Calaisis
1346-1558
Motto |
„ Veritas Temporis Filia Truth, córka czasu. |
---|
Stolica | Calais |
---|---|
Język | Angielski, francuski, flamandzki |
Religia | katolicki |
Zmiana | Funt szterling |
1346-1377 | Edward III |
---|---|
1553-1558 | Marie I re |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Calais (w języku angielskim: Pale Calais ) to historyczny region północnej Francji pod angielskim reguły od wygraniu4 sierpnia 1347 aż do jego odzyskania 8 stycznia 1558.
Nazwa ta jest nadal używana do określania miasta Calais i jego okolic.
Po zwycięstwie Anglików w bitwie pod Crécy the26 sierpnia 1346, Król Anglii Edward III przybył, aby umieścić4 września 1346, oblężenie przed upadającym miastem Calais ,3 sierpnia 1347Po desperackiej oblężenia upamiętnione przez rzeźby Mieszczanie z Calais przez Rodin . Zdobycie Calais zapewniło Edwardowi III obronną placówkę, w której jego armia mogła się przegrupować. Położenie miasta nad kanałem La Manche oznaczało ponadto, że łatwo będzie zaopatrywać je drogą morską. Jego konserwacja została potwierdzona przez traktat w brétigny , podpisanego w dniu8 maja 1360, na mocy którego Edward III zrzekł się tronu Francji w zamian za szereg ważnych terytoriów we Francji, a mianowicie Guyenne , Gaskonię , Calais , Ponthieu i Guînes . Zachowuje również Poitou , Périgord , Limousin, Angoumois i Saintonge . Następnie został suwerenem Armagnac , Agenais , Quercy , Rouergue , Bigorre i hrabstwa Gaure . W zamian Edward III zrzeka się Normandii , Touraine , hrabstwa Maine i Anjou , a także zwierzchnictwa nad Bretanią i Flandrią . Przede wszystkim, co najważniejsze, rezygnuje z roszczenia sobie korony Francji .
Kiedy król Anglii pozbył się sześciu mieszczan Calais, wysłał swoich dwóch marszałków i Wauthier de Masny, aby przejęli miasto i zamek, z rozkazem wsadzenia do więzienia rycerzy, którzy bronili tego miejsca, zostawcie tylko resztę miasta, mężczyzn, kobiety i dzieci, chcąc ponownie zaludnić miasto czystym angielskim. W Calais pozostał tylko jeden ksiądz i dwóch starców, znając prawa i zarządzenia Calais, aby uznać granice gruntów i dóbr. Edward przekazał królowej Filippie domy i majątek Jeana d'Aire, jednego z sześciu mieszczan, którym uratowała życie. Podarował również Wauthier de Masny, baronowi de Stafford , lordowi Cobharnowi i kilku innym, kilka hoteli i posiadłości w podbitym mieście. Wiele klejnotów i ozdób, flakonów ze złota i srebra, wszelkiego rodzaju mebli i bielizny, pochodzących z grabieży Calais, trafiło do angielskich domów.
Plik 12 sierpnia 1347Edward wydał zarządzenie zapraszające swoich poddanych z Anglii do przyjazdu i zaludnienia jego nowego podboju, obiecując wspaniałe franczyzy tym, którzy się tam osiedlili. Na jego wezwanie odpowiedziało trzydziestu sześciu zamożnych mieszczan i mędrców, ich żony i dzieci oraz ponad trzystu mężczyzn o niższym statusie. Liczba zawsze wzrastała, ponieważ król dawał i przypieczętował wiele wolności i przywilejów. Król Francji na mocy rozporządzenia z8 września 1347przyznając im „wszystkie przepadki, majątek i spadki, które spadają na niego z jakiegokolwiek powodu”. Przydzielił im również wszystkie wolne urzędy w swoich domenach i należące do jego synów. Jego następcy, królowie Jan Dobre i Charles I er , martwi również przewidzieć losy dawnych mieszkańców Calais, jak wielu ich edykty pokazać.
W 1453 roku, pod koniec wojny stuletniej , Calaisis było jedyną częścią terytorium francuskiego, która wciąż znajdowała się w rękach Anglików. Łatwy w zaopatrzeniu i obronie morskiej Calais, wobec braku jakichkolwiek naturalnych środków obrony, zależał od fortyfikacji utrzymywanych i wznoszonych dużym kosztem. Jednak jego główną obroną była chciwość rywali Francuzów i Burgundów, którzy biegając dla miasta nadal woleli widzieć je w rękach Anglików niż rywali. Wraz z podziałem Niderlandów Burgundzkich między Francję i Hiszpanię, okoliczności polityczne ewoluowały w taki sposób, że restytucja przez Anglię w 1550 r. Obszaru wokół Boulogne przejętego przez Henryka VIII w 1544 r. Otworzyła przedmieścia Calais.
Calaisis pozostawał pod panowaniem angielskim do czasu, gdy po potajemnych przygotowaniach 30 000 żołnierzy francuskich pod wodzą w 1558 r. Przez François de Lorraine , księcia Guise , odzyskało miasto 7 stycznia 1558 r. , Kończąc 211 lat angielskiej okupacji. Utrata Calais została uznana przez traktat Cateau-Cambrésis podpisany z Anglią w dniu 2 i3 kwietnia 1559. Jednak konsekwencje utraty Calais nie były tak dotkliwe, jak można było się obawiać, ponieważ w tamtym czasie Anglia, za panowania Mary I re , skupiła swoją działalność na Holandii.
Znaczna część powierzchni Calaisis składała się z terenów podmokłych. Terytorium zostało z grubsza podzielone na wyżyny na zachodzie i niziny na wschodzie. Jej obszar jest trudny do określenia ze względu na granice, które nie zostały jasno określone, ze względu na podmokłe tereny i sztuczne rzeki, które nieustannie się zmieniały, ale rozciągały się od Gravelines prawie do Wissant i obejmowały około 52 km 2 . Ponadto Francuzi nieustannie rekompensowali niewielkie części swojego terytorium, zwłaszcza na południowym zachodzie.
Sektor Calaisis obejmował gminy: Andres , Balinghem , Bonningues-lès-Calais , Calais , Campagne-lès-Guînes , Coquelles , Coulogne , Fréthun , Guemps , Guînes , Hames-Boucres , Hervelinghen , Marck , Nielles-lès-Calais , Nouvelle-Église , Offekerque , Oye-Plage , Peuplingues , Pihen-lès-Guînes , Sangatte , Saint-Tricat , Vieille-Église i Saint-Pierre-lès-Calais . Podczas okupacji angielskiej mieszkańcy rejonu Calais zachowali tożsamość francuskojęzyczną i niderlandzką.