| Organizacja | NASA |
|---|---|
| Budowniczy | GSFC / APL / BCT / University of Iowa |
| Pole | Astronomia |
| Rodzaj misji | orbiter |
| Status | Misja w toku |
| Uruchomić | 21 maja 2018 r |
| Wyrzutnia | KRAKÓW 230 |
| Msza przy starcie | 12 kg |
|---|---|
| Platforma | CubeSat 6U |
| Kontrola postawy | stabilizowane 3 osie |
| Źródło energii | Panele słoneczne |
| Wysokość | 400 km |
|---|---|
| Nachylenie | 51,6 ° |
| SDD | krzemowy detektor dryfu |
|---|
HaloSat czyli Soft X-ray Surveyor to misja NASA wykorzystująca nano-satelitę formatu 6U CubeSat (10x20x30 cm i 12 kg), której celem jest udział w ocenie masy galaktycznego halo . Satelita wykorzystuje trzy krzemowe detektory dryfu do pomiaru intensywności dwóch linii widmowych tlenu na 90% nieba. Projekt jest realizowany przez University of Iowa we współpracy z Goddard Space Flight Center i Applied Physics Laboratory w zakresie ładunku oraz z Blue Canyon Technologies w zakresie platformy . Satelita został przetransportowany na Międzynarodową Stację Kosmiczną w r.Maja 2018 r i został umieszczony na orbicie z niego w lipiec 2018.
Obserwacje wczesnego Wszechświata wykazały, że materia barionowa (materia, którą obserwujemy w przeciwieństwie do ciemnej materii i ciemnej energii ) stanowi ponad 5% masy i całkowitej energii Wszechświata. Obserwacje świecącej materii pokazują, że brakuje znacznej części materii barionowej. Brakujący materiał może znajdować się w chmurach gorącego gazu otaczających galaktyki : galaktycznym halo . To z naszej galaktyki jest obserwowalne: bardzo wysoka temperatura (100 000 kelwinów) powoduje, że emituje ona promieniowanie X, które jest obserwowalnym halo. Obserwację tę można przeprowadzić za pomocą linii absorpcyjnych lub linii emisyjnych. Linie absorpcyjne zakładają źródło światła w tle, podczas gdy linie emisyjne mogą być mierzone we wszystkich kierunkach. Celem misji jest zmapowanie obecności widmowych linii emisyjnych wysoko zjonizowanych jonów tlenu OVI i OVII na całym niebie. Ostatecznym celem jest zdefiniowanie ograniczeń dotyczących charakterystyk halo galaktycznego: geometrii halo, ilości emitowanego z niego promieniowania.
Aby to osiągnąć, misja musi zapewniać:
Dwa inne źródła tlenu mogą zniekształcać pomiary: plazma układu słonecznego i ziemska magnetosfera. Operacje należy przeprowadzać w taki sposób, aby zminimalizować ich wpływ i przeprowadzić ich modelowanie.
HaloSat to nano-satelita w formacie 6U CubeSat , tj. Jego wymiary, masa i kilka cech narzuca ten standard. Jest to prostokątny równoległościan o wymiarach 10 x 20 x 30 cm przed rozwinięciem jego wypustek ( panele słoneczne , anteny, ...). Aby spełnić swoją misję, satelita jest stabilizowany na 3 osiach za pomocą systemu kontroli orientacji, składającego się z szukacza gwiazd , kolektorów słonecznych , jednostki inercyjnej i trzech kół reakcyjnych . Koła reakcyjne są desaturowane za pomocą sprzęgaczy magnetycznych . Satelita może zmieniać swoje wskazanie z prędkością 3 ° na sekundę. Dokładność celowania wynosi 0,002 °. CubeSat ma 2 panele słoneczne , rozmieszczone na orbicie i naprawione. Ładunek zajmuje 4U (1U = 10x10x10 cm), interfejs między nim a resztą satelity 0,5 U, a platforma ma pozostałe 1,5 U.
Ładunek z HaloSat składa się z trzech czujników dryfu krzemu identycznych, które są otoczone przez osłonę wykluczenie promieniowania rozproszonego. Pozwalają na padające promieniowanie rentgenowskie o energii od 230 eV do 8000 eV z rozdzielczością energii 80 eV.
HaloSat i 15 innych CubeSats uzupełnić Elana-23 ( Edukacja uruchomienie Nanosatellites 23) wtórny ładunek na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej OA-9 misji tankowania . Są zaokrętowani na pokładzie kosmicznego frachtowca Cygnus, który jest zwodowany 21 maja 2018 rrakietą Antares 230 startującą z bazy na Wallops Island . Satelita, po kilku miesiącach przechowywania w stacji kosmicznej, zostaje wysłany z międzynarodowej stacji kosmicznej dalej13 lipca 2018 ri zaczyna krążyć po niskiej orbicie na wysokości 400 km z nachyleniem orbity 51,6 °. Podstawowa misja trwa 1 rok.