez wtpienia ze wzgldu na fakt, e jest to praca znacznie mniej techniczna ni prace Boecjusz, Prysjan, Kalcydiusz i Donat.

On jest cytowany przez pisarzy pónego antyku ( Fulgence , Grzegorz z Tours ), ale gównie od poowy IX th  wieku, ksika staje si sawny. Martianus jest obficie kopiowany w orodkach karoliskich i zyskuje bardzo wan dystrybucj: ksigi tej alegorycznej encyklopedii s uywane w szkoach karoliskich i obficie komentowane w szczególnoci przez Jean Scot Érigène , Martin de Laon i Remi d'Auxerre . Praca zostaa przetumaczona na jzyk staro-wysoko-niemiecki przez Notker Labeo z klasztoru St. Gall ).

W dziedzinie literatury, znajdujemy aluzje do tego dziea w Heptateuchon przez Thierry de Chartres iw Metaloghicón przez Jean de Salisbury . Podró po sferach niebieskich zainspirowaa Dantego.

W dziedzinie obrazów alegoryczne postaci siedmiu sztuk inspiroway artystów przez cae redniowiecze i renesans.

W encyklopedii maj duo poyczy. Tak wic hiszpaski encyklopedysta Alfonso de la Torre opiera swoj rozkoszn wizj i podsumowanie wszystkich nauk (1435) na Marsie, z którego zapoycza swoj struktur, a take alegoryczne podejcie.

Pomimo tego pierwszorzdnego wpywu na redniowiecze (w szczególnoci na póne redniowiecze, przed powrotem wielkich tekstów filozoficznych i technicznych staroytnoci przez Cesarstwo Bizantyjskie i kultur arabsk), Martianus jest obecnie nierozpoznany: byoby to korzystne odkry j na nowo, wraz z autorami takimi jak Macrobe i Boecjusz , aby lepiej zrozumie przekazywanie nauki, filozofii i ogólnie form literackich od staroytnoci do zachodniego redniowiecza.

Na jego cze nazwano krater ksiycowy Capella .

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wydaje si, e powszechnie akceptowana idea, zgodnie z któr Martianus urodzi si w Madaure , a dopiero póniej osiedli si w Kartaginie, jest bdem: twierdzenie to siga w istocie wprowadzenia wydania Grocjusza w 1599 roku, który wierzy, e rozpoznaje Martianusa w Madaurensis, o którym Kasjodor kilkakrotnie mówi ( Inst. 2,3,18; 2,4,7; 2,5,10), podczas gdy ten ostatni niezmiennie przywouje Apulejusza .
  2. Jeli przyjmiemy to tumaczenie dla dwuznacznego wersetu indocta rabidum quem videre saecula iurgis caninos blateratus pendere (§ 999).

Bibliografia

  1. Stahl 1971 , s.  9.
  2. Stahl 1971 , s.  11.
  3. Stahl 1971 , s.  12.
  4. Sthal 1997 , s.  382.
  5. Sthal 1997 , s.  15.
  6. Stahl 1971 , s.  57.
  7. Teuffel , s.  465
  8. Sthal 1997 , s.  19.
  9. Sthal 1997 , s.  10.
  10. Sthal 1997 , s.  21.
  11. Sthal 1997 , s.  22.
  12. Sthal 1997 , s.  23.
  13. Stahl 1977 , s.  3-33.
  14. Stahl 1971 , s.  36-37.
  15. Stahl 1977 , s.  64-105.
  16. Stahl 1977 , s.  155-214.
  17. Stahl 1971 , s.  131
  18. Teuffel , s.  466
  19. Stahl 1977 , s.  215-272.
  20. Stahl 1971 , s.  150
  21. Stahl 1971 , s.  273-313.
  22. Stahl 1971 , s.  173
  23. Stahl 1971 , s.  174
  24. Stahl 1971 , s.  174. Cyt. Stahl, przyp. 8
  25. Stahl 1971 , s.  175
  26. Stahl 1977 , s.  314-344.
  27. Stahl 1971 , s.  345-382.
  28. Stahl 1971 , s.  28-31.
  29. Stahl 1971 , s.  32.
  30. Stahl 1971 , s.  39-40.
  31. Stahl 1971 , s.  55.
  32. Stahl 1971 , s.  39.
  33. Stahl 1971 , s.  56.
  34. Stahl 1971 , s.  61-65.
  35. Stahl 1971 , s.  71.

Bibliografia

Stare wydania

Jego dzieo, napisane skomplikowanym stylem, czasami a do niejasnoci, cieszy si duym uznaniem w redniowieczu (do dzi zachowao si ponad 240 rkopisów zawierajcych cz lub cao dziea). Zosta on stworzony i wydrukowane na 1 st  czasie przez F. bodianus w Vicenzy w 1499 roku . Grotius , lat 15, da ed. w Lejdzie w 1599 r. , z pomoc ojca i Scaligera (wydanie autorytatywne od ponad wieku); to F. Koppowi ( Frankfurt , 1836, in-4) naley si podzia na paragrafy zachowany przez wspóczesne wydania.

  • Martianus Capella , De nuptiis Philologiae et Mercurii , Bazylea, Henricus Petrus,( przeczytaj online )
  • Martianus Capella, De nuptiis Philologiae et Mercurii , Frankfurt, Ulricus Fridericus Kopp,( przeczytaj online )

Nowoczesne edycje

  • F. Eyssenhardt, Martiani Capellae De nuptiis Philologiae et Mercurii , Lipsk, Teubner, 1866.
  • A. Dick, 1925, Martianus Capella , Lipsk, Teubner, 1925 (repr. Stuttgart, 1978, z poprawkami J. Préaux).
  • J. Willis, 1983, Martianus Capella , Lipsk, Teubner.

Pene tumaczenia

  • I. Ramelli, Le nozze di Filologia e Mercurio. Wstp, Trad., Jak. e appendici di , Mediolan, Bompiani, 2001.
  • (en) William Harris Stahl , Martianus Capella i Siedem Sztuk Wyzwolonych: tom II. Maestwo filologii i rtci , Nowy Jork, Columbia University Press,
  • WH Stahl, R. Johnson, EL Burge, Martianus Capella i siedem sztuk wyzwolonych , tom. 2: The Marriage of Philology and Mercury , Nowy Jork-Londyn, Columbia University Press, 1977.
  • HG Zekl, Martianus Capella. Die Hochzeit der Philologia mit Merkur , Würzburg, Königshausen i Neumann, 2005.

Tumaczenia czciowe

  • André Le Buffle , Martianus Capella. Astronomia , tumaczenie, prezentacja i notatki, red. Burrilier, 1998.
  • L. Cristante, Martianus Capella. De nuptiis Philologiae i Mercurii Liber IX , Padwa, wyd. Antenore, 1987.
  • G. Gasparotto, Marziano Capella. Geometria. De nuptiis Philologiae i Mercurii liber sextus. wtr., tradyc., kom. , Werona, 1983.
  • L. Lenaz, Martiani Capellae De nuptiis Philologiae i Mercurii liber secundus , Padwa, Liviana Éditrice, 1975.
  • L. Scarpa, De nuptiis Philologiae i Mercurii liber VII. Wstp, Trad. e kom. di ... , Padwa, 1988.
  • opublikowane przez Les Belles Lettres
    • Jean-Frédéric Kawaler, Martianus Capella. Maria filologii i Merkurego. Ksiga I , Pary, Les Belles Lettres, 2014, CXII-346 s.
    • Michel Ferré, Martianus Capella. Maria filologii i Merkurego. Ksiga IV: dialektyka , Pary, Les Belles Lettres, 2007, XC-304 s.
    • Barbara Ferré, Martianus Capella. Maria filologii i Merkurego. Ksiga VI: geometria , Pary, Les Belles Lettres, 2007, CIII-416 s.
    • Jean-Yves Guillaumin, Martianus Capella. Maria filologii i Merkurego. Ksiga VII: arytmetyka , Pary, Les Belles Lettres, 2003, CVI-220 s.
    • Jean-Baptiste Guillaumin, Martianus Capella. Maria filologii i Merkurego. Ksiga IX: harmonia , Pary, Les Belles Lettres, 2011, CXXVIII-524 s.

Studia

  • M. Bovey, Disciplinae cyclicae: Organizacja wiedzy w pracy Martianusa Capelli , Triest, Edizioni Università di Trieste, 2003.
  • S. Grebe, Martianus Capella, De Nuptiis Philologiae i Mercurii. Darstellung der Sieben Freien Künste und ihrer Beziehungen zueinander , Stuttgart-Leipzig, Teubner, 1999.
  • André Le Buffle ,   Astronomia Marsjanusa Capelli  , Revue des Études Anciennes , t.  90, n ko  1-2,, s.  177-182 ( czytany online , konsultowany 30 lipca 2020 r. ).
  • (en) William Harris Stahl , Martianus Capella i siedem sztuk wyzwolonych: tom I. Kwadrywium Martianusa Capelli. Tradycje aciskie w naukach matematycznych , Nowy Jork, Columbia University Press,
  • (en) William Harris Shanzer , A Philological and Philosophical Commentary on De Nuptiis Philologiae et Mercurii Book I Martianusa Capelli , Berkeley-Los Angeles, University of California Publications,
  • (en) Wilhelm Sigmund Teuffel ( tum .  Wilhelm Wagner), Historia literatury rzymskiej: okres cesarski , Londyn, George Bell,( przeczytaj online )

Zobacz równie

Powizane artykuy

Linki zewntrzne

Mamy nadzieję, że informacje, które zgromadziliśmy na temat Martianus Capella, były dla Ciebie przydatne. Jeśli tak, nie zapomnij polecić nas swoim przyjaciołom i rodzinie oraz pamiętaj, że zawsze możesz się z nami skontaktować, jeśli będziesz nas potrzebować. Jeśli mimo naszych starań uznasz, że informacje podane na temat _title nie są całkowicie poprawne lub że powinniśmy coś dodać lub poprawić, będziemy wdzięczni za poinformowanie nas o tym. Dostarczanie najlepszych i najbardziej wyczerpujących informacji na temat Martianus Capella i każdego innego tematu jest istotą tej strony internetowej; kierujemy się tym samym duchem, który inspirował twórców Encyclopedia Project, i z tego powodu mamy nadzieję, że to, co znalazłeś o Martianus Capella na tej stronie pomogło Ci poszerzyć swoją wiedzę.

Opiniones de nuestros usuarios

Ana Kujawa

Zawsze dobrze jest się uczyć. Dziękuję za artykuł o zmiennej Martianus Capella

Marika Kaczor

Język wygląda na stary, ale informacje są wiarygodne i ogólnie wszystko, co napisano o Martianus Capella, daje dużo pewności.

Roksana Niemiec

Wpis _zmienna bardzo mi się przydał.

Marika Piotrowski

Ten artykuł o zmiennej Martianus Capella przykuł moją uwagę. Zastanawia mnie, jak dobrze odmierzone są słowa, to jest jak... eleganckie.

Enciclo
Sapientia
Scientia
Boobota