Gairsay
| Gairsay Gáreksey | |||
|
Mapa lokalizacyjna Gairsay na Orkadach . | |||
| Geografia | |||
|---|---|---|---|
| Kraj | UK | ||
| Archipelag | Orkney | ||
| Lokalizacja | Ocean Atlantycki | ||
| Informacje kontaktowe | 59 ° 05 ′ 00 ″ N, 2 ° 58 ′ 00 ″ W. | ||
| Powierzchnia | 2,4 km 2 | ||
| Geologia | Wyspa kontynentalna | ||
| Administracja | |||
| Naród składowy | Szkocja | ||
| Obszar Rady | Orkney | ||
| Demografia | |||
| Populacja | 3 mieszk. (2001) | ||
| Gęstość | 1,25 mieszk./km 2 | ||
| Inne informacje | |||
| Odkrycie | Pre-historia | ||
| Strefa czasowa | UTC ± 00:00 | ||
Geolokalizacja na mapie: Orkady
| |||
| Wyspy w Wielkiej Brytanii | |||
Gairsay w staronordyckim Gáreksey , to wyspa w Wielkiej Brytanii znajduje się w Orkney archipelagu , Szkocji .
Geografia
Historia
Era Wikingów
Według Saga o Orkneymen , Gairsay serwowane zimowania Wielki Chief Viking Sweyn Asleifsson (IN) . Wiosną dokonał nalotu ze swoimi 80 ludźmi na zachodnie wybrzeża Szkocji , Anglii i Irlandii . Zginął próbując zdobyć Dublin w 1171 roku .
Od XVII th do XIX th wieku
Sir William Craigie, zamożny kupiec i członek parlamentu Szkotów , zbudowany w XVII -tego wieku dworku na terenie, gdzie Sweyn Asleifsson mieszkał i mieszka tam z żoną Margaret Honyman, córką Biskupa Orkney.
Według ówczesnych spisów powszechnych, w latach trzydziestych XIX wieku na wyspie mieszkało około 70 mieszkańców, w 1851 roku pozostało ich tylko 41, a dziesięć lat później liczba mieszkańców spadła do 34 osób podzielonych na pięć rodzin, a następnie w 1881 roku do 37 osób. cztery rodziny.
XX th century
W 1968 roku rodzina McGill kupiła wyspę i zarządzała tam farmą. Wydają również własne znaczki pocztowe , co jest im dozwolone ze względu na brak normalnej usługi pocztowej.
Uwagi i odniesienia
- ( fr ) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „ Gairsay ” ( zobacz listę autorów ) .
- (w) Liv Kjørsvik Schei i Gunnie Moberg, The Orkney story , Ed. Hippocrene Books (1985) str. 207-8
- (w) George E. Cokayne, Complete Baronetage Ed. William Pollard & Co. (1904), str. 444