Kalamata
| Kalamata (el) Καλαμάτα | |||
| |||
| Administracja | |||
|---|---|---|---|
| Kraj | Grecja | ||
| Obrzeże | Peloponez | ||
| Okręg regionalny | Messinia | ||
| Deme | Kalamata | ||
| Kod pocztowy | 241 00 | ||
| Kod telefoniczny | (+30) 27210 | ||
| Rejestracja | KM | ||
| Demografia | |||
| Populacja | 57.620 mieszk . (2001) | ||
| Gęstość | 228 mieszk./km 2 | ||
| Geografia | |||
| Informacje kontaktowe | 37 ° 01 ′ 52 ″ na północ, 22 ° 06 ′ 42 ″ na wschód | ||
| Wysokość | Min. 0 m Maks. 21 m |
||
| Powierzchnia | 25 300 ha = 253 km 2 | ||
| Lokalizacja | |||
Geolokalizacja na mapie: Grecja
| |||
Kalamata (w nowoczesnej grecki : Καλαμάτα ) to miasto w Grecji, położony w południowej części Peloponezu , w dzielnicy regionalnej w Mesynie, z którego jest stolicą. Położone na dnie Zatoki Meseńskiej , u podnóża Tajgetu , jest drugim co do wielkości miastem na półwyspie po Patras.
Kalamata to port przemysłowy w sercu gajów cytrusowych. Jego główne eksport jej oliwek odmiana kalamata i suszone figi. Jeden z kampusów Uniwersytetu Peloponezu znajduje się w Kalamata. Uczy historii, literatury, teologii i filozofii.
Miasto zostało prawie całkowicie zniszczone przez trzęsienie ziemi 14 września 1986 roku.
Jego mieszkańcy nazywani są Kalamatiani ( Καλαματιανοί ).
Etymologia
Omówiono etymologię nazwy miasta. Może wywodzić się z kościoła poświęconego Dziewicy o pięknych oczach (kalomata) lub z wypaczenia nazwy starożytnego wyznania regionu, kalamai , „trzciny”.
Geografia
Kalamata jest 279 km od Aten . Miasto leży na skraju Nedon i 4 km od Taygetos . Ma długie wybrzeże o długości prawie półtora kilometra.
Pogoda
Średnia temperatura w Kalamacie w 2001 roku wynosiła 18 ° C (o 0,6 ° C wyższa niż średnia w latach 1991-2000). Pada średnio 100 dni w roku, a suma opadów wynosi około 700 mm.
Transport
Na lotnisko Kalamata gospodarze średnio 700 lotów rocznie średnio 50.000 pasażerów rozpoczął i wysiadł.
Rolnictwo
Słynie z jakości czarnych oliwek odmiany kalamata . Między górą Tajget a morzem aż okiem sięgnąć gaje oliwne . Cały region (drugi po Krecie producent w kraju ) żyje głównie z oliwek i dla nich. To właśnie ten owoc był podstawą bogactwa portu, który dawniej handlował z całym światem.
Terroir Kalamaty jest wyjątkowy, produkuje dwie odmiany oliwek . Te stołowe, prawie ostre, zwane kalamon , które konserwuje się w mieszaninie octu i osolonej wody lub jeszcze lepiej w oliwie z oliwek. I koroneïki , mniejsze, które dają słynną oliwę z pierwszego tłoczenia.
W regionie rośnie ponad 40 milionów drzew i produkuje się 45 000 ton oliwy z oliwek . Teraz istnieje znak ChNP dla Kalamaty i regionu.
Historia
Miasto zajmuje teren starożytnego Laconian miasta z Pharis , cytowany w Iliadzie .
Pod koniec trzech wojen (które zakończyły się w 464 pne ), Pharis znalazł się pod dominacją Spartan . Podczas IV -go wieku pne. AD , dostarcza je tebański generał Epaminondas . W 146 pne. AD , miasto staje się rzymskie , będąc zintegrowane w -27 z rzymską prowincją Achaja . W 396 Kalamata zostaje splądrowany przez Gotów z Alaric i 610 przez Niewolników (dwa plemiona, ezeritai i melingoi , osiedlają się na sąsiedniej Taygete). Chrystianizacja została zakończona na początku IX XX wieku : miasto staje się częścią bizantyjskiego tematu na Peloponezie ale została wyludniona po nalotach morskich przez arabskich piratów i Norman Włoch .
W 1205 roku zajęli go francuscy krzyżowcy z księstwa Achaja ; przypisuje się go Geoffrey I st z Villehardouin . Guillaume II de Villehardouin miał wyraźne preferencje dla zamku Kalamata, w którym się urodził i gdzie zmarł. Kalamata zostaje odzyskana przez Greków z despotatu Morei około 1425 roku , w tym samym czasie co ostatnie terytoria księstwa Achai.
W Turks wykorzystać Kalamata w 1481 roku , ale tracą ją w 1685 roku na rzecz Wenecjan, którzy go wzmocnić i przywrócić go do pewnego dobrobytu. Turcy jednak odbili miasto w 1715 roku na kolejny wiek, zanim ostatecznie wycofali się po uzyskaniu niepodległości od Grecji .
W dniu 23 marca 1821 roku (4 kwietnia 1821w kalendarzu gregoriańskim ) Kalamata była pierwszym miastem wyzwolonym przez greckie siły rewolucyjne pod dowództwem generała Theódorosa Kolokotrónisa , ale w 1825 roku Ibrahim Pasza zniszczył miasto. Następnie miasto zostało odbudowane i stało się głównym portem, w którym powstała druga najstarsza po Marsylii izba handlowa na Morzu Śródziemnym.
29 april, 1941 odbyła się walka w pobliżu portu między niemieckich sił inwazyjnych po jednej stronie i po drugiej greckiego garnizonu i 2 e Nowej Zelandii Wydziału, którzy zostali pokonani. Jednak do października 1943 r. To nie Niemcy, ale wojska włoskie okupowały miasto. Po drugiej wojnie światowej Kalamata, położona z dala od żelaznej kurtyny i granicy tureckiej (obszary strategiczne), została wyłączona, podobnie jak większość Peloponezu, z rządowych planów rozwoju, z korzyścią głównie dla północnej Grecji. To znacznie spowalnia rozwój gospodarczy portu i miasta. Dopiero po znacznych zniszczeniach spowodowanych trzęsieniem ziemi z 13 września 1986 r. (6,6 w skali Richtera spowodowało śmierć 20 osób), przypisano Kalamacie inwestycje prywatne i publiczne, stając się tym samym nowoczesnym i dobrze wyposażonym prowincjonalnym. kapitał. Jest także siedzibą Metropolii Mesenii (el) , którą od 15 marca 2007 roku kieruje metropolita Chryzostom III.
Pomniki
Położona na północny wschód od miasta forteca Kalamata została zbudowana przez Geoffreya I st Villehardouina na starszych pozostałościach. Wenecjanie wzmocnili też jego fortyfikacje.
Edukacja
Wyższa Szkoła Techniczna przyjmuje średnio 340 nauczycieli i 5000 studentów, średnio 350 absolwentów rocznie.
Osobowości związane z miastem
- Mikhaíl Stasinópoulos (1903-2002), grecki polityk, prezydent Republiki Greckiej w latach 1974-1975.
- Prokópis Pavlópoulos (1950-), grecki polityk, prezydent Republiki Greckiej w latach 2015-2020.
Twinning
Uwagi
- (el) (en) " Wyniki spisu ludności w 2001 r. " , 793 kb [PDF]
- Γ. Μπαμπινιώτης Ετυμολογία: Περιπλάνηση στην ιστορία των λέξεων , To BHMA 7/12/1997.
- „ Sekretariat Generalny Krajowej Służby Statystycznej ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )
- B. Ebhardt Der Wehrbau Europas im Mittelalter tom. 3, Flechsig, 1998