| Narodziny |
458 Damaszek |
|---|---|
| Śmierć |
533 Aleksandria |
| Czynność | Filozof |
| Pole | Filozofia |
|---|---|
| Religia | hellenizm |
| Mistrzowie | Isidore of Alexandria , Marinos of Neapolis , Zénodotos ( en ) , Theon ( d ) |
Damascios the Diadochus (urodzony w Damaszku w 458, zmarł w 533, prawdopodobnie w Syrii ) jest filozofem neoplatońskim .
Uczeń Izydora Gazy i Marinos Neapolis , mistrz Simplicios Cylicji i Olympiodorus Młodszego , jest on jednym z ostatnich obrońców pogaństwa w późnej starożytności . Jego imię wskazuje na jego pochodzenie: Damaszek , nie wiedząc, czy jest to jego imię rodowe, czy pseudonim nadany w wieku dorosłym. Był ostatnim diadoch (διάδοχος, następca [Platona]) lub scholarch (rektor) z Academy of Athens , założonej przez Platona w 387 pne. AD , czyli neoplatońska szkoła ateńska , założona przez Plutarcha z Aten około 400 roku, zilustrowana przez Proclosa z 438 roku . Szkoła filozoficzna od Aten został zamknięty z rozkazu Justyniana I st w 529 . Łacińska forma jego imienia to Damascius .
Dwa główne źródła mamy o Damazjos jesteś Biblioteka patriarchy Photios ( IX th century) i bizantyjskiej encyklopedii nazwie Souda ( X th wieku). Photios poświęca dwa kodeksy dziełu Damasciosa, które sam nazywa życiem Izydora filozofa : kod 181, będący tekstem samego patriarchy o Damascios i jego dziele; Codex 242, który jest w rzeczywistości zbiorem ponad trzysta ekstraktów tego samego dzieła, z prostym zdaniu w ust wystarczająco długo. Codex 130, bardzo krótki, jest poświęcony innej pracy Damazjos. Z kolei La Souda jest słownikiem nazw własnych i pospolitych (około 30 000 haseł), będącym w istocie zbiorem cytatów ze starszych dzieł; ma hasło „Damascios” (sformułowane w następujący sposób: „Damascios, stoicki filozof, pochodzący z Syrii, bardzo blisko spokrewniony, ὁμιλητής, z Simplicios i Eulamios, z Frygii ; rozkwitł w czasach Justyniana ; pisał komentarze do Platona i książki zatytułowane On Principles and Philosophical History ”), ale przede wszystkim prawie dwieście cytatów z„ Life of Isidore ” (które nazywa historią filozoficzną ), przy czym tylko niewielka liczba jest wspólna z Photiosem , także od frazy na całej stronie (niektóre wpisy będące fragmentami skopiowanymi z dzieła Damasciosa).
Ten fragmentaryczny tekst jest często niejasny i trudny do zinterpretowania, samo jego restytucja stwarza wielkie problemy, a inne źródła, jakie możemy mieć na temat tego okresu często nie są dużo jaśniejsze. Dlatego wiele postaci jest słabo zidentyfikowanych (z nazwiskami, których nie wiemy, czy odnoszą się do jednej osoby, czy do homonimów), wiele dat jest bardzo niejasnych lub niemożliwych do określenia itp. Biografia Damasciosa, przedstawiona częściowo poniżej, jest zatem czasami oparta na domysłach.
Z pewnością urodził się w zamożnej rodzinie, miał młodszego brata imieniem Julien. Na początku lat czterdziestych obaj wyjechali na studia retoryki do Aleksandrii , w słynnej szkole retora Horapollona , egipskiego specjalisty od starożytnej kultury tego kraju i przekonanego poganina , który nawracając uczniów na swoje wierzenia, nabył od chrześcijan przydomek „niszczyciel dusz”. Horapollon za ojcem , Asklepiosa, a jego wuj Héraïscos były również bardzo uczony i nieco mistyczny pogan , który cieszył wielką sławę w Aleksandrii . Héraïscos był autorem wielkiego dzieła poświęconego religii starożytnego Egiptu, poświęconego Proclosowi i bardzo cenionego w pogańskich kręgach intelektualnych . Jednym z najbliższych i najbystrzejszych uczniów obu braci był wówczas Izydor z Gazy , który rozpoczął naukę w szkole Horapollona , gdzie odbywały się zarówno zajęcia z retoryki, jak i filozofii, nauczanie bardzo podziwiane przez uczniów, wśród których był Damascios, którego stał się „Pedagog” (wychowawca filozofii).
Damascios przez trzy lata podążał za lekcjami retora Theona, który najwyraźniej nie pozostawił mu zbyt wiele pamięci. Szybko jednak uznany za genialny żywioł, został wprowadzony do społeczności Aidei, wdowy po filozofie Hermiasie i matce Ammoniosa . Była wtedy stara, a kiedy zmarła Damascios, jeszcze „bardzo młody człowiek”, dostąpił zaszczytu wygłoszenia przemówienia pogrzebowego . Dużym prestiżem w tym środowisku cieszył się także pogański asceta Sarapion, który żył w samotności, rozmyślając nad wierszami Orfeusza , jego jedyną lekturą, i godząc się na przyjęcie tylko Izydora z Gazy , którego wybrał na swojego jedynego ucznia. Damascios, który przedstawia go jako ostatniego ocalałego ze Złotego Wieku, widział w nim swojego duchowego „dziadka”, chociaż nigdy nie pozwolono mu się z nim spotkać.
W przeciwieństwie do „Cronian i Jowian” Sarapion, przybywa wówczas do Aleksandrii (koniec 481 lub początek 482 roku ) inny pogański uczony , Pamprépios , bardzo ambitny człowiek, którego Damascios przedstawia jako „bestię bardziej rozwścieczoną niż Tyfon ” i który przyczyni się do przyciągnięcia prześladowania środowisk intelektualnych związanych z pogaństwem : rzeczywiście ten Pamprépios jest bliski magister officiorum Illus i próbuje przekonać swoich pogańskich współwyznawców do spisku przeciwko cesarzowi Zenonowi , publikując także wyrocznie i przepowiednie zapowiadające następną klęskę i zniknięcie chrześcijaństwa. Bardzo ożywiony i bardzo napięta atmosfera, która wtedy panowała w szkołach Aleksandrii , z coraz bardziej gwałtownych sporów między chrześcijanami a poganami , znajduje odzwierciedlenie nie tylko we fragmentach rachunek Damascios, ale także w życiu Severusa. Z Antiochii przez Zachariasza Retoryk , listy Eneasza z Gazy i tekst Teozofia z Tybingi .
Kryzys wybuchł około 485 roku wokół dwóch obywateli Afrodyzy , ucznia Paraliosa (pierwotnie poganina i zapisał się do szkoły Horapollo , ale z chrześcijańskim bratem mnichem) i pogańskim filozofem Asklepiodotosem (który był nauczycielem Izydora z Gazy). Asklepiodot wyjechał do szkoły w mieście Caria i poślubił młodą dziewczynę z najbogatszej rodziny w mieście. Ponieważ jednak parze nie udało się mieć dzieci, Asklepiodotus widział we śnie boginię Izydę, która zachęciła go do pójścia z żoną na obrzęd inkubacji w jego (tajnej) świątyni Menouthis (obecnie Aboukir ), niedaleko Aleksandrii . Para wkrótce urodziła dziecko, które przedstawili jako łaskę Izydy , ale mnisi Enaton (w tym brat Paraliosa) zarzucili mu, że kupił dziecko pogańskiej kapłanki . Uczeń Paralios, podekscytowany przez mnichów, udał się w piątek (dzień zajęć z filozofii) do szkoły Horapollon , obrażając nauczycieli i bluźnąc pogańskim bogom . Grupa uczniów ze szkoły rzuciła się na niego i pobiła go. W złym stanie został przewieziony do klasztoru w Enaton , a mnisi wołali o zemstę. Była to okazja do sojuszu między chrześcijańskim patriarchą Pierre'em Monge , retorykiem Afthoniosem , chrześcijańskim konkurentem Horapollona , i mnichami. Tłum chrześcijańskich uczniów i mnichów maszerował do Menouthis, odnalazł podziemną świątynię, schwytał usługującego kapłana i pochwycił wszystkie święte przedmioty, które załadowano na dwadzieścia wielbłądów, a następnie zademonstrowano z łupem na ulicach Aleksandrii , wyjąc przekleństwa przeciwko Horapollowi i jego uczniowie.
Ale sympatycy pogaństwa nadal zajmowali wysokie stanowiska w państwie, według Zachariasza Retoryka , prefekta Egiptu , Entrechiosa, był krypto-poganinem, a jego zastępca zdeklarowanym poganinem - i na razie tak pozostało. do ostatecznej klęski Illosa i jego zwolenników w 488 roku . Cesarski delegat imieniem Nikomedes został następnie wysłany do Aleksandrii z misją zbadania pogańskich kręgów miasta, ze szkołą Horapollona w szczególności w zasięgu wzroku . Wezwani na przesłuchanie większość nauczycieli i uczniów wolała zejść do podziemia, z wyjątkiem jednego: Ammoniosa, syna Hermiasa - i Aidei - którego Damascios oskarża o posiadanie „z obrzydliwej chciwości” , zdradził i uwolnił kilku swoich kolegów i uczniów , „uzgadniając z liderem ( Pierre Monge ) panującą doktrynę (chrześcijaństwo)”. Horapollo i jego wuj Héraïscos zostali aresztowani i torturowani, a także Julian, młodszy brat Damasciosa, ale żaden z nich nie powiedział ani słowa ( μηδὲν ὅλως φθεγξάμενος , pisze filozof jego brata). Izydor ze Strefy Gazy najpierw schronił się u Damascios. Obaj mężczyźni potajemnie opuścili Aleksandrię , zamierzając dołączyć do Aten .
Isidore i Damascius po raz pierwszy dotarli do Gazy , gdzie powitał ich retor z Aleksandrii imieniem Anthony, niezbyt błyskotliwy zawodowo, ale bardzo pogański pogański . Następnie udali się do Bostry , gdzie ich gospodarzem był arystotelesowski filozof Dorus. Przebywali tam dłużej, a gospodarz interesował ich archeologią regionu i prowadził do miejsc Hauran , wysokich miejsc tradycji religijnych i imponujących krajobrazów, gdzie Damascios doświadczył prawdziwego duchowego nawrócenia; w tym samym czasie Izydor również nawracał Dorusa na platonizm. Trzej mężczyźni udali się do świętego miasta Heliopolis ( Baalbek ), gdzie wydaje się, że ich obecność spowodowała kłopoty. Isidore został nawet najwyraźniej aresztowany i znęcał się w więzieniu, podczas gdy Damascios usiłował go uwolnić, co uzyskał po dość długim czasie.
Następnie trzej mężczyźni podążyli ścieżką Afrodyzy , gdzie zostali przyjęci przez filozofa Asklepiodotusa , wielbiciela Izydy . Ten ostatni prowadził ich na wycieczki do Hierapolis , wprowadzał ich w duchowe tradycje regionu, ale wydaje się, że Damascius był też dość zirytowany swoją osobowością: przedstawia go jako najbardziej zorientowanego człowieka w swoim życiu. Epoka nauk przyrodniczych , ale niezbyt rozumiejący, pomimo swojej wysokiej reputacji, teologii platońskiej. Nadal jest pod wrażeniem jego aktywizmu na rzecz sprawy, ponieważ uczynił swoją ojczyznę Afrodyzą , idąc za ojczymem, wysokim miejscem pogaństwa . W 490 roku Izydor i Damascius odpłynęli z Efezu do Samos, a stamtąd do Pireusu .
Przybył do Aten , Damascios definitywnie opuszczony retorykę , to znaczy stypendium literackie, dla filozofii, z konotacji religijnej, że słowo miało w tym czasie. Został studentem Akademii Platońskiej w pełnym wymiarze godzin , najpierw po kursach matematycznych Marinosa z Neapolis , który przejął od Proclosa stanowisko dyrektora szkoły w 485 roku i którego Damascios nie cieszył intelektualnie. lekcje filozofii Zenodot z Efezu, który był Proclos' ulubionym uczniem . W międzyczasie Marinos , wątły w zdrowiu, prawdopodobnie nie żył (w 492 lub 493 ). Poprosił Isidore, aby go zastąpił, a ten ostatni został najwyraźniej wybrany na Diadocha , ale wkrótce potem zdecydował się wrócić do Aleksandrii . Zénodotus, według Photiosa , był skutecznym następcą Marinosa .
Po drugie, chronologia jest bardzo nieprecyzyjna. Wydaje się, że po pewnym czasie Damascios wyjechał również do Aleksandrii , gdzie według zeznań Photiosa podążał kursami filozofii platońskiej i astronomii ptolemejskiej od Ammoniosa syna Hermiasza , co uważał, pomimo niechęci do swojego zachowania podczas prześladowań, być największym filozofem swojego pokolenia, zwłaszcza w dyscyplinach matematycznych. Pod koniec okresu czasu można ocenić, wrócił do Aten i objął tam, jak diadoch , albo z Zenodot z Efezu lub Hegias, człowieka któremu powiedział, że „pod nim” (jako diadoch ?) Filozofia Fell do całkowitej pogardy w Atenach . Bardzo ważne aktywność Damascios jako diadoch sugeruje, że osiadł w tej funkcji długo przed 529 , prawdopodobnie przed 515 , a może nawet kilka lat wcześniej.
Jako Diadoch z Platon , Damascius próbował realizować ambitny prestiż akcji restauratorskiej Akademii , którą dla niego wracając do podstaw: zerwania z niedawną przeszłością reprezentowaną przez Proklosa i jego zwolenników, uważał za coraz bardziej mierną i na nowo odkrywał autentyczną inspirację „boskiego Platona ”, pierwszego założyciela, i „boskiego Jamblique ”, którego uważał za drugiego założyciela Akademii i którego interpretował inaczej niż Proclos . Był również zainteresowane materialnie przywracania obiektów szkolnych, przy wsparciu lokalnego zwolennik arystokracji pogaństwa : wydaje się, że na koniec V -tego wieku lub początku VI th wieku szkoła została przeniesiona z dawnej osady pod Plutarcha z Ateny , Syrianos i Proclos (na południowym stoku Akropolu ) do wspaniałego kompleksu budynków położonych na północnym zboczu Areopagu (odkrytego w 1970 roku i nazywanego „domem Damascios”). Z drugiej strony Damasciosowi udało się zgromadzić w Atenach , zdaniem historyka Agathiasa , najlepszych filozofów „pochodzących z całego helleńskiego świata”.
W 529 r. Edykt cesarza Justyniana zabrania nauczania filozofii w Atenach . Uderzeni w swoje przekonania, zawód, środki do życia i najwyraźniej zagrożeni prześladowaniami mistrzowie Akademii (Damascios, Simplicios of Cilicia , Priscian of Lidia , Eulamios of Phrygia , Hermias of Phoenicia , Diogenes of Phoenicia , Isidore of Gaza ) postanowił ubiegać się o azyl na dworze króla Persów w Ktezyfonie , jak podaje historyk Agathias :
„Damascios z Syrii, Simplicios z Cylicji , Eulamios z Frygii , Priscian z Lidii , Hermias i Diogenes obaj z Fenicji , Izydor ze Strefy Gazy , wszyscy ci wszyscy wtedy, najszlachetniejszy kwiat, by mówić jak poeta, o filozofach naszego kraju. niezadowolony z dominującej wśród Rzymian opinii na temat boskości, uważał, że reżim polityczny Persów był znacznie lepszy. "Pozytywne poglądy tych filozofów na temat perskiej monarchii i ich religii, mazdaizmu , były tradycyjne w szkole platońskiej. W związku z tym odbyli długą podróż z Aten do Ktezyfonu , z pewnością utrzymując się, zgodnie z ówczesną praktyką „turystyki filozoficznej”, w niektórych prestiżowych miejscach tej podróży, w tym w Harranie , twierdzy i świętym mieście pogańskim w tym czasie ( już akty soboru chalcedońskiego nazywają je „miastem Hellenów”).
Po przybyciu do Ktezyfonu musieli poradzić sobie z młodym Khosrau I er , który właśnie wstąpił na tron ( 531 ) i jako Agathias pasjonował się grecką kulturą i filozofią , miał opinię „przesiąkniętego naukami Platona ” i studiować nawet najbardziej żmudne dialogi ( Timajos , Fedon , Gorgiasz , Parmenidzi ), niewątpliwie według programu studiów ustalonego przez Jamblique ; uważano również, że posiada gruntowną wiedzę o twórczości Arystotelesa . Młody król bombardował filozofów pytaniami o naturę duszy, jej związek z ciałem, jej życie pozagrobowe, wizje i sny oraz tematy z geografii i antropologii. Ale ta wielka intelektualna ciekawość współistniała w umyśle króla z tyrańskim temperamentem i skłonnością do okrucieństwa, potęgowaną przez czarny humor w złym guście. Co więcej, jego nadejście nie było łatwe, a pierwsze miesiące jego panowania obfitowały w wydarzenia. Agathias mówi też, że filozofowie byli rozczarowani faktycznym funkcjonowaniem społeczeństwa perskiego, rządzonego przez arbitralną władzę moralnie skorumpowanej arystokracji. Tak czy inaczej, bez względu na powody, filozofowie chcieli wrócić na terytorium Rzymu po stosunkowo krótkim czasie spędzonym w Ktezyfonie (nie więcej niż kilka miesięcy), a król Khosrô zgodził się omówić z nimi najlepsze rozwiązanie. na przyszłość. Ten, który został znaleziony, brzmiał następująco: w wieczystym traktacie pokojowym zawartym między Khosro i Justynianem we wrześniu 532 r. Klauzula (odtworzona przez Agathiasa ) stanowiła, że „ci ludzie po powrocie do domu mieli spędzić resztę życia bez strachu ., jako osoby prywatne, nigdy nie będąc zmuszanymi do wyznawania przekonań sprzecznych z ich sumieniem lub do zmiany przodków ”, zdanie, w którym niektórzy uczeni rozpoznali styl samego Damasciosa.
Michel Tardieu argumentował w znacznie omawianym artykule, że to idealne miejsce, gdzie siedem filozofowie mogli znaleźć schronienie w warunkach, które w pełni respektować postanowienia traktatu jest miastem granicznym i pogańska tradycja z Harran . Czy była tam jakaś „akademia platońska” odtworzona tam w sposób nieformalny (skoro filozofowie musieli żyć jako osoby prywatne)? W każdym razie filozoficzno-religijna sekta twierdząc neoplatonizmu i hermetyka , zwany przez muzułmanów „sabejczycy z Harran ” istniał w tym mieście aż do X th wieku (matematyk Thabit ibn Qurra był jeden). W 540 roku , kiedy król Khosro najechał i całkowicie zdewastował Syrię , oszczędził jedyne miasto Harran , z którego nie przyjął okupu iz którego nakazał uwolnienie wszystkich więźniów.
Ostatni znak życia Damascios że posiadał termin może z 537 (musiał być między siedemdziesiąt pięć i osiemdziesiąt lat): a datowany pogrzebowa stela znaleźć w Homs (starożytny Wymioty) w 1925 roku i opatrzone epigram w dwóch wierszach poświęcona kobiecie imieniem Zôsimè („Zôsimè, która wcześniej była niewolnicą tylko ciała, / Teraz również znalazła wolność ciała”). Ten epigram pojawia się w Poetic Anthology of Agatiasz Scholastyk gdzie jest nadana Damascios. Czy ten Zôsimè był towarzyszem Damasciosa, pochowanego w Emese? Nie udowodniono jednak, że nie jest to proste ujednoznacznienie.
Oprócz zachowanego traktatu Pytania i rozwiązania dotyczące pierwszych zasad oraz pracy zatytułowanej Historia filozoficzna, której wiele fragmentów zachowali Photios i Souda , mamy pełne komentarze Damasciosa do trzech dialogów Platona : Philebus The Fedonie (sprawia, że dwa komentarze tego ostatniego dialogu: jeden kajetu przez samego ucznia, jak i dla Philebus , a drugi przez innego studenta, ten drugi w tym traktacie przez Damascios na pierwszym dowód nieśmiertelności duszy), i Parmenides . Z drugiej strony wiemy, że miał również pisemne uwagi (przywołany w szczególności poprzez Olympiodorus młodszych i jego szkoły) On: główną Alcybiadesa Z Timaeus , The Republic , The Phaedrus Z sofista , The Laws , The wyrocznie Chaldaic . Ważne fragmenty traktatu zatytułowanego O liczbie, miejscu i czasie zawarte są w komentarzu do fizyki autorstwa Simplicios de Cilicia , a Jean Philopon cytuje traktat o astronomii. Wreszcie, nie jest dziełem wymienione przez Codex 130 Library of Photios : zbiór niezwykłych opowiadań, w czterech książek ( Na niesamowitych wydarzeń , w 352 rozdziałach; Na niewiarygodnych opowieści o demonach , w 52 rozdziałach; Na niewiarygodnych opowieści o duszach, które ukazał się po śmierci w 63 rozdziałach; O niesamowitych naturach w 105 rozdziałach). Patriarcha nazywa te historie godnymi bezbożnego człowieka, jakim był Damascios, ale z drugiej strony chwali ich styl jako „zwięzły, jasny i przyjemny”.
Jest formalnie najbardziej oryginalny wiemy Damazjos, zachowany we fragmentach w Bibliotece z Photios i Souda (tekst został próbę odzyskania od XIX th century, dwie pozycje Johann Rudolf Asmus w 1909 - 10 , a wydanie Athanassiadi od 1999 ). Według Kodeksu 181 Photiosa była to długa praca, składająca się z sześćdziesięciu rozdziałów, poświęcona pewnej Teodorze, kobiecie wyznania pogańskiego , bardzo kulturalnej i zorientowanej filozoficznie, wywodzącej się z tej samej rodziny co Jamblique , czyli by powiedzieć, książęca rodzina Emese . Ona i jej siostry były uczniami Damasciosa i Izydora z Gazy i to w szczególności ona zachęciła Damasciosa do podjęcia tej pracy, jak wskazał filozof we wstępie.
Prace nazywa Żywot Izydora Filozof ( Εἰς τὸν Ἰσιδώρου τοῦ φιλοσόφου βίον ) przez Photios , ale Filozoficzne Historia ( Φιλόσοφος ἱστορία ) przez Souda . Jednak Photios jest zaskoczony tytułem, którego używa: „W rzeczywistości nie pisze Życia Izydora bardziej niż życie wielu innych ludzi, zarówno jego współczesnych, jak i poprzedników, zbierając ich fakty, gesty i historie na ich temat oraz nadmierne używanie (κατὰ κόρον, „aż do obrzydzenia”) dygresji ”. W kilku zachowanych fragmentach sam Damascios podkreśla dygresyjną logikę swoich uwag, a krytyka patriarchy jest ważna tylko w odniesieniu do wąskiego celu, jaki przypisuje dziełu, sformułowanego przez nadany mu tytuł.
Tytuł Φιλόσοφος ἱστορία nosił już dzieło Porfiry , ale o zupełnie innym charakterze: był to po prostu zbiór czterech biografii, z których zachowała się jedna, Życie Pitagorasa . Krytyczny i polemiczny obraz, który Damascios czyni z całego kręgu filozofów może być raczej oparty na innym modelu wśród starszych prac: książkę zatytułowaną Na niesnasek między akademików i Platona przez Numenios z Apamei (w tym fragmenty zachowały się w Przygotowaniu Ewangelickiego z Euzebiusz z Cezarei ). Stan, w którym oba teksty dotarły do nas bardzo częściowo, nie pozwala nam na dalsze przesunięcie porównania. W Damascios główne aspekty, które pojawiają się w zachowanych fragmentach to: bardzo krytyczny obraz całej grupy samozwańczych spadkobierców doktryny Platona i Pitagorasa (którzy są niekiedy przedmiotem witriolowych portretów), z dążeniem do nowy początek greckiej filozofii i kultury; wymiar autobiograficzny, który jest historią konwersji retoryki , pierwszej formacji Damasciosa, na filozofię, panowanie retoryki (podobnie jak sofistów u Platona ) postrzegane jako jedna z ran społecznych (pogarda rozciągnięta również na poezja, por. frgt 47, z anegdotą o osiołku pasjonującym się poezją i 48); obecność świętej geografii pogańskiej wokół wschodniej części Morza Śródziemnego, z wymienionymi wieloma miejscami i regionami oraz związanymi z nimi tradycjami historycznymi i mitycznymi ( patria zdefiniowane w sudzie , tj. „Zwyczaje, zastosowania, ceremonie, święta”).
Dzieło Damasciosa zaczyna się od krytyki Proclosa zorientowanej na wyjście poza Jedno i afirmację Niewysłowionego niezwiązanego z tym, co można poznać. Dla Damasciosa absolut z definicji nie ma związku. Jedno, ponieważ odnosi się do bytów, których jest podstawą, nie jest więc absolutne. Pojęcie zasady absolutnej jest zatem samo w sobie sprzeczne. Damascios, mówi Pierre Hadot, „odmówił nazwania Jednego pierwszym bogiem. Ponad Jedynym chciał wznieść się do Niewymownego. Jest to teza antyproklansowa [przeciw Proclosowi], którą ujawnia w swoim traktacie O zasadach . W ten sposób Damascios przedstawia się jako twórca teologii nieobiektywnego poznania Boga ” .
Poza krytyką pojęcia „zasady” i wynikającego z tego apofatyzmu , jest to sprzeczność, w którą język jest skazany na pogrążenie się, gdy próbuje zdefiniować i określić w dyskursie absolut. Predyskursywny u samych podstaw każdego dyskursu, który przyciąga najwięcej uwagi obecnych badaczy. Takie podejście stanowi teoretyczną podstawę apofatyzmu, który rozwinął w tym samym czasie Pseudo-Dionizy Areopagita .
Katalogi starożytnych źródeł filozoficznych:
Damazjos jest praktycznie nieznany aż do XIX th wieku, kiedy pojawiły się pierwsze drukowane edycje jego dzieł:
Zobacz także bibliografię podaną w artykule o zbiorze filozoficznym , do którego należy jedyny świadek głównych dzieł Damasciusa, Marcianus graecus 246.
Biografia