Charles de Gaulle
Informacje, które udało nam się zgromadzić na temat Charles de Gaulle, zostały starannie sprawdzone i uporządkowane, aby były jak najbardziej przydatne. Prawdopodobnie trafiłeś tutaj, aby dowiedzieć się więcej na temat Charles de Gaulle. W Internecie łatwo zgubić się w gąszczu stron, które mówią o Charles de Gaulle, a jednocześnie nie podają tego, co chcemy wiedzieć o Charles de Gaulle. Mamy nadzieję, że dasz nam znać w komentarzach, czy podoba Ci się to, co przeczytałeś o Charles de Gaulle poniżej. Jeśli informacje o Charles de Gaulle, które podajemy, nie są tym, czego szukałeś, daj nam znać, abyśmy mogli codziennie ulepszać tę stronę.
.
.jpg)
Charles de Gaulle ( / a l d o l / ), powszechnie nazywany generaem de Gaulle lub czasami po prostu generaem , urodzonyw Lille i zmar dniaw Colombey-les-Deux-Eglises jest wojskowym , odpornym , mem stanu i pisarzem francuskim .
By w szczególnoci szefem Wolnej Francji, a nastpnie liderem Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego podczas II wojny wiatowej , prezydentem Tymczasowego Rzdu Republiki Francuskiej od 1944 do 1946, przewodniczcym Rady Ministrów od 1958 do 1959, inicjatorem V Republiki , zaoony w 1958 r., a Prezydent Rzeczypospolitej od 1959 do 1969 r., jako pierwszy w tym ustroju sprawowa najwysz wadz sdownicz.
Wychowany w kulturze narodowej wielkoci Charles de Gaulle wybra karier oficersk. W czasie I wojny wiatowej zosta ranny i wzity do niewoli. Nastpnie peni i opublikowane w wit Philippe'a Petaina , propagowanie wród polityków korzystanie z opancerzonych podziaach w wspóczesnej wojny . W, nastpnie pukownik, zostaje postawiony na czele dywizji pancernej i prowadzi kilka kontrataków podczas bitwy o Francj ; zosta nastpnie tymczasowo awansowany na generaa brygady . Podczas exodusu, który nastpi , by podsekretarzem stanu ds. wojny i obrony narodowej w rzdzie Reynauda .
Odrzucajc zawieszenie broni, którego zada Pétain z nazistowskich Niemiec , wysa z Londynu do BBC apel z 18 czerwca , który skania Francuzów do oporu i przyczenia si do Si Wolnej Francji . Skazany na mier zaocznie i uznany za pozbawionego obywatelstwa francuskiego przez reim Vichy , zamierza ucieleni prawowito Francji i zosta uznanym przez aliantów za mocarstwo . Kontrolujc tylko kilka kolonii , ale uznanych przez Ruch Oporu , utrzymuje chodne stosunki z Franklinem Rooseveltem , ale generalnie cieszy si poparciem Winstona Churchilla . W 1943 wczy Woln Francj do Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego , którego ostatecznie obj przewodnictwo. Rzdzi krajem od wyzwolenia ; Przychylny silnej wadzy wykonawczej , sprzeciwia si projektom parlamentarnym i poda si do dymisji w 1946 r. W nastpnym roku zaoy Rassemblement du peuple français (RPF), ale jego odmowa kompromisu z reimem partyjnym wykluczya go z jakiejkolwiek odpowiedzialnoci.
Wróci do wadzy po kryzysie majowym 1958 roku , w ramach wojny algierskiej . Zainwestowany jako przewodniczcy Rady , zatwierdzi V Republik w referendum . Wybrany na prezydenta republiki przez powikszone kolegium elektorów, opowiada si za polityk wielkoci dla Francji. Wzmacnia instytucje, walut ( nowy frank ) i nadaje rol trzeciej ekonomicznej drogi planowania i unowoczeniania stanu przemysu. Stopniowo wyrzeka si francuskiej Algierii, pomimo sprzeciwu Pieds-Noirs i wojska, które sprzyjao jego powrotowi. Kontynuowa dekolonizacj czarnej Afryki i utrzymywa tam wpywy francuskie. Zrywajc z federalizmem europejskim i podziaem Jaty , de Gaulle broni niepodlegoci narodowej: opowiada si za Europ narodów z pojednaniem francusko-niemieckim, która przeszaby od Atlantyku do Uralu, zdaje sobie spraw z francuskiej siy odstraszania nuklearnego wycofuje Francj z dowództwa wojskowego NATO , zawetuje wejcie Wielkiej Brytanii do Wspólnoty Europejskiej , popiera wolny Quebec , potpia wojn w Wietnamie i uznaje komunistyczne Chiny .
Jego wizja wadzy, czyli przywódcy bezporednio aprobowanego przez Naród, przeciwstawia go komunistycznym , socjalistycznym i proeuropejskim partiom centrowym. Kursy te krytykuj zbyt osobisty styl rzdzenia, a nawet nieustanny zamach stanu , jak to okreli socjalista Francois Mitterrand , przeciwko któremu de Gaulle zosta wybrany w 1965 r. do powszechnych wyborów bezporednich system gosowania przyjty w referendum w 1962 r. po ataku Petit-Clamart na ni. Pokonuje kryzys z maja 68 roku po pozornym wycofaniu si, ogaszajc wybory parlamentarne, które wysyaj przytaczajc wikszo gaullistów do Zgromadzenia Narodowego. Ale w 1969 r. zobowiza si do referendum (w sprawie reformy Senatu i regionalizacji) i zrezygnowa po zwycistwie nie. Przeszed na emerytur do swojej posiadoci w Colombey-les-Deux-Églises, gdzie zmar osiemnacie miesicy póniej.
Uwaany za jednego z najbardziej wpywowych francuskich przywódców w historii, Charles de Gaulle jest równie znanym pisarzem. W szczególnoci opuszcza Pamitniki Wojenne , w których twierdzi, e zawsze mia pewne wyobraenie o Francji , oceniajc, e Francja nie moe by Francj bez wielkoci .
Biografia
Pocztki rodziny
Charles André Joseph Marie de Gaulle urodzi si dnia o 4 rano, pod adresem 9 rue Princesse w Lille . Zosta ochrzczony kilka godzin po urodzeniu w kociele Saint-André w Lille : jego ojcem chrzestnym by jego wuj Gustave de Corbie, a matk chrzestn jego ciotka Lucie Maillot z domu Droulers. Charles jest trzecim dzieckiem Henri de Gaulle (1848, Pary - 1932, Sainte-Adresse , Seine-Maritime ) - nauczyciela, urzdnika, nauczyciela, a nastpnie zaoyciela prywatnej placówki owiatowej - i jego ony Jeanne Maillot (1860 , Lille - 1940, Paimpont , Ille-et-Vilaine ), który jest równie jego kuzynem. Jest wnukiem Julien-Philippe de Gaulle (1801, Pary - 1883, Pary), historyka, oraz Julesa Maillota (1819, Lille - 1891, Lille), przedsibiorcy tekstylnego na Pónocy .
De Gaulle to rodzina paryskich prawników z prowincji Szampanii , których nazwisko mogoby by znieksztaceniem holenderskiego Walle'a . W swoich pracach genealogicznych dziadek Charlesa de Gaulle'a postawi hipotez o odlegym pochodzeniu szlacheckim , chocia rodzina nie pojawia si w adnym arystokracie i nie byo dowodów na poparcie tych twierdze. Pradziadek Jean-Baptiste de Gaulle (1759-1832) jest prawnikiem; syn prokuratora parlamentu paryskiego urodzony w Szampanii , ledwo unikn gilotyny przed Trybunaem Rewolucyjnym podczas Terroru i zosta dyrektorem stanowisk wojskowych Wielkiej Armii . Zmar na choler w 1832 r. Jego syn, Julien-Philippe, naucza wówczas w Lille , gdzie jeden z jego wujów mia stanowisko w fabryce tytoniu . Julien de Gaulle polubi tam córk administratora fabryki, Josephine Maillot. Stworzona przez nich szkoa z internatem w Valenciennes upada. Osiedlaj si w Paryu, aby pisa; napisa dwa opracowania (o pejzaycie i biografie z Saint Louis ). Jego obszern histori Parya i jego otoczenia o inspiracji monarchistycznej i katolickiej poprzedzi Charles Nodier . Ona, podna, wspópracuje w recenzjach literackich i pisze ponad 70 prac, z których niektóre potpiaj bied robocz Pónocy.
Maj trzech synów. Dwaj wujowie generaa s naukowcami: najstarszy, Karol , jego imiennik, sparaliowany polio, studiuje jzyki celtyckie , a modszy, Jules, jest entomologiem . Henri , ojciec generaa, urodzi si w 1848 roku, ajak jego syn. Zaoony przez jezuit Olivainta , wstpi do krgów monarchistycznych i spoecznych, wstpi do sekretariatu Talhouët-Roy, gdzie by wychowawc dzieci. Uprawniony do Politechniki , zacign si i zosta ranny podczas wojny 1870 roku . Zapisa si do adwokatury i do wpywowego krgu jezuitów. Aby jednak utrzyma rodzin, zrezygnowa z kariery wojskowej lub politycznej i by czonkiem administracji MSW do 1884 r. Nastpnie mia trzy doktoraty (literatura, nauka i prawo) i uczy literatury, historii i matematyki. w Kolegium Niepokalanego Poczcia w Paryu, prowadzonym przez jezuitów . W wieku trzydziestu siedmiu lat polubi Jeanne Maillot, ma kuzynk swojej matki.
Charles de Gaulle jest wic podwójnie potomkiem rodziny Maillot, poprzez matk i babk ze strony ojca. Pochodzcy z francuskiej Flandrii ci katoliccy przemysowcy wywodz si od administratorów fabryki tytoniu .
Dziadek Charlesa de Gaulle'a ze strony matki (zmar w tym samym roku, w którym si urodzi) jest przedsibiorc, który przywióz z Anglii now maszyn do tkania tiulu . Pochodzi ze zwizku dwóch rodzin fabryk tytoniu, Maillotów i Kolbów. Ludwik Filip Kolb, luteranin z Ksistwa Badenii , przed 1791 r. by starszym sierantem puku Reinach . Oeniony w Maubeuge w 1790 r. z pewn Marie Nicot, zreorganizowa fabryki tytoniu, w szczególnoci w Lille. Jego dwaj synowie odnosz sukces: jeden jest urbanist; drugi, przemys cukrowniczy, zostaje spoecznym i legitymistycznym senatorem chrzecijaskim ( Charles Kolb-Bernard ).
Babcia ze strony matki przyszego czowieka z Londynu, Justine Maillot-Delannoy, przyjmowaa swoje dzieci i wnuki a do mierci w 1912 roku. Bya córk prawnika i Brytyjczyka. Jego dziadek ze strony matki pochodzi z irlandzkiego klanu MacCartan (w), który jakobitów schroni si we Francji po chwalebnej rewolucji ; tymczasem jej babka ze strony matki pochodzia ze szkocko-protestanckiej rodziny Flemingów .
Dziecistwo i edukacja
Charles de Gaulle charakteryzuje si wartociami rodzinnymi: legitymistycznym katolicyzmem , zamiowaniem do studiów i sub pastwu (prawo, administracja tytoniowa czy wojsko).
Jego rodzice tworz rodzin katolick , mieszkaj w Paryu przy 15 avenue de Breteuil . Chocia rodzina de Gaulle mieszkaa w Paryu, matka generaa de Gaulle'a udaa si do swojej rodziny w Lille, aby urodzi syna, zgodnie z rodzinn tradycj rodziny Maillot. Rodzina regularnie podróuje do Lille, aby zobaczy babci Juli Delannoy-Maillot. Przez cae ycie Charles de Gaulle utrzymywa szczególny zwizek ze swoim regionem pochodzenia.
Charles de Gaulle ma trzech braci i siostr:
- Xavier de Gaulle (1887-1955), inynier, jeniec wojenny , nastpnie bojownik ruchu oporu w czasie II wojny wiatowej ; jest w szczególnoci ojcem Geneviève de Gaulle-Anthonioz ;
- Marie-Agnès de Gaulle (1889-1982);
- Jacques de Gaulle (1893-1946), niepenosprawny w 1926 z powodu zapalenia mózgu , ojciec czterech synów - François ( biay ojciec ), Bernard (), Jean i Pierre ();
- Pierre de Gaulle (1897-1959) , bojownik ruchu oporu, polityk i administrator firmy.
Henri de Gaulle okoo 1890 roku.
Jeanne Maillot okoo 1890 roku.
Od lewej do prawej: Xavier , Marie-Agnès , Charles, Jacques i Pierre de Gaulle okoo 1899 roku.
Bardzo wczenie jego ojciec zapozna go z twórczoci Maurice'a Barresa , Henri Bergsona i Charlesa Péguya . Henri de Gaulle twierdzi, e jest godnym ubolewania monarchist i czyta L'Action française , ale ostatecznie wtpi w win kapitana Dreyfusa ; jednak mimo kolejnych zezna nic nie wskazuje na to, e by politycznie zaangaowany w walk Dreyfusa . Jeanne de Gaulle bardziej pasjonuje si polityk: od pierwszej strony Mémoires de guerre Charles de Gaulle oddaje hod swojej uwielbianej matce, która niosa dla kraju bezkompromisow pasj równ jej religijnej pobonoci .
Charles de Gaulle odby cz swoich podstawowych studiów w szkole Braci Szkó Chrzecijaskich w parafii Saint-Thomas-d'Aquin . Ma ojca jako nauczyciela u jezuitów w Kolegium Niepokalanego Poczcia przy rue de Vaugirard w Paryu. Podczas kryzysu polityczno-religijnego wynikajcego z ustaw z 1901 i 1905, które zakazyway zborom nauczania, profesor de Gaulle zaoy w Paryu w 1907 bezpatny kurs redni, École Louis de Fontanes , i zapisa swojego syna Karola do francuskich jezuitów w Belgii w Collège du Sacré-Cur w Château d'Antoing . Mody licealista przeywa w ten sposób swoje pierwsze dowiadczenie wygnania .
Mody Karol mia pitnacie lat, kiedy w 1905 roku napisa opowiadanie, w którym okreli siebie jako Generaa de Gaulle ratujcego Francj, co jest wiadectwem przedwczenie rozwinitej ambicji narodowej. Póniej wyjani swojemu adiutantowi Claude'owi Guyowi, e ju od modoci by przekonany, e pewnego dnia stanie na czele pastwa.
Weszo 119 th Sporód 221 w szkole wojskowej w Saint-Cyr w 1908 roku, a nastpnie po roku przygotowa w tym Stanisawa College . Studia ukoczy w 1912 roku, koczc na 13 th miejsce wstpi do 33 th Puku Piechoty w Arras i znalaz si pod rozkazami pukownika Petaina wtedy podpukownika Stirn .
W College Stanislas w 1908 r. (stopie stojcy 3 e od lewej) podczas jego roku przygotowa w Saint-Cyr .
W mundurze Saint-Cyr, 1910.
Pierwsza wojna wiatowa
 Charles de Gaulle
| ||
 Charles de Gaulle w 1942 roku. | ||
| Pochodzenie | Francuski | |
|---|---|---|
| Wierno |
 Francja
|
|
| Uzbrojony | Sia Ldowa | |
| Stopie | genera brygady | |
| Lata suby | 1908 - 1940 | |
| Przykazanie |
507 E zbiorniki puku 4 th opancerzony rezerw podziau |
|
| Konflikty |
I wojna wiatowa II wojna wiatowa |
|
| Wyczyny broni |
Bitwa pod Dinant Bitwa pod Verdun Bitwa pod Montcornet Bitwa pod Abbeville Bitwa o Dakar |
|
| Inne funkcje |
Statesman przewodniczcy Tymczasowego Rzdu Republiki Francuskiej od 1944 do 1946 Prezesa Rady Ministrów w 1958 roku Prezydent Rzeczypospolitej od 1959 do 1969 |
|
| Rodzina | de Gaulle | |
edytowa 
|
||
Czterej bracia de Gaulle s zmobilizowani jako oficerowie. Wszyscy wracaj ywi i udekorowani. Karol, który by porucznikiem od, zosta mianowany kapitanem w styczniu 1915 . Od jego pierwszej walce w Dinant w sierpniu 15 , 1914 , zosta trafiony w nog ( ko strzakow zamania przez pociski z odamków w stawie). Potem doczy do 33 th RI na froncie Champagne do sterowania 7 th firm. Znowu jest kontuzjowany, po lewej stronie, w Mesnil-lès-Hurlus w Szampanii. Zdeterminowany do walki, nie posucha swoich przeoonych, rozkazujc ogie na okopy wroga. Ten akt przyniós mu osiem dni obowizków. Oficer wybredny, szczliwy kruche, jego inteligencja i odwaga przed ogniem odróni punkt, e dowódca z 33 th RI ofertami by jego zastpc.
Na marzec 2 , 1916 , jego puk zosta zaatakowany i zdziesitkowana, unicestwiony przez wroga bronic wiosk Douaumont , niedaleko Verdun . Jego kompania zostaje uszkodzona podczas tej walki, a ocaleni zostaj otoczeni. Nastpnie próbujc si przebi, zosta zmuszony przez przemoc walki do wskoczenia do dziury po pocisku, aby si chroni, ale Niemcy poszli za nim i zranili go bagnetem w lewe udo. Pojmany przez wojska niemieckie, leczony i internowany. To zniknicie na froncie przynioso mu wzmiank o zakonie wojskowym .
Kapitan de Gaulle w 1915 roku.
Wycig z listu Charlesa de Gaulle'a do swojego dowódcy, w którym omawia okolicznoci jego schwytania.
Po nieudanej próbie ucieczki z Osnabrück zosta przeniesiony do fortu Ingolstadt w Bawarii , obozu odwetowego dla niespokojnych funkcjonariuszy wiziennych. Tam spotka przyszego generaa Georgesa Catroux , lotnika Rolanda Garrosa , dziennikarza Rémy Roure , pukownika Luciena Nachina i przyszego marszaka Zwizku Radzieckiego Michaia Tuchaczewskiego , którego cel dzieli. W licie do matki opisuje swoj sytuacj jako jeca jako aosne wygnanie. Aby zmyli nud, de Gaulle organizowa wykady o stanie toczcej si wojny dla wspówiniów. Ale przede wszystkim, próbowa uciec pi razy bezskutecznie podczas jego trzydziestu dwóch miesicy pozbawienia wolnoci w kilkunastu rónych obozów (Osnabruck, Nysa , Sczuczyn , Ingolstadt , Twierdza Rosenberg (z) , wizienia wojskowego z Passau , Wülzburg (de ) lub obozy Würzburg i Magdeburg ). Zosta zwolniony po zawieszeniu bronii odnajduje swoj rodzin w nastpnym miesicu. Z tych dwóch i pó roku niewoli zachowuje gorzk pami, wierzc, e jest duchem, bezuytecznym onierzem, który by bezuyteczny. Otrzyma jednak Krzy Kawalerski Legii Honorowej , ,oraz krzy wojenny z lat 1914-1918 ze srebrn gwiazd.
W okresie midzywojennym: oficer sztabowy
Z Polski do Szkoy Wojny: wykadowca
Charles de Gaulle kontynuowa swoj karier wojskow pocztkowo pod opiek Pétaina.
przyby do Saint-Maixent, aby odby kursy doszkalajce dla powracajcych z niewoli oficerów. Chtny do wznowienia kariery wojskowej, skompromitowanej przez miesice aresztu, stara si zaangaowa w teatr dziaa, a jednoczenie postuluje zaangaowanie w Armi Wschodu i Wojsko Polskie . Pocztekotrzyma swój oddzia z Polskiej Armii Autonomicznej, która zacza wyjeda z Francji do Polski. Odby dwa bardzo bliskie pobyty w kraju, pierwszy z w , a drugi z pod koniec miesica . W ramach francuskiej misji wojskowej generaa Henrysa kapitan de Gaulle zosta przydzielony jako instruktor w szkole piechoty w Rembertowie . Peni kolejno funkcje instruktora, kierownika studiów w, a wreszcie dyrektor kursu dla wyszych oficerów z . Odrzucajc propozycj generaa Henrysa, który zaproponowa mu kontynuacj misji wraz z nim, de Gaulle, który aspiruje do przystpienia do egzaminu konkursowego École supérieure de guerre w najlepszych warunkach, wróci do Francji. Zawiedziony stanowiskiem, które mu przypado w gabinecie odznacze ministra, i gdy szaleje wojna polsko-sowiecka , wyjeda ponownie w Polsce w. Najpierw wiadkiem trudnoci dowiadczanych przez ludno polsk, potem bra czynny udzia w operacjach z generaem Bernard w 3 rd biurze Poudniowa (Centrum), nastpnie grupy armii dowodzonej przez polskiego General Rydza-migego . Wygrywa cytat. Po zwycistwie Polski napisa w szczególnoci raport generalny o polskiej armii. Analizujc dziaania pojedynczego puku czogów FT17 , udao mu si napisa Czogi musz by rozmieszczone razem, a nie rozproszone , de Gaulle odkry zwaszcza w Polsce wojn ruchow i uycie duych jednostek kawalerii jako elementu szok i sposób uzyskania decyzji o znaczeniu strategicznym.
Jego ojciec (który zosta przywoany w wieku 66 lat w 1914 roku) stopniowo wycofa si z nauczania, a Charles de Gaulle powiedzia swojej rodzinie, e chce si oeni. By dotknity bombardowaniem quasi-narzeczonej w 1916 roku w Belgii. Rodziny przedstawiaj mu mod dziewczyn z buruazji Pónocy. Charles de Gaulle eni si,w kociele Notre-Dame de Calais , Yvonne Vendroux (1900-1979). Oni maj trójk dzieci:
- Philippe de Gaulle , urodzony dniaw Paryu , admira nastpnie senatorem ;
- Élisabeth de Gaulle , ur w Paryu i zmar dnia ;
- Anna de Gaulle , urodzona w dniuw Trewirze i zmar dniaw Colombey-les-Deux-Églises , urodzony z zespoem Downa .
Charles i Yvonne de Gaulle w Londynie podczas II wojny wiatowej.
Charles de Gaulle i jego córka Anne , w 1933 roku .
Po powrocie kapitan de Gaulle by odpowiedzialny za lekcje historii w École de Saint-Cyr, zanim zosta przyjty do École supérieure de guerre w 1922 roku. W konflikcie doktrynalnym z przeoonymi, których strategiczn wizj kwestionowa. defensywne i podzielone na przedziay planowanie pola, ale korzystajce z ochrony Philippe'a Pétaina , jest sabo oceniane, ale nadal zyskuje obiecujc reputacj.
W 1924 roku, podczas wizyty w Szkole Wojennej, Pétain by zaskoczony niskimi ocenami przyznanymi de Gaulle'owi. Jego nauczyciele nie doceniali jego niezalenoci, cechy, któr dzieli z Pétainem. Interwencja Pétaina prawdopodobnie doprowadzia do korekty tych notatek w gór.
W 1925 roku zosta oddelegowany do pracowników z Philippe'a Petaina , wiceprezesa Rady Wojennej Superior. Narzuci go na wykadowc w Szkole Wojennej i poprosi o przygotowanie napisania ksiki o historii onierza. W 1927 r. w obecnoci Pétaina wygosi w Szkole Wojennej trzy niezwyke wykady, zatytuowane kolejno: Akcja wojenna i wódz, Charakter i wreszcie Presti.
Teoretyk wojskowoci: czogi i armia zawodowa
Awansowany na dowódc batalionu w dniu Zostawi w nastpnym miesicu do Trewiru przej dowództwo z 19 -go Batalionu Chasseurs (PCO) . Prowadzi tam energiczne dowództwo i kontynuuje konferencje jak w kolejnym pocie.
W Zosta przydzielony do sztabu z wojska Levant do Bejrutu , gdzie jest odpowiedzialny za 2 E i 3 e biurach ( wywiad wojskowy i operacji). W towarzystwie rodziny pozosta tam do. Przeprowadzi kilka misji w Aleppo , Damaszku , Homs , Palmyrze . W czerwcu 1930 r. wzi udzia w wyprawie pacyfikacyjnej na gównie kurdyjskich terytoriach pónocno-wschodniej Syrii. W licie z lipca 1930 roku do ojca wyrazi dum, e dotar do Tygrysa w imieniu Francji: Myl, e to by pierwszy raz w historii, kiedy francuscy onierze udali si tam uzbrojeni.
.jpg)
Dziki wsparciu marszaka Pétaina zosta przydzielony do:w Sekretariacie Generalnym Obrony Narodowej w Paryu. Ta nowa pozycja to kapita, bo to okazja do zapoznania si ze sprawami pastwa, które w szczególnoci odpowiada za prac nad projektem ustawy wojskowej. , awansowany na podpukownika.
To wanie w tych latach Charles de Gaulle rozwin swoje teorie wojskowe: opublikowa La Discorde chez l'enemy (1924), Le Fil de épée (1932), W stron armii zawodowej (1934) i wreszcie La France i jego armi ( 1938).
Ta ostatnia ksika bya przygotowywana od 1925 roku dla Philippe'a Pétaina ; de Gaulle powici si temu przez dwa lata (pod tytuem onierz ), a Pétain pozwoli mu nawet na wygoszenie trzech wspomnianych wykadów. Ale sdzc, e cz dotyczca Wielkiej Wojny jest niewystarczajca, marszaek chce powierzy reszt pracy pukownikowi Audetowi . To boli de Gaulle'a, który twierdzi, e sam koczy prac; dzieo zostao odoone na pók do 1938 r. W 1932 r. de Gaulle zadedykowa jednak marszakowi Pétainowi swoj prac Le Fil de épée : Poniewa nic nie ukazuje lepiej ni twoja chwaa, jak cnot dziaanie moe czerpa z owiecenia. Ale w 1938 roku de Gaulle postanowi opublikowa tekst onierza pod swoim nazwiskiem i ostrzeg Pétaina, którego cytuje we wstpie jako inspiracj do dziea, z którego wycofa wszelkie sugestie i spostrzeenia swojego przeoonego . Aby byo lepiej, Pétain przyj go w swoim domu i zasugerowa, by napisa dedykacj, któr de Gaulle pocztkowo sdzi, e mógby si dostosowa; W obliczu tego przepisania Pétain interweniuje bezporednio u wydawcy, proszc o sprostowanie, które de Gaulle chtnie mu udziela, twoje yczenia [bdce] rozkazami dla mnie . Ale Pétain wydaje si teraz uwaa, e pukownik to nic innego jak ambitny, pozbawiony wyksztacenia, std ostateczna kótnia midzy dwoma mczyznami, którzy zobacz si tylko krótko.
W swojej pierwszej pracy de Gaulle podkrela potrzeb jednoci dowodzenia i narodu, dajc prymat polityce nad wojskiem. Wedug niego to przez swoje podziay Niemcy przegray. Publikujc wznowienie swoich wykadów o roli dowodzenia, w 1932 r. w Le Fil de épée przypomnia o znaczeniu szkolenia dowódców i wadze okolicznoci. Jeli de Gaulle przestudiuje wag statycznej obrony a do chwili napisania: Fortyfikacja jej terytorium jest dla Francji sta koniecznoci [] Pobudzanie ducha oporu ludu przez istnienie trwaych fortyfikacji, krystalizacj, wywyszenie jego energii przez obron miejsc to fakty, które politycy jako onierze maj obowizek rozpozna w przeszoci i przygotowa si na przyszo , nie jest mniej wraliwy na idee generaa Jean-Baptiste Eugène Estienne o potrzebie korpusu pancernego , czcego ogie i ruch, zdolnego do odwanych inicjatyw i ofensyw. W tym miejscu coraz bardziej sprzeciwia si oficjalnym doktrynom, w szczególnoci doktrynom Pétaina.
W swojej ksice W stron armii zawodowej rozwin t fundamentaln kwesti, która wymaga stworzenia armii zawodowej obok poboru . Nastpnie sta si promotorem tworzenia autonomicznych jednostek pancernych niezwizanych z piechot. Jednak pomys ten spotyka si z niewielkimi pozytywnymi echami, z godnym uwagi wyjtkiem Paula Reynauda , deputowanego centroprawicy , czy Philippe'a Serre'a .
Z kolei za granic pomys generaa Estienne'a na uycie zbroi w zmotoryzowanym przeomie, podjty przez de Gaulle'a, wzbudzi ju najwiksze zainteresowanie ( Heinz Guderian , Liddell Hart ). W stosunku do armii zawodowej we Francji tylko krótki sukces ciekawoci i tylko wzmacnia idee generaa Guderiana, który by ju w trakcie tworzenia niemieckiej siy mechanicznej. Mimo to teorie Charlesa de Gaulle'a s ledzone z zainteresowaniem przez Adolfa Hitlera , Albert Speer donosi, e Führer wielokrotnie czyta ksik generaa de Gaulle'a i twierdzi, e wiele si z niej nauczy.
Z drugiej strony, w przeciwiestwie do swojego wpywowego starszego pukownika Émile'a Mayera (z którym jest blisko intelektualnie, uwaajc si za swojego ucznia), de Gaulle nie dostrzega znaczenia lotnictwa, któremu przypisuje jedynie drugorzdn rol: onierze na ldzie otrzymaj od si powietrznych nieocenion pomoc w kamuflau. Dym unoszcy si na ziemi z powietrza w cigu kilku minut kryje rozlege powierzchnie ziemi, podczas gdy szum latajcych maszyn zagusza haas silników gsienicowych. Dopiero w wydaniu z 1944 roku doda zdanie: Ale przede wszystkim uderzajc bezporednio i gboko, lotnictwo staje si par excellence broni, której przytaczajce efekty najlepiej cz si z zaletami awarii i dziaania duych jednostek mechanicznych.
W Paryu de Gaulle zostaje przedstawiony przez Luciena Nachina w sali nonkonformistycznej, która jest skupiona wokó pukownika Mayera , bardzo otwartego emeryta, przychylnego reformie strategii : sztab generalny nie powinien zadowala si strategi defensywn. Linia Maginota . Jednak nie s suchane. Opierajc si na pomysach generaa Fullera i brytyjskiego krytyka wojskowego Liddella Harta , Charles de Gaulle broni wojny ruchowej prowadzonej przez zawodowych onierzy i wspieranej przez pojazdy opancerzone.
Idee i stowarzyszenia polityczne przed wojn
Charles de Gaulle wygosi konferencj na Sorbonie wiosn 1934 r. pod egid koa Fustel de Coulanges , bdcej wizytówk francuskiego Actionu . Pocztkowo pod wpywem tradycji monarchistycznej , Charles de Gaulle, onierz podlegajcy obowizkowi zachowania rezerwy, ujawnia w prywatnej korespondencji swoje niewielkie zainteresowanie parlamentaryzmem i preferuje silny reim, jednoczenie publicznie trzymajc si z dala od antyrepublikanizmu czci armia. Ta nieufno do parlamentaryzmu wyjania, dlaczego Charles de Gaulle czu si blisko Action française przed wojn , zanim odsuno go stanowisko Maurrasa w sprawie porozumie monachijskich. Tak wic Paul Reynaud , który spotka w niewoli w Niemczech siostr generaa de Gaulle, Marie-Agnès Cailliau, zanotowa w swoich notatnikach niewoli, mówic o tym ostatnim: Bardzo szczery, inteligentny i dobry [ona] mówi nam, e Karol by monarchist , którego broni Maurrasa przed swoim bratem Pierrem, dopóki nie mia ez w oczach podczas dyskusji. Ale w czasach monachijskich cakowicie nie pochwala postawy Maurrasa . Podobnie Christian Pineau mówi André Gilloisowi, e genera przyzna mu, e zosta wczony do akcji francuskiej i e wstpi do Republiki, aby nie sprzeciwia si nastrojom Francuzów. Sam bdc lewicowym bojownikiem ruchu oporu, Claude Bourdet zakwalifikowa de Gaulle'a jako prawicowca, od dawna bliski Action Française, który sta si republikaninem dziki mimice. Wedug Edmonda Micheleta de Gaulle by pod wpywem Maurrasa.
Jeli jednak myl Maurrasa wpyna na de Gaulle'a, jest on take uczniem Charlesa Péguya .
W rzeczywistoci odwiedza pukownika Émile'a Mayera , Izraelit, Dreyfusarda i oficera towarzyskiego. Uczestniczy w spotkaniach Jaurèsa przed I wojn wiatow w Lille , bywa take w socjalistycznym Club du Faubourg i ruchach nonkonformistycznych lat 30. (Esprit). Doczy take do Friends of Time Present , grupy aktywistów, którzy wspierali obecny Temps , na co wskazuje Eric Roussel, który jednak zwraca uwag, e de Gaulle nie sta si chadeckim, daleko mu do tego. " Ten tydzie jest rzeczywicie postpowy ruch katolicki i blisko Bruzda od Marc Sangnier , ruchu, która bya korzystna dla Frontu i interwencji Francji u boku hiszpaskich republikanów . Tygodnik Temps Present z zadowoleniem przyjmie nominacj Charlesa de Gaulle'a na stanowisko podsekretarza stanu ds. wojny w swoim najnowszym numerze, jak donosi Centrum Informacji o Gaullizmie , zauwaajc mimochodem, e de Gaulle by take jednym z pierwszych prenumeratorów Sept , kierowanego religijnie tygodnika, którego nastpc by Temps Present .
Charles de Gaulle publikuje w przegldzie wojskowym opracowanie na temat mobilizacji gospodarczej za granic. W poszukiwaniu przykadów dla Francji cytuje m.in. Wochy Mussoliniego, ale te przychylnie studiuje przykad Ameryki Roosevelta. Przyszy genera de Gaulle dokona przeprosin ksiki State reform opublikowanej przez Andre Tardieu w 1934 roku i powiedzie, byy inspirowane przez konstytucji V th Rzeczypospolitej.
W rzeczywistoci przed wojn de Gaulle nie by ideologiem, ale czowiekiem myli, dziaania i ambicji, gotowego zrobi miód ze wszystkiego.
W tym celu zwraca si do polityków o rónych tendencjach, aby da si pozna i realizowa swoje idee. W salonie Mayera pozna prawnika Jeana Auburtina , który twierdzi, e jest jego gównym politycznym mentorem. W rzeczywistoci Auburtin móg przedstawi go Paulowi Reynaudowi (w towarzystwie swojego ówczesnego doradcy, Gastona Palewskiego ), którego de Gaulle regularnie bywa wtedy (w latach 1936-1940 pisa do niego szedziesit razy), i który wprowadzi system pukownika do Palais Bourbon . . Auburtin zapozna go take z innymi postaciami politycznymi bardziej lewicowymi, takimi jak Léo Lagrange (przewodniczcy komisji wojskowej w Izbie Deputowanych) i Marcel Déat , obaj zainteresowani armi zawodow; jeli pierwszy nie zobowie si z lojalnoci wobec Leona Bluma , drugi, który wanie zerwa z przywódc SFIO, zgadza si udzieli mu pomocy (po przegranej w wyborach w 1936 r. i jego pocigu do odwrotnej drogi , Déat nie bdzie ju realnym wsparciem). De Gaulle zapewnia o Déat in, po otrzymaniu egzemplarza Frontu ludowego na przeomie : Déat ma niewtpliwie wielki talent i wysok warto. Za to go winimy. Ale bd cierpliwy, myl, e zobaczymy, jak wraca i idzie bardzo wysoko. » W 1940 roku wysa Déatowi kopi swojego memorandum Nadejcie siy mechanicznej , nadal wykazujc pewne zainteresowanie nim.
Kiedy ksika zostaa opublikowana, Léon Blum wyrazi swoj siln wrogo do idei armii zawodowej pukownika de Gaulle'a w trzech artykuach opublikowanych przez Le Populaire , poniewa obawia si, e zostanie ona wykorzystana przeciwko ludowi, w szczególnoci strajkujcym . I faktycznie, jak wynika z listu wysanego do Paula Reynauda z 1935 roku , de Gaulle w aden sposób nie wyklucza takiej moliwoci. Niektóre fragmenty ksiek wydanych przez pukownika de Gaulle'a wzbudzaj aprobat Action Française .
W 1935 roku de Gaulle zatwierdzi pakt francusko-sowiecki podpisany przez Laval i Stalina, powoujc si na sojusz François I er z muzumanami przeciwko Karola V usprawiedliwi sojusz, aby zapewni przetrwanie kraju uzasadni umow z Rosjanami "jednak straszne mamy dla ich reimu . De Gaulle postanawia zlekceway wady i zbrodnie sowieckiego reimu , zachowujc jedynie teori wroga: jestemy bardzo szczerze z Rosjanami, poniewa oni walcz z Niemcami . Jak Claude Bouchinet-Serreulles mówi , De Gaulle nie przejmowa si Stalina i komunizmu, tylko chce zobaczy sprzymierzecem w walce z hitlerowskimi Niemcami .
Charles de Gaulle w W stron armii zawodowej wyjania, co jest warunkiem realizacji jego idei rezygnacji z powszechnej suby wojskowej na rzecz armii zmotoryzowanej zoonej wycznie z profesjonalistów: Musi pojawi si pan, niezaleny w swoich osdach, niepodwaalny w swoich rozkazach. , przyznany przez opini publiczn. Suga jedynego pastwa, odarty z uprzedze, pogardzajcy klientel, oddany swemu zadaniu, przesiknity dugimi zamiarami, wiadomy ludzi i spraw jurysdykcji, wchodzcy w skad armii, oddany tym, którym dowodzi, czowiek na tyle silny, by narzuca si, na tyle sprytny, by uwie, dostatecznie wielki do wielkiego dziea, taki bdzie minister, onierz czy polityk, któremu kraj bdzie winien nadcigajc ekonomi swej siy. . Stwierdza te: Nie ma przegrupowania, partii, konsula, co nie odwouje si do uzdrowienia, nowego porzdku, autorytetu. Nie ulega wtpliwoci, e w krótkim czasie gra instytucji, podajc za ruchem potrzeb, otwiera pole do zdecydowania. To odwoanie do postaci wielkiego czowieka byo ju obecne w Ostrze miecza , gdzie od 1932 r. wychwala ambitników pierwszej rangi [], którzy nie widz innego powodu, jak tylko odcisn swoje pitno. do wydarze ; w tym dziele stwierdza take: Nie ma si nic wielkiego bez wielkich ludzi, a to dlatego, e tego pragnli. " W ostrzem miecza , on przedstawia ambitny wysoki która niekoniecznie jest onierzem, przynajmniej jeden rywal Louvois , Carnot , albo przynajmniej St. Cyr lub Thiers .
Mimo to Blum stopniowo da si zainteresowa tematem czogów, które póniej wspiera w czasie wojny.
W Ppk de Gaulle zosta przydzielony do 507 th czogów puku opartej na ssiedztwa Lize w Montigny-les-Metz . To konkretne spotkanie z jego narzdziem. Przejmuje tymczasowe dowództwo nastpnie awansuje na pukownika on . Podczas manewrów usiowa narzuci wbrew przepisom swoj koncepcj autonomicznego uycia pojazdów opancerzonych, co przysporzyo mu wrogoci swojego zwierzchnika, generaa Henri Girauda .
Druga wojna wiatowa
Walki
Kiedy wybucha wojna, Charles de Gaulle jest jeszcze pukownik , dowódca 507 th czogów puku (RCC) do Metz . wysa osiemdziesit osobistoci cywilnych lub wojskowych, m.in. Léona Bluma i Paula Reynauda , a take generaów Maurice'a Gamelina i Maxime'a Weyganda , memorandum oparte na dziaaniach w Polsce. Zatytuowany Nadejcie si mechanicznych tekst podkrela potrzeb tworzenia duych autonomicznych jednostek pancernych, a nie rozpraszania czogów w wikszych jednostkach taktycznych, jak zaleca sztab generalny. Trzy dni przed niemieck ofensywCo doprowadzio do szybkiego przeamania frontu francuskiego, pukownik de Gaulle zosta powiadomiony o decyzji dowództwa o powierzeniu 4 e DCR , najpotniejszej z duych jednostek pancernych armii francuskiej ( 364 pancerze ), któr faktycznie przejmuje dowództwo. De Gaulle'a doradza Georges Boris .
Ma misj opóni wroga w regionie Laon w celu uzyskania czasu potrzebnego do wykonania 6 th armii naadowany do blokowania drogi do Parya. Ale jej dywizja pancerna jest wci w trakcie tworzenia, jej jednostki nigdy nie dziaay razem. Poprowadzi jednak z t jednostk kontratak w kierunku Montcornet , na pónocny-wschód od Laon. Jest jednym z nielicznych, którym udaje si chwilowo odepchn wojska niemieckie. Przewidujc szybk klsk armii francuskiej w ofensywie niemieckiej, cywilów i nieuzbrojonych onierzy na drogach, twierdzi, e to wanie w dniu 16 maja to, co [on] by w stanie zrobi, to by tego dnia, w którym [on] go rozwiza. . Po otrzymaniu tylko czci jednostek 4 e DCR, pukownik de Gaulle przypuci 17 maja pierwszy atak 80 czogami, próbujc przeci linie komunikacyjne niemieckich dywizji pancernych . Po osigniciu swoich celów, w tym miasta Montcornet, 4 e DCR, nie majc wsparcia, zmuszony jest do wycofania si przed interwencj wzmacniajc wrogów. Inne jednostki 4 e DCR, które przyczyy si do nowego ataku, mog zosta uruchomione ze 150 czogami, po osigniciu pierwszego celu, zatrzymany przez interwencj lotnictwa szturmowego i niemieckiej artylerii.
, po bitwie pod Montcornet, sztab generalny wysa korespondenta wojennego na przesuchanie de Gaulle'a, który z tej okazji w Savigny-sur-Ardres przeprowadzi pierwsz apelacj radiow majc na celu podniesienie morale Francuzów w wychwalaniu zasug dywizji pancernych, a który koczy si zdaniem: Dziki temu pewnego dnia zwyciymy na caej linii .
zosta tymczasowo mianowany generaem brygady . Ta nominacja, w promocji szeciu pukowników, odpowiada faktowi, e de Gaulle jako dowódca dywizji pancernej od czasów, suy ju jako genera, a jego trzej dowódcy dywizji pancernej (DCR) wszyscy ju s generaami. Budzi satysfakcj Charlesa Maurrasa w Akcji Francuskiej.
Trzy dni póniej , atakuje dwukrotnie, aby zniszczy kiesze, któr wróg zdoby na poudnie od Sommy, niedaleko Abbeville . Pomimo wczeniejszej wypornoci 200 km , które powanie testowanego urzdzenia na 4 th DCR, operacja pozwolia wchon ca kiesze poprzez przechwytywanie 400 niemieckich onierzy, ale nie podj miasto Abbeville. De Gaulle przybywa póniej, aby przekroczy Somm na pónoc od Abbeville, drugi atak nie ma na celu zdobycia miasta, przed wycofaniem si z 4 e DCR.
Te ograniczone wyniki nie przeszkodziy generaowi Weygandowi, dowódcy si zbrojnych, przyzna generaowi de Gaulle bardzo chwalebny cytat jako dowódcy dywizji pancernej w pobliu Abbeville: Wspaniay przywódca odwagi i energii. Zaatakowa swoj dywizj przyczóek Abbeville bardzo mocno utrzymywany przez wroga. Zama opór Niemców i posun si 14 kilometrów przez linie wroga, biorc setki jeców i zdobywajc znaczny materia . Komentujc wojskowe zachowanie de Gaulle'a w terenie, historyk Henri de Wailly ocenia, e on, daleki od bycia szczególnie byskotliwym, pokaza w bitwie te same saboci i t sam niekompetencj co inni dowódcy wojskowi.
Pomidzy i , Wielka Brytania postanawia, bez konsultacji z dowództwem francuskim, wycofa swoj armi poprzez ponowne zaokrtowanie przez Dunkierk wszystkich swoich si ekspedycyjnych liczcych 200 000 ludzi, jak równie 139 229 Francuzów, pozostawiajc reszt armii francuskiej w spokoju, by stawi czoa Niemcom, którzy uchwyci cay ich materia (2472 dziaa, prawie 85 000 pojazdów, 68 000 ton amunicji, 147 000 ton paliwa, 377 000 ton zapasów) i wzi do niewoli pozostaych 35 000 francuskich onierzy.
, szef rzdu Paul Reynaud zwalnia z obowizków Daladiera , a sam peni funkcj ministra wojny.
Misje dyplomatyczne i polityczne
( jedna z gazety Le Matin , 7 czerwca 1940 r.).
Genera de Gaulle zostaje pilnie wezwany do Parya przez Paula Reynauda , przewodniczcego Rady i ministra wojny, aby obj stanowisko ministerialne w jego rzdzie , podsekretarz stanu ds. wojny i obrony narodowej . Charles de Gaulle opuci nastpnie hierarchi wojskow, aby rozpocz karier polityczn. Jej misj jest koordynacja dziaa z Wielk Brytani na rzecz kontynuacji walki. spotyka si z premierem Wielkiej Brytanii Winstonem Churchillem .
Charles de Gaulle opuszcza Pary, który jest ogoszony miastem otwartym i okupowanym przez Niemców. Nastpnie doczy do Orleanu , Briare i Tours .
To moment ostatnich posiedze Najwyszej Rady Poczonej, gdzie Churchill, podczas konferencji w Briare, w której de Gaulle uczestniczy w wanej roli, poniewa jest prawie ministrem wojny, próbuje przekona rzd francuski do kontynuowania wojny. , pomimo cakowitej dezercji armia angielska ponownie zaokrtowaa si w Dunkierce . Genera Weygand prosi o interwencj 25 eskadr myliwskich RAF , którym Anglicy obiecali popchn Francj do wojny, ale Churchill odmawia, poniewa chce zarezerwowa je do obrony przed bezporednim atakiem na terytorium Anglii.
przebywa na misji w Londynie i dyktuje telefonicznie notatk Jeana Monneta do Paula Reynauda zatytuowan Jedno anglo-francuska o unii francusko-brytyjskiej przegosowana tego samego dnia przez Izb Gmin , polegajca na poczeniu armii , w tym marynarki wojennej, terytoria, kolonie i rzd francuski w Imperium Brytyjskim. Twierdzi, e w ramach
Jeden rzd francusko-brytyjski i pan, panie prezydencie, moecie by przewodniczcym francusko-brytyjskiego gabinetu wojennego. "
Po powrocie do Bordeaux z przeraeniem dowiaduje si, e, rezygnacja Prezesa Zarzdu Paula Reynauda, jego zastpienie przez Philippe'a Pétaina. Tego samego dnia powoanie generaa Weyganda , ówczesnego szefa sztabu armii, na stanowisko ministra obrony narodowej i wojny byo dzwonem pogrzebowym dla ministerialnych ambicji de Gaulle'a. Przeniesienie uprawnie szefa rzdu na Pétaina dopiero nastpnego dnia, de Gaulle nadal by czonkiem rzdu Reynauda i powiedzia sobie, e nie ryzykuje opuszczajc Francj.
Przedstawiciel Churchilla przy rzdzie francuskim, genera Edward Spears , przyby do Bordeaux, aby przekona Paula Reynauda i Georgesa Mandela do przyczenia si do Londynu, jak planowano dla Unii Francusko-Brytyjskiej , ale bez powodzenia. Zamierzali wyruszy do Afryki Pónocnej na pokadzie Massilii . Nie ma ju roli do odegrania w nowym rzdzie, a Paul Reynaud zleci mu przekazanie przez swojego byego szefa sztabu Jeana Laurenta 100 000 franków zabranych z tajnych funduszy na jego logistyk w Londynie, De Gaulle'a i jego adiutanta Geoffroya Chodron de Courcel , poprosi generaa Spearsa , aby po wielu wahaniach wyruszy z nim na flaminga de Havilland, który lecia do Londynu na, jednoczenie dajc wiar w porwanie.
Apel z 18 czerwca 1940 r
Rzd brytyjski bezskutecznie próbowa przekona Paula Reynauda do przeniesienia rzdu francuskiego do Wielkiej Brytanii z Georgesem Mandelem , byym ministrem kolonii, który zosta ministrem spraw wewntrznych, który sam wystpiby z apelem o kontynuowanie walk z wszelkimi rodkami Cesarstwa Francuskiego. Uchodcy w Bordeaux wraz z rodzinami, aby uciec przed niemieck inwazj, zarekwirowali liniowiec Massilia , który mia odpyn do dla Afryki Pónocnej.
De Gaulle przygotowuje si mówi do oficerów i onierzy na francuskim Radio London BBC .
Minister Spraw Zagranicznych Lord Halifax nie by zwolennikiem tego apelu, poniewa chcia unikn utrudniania rzdowi Pétaina negocjacji w sprawie rozejmu, który byby jak najbardziej korzystny dla aliantów. Przez cay dzieBrytyjska Rada Ministrów omawia tekst De Gaulle'a. Brytyjski gabinet próbuje przeciwstawi si tej radiowej interwencji, ale wydaje si, e pozwolio na to poparcie Winstona Churchilla .
Po obiedzie z Duffem Cooperem , brytyjskim ministrem informacji, genera de Gaulle musi uczyni swój tekst bardziej neutralnym: brytyjski gabinet wojenny chce oszczdzi Philippe'a Pétaina , szefa francuskiego rzdu, którego kierunku jeszcze nie zna. Pétain nie jest wymieniony w przemówieniu, a pierwsze zdanie przemówienia odnosi si do zdrady nowego rzdu, który nawiza kontakt z wrogiem, aby przerwa walki. ' zostaje równie skrelony i zastpiony przez:
Rzd francuski zapyta wroga, na jakich honorowych warunkach moliwe jest zawieszenie broni. Powiedzia, e jeli te warunki s sprzeczne z honorem, godnoci i niepodlegoci Francji, walka musi by kontynuowana. "
Ten dugo ukryte modyfikacja znika w Dzienniku Biuletynie Si Wolnej Francji z, w pierwszym numerze Journal officiel de la France libre on, nastpnie w Mémoires de guerre i we wszystkich zbiorach przemówie generaa de Gaulle'a, które kontynuuj apel od skrelonego zdania, które doskonale opisuje sytuacj eksmisji, której dowiadcza wówczas De Gaulle:
Przywódcy, którzy od wielu lat stoj na czele armii francuskich, utworzyli rzd.
Ten rzd, zarzucajc pokonanie naszych armii, skontaktowa si z wrogiem, aby zaprzesta walki. "
Brak nagrania rozmowy radiowej , jej tekst jest czsto mylony z tekstem rozmowy z, lub z nagran jeszcze inn rozmow dla wiadomoci filmowych, zarówno ze synnym plakatem przyklejonym na ulicach Londynu 5 sierpnia 1940 r.
Rzd francuski zapyta wroga, na jakich honorowych warunkach moliwe jest zawieszenie broni. Powiedzia, e jeli te warunki s sprzeczne z honorem, godnoci i niepodlegoci Francji, walka musi by kontynuowana .
[] Z pewnoci bylimy, jestemy przytoczeni mechaniczn si wroga na ziemi iw powietrzu. Nieskoczenie wicej ni ich liczba, to czogi, samoloty, taktyka Niemców zmuszaj nas do odwrotu. To czogi, samoloty, taktyka Niemców zaskoczyy naszych przywódców do tego stopnia, e sprowadzili ich tam, gdzie s dzisiaj. []
Francja nie jest sama [] ma za sob ogromne imperium. Moe poczy siy z Imperium Brytyjskim, które utrzymuje morze i kontynuuje walk. Podobnie jak Anglia, moe bez ogranicze korzysta z przemysu Stanów Zjednoczonych. []
Ja, genera De Gaulle, obecnie w Londynie, zapraszam francuskich oficerów i onierzy, którzy s na terytorium brytyjskim lub przyjedaj tam z broni lub bez broni, aby si ze mn skontaktowali. Cokolwiek si stanie, pomie francuskiego oporu nie moe zgasn i nie zganie. "
We Francji apel z 18 czerwca mona wysucha 19 godz . Wzywa wszystkich oficerów i onierzy, którzy przebywaj na terytorium brytyjskim lub mog tam by, aby przyczyli si do niego i kontynuowali walk. Ten tekst jest pocztkiem mitu, który czyni generaa ojcem ruchu oporu, gdy ten nie zda sobie sprawy z zainteresowania wewntrznego ruchu oporu a do 1941 r.
BBC przekazaa prasie tekst Ministerstwa Informacji (MOI), jest on opublikowany w The Times of, strona 6 kol. 3 i Daily Express oraz przez kilka francuskich dzienników regionalnych, Le Petit Provençal na pierwszej stronie ( kolumny 5 i 6 ) jego rodowego wydania w Marsylii. Bardzo niewiele osób pamita, e syszao to przemówienie, a nawet zauwayo to w prasie. [ref. niezbdny]
Sankcje
Akcje De Gaulle'a w Londynie prowadzone s bez nakazu misji. Genera Weygand, który jest ministrem wojny i jego zwierzchnikiem hierarchicznym, nakazuje mu powrót z Londynu i tymczasowo anuluje awans do stopnia generaa. , Prezydent Republiki Albert Lebrun wydaje dekret o skazaniu pukownika de Gaulle'a na przymusow emerytur w ramach kary dyscyplinarnej i postawieniu go przed Rad Wojenn, która skazuje go na do czterech lat wizienia i utraty obywatelstwa francuskiego.
Jeden miesic po ataku na Mers el-Kebir i ataku na Richelieu przez Fairey Swordfish z lotniskowca HMS Hermes (The), a gdy De Gaulle przygotowywa atak na Dakar , zosta oskarony o zdrad, atak na zewntrzne bezpieczestwo pastwa, dezercj za granic w czasie wojny na terytorium w stanie wojny i oblenia »I skazany na Clermont -Ferrand wczonyna kar mierci, degradacj wojskow i konfiskat majtku ruchomego i nieruchomego. Jego pozbawienie obywatelstwa francuskiego potwierdza dekret z dnia.
Wolna Francja
Z Londynu de Gaulle tworzy, a nastpnie kieruje Siami Wolnej Francji . Jest rozpoznawany przez Winstona Churchilla przywódc Wolnych Francuzów on. Ale jego cel sta si znacznie bardziej ambitny ni utworzenie legionu ochotników, którzy mieli kontynuowa walk u boku Imperium Brytyjskiego. Dla de Gaulle'a jest to kwestia zignorowania podpisanego traktatu rozejmowego i kontynuowania ustalonego projektu Paula Reynauda , utrzymania Francji w wojnie przeciwko Hitlerowi , poprzez stworzenie armii i kontr-pastwa wyposaonego we wszystkie atrybuty suwerennoci i legitymacji, i która daje sobie baz terytorialn poprzez zgromadzenie francuskich terytoriów imperium kolonialnego, przyszej platformy rekonkwisty.
Od pocztku lata 1940 r., zaczynajc od prawie zera i z pomoc kilku ochotników, de Gaulle pooy w ten sposób podwaliny pod marynark wojenn ( FNFL ), lotnictwo ( FAFL ), siy ldowe ( FFL ), wywiad serwis ( pukownika Passy za BCRA , szybko aktywny we Francji metropolitalnej). Lorraine krzy proponowany przez admiraa Muselier staje si jego symbolem. Statuty prawne Wolnej Francji i jej stosunki z rzdem angielskim ustala prawnik René Cassin . Wolna Francja wkrótce ma swój bank, swój dziennik urzdowy, swoje odznaczenia genera funduje w Brazzaville Zakon Wyzwolenia z, aby uhonorowa swoich towarzyszy . Powstay wolne francuskie komitety dziaajce na caym wiecie, które próboway zmobilizowa Francuzów za granic, opini publiczn i rzdy do de Gaulle'a. Zorganizowa tam równie Rad Obrony Cesarstwa 27 padziernika, po swoim manifestu w Brazzaville.
Opublikowane przez Instytut Bada Problemów ydowskich w, ten antysemicki plakat przedstawia de Gaulle'a bez twarzy, zredukowanego do roli radiostacji w subie tradycyjnych karykatur zamonych ydowskich kapitalistów w cylindrach .
We Francji de Gaulle zosta dwukrotnie skazany zaocznie . W Wielkiej Brytanii natomiast znalaz poparcie Winstona Churchilla, ale take parlamentu, prasy i opinii publicznej, wdzicznych dzielnym Francuzom za to, e stanli przy swoim kraju w najgorszym momencie zagroenia. To poparcie, podobnie jak opinia amerykaska, okazao si póniej bardzo cennym atutem podczas napi z Londynem i Waszyngtonem.
Przekonany o strategicznym znaczeniu imperium kolonialnego, de Gaulle ogosi 30 czerwca 1940 r. zamiar utworzenia Rady Obrony Imperium i wystosowa apel do wszystkich urzdników cywilnych i wojskowych w koloniach, wzywajc ich do zjednoczenia si w ruchu oporu . Najpierw zbieraj si tylko wyspiarskie terytoria Pacyfiku, odizolowane w australijsko-brytyjskim rodowisku geopolitycznym Nowe Hebrydy, potem Polinezja i Nowa Kaledonia oraz francuskie Indie. 26 sierpnia 1940 r. gubernator Félix Eboué dokona rajdu Czadu , równie na granicy terytoriów brytyjskich (Anglo-Egipski Sudan i Nigeria) , i po kilku przewrotach wojskowych de Gaulle przej kontrol nad reszt. Francuska Afryka Równikowa . To wanie w nastpstwie tych szybkich wieców próbowa przechyli francusk Afryk Zachodni na stron Wolnej Francji. Nieudana operacja w Dakarze przerodzia si w konfrontacj floty Vichy z brytyjsk w dniach 23-25 wrzenia 1940 r. Po tym niepowodzeniu prawie cae Imperium francuska Afryka Zachodnia, Afryka Pónocna, Lewant, Madagaskar, Dibuti, Indochiny i Antyle które si zamykaj na de Gaulle'a, czasem zaciekle i przez dugi czas. Mimo wszystko, niewielka posiado kolonialna, któr ma do dyspozycji, oferuje mu zaplecze terytorialne i ludzkie, które pozwala mu na poruszanie si.
De Gaulle stoi na czele Francuskiego Komitetu Narodowego od. Ale przede wszystkim zapewnia, e Francja pozostanie obecna w alianckim obozie, poprzez swoje Siy Wolnej Francji (FFL), które walcz z armi Vichy na rónych frontach. Ponadto w latach 1941-1942 stymulowa i uzyska mobilizacj wewntrznego oporu dziki pukownikowi Passy'emu , Pierre'owi Brossolette'owi i Jeanowi Moulinowi . The Francuski Komitet Narodowy zaproponowa rzd brytyjski, który go przyj, aby zmieni oficjaln nazw France bezpatny ruchu do bojownika Francji , w celu zintegrowania opór wewntrzny.
Wiele czynników sprzeciwiao si zblieniu oporu wewntrznego i si wolnej Francji. W La France de Vichy , Robert Paxton zauwaa, e w 1940 roku, wiele lewicowych odporno bojownicy chcieli zobaczy odpowiedni liderem w tej onierza którego niesusznie uwaa si za blisko Akcji Francuskiej , i który w 1940 roku zosta otoczony. Przez Francuzów darmo na rzecz zmiany reimu. Wedug Jeana Pierre-Blocha , Christiana Pineau , Henri d'Orléans (hrabiego Parya), a nawet gaullisty Pierre'a Lefranca , schodzenie do Republiki równie miaoby jedynie charakter taktyczny. I odwrotnie, wielu prawicowych bojowników ruchu oporu zarzuca mu jego wyrany sprzeciw wobec Vichy chyba e wol, jak Marie-Madeleine Fourcade , mie relacje tylko z brytyjskimi tajnymi subami. Rola radia, które pozwala De Gaulle'owi by gosem Francji i jego polityczna akceptacja powrotu do republiki, pozwalaj Jeanowi Moulinowi na uznanie go za lidera przez wikszo sieci, w tym komunistów.
Od 1940 roku de Gaulle nigdy nie przesta broni interesów Francji, w czasie wojny i po konflikcie. w ten sposób uzyskuje od Churchilla podpisanie Porozumienia Warcabowego , na mocy którego Zjednoczone Królestwo zobowizuje si do ochrony integralnoci wszystkich posiadoci francuskich oraz do cakowitego przywrócenia niepodlegoci i wielkoci Francji. Rzd brytyjski zobowizuje si ponadto do sfinansowania wszystkich wydatków Wolnej Francji, ale de Gaulle upiera si, e sumy te stanowi zaliczki podlegajce zwrotowi, a nie darowizny, które rzucayby cie, jakkolwiek saby by nie by, na niezaleno Francji i jej organizacj.
Pomimo relacji zaufania przypiecztowanej przez traktaty midzy Churchillem a de Gaulle'em, stosunki midzy tymi dwoma panami byy czasami napite, utrudniane przez anglofobi, któr przejawia genera w latach 20. i 30. XX wieku . Churchill zwraca si do de Gaulle'a [Kiedy] : Ale ty nie jeste Francj! Jestecie walczc Francj, my to wszystko zapisalimy - odpowiedzia de Gaulle natychmiast:
Dziaam w imieniu Francji. Walcz u boku Anglii, ale nie w imieniu Anglii. Wypowiadam si w imieniu Francji i odpowiadam przed ni. "
Churchill nastpnie abdykuje, wypowiadajc: Miaem nadziej, e bdziemy mogli walczy rami w rami. Ale moje nadzieje zostay rozwiane, poniewa jeli jeste tak wojowniczy, e nie zadowala ci walka z Niemcami, Wochami i Japoni, chcesz take walczy z Angli i Ameryk De Gaulle nastpnie przeformuowuje debat, precyzujc:
Uwaam to za art, ale nie jest to w najlepszym gucie. Jeli jest jeden czowiek, na którego Anglicy nie maj nic do zarzucenia, to jestem nim ja. "
Byli bliscy rozbicia si w 1941 r. w sprawie Syrii, a nastpnie w 1942 r. w sprawie wezwania jej do Algieru po ldowaniu aliantów w Afryce Pónocnej ( Operacja Pochodnia ).
Bardziej problematyczne s relacje z Franklinem Delano Rooseveltem . Amerykaski prezydent, osobicie frankofil, by rozczarowany upadkiem Francji w 1940 roku i ochodzony w stosunku do De Gaulle'a porak jego firmy przed Dakarem (koniec). Francuscy antygaullistowie s liczni w Waszyngtonie, na przykad byy sekretarz generalny Quai d'Orsay Alexis Léger ( Saint-John Perse ), który opisuje go jako dyktatora-ucznia. Prezydent jest te bardzo le informowany o sytuacji we Francji przez amerykaskiego ambasadora w Vichy (do miesica), admira Leahy . Dlatego nie ma zaufania do de Gaulle'a. Sowo od De Gaulle'a do Churchilla czciowo wyjania francuski stosunek do Ameryki: Jestem zbyt biedny, by si kania. Co wicej, w przeciwiestwie do generaa, który w duej mierze opiera si na Cesarstwie Francuskim, amerykaski prezydent jest gboko wrogo nastawiony do systemu kolonialnego. Roosevelt planowa uczyni z Francji pastwo sabe, a projekt alianckiego wojskowego rzdu terytoriów okupowanych (AMGOT) poszed bardzo daleko w tym kierunku, traktujc Francj raczej jako pokonane ni jedno ze zwyciskich mocarstw. Nienawi Roosevelta bya tak ekstrawagancka (w najgorszym wypadku uwaa de Gaulle'a za przyszego tyrana, w najlepszym za za oportunist), e nawet jego zastpcy w kocu poczuli si uraeni, w tym sekretarz stanu Cordell Hull, który ostatecznie stan po jego stronie u boku Wolnej Francji i jej przywódcy.
Do 1943 r. rzdy emigracyjne w Anglii zadowalay si dobrossiedzkimi stosunkami z gaullistami. Jest tak dlatego, e wszystkie te rzdy, które byy legalne, uwaay si za zainstalowane w lepszej sytuacji ni gaullistowie, którzy w rzeczywistoci byli dysydentami w porównaniu z rzdem Pétaina, który Francuzi zainstalowali na pocztku w warunkach uznanych za legalne. wielkie moce. Ta sytuacja rozwijaa si powoli. Jednak w 1943 r. belgijski rzd na uchodstwie Huberta Pierlota i Paula-Henri Spaaka przyspieszy ruch i jako pierwszy oficjalnie uzna wolnych Francuzów i de Gaulle'a za jedynych legalnych przedstawicieli Francji. Rzd angielski, w tym przypadku Anthony Eden , bliski przyjaciel Churchilla, próbowa odwie Belgów, obawiajc si, e ich inicjatywa posuy za wzór dla innych rzdów na uchodstwie. Interweniowali sami Amerykanie, uwaajc, e mog wykorzysta belgijsko-amerykaskie stosunki handlowe do wywarcia presji na Belgów (zwaszcza w zakresie zamówie na uran z Konga Belgijskiego). Nic nie pomogo. Mimo nacisków brytyjskich i amerykaskich Spaak oficjalnie poinformowa, e Belgia uznaa zatem rzd Pétaina za pozbawiony legitymacji, a Komitet Wolnych Francuzów, póniej Tymczasowy Rzd Francji, jako jedynych uprawnionych do legalnego reprezentowania Francji.
Wyzwolenie Francji i jej kolonii
Pomimo wykluczenia go przez Roosevelta z amerykasko-brytyjskiego ldowania w Afryce Pónocnej ( Operacja Torch ), a zwaszcza pomimo wsparcia udzielonego przez Stany Zjednoczone admiraowi François Darlanowi , a nastpnie generaowi Henri Giraudowi , de Gaulle zdoa zdoby przyczóek w Algierze w. Francuski Komitet Narodowy poczy si z francusk cywilnych i wojskowych Komendanta Gównego, kierowanego przez Giraud , aby utworzy Narodowy Francuski Komitet Wyzwolenia (CFLN), którego Giraud i de Gaulle jednoczesnego krzesa. Ale w cigu kilku miesicy de Gaulle zmarginalizowa Girauda w CFLN, zanim go wyrzucipoprzez utworzenie nowego rzdu i zapewnienie sobie pozycji jedynego przywódcy politycznego sprzymierzonych si francuskich. Siy Wolnej Francji poczyy si z Armi Afrykask pod dowództwem Girauda: Francuska Armia Wyzwolenia , zoona z 1 300 000 onierzy, wzia udzia w walkach u boku aliantów. w Algierze CFLN staje si Tymczasowym Rzdem Republiki Francuskiej (GPRF).
Po desantu w Normandii ,, genera de Gaulle stawia stop na terytorium francuskim na play Courseulles-sur-Mer w Normandii ,, schodzc z torpedowca La Combattante . Uda si do Creully, aby spotka si z generaem Montgomerym , który zaoy swoj kwater gówn na trawniku Château de Creullet . Tego samego dnia wygosi pierwsze przemówienie Bayeux, a Francuzi odkryli jego imponujc sylwetk (mia 1,93 m wzrostu ).
Sia i szybko, z jak genera de Gaulle przywróci autorytet rzdu narodowego, moe uniemoliwi utworzenie planowanego przez Amerykanów AMGOT , który zmusiby Francj do uwolnienia pastwa zarzdzanego i okupowanego przez zwycizców.
Trasa w generaa de Gaulle'a nie jest do koca jasne; zawiera niecisoci, a nawet niespójnoci w zalenoci od róde. jest w Cherbourgu . Spotyka generaa Eisenhowera w Tournières . Przechodzi przez Coutances, Avranches, Fougères, by dotrze do Rennes . medytuje w Paimpont przy grobie matki. , przebywa w Laval , gdzie wygasza standardowe przemówienie po przemówieniu Bayeux. Nastpnie uda si do Meslay-du-Maine , Sablé, Le Mans, a nastpnie thenLa Ferte-Bernard, Nogent-le-Rotrou, Chartres i wreszcie dotar do Rambouillet do 18 wieczorem .
2 th Armored Division of General Leclerc wyzwolony Pary naa ten otrzymuje kapitulacj von Choltitza . Tego samego dnia genera de Gaulle wróci do Ministerstwa Wojny na rue Saint-Dominique w Paryu , gdzie zajmowa stanowisko zajmowane do, co oznaczao, e Vichy byo nawiasem i e Republika nigdy nie przestaa istnie. Nastpnie udaje si do ratusza , gdzie wygasza przemówienie, w którym podkrela zasadnicz rol, jak Francuzi odgrywaj dla wasnego wyzwolenia. Nastpnego dnia,triumfalnie schodzi na Pola Elizejskie i kwitnie grób Nieznanego onierza . Ludzie w gbinach przejawiaj nieopisany entuzjazm.
GPRF przenosi si do Parya . powstaje rzd jednoci narodowej pod przewodnictwem generaa de Gaulle'a. Konstytuanta zostaje wybrany w, sze miesicy po zakoczeniu wojny.
De Gaulle wygasza swoje przemówienie po wyzwoleniu Parya .
Wraz ze swoj wit paradowa na Polach Elizejskich po wyzwoleniu Parya in.
De Gaulle wygasza przemówienie w Cherbourgu ,.
Rzd Tymczasowy Republiki Francuskiej
Dugo po innych krajach europejskich Francuzki uzyskay prawo do gosowania, po raz pierwszy wykorzystane w wyborach samorzdowych 1945 roku . Dla profesor historii na Uniwersytecie w Angers Christine Bard : W jej pamitnikach prawo do gosowania ma trzy linie. Mia tradycyjne pogldy na temat roli kobiet, nawet jeli nie zatrzyma, aby zaakceptowa ide obywatelstwa kobiet, tym bardziej wywrotowy ni XIX th wieku. "
Inne reformy pojawiajce si w tym samym programie zostay podjte w okresie wyzwolenia: nacjonalizacje (w tym Banque de France ), ustanowienie monopolu obowizkowego ubezpieczenia zdrowotnego, jakim jest ubezpieczenie spoeczne ( Alzacja i Mozela zachowaj system ubezpiecze zdrowotnych ustanowiony przez Bismarcka ). Nale do nich dania SFIO , Francuskiej Partii Komunistycznej i Ludowego Ruchu Republikaskiego (MRP), które byy najbardziej reprezentowanymi siami politycznymi w Narodowej Radzie Oporu.
Przewodniczcy Rzdu Tymczasowego, ale nie zgadzajc si ze Zgromadzeniem Ustawodawczym w sprawie koncepcji pastwa i roli partii, genera de Gaulle rezygnuje w sprawie kredytów wojskowych na rzecz przewodniczcego Zgromadzenia Narodowego Félixa Gouina ,. Wypeni misj, któr sobie powierzy : wyzwoli terytorium, przywróci republik, zorganizowa wolne i demokratyczne wybory, przeprowadzi modernizacj gospodarcz i spoeczn. W tym okresie sprawowa skutecznie funkcj równorzdn z funkcj gowy pastwa . 8 kwietnia 1946 roku otrzyma list od Edmonda Micheleta , proponujcy mu ustalenie swojej pozycji w armii i informujcy, e Félix Gouin pragnie podnie go do godnoci marszaka Francji . Charles de Gaulle odmawia, mówic, e niemoliwe jest uregulowanie sytuacji absolutnie bezprecedensowej .
Polityka kariera podczas IV th Rzeczypospolitej
de Gaulle ujawnia swoj wizj politycznej organizacji silnego demokratycznego pastwa w Bayeux w Normandii w synnym przemówieniu ; ale nie jest przestrzegany. Nastpnie zainaugurowa swoje synne przejcie przez pustyni do 1958 r., daty jego powrotu do wadzy.
Zaoenie RPF
W 1947 zaoy ruch polityczny, Rassemblement du peuple français (RPF), aby przeksztaci francusk scen polityczn, walczy z ekskluzywnym reimem partyjnym, przeciwstawi si postpowi komunizmu i promowa now reform konstytucyjn faworyzujc wadz wykonawcz. Oferuje równie trzeci ciek ekonomiczn (towarzystwo kapitaowo-pracownicze). RPF równie zajmuje tematy z najbardziej tradycyjnych prawej: kolonialny ultra konserwatyzm (krytykuje a budowy ogólnoksztaccych szkó w Madagaskarze ), zjadliwego antykomunizmu (wydobywajca obawy zaliczki komunizmu w kraju). Francuskiego Unii i Indochin), a nawet, przynajmniej do 1950 r., pobaliwo wobec Philippe'a Pétaina. Jednak deklaracje pukownika Rémy'ego rehabilitujcego rol Pétaina zostan natychmiast zdementowane przez generaa de Gaulle'a, ale nie inicjatyw Terrenoire'a , proszcego o jego amnesti. Prawd jest, jak przypomina nam historyk René Rémond (w Les Droites en France ), e to w imi pojednania narodowego w latach 1949 i 1950 ten sam genera de Gaulle baga o powikszenie starego czowieka. -pi lat ".
Partia zrzeszaa bojowników ruchu oporu (m.in. Jacquesa Chaban-Delmasa ), ale take takich wybitnych postaci, jak Édouard Frédéric-Dupont czy Edmond Barrachin (w latach 30. by dyrektorem komitetu centralnego Francuskiej Partii Spoecznej ). Byym Pétainistom, a nawet byym kolaborantom udaje si uzyska wstp, zwaszcza w sekcjach Indochin i Algierii , w subie policyjnej, w szeregach zwizków robotniczych bliskich RPF i wród burmistrzów wybranych w 1947 r. Niektórzy polemici z partia, w szczególnoci Jean Nocher , stosuj skrajn agresj werbaln. Z tych powodów historyk Henry Rousso (w Le Syndrome de Vichy ) dostrzega w RPF tendencje propetainistyczne, albo zostay oczarowane magi czasownika marszaka, albo byy przekonane o jego wpywie. w opinii publicznej . René Rémond ( Les Droites en France ) woli zbliy RPF do linii bonapartyzmu i bulanizmu , zauwaajc jednoczenie , e RPF jest w historii gaullizmu epizodem najmniej odlegym od " tego , co we Francji zwyko si nazywa " . to faszyzm .
Po wielkim sukcesie w latach 1947-1948 (35% gosów w wyborach samorzdowych w 1947 r., 42% senatorów wybranych w 1948 r.), RPF podupada w latach 1949-1951. Efektywne zarzdzanie imprezami spoecznymi jesieni 1947 r. przez rzd trzeciej siy osabi ruch gaullistowski. Uciekanie si do de Gaulle'a wydaje si wtedy mniej konieczne dla konserwatystów, umiarkowanych i pracodawców. W opozycji RPF spotyka si z prawdziwym ostracyzmem ze strony innych partii politycznych, podtrzymywanym przez odmow gen. de Gaulle'a kompromisu z innymi partiami. W 1951 r. RPF nadal uzyskaa ponad 4 mln gosów (22,3% gosów i 16,8% zarejestrowanych) i 117 deputowanych.
RPF jest nieodwracalnie osabiona ucieczk dwudziestu siedmiu deputowanych: tak wic, wbrew instrukcjom generaa, Édouard Frédéric-Dupont i Edmond Barrachin gosuj za wotum zaufania dla rzdu Antoine Pinaya w 1952 roku., czterdziestu piciu innych zdezerterowao. Gaullici zostali nastpnie podzieleni midzy lojalistów, którzy zaoyli Zwizek Republikanów Akcji Spoecznej (URAS), a pozostaych, którzy przyczyli si do Akcji Republikaskiej i Spoecznej (ARS).
Moc na bok
W wyborach samorzdowych w 1953 r. RPF stracia poow gosów. Nastpnie przechodzi w stan hibernacji. Wybrani gaullici nadal bd uczestniczy z PCF w niepowodzeniu Europejskiej Wspólnoty Obronnej (CED) w 1954 roku, przed ostatecznym snem RPF na temat.
Po klsce wyborczej swojej partii genera de Gaulle wycofa si do Colombey-les-Deux-Églises i napisa swoje Mémoires de guerre . Dla niektórych obserwatorów to nastpne pi lat stanowio jego faktyczn przepraw przez pustyni (patrz wyej).
Powrót do wadzy w 1958 r.
Niestabilno Ministerialna, impotencja z IV th Republika stoi pytanie Algierii, wywoane przez rebeliantów, doprowadzi reim do powanego kryzysu. Politycy wszelkiej maci przychodz yczy powrotu generaa.
komisja czujnoci wzywa do demonstracji przeciwko FLN w Algierze . Powstaje komisja bezpieczestwa publicznego, na czele której stoi genera Massu i której czonkiem jest równie genera Salan . Ten ostatni, popychany przez Léona Delbecque'a , apeluje o powrót generaa de Gaulle'a vive de Gaulle ze szczytu Generalnego Gubernatorstwa, na oczach tumu na. Powstanie narasta i grozi przerodzeniem w wojn domow. Genera mówi, e jest gotowy do przejcia wadzy republiki. Niektórzy postrzegaj t deklaracj jako wsparcie dla armii i zmartwienie. Zapewnia i nalega na potrzeb unii narodowej, a jeli nadal przedstawia si jako regres, oficjalnie nie daje adnej gwarancji ani armii, ani nikomu innemu. Niemniej jednak plan dziaa wojskowych, nazwany Zmartwychwstaniem , zosta ju wprowadzony na wypadek niepowodzenia negocjacji politycznych.
The prezydent Republiki , René Coty , odwouje si do "najbardziej znamienity Francuzów". Charles de Gaulle zgadza si na utworzenie rzdu. Pod presj Zgromadzenie Narodowe inwestuje go w, 329 gosami na 553 gosujcych. Genera de Gaulle staje ostatni przewodniczcy IV th Rzeczypospolitej. Posowie przyznaj mu moliwo rzdzenia w drodze rozporzdzenia przez okres szeciu miesicy i upowaniaj go do przeprowadzenia reformy konstytucyjnej kraju.
Nowa Konstytucja, sporzdzona latem 1958 roku, jest bardzo zbliona do propozycji wysunitych w Bayeux, z silnym kierownictwem. Genera de Gaulle zgadza si jednak, e Parlament powinien mie wiksz wag, ni chcia. W szczególnoci de Gaulle musia zrezygnowa z wyborów Prezydenta Republiki w wyborach powszechnych (centralny element jego systemu konstytucyjnego, który ostatecznie narzuci w 1962 r.).
Konstytucja zostaa przyjta przez referendum na, przy 79,2% odpowiedzi tak. Imperium równie to zatwierdzio, z wyjtkiem Gwinei, która w ten sposób staa si pierwsz francusk koloni w Afryce subsaharyjskiej, która uzyskaa niepodlego . Charles de Gaulle zosta wybrany prezydentem republiki w dniu : on obejmuje urzd nastpujcy.
Pomidzy objciem urzdu przewodniczcego Rady a wyborem na prezydenta republiki Charles de Gaulle w duej mierze zainicjowa polityk, która wyznaczy jego przejcie do wadzy: oprócz chci obdarowania Francji now konstytucj, genera jest zaniepokojony polityki europejskiej Francji (spotkanie z kanclerz Adenauer na), niepodlego kraju od Stanów Zjednoczonych (memorandum zskierowane do prezydenta Eisenhowera ), konsolidacja finansów publicznych (dziaania) i losu Algierii (odmawia wyborów komitetów bezpieczestwa publicznego i wzywa do pokoju dzielnych w).
Wojna algierska
W nastpstwie niepowodzenia w IV th Rzeczypospolitej w Indochinach i Algierii , wybucho powstanie w Algierze i puczystów cywilnych i wojskowych zorganizowa komitet cze publicznej (w odniesieniu do danego Rewolucji Francuskiej )utrzymanie francuskiej Algierii. Wzywaj do powrotu generaa de Gaulle'a. Oddzia algierski zaoony przez ministra obrony Jacquesa Chaban-Delmasa w 1957 roku, kierowany przez Luciena Neuwirtha i Léona Delbecque'a , wywar wpyw na zwolenników Algierii w Republice Francuskiej. Jak donosi Olivier Guichard w Avec de Gaulle (patrz bibliografia), oddzia algierski zajmowa si gównie transmisj: praca nad wpywem bya nadzorowana przez dwóch najbliszych wspópracowników generaa de Gaulle'a, samego Guicharda oraz, w przypadku wojska, Jacquesa Foccarta .
Powstanie sieci francuskich w Afryce
To pod zwierzchnictwem De Gaulle'a utworzono sieci tego, co póniej nazwano Francafrique . Na czele czci swojego gabinetu, powstaej z efemerycznej Wspólnoty Francuskiej , Jacques Foccart utrzymuje bliskie zwizki, nie tylko wspópracy, ale czsto kontroli, z nowymi uprawnieniami pastw afrykaskich, które przystpiy do niepodlegoci , w szczególnoci poprzez umowy o wspópracy wojskowej i finansowej, ale take przez dziaania sub specjalnych. Wyraenie przedkwadratowe jest wtedy powszechne, a te powizania polityczne i gospodarcze zapewniaj wsparcie dyplomatyczne w strategii midzy dwoma blokami de Gaulle'a.
Prezes V th Rzeczypospolitej
Wybory i nominacje
W gaullistowie wygrali wybory parlamentarne i uzyskali wygodn wikszo. Nastpnie de Gaulle zostaje wybrany prezydentem Republiki oraz Wspólnoty Afrykaskiej i Madagaskaru, zdobywajc 78,51% gosów, w wyborach porednich, przez kolegium liczce ponad 80 000 elektorów .
Charles de Gaulle obejmuje urzd prezydenta Republiki w dniu , zastpujc w ten sposób René Coty . Zarzdza konfliktem algierskim , wprowadza now polityk gospodarcz i inicjuje wane dziaania majce na celu rewitalizacj kraju, w szczególnoci dewaluacj o 29% i wprowadzenie nowego franka (o wartoci 100 starych franków), co przywraca grosze , który znikn w 1945 roku.
Debiut w prezydencji
Na arenie midzynarodowej, odmawiajc dominacji Stanów Zjednoczonych jako ZSRR , broni niepodlegej Francji, dysponujcej si uderzenia nuklearnego . To take zapocztkowuje francuski program kosmiczny . Jako czonek zaoyciel Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) zawetowa wejcie Wielkiej Brytanii .
Na stadionie olimpijskim w Grenoble , sta drugi francuski prezydent otwarcia ceremonii olimpijskich na okazji X th gier Winter olimpijskich .
W 2020 roku Charles de Gaulle jest jedynym prezydentem V th Rzeczypospolitej odwiedzilimy wszystkie z francuskich departamentów zamorskich zawarte. Podróuje pocigiem lub samolotem do regionów, a nastpnie odwiedza ich wydziay samochodem rednio na tydzie.
Koniec wojny algierskiej
W sprawie wojny algierskiej de Gaulle po raz pierwszy wzbudzi wielkie nadzieje wród Francuzów w Algierii, którym ogosi w Algierze : " Zrozumiaem ci ". Tego dnia zadba o to, by podczas tego wystpienia nie obiecywa im niczego konkretnego i nie uywa ich hasa integracja ani hasa Francuska Algieria. Gosi on, e od dzisiaj Francja uwaa, e w caej Algierii jest tylko jedna kategoria mieszkaców: s tylko Francuzi z wasnymi prawami. Dopiero w Mustaghanam e, e wypowiedzia sowa: "Niech yje francuska Algieria", wyjtek bardziej ujawniajcy niezgod ni przyja, dla René Rémonda .
Ale przyj take pewne liberalne rodki w kierunku algierskich separatystów: Paix des Braves zaproponowa FLN w, uaskawienia udzielone kilku rebeliantom, w tym Yacefowi Saâdiemu , skazanemu na mier jako byy przywódca FLN podczas bitwy o Algier , formalny oficjalny zakaz stosowania tortur. To równie za de Gaulle'a muzumaskie kobiety w Algierii uzyskay prawo do gosowania, e muzumanie byli postrzegani jako mogcy gosowa na równych zasadach z Europejczykami (dlatego przed uzyskaniem niepodlegoci w 1962 r. wikszo burmistrzów Algierii to sami muzumanie) , lub e zosta mianowany pierwszy muzumaski prefekt Algierii ( Mahdi Belhaddad w Konstantynie ) . De Gaulle osobicie zapowiedzia realizacj planu Konstantyna w tym miecie : plan ten przewidywa w cigu piciu lat redystrybucj 250 000 ha gruntów, budow 200 000 mieszka i stworzenie 400 000 miejsc pracy.
Zostawi swojego premiera, Michela Debré , by oczerni jako komunistyczny manewr potpiajcy raport sporzdzony przez modego Michela Rocarda , który potpia nieludzkie nagromadzenie dwóch milionów cywilów w obozach przegrupowania . Ju w 1959 roku de Gaulle powróci take do klasycznego rozwizania represji militarnych. Latem 1959 roku operacja Lornetki , znana jako Plan Challe'a , zadaa FLN najcisze ciosy w caym kraju. Aby mie pewno, de Gaulle szybko zdali sobie spraw, e to nie byo moliwe, aby rozwiza konflikt przez proste zwycistwo militarne, a jesieni 1959 roku zacza si porusza w kierunku rozwizania, które nieuchronnie prowadz do niezalenoci od Algierii . Jednak do zimy 1961/62 zdecydowa si kontynuowa wojn, kosztem licznych ofiar i, wedug dziennikarza Rémi Kauffera , wzrostu stosowania tortur. Do koca 1961 roku walka z FLN toczya si z takim samym zapaem, a nawet wikszym ni dotychczas. Wedug Constantina Melnika , specjalnego doradcy Michela Debré, odpowiedzialnego za koordynacj tajnych sub, w latach 1958-1961 miao miejsce okoo 500 zabójstw politycznych.
Nie wiadomo, kiedy de Gaulle zrozumia, e niepodlego bya jedynym sposobem wyjcia z konfliktu, który kosztowa ludzi, pienidze i midzynarodowy presti. Zwaszcza, e traci poparcie krewnych i byych kombatantów walczcych o francusk Algieri. Édouard Lebas pisze w tym celu:w Combat : yjemy od tego czasu o najwikszym oszustwie w historii i od tego czasu na najwikszym oszustwie. Przyczyn za jest wytrwaa, cho znakomicie zakamuflowana wola generaa de Gaulle'a. Musimy zatem zadenuncjowa masom, bez podstpów i bez wykrtów, osob odpowiedzialn za zo, od którego wymiera Rzeczpospolita i Wolno . W 1961 roku de Gaulle poleci Alainowi Peyrefitte ponowne sporzdzenie planu podziau Algierii, prawdopodobnie w celu wywarcia nacisku na FLN . Temu samemu Alainowi Peyrefitte tumaczy ju w 1959 r., e integracja Algierii z Francj, broniona przez partyzantów francuskiej Algierii, jest utopi: dwa kraje tak odlege kulturowo i tak rónice si poziomem ycia nie s przeznaczone do utworzenia jednego. Nie wspominajc ju o tym, e ze wzgldu na wzrost demograficzny muzumanów otworzyoby to drzwi dla ich masowej imigracji do Francji kontynentalnej, wykraczajc daleko poza zwyke tradycyjne napywy obcych populacji, które musz poczy si z francuskim tyglem: Moja wioska stan Colombey-les-Deux- meczetów ! "
Poniewa de Gaulle mówi o samostanowieniu Algierii. Jeli chodzi o kraje francuskiego imperium kolonialnego, które wanie uzyskay niepodlego, gowa pastwa miaaby strategi ustanowienia administracji, która broniaby politycznych i gospodarczych interesów Francji.
W odwoanie krytykujcego jego polityk generaa Jacquesa Massu spowodowao zerwanie z Francuzami w Algierii i wzniesienie barykad w centrum Algieru. Pomimo tego powstaczego klimatu, de Gaulle ostatecznie uchylony przez zarzdzenie zThe kara deportacji . Wjednak referendum masowo potwierdza jego polityk po obu stronach Morza ródziemnego.
Z poboru wojska , on udaremnione w puczu generaów w Algierze w. Cztery dni wystarcz, by rozgromi kwarteron generaów w stanie spoczynku, napitnowany w jednym z jego najsynniejszych przemówie. Ta postawa wywoaa silny opór w niektórych grupach nacjonalistycznych, a de Gaulle by zmuszony stumi powstania Pied Noirs w Algierii.
Jest celem organizacji terrorystycznych, takich jak Tajna Organizacja Zbrojna (OAS), która nazywa go Wielk Zohr. Metropolia staje si wówczas obiektem kilku fal ataków dokonywanych przez OAS. Admira Pierre Lacoste , byy dyrektor DGSE , owiadczy w 1992 roku w wywiadzie dla gazety The Nation , e pewne elementy sieci Gladio byy zaangaowane w dziaalno terrorystyczn przeciwko generaowi de Gaulle'owi i jego polityce w Algierii.
W noc w FLN organizuje demonstracj zakazan przez wadze francuskie. Demonstranci protestuj przeciwko godzinie policyjnej naoonej we Francji kontynentalnej na obywateli Afryki Pónocnej. Ta demonstracja jest zaciekle tumiona. Prefekt policji Maurice Papon obejmuje swoich funkcjonariuszy policji i rzd wszystkich swoich urzdników. Wedug raportu rzecznika generalnego Jeana Gerominiego, wygoszonego dnia, co najmniej 48 utonoby w nocy z 17 na 18 padziernika , nie liczc tych, którzy zginli w wyniku odniesionych ran lub warunków internowania. Wedug historyka i redaktora Alaina-Gérarda Slamy i Lindy Amiri (którzy przeszli przez archiwa komendy gównej policji), cakowita liczba jest rzdu stu ofiar (L. Amiri ma 100 niektórych zabitych i 31 zaginionych ). Uwagi poczynione przez de Gaulle'a w Radzie Ministrów kilka dni po tragedii znane s dziki notatkom jego ministra Louisa Terrenoire'a, opublikowanych przez Erica Rossela.
Kilka miesicy póniej, podczas zakazanej demonstracji na, omiu demonstrantów zostaje zabitych przez siy policyjne na stacji metra Charonne, a kolejny umiera w szpitalu. Wedug historyka Jean-Paula Bruneta , Charles de Gaulle jest tak samo odpowiedzialny za t tragedi jak minister spraw wewntrznych Roger Frey , prefekt policji Maurice Papon , i caa hierarchia policji. Jednym z powodów jest, wyjania J.-P. Brunet, autorytaryzm generaa. Wedug historyka Alaina Dewerpe , dyrektora studiów w École des Hautes Etudes en Sciences Sociales, masakra Charonne jest tylko logiczn konsekwencj habitusu wadzy De Gaulle'a i gaullistów w sytuacji wojny algierskiej.
Jeli chodzi o organizacj terrorystyczn OAS , jest ona represjonowana bezwzgldnymi rodkami: doranymi egzekucjami, torturami, równoleg policj, która nie waha si rekrutowa bandytów, takich jak Georges Boucheseiche i Jean Augé . Bezpieczestwo sdu pastwowego jest tworzony w potpienia przywódców, którym kilka lat póniej objto amnesti (Sd kontynuowa nastpnie sdzenie terrorystów, a do jego stumienia, w ). W 1962 r., w nastpstwie porozumie z Evian , w Algierii ogoszono zawieszenie broni. Genera de Gaulle mia niepodlego Algierii przyjte przez referendum , skutecznie.
Bardzo zirytowany masowym zgromadzeniem Pieds-Noirs do OPA, w czasie, gdy wywouje fal terroru i spalonej ziemi w Algierii, de Gaulle nie ma ani sowa wspóczucia ani publicznie, ani prywatnie dla losu miliona Francuzi repatriowani z Algierii w w nastpstwie niestosowania umów Evian przez stron algiersk.
Dzie po podpisaniu porozumie z Evian wojska posikowe armii francuskiej, harkis , zostay rozbrojone przez Francj i porzucone na miejscu. Rzd sprzeciwia si repatriacji wikszoci z nich i zabrania oficerom armii pomagania im w dotarciu do Francji, poza ramami ogólnego planu repatriacji . , w Radzie Ministrów, gdy rozpoczy si masakry pieds-noirs i harkis, Charles de Gaulle sprzeciwi si wycofaniu harkis we Francji. Kilkadziesit tysicy zostao nastpnie torturowanych i zmasakrowanych.
W premiera Michela Debré zastpuje Georges Pompidou , atego samego roku de Gaulle proponuje zmian konstytucji, aby umoliwi wybór prezydenta w powszechnych wyborach bezporednich , aby wzmocni jego legitymacj do bezporedniego rzdzenia. Reforma konstytucji, pomimo sprzeciwu z dnia Parlamentu , caa lewej i dobrej czci prawej strony, atwo zaakceptowane podczas referendum z z 62,25% tak.
W The Zgromadzenie Narodowe gosuje wotum nieufnoci wobec rzdu Pompidou , ale ogólne odmawia rezygnacji przedstawione mu przez premiera i zdecyduje si rozwiza Zgromadzenie. Nowe wybory wzmacniaj gaullistowsk wikszo parlamentarn.
Zbrojna opozycja
Atak Petit-Clamart
35-year- stary polytechnician technika o nazwie Jean Bastien-Thiry uwaa polityk algierskiej genera de Gaulle, aby by polityka opuszczenia i zdrady. W zwizku z tym, z pomoc ludzi podzielajcych jego punkt widzenia i nalecych do Tajnej Organizacji Armii (OAS), pocza porwa de Gaulle'a, a nawet, jeli to porwanie okae si niemoliwe, zabi go. W ten sposób zorganizowano atak na rondzie Petit-Clamart na. Nie udaje mu si, chocia prezydenckie DS pokazuje, e wród uderze ( wystrzelonych okoo 150 pocisków ) lad po kulach przeszed bocznie kilka centymetrów od twarzy pary prezydenckiej.
W owiadczeniu zoonym na otwarciu procesu w Bastien-Thiry rozwija motywacj spisku, opart zasadniczo na algierskiej polityce generaa de Gaulle'a. Zosta skazany na mier w dniu. Poniewa strzeli do samochodu zajmowanego przez kobiet i poniewa, w przeciwiestwie do innych czonków komanda, nie podejmowa adnego bezporedniego ryzyka, Bastien-Thiry nie zosta uaskawiony przez generaa de Gaulle, podobnie jak inni czonkowie komanda ( podobnie jak inni czonkowie OAS, którzy zostali porwani). Tydzie po zakoczeniu procesu Bastien-Thiry zosta zastrzelony w Fort d'Ivry .
W 1968 roku pierwsza amnestia pozwolia na powrót do Francji ostatnim funkcjonariuszom OAS, setkom zwolenników francuskiej Algierii wci przetrzymywanych i innym wygnanym, takim jak Georges Bidault czy Jacques Soustelle . Byli dziaacze francuskiej Algierii poparli gaullizm, wstpujc do SAC lub komitetów obrony republiki (CDR). De Gaulle deklaruje Jacques Foccart : Musimy dy do pewnego pojednania. " Pozostali karalno s usuwane przez ustawy o amnestii z 1974 i 1987 roku.
Inne ataki
Atak Petit-Clamart jest tym, który by najbliszy sukcesu. Zorganizowano wiele innych ataków na osob generaa, midzy innymi:
- , na drodze do Colombey, w Pont-sur-Seine , zakopana jest zdalnie sterowana bomba , ale prezydencki DS prowadzony przez andarma Francisa Marroux nie jest uszkodzony;
- de Gaulle musi zosta zastrzelony na schodach Paacu Elizejskiego przez strzelca stacjonujcego w pobliu Paacu Elizejskiego;
- de Gaulle odwiedza Mont Faron , niedaleko Tulonu ; soik jest uwiziony z omioma bochenkami TNT podpalonymi z daleka, ale te nie eksploduj, poniewa spust jest zbyt saby.
Wtek wyimaginowanego ataku na generaa de Gaulle'a po ataku Petit-Clamart zosta wykorzystany w filmie Chacal (1973) zaczerpnitym z powieci Fredericka Forsytha o tym samym tytule .
Wybory prezydenckie w 1965 r.
TV po raz pierwszy w historii, odgrywa bardzo wan rol w kampanii; pomimo odmowy gadania w dziwnych wietlikach, genera ugi si przed t now mod midzy dwiema wieami. Ta kampania oznacza równie pojawienie si sonday , które podkrelaj spadek intencji gosowania na jego korzy przed pierwsz tur.
W pierwszej turze zwyciy de Gaulle z 44,65% gosów, wyprzedzajc kandydata lewicy François Mitterranda (31,72%), i Jeana Lecanueta (15,57%). Kiedy minister spraw wewntrznych Roger Frey proponuje de Gaulle'owi opublikowanie zdj François Mitterranda u boku Philippe'a Pétaina podczas okupacji , otrzymuje odmow, ustpujcy prezydent odmawia zastosowania takich metod. Valéry Giscard d'Estaing zrobi to samo, co genera de Gaulle w wyborach prezydenckich w 1981 roku .
Charles de Gaulle zosta ponownie wybrany prezydentem republiki dnia, z 55,20% oddanych gosów. Genera zasygnalizowa póniej kilku krewnym, e nie wyganie do koca swojego mandatu (wyganie w 1972 r.) i e przejdzie na emerytur w swoje 80. urodziny.
Polityka zagraniczna
De Gaulle musia poczeka na zakoczenie konfliktu w Algierii, aby naprawd rozpocz swoj polityk zagraniczn. Rzeczywicie, bal algierski znacznie ograniczy francuskie pole manewru i tak czy inaczej konieczne byo przede wszystkim zakoczenie tego konfliktu. Polityka niepodlegoci narodowej jest wtedy w peni realizowana.
Midzynarodowym, de Gaulle nadal promowa niezaleno od Francji : on dwukrotnie odmówi (w 1963 i 1967) wejcia Wielkiej Brytanii do EWG ; w 1964 roku skazany na pomoc wojskow wniesionej przez Stany Zjednoczone do Republiki Wietnamu (znany jako Wietnamie Poudniowym ) przeciwko rebelii komunistycznej kierowanej przez Wietnam (guerrilla obsugiwanym przez Wietnam Pónocny), jak równie reakcj Izraela w Egipcie s blokady e Cienina Tiran podczas wojny szeciodniowej w 1967 roku popeni jeden z najbardziej dramatycznych decyzji w 1966 roku, gdy Francja wycofaa si z NATO zintegrowanego dowództwa wojskowego 's. , wydalajc z baz amerykaskich na swoim terytorium.
Jeli chodzi o Europ , de Gaulle opowiada si za Europ narodów i pastw, które jako jedyne mog odpowiada za narody, które musz zachowa pen suwerenno oraz swoj osobowo historyczn i kulturow: Jeli chcesz. aby narody si jednoczyy, nie próbuj integrowa ich tak, jak czy si kasztany w puree z kasztanów. Musimy skoni ich prawowitych wadców do zebrania si i pewnego dnia do konfederacji , to znaczy do poczenia pewnych umiejtnoci, pozostajc niezalenymi we wszystkim innym ; de Gaulle by szczerze wrogo nastawiony do idei Europy ponadnarodowej , to znaczy tej postulowanej przez Jeana Monneta , Europy z rzdem federalnym, skadajcym si z obecnych komisji, które pomijayby rzdy prowincjonalne, które nie zajmowayby si wicej ni sprawy drugorzdne; w 1962 r. termin volapük, którym mówi o wspópracy europejskiej, doprowadzi do odejcia rzdu piciu ministrów MRP .
To Europa wyznacza ramy dla swoich ambicji, Europa, która przechodzi nawet od Atlantyku po Ural, zacierajc jednym pocigniciem prowizoryczn elazn kurtyn. Rzeczywicie, punktem centralnym francuskiej polityki zagranicznej jest zblienie z innym zawodnikiem wagi cikiej na kontynencie, Niemcami. W ten sposób de Gaulle odwróci si od Anglo-Saksonów .
Rzeczywicie mona by zaskoczonym nieustpliwoci Gaulla w szczególnoci wobec Wielkiej Brytanii. Dla de Gaulle'a, podobnie jak dla Churchilla, Wielka Brytania wypenia swój obowizek dopiero w 1940 roku i nie byo adnego francuskiego dugu wobec Londynu zwizanego z II wojn wiatow . De Gaulle nie pochwala uprzywilejowanych stosunków, które po wojnie zbliyy Wielk Brytani do Stanów Zjednoczonych, a take imperialnych preferencji ekonomicznych, które odgryway midzy nim a Stanami Wspólnoty Narodów , co utrudniao jej przyjcie do Europy. Tak wic wejcie takiego amerykaskiego konia trojaskiego do Europy wydawao mu si niepodane. Brytyjczycy bd wic czeka do 1973 roku, zanim przystpi do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG).
Stanowisko de Gaulle'a wobec wiata komunistycznego byo jednoznaczne: by cakowicie antykomunistyczny. Opowiada si za normalizacj stosunków z tymi przejciowymi reimami w oczach historii, tak aby odgrywa rol osi obrotu midzy dwoma blokami. Uznanie Chiskiej Republiki Ludowej odidzie w tym kierunku. Podobnie jego oficjalna wizyta w PRL (6-) by gestem, który pokaza, e prezydent Francji uwaa naród polski w jego historycznym punkcie oparcia. W oficjalnych dyskusjach du rol odegraa kwestia niemiecka, a wic i przebieg zachodniej granicy Polski . Mimo ówczesnej dominacji ZSRR de Gaulle zosta spontanicznie witany przez entuzjastyczne tumy. Postawi, jak mówi przed Sejmem Polskim (Zgromadzenie Narodowe), na przyszo, w której Polska odzyska swoje miejsce jako niepodlege pastwo. To by kolejny raz jego projekt dla rozszerzonej Europy kontynentalnej. Podczas II wojny wiatowej , de Gaulle wspiera Chtnik ruch rojalistów z Dragoljub Mihailovi , którego by wielbicielem. Tito , jeden z przywódców pastw niezaangaowanych, bdzie zdecydowanie wspiera niepodlego Algierii poprzez masowe dostawy broni do FLN przez Tunezj .
Stosunki de Gaulle'a ze Stanami Zjednoczonymi s bez wtpienia najbardziej pikantne. Pomimo pewnych ostrych napi, de Gaulle zawsze bdzie na miejscu w przypadku prawdziwego ciosu: w szczególnoci Berlin lub Kuba . Z drugiej strony, gdy tylko Amerykanie rozpoczn proces eskalacji , de Gaulle publicznie dystansuje si, w szczególnoci poprzez swoje przemówienie.w Phnom Penh oczerniajcy postaw Amerykanów w Wietnamie, teatr operacji, który Francja bardzo dobrze znaa. Jego prywatna komunikacja jest szpiegowana przez Stany Zjednoczone, ale take przez Wielk Brytani, która monitoruje go w jego domu.
Gaullowskie pojcie pewnej idei Francji przejawia si przede wszystkim w polityce zagranicznej. De Gaulle czerpie si ze swojej znajomoci historii Francji, której naucza w Saint-Cyr . Wedug niego waga tej Historii daje Francji szczególn pozycj w koncercie narodów. Przekonany, e stosunki midzynarodowe opieraj si gównie na realiach krajowych i stosunków midzy pastwami, on pseudonimów z ONZ rzeczy i odmawia Francj do udziau w finansowaniu operacji przeprowadzanych przez bkitnych hemów przeciw secesji Katangese w Kongo. Ex -Belgijski. Do zirytowany postaw Nigerii podczas wybuchu Gerboise Bleue , trzeciej francuskiej próby nuklearnej w 1960 roku, yczc sobie rozdrobnienia tego kraju, jak mówi jego doradca do spraw afrykaskich, Jacques Foccart , de Gaulle popar secesj Biafry w latach 1967-68, w którym zgino od jednego do dwóch milionów.
W francuskojzycznej Afryce nie zajmuje stanowiska w obliczu kolejnych zamachów stanu, ale zapewnia wsparcie dla istniejcych reimów, kiedy uzna to za konieczne, sprowadzajc wojska francuskie w Gabonie (1964) i Czadzie (1968) .
W 1964 odby trzytygodniow podró do Ameryki Poudniowej, podczas której nieustannie pitnowa hegemonie mocarstw. De Gaulle, który odwiedza dziesi krajów, cieszy si uznaniem tumów, ale wizyta dyplomatyczna bdzie miaa niewiele konkretnego wpywu i nie kwestionuje wadzy Stanów Zjednoczonych na tym kontynencie.
Sia uderzeniowa
Przekonany o strategicznym znaczeniu broni jdrowej, de Gaulle nadal j rozwija, protestujc przeciwko opozycji, która widziaa w niej jedynie bombinet. Odpowied de Gaulle'a bdzie brzmiaa: Za dziesi lat bdziemy mieli do, by zabi 80 milionów Rosjan . Có, uwaam, e nie atakujemy ochoczo ludzi, którzy maj do, by zabi 80 milionów Rosjan, nawet jeli sami mamy do, by zabi 800 milionów Francuzów, zakadajc, e byo tam 800 milionów Francuzów.
Rola Stanów Zjednoczonych w tej sprawie wydaje si dziwna. Kennedy zaproponowa de Gaulle'owi przekazanie mu rakiet Polaris , tak jak zrobi to z Wielk Brytani ( umowy z Nassau ). Ale de Gaulle odmówi, owiadczajc, e chce, aby Francja zbudowaa wasn armi. Kwestia nuklearna zatrua stosunki francusko-amerykaskie w latach szedziesitych . Dopiero Richard Nixon znalaz pierwszego amerykaskiego prezydenta, który by wyranie gaullianowski. Nixon najpierw omin restrykcyjne amerykaskie przepisy w dziedzinie nuklearnej, zanim oficjalnie utorowa drog francusko-amerykaskiej wspópracy nuklearnej. Wikszo pracy zostaa ju wykonana, a francuskie bombinety ju bardzo skuteczne.
Zamiana dolarów
Na zalecenie ekonomisty Jacquesa Rueffa, który widzia podbój kosmosu i konflikt wietnamski zaburzajcy równowag bilansu patniczego Stanów Zjednoczonych, de Gaulle zada od nich równowartoci w zocie duej czci dolarów posiadanych przez Stany Zjednoczone. Francja. Transakcja bya legalna, poniewa dolar zosta oficjalnie zdefiniowany jako 1/35 uncji zota. Przepisy midzynarodowe zobowizuj Stany Zjednoczone do posuszestwa, a de Gaulle zmusi marynark francusk do repatriacji czci zota Banku Francji zdeponowanej w Nowym Jorku w Banku Rezerwy Federalnej . W 1971 r. Stany Zjednoczone znios parytet, aby dolar pyn. Po szokach naftowych w 1973 i 1979 roku ceny zota wzrosn: rada Jacquesa Rueffa bya rozsdna na dusz met.
wiadomy niebezpieczestwa, jakie stwarza hegemonia dolara dla midzynarodowego systemu monetarnego i gospodarki wiatowej w ogóle, hegemonia dolara co prowadzi Amerykanów do zaduania si i do zaduania si za darmo wobec za granic, bo to, co mu s winni, pac [] dolarami, które maj wyda, de Gaulle opowiada si za powrotem do standardu zota .
Wolny Quebec
Podczas pastwowej wizyty w Kanadzie w 1967 r. w celu oficjalnego wzicia udziau w uroczystociach wokó Expo 67, na zaproszenie premiera Quebecu Daniela Johnsona , de Gaulle wywoa oburzenie kanadyjskich wadz federalnych, gdy w Montrealu na oczach tum ponad 100 000 mieszkaców Quebecu, przerwa swoje przemówienie gonym: Niech yje Montreal, niech yje Quebec niech yje wolny Quebec! », Przywitany ogóln owacj. Wywoao to kryzys w rzdzie kanadyjskim. Po przemówieniu De Gaulle'a, które zawierao szereg mrugni, kanadyjski premier Lester B. Pearson odwarkn de Gaulle'owi w przemówieniu wygoszonym nastpnego dnia, owiadczajc, e Kanadyjczycy nie musz by wypuszczani , co bardzo wyranie wskazuje, e de Gaulle nie by ju mile widziany w Kanadzie. Natychmiast wyjecha do Francji, porzucajc krownik , który go przywióz, Colbert . Celem de Gaulle'a nie byo sprowokowanie skandalu midzy Quebekiem a kanadyjskim rzdem federalnym, ale raczej oywienie Francuza Kanady przeciwko jego anglosaskim ssiadom [ref. konieczne] .
W okresie poprzedzajcym II wojn wiatow deklaracja ta bya postrzegana jako niesprawiedliwa przez anglojzycznych Kanadyjczyków, którzy popierali Woln Francj, podczas gdy francuskojzyczni Quebecerzy, zaniepokojeni niezalenoci Kanady od Wielkiej Brytanii, byli mniej entuzjastycznie nastawieni do udziau w wojnie. wysiek. Wysannicy Wolnej Francji Élisabeth de Miribel i kapitan Georges Thierry d'Argenlieu - którego tytu przeoonego wyszego karmelitowskiej prowincji Pary mia mu zapewni szacunek katolików - próbowali w 1941 roku zmobilizowa Kanadyjczyków do sprawy generaa de Gaulle'a.
Reakcje byy nie tylko dyplomatyczne, ale i popularne. Na przykad mieszkacy bulwaru de Gaulle w Ottawie otrzymali od miasta waby ich ulica zostaa przemianowana na Confederation Boulevard , co nie byo jednak jednomylne.
Od tego czasu rzd Ottawy musia ze szczególn uwag traktowa dania Quebecu, który z t zacht, która zapowiadaa w razie potrzeby silne poparcie Francji, zacz mówi o secesji .
Ponadto podczas konferencji prasowej 27 listopada 1967 roku w Paacu Elizejskim Charles de Gaulle po raz kolejny uzasadni swój byskotliwy gest penym zaangaowania przemówieniem, przerywanym uroczystym chodmy, chodmy, te dla nich, dla nich szczególnie, Francja musi by Francj! "
Deklaracja ta bya zgodna z myl generaa de Gaulle'a, który owiadczyby Alainowi Peyrefitte w : Przyszoci francuskiej Kanady jest niepodlego. Bdzie Francuska Republika Kanady . Wedug Alaina Peyrefitte, nie przesdzajc formy, jak suwerenno Quebecu powinna przybra, de Gaulle, z tym historycznym znaczeniem, które przynioso Francji zbawienie, przyby do Montrealu w, wzywajc francuskich Kanadyjczyków do zachowania swojej francuskiej tosamoci, któr pod rzdami Ludwika XV obojtno francuskich elit uczynia tak nieco tani. Vive le Québec libre nie byo bardziej improwizowane ni apel. Wezwanie do wolnoci rozpoczte w dniu, nie byo przypadkowe. "
1968 kryzys polityczny
Oprócz reformy finansowej 1958 Francja ma Trzydzieci Glorious i wzrostu, który rozpocz si w IV th Rzeczypospolitej. Struktury gospodarcze s unowoczeniane, wzrasta standard ycia. Ale wzrost przynosi nierówne korzyci wszystkim, a w obliczu blokady spoeczestwa pojawia si pewne rozczarowanie. Dowodem na to s wydarzenia maja 1968 roku . Jak w wielu krajach, protest studencki rozwija si od:. Zwizki i partie polityczne lewicy wykorzystuj studenckie demonstracje do rozpoczcia strajku generalnego, po którym nastpi robotnicy. Strajk generalny paraliuje wadze w maju.
W opinii wasnych zwolenników de Gaulle by cakowicie zaskoczony kryzysem, którego ani nie przewiduje, ani nie rozumie. Obojtny na dania studentów i na ujawniany przez nie kryzys cywilizacyjny, widzi tu w najlepszym razie gigantyczne okrzyki modych ludzi, którzy nie chc zdawa egzaminów, w najgorszym razie wyzwanie dla autorytetu pastwa. natychmiast. W pierwszych dniach maja jego jedynymi instrukcjami s brutalne stumienie demonstracji studenckich, wbrew radom kilku jego ministrów, którzy doradzaj ustpstw.
Po nocy barykad od 10 maja do, de Gaulle, sceptyczny jednak pozostawia swojego premiera Georgesa Pompidou , który wróci z podróy do Iranu i Afganistanu , by poprowadzi now polityk ustpstw . Pompidou, który musia przeoy swoj rezygnacj na szal, teraz chce unikn star i stawia na dugotrwa zadyszk ruchu.
Z w , de Gaulle w Rumunii . Jednak pod jego nieobecno wybuch strajk generalny i miliony strajkujcych sparalioway Francj, podczas gdy Sorbona i Odeon byy okupowane bez adnej reakcji policji. Sam na czele pastwa i wikszoci parlamentarnej Pompidou sta si od tego czasu prawdziwym przywódc kraju.
Po wczesnym powrocie z Rumunii wieczorem 18 grudnia de Gaulle rozczarowa nawet bezwarunkowych wiernych, wygldajc na przytoczonego i unoszcego si w powietrzu, bez ywioowoci i skutecznoci reakcji, które zwykle go charakteryzuj. Wydaje si rozdarty midzy pompidolijsk roztropnoci a stanowczoci, któr sam gosi. Czeka do wieczora 24 czerwca, aby przemawia publicznie i nie ogasza rodków, które s ju przestarzae od kilku dni, co nie odpowiada na adne biece obawy. Odkadam wyznaje zaraz po obejrzeniu przemówienia. Genera wyjania w tym przemówieniu, e zamierza przywróci porzdek, utrzyma Rzeczpospolit. Ulica jest schorzeniem, zagroenie totalitaryzmem, zwanej dalej« straszydo ». Tego samego wieczoru w Paryu wybuchy gwatowne incydenty, wzniesiono setki rannych i kilka barykad [ref. konieczne] .
27 maja porozumienia Grenelle , zawarte midzy rzdem Pompidou, przedstawicielami zwizków i pracodawców, prowadz do serii klasycznych rodków [Co] . De Gaulle przewodniczy Radzie Ministrów, która natychmiast ratyfikuje porozumienia, ale ku zaskoczeniu Pompidou i przywódców zwizkowych baza odrzuca zaloty Grenelle, uwaajc, e chodzi o cae spoeczestwo. Strajki trwaj. Na 27 , demonstracja na stadionie Charléty rozpocza si pomys rzdu tymczasowego. Tego samego dnia François Mitterrand podj takie rozwizanie i ogosi swoj kandydatur na prezydenta Republiki. Kryzys polityczny osiga apogeum.
Nage i niewyjanione zniknicie gowy pastwa, który 29 maja wylecia helikopterem z on w nieznanym kierunku, wywouje zdumienie i otwiera drog do wszelkich spekulacji. Przejeda przez Baden-Baden , gdzie zostaje przyjty przez generaa Massu . Gdy tylko nastpnego dnia wróci do Parya, jego adres radiowy brzmia stanowczo. Ogasza rozwizanie Zgromadzenia Narodowego. Po nim nastpuje wielka demonstracja zorganizowana przez gaullistów na Polach Elizejskich .
De Gaulle by gotów zaakceptowa niektóre dania demonstrantów. Chcia, aby reformy zostay zatwierdzone w referendum, ale Georges Pompidou , kadc na szali swoj rezygnacj, przekona go do rozwizania Zgromadzenia Narodowego . De Gaulle ogosi, w przemówieniu radiowym, jak na przykad apel z 18 czerwca czy interwencja z 1960 r. na barykadach Algieru. Zdania byy krótkie, kady lub prawie kady ogasza decyzj:
- Bdc posiadaczem legitymacji narodowej i republikaskiej, przez dwadziecia cztery godziny rozwaaem wszystkie bez wyjtku ewentualnoci, które pozwoliyby mi j utrzyma;
- Podjem swoje postanowienia. W obecnych okolicznociach nie wycofam si. ";
- Nie zmieni premiera, który zasuguje na hod wszystkich. ";
- Dzi rozwizuj Zgromadzenie Narodowe;
- Oskaram prefektów, którzy zostali lub ponownie zostali komisarzami republiki, aby zapobiegali dziaalnoci wywrotowej w dowolnym czasie i we wszystkich miejscach;
- Jeli chodzi o wybory parlamentarne, odbd si one w terminach przewidzianych przez Konstytucj, chyba e zamierzamy zakneblowa cay naród francuski, uniemoliwiajc mu jednoczenie wyraanie siebie i uniemoliwiajc mu ycie, tymi samymi rodkami e uczniowie nie mog si uczy, nauczyciele nie mog uczy, pracownicy nie mog pracowa. rodki te to zastraszenie, upojenie i tyrania sprawowane przez zorganizowane od dawna grupy i parti, która jest przedsiwziciem totalitarnym, nawet jeli ma ju pod tym wzgldem rywali. De Gaulle przeciwstawi wic francusk parti komunistyczn grupom maoistowskim, podczas gdy ta pierwsza wydawaa si ju dobrze przytoczona wydarzeniami. Grabic PCF i nadajc jej celowy wywrotowy cel, de Gaulle zerwa ze strategi Pompidou, który przez cay miesic nie zaprzesta negocjacji z parti.
Kocówka przemówienia wspomina o wczeniejszej wypowiedzi, a bez jej cytowania ambicji i nienawici staromodnych polityków i stwierdza, e po uyciu te postacie nie wayyby wicej ni ich waga, co nie byoby cikie. . Ale genera zaniedbuje 44,5% gosów, które pady w 1965 roku na Mitterranda w drugiej turze wyborów prezydenckich, czy nawet zwyk mandat jego wikszoci w wyborach parlamentarnych w 1967 roku .
Zorganizowano demonstracj, która wedug organizatorów liczya milion uczestników, wedug komendy policji siedemset tysicy. Te wyborybyy wielkim sukcesem prawicy, która uzyskaa 354 z 487 mandatów (niespotykane w historii francuskiego parlamentaryzmu). Georges Pompidou zosta zastpiony przez Maurice'a Couve de Murville w miesicu.
Kampania ustawodawcza zaja siy polityczne, a wznowienie prac odbywao si stopniowo. Odzyskiwanie jest czasami wykonywane bez opieki. Komitety Akcji Obywatelskich, w odpowiedzi na wezwanie De Gaulle'a, zostay utworzone w celu sporzdzenia czarnych list znanych strajkujcych i agitatorów, a sama policja wrócia do brutalnoci pierwszych dni (cztery zgony, nad którymi naley ubolewa w ).
Zwycistwo gaullistów w wyborach parlamentarnych, cho masowe, nie oywio wystarczajco wadzy. Zgromadzenie Narodowe, bardziej na prawo, jest równie bardziej ostrone w obliczu koniecznych reform ( uczestnictwo , regionalizacja, reforma uniwersytetów itp.). Wyeliminowanie prawdziwego zwycizcy kryzysu, Pompidou, zostao le zrozumiane, a ten ostatni jest obecnie postrzegany jako regres i potencjalny nastpca. De Gaulle nie jest ju niezastpiony.
Wygosi swoje ostatnie publiczne wystpienie w dniu ; nastpnie cytuje kilka wersetów w jzyku bretoskim z wiersza Da Varzed Breiz (Aux bards de Bretagnes, autorstwa jego wuja Charlesa ).
referendum 1969 i rezygnacja
W referendum w sprawie przekazania czci kompetencji regionom i poczenia Senatu z Rad Gospodarcz i Spoeczn de Gaulle zaproponowa wprowadzenie do rad regionalnych przedstawicieli organizacji zawodowych i zwizkowych. Wkadajc cay swój ciar w referendum , zapowiedzia z góry zamiar rezygnacji w przypadku zwycistwa nie. Ten ostatni, do którego zbliy si Valéry Giscard d'Estaing , wygra o 52,41% na. Kilka minut po pónocy, lakoniczne owiadczenie pochodzi z Colombey-les-Deux-Églises : Przestaj peni funkcj Prezydenta Republiki. Decyzja ta wchodzi w ycie dzisiaj w poudnie. .
Po Elizeuszu
Ta informacja prasowa jest ostatnim publicznym aktem czowieka z 18 czerwca : aby unikn uwikania we wasn sukcesj, spdza czas na wsi w Irlandii, dokd przybywana miesiczny pobyt. Trzynacie dni w Sneem, potem w Cashel, gdzie gosuje przez penomocnika; potem zamkn si w La Boisserie, aby napisa Pamitniki Nadziei, bdce kontynuacj Memoires de guerre ; tam prowadzi egzystencj na emeryturze, a nawet samotno.
Wierny swoim zasadom dotyczcym rozdziau ycia ma stanu od ycia osobistego, odmawia przejcia na emerytur jako genera i byy prezydent Republiki. Wdowa po nim jest zadowolona do koca jego tymczasowego przejcia na emerytur generaa brygady, uzyskanego dziki dekretowi prezydenta Pompidou.
W czerwcu 1970 odby podró do Hiszpanii , podczas której zoy kurtuazyjn wizyt generaowi Franco , owiadczajc, e auje, i nie móg si z nim wczeniej spotka ze wzgldu na okolicznoci midzynarodowe. Nawet jeli de Gaulle nie sprawowa wówczas ju urzdu publicznego, czowiek jego prestiu, który mia spotka si z hiszpaskim dyktatorem, wzbudzi krytyk ze strony swoich przeciwników.
mier i pogrzeb
Genera jak zwykle rozpoczyna gr cierpliwoci w bibliotece La Boisserie. Na 19 h 2 , jest zachorowa spowodowany pkniciem ttniaka i zmar okoo dwadziecia minut póniej, jeszcze przed przybyciem swojego lekarza Lekarz Lacheny (przyj do Bar-sur-Aube ) i ksidz de Colombey Ojciec Claude Jaugey. Wiadomo ta zostaa przekazana dopiero nastpnego dnia w telewizyjnym wystpieniu prezydenta Republiki Georgesa Pompidou, który owiadczy, e Francja jest wdow.
mier De Gaulle'a jest okazj do podsumowania roli, jak odegra w historii Francji , a take w dziejach Europy i wiata. Tak wic nazajutrz po mierci generaa król Belgów Baudouin , prywatnie, skada kondolencje pani de Gaulle. W swoich Pamitnikach Wojennych De Gaulle powstrzyma si od potpienia króla Belgii Leopolda III podczas kapitulacji armii belgijskiej w 1940 roku, a belgijski rzd Huberta Pierlota i Paula-Henri Spaaka na uchodstwie w Londynie by pierwszym z rzdów alianckich, który uzna zasadno gaullizmu, pomimo brytyjskiej presji.
Pogrzeb religijny generaa odbywa si w dniu w Colombey-les-Deux-Églises w obecnoci 50 000 ludzi i delegacji armii francuskiej, jedyny oficjalny udzia dozwolony przez generaa w jego testamencie. Nastpnie homili wygasza ksidz i bojownik ruchu oporu Maurice Cordier . W Paryu wielu zagranicznych gów pastw zebrao si, aby uczci jego pami w Notre-Dame , 70 000 osób ledzcych ceremoni z placu.
Tylko satyryczny tygodnik Hara-Kiri odway prowokacyjny tytu, w jego n o 94 datowane : Tragiczny bal w Colombey, un mort (opini publiczn wci szokowa poar w sali tanecznej, w którym tydzie wczeniej w Saint-Laurent-du-Pont zgino 146 osób ); tygodnik zosta zakazany nastpnego dnia.
Charles de Gaulle napisa swój testament w 1952 roku, tu po pogrzebie Wycz marszaek Jean de Lattre de Tassigny , chcc unikn wszelkich prób odzyskania politycznej i jest zbyt przywizany do IV th Rzeczypospolitej . Kilkakrotnie potwierdza ustalenia, jakie miay zosta podjte wobec jego krewnych. Jego ostatnie yczenia, które sporzdzi w trzech ponumerowanych i zaktualizowanych egzemplarzach, s nastpujce:
Chc, eby mój pogrzeb odby si w Colombey-les-Deux-Églises . Jeli umr gdzie indziej, moje ciao bdzie musiao zosta przewiezione do domu bez adnej publicznej ceremonii.
Moim grobem bdzie ten, w którym odpoczywa ju moja córka Anna i gdzie pewnego dnia spocznie moja ona. Napis: Charles de Gaulle (1890-). Nic wicej.
Ceremoni zorganizuje mój syn, moja córka, mój zi, moja synowa w asycie mojego biura, aby bya niezwykle prosta. Nie chc pogrzebu narodowego. Ani prezydent, ani ministrowie, ani urzdy zgromadze, ani ukonstytuowane organy. Tylko armie francuskie bd mogy oficjalnie uczestniczy jako takie; ale ich udzia powinien by bardzo skromny, bez muzyki, zespoów czy dzwonków.
Nie naley przemawia ani w kociele, ani gdzie indziej. W Parlamencie nie ma mowy pogrzebowej. Podczas ceremonii nie zarezerwowano miejsca, z wyjtkiem mojej rodziny, moich Towarzyszy, czonków Zakonu Wyzwolenia , w radzie miejskiej Colombey . Mczyni i kobiety z Francji i innych krajów wiata mog, jeli zechc, uczyni w mojej pamici zaszczyt towarzyszenia memu ciau do ostatniego miejsca spoczynku. Ale wanie w ciszy chc, eby go tam zaprowadzono. Owiadczam, e z góry odmówi wszelkich wyrónie, promocji, godnoci, cytatów, odznacze, zarówno francuskich jak i zagranicznych. Gdyby mi je przyznano, byoby to pogwaceniem moich ostatnich ycze. "
- Wola Charlesa de Gaulle'a,
, krzy na grobie generaa zostaje zdewastowany przez czowieka, ale podstawa pozostaa nienaruszona.
Podsumowanie jego kariery
Kariera wojskowa
- 1909-1912: Szkoa wojskowa Saint-Cyr (promocja Fezu)
- : podporucznik
- : porucznik
- : kapitan
- : dowódca batalionu
- : podpukownik
- : pukownik
- : genera brygady (tymczasowo)
Obowizki polityczne
- 6 - 16 czerwca 1940: Podsekretarz Stanu ds. Wojny i Obrony Narodowej
- 18 czerwca 1940 - : przywódca Wolnej Francji
- 24 wrzenia 1941 - 3 czerwca 1943: przewodniczcy Francuskiego Komitetu Narodowego
- 3 czerwca 1943 - 3 czerwca 1944: przewodniczcy Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego
- 3 czerwca 1944 - 20 stycznia 1946: Prezydent Tymczasowego Rzdu Republiki Francuskiej
- - 8 stycznia 1959: Prezes Rady Ministrów, Minister Obrony Narodowej
- 8 stycznia 1959 - 28 kwietnia 1969: Prezydent Republiki Francuskiej
Dekoracje
Wikszo orderów, odznacze i medali przyznanych i noszonych przez generaa de Gaulle'a jest zdeponowana i widoczna od 2015 roku w Muzeum Orderu Wyzwolenia .
W latach 2012-2019 wspólne badanie przeprowadziy zespoy z Muzeum Legii Honorowej i Muzeum Orderu Wyzwolenia. Powstaa praca zbiorowa jest wykorzystywana gównie poniej.
Francuskie dekoracje
-
Krzy Wojenny 1914-1918 gwiazd srebrny (cytat z rzdu podziau 1915), dwie donie z brzu ( 1 st cytat na zlecenie armii w 1916 roku 2 nd w 1919 roku) . -
Insygnia wojenne ranny 1916 . -
Kawaler Legii Honorowej 1919, wojskowy . -
Croix de Guerre z Teatrów Operacji Zagranicznych 1921, brzowa palma . -
Medal zwycistwa aliantów 1922 . -
Medal pamitkowy bitwy pod Verdun 1922 - medal nieoficjalny. -
Medal Ucieczki 1927 . -
Oficer Legii Honorowej 1934, wojskowy
-
Towarzysz Wyzwolenia 1940
-
Krzy Wielki Legii Honorowej , Prezes Rzdu Tymczasowego
-
Croix de guerre 1939-1945 1946, brzowa palma (cytat na rozkaz wojska w 1940 r . ) . -
Medal Pamitkowy za Wolontariat w Wolnej Francji 1946 . -
Medal czonka honorowego Krajowej Federacji Straaków 1959 - medal nieoficjalny. -
Krzy Wielki Orderu Zasugi Narodowej 1963, Prezydent RP . -
Kanon Honorowy Krzya Prymasackiego Saint-Jean de Lyon 1963 - medal nieoficjalny.
_des_Blesses_Militaires_ribbon.svg){kind=small}
_Ribbon.png){kind=small}
.svg)
- Wielki Mistrz Legii Honorowej 1945, Prezes Rzdu Tymczasowego, 1959-1969, Prezydent Rzeczypospolitej
- Wielki Mistrz Orderu Wyzwolenia, pierwszy i jedyny, 1947-1970, Wyzwoliciel Francji
- Wielki Mistrz Narodowego Orderu Zasugi 1963-1969, Prezydent Rzeczypospolitej
Odznaczenia zagraniczne
-
Rycerz 3 rd klasa Order of Saint Anne (rzdowej z poudniowej Rosji) w 1920 roku, w onierza z mieczami . -
Srebrny Krzy 5 th klasa Orderu Virtuti Militari (Polska) w 1922 roku . -
Kawaler Orderu Polonia Restituta (Polska) w 1923 roku . -
Medal of Honor 2 e klasa Zasugi Syryjskiej (mandat francuski w Syrii) w 1932 roku . -
Krzy Wielki Orderu Umajjadów (Syria) w 1942 r . -
Zakon Krwi / Nichan ad-Dam (Tunezja) w czerwcu 1943 . -
Wielki Krzy Orderu Ouissam Alaouite Cherifien (Maroko) w sierpniu 1943 . -
Krzy Wielki Orderu Biaego Lwa (Czechosowacja - rzd na uchodstwie) w latach 1940-1944 . -
Croix de guerre 1939-1945 (Czechosowacja - rzd na uchodstwie) w latach 1940-1944 . -
Order Inkrustowanego Paktu / Nichan al Ahd al Mourassa (Tunezja) w maju 1944 r .
-
Krzy Wielki Orderu witego Karola (Monako) w padzierniku 1944 . -
Komendant Gówny Legii Zasugi (Stany Zjednoczone Ameryki) w sierpniu 1944 r . -
Krzy Wielki Orderu Leopoldów (Belgia) (1945) o charakterze wojskowym, padziernik 1944 r . -
Krzy Wojenny 1940-1945 (Belgia) z 1 palm, padziernik 1944 . -
Wyjtkowa klasa Orderu Królowej Saby (Etiopia) w padzierniku 1950 roku . -
Wielki Krzy Rycerski ozdobiony duym kordonem Orderu Zasugi Republiki (Wochy) w czerwcu 1959 roku . -
Kawaler Orderu Chrystusa (Stolica Apostolska) w czerwcu 1959 . -
Krzy w Jana na Lateranie w 1 st klasy, jako pierwszy Canon Honorowej (Stolica Apostolska) w czerwcu 1959 r . -
Wielki Krzy z diamentami Orderu Soca (Peru) w lutym 1960 roku . -
Królewski acuch Królewskiego Orderu Wiktorii (Wielka Brytania) w kwietniu 1960 roku . -
Naszyjnik Orderu Wyzwoliciela San Martín (Argentyna) w czerwcu 1960 roku . -
Wielki Oficer Orderu Walecznych (Kamerun) w lipcu 1960 . -
Kawaler Orderu Królewskiego Domu Chakri (Tajlandia) w padzierniku 1960 roku . -
Krzy Wielki Orderu Narodowego Republiki Madagaskaru (Madagaskar) w padzierniku 1960 r . -
Kawaler Orderu Zotego Lwa Domu Nassau (Luksemburg) w lutym 1961 roku . -
Krzy Wielki Orderu Gwiazdy Równikowej (Gabon) w marcu 1961 r . -
Wielki Krzy Orderu Lwa (Senegal) w kwietniu 1961 r . -
Wielki Krzy Orderu Narodowego (Wybrzee Koci Soniowej) w czerwcu 1961 r . -
Specjalna klasa Krzya Wielkiego Orderu Zasugi Republiki Federalnej Niemiec (Niemcy) w czerwcu 1961 r . -
Wielki Krzy Orderu Narodowego (Niger) we wrzeniu 1961 r .
-
Naszyjnik Orderu Pahlavis (Iran) w padzierniku 1961 r . -
Wielki Krzy Orderu Narodowego (Dahomej, obecnie Benin) w padzierniku 1961 r . -
Wielki Krzy Kongijskiego Orderu Zasugi (Kongo) w listopadzie 1961 r . -
Wielki Krzy Orderu Narodowego (Czad) w marcu 1962 . -
Krzy Wielki Orderu Narodowego Górnej Wolty (Górna Wolta) w kwietniu 1962 r . -
Krzy Wielki Orderu Zasugi Narodowej (Górna Wolta) w kwietniu 1962 r . -
Krzy Wielki Orderu Zasugi rodkowoafrykaskiej (Republika rodkowoafrykaska) w czerwcu 1962 r . -
Kawaler Bawarskiego Orderu Zasugi (Niemcy) we wrzeniu 1962 r . -
Krzy Wielki Orderu witego Olafa (Norwegia) we wrzeniu 1962 r . -
Wielki Krzy Kawalerski Orderu Biaej Róy (Finlandia) w padzierniku 1962 r . -
Naszyjnik Orderu Ora Azteckiego (Meksyk) w marcu 1963 roku . -
Wielki Krzy Orderu Zbawiciela (Grecja) w maju 1963 . -
Kawaler Orderu Serafinów (Szwecja) w maju 1963 . - Wyjtkowa klasa Ouissam el Mohammadi (Maroko) w czerwcu 1963 .
-
Medal wojskowy (Luksemburg) w padzierniku 1963 . -
Wielki Krzy Orderu Mono (Togo) w marcu 1963 . -
Naszyjnik Królewskiego Orderu Niepodlegoci (Kamboda) w czerwcu 1964 r .
-
Naszyjnik Orderu Wyzwoliciela (Wenezuela) we wrzeniu 1964 roku . -
Wielki Krzy Orderu Boyacá (Kolumbia) we wrzeniu 1964 roku . -
Wielki Krzy Orderu Wojskowego Ayacucho (Peru) we wrzeniu 1964 roku . -
Naszyjnik Orderu Kondora Andyjskiego (Boliwia) we wrzeniu 1964 roku . -
Naszyjnik Orderu Zasugi (Chile) 1 padziernika 1964 r . -
Naszyjnik "Marszaek Fransico Solano Lopez" Orderu Zasugi Narodowego (Paragwaj) w padzierniku 1964 r . -
Duy naszyjnik Orderu Krzya Poudnia (Brazylia) w padzierniku 1964 roku . -
Krzy Wielki Orderu Zasugi Wojskowej (Brazylia) w padzierniku 1964 r . -
Naszyjnik Orderu Al Hussein Ben Ali (Jordania) w listopadzie 1964 roku . -
Kawaler Orderu Sonia (Dania) w kwietniu 1965 . -
Wyjtkowa klasa Orderu Zasugi (Liban) w maju 1965 . -
Wyjtkowa klasa rzdu najwyszego soca (Afganistan) w czerwcu 1965 roku . -
Wielki Krzy Orderu Miliona Soni i Biay Parasol (Laos) w lipcu 1966 . -
Naszyjnik Orderu Ojaswi Rajanya (Nepal) w padzierniku 1966 r . -
Duy naszyjnik Narodowego Orderu Zasugi (Ekwador) w lipcu 1967 . -
Krzy Wielki Orderu Odrodzenia Polski (Polska) we wrzeniu 1967 . -
Wielki Krzy Orderu Pakistanu (Pakistan) w padzierniku 1967 . -
Wielki Krzy Orderu Al-Rafidain , Dywizja Wojskowa i Naszyjnik Orderu (Irak) w padzierniku 1968 roku .
.svg){kind=small}
_-_ribbon_bar.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
.svg){kind=small}
_ribbon.gif){kind=small}
_1st_type_ribbon.svg){kind=small}
_ribbon.svg){kind=small}
.gif){kind=small}
.png){kind=small}
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
.gif){kind=small}
_-_ribbon_bar.gif){kind=small}
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
Potomkowie
Hody
Kilka tygodni po jego mierci uchwalono ustaw zwalniajc jego majtek z podatku od transferów za wyjtkowe usugi wiadczone Narodowi . Ustaw przedstawia parlamentowi sekretarz stanu ds. gospodarki i finansów Jacques Chirac .
W 1972 roku na wzgórzach Colombey-les-Deux-Églises zainaugurowano pomnik generaa de Gaulle'a, oznaczony duym krzyem Lotaryngii wykonanym z granitu . Inauguracja nowego pomnika Charlesa de Gaulle'aprzez Nicolasa Sarkozy'ego , prezydenta Republiki Francuskiej , a Angela Merkel , kanclerz Niemiec .
Zainaugurowany w w podziemiach Hôtel des Invalides zabytkowy Charles de Gaulle jest jednym z elementów Musée de l'Armée .
Nazwa Charles de Gaulle zostaa nadana wielu arterie, mosty lub wane budynki we francuskich gminach: w 2007 r. Instytut Charles-de-Gaulle liczy ponad 3600 pasów de Gaulle, gminy po prawej stronie. centrum chtnie wybierao wojskow nazw Général-de-Gaulle, podczas gdy lewicowcy czsto woleli cywiln form Charles-de-Gaulle; wkrótce po jego mierci kilka miast komunistycznych byo jednymi z pierwszych, które uhonoroway go, nazywajc na jego cze ulic, plac lub bulwar. Moemy przytoczy w szczególnoci miejsce Charles-de-Gaulle (dawniej Place de l'Étoile) i most Charles-de-Gaulle w Paryu , alej Charles-de-Gaulle w Saint-Priest , place du Général-de- Gaulle w Lille , lotnisko Roissy-Charles-de-Gaulle (dawniej lotnisko Roissy) oraz lotniskowiec nuklearny Charles de Gaulle . We wrzeniu 2020 roku imi byego prezydenta nosi 4123 miejsca (place, ulice itp.). Róa zostaa dedykowana do niego w 1974 roku za granic, Avenue de Gaulle jest dedykowany do niego w Bejrucie .
, podczas programu France 2 transmitowanego na ywo z Senatu , zosta nazwany przez widzów " najwikszym Francuzem wszechczasów " , zwaszcza przed Louisem Pasteurem , Abbe Pierre , Mari Curie , Coluche , Victorem Hugo . Niektórzy centryci, nawet lewicowi, jak Régis Debray , mówi dzi, e znajduj w nim inspiratora.
Wedug bada przeprowadzonych w 2005 roku w ramach rocznicy dziesitego mierci François Mitterranda , drugim to tylko lewicowego prezydenta V th Rzeczypospolitej, jest uwaany za najlepszy prezydent przez 35% respondentów, a nastpnie Charles Gaulle (30 %) oraz Jacques Chirac (12%), który twierdzi, e jest gaullist. Kolejny sonda BVA cztery lata póniej pokazuje, e 87% Francuzów uwaa pozytywnie prezydencja Charles de Gaulle, ranking pierwszy w pooeniu wszystkich przewodniczcych V th Rzeczypospolitej . Sonda przeprowadzony przez ten sam instytut w 2013 roku idzie w tym samym kierunku: z 89% pozytywnych opinii de Gaulle wydaje si by preferowanym prezydentem Francuzów, podczas gdy Mitterrand jest dopiero na pitym miejscu z 55%. WZ okazji 40 th rocznica jego mierci, badanie kwalifikuje genera de Gaulle jako najwaniejsz osob w historii Francji, 44% respondentów, wyprzedzajc Napoleon (14%), Karola (14%), Jean Jaurès (12%), Ludwik XIV (7%) i Léon Blum (4%). Ankieta przeprowadzona przez Ifop wwskazuje, e 45% Francuzów wierzy genera de Gaulle, jak ten, który ma najbardziej zmieniy Francji, przed wszystkimi innymi prezydentów V th Republic (François Mitterrand, Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy, Valery Giscard d'Estaing i Georges Pompidou).
Posgi wzniesiono ku jego pamici zarówno w Quebecu czy Londynie, jak iw Warszawie czy Moskwie . Zawodnik Republika Ludowa zachowuje siln publicznego uznania za to, e rozpozna go dyplomatycznie w 1964 roku Izrael czu jego deklaracji rozbicie 1967 tym bardziej surowo, poniewa popularny kult, który zosta powicony czowiekiemDo tego czasu, jak przypomina nam Éric Roussel , mona go byo porówna jedynie do Ojca narodu Davida Ben Guriona . wiat arabski pamita swoj krytyk okupacji Gazy i Zachodniego Brzegu. Ben Bella zoy hod de Gaulle'owi jako najodwaniejszemu przeciwnikowi FLN : Przywódca wojskowy, to on zada nam najcisze ciosy, ale ostatecznie zaakceptowa niezaleno Algierii. Rzeczywicie, dla Ben Belli: De Gaulle widzia dalej i De Gaulle nie by politykiem. Miaa ten uniwersalny wymiar, którego zbyt czsto brakuje obecnym liderom. Tym, którzy wyrzucali mu, e pozosta klientem Gaullian Francji, Léopold Sédar Senghor odpowiedzia, e niewielu zachodnich przywódców pastw moe pochwali si tym, e osobicie naraao ycie, by poprowadzi koloni do niepodlegoci. To nie jest a kapitan Kuby , Fidela Castro , który owiadczy przed kamerami, e znalaz si de Gaulle modelu po przeczytaniu jego Wspomnienia wojenne . Ameryka aciska czy Wietnam nadal doceniaj Zabójca amerykaskiej dominacji, z Quebec despiser z przewaajco angielskim.
Statua w Quebecu w pobliu hotelu Le Concorde .
Pomnik przed hotelem Cosmos w Moskwie , wykonany przez gruziskiego rzebiarza Zouraba Tsereteli , wzniesiony w 2005 roku.
Pomnik w Warszawie .
Statua w Londynie .
Statua w Nicei .
Statua w Nantes na Cours des 50-Otages .
Dziedzictwo historyczne
1958 Konstytucja ma teraz trwa przez ponad pó wieku, ze zmianami. Czowiek z Londynu wszed w mityczn przeszo, gdzie dla Francuzów by jedynym ucielenieniem sprzeciwu wobec reimu Vichy .
Lata, które ekonomista Jean Fourastié nazwa Trente Glorieuses (1945-1975), pozostawiy Francuzom wspomnienie epoki, jeli nie szczliwej (dwie wojny kolonialne), to przynajmniej wzrostu i dobrobytu. Nie jestemy najbogatszym, nie jestemy najpotniejszym, ale gwarantuj, e jestemy jednymi z najszczliwszych , potwierdzi Pompidou podczas zwykej noworoczne yczenia Francuzom. Stwierdzono jednak, e koniec tego szczliwego okresu odpowiada z grubsza temu, co mia De Gaulle: w tych warunkach trudno obiektywnie oddzieli to, co naley si czowiekowi i wyznaczonemu przez niego delfinowi, od tego, co naley si kontekstowi ekonomicznemu.
Genera de Gaulle planowa i modernizowa badania naukowe i przemys z inicjatywy pastwa . To wanie z jego czasu, e pocztek z gównych programów, które zoyy si francuskiego przemysu i które znajduj swoje zwieczenie dzi w wielkim francuskim lub europejskich liderów daty : w aeronautyki The Caravelle urodzia Airbus ; w przemyle kosmicznym powstanie Narodowego Centrum Bada Kosmicznych (CNES) w 1961 r., francuski program kosmiczny Precious Stones oraz rakieta Diamant , pierwsza wyrzutnia zbudowana poza Stanami Zjednoczonymi i ZSRR, zaowocoway narodzinami Arianespace i Europejska Agencja Kosmiczna ; w przemyle jdrowym utworzenie Komisji Energii Atomowej (CEA) w 1945 r. umoliwio Francji kontrolowanie caego przemysu jdrowego wraz z firm Areva ; w brany komputerowej cele planu Calcul (1966) nie zostay osignite, ale, w szczególnoci dziki stworzeniu IRIA (obecnie INRIA ) w 1967 roku, Francja jest jedynym krajem europejskim, któremu udao si utrzyma czysto europejski komputer producenta , Bull , który dzi produkuje superkomputery i wraz z Atos tworzy europejskiego mistrza w informatyce.
Wiele cech jego osobowoci skonio Francuzów do sympatyzowania z nim: przede wszystkim jego niekonwencjonalne sownictwo dla polityka tamtego i tego wieku ( skoko , doglit ), jego arty ( Pourquoi czy chcesz, ebym rozpocz karier jako dyktator w wieku 67 lat ), poczucie odejcia (podczas konferencji prasowej odpowiedzia dziennikarzowi, którego pytanie brzmiao po prostu Jak si masz: Nie radz sobie le. Ale moesz by spokojny: pewnego dnia nie umr ); do Louis Vallon , który paka mier idiotów ! " Podczas spotkania, w czasie RPF , de Gaulle odpowiedzia: "Ogromny program! » , Jego okazywana pogarda dla partii politycznych, wreszcie nieufno wobec prawicy, która go nie lubia i sprawia, e w 1969 roku postrzega j jako lewic, która nigdy tak naprawd nie popieraa projektu partycypacji pracowników w zyskach ich dziaalnoci by mu bliski (zgodnie z jego polityk inspirowan bezporednio katolicyzmem spoecznym ). De Gaulle by w duchu Asterixa jednym z tych maych, którzy nie daj si oszuka dorosym. Nie zdziwi nas jego stwierdzenie, e jego ulubion ksik by Cyrano de Bergerac . I pewnego dnia zrobi t ironiczn uwag: W zasadzie, wiesz, moim jedynym midzynarodowym rywalem jest Tintin ! "
W kulturze popularnej
Od wyzwolenia , gdy rysownicy znale materia w duym rozmiarze Charles de Gaulle, symbolem wietnoci politycznej dla niektórych, nieproporcjonalnego dumy lub ucisku dla innych , zauwaa Guillaume Doizy . Od powrotu do wadzy generaa w 1958 r. pióro konstruktorów spolaryzowao take ksztat jego nosa, wyduajc i metamorfizujc wyrostek nosowy do wysokoci sprzeciwu wobec gowy pastwa.
Jest nazywany Mongénéral przez Le Canard enchaîné , który parodystycznie uywa zaborczego wyznacznika uycia militarnego, który sta si rodzajem przedrostka doczanego do nazw obiektów lub obszarów, nad którymi rozcigaa si dominacja Prezydenta Republiki : Mongouvernement , MaFrancja itp. W ten sposób tygodnik satyryczny zamierza podkreli personalizacj, a nawet prywatyzacj wadzy zauwaa historyk Laurent Martin .
W filmie La Carapate (1978) prawnikowi udaje si uzyska prezydenckie uaskawienie dla swojego klienta od prezydenta Charlesa de Gaulle'a, kiedy oboje lduj w toalecie [ref. konieczne] .
W serii komiksów D-Day mier Charlesa de Gaulle'a w rónych momentach historii jest punktem rozbienoci, prowadzcym do kilku uchronie . W wyobrani w mocy (2011), jego mier w katastrofie helikoptera podczas lotu do Baden-Baden dodatkowo podsycia rewolt w maju 68 roku , prowadzc do dwuletniej wojny domowej, a nastpnie do zwycistwa szedziesiciu omiu ideaów. W Paris Burns Again (2012), jego zabójstwo podczas wydarze z maja 68, kiedy Paac Elizejski zosta zaatakowany przez demonstrantów, podzieli francuskie armie i kraj pogry si nastpnie w omioletniej wojnie domowej i nuklearnej , podczas której Pary zostaje zniszczony . Równie w Le Crépuscule des damnés (2015), ostatniej czci trylogii, w której kryzys z 6 lutego 1934 doprowadzi do obalenia Republiki i ustanowienia faszystowskiego reimu, Charles de Gaulle zosta zamordowany, ale nie zosta nigdy nie by przywódc Wolnej Francji, poniewa nie byo II wojny wiatowej.
Charles de Gaulle to seria komiksów historycznych i biograficznych autorstwa Jean-Yves Le Naour (scenariusz), Claude Plumail (rysunek) i Albertine Ralenti (kolory), przy wsparciu Fundacji Charlesa de Gaulle'a . Jean-Yves Ferri opublikowa równie komiks De Gaulle à la plage , który zosta zaadaptowany na potrzeby telewizji przez Arte .
Publikacje
Charles de Gaulle, który zacz pisa w wieku pitnastu lat, publikuje artykuy i nowoci w rónych czasopismach w latach 1908 i 1910 z wykorzystaniem pseudonimu z Charles Lugale . Nastpnie jest uwaany za utalentowanego pisarza. Pisarz i dziennikarz Claude Roy nazywa go w Wyzwoleniu jednym z wielkich aciskich pisarzy jzyka francuskiego .
W 1920 roku , Petaina , którzy chcieli wej do Académie française , wezwa go do napisania ksiki, Histoire du Soldat français , który mia by opublikowany pod nazw marszaka. Pétain napisa tylko cz o I wojnie wiatowej ( wojna wiatowa 1914-1918 ). W nastpstwie niezgody midzy dwoma mczyznami ksika nigdy nie zostaa opublikowana, a de Gaulle wznowi pisanie w celu zredagowania eseju La France et son army , wydanego w 1938 roku.
W 1963 roku Charles de Gaulle by jednym z potencjalnych laureatów literackiej Nagrody Nobla, a jego Mémoires de guerre wprowadzio go do prestiowej Bibliothèque de la Pléiade w 2000 roku. Trzeci tom jego Mémoires de guerre , Le Salut, 1944-1946 , zostaa zapisana na program matury literackiej w 2011 i 2013 roku.
Ksiki i artykuy
- Kiepskie spotkanie , Imp. de Montligeon, 1906 ( dramat napisany w wieku 15 lat).
- Zgromadzenie, poza Francj Revue du College d'Antoing n o, 6, 1908.
- Córka Agha: tajemnica Spahi , opowiadanie, Journal of podróach i przygodach z ldu i morza n o 688 z 6 lutego 1910, strony 155-156.
- "Notebook Kampania francuskiego oficera" Revue de Paris n o 6, 1920.
- Niezgoda midzy wrogiem , Nancy-Pary-Strasburg, Berger-Levrault,, VIII -143 s.
- "The palnika ( 1 st a 2 E czci)" Military Journal n o 69 i 70, 1927.
- Klska, kwestia moralna , 1927-1928.
- "Rekrutacja filozofi" piechoty Journal n o, 439, 1929.
- Stan kadry kierowniczej w wojsku 1930-1931.
- Historia wojsk Lewantu , Imp. narodowy 1931 (we wspópracy z cdt Yvonem, podpukownikiem de Mierry wspópracujcym w przygotowaniu tekstu kocowego).
- Ostrze Miecza , Pary, Berger-Levrault,, XII -171 s.
- Zwalcza du temps de Paix Revue de l'Infanterie N O 476, 1932.
- "Na krajowej polityki obronnej" Revue Bleue n o 3, 1933.
- onierz staroytnoci, Revue de l'Infanterie , 1933.
- Stwórzmy armi rzemielnicz, Revue des Vivants , 1934.
- W kierunku armii zawodowej , Berger-Levrault, 1934.
- Problem belgijski, przegld Obrony Narodowej , 1936.
- Francja i jej armia , Pary, Plon,, ja -279 s., Marcelin Guérin nagroda z Akademii Francuskiej w 1939 roku
- przemówienie wojenne , Pary; Fryburg : LUF (Biblioteka Powszechna Francji) Egloff, 1944-1945, 3 tom. (Kolekcja Le Cri de la France . Seria 2; 1; 2; 3), wydrukowana w Genewie.
- Trzy opracowania , Berger-Levrault 1945 (Historyczna rola warowni; Mobilizacja gospodarcza za granic; Jak zbudowa armi zawodow), a nastpnie Memorandum z.
-
Wspomnienia wojenne :
- Tom I - Apel, 1940-1942 , Plon, 1954,
- Tom II - Jedno, 1942-1944 , Pon, 1956,
- Tom III - Le Salut, 1944-1946 , Plon, 1959.
-
Wspomnienia nadziei :
- Tom I - Le Renouveau, 1958-1962 , Plon, 1970,
- Tom II - L'Effort, 1962 , Plon, 1971.
-
Przemówienia i wiadomoci :
- Tom I - W czasie wojny 1940-1946 , Po, 1970,
- Tom II - Oczekiwanie, 1946-1958 , Pon, 1970,
- Tom III - Z odnowieniem, 1958-1962 , Plon, 1970,
- Tom IV - Pour l'Effort, 1962-1965 , Plon, 1970,
- Tom V - W kierunku semestru, 1966-1969 , Plon, 1970.
-
Listy, notatki i notatniki :
- Tom 1 - 1905-1918 , Plon, 1980,
- Tom 2 - 1919-czerwiec 1940 , Plon, 1980,
- Tom 3 - czerwiec 1940-lipiec 1941 , Plon, 1981,
- Tom 4 - lipiec 1941-maj 1943 , Plon, 1982,
- Tom 5 - czerwiec 1943-maj 1945 , Plon, 1983,
- Tom 6 - maj 1945-czerwiec 1951 , Plon, 1984,
- Tom 7 - czerwiec 1951-maj 1958 , Plon, 1985,
- Tom 8 - czerwiec 1958-grudzie 1960 , Plon, 1985,
- Tom 9 - stycze 1961-grudzie 1963 , Plon, 1986,
- Tom 10 - stycze 1964-czerwiec 1966 , Plon, 1986,
- Tom 11 - lipiec 1966-kwiecie 1969 , Plon, 1987,
- Tom 12 - maj 1969-listopad 1970 , Plon, 1988,
- Tom 13 - Uzupenienia od 1924 do 1970 , Plon, 1997.
-
Teksty, przemówienia, wypowiedzi i notatki . Francuski Dokumentacja n o 216 ().
- Wyjazd do Polski generaa de Gaulle'a, prezydenta RP (6-).
Filmografia
- Telewizja
- 1999: De Gaulle-Churchill: wspomnienia wojenne , dokument w dwóch czciach w reyserii Patricka Jeudy'ego.
- 2001: Amerykaski przyjaciel: Ameryka przeciwko de Gaulle'owi , dokument wyreyserowany przez Patricka Jeudy'ego dla Francji 3 - La Cinquième .
- 2005:
- Chcieli zabi de Gaulle'a przez Jean-Teddy Filippe , grany przez Oliviera Lefevre, TF1.
- De Gaulle, powrót: 16 maja 1958 , Virginie Linhart i Patrick Rotman , Les Brulures de l'histoire i France 3.
- 2006: Le Grand Charles przez Bernard Stora , grany przez Bernarda Farcy France Télévisions.
- 2008: The Last Ball czwartego przez Jean-Paul Fargier .
- 2009:
- Farewell de Gaulle, poegnanie Laurenta Herbiera, grane przez Pierre'a Verniera , inspirowane powieci La Fuite à Baden Hervé Bentégeata, Canal+ , 2009 nagroda na Festiwalu Filmów Telewizyjnych Luchon .
- Zarchiwizuj tajemnice w odcinku 2 sezonu 1, Genera de Gaulle w wyzwolonym Paryu i odcinku 7 sezonu 2, De Gaulle w Quebecu .
- 2010:
- Apel z 18 czerwca Félixa Oliviera, granego przez Michela Vuillermoza .
- I zrozumiaem: de Gaulle, 1958-1962 przez Serge Moati , grany przez Patricka Chesnais France Télévisions.
- Tego dnia wszystko si zmienio : L ' Appel du 18 Juin Félixa Oliviera, granego przez Michela Vuillermoza , France Télévisions, serial w trzech odcinkach.
- 2011: De Gaulle: gigant z glinianymi stopami , dokument wyreyserowany przez Patricka Jeudy'ego dla Arte .
- 2013: FLB: lata Gaulle'a, lata Giscarda , dokument w reyserii Huberta Béasse'a.
- 2014: De Gaulle, ostatni z gigantów , dokument w reyserii Davida Jankowskiego i wyprodukowany przez Jean-Louis Remilleux dla France Télévisions.
- 2017: De Gaulle i Pompidou, a do zerwania , dokument w reyserii Catherine Nay i Antoine'a Coursata.
- 2018: ONZ: bitwa pod De Gaulle, 1944-1945, film dokumentalny w reyserii Philippe Saady.
- 2019: De Gaulle, pierwsze bitwy , dokument w reyserii Serge'a Tignèresa.
- 2020:
- Nienawidzili de Gaulle'a , dokumentu wyreyserowanego przez Patricka Jeudy'ego dla Histoire TV i Les Bons Clients.
- De Gaulle, byskotliwo i tajemnica , Jacques Santamaria i Patrice Duhamel , grany przez Samuela Labarthe , France 2, miniserial skadajcy si z szeciu odcinków.
- L'Artiste de Gaulle, dokument w reyserii Jérôme'a Bermyna i Raphaelle Baillot.
- De Gaulle budowniczy , dokument w reyserii Camille Juza.
- 26 dni na zabicie de Gaulle'a , dokument w reyserii Cédrika Gruata.
- Kino
- 2020: De Gaulle , grany przez Lamberta Wilsona .
Dyskografia
- Charles de Gaulle, Przemówienia historyczne 1940-1969 (pyta 33 t ).
Zobacz równie
Bibliografia
Biografie i sownik
- Claire Andrieu ( re. ), Philippe Braud ( re. ) And Guillaume Piketty ( re. ) (koordynacja: Sophie Masse-Quief), Sownik: de Gaulle , Pary, Robert Laffont, coll. Ksiki,, XI -1265 s. ( ISBN 2-221-10280-0 , prezentacja online ).
- Julian Jackson ( tumaczone z angielskiego przez Marie-Anne de Béru), De Gaulle: un some idea de la France [ Pewna idea Francji: ycie Charlesa de Gaulle ], Pary, Seuil,, 984 s. ( ISBN 978-2-02-139631-7 , prezentacja online ).
- Jean Lacouture , De Gaulle , tom. 1: Le Rebelle, 1890-1944 , Pary, Éditions du Seuil,, 869 s. ( ISBN 2-02-006968-7 , prezentacja online ).
- Jean Lacouture , De Gaulle , tom. 2: Le Politique, 1944-1959 , Pary, Éditions du Seuil,( ISBN 2-02-008994-7 , prezentacja online ).
- Jean Lacouture , De Gaulle , tom. 3: Le Souverain, 1959-1970 , Pary, Éditions du Seuil,, 865 s. ( ISBN 2-02-009351-0 , prezentacja online ).
-
Éric Roussel , Charles de Gaulle , Pary, Editions Gallimard , coll. Biografie NRF,, IV -1032 s. ( ISBN 2-07-075241-0 ). Wznowienie: Éric Roussel , Charles de Gaulle , tom. I i II : 1890-1945; 1946-1970 , Pary, Perrin, kol. "Tempus" ( N O 164-165), 777 + 708 pkt. , kiesze ( ISBN 978-2-262-02621-9 , 978-2-262-02611-0 i 978-2-262-02612-7 ).
Przed II wojn wiatow
- Charles de Gaulle, modzie i wojna, 1890-1920: konferencja midzynarodowa, Lille, 5-6 listopada 1999 , Pary, Plon, coll. "Nadzieja",, 335 s. ( ISBN 2-259-19456-7 ).
-
onierz Charles de Gaulle, 1914-1918 , Amiens, Martelle,, 216 s. ( ISBN 2-87890-073-1 ). Wystawa, Pary, Institut Charles de Gaulle et Péronne, Historial de la Grande Guerre, 1999.
-
François Cochet ( re. ), De Gaulle i modzi Turcy w armiach zachodnich, 1930-1945: pokolenie od refleksji do dziaania , Pary, Riveneuve éditions , coll. Akty naukowe,, 290 pkt. ( ISBN 978-2-914214-50-6 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .Obrady kolokwium zorganizowane przez Lorraine University History Research Center, Paul Verlaine University i pracowników regionu Terre-Nord-Est, Metz, 20-21 wrzenia 2007 r.
- Gilles Le Béguec , Jean-Paul Thomas i Jean Vavasseur-Desperriers , Charles de Gaulle i hitlerowskie napady: prekursor gaullizmu, 1932-1940 , Rennes, Presses Universitaires de Rennes ,, 316 pkt. ( ISBN 978-2-7535-8143-2 , prezentacja online ).
-
Frédérique Neau-Dufour , Pierwsza wojna Charlesa de Gaulle'a, 1914-1918 , Pary, Tallandier,, 384 s. ( ISBN 979-10-210-0373-6 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .Wznowienie: Frédérique Neau-Dufour , Pierwsza wojna Charlesa de Gaulle'a, 1914-1918 , Pary, Tallandier, coll. Tekst: smak historii,, 376 s. , kiesze ( ISBN 979-10-210-1036-9 ).
- Michel Tauriac , De Gaulle przed de Gaulleem: konstrukcja czowieka , Pary, Plon,, 505 pkt. ( ISBN 978-2-259-21657-9 ).
Polityka i ideologia
- Prace ogólne
- Maurice Agulhon , De Gaulle: historia, symbol, mit , Pary, Plon,, 163 s. ( ISBN 978-2-259-02628-4 , OCLC 47895181 ).
-
Serge Berstein , Historia gaullizmu , Pary, Perrin,, 568 pkt. ( ISBN 2-262-01155-9 , OCLC 407137019 , prezentacja online ). Przedruk: Serge Berstein , Histoire du gaullisme , Paris, Perrin, coll. "Tempus" ( N O 22), 574 s. , kiesze ( ISBN 2-262-01965-7 ).
- Francis Choisel , Understanding Gaullism , L'Harmattan, 2016, 182 s. ( ISBN 978-2-343-10280-1 ) .
- Julian Jackson ( przekad z angielskiego Daniel B. Roche), De Gaulle: poza legend , Pary, Alvik,, 223 s. ( ISBN 2-914833-18-0 ).
- René Rémond , Les Droites en France , Pary, Aubier Montaigne , coll. Kolekcja historyczna,, 4 th ed. ( 1 st ed. , 1954, pod tytuem Prawo we Francji od 1815 roku do dzisiaj: cigoci i rónorodnoci tradycji politycznej ), 544 str. ( ISBN 2-7007-0260-3 , OCLC 8720935 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] , [ prezentacja online ] , [ prezentacja online ] .
- Henry Rousso , Le Syndrome de Vichy: 1944-198-- , Pary, Seuil,, 378 s. ( ISBN 978-2-02-009772-7 , OCLC 17347508 ).
- Jean Touchard , Le Gaullisme, 1940-1969 , Pary, Éditions du Seuil, coll. "Zwrotnica. Historia ( N O 32), 379 s. ( ISBN 2-02-004797-7 , prezentacja online ).
Studia tematyczne
- François Audigier , Historia SAC: ciemna strona gaullizmu , Pary, Stock,, 521 pkt. ( ISBN 978-2-234-05629-9 , OCLC 417344444 ).
- François Audigier , Historia SAC: szokujcy gaullistowie, 1958-1969 , Pary, Éditions Perrin ,, 384 s. ( ISBN 978-2-262-07574-3 )
- Philippe Bedouret, L'Influence du monde germanique sur Charles de Gaulle: Decydujcy klucz do zrozumienia myli, dziaania i twórczoci literackiej Charlesa de Gaulle'a , Saarbrücken, European University Editions,, 688 s. ( ISBN 978-613-1-59983-5 ).
- Serge Berstein ( re. ), Pierre Birnbaum ( re. ) I Jean-Pierre Rioux ( re. ), De Gaulle i elity , Pary, La Découverte ,, 345 pkt. ( ISBN 978-2-7071-5684-6 , prezentacja online ).
- François Broche , Historia antygaulizmów: od pocztków do wspóczesnoci , Pary, Bartillat,, 627 s. ( ISBN 978-2-84100-395-2 , OCLC 170907228 ).
- Alexandre Duval-Stalla ( pref. Daniel Rondeau), André Malraux-Charles de Gaulle: jedna historia, dwie legendy , Pary, Gallimard, coll. "Nieskoczono",, 448 s. ( ISBN 978-2-07-268472-2 i 978-2070119233 , czytaj online ).
- Henri-Christian Giraud , De Gaulle and the Communists , Paris, Éditions Perrin ,, 1040 pkt. ( ISBN 978-2-262-08620-6 ).
- Vincent Jauvert , Ameryka przeciwko de Gaulle'owi , Pary, Éditions du Seuil , 2000.
- Guy Penaud , De Gaulle-Pétain: konfrontacja wiosn 1940 r. , Pary, L'Harmattan, coll. "Historyczny",, 338 s. ( ISBN 978-2-296-56829-7 , OCLC 785087804 ).
- Hélène Carrère d'Encausse , genera de Gaulle i Rosja , Fayard,, 288 s. ( ISBN 978-2-213-70555-2 ).
- Muzeum Legii Honorowej , Muzeum Orderu Wyzwolenia ( pref. Emmanuel Macron, Prezydent Republiki), Pewna idea Francji i wiata: Charles de Gaulle poprzez jego odznaczenia , Bruksela, Peter Lang, 2019, 352 s. , Oprawa mikka, 225 x 268 mm ( ISBN 978-2-8076-0968-6 ) , DOI : 10.3726 / b15281 .
Wolna Francja
- Fondation and Institut Charles de Gaulle, Avec de Gaulle: wiadectwa , t. 1: Wojna i rekonstrukcja , Pary, edycje Nouveau Monde,, 251 pkt. ( ISBN 2-84736-026-3 ).
- Robert Belot , Opór bez de Gaulle'a: polityka i gaulizm wojny , Pary, Fayard,, 668 s. ( ISBN 2-213-62954-4 , OCLC 68706571 , prezentacja online ).
- François Broche ( re. ), Georges Caïtucoli ( re. ) I Jean-François Muracciole ( re. ) (Posowie Jean-François Sirinelli ), Sownik Wolnej Francji , Pary, Robert Laffont, coll. Ksiki,, XXV -1602 s. ( ISBN 978-2-221-11202-1 , prezentacja online ).
- Michèle Cointet , De Gaulle i Giraud: konfrontacja (1942-1944) , Pary, Perrin,, 549 pkt. ( ISBN 2-262-02023-X ).
-
Jean-Louis Crémieux-Brilhac , La France libre: od apelu z 18 czerwca do wyzwolenia , Paris, Gallimard, coll. Kontynuacja czasu,, 969 s. ( ISBN 2-07-073032-8 , OCLC 36062471 , prezentacja online ). Nowe poprawione i poszerzone wydanie: Jean-Louis Crémieux-Brilhac , Wolna Francja: od apelu z 18 czerwca do Wyzwolenia , t. 1 i 2, Pary, Gallimard, coll. "Folio. Historia ( N O 226-227), 1476 s. , kiesze ( ISBN 978-2-07-045469-3 i 978-2-07-045470-9 ).
- Yves Maxime Danan ( pref. C.-A. Colliard), ycie polityczne w Algierze w latach 1940-1944 , Pary, Ogólna Biblioteka Prawa i Orzecznictwa , coll. "Biblioteka prawa publicznego" ( n o LIII ), VI -348 s. ( prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
- François Kersaudy, De Gaulle and Churchill , Pary, Plon, coll. "Nadzieja",, 411 s. ( prezentacja online ).
- François Kersaudy, De Gaulle i Churchill: serdeczny spór , Pary, Perrin,, 496 s. ( ISBN 978-2-262-01838-2 i 978-2-262-02019-4 , OCLC 49210021 ).
- François Kersaudy, De Gaulle i Roosevelt: pojedynek na szczycie , Pary, Perrin,, 522 s. ( ISBN 978-2-262-02028-6 , OCLC 57232012 ).
W ramach IV th Rzeczypospolitej
- François Audigier ( Ed. ), A Frederic Schwindt ( red. ) ( Pref. Alain Larcan) gaullizm i gaullici we wschodniej Francji w IV th Rzeczypospolitej , Rennes, Prasy Universitaires de Rennes , Coll. "Historia",, 421 s. ( ISBN 978-2-7535-0847-7 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
- François Audigier , Les Prétoriens du Général: Gaullizm i przemoc polityczna od 1947 do 1959 , Rennes, Presses universitaire de Rennes , coll. "Historia. Historia polityczna Francji w XX -go wieku ", 387 s. ( ISBN 978-2-7535-7543-1 , prezentacja online ).
- Fundacja Charlesa de Gaulle'a i Akwitaskie Centrum Bada nad Histori Wspóczesn, De Gaulle i zgromadzenie narodu francuskiego, 1947-1955: materiay konferencyjne, Bordeaux, 12-14 listopada 1997 , Pary, A. Colin,, 864 s. ( ISBN 978-2-200-21799-0 , OCLC 406280137 ).
- Jean Charlot ( pref. Georgette Elgey), Opozycja gaulizmu (1946-1958): historia polityczna gaullizmu , Pary, Fayard,, 436 s. ( ISBN 978-2-213-01246-9 , OCLC 9513250 , prezentacja online ).
- Frédéric Turpin , De Gaulle, Gaullici i Indochiny: 1940-1956 , Pary, Les Indes savantes,, 666 s. ( ISBN 978-2-84654-099-5 , OCLC 61665914 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
Powrót do wadzy w 1958 r.
- Kolektyw, 1958-1962: nadejcie wadzy gaullistowskiej », Histoire @ Politique 2010/3 ( n o 12), Sciences Po History Center, czyta online .
- Georgette Elgey , De Gaulle w Matignon , Pary, Fayard,, 594 s. ( ISBN 978-2-213-64305-2 , OCLC ).
- Dimitri Kitsikis , Stosunek Stanów Zjednoczonych do Francji w latach 1958-1960 , Revue française de science politique , Pary, Presses Universitaires de France , tom. XVI , n O 4,, s. 685-716 ( czytaj online ).
- Christophe Nick , Zmartwychwstanie narodziny V th Rzeczypospolitej: uderzenie demokratycznego pastwa , Paryu, Fayard,, 835 s. ( ISBN 978-2-213-60125-0 , OCLC 40566941 ).
-
René Rémond , Powrót de Gaulle'a , Bruksela, Complexe , coll. "Pami o Century" ( N ° 28),, 213 s. ( ISBN 2-87027-107-7 , prezentacja online ). Reedycja: René Rémond , 1958, powrót De Gaulle'a , Bruksela, Complexe , coll. Pytania do XX th stulecia, 190 s. ( ISBN 2-87027-723-7 ).
- Jean-Paul Thomas ( re. ), Gilles Le Béguec ( re. ) I Bernard Lachaise ( re. ), maj 1958, powrót generaa de Gaulle'a: materiay z konferencji w Centre d'histoire de Sciences Po, wtorek 13 maja 2008 , Rennes, Rennes University Press , coll. "Historia",, 223 s. ( ISBN 978-2-7535-1010-4 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
-
Michel Winock , agonii IV th Rzeczypospolitej: 13 maja 1958 , Pary, Gallimard, Coll. Dni, które stworzyy Francj,, 381 s. ( ISBN 2-07-077597-6 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .Wznowienie: Michel Winock , agonii IV th Rzeczypospolitej: 13 maja 1958 , Pary, Gallimard, coll. "Folio. Historia ( N O 206),, 495 s. ( ISBN 978-2-07-045083-1 , prezentacja online ).
Wojna algierska
-
Michèle Cointet , De Gaulle i francuska Algieria, 1958-1962 , Pary, Perrin,, 315 pkt. ( ISBN 2-262-00077-8 ). Nowe wydanie poprawione: Michèle Cointet , De Gaulle et l'Algérie française, 1958-1962 , Paris, Perrin, coll. "Tempus" ( N O 448), 425 pkt. ( ISBN 978-2-262-03916-5 ).
-
Benjamin Stora , Le Mystère de Gaulle: jego wybór dla Algierii , Pary, Robert Laffont,, 267 s. ( ISBN 978-2-221-11076-8 , prezentacja online ). Reedycja: Benjamin Stora , De Gaulle i wojna algierska , Pary, Pluriel, coll. "Liczba mnoga",, 263 s. , kiesze ( ISBN 978-2-8185-0068- 2 ).
- Maurice Vaïsse ( re. ), De Gaulle et l'Algérie, 1943-1969: materiay z konferencji, która odbya si w amfiteatrze Austerlitz, w Les Invalides, w pitek 9 i sobot 10 marca 2012 , Pary, Armand Colin, coll. "Badania",, 352 s. ( ISBN 978-2-200-28039-0 ).
Prezydencja Republiki
- .
- Serge Berstein , Nowa historia wspóczesnej Francji , t. 17: Francja ekspansji: 1, La République Gaullienne, 1958-1969 , Pary, Éditions du Seuil, coll. "Zwrotnica. Historia ( N O , 117),, 375 pkt. ( ISBN 2-02-010408-3 , prezentacja online ).
- Jean-Paul Bled (re.), Genera de Gaulle i wiat arabski , Bejrut, Wydawnictwo Dar An-Nahar, 2009.
- Jean Charlot , Zjawisko gaullistowskie , Pary, Fayard, coll. wiat bez granic,, 208 pkt. ( prezentacja online ).
- Bernard Krouck, De Gaulle and China: Francuska polityka wobec Chiskiej Republiki Ludowej 1958-1969 , Éditions Les Indes savantes, Pary 2012.
- François Mitterrand , Nieustajcy zamach stanu , Plon, 1964, reed. Julliard, 1984 i 18.10.1993.
- Arnaud Teyssier , L'énigme Pompidou- de Gaulle , Pary, Éditions Perrin ,, 368 s. ( ISBN 978-2-262-08011-2 )
- Frédéric Turpin , De Gaulle, Pompidou i Afryka, 1958-1974: dekolonizacja i wspópraca , Pary, Les Indes savantes,, 333 pkt. ( ISBN 978-2-84654-214-2 , prezentacja online ).
-
Maurice Vaïsse , La Grandeur: polityka zagraniczna generaa de Gaulle'a , Paris, Fayard, coll. Dla historii XX -go wieku, 726 s. ( ISBN 2-213-60050-3 , prezentacja online ). Przedruk : Maurice Vaïsse , La Grandeur: polityka zagraniczna generaa de Gaulle'a , Pary, CNRS Éditions, coll. "Biblis: histoire" ( N O 61), X -710 pkt. ( ISBN 978-2-271-07875-9 ).
- Pierre Viansson-Ponté , Historia Republiki Gaulla , tom. 1: Koniec epoki, maj 1958-lipiec 1962 , Pary, Fayard, coll. Wielkie wspóczesne studia,, 579 s.
-
Pierre Viansson-Ponté , Historia Republiki Gaulla , tom. 2: Le temps des orphelins, sierpie 1962-kwiecie 1969 , Pary, Fayard, coll. Wielkie wspóczesne studia,, 766 s. Wznowienie: Pierre Viansson-Ponté , Historia Republiki Gaulla: maj 1958-kwiecie 1969 , Pary, Robert Laffont, coll. Ksiki,, 839 s. ( ISBN 2-221-04544-0 , prezentacja online ).
- Arnaud Teyssier , De Gaulle, 1969: druga rewolucja , Perrin, 2019.
Referencje i wspomnienia
-
Philippe de Gaulle i Michel Tauriac, De Gaulle, mon pere , editions Plon , 2003-2004, 2 tom. :
- Tom 1 ,( ISBN 2-266-14330-1 ) ;
- Tom 2 , Pary, Kieszonkowy,, 827 s. ( ISBN 2-266-14331-X ).
- Philippe de Gaulle i Michel Tauriac, Mon père en images , Michel Lafon, 2006 (niepublikowana ksika fotograficzna).
- André Malraux , The Oaks, które zwalczamy... , Gallimard, 1971 ( ISBN 978-2-0702-7811-4 ) .
- Alain Peyrefitte , To by de Gaulle , 3 tomy, Fayard, 1994-2000.
- Fundacja Charlesa de Gaulle'a, Z de Gaulle'em: wiadectwa. Tom 2, Czas zgromadzenia, 1946-1958 , Pary, Nouveau Monde, 2005, 502 s., 23 cm ( ISBN 2-8473-6053-0 ) .
- Lucien Bitterlin , Wszyscy bylimy terrorystami , Pary, wyd. wiadectwo chrzecijaskie, 1983.
- François Flohic , De Gaulle intime: opowiada aide-de-camp , Archipel, 2010.
- Jacques Foccart , Journal de l'Élysée , Pary, wyd. Fayard / Jeune Afrique, tomy 1 ( Co wieczór z de Gaulle. 1965-1967 , 1997) i 2 ( Le Général w maju 1967-1968 , 1998).
- Yves Guéna , De Gaulle , Gründ, Histoire sur le vive collection, 2007, 64 strony (ilustracje kolorowe, ponad 60 faksymiliów) ( ISBN 2-7000-1696-3 ) .
- Claude Guy , Sucham de Gaulle'a. Gazeta. 1946-1949 , Pary, Grasset, 1996.
- Constantin Melnik , Tysic dni w Matignon. Racje stanu za de Gaulle'a. Wojna algierska, 1959-1962 , Grasset, 1988; mier bya ich misj Pary, Plon, 1996; Politycznie niepoprawni , Plon, 1999.
- Élisabeth de Miribel ( pref. Pierre Emmanuel), La Liberté cierpi przemoc , Pary, Plon,, 259 s. ( ISBN 978-2-259-00831-0 , OCLC 9094289 ).
- Jules Moch , Spotkania z Charlesem de Gaulle , Plon, 1971.
- Jean Pierre-Bloch , De Gaulle czyli czas bdów , Pary, La Table Ronde, 1969.
- Michel Tauriac , ycie z de Gaullem , Plon, 2008.
- Alain de Boissieu : Walczy z de Gaulle'em: pamitki (1940-1946) , Omnibus, 1999 ( ISBN 2-2591-9014-6 ) i Suy generaowi; 1946-1970 , Plon, 1990 ( ISBN 2-2590-2366-5 ) .
- Christian Fouchet , W subie generaa de Gaulle'a Plon, 1971 i Les Lauriers s cite Plon, 1973.
- Pierre Louis Blanc, Charles de Gaulle w wieczór swojego ycia , Fayard, 1990 (nagroda im. Pierre'a Lafue).
- Pierre Louis Blanc, Torba dyplomatyczna , Éditions du Rocher, 2004 (Nagroda Gówna Akademii Francuskiej).
- Pierre Louis Blanc, Retour do Colombey , edycje Pierre Guillaume de Roux, 2011.
- Jacques Boissay, De Gaulle na wsi , teksty Jean-Louis Lemarchand, przedmowa Jean Mauriac , Le Recherches Midi editeur, s. 192, 2011, prezentacja online .
Eseje, podrczniki, popularne prace
- François Boulet , Jeste mczyzn! : zadziwiajca przyja midzy de Gaulle'em i Eisenhowerem , Éditions Ampelos, 2018.
- Paul-Marie Coûteaux , Geniusz Francji. Tom I: filozof De Gaulle , Pary, Jean-Claude Lattès, 323 s., 2002.
- Gérard Dalmaz, De Gaulle na pierwszej stronie , Pary, Hoëbeke ,, 124 s. ( ISBN 978-2-84230-100-2 , OCLC 411954978 ).
- Alexandre Duval-Stalla , André Malraux - Charles de Gaulle: jedna historia, dwie legendy , Gallimard , 2008.
- Charles-Louis Foulon, De Gaulle: pasja do Francji , 2013, Ouest France, 143 s. ( ISBN 9782737360343 ) .
- Max Gallo (z udziaem Yves Guéna), De Gaulle, les images d'un Destin , Éditions du Soleil, Fondation Charles de Gaulle.
- Henri-Christian Giraud (re.), Odpowiedz admiraowi de Gaulle , Monako, wyd. du Rocher, pk. Dokumenty, 2004.
- Henri Guillemin , Le Général clair obscur , Pary, Le Seuil.
- Riccardo Brizzi i Michele Marchi, Charles de Gaulle , Bolonia, Il Mulino, 2008.
- Alain Larcan, De Gaulle: pisarz-onierz , Pary, Textuel, coll. "Pasja", 2005, 191 s., ( ISBN 2-8459-7115-X ) .
- Adrien Le Bihan , Genera i jego sobowtór: pisarz De Gaulle , Pary, Flammarion / Pluriel,( 1 st ed. , 1996), 280 , str. ( ISBN 978-2-8185-0069-9 ).
- Adrien Le Bihan, De Gaulle i Polska , 296 stron, W poszukiwaniu haasu, 2015 ( ISBN 978-2-9537571-2-5 ) .
- François Malye , De Gaulle widziany przez Anglików , Calmann-Lévy, 2015, 220 stron.
- Corinne Maier , Genera de Gaulle w wietle Jacquesa Lacana , L'Harmattan, 2001 ( ISBN 2-7475-0297-X ) .
- Charles Morazé , Genera de Gaulle i Republika , Flammarion, 1993, kol. Vieux Fonds Fic ( ISBN 2-0806-0559-3 ) .
- Chantal Morelle , De Gaulle: Pasja Francji , Armand Colin, coll. Nowe biografie historyczne,, 288 s. ( ISBN 978-2-200-60369-4 ).
- Jean-François Revel , Styl generaa , wyd. Kompleks, 1988.
- Anne i Pierre Rouanet, Trzy ostatnie zmartwienia generaa de Gaulle'a , Pary, Grasset, 1980.
- Odile Rudelle, De Gaulle do zapisu , Editions Gallimard , 1991.
- Henri De Wailly, De Gaulle pod hemem, Abbeville 1940 , ksigarnia akademicka Perrin.
- Bertrand Le Gendre , De Gaulle i Mauriac: zapomniany dialog , Éditions Fayard , 2015 ( ISBN 978-2-213-67215-1 ) .
- Gérard Bardy , Karol Katolicki: de Gaulle i Koció , Plon,, 389 s. ( ISBN 978-2-259-21257-1 i 2-259-21257-3 ).
Komiksy
- Jean-Yves Ferri , De Gaulle na play (karykatura humorystyczna), Dargaud, kol. Pilot Ryba, 2007.
- Guy Lehideux , Jean-Marie Cuzin , Yves Guéna , De Gaulle, un destin pour la France (komiks historyczny), wyd. du Signe, 2010.
Powizane artykuy
- Fundacja Charles-de-Gaulle
- Fundacja Anne-de-Gaulle
- Rodzina de Gaulle
- Philippe de Gaulle , jego syn
- Charles de Gaulle (1948-) , wnuk Charlesa de Gaulle, który nosi to samo imi.
- gaulizm
- Zracjonalizowany parlamentaryzm
- Rzd Charlesa de Gaulle'a: pierwszy (1944-1945) , drugi (1945-1947) , trzeci (1958-1959) .
- Przemówienia i prezentacje: Call of June 18 , przemówienie z Bayeux , przemówienie w Phnom Penh , przemówienie w Montrealu
- Colombey-les-Deux-Eglises
- Miejsce urodzenia Charlesa de Gaulle'a w Lille
- Konferencja Brazzaville
- Charles de Gaulle (filatelistyka)
- Place Charles-de-Gaulle w Paryu
- Muzeum Armii (Pary), w tym historyk Charles-de-Gaulle
- Lotnisko Pary-Charles-de-Gaulle
- Lotniskowiec Charles de Gaulle
- Unia francuska
- Pomnik Charlesa de Gaulle'a w Warszawie
- Kategoria: Aktor, który gra Charlesa de Gaulle
Linki zewntrzne
- Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu midzynarodowego
- Midzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- CiNii
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Suba Biblioteki Narodowej
- Narodowa Biblioteka Dietetyczna
- Biblioteka Narodowa Hiszpanii
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Biblioteka Narodowa Katalonii
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Sie Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Watykaska Biblioteka Apostolska
- wiatKot
- Uwagi w ogólnych sownikach lub encyklopediach :
- Brockhaus Enzyklopädie
- Biografia niemiecka
- Dizionario di Storia
- Enciclopedia italiana
- Encyklopedia Britannica
- Encyklopedia Universalis
- Encyklopedia Treccani
- Gran Enciclopèdia Catalana
- Hrvatska Enciklopedija
- Encyklopedia Larousse
- Szwedzka encyklopedyna
- Archiwum Münzingera
- Proleksis encyklopedija
- Sklep norske leksikon
- Visuotin lietuvi enciklopedija
- Zasoby zwizane z muzyk :
- Dyskoteki
- (pl) MusicBrainz
- ( fr ) Muziekweb
- (en + de) Midzynarodowy repertuar róde muzycznych
- (pl) Songkick
- Zasoby dzie sztuki :
- Zasoby audiowizualne :
- Zasoby badawcze :
- Zasoby literatury :
- Zasób zwizany z przedstawieniem :
- Zasoby zwizane ze sportem :
- (pl) Olimpiada
- Fundacja Charlesa-de-Gaulle'a .
- Koo Naukowe Charlesa de Gaulle'a .
- Dokumenty Prezydencji Republiki pod rzdami generaa de Gaulle'a s przechowywane w Archiwum Narodowym pod symbolem AG / 5 (1) .
- Fotoreportae z prezydentury generaa de Gaulle'a (1959-1969) przechowywane s w Archiwum Narodowym .
Uwagi i referencje
Uwagi
- Data poczenia francuskiego komitetu narodowego oraz cywilnego i wojskowego dowództwa Algieru.
- Wymowa w standardowym jzyku francuskim z Francji transkrybowana zgodnie ze standardem API .
- Jean-Baptiste de Gaulle (1720-1807), prokurator w parlamencie paryskim. Zarzut ten nie nobilitowa i wbrew temu, co mona wyczyta, ród de Gaulle'ów nie nalea do szlachty ubioru .
- Dziecko na letnich wakacjach na plaach Pónocy, pierwsza mio zgina w Lille pod bombami podczas I wojny wiatowej, ona z Calais, rodzinne wakacje w Wissant , osiemnacie wycieczek oraz oficjalne i prywatne wizyty w regionie w latach 1944 (przemówienie w Lille na 1 st padziernika 1944) i 1958 coroczny wyjazd do Calais od 1947 do 1952 kolekcji na rodziny groby Coulogne gdzie od 1951 roku de Gaulle mia mae gospodarstwo, przyja z senatorem Jules Houcke , kolekcja lamp podarowany przez górników z regionu prowadzonego w Colombey, przemówienie podczas RPF w Marcq-en-Barul w 1947, Hénin Beaumont, Hazebrouck w 1950 itd. .
- De Gaulle stwierdzi w ten sposób: Zawsze mylaem, e pewnego dnia bd na czele pastwa. Tak, zawsze wydawao mi si, e to byo oczywiste. W wieku czterdziestki moja pewno bya taka sama jak w wieku pitnastu lat. .
- Promocja Fezu, którego majorem by Alphonse Juin .
- Pod V th Rzeczypospolitej, anty-gaullistowskiej wyzwanie pochwalnych cytaty na walce Douaumont. W tym celu wykorzystuj drobne rozbienoci midzy wersjami schwytania kapitana de Gaulle'a, a take spónione, nieprecyzyjne lub z drugiej rki zeznania, takie jak midzy innymi zeznania niemieckiego oficera i byego owosionego mczyzny. .
- Uwaany przez Philippe'a de Gaulle'a za jednego z nielicznych przyjació swojego ojca, Nachin podarowa go Émile'owi Mayerowi i zredagowa w kolekcji Classiques de l'art militaire, któr zaoy wraz z Berger-Levrault w 1932 roku, pierwsze dziea generaa, którego popiera teorie dotyczce armii zmotoryzowanej i autonomicznych dywizji pancernych.
- Max Gallo i François Kersaudy wspominaj o obozie w Würzburgu. Paul-Marie de La Gorce i Jean Lacouture wspominaj o Wülzburgu.
- Guderian tak owiadczy Jacquesowi Benoist-Méchinowi w 1941 r.: Kiedy ksika generaa de Gaulle'a ukazaa si w 1934 r., bylimy na tej drodze ju od 1932 r. Jej lektura bardzo nas zainteresowaa, ale niczego nas nie nauczya. Co najwyej zachcaa nas do wytrwania w naszych wysikach. Poza tym pomys wisia w powietrzu. Po Fullerze i Estienne musia przyj kady wiadomy dowódca wojskowy. Zdumiewajce nie jest to, e de Gaulle pomyla o tym, ale e, jak si wydaje, by jedynym we Francji, który to zrobi, i e jego idee zostay tam tak le przyjte. .
- W 1924 roku Charles de Gaulle zadedykowa Maurrasowi La Discorde chez l'enemy , okazujc mu peen szacunku hod. W 1940 roku nominacja Charlesa de Gaulle'a do stopnia generaa wywoaa rado Charlesa Maurrasa w L'Action française en.
- Claude Mauriac, szef jego prywatnego sekretariatu ds. Wyzwolenia, ujawni uwag, jak de Gaulle powici losowi teoretyka integralnego nacjonalizmu; w ten sposób interweniuje, aby Maurras nie stan przed sdem w Lyonie w in, ale przed Sdem Najwyszym, uwaany za bardziej pobaliwy. Ale Charles Maurras zawsze bdzie obwinia de Gaulle'a o zerwanie z Pétainem.
- De Gaulle pisze: Wadcze podporzdkowanie partykularnych interesów interesom pastwa, dyscyplina wymagana i uzyskana od wszystkich, koordynacja narzucona rónym departamentom przez osobiste dziaanie Duce, wreszcie ten rodzaj utajonej egzaltacji utrzymywanej w ludzie przez faszyzm, mimo wszystko, co dotyczy liczebnoci partii, skrajnie sprzyjaj rodkom obrony narodowej. "
- W swojej pracy Le Fil de la épée Charles de Gaulle opisuje czowieka czynu w nastpujcy sposób: Czowiek czynu jest trudny do wyobraenia bez silnej dawki egoizmu, dumy, surowoci, przebiegoci. "
- De Gaulle nie waha si schlebia temu, kto odegra decydujc rol w jego wejciu do polityki; napisze do niego : Jestem cakowicie przekonany, e nie jest odlegy dzie, w którym kraj bdzie musia zwróci si do ciebie i baga o prowadzenie go po swoich drogach. "
- Tak wic, na widok tych zrozpaczonych ludzi i pogromu wojskowego, na histori tej militarnej bezczelnoci przeciwnika, czuj si podniesiony z bezgraniczn furi. Ach! To za gupie! Wojna zaczyna si bardzo le. Dlatego musi by kontynuowany. Na wiecie jest na to miejsce. Jeli przeyj, bd walczy, gdziekolwiek bdzie, tak dugo, jak bdzie trzeba, a wróg zostanie pokonany, a narodowa plama zmyta. To, co udao mi si potem zrobi, to wanie tego dnia (16 maja) rozwizaem. .
- Charles Maurras, który kwalifikuje de Gaulle'a jako przenikliwego filozofa wojskowego , stwierdza: Jego teza wydawaa nam si wystarczajco sprzeczna z demokratyczn gupot, by nie dodawa do tych wewntrznych wad, wewntrznej wady naszego poparcia. Lepiej nie skompromitowa kogo, kogo idee ju same w sobie kompromitoway. "
- Ta rada wojenna spotkaa si w Tuluzie; obejmuje generaów Borisa , Philippe'a, de Charry'ego, Sivota, Lafontaine'a i Loubarda.
- Te dwa wyroki zostan uchylone odpowiednio przez Sd Apelacyjny w Tuluzie i Riom po wyzwoleniu.
- Genera de Gaulle zachowa w swoich Pamitnikach jedynie nazwisko Thierry d'Argenlieu . Dokadny tekst Apelu De Gaulle'a brzmi: TheNamówiem kilku naszych lotników do wzicia udziau w bombardowaniu Zagbia Ruhry i ogosiem, e Wolni Francuzi wznowili walk. W midzyczasie wszystkie nasze elementy, zgodnie z ide d'Argenlieu, przyjy Krzy Lotaryski jako insygnia. .
- ( patrz wyej ).
- Wspólnota Europejska obejmowaa wówczas tylko sze krajów, w których Francja, pomimo dekolonizacji i wojny w Algierii, bya najpotniejsza.
- Dante, Goethe, Chateaubriand nale do caej Europy do tego stopnia, e byli odpowiednio Wochami, Niemcami i Francuzami. Nie suyliby Europie zbytnio, gdyby byli bezpastwowcami i gdyby myleli, napisane w jakim zintegrowanym esperanto lub volapük . .
- Tak wic doradca ds. bezpieczestwa narodowego , przyszy sekretarz stanu (1973-1977), gówny amerykaski negocjator zakoczenia wojny wietnamskiej .
- Winston Churchill i Dwight Eisenhower poprzedzili go kilka lat wczeniej, jeden nieoficjalnie podczas jego licznych eskapad w Hiszpanii, drugi oficjalnie.
- Pknicie ttniaka jest czstym powikaniem zespou Marfana , choroby, która moga zosta dotknita przez Gaulle'a i wyjaniaaby jego duy rozmiar.
- Minister finansów Valéry Giscard d'Estaing udaje si tam mimo wszystko, przekonujc, e nie przyjeda jako minister, ale jako zwyky Francuz. Wszyscy inni oficjele, cznie z prezydentem Nixonem , uczestniczyli w tym samym czasie w prostej mszy ku czci generaa w Notre-Dame de Paris .
- Wród nich byli Jacques Chaban-Delmas i André Malraux .
Bibliografia
- " " Babar " , " wujek " , " sfinks " ... te ciekawe pseudonimy polityków " , na lefigaro.fr ,(dostp 9 maja 2020 r . ) .
- Rejestr stanu cywilnego Lille (1890), Archiwum Miejskie Lille.
- Charles de Gaulle od 1890 do 1912: dziecistwo szefa kuchni.
- Wedug ksigi parafialnej kocioa Saint-André w Lille, cyt. Michel Marcq, Charles de Gaulle , Tom 2, Wolno wiata, La Voix du Nord, 1991, s. 187.
- Hipoteza podjta przez Philippe'a de Gaulle'a , Mémoires accessoires 1921-1946 , Pary, Plon, 1997 ( ISBN 225918586X ) i na tej stronie. Por. take Michel Sementéry, Prezydenci Republiki Francuskiej i ich rodzina , wyd. chrzecijaskie, 1982.
- Chérin et d'Hozier, Cabinet des titres ; Régis Valette , katalog pozostaej szlachty francuskiej w XXI -go wieku ; Seréville i Saint-Simon; Philippe du Puy de Clinchamps itp.
- Jean-Louis Beaucarnot , Od Césara do Sarkozy'ego: krótka historia imion wadzy , wyd. JC Lattès, 2007.
- por. w szczególnoci Royal Almanac z 1766 i 1789-1790: lista prokuratorów w parlamencie paryskim.
- Na przykad na tej stronie .
- Éric Chiaradia, L'Entourage du Général de Gaulle: czerwiec 58-kwiecie 69 , edycje Publibook, 2011. O zarzutach uszlachetniania, przeczytaj Philippe du Puy de Clinchamps, La Noblesse , PUF, 1959, wznowione w 1996.
- Paul-Marie de La Gorce , De Gaulle midzy dwoma wiatami , Fayard,, s. 14.
- Catherine Legrand, Bruno Larebière, Charles de Gaulle , Éditions Chronique, 1997, s. 1923.
- Ta Marie Nicot, któr biografowie generaa de Gaulle przedstawili jako potomka Jeana Nicota (por. ta strona. )
- Genealogia generaa de Gaulle'a na terenie Fundacji Charlesa de Gaulle'a .
-
François Flohic, Souvenirs d'Outre-Gaulle , Pary, Plon, 1979, s. 208 (cyt. za Richardem Hayesem, Biographical Dictionary of Irishmen in France , Dublin, Gill, 1949, s. 163 ):
Nic dziwnego, e de Gaulle tak dobrze zna histori Irlandii. Poprzez swoj babk ze strony matki, Joséphine Anne Marie Maillot, Charles de Gaulle pochodzi z tego klanu MacCartan, pochodzcego z dystryktu Kinclarty w hrabstwie Down, z którego wysiad modszy syn - Anthony MacCartan - z wiernoci sprawie jakobitów. jego natywna Irlandia podj sub w Irish Brigade króla Francji i przecedzi na pónocy na skraju XVIII -tego wieku. Czasami dochodzi do zamieszania midzy Kinclarty w Irlandii Pónocnej a Killarney na poudniowym zachodzie. "
- de Gaulle i Tauriac 2003-2004 , s. Sprecyzowa.
- Michel Marcq, De Gaulle in the North marzy o zmianie stosunków spoecznych, w Sto lat ycia w regionie , tom 3: 1939-1958, edycje La Voix du Nord , wydanie specjalne, s. 26-27.
- Simon Epstein , Francuski paradoks: antyrasici w Kolaboracji, antysemici w Ruchu Oporu , Pary, Albin Michel, coll. Biblioteka Albina Michela. Historia ,, 622 s. ( ISBN 978-2-226-17915-9 ) , s. 419-420.
- Philippe Foro, Charles de Gaulle i François Mitterrand: pogldy na Niemcy z ich dowiadczenia niewoli, w Sylvie Caucanas, Rémy Cazals, Pascal Payen (red.), Jecy wojenni w historii. Kontakty midzy narodami i kulturami , Prywat, Tuluza, 2003, s. 280 .
- Charles de Gaulle, Listy, notatki i zeszyty, 1905-1918 , wyd. Po, 1980, s. 7 i 8.
- Claude Guy , Sucham de Gaulle'a. Gazeta. 1946-1949 , Pary, Grasset, 1996, s. 71 .
- Studia w Paryu
- Charles de Gaulle jest czci promocji Fez 1909-1912 , wojskowej szkoy oficerów Saint-Cyr. W tym czasie modzi Saint-Cyriens odbywali pierwszy próbny rok suby wojskowej w oddziale, zanim zostali na stae zintegrowani z École de Saint-Cyr. Zosta przydzielony w 1909 roku, przez rok w 33. Puku Piechoty z Arras , zanim na stae zintegrowany z Saint-Cyr.
- Przejcie na emerytur w stopniu pukownika automatycznie jako rodek dyscyplinarny.
- Charles de Gaulle w czasie Wielkiej Wojny .
- Philippe Foro, Charles de Gaulle i François Mitterrand: widoki Niemiec z ich dowiadczenia niewoli, w: Sylvie Caucanas / Rémy Cazals / Pascal Payen (re.), Jecy wojenni w historii. Kontakty midzy narodami i kulturami , Prywat, Tuluza, 2003, s. 279 .
- Duval-Stalla 2008 , s. 54.
- Neau-Dufour 2013 .
-
Zamówienie n O 20645, fragment:
.De Gaulle, Charles André Joseph, kapitan dowodzcy 10 th Spóki z 33 -go Puku Piechoty, zosta nazwany w kolejnoci Legii Honorowej w randze Knight.
W DOUAUMONTpod straszliwym bombardowaniem, gdy nieprzyjaciel przebi lini i zaatakowa jego kompani ze wszystkich stron, zorganizowan po zaciekej walce wrcz, wysp oporu, gdzie wszyscy walczyli do wyczerpania amunicji, roztrzaskali dziaa i polegli obrocy bez broni; cho bardzo ciko ranny od uderzenia bagnetem, nadal by dusz obrony, dopóki nie straci przytomnoci pod dziaaniem gazów.
Obecna nominacja obejmuje przypisanie WOJENNEGO KRZYA z PALME.
Marszaek Francji, dowodzcy armiami Wschodu,
PÉTAIN »» - " Wielka Wojna: tajemnicze schwytanie Charlesa de Gaulle'a w Verdun " , na france24.com ,(dostp 14 lutego 2019 )
- onierz Samson Delpech 33Ri zeznaje , poudniowy zachód ,, s. 5
- Samson Delpech zeznaje , Sud-Ouest ,, s. 4
- De Gaulle w Douaumont w 1916: dziecistwo tchórza » , Na centenaire.org (dostp 14 lutego 2019 )
- De Gaulle , Listy, notatki i zeszyty , tom I: 1905-1918, w Plon.
- Philippe de Gaulle, Wspomnienia o akcesoriach , tom. 1: 1921-1946 , EDI8, kol. "Fundusz Karola de Gaulle'a",, 490 pkt. ( ISBN 978-2-259-22905-0 , czytaj online ).
- Olivier Forcade, Eric Duhamel i Philippe Vial Wojskowego w Republice: Oficerowie, moc i ycie publiczne we Francji , Publikacje de la Sorbonne, coll. Historia Francji w XIX XX and XX th stulecia / Materiay z Midzynarodowego Sympozjum odbyo si w Paacu Luksemburskiego i Sorbony 4, 5 i 6 kwietnia 1996( n O 47), 734 s. ( ISBN 978-2-85944-362-7 , czytaj online ) , s. 504.
- Marina Arzakanian, De Gaulle i Toukhatchevski , Przegld Historyczny Armii , 2012, s. 91-101 .
- Max GALLO , De Gaulle - Tom 2: Samotno wojownika , Groupe Robert Laffont,( ISBN 978-2-221-11911-2 , czytaj online )
- François Kersaudy , wiat wedug De Gaulle Tome 2: Genera z otwart ksig ... , Tallandier,( ISBN 979-10-210-3733-5 , czytaj online )
- DE LA GORCE Paul-Marie , Charles de Gaulle, tom 1: 1890-1945 , wydania Nouveau Monde,( ISBN 978-2-36583-053-9 , przeczytaj online )
- Jean Lacouture , De Gaulle: 1890-1944. Buntownik. 1 , Editions du Seuil,( ISBN 978-2-02-006968-7 , czytaj online )
- Catherine Legrand, Charles de Gaulle , wyd. Chroniczny,, s. 119.
- Le Groignec 1998 , s. 32.
- Morelle 2015 , Polska i szkoa wojny, s. 20 .
- mier Elbiety de Gaulle w zachodniej Francji .
- W historii kapitan de Gaulle, mody, elegancki, w wysokich ótych butach, lepkich bryczesach i pastelowym niebieskim stroju, ju peen godnoci, wyjani nam szlachetnym jzykiem Richelieu, Mazarin i Traktat Westfalski, w Genera Beaufre, Dramat 1940 , wyd. Po, 1965, s. 31 .
- de Gaulle i Tauriac 2003 , s . 378.
- Lata 1921-1939 na terenie Fundacji im . Charlesa de Gaulle'a .
- Julien Abi Ramia , " Kiedy de Gaulle mieszka w Libanie... " , na L'Orient-Le Jour ,(dostp 29 kwietnia 2020 )
- Charles de Gaulle, Listy, notatki i zeszyty, tom 2: 1919-1940 , Pary, Plon,, 384 s. ( ISBN 978-2-259-22897-8 , czytaj online )
- Max Gallo , Yves Guéna , De Gaulle, obrazy przeznaczenia , Recherches-Midi, 2007, s. 182.
- Le Groignec 1998 , s. 102-105.
- Valode 2011 , s. Sprecyzowa.
- Jean-Baptiste Estienne (1860-1936) .
- Uwagi podane w Historii Armii Niemieckiej , t. 3.
- Albert Speer (przekad Michel Brottier), W sercu III Rzeszy , Librairie Arthème Fayard, Pary,, s. 440 .
- Vincent Duclert , MAYER, Émile (1851-1938) , w Claire Andrieu , Philippe Braud i Guillaume Piketty (red.), Dictionary De Gaulle , Pary, Robert Laffont , coll. Ksiki ,, XI -1265 s. ( ISBN 2-221-10280-0 ) , s. 744-745.
- Eugen Weber, L'Action française , wyd. Hachette, 1990, s. 297 , uwaga e .
- Roussel 2002 , s. 44.
- Paul Reynaud , Zeszyty niewoli , Pary, wyd. Fayard, s. 367 .
- André Gillois , Tajna historia Francuzów w Londynie , s. 299 .
- Claude Bourdet , Niepewna przygoda. from the Resistance to the Restoration , Pary, Stock, 1975, s. 249 .
- Edmond Michelet , La querelle de la fidelité. Czy moesz by dzisiaj gaullist , Pary, 1971, s. 20-27 .
- historii bada , n o 6 Spring 1993, str. 48 ).
- Daniel Bermond " De Gaulle i Péguy " L'Histoire , N O 358( przeczytaj online ).
- Michel Tauriac , De Gaulle przed De Gaulle: konstrukcja czowieka , Plon,, 471 s. ( ISBN 978-2-259-22068-2 , czytaj online ).
- Bardy 2011 , s. Sprecyzowa.
- Roussel 2002 , s. 75.
- Bernard Phan , De Gaulle , Pary, Wydawnictwo Uniwersyteckie Francji,, 244 s. ( ISBN 978-2-13-080028-6 ).
- pod tytuem Les Amis de Temps obecny w centrum uwagi w Czy gaullizm jest na lewicy »W Centrum Informacji o Gaullizmie . Dostp 16 listopada 2013 r.
- Alain Peyrefitte , To by de Gaulle , wyd. Fayard, wyd. de Fallois, t. III, 2000, s. 88-91 .
- Duval-Stalla 2008 , s. Sprecyzowa.
- Wadysaw Mysyrowicz, Anatomia klski , Wiek czowieka,, 385 s. ( ISBN 978-2-8251-3011-7 , czytaj online ) , s. 264.
- Charles de Gaulle, Listy, notatki i zeszyty, 1919-, Pary, wyd. Po, 1980, s. 458 .
- Wysa to memorandum tylko do osiemdziesiciu osobistoci politycznych i wojskowych ( Philippe Burrin , La Dérive fasciste: Doriot, Déat, Bergery (1933-1945) , Le Seuil, coll. L'Univers historique,( 1 st ed. 1986), 540 , str. ( ISBN 978-2-02-116475-6 , czytaj online )).
- Robert Frank, Czy front ludowy przegra wojn », W Michel Winock (re.), Lata trzydzieste. Od kryzysu do wojny , wyd. du Seuil, Punkty historia, s. 107-109 .
- Charles de Gaulle, Listy, notatki i zeszyty, 1919-, Pary, wyd. Po, 1980, s. 442 .
- Przed wojn domow , Wiek czowieka,, 117 s. ( ISBN 978-2-8251-1196-3 , czytaj online ) , s. 56.
- Cyt. w Jean-Luc Barré , Devenir de Gaulle , Perrin, coll. "Tempus",.
- Charles de Gaulle, Ostrze miecza , wyd. Berger-Levrault z 1944 r., s. 168 .
- Le Bihan 2010 , s. Sprecyzowa.
- Pierre Messmer i Alain Larcan , The Military Writings of Charles de Gaulle: Essay on thematic Analysis , Presses Universitaires de France,, 592 s. ( ISBN 978-2-13-039169-2 , czytaj online ) , s. 69
- Sytuacja wojsk francuskich w.
- Georges Boris. Trzydzieci lat wpywów. Blum, de Gaulle, Mendès France, Jean-Louis Crémieux-Brilhac: pewna idea lewicy [1] - Inne: [2] , [3]
- Pamitniki , tom I: Zew, Charles de Gaulle, wydanie biblioteczne Pléiade , 1956, s. 35-36 .
- Wezwanie z 21 maja 1940 r. do Savigny-sur-Ardres , na stronie charles-de-gaulle.org (dostp 29 maja 2016 r . ) .
- Narodowe Centrum Bada Naukowych (Francja), Annales de Normandie , tom 44, 1994, s. 131.
- Michèle i Jean-Paul Cointet, Francja w Londynie: odrodzenie pastwa (1940-1943) , Éditions Complexe, 1990, s. 255.
- Charles Maurras , w L'Action française des i .
- Roussel 2002 , s. 84-85.
- De Gaulle wspomina o tym cytacie bez podania tekstu w Mémoires de guerre , L'Appel, s. 53 . Tekst cytowany w Gérard Chauvy, Dramat armii francuskiej , s. 535 .
- "Historyk wojny, Henri de Wailly" wywiad, La Nouvelle Revue d'Histoire , n o 61, lipiec-, s. 13 .
- Lacouture , Le Rebelle , s. 331.
- Roland de Margerie, Journal, 1939-1940 , Pary, Éditions Grasset and Fasquelle, 2010, 416 s. ( ISBN 978-2246770411 ) , s. 309-315 .
- Charles de Gaulle, Listy, notatki i zeszyty: - , Po, 1984, s. 21 .
- Lacouture , Le Rebelle , s. 352.
- Daniel Laurent, Apel z 18 czerwca. Chaotyczne pocztki wolnej Francji , Les Dossiers HistoQuiz, Druga wojna wiatowa , na stronie histoquiz-contemporain.com .
- Genera EL Spears, Assignment to Catastrophe - The Fall of France (en) , Heinemann, 1954, s. 153 .
- Max Egremont , Pod dwiema flagami ycie generaa dywizji Sir Edwarda Spearsa , 1997.
- Gilles Ragache , Odwoania, Pary, Larousse, kol. " (Wstecz) ",, 238 s. ( ISBN 978-2-03-585054-6 ) , s. 2.
- Bernard Le Marec , Wolni Francuzi i ich herby , Panazol, Lavauzelle,, 174 s. ( ISBN 2-7025-0367-5 ) , s. 125.
- Pamitniki , tom I: Zew, Charles de Gaulle, wydanie biblioteczne Pléiade , 1956, s. 73 .
- Patrice Buffotot, II wojna wiatowa , Armand Colin,, 132 s. ( ISBN 978-2-200-29241-6 , przeczytaj online )
- Éric Roussel , 16 czerwca 1940: wrak statku , Paris, Gallimard ,, 249 s. ( ISBN 978-2-07-073494-8 ).
- Jean-Louis Crémieux-Brilhac , La France libre , Gallimard , 1996, s. 49-50 .
- Mathieu van Berchem " Swiss wiato w sprawie odwoania generaa de Gaulle'a ", swissinfo.ch,.
- Sfilmowane przemówienie z 2 lipca 1940 roku .
- Olivier Wieviorka , Resisting Nazism, La Fabrique de l'histoire o kulturze Francji ,, 9:50
- Apel w prasie codziennej: artykuy opublikowane 19 czerwca 1940 r. we francuskiej prasie codziennej dzie po apelu 18 czerwca [php] , na charles-de-gaulle.org , Fondation Charles-de-Gaulle ( obejrzano 1 st lipca 2016 ) .
- De Gaulle i wyzwolenie , Fundacja Charlesa de Gaulle'a, 1994, s. 10 .
- Charles de Gaulle, Pamitniki wojenne - Apel , op. cyt. , s. 331: List [odpowied] do generaa Weyganda, z.
- " Punkt d'histoire : okoo Weygandem przez generaa de Boissieu" , artyku opublikowany w Punkcie d'histoire , n o 139,, na charles-de-gaulle.org.
- Fundacja Charlesa de Gaulle'a .
- B.Dv. " W lipcu 1940 roku de Gaulle zosta skazany w Tuluzie " La Depeche ,( przeczytaj online )
- Dekret z dnia 8 grudnia 1940 , Dziennik Urzdowy pastwa francuskiego n o 319, s. 6044 .
- Pierre de Broissia, Wolna Francja: Epopeja Wolnych Francuzów w Walce, 1940-1945 , Fundacja Wolnej Francji,, s. 46.
- Charles de Gaulle, Pamitniki wojenne , L'Appel (1940-1942) , rozdz. La France libre, Plon, 1954 ( ISBN 978-2-266-09526-6 ) (podjte przez red. Pocket, s. 99 ).
- Georges Thierry d'Argenlieu , "Pocztki FNFL" , Revue de la France libre , n o 29,, s. 17-20 .
-
Pod znakiem krzya Lotaryngii, artyku opublikowany przez Francj pierwsza gazeta Brazzaville w n o 18 w rod, s. 11-13 , odtwarzajcy, jak wskazano w nagówku, wycigi z konferencji wygoszonej niedawno w Londynie przez admiraa Museliera. Admira wyjania, ustpy 4 do 6 artykuu, s. 11 :
Od samego pocztku wydawao mi si konieczne, aby wyranie odróni okrty wojenne Wolnej Francji od tych, które pozostay wierne rzdowi marszaka Pétaina.
Jedno z moich pierwszych zamówie - od, jeli dobrze pamitam - okreli, e okrty Wolnej Marynarki Wojennej bd nosi na rufie francuskie barwy narodowe, a na dziobie kwadratow niebiesk flag, ozdobion czerwonym Krzyem Lotaryngii. I to byo ( sic ) pocztkiem odznaki Ruchu Wolnej Francji.
Dlaczego wybraem Krzy Lotaryski Poniewa potrzebowalimy emblematu w opozycji do swastyki i poniewa chciaem myle o moim ojcu, który pochodzi z Lotaryngii. " - Gos i sztafeta Wolnej Francji: komitety Wolnej Francji za granic na stronie Fundacji Wolna Francja .
- Olivier Wieviorka , Historia ruchu oporu w Europie Zachodniej , Pary, Éditions Perrin, coll. Podsumowania historyczne,, 635 s. ( ISBN 978-2-262-06993-3 , czytaj online )
- Wolna Francja , Oficjalne dokumenty. [Manifest z 27 padziernika 1940 r. w Brazzaville. Zamówienia n o 1 i 2 z dnia 27 padziernika 1940 ustanawiajcego Rady Obrony Imperium. Deklaracja organiczna uzupeniajca manifesty z 27 padziernika 1940 r., 16 listopada 1940 r. w Brazzaville. Podpisano: De Gaulle] ,, 14 pkt. ( OCLC 460992617 , przeczytaj online )
- Michel Winock , Francja i ydzi. Od 1789 do dnia dzisiejszego Pary, Le Seuil, coll. Wszechwiat historyczny,, 408 s. ( ISBN 2-02-083787-0 ).
- Agnès Bruno ( re. ), Propaganda przeciw propagandzie we Francji, 1939-1945 , Bourg-en-Bresse, Rada Generalna Ain-Departamentowy Departament Konserwacji-Muzea krajów Ain,, 105 pkt. ( ISBN 2-907981-19-6 ) , s. 68.
- François Broche , " Genera i ydzi: zy trial " Espoir , Pary, Plon / Institut Charles-de-Gaulle , n o 150,, s. 84-85 ( czytaj online ).
- François Kersaudy , De Gaulle i Churchill , Perrin, 2003 oraz De Gaulle i Roosevelt , Perrin, 2005.
- Jacques Thobie, Gilbert Meynier, Catherine Coquery-Vidrovitch, Charles-Robert Ageron, Histoire de la France coloniale 1914-1990 , Armand Colin, 1990, s. 334-335.
- Jacques Binoche-Guedra, La France Overseas, 1815-1962 , Masson, 1992, s. 186-187.
- Francja Wschód magazyn walki Francji na Wschodzie, która publikuje owiadczenie CNF w n o 16.
- Michel Dumoulin, Spaak , wyd. Racine, Bruksela 1999, s. 285.
- O de Gaulle'u w Algierze z poytkiem przeczyta si wiadectwo Paula Saurina; ycie Francji pod okupacj, Instytut Hoovera, Librairie Plon, 1957, tom II, s. 728-746.
- Augustin de Canchy, Creully June 44, dobrze strzeony sekret , Creully, OREP Editions,, 112 s. ( ISBN 978-2-8151-0483-8 , czytaj online ) , s. 61
- Patrz Historia Laval w XX th century .
- Ach! To morze! Po obu stronach drogi gromadzi si ogromny tum. Moe dwa miliony dusz. Dachy te s czarne od ludzi. Na wszystkich oknach s zatoczone, zwarte grupki, pomieszane z flagami. Skupiska ludzkie zawieszone s na drabinach, supach, latarniach. O ile mój wzrok niesie, to tylko ywa fala, w socu, pod trójkolorow barw. "De Gaulle w Memoires de guerre , tom II:" L'Unité", 1956.
- Marie Kirschen, Czy to naprawd de Gaulle da kobietom prawo do gosowania » , Liberation.fr , 29 kwietnia 2015.
- Artyku w Ouest-France zmodyfikowano 27.09.2013
- François Lagrange , Oznaki potgi militarnej: od miecza konstabla do sztabu marszaka , Biuletyn Orodka Badawczego Paacu Wersalskiego. Spoeczestw sdowe w Europie XVI th - XIX th century - European Societies Court, 16 do 19 stuleci ,( ISSN 1958-9271 , DOI 10.4000 / crcv.11815 , przeczytany online , dostp 9 padziernika 2020 )
- Lacouture 1985 , s. 258.
- Owiadczenie do Zgromadzenia Narodowego:.
- " - : De Gaulle, le retour , Fondation Charles-de-Gaulle , konsultacja 30 kwietnia 2012 r.
- ( patrz poniej ).
- François-Xavier Verschave , Od Françafrique do Mafiafrique , Tribord, 2004, s. 9.
- Decyzja Proklamacja Prezydencka 1958 z.
- Strona INA Otwierajce gry kolorowe na drugim kanale ORTF, skomentowane przez Leona Zitrone .
- De Gaulle w regionie Centre-Val de Loire , memoire.ciclic.fr , 21 padziernika 2015 r. (dostp 7 wrzenia 2020 r.).
- Paris-Match , wydanie specjalne De Gaulle i my.
- Przemówienie Mostaganem, » , Reprodukowano na stronie Fundacji Charlesa de Gaulle'a. Wyraenie Vive l'Algérie française jest przez tum zauwaane jako sugerowane, podczas gdy wersja audio przemówienia ze strony internetowej Enfant du Soleil ma tendencj do udowadniania, e to zdanie jest celowo obecne w przemówieniu.
- René Rémond , 1958, powrót De Gaulle'a , Éditions Complexe, 1998, 190 s. 99-100 .
- Benjamin Stora, Le mystère De Gaulle, jego wybór dla Algierii , Robert Laffont (2009), s. 67 .
- Przestpstwo wobec gowy pastwa , Nouvelles éditions latines, 1964, s. 162.
- Komentarz datowanyzaadresowany do Alaina Peyrefitte (zob. To by de Gaulle , Gallimard, 2000): [] Muzumanie, czy poszlicie ich zobaczy Spojrza na nich z ich turbany i ich Djellabas , mona zobaczy, e nie s one francuski! Ci, którzy opowiadaj si za integracj, maj mózgi kolibra , nawet jeli s bardzo inteligentne. Spróbuj wczy olej i ocet . Wstrzsn butelk. Po chwili znów si rozdzielaj. Arabowie to Arabowie, Francuzi to Francuzi. Czy wierzysz, e francuskie ciao moe wchon 10 milionów muzumanów, których jutro bdzie 20 milionów, a pojutrze 40 Jeli przeprowadzimy integracj, gdyby wszyscy Arabowie i Berberowie z Algierii byli uwaani za Francuzów, jak moglibymy uniemoliwi im osiedlanie si we Francji metropolitalnej, gdy poziom ycia jest o wiele wyszy Moja wioska nie nazywaaby si ju Colombey-les-Deux-Églises, ale Colombey-les-Deux-Mosquees! []
- Mathieu Rigouste , Grudzie 1960, powstanie Algierczyków , na monde-diplomatique.fr ,.
- Louis-José Barbançon, Chronologia dotyczca francuskich deportacji, transportu i degradacji , Criminocorpus .
- (w) Kwitny, Jonathan, Tajne armie CIA w Europie , The Nation ,, s. 446-447.
- (w) Cogan, Charles " Stay-Behindwe Francji: wiele haasu o nic " , Journal of Strategic Studies , n o 30,, s. 937-954 ( czytaj online ).
- Miloud Zaater, Algieria, od wojny do wojny (1962-2003) , Éditions L'Harmattan, 2003, s. 34.
- Alain Peyrefitte, To by de Gaulle , Fayard, 1994, s. 196 .
- Biorc pod uwag kontekst, nie ma pewnoci co do dokadnych liczb, a szacunki historyków wahaj si midzy 60 000 a 150 000 zgonów.
- Nazywa si Francis Marroux na stronie autocult.fr.
- Stowarzyszenie Nauczycieli Historii i Geografii, [ czytaj online ] , 1981, s. 1119.
- Rémi Kauffer, OAS: Historia wojny francusko-francuskiej , s. 386.
- Jean Lacouture i Beatrix Baconnier, Highlights V th Republic, 50 w obrazie .
- Alain Peyrefitte , To by de Gaulle , wyd. de Fallois / Fayard, 1994, 1997 i 2000; oraz w artykule wstpnym Pierre'a Georgesa w wydaniu Le Monde .
- " 1981, Valéry Giscard d'Estaing i przeklte diamenty " , na bienpublic.com ,(dostp 14 kwietnia 2019 ) .
- Dominique Lejeune, La France des Trente Glorieuses: 1945-1974 , Armand Colin,, "3. Kryzys Wtpienie. 1968-1974 ".
- " Jego ojciec, Jacques Chirac, wyzwolenie: Philippe de Gaulle" wspomina " " , na parismatch.com ,.
- Uwagi skierowane do Alaina Peyrefitte'a i przepisane w jego pracy To by de Gaulle .
- Françoise de La Serre , De Gaulle i brytyjska kandydatura dla wspólnot europejskich , Historia, gospodarka i spoeczestwo , tom. 13, n os 13-1,, s. 131-142 ( ISSN 1777-5906 , czytaj online ).
- Cytowany przez Alaina Peyrefitte , To by de Gaulle , tom I, Éditions de Fallois, Fayard, 1994, s. 63.
- Charles de Gaulle, konferencja prasowa.
- Maria Pasztor, Stosunki francusko-polskie 1944-80,, Stacja Naukowa PAN, Pary.
- Le Figaro du.
- Mowa Phnom-Penh,.
- Vincent Manilève , Kiedy Stany Zjednoczone (ju) szpiegoway generaa de Gaulle , na Slate.fr ,(dostp 29 kwietnia 2020 )
- Jean Guisnel "Za wojn Biafran, Francji," w Tajnej Historii V th Rzeczypospolitej (re. Roger Faligot i Jean Guisnel ), La Découverte, 2006, 2007 ( str. 147-154 ).
- Matthew Found, Pomidzy spektaklem a misj. Genera de Gaulle podró do Ameryki Poudniowej od 21 wrzenia do 16 padziernika 1964 roku , Espoir , n o 130,( przeczytaj online )
- Francuskie nuklearne siy odstraszajce: podzikowania dla generaa de Gaulle'a , blog Zwizku Gaullistów Francji,, dostp 23 maja 2012 r.
- Charles de Gaulle (strona 2) , Kroniki historii ,, dostp 23 maja 2012 r.
- De Gaulle i midzynarodowe stosunki walutowe na stronie charles-de-gaulle.org (dostp 13 sierpnia 2014 r . ) .
- Lionel Rondouin, "De Gaulle i Jacques Rueff wobec dolara-króla" Nouvelle Revue d'Histoire , n O 82 stycze, s. 60-63 .
- (w) Sarasota Herald-Tribune Google News Archive Search na news.google.com (dostp 18 czerwca 2015 r . ) .
- The Montreal Gazette Google News Archive Search , na news.google.com (dostp 18 czerwca 2015 r . ) .
- Konferencja prasowa,.
- Alain Peyrefitte , De Gaulle: Bdzie Francuska Republika Kanady. Zeszyty historii Quebec w XX p wieku , n O 7 (spryna 1997), str. 13-22 .
- Tego wyraenia uywa André Malraux .
- André Saura, Pierre Vérin, Philibert Tsiranana, 1910-1978: Zmierzch wadzy , 2006, s. 42.
- Komentarz z 19 maja, podczas rozmowy generaa z niektórymi z jego ministrów, w tym z Georgesem Pompidou, który doniós o tym dziennikarzom, gdy opuszcza Paac Elizejski.
- Lacouture , Suweren , s. 705-706.
- Lacouture , Suweren , s. 720.
- franceinfo i Thomas Snégaroff, Bardzo ostatni raz. 1969, ostatnie wielkie publiczne przemówienie generaa de Gaullea , na Francetvinfo.fr , Franceinfo ,.
- Referendum 1969 na france-politique.fr.
- "27 kwietnia 1969: DE GAULLE S'EN VA" , Mecz w Paryu , 26 kwietnia 2009.
- Genera de Gaulle odmówi przejcia na emerytur jako genera i byy prezydent republiki , na stronie union-nationale.fr (dostp 10 listopada 2020 r. )
- " V th Rzeczypospolitej: wynagrodzenia Prezesa " na herodote.net (dostp : 10 listopad 2020 )
- (w) J. Wiley, Biologia molekularna i patologia tkanki elastycznej , Fundacja Ciba, s. 145.
- mier generaa de Gaulle'a , na stronie www.histoire-en-questions.fr (konsultacja 27 padziernika 2015 r . ) .
- Charles de Gaulle: wyjazd , na www.ina.fr (dostp 19 maja 2015 ) .
- Michel Dumoulin, Spaak , Editions Racine, Bruksela 1999 ( ISBN 2-8738-6162-2 ) , s. 285 .
- mier Cordiera na La Croix .
- Homage to Johnny Hallyday: Piaf, de Gaulle, Gabin Pogrzeby tych osobistoci poczyy Francj , na 20minutes.fr ,.
- Julian Jackson 2019 , s. 831.
- " Pogrzeb de Gaulle'a - zawiera peny tekst jego testamentu z 16 stycznia 1952 " , na temat Nauczanie de Gaulle'a z Wikiwix
- Grób generaa de Gaulle'a zdewastowany w Colombey-les-Deux-Églises , huffingtonpost.fr, 27 maja 2017 r.
- Muzeum Legii Honorowej , Muzeum Orderu Wyzwolenia ( pref. Emmanuel Macron, Prezydent Republiki), Pewna idea Francji i wiata: Charles de Gaulle poprzez jego odznaczenia , Bruksela , Peter Lang, 2019, 352 s. , Oprawa mikka, 225 x 268 mm ( ISBN 978-2-8076-0968-6 ) , DOI : 10.3726 / b15281 .
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 21-22.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 31 i 336.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 23-24.
- [4] .
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 25-26
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 27-28.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 29-30.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 26.
- Porzdek Wyzwolenia .
- [5] .
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 40-41 i 336
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 60
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 323 i 337
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 72-81 i 338
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 322
- [6] .
- Porzdek Wyzwolenia .
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 36-37.
- [7] .
- rp.pl - Virtuti Militari de Gaulle'a .
- Legii Honorowej , Order Wyzwolenia , pewn ide Francji ... , 2019, pp. 32-35.
- [8]
- Biuletyny oficera de Gaulle'a
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 38-39.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 305-306 i 336.
- Legii Honorowej , Order Wyzwolenia , pewn ide Francji ... , 2019, pp. 225-229 i 336.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 204-211 i 336.
- Legii Honorowej , Order Wyzwolenia , pewn ide Francji ... , 2019, pp. 270-271 i 336.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 152-155 i 336.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 255-257 i 336.
- Legii Honorowej , Order Wyzwolenia , pewn ide Francji ... , 2019, pp. 122-127 i 336.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 190-191 i 336.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 142-146 i 337.
- [9] .
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 164-166 i 337.
- Le Figaro: francuscy prezydenci w Watykanie, duga tradycja
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 333 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 264-265 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 133-137 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 232-234 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 175-177 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 201-203 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 307-309 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 147 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 197-196 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 218-220 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 183-186 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 114-118 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 215-217 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 287-289 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 187-189 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 181-182 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 221-222 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 197-200 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 213-214 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 178-180 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 118 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 156 i 157.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 130 i 132.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 258-260 i 337.
- Legii Honorowej , Order Wyzwolenia , pewn ide Francji ... , 2019, pp. 138-141 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 167-169 i 337.
- Herb
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 147-151 i 337.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 223-224 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 279-282 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 269-273 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 248-250 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 266-267 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 235-238 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 245-247 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 261-263 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 239-241 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 241-243 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 290-293 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 128-129 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 297-299 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 276-278 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 294-296 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 300-302 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 251-254 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 159-163 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 303-304 i 338.
- Legia Honorowa , Order Wyzwolenia , Pewna idea Francji , 2019, s. 283-286 i 338.
- Dziennik Urzdowy z.
- Sprawozdania z posiedze Senatu ,.
- Archiwum Zgromadzenia Narodowego , 1970-1971.
- Inauguracja pomnika 11 padziernika 2008 (dostp 13 sierpnia 2010 ) .
- Philippe Oulmont, Miejski hod: cigoci i fluktuacje, 1940-2007, w Philippe Oulmont (re.), Les Voies de Gaulle we Francji. Genera w przestrzeni i pamici komun , Plon, 2009 ( ISSN 1266-2437 ) , wspomniany przez Sudhira Hazareesingha, Le mythe gaullien , Gallimard, 2010 ( ISBN 978-2-07-012851-8 ) s. 179 .
- Sudhir Hazareesingh, op. cyt. , s. 182 .
- Jean-Christophe Buisson , Poegnanie, de Gaulle , magazyn Le Figaro ,, s. 120-126 ( czytaj online ).
- Clément Le Merlus, Jacques Chirac: ulice i honor , na liberation.fr ,(dostp 24 wrzenia 2020 r . ) .
- (w) Charles de Gaulle na stronie HelpMeFind.
- "Mitterrand, faworyt Francuzów" , strona TF1-LCI,.
- "Charles de Gaulle, ulubiony byy prezydent Francuzów" , Le Nouvel Observateur ,.
- Le Figaro du.
- [PDF] De Gaulle, 40 lat po jego mierci , strona internetowa Tns Sofres,.
- Dla Francuzów, de Gaulle by prezydentem V th Rzeczypospolitej, który najbardziej zmieni nasz kraj , South West , 7 maja 2011 r.
- Ahmed Ben Bella , De Gaulle widzia dalej , L'Express ,( przeczytaj online ).
- Sam genera de Gaulle potwierdzi to sowo zaproponowane przez Philippe'a Dreyfusa , byego inyniera Bulla .
- Artyku z dokumentacji francuskiej .
- Charles de Gaulle i kariera dyktatora , wideo z INA.
- Konferencja prasowa,, odpowied dla Dominique Pradalié, redaktora naczelnego Aurore .
- Marcel Jullian , De Gaulle, odpowiada na myli i anegdoty , wyd. LeSearch-Midi, 1994 ( ISBN 2-7242-8462-3 ) ; przeredagowane Francja Loisirs, Pary, 1995, s. 198.
- Tame. , s. 15 .
- Cyt. André Malraux, Antimémoires , 1967 [ref. niezgodny] .
- Cytowany przez Pierre'a Billotte'a , Trzydzieci lat humoru z de Gaulle'em , Éditions Mengès, 1978, s. 173.
- Guillaume Doizy Od LOUBET za«dot Kapelusza»dla generaa de Gaulle'a«MTP», tosamoci karykaturalne i kariery prezydentów Republiki Francuskiej , towarzystw i przedstawicielstw , Paryu, Éditions de la Sorbonne, n O 36 Karykatury prezydenci 1848-2012",, s. 25-28 ( czytaj online ).
- Laurent Martin , " De Gaulle i Le Canard Enchaîné : je t'admire, moi non plus ", Sociétés & Reprezentacje , Pary, Éditions de la Sorbonne, n O 36 "Karykatury prezydentów 1848-2012",, s. 117 ( czytaj online ).
- Chronologia na stronie Charles-de-gaulle.org.
- Le Figaro du.
- Wyzwolenie , 3 listopada 1954.
- François-Guillaume Lorrain, Znaleziono nieopublikowany rkopis Pétaina , Le Point ,( przeczytaj online ).
- Kandydaci do Literackiej Nagrody Nobla w 1963 roku na oficjalnej stronie nobelprize.org .
- (En-US) " De Gaulle - Churchill: Mémoires de guerre (TV Movie 1999) " , na IMDb (dostp 3 lipca 2021 )
- " Amerykaski przyjaciel, Ameryka przeciwko de Gaulle'owi " , na tvmag.lefigaro.fr (dostp 22 maja 2021 )
- " Grali De Gaulle'a przed Samuelem Labarthe " , na premiere.fr ,(dostp 22 maja 2021 r . ) .
- " Grali De Gaulle'a przed Samuelem Labarthe " , na premiere.fr ,(dostp 22 maja 2021 r . ) .
- " Ostatni Bal Czwartego " , na stronie ECPAD ,(dostp 5 lipca 2021 )
- " Grali De Gaulle'a przed Samuelem Labarthe " , na premiere.fr ,(dostp 22 maja 2021 r . ) .
- " Grali De Gaulle'a przed Samuelem Labarthe " , na premiere.fr ,(dostp 22 maja 2021 r . ) .
- " Grali De Gaulle'a przed Samuelem Labarthe " , na premiere.fr ,(dostp 22 maja 2021 r . ) .
- (w) De Gaulle, gigant z glinianymi stopami na boutique.arte.tv (dostp 22 maja 2021 ) .
- Sekrety historii o France 2: De Gaulle, ostatni z gigantów , na stronie ladepeche.fr (dostp 15 czerwca 2020 r. )
- Sekrety historii De Gaulle, ostatni z gigantów , na imdb.com (dostp 22 grudnia 2020 r . ) .
- " Reyser pochodzcy z Limoges Patrick Jeudy powica film dokumentalny o tych, którzy "nienawidzili de Gaulle'a " , na lepopulaire.fr ,(dostp 22 maja 2021 r . ) .
- " Grali De Gaulle'a przed Samuelem Labarthe " , na premiere.fr ,(dostp 22 maja 2021 r . ) .
- " Lambert Wilson w De Gaulle " , na lapresse.ca ,(dostp 22 maja 2021 )
Mamy nadzieję, że informacje, które zgromadziliśmy na temat Charles de Gaulle, były dla Ciebie przydatne. Jeśli tak, nie zapomnij polecić nas swoim przyjaciołom i rodzinie oraz pamiętaj, że zawsze możesz się z nami skontaktować, jeśli będziesz nas potrzebować. Jeśli mimo naszych starań uznasz, że informacje podane na temat _title nie są całkowicie poprawne lub że powinniśmy coś dodać lub poprawić, będziemy wdzięczni za poinformowanie nas o tym. Dostarczanie najlepszych i najbardziej wyczerpujących informacji na temat Charles de Gaulle i każdego innego tematu jest istotą tej strony internetowej; kierujemy się tym samym duchem, który inspirował twórców Encyclopedia Project, i z tego powodu mamy nadzieję, że to, co znalazłeś o Charles de Gaulle na tej stronie pomogło Ci poszerzyć swoją wiedzę.