Katechizm

Katecheza w Kościele w swej specyfice oznacza każdą czynność mówienia o wierze chrześcijańskiej i sposobie jej przeżywania.

• który jest dialogowany,
• część przemyślanego i dobrze zdefiniowanego procesu edukacyjnego,
• jak również w ustalonym i zorganizowanym systemie,
• w celu umożliwienia ludziom (dzieciom, młodzieży i dorosłym) oraz społecznościom odkrywania, rozumienia i swobodnego przyswajania, na początku lub dogłębnie, chrześcijańskiego przesłania w tym, co ma ono osobiste na poziomie relacji (stosunek do Chrystusa). Bogu, innym), niezbędnym na poziomie inteligencji (Credo) i organicznym na poziomie życia praktycznego (wierzyć/żyć/świętować – wiara/nadzieja/dobroczynność)
• a tym samym przyczyniać się do budowania żywej wspólnoty chrześcijańskiej, zgromadzonej w wierze, aby nią żyć, celebrować ją, dawać o niej świadectwo i przyczyniać się do budowania braterskiego człowieczeństwa w imię Ewangelii.

Wyjaśnijmy różne aspekty tej definicji katechezy.

1. Katecheza jest czynnością mówienia . To jest porządek dyskursu. W tym sensie różni się od działania czy celebracji, pozostając jednak w ścisłym związku z tymi dwoma wymiarami. Przedmiotem jego wypowiedzi jest wiara (jej treść) oraz sposób przeżywania jej osobiście i we wspólnocie.

2. Katecheza jest zasadniczo dialogiem  : odbywa się w przestrzeni wymiany, interakcji między partnerami. Etymologia słowa katecheza (gr. czasownik katechein oznacza „rozbrzmiewać”, „mówić w oczekiwaniu na echo, odpowiedź”) wyraźnie wskazuje na dialogiczny charakter katechezy. Katecheta jest świadkiem wiary; naucza go i daje o tym świadectwo przed katechizowanymi. Ale zawsze w obrębie przestrzeni dialogowej, która otwiera grę konwersacji, wzbudza pytania i odpowiedzi, dzięki którym zarówno można dawać, jak i otrzymywać.

3. Katecheza jest dyskursem, który jest częścią przemyślanego i wyraźnego procesu wychowawczego . Działalność katechetyczna zmierza w rzeczywistości do oferowania kursów o odrębnych etapach, zróżnicowanych metodach, zróżnicowanych celach i treściach, które są stopniowo konstruowane. Katecheci w tym sensie muszą wykazywać walory wychowawcze w sposobie budowania i animowania kursu katechetycznego.

4. Jeśli katecheza jest pedagogiką, to z konieczności jest również instytucjonalnym narzędziem , z jej miejscami, momentami, rytmami, formami, organizacją, liderami, liderami, odniesieniami itd. Oczywiście może być katecheza okazjonalna, ale zazwyczaj katecheza wymaga organizacji i programowania w ramach duszpasterstwa katechetycznego całościowego. Oznacza to, że wspólnoty są wezwane do wyposażenia się w różnorodny system, znany wszystkim, który oferuje sobie nawzajem, zgodnie z ich potrzebami i życzeniami, możliwość postępu w procesie wiary.

5. Odbiorcami katechezy są nie tylko wszyscy chrześcijanie z osobna, ale także wspólnoty chrześcijańskie jako takie. Katecheza skierowana jest nie tylko do dzieci i młodzieży, ale także do młodzieży i dorosłych. To właśnie katecheza dorosłych jest główną formą katechezy, ponieważ dorośli są siłą żywą wspólnot chrześcijańskich i każda katecheza ma na celu doprowadzenie do wiary dorosłej. Ta perspektywa nie umniejsza pierwotnej wagi katechezy dzieci; sytuuje ją jednak w dynamice stałej katechezy wspólnot i wszystkich ich członków.

6. Funkcje katechezy różnią się w zależności od osoby w nowej lub już przedłużonej relacji z wiarą. Możemy wyróżnić trzy główne funkcje katechezy: przebudzenie, inicjację i pogłębienie. Katecheza może pełnić funkcję budzenia wiary; następnie łączy się z pierwszym ogłoszeniem i wejściem w wiarę. Ta funkcja przebudzenia nigdy się nie kończy w tym sensie, że przywiązanie do wiary, w zależności od okoliczności życia, zawsze musi zostać wznowione. Po drugie, katecheza może pełnić funkcję inicjacyjną. Katechumenat jest wzorem par excellence wtajemniczenia chrześcijańskiego: polega na stopniowym towarzyszeniu nowym wierzącym do przyjęcia chrztu i ich pełnej integracji ze wspólnotą chrześcijańską. Ale ogólniej, inicjacja oznacza również wstępną katechezę osób już ochrzczonych (dzieci, młodzież i młodzież), ale wciąż w procesie odkrywania wiary i tożsamości chrześcijańskiej. Ta inicjacja nie może być zredukowana do prostej nauki; wymaga kontaktu ze wspólnotą, zanurzenia się w doświadczeniu chrześcijańskim w jego różnych aspektach (życie braterskie, celebracja, modlitwa, zaangażowanie) i refleksji nad tym doświadczeniem. Z doświadczenia inicjacja otwiera zatem na sens wiary, pozwalając jednocześnie katechizowanym na swobodne przylgnięcie do niej, budowanie własnej tożsamości wierzących i poczucia przynależności do tradycji chrześcijańskiej. Wreszcie katecheza może pełnić funkcję pogłębiającą. Ta katecheza jest skierowana do osób już mocno zakotwiczonych w wierze, ale którzy w okolicznościach osobistych lub wspólnotowych, w obliczu nowych pytań lub wyzwań, wciąż pragną ją ponownie odwiedzić i pogłębić.

7. Celem katechezy jest pomoc ludziom i wspólnotom w zrozumieniu wiary chrześcijańskiej, przeżywaniu jej i przyswajaniu jej w sposób osobisty. Ta wiara chrześcijańska, którą proponuje katecheza, jest przede wszystkim sposobem bycia i rozpoznania siebie w komunii z osobą Jezusa Chrystusa, z Bogiem, którego jest świadkiem, a tym samym z innymi. Katecheza z tego punktu widzenia jest zasadniczo propozycją połączenia. W tym celu otwiera się na wyartykułowane rozumienie tej tajemnicy komunii, uwypuklając to, co jest istotne dla treści wiary: Credo, w tym względzie, skondensowany wyraz wiary i znak uznania chrześcijan, ma uprzywilejowany miejsce w katechezie. Ale katecheza nie ogranicza się do rozwijania zmysłu wiary; wskazuje również na organiczny sposób jej realizacji (wiara / nadzieja / miłość) we wspólnocie chrześcijańskiej, która wierzy, żyje i celebruje. Przyczynia się w ten sposób do powstania w mieście ludzi i dla nich żywych wspólnot chrześcijańskich, które świadczą o niesamowitej łasce Boga objawionej w Jezusie Chrystusie, do nadziei, że upoważnia, i do bezwarunkowej miłości, do której zaprasza się ludzi. żyć w jego imieniu.

Katecheza Kościoła Katolickiego

„The kryzysu modernistycznego w katolicyzmie na początku XX ^th  century reprezentuje Francję, która jest epicentrum, ostra konfrontacja pomiędzy owocami wyniku naukowej nowoczesności i kształtu wiedzy doktrynalnej, że podejście Kościół katolicki odziedziczył. Ta naukowa sekularyzacja religijnego wszechświata doprowadziła do głębokiego dylematu wielu wierzących intelektualistów, szczególnie w odniesieniu do interpretacji Biblii. » Christophe Boureux , doktor teologii i antropologii religijnej, profesor w Instytucie Katolickim w Lille. »Wprowadzenie do kursu katolicyzmu i nowoczesności prowadzonego w CCEFR w Montreuil-sous-Bois (Francja)

Kryzys dogmatyki

Innowacyjne próby zostały potępione:

• progresywny katechizm z Joseph Kolumba ( 1947 ), który zaczyna się od Ewangelii i idzie w kierunku doktryny, inicjatywa z Sulpician zintegrowany ruch katechetyczną powojennej, niesłusznie skazany na wypowiedzenie pomylenia progresywny i postępowy w okresie, kiedy polowanie na postępowcy byli otwarci.
• Katechizm Holenderski ( 1967 ), z inicjatywy konferencji biskupów holenderskich i zakorzenione w Soborze Watykańskim II. Edycje z 1967 roku zawierają mały dodatek zawierający szczegóły debat.
• Jean Kamp, Wielka cisza kapłanów i Credo bez wiary, Wiara bez wyznania .

Katechizm (CEC) z 1992 roku nie rozwiązał tego kryzysu.