Haibun

Haïbun jest literacka kompozycja mieszanie prozę i haiku . Wąska ścieżka Bashō na krańcu świata jest jednym z najbardziej znanych tego rodzaju przykładów.

Historyczny

Historia literatury japońskiej terminach powrotem do zarania VIII th  wieku, zastrzegając wcześnie podstawową uwagę na poezji. W tym czasie literatura będąca prerogatywą Trybunału przybierała różne formy, jak kroniki, annały, notatki, a pojawiły się pierwsze antologie poetyckie. Waka , krótkie liryczny 5-7-5 i 7-7 sylaby, przodek Tanka przepisów wspólnej praktyki wśród ludzi, kobiet, mężczyzn i rangi, do tego stopnia, że X th  century to centralny w wymianie korespondencji, w której jest wzbogacony komentarzami pisanymi prozą. W średniowieczu nikki (notatki z podróży, wspomnienia i pamiętniki) były już liczne. Stanowią one niewątpliwie żyzny grunt dla rozkwitu tej najwybitniejszej poetyckiej prozy literackiej, którą Matsuo Bashô wspaniale uhonoruje w swoim słynnym haïbun The Narrow Sente du bout du monde , zainspirowanym podróżą podjętą w 1689 r. Z Japonii na północ. René Sieffert w swoich przekładach zatytułowanych Travel Journals komentuje opowieści Bashô: „Jego dzienniki z podróży układane są w rytmiczną prozę przeplataną tu i ówdzie hokku, w którym krystalizuje się ulotne wrażenie, długo przygotowywane przez opis krajobrazu, poprzez medytacja przed pozostałościami przeszłości, przed znamienitym miejscem ”.

Termin haibun jest używany po raz pierwszy przez poetę z XVII -tego wieku Matsuo Basho , w liście do swego ucznia Mukai Kyorai w 1690 roku.

Umiędzynarodowienie

Haïbun zna się na przestrzeni wieków różne wydarzenia i szkołach. Zachód, który zbliżył się do niego m.in. dzięki tłumaczeniom wykonanym z języka japońskiego, odkrył pewien gust gatunkowy, od lat 90. XX wieku w sferze anglojęzycznej, później francuskojęzycznej.

Uwagi i odniesienia

  1. Shirane, Haruo. Ślady snów: krajobraz, pamięć kulturowa i poezja Bashō . Stanford University Press, 1998. ( ISBN  9780804730990 ) . p212