Hafthohlladung jest ukształtowany ładunek magnetyczny anti-tank kopalni wykorzystywane przez wojska niemieckie podczas II wojny światowej . Musi być przymocowany ferromagnetyzmem do pancernej ściany wrogiego czołgu, pociągając za sznur cierny, aby uruchomić detonator opóźniający. Opracowano pięć modeli chwytu przeciwpancernego, z których najpopularniejszy to 3- kilogramowy ładunek magnetyczny .
Wcześniej Japończycy opracowali inną minę magnetyczną, „ Turtle mine” Typ 99 , a nie konkretnie przeciwczołgową. Alianci nie mają równoważnej broni i, paradoksalnie, Niemcy wyposażyli swoje czołgi w powłoki przeciw ładunkom magnetycznym, zimmerit .
Pod koniec 1942 r. 3- kilogramowy ładunek magnetyczny Hafthohlladung 3 został wprowadzony do służby w armii . Jego stożkowaty kształt zawiera 1,5 kg materiału wybuchowego, co pozwala na przebicie pancerza od 110 mm do 140 mm ; moc, dzięki której kopalnia zyskała przydomek „ panzerknacker ” („ niszczyciel czołgów”). Namagnesowany statyw „Alnico” (aluminiowo-niklowo-kobaltowy) umożliwia przyleganie do ekranowanej powierzchni (z siłą 45 kg), przynajmniej jeśli jej pionowa płaszczyzna jest mniejsza niż około 45 °. BZE Friction Detonator zapewnia 4,5-sekundowe opóźnienie przed zapłonem (niebieska nasadka); uważany za zbyt krótki, aby żołnierz mógł się ukryć, wydłuża się go do 7 sekund (żółta czapka)Maj 1943.
W 1944 roku oddano do użytku mocniejszą wersję, rozpoznawalną po kształcie dzwonu. Ważąc 3,5 kg , wydajność Hafthohlladung 3,5 została zwiększona do 180 mm przebitego pancerza.
553900 egzemplarzy obu modeli zostało wyprodukowanych do Maj 1944, data, kiedy Panzerfäuste w wystarczającej liczbie pozwoli na mniejszą ekspozycję „wyłączników czołgów”. Dostępne zapasy były jednak używane do końca wojny.
Pierwsza kopalnia magnetyczna rozwinęła się w Maj 1942pochodzi z prośby Luftwaffe o wyposażenie swoich wojsk lądowych w indywidualną broń przeciwpancerną. Panzerhandmine 3 , rozpoznawalny przez jego kształtu butelki, zawiera 1 kg ładunek kumulacyjny pozwalając, aby przebić do 130 mm pancerza. Sześć magnesów jest ukrytych za korpusem jednostki. Zostanie opracowany w 1943 roku w Panzerhandmine 4 o masie 4 kg (cztery magnesy), a jego ładunek kumulacyjny zbliża się do końca 150 mm pancerza.
Waffen-SS zależy również za pośrednictwem swojej broni akademii, aby stworzyć odpowiednik broni dla swoich żołnierzy. Lżejsza ( 420 g), SS-HL-Hangranate lub SS-Panzerhandmine wykorzystuje mocnego materiału lepki stosować opancerzenia. Ten system jest jeszcze bardziej losowy niż magnesy innych maszyn. Jego niepopularność podkreśla mniejsza zdolność przebijania, nieprzekraczająca 80 mm penetracji w optymalnych warunkach.