Autorytet

Organ ma prawo do polecenia, które mają być przestrzegane. Obejmuje pojęcia prawowitości , dowodzenia i posłuszeństwa , innej władzy, która narzuca władzę. Forma legalności może się różnić w zależności od okoliczności.

Autorytet jest postrzegany jako odmienny od autorytaryzmu , który jest cechą charakteru lub sposobem narzucania własnej władzy, własnych decyzji.

Pojęcie

Autorytaryzm

Z punktu widzenia podejścia autorytaryzm odpowiada postawie osoby lub instytucji, która fizycznie i/lub psychicznie ogranicza ludzi, którymi kieruje.

Władza, w tym sensie, że wymaga legitymizacji, nie może być z nią kojarzona. To rozróżnienie umożliwia umiejscowienie autorytetu na poziomie wartości ; wartość uznawana przez grupę dla osoby , organizacji , instytucji , obyczajów lub przekonań .

Prawowitość

Autorytet nie odpowiada wewnętrznej jakości, ale atrybucji lub konferencji, która legitymizuje władzę do dowodzenia i bycia posłusznym . Poza dziedziną psychologiczną i socjologiczną wyróżnia się trzy źródła legitymizacji władzy: regulacje, struktury i zdolności. Źródła te mogą być skumulowane lub zróżnicowane.

Władza sędziego wywodzi się z Prawa, a także z jego funkcji w wymiarze sprawiedliwości (przepisy, struktura). Ale może, ale nie musi być uznany za kompetentnego (zdolność).
Autorytet rodzica wynika z jego funkcji w rodzinie (struktura). Ustawa reguluje jej funkcję, ale jej nie definiuje (regulacja) i można ją uznać za „dobrą” lub „złą” (pojemność).
W grupie nieformalnej autorytet osoby pochodzi z rozpoznania jej postaw, wiedzy i umiejętności (zdolności) i niczego więcej (brak reguł, brak wyraźnej struktury).

Moc

Znaczenie władzy, które dotyczy pojęcia władzy, odnosi się do władzy i środków , co przywołuje powiedzenie, zgodnie z którym „cel uświęca środki” .

Autorytet odpowiada uznanej i przypisanej lub przyznanej wartości; dlatego różni się od władzy. Jednak organ bez władzy ma jedynie charakter doradczy (tak jest w przypadku Parlamentu Europejskiego wobec Rady Europejskiej w 2009 r.). Narody indiańskie Północy wyraźnie ustanawiają to rozróżnienie, przyznając autorytet tylko ludziom uznawanym za mądrych (autorytet moralny) i uzdrowicielom (autorytet duchowy), a władzę tylko wojownikom (brak autorytetu lub niewielki autorytet). Odwrotnie, narody euroamerykańskie spontanicznie identyfikują autorytet i władzę, co nie pozostaje bez problemów ze zrozumieniem tych pojęć, które powodują wiele kontrowersji w filozofii politycznej i definicjach w naukach humanistycznych .

Rozkaz i posłuszeństwo

Rozkaz jest działaniem i przedmiotem osoby, która rozkazuje, to znaczy wydaje rozkaz. W kontekście władzy nakaz jest z konieczności uzasadniony; Dopóki ludzie uznają słuszność otrzymanych rozkazów (wykonanie, planowanie, przygotowania itp.), wyrażają zgodę i są posłuszni.

Zasługa ta oceniana jest według indywidualnych życzeń i osobistych osądów porządku publicznego . Na podstawie ich zgodności i zgody lub rezygnacji każdego – milczącej lub wyraźnej – grupa jest posłuszna, kwestionuje lub zmienia władzę. Zjawiska woli, wpływów, charyzmy, strategii politycznej, rewolucji, partii, ideologii itp. brać pod uwagę wraz z rozwojem grupy (od rodziny do Narodu, w tym grupy przyjaciół, stowarzyszenia, firmy, instytucji czy Narodu).

Tam posłuszeństwo jest w pełni uwzględnione; odpowiada postawie osoby, która poddaje się władzy. Uległość ta może być odczuwana jako poniżająca lub zdrowa, w zależności od temperamentu osoby, zgodnie z szacunkiem, jaki ma dla tego / tego, który jest autorytatywny, a w szczególności zgodnie z podejściem tego / tego, który jest „nie posuwa się w kierunku autorytaryzmu, jeśli okazuje szacunek itd.). To zatem różnice temperamentu, a także możliwości i zdolności do jasnego osądzania zasadności rozkazów pozwalają ludziom pozycjonować się w stosunku do autorytetu (przyjęcie, rezygnacja, odmowa, lekkomyślne wykonanie itp.).

Źródła

Zostały już przytoczone, chodzi o ich doprecyzowanie.

Władza władzy

Pochodzi z przepisów (ustaw itp.). Dotyczy sprawiedliwości, policji, państwa...

Władza funkcjonalna

Pochodzi ze struktur (hierarchii itp.). Dotyczy firmy, rodziny, stowarzyszenia...

Właściwy organ

Pochodzi z wiedzy, umiejętności i postaw osoby lub organizacji. Można go rozpoznać każdemu, kto jest w osobistym i pozytywnym procesie doskonalenia postaw, wiedzy i umiejętności, a także każdej organizacji, która wykazała, że brane są pod uwagę potrzeby sytuacji i ludzi. Bywa określany jako „autorytet naturalny” lub „charyzmatyczny”, chociaż przyjmuje cytowane elementy.

Aspekty

Etymologia

Słowo „autorytet” pochodzi od łacińskiego auctoritas . Według profesora Michela Humberta: „Pojęcie auctoritas , istotne w rzymskim prawie prywatnym i publicznym, jest ze swej istoty związane z tą samą grupą, co augere (zwiększać), augure (która zwiększa autorytet aktu przez przychylne badanie ptaków), augustus (ten, który wzmacnia swoją charyzmą [… ten, który jest nosicielem auctoritas]). Z kolei auctoritas wyraża ideę zwiększenia skuteczności aktu prawnego lub prawa. [...] Podobnie Senat, dzięki swojemu nieporównywalnemu prestiżowi, ma prawo zwiększania zakresu każdego aktu, na który wyraził zgodę (son auctoritas ). [...] Żadna z tych decyzji nie zostanie podjęta bezpośrednio przez Senat (nie ma on władzy). Ale wszystkie te projekty, wzbogacone o auctoritas Senatu, mają zapewniony sukces. [...] Żadna politycznie ważna czynność nie jest dokonywana przez sędziego bez zgody (i narady) Senatu. Do tego stopnia, że wszystko dzieje się tak, jakby inspiratorem decyzji był Senat, a wykonawca – sędzia. Na tym polega siła auctoritas : bez niej nie ma działania; przed nim nie ma bezczynności ”.

Pojęcie władzy jest więc definiowane w sensie prawnym i społecznym. To właśnie jej konieczny charakter, wręcz niezbędny dla struktury każdego społeczeństwa, czyni ją uprawnioną dla jak największej liczby i która pozwala jej przeciwstawiać się erga omnes (oczywiście pod warunkiem, że jest prawnie regularna).

„Władza naturalna” może wyłonić się z osoby. Na przykład na poziomie zawodowym przypisuje się osobie pewien autorytet, jeśli wzbudza ona, poprzez swoje kompetencje i swoją moralność, zaufanie, które pozwoli uzyskać to, co najlepsze z każdego z nich, oraz dobre zrozumienie między różnymi jednostkami. z grupy.

Alain Caillé : „Ma autorytet, który zwiększa siłę kolektywu do działania poprzez wzmacnianie siebie. » ( (Fr) Extensions du domaine du donation , Actes Sud, 2019 , 334 s. ( ISBN 978-2-330-12090-0 ) )

Władze

W liczbie mnogiej władza oznacza wszystkie uprawnienia publiczne .

Psychologia i psychoanaliza

Urząd bada się w psychologii, w to, że przynosi do zjawisk gra interpersonalnych współpracownikom wpływów . Istotne są pojęcia pochodzenia i konferencji, a mianowicie:

element, któremu grupa nadaje władzę (osoba, organizm, instytucja, państwo, wartość moralna, wiara duchowa itp.) ma przewagę nad członkami grupy (fascynacja, uległość, posłuszeństwo itp.);
nadanie (lub przypisanie) autorytetu elementowi pochodzi z różnych mechanizmów psychologicznych, takich jak strach , szacunek , uznanie, fascynacja itp. i ma różne konsekwencje, takie jak posłuszeństwo , paraliż wyroku, zgoda, aprobata , zgoda , wykonanie itp.
konsekwencjami podporządkowania się władzy mogą być: podążanie lub konformizm , stres lub niepokój (potencjalnie, gdy autorytet opiera się na strachu lub powtarzanej sugestii), ale także dyscyplina i porządek , poczucie spełnienia obowiązku , poczucie honoru i moralności , itp. .

W psychoanalizie zawsze wracamy do tego początkowego elementu, że osoba była przede wszystkim małym dzieckiem nadzorowanym przez rodziców , w którym kompleks Edypa odgrywa ważną rolę w kształtowaniu nieświadomych zachowań wobec dziecka. zawsze pamiętaj o władzy rodzicielskiej.

Szczegóły psychoanalityczne

Krystalizują się wokół kompleksu Edypa. Małe dziecko doświadcza bliskiej relacji z matką. W tej parze to od matki zależy przyznanie ojcu ciekawego miejsca – a przynajmniej jego „twarzy”, jeśli jest nieobecny; ten ojciec może być inny niż protoplasta; we wszystkich jednak przypadkach interes miejsca przyznanego ojcu ma fundamentalne znaczenie dla psychoafektywnego i poznawczego rozwoju dziecka. Rzeczywiście, to ojciec lub jego „postać” odgrywa trzecią rolę w fuzji matki z dzieckiem. Ta trzecia część nie odpowiada ani mniej, ani mniej, możliwości dziecka (chłopca i dziewczynki) „przecięcia sznura” na poziomie symbolicznym ( kompleks kastracyjny ): spotyka on uspokajającego Innego, co pozwala mu następnie rozpoznać wartość z ustawy ; bo Prawo jest trzecie w stosunku do wszystkich stosunków międzyludzkich.

W okresie dojrzewania kompleks Edypa jest kilkakrotnie reaktywowany w umyśle młodego człowieka, aby umożliwić mu zintegrowanie wartości osoby trzeciej (władzy). W tym procesie rodzice – a przynajmniej matka, która musi ustąpić miejsca ojcowskiej „postaci” dla rozwoju swojego dziecka – odgrywają decydującą rolę. To właśnie poprzez zapewnienie miejsca trzeciej osoby w swojej wypowiedzi rodzice pozwalają młodemu człowiekowi na rozwój społeczny (ojciec może wnieść swoje cechy, wiedzę i umiejętności, a także przywołać wartości polityczne, moralne, przekonania duchowe i po prostu ustawodawstwo krajowe, podobnie matka, oprócz legitymizacji pozycji ojca w oczach dzieci itp., podczas gdy ojciec musi okazywać matce miłość i wspierać ją w jej obowiązkach).

Uwaga: wiele kontrowersji na rzecz lub nie homorodzicielstwa (niezwiązanego z małżeństwem, a nawet związkiem cywilnym) wynika z pytań o możliwość zapewnienia emancypacji i psychicznego dojrzewania młodych ludzi przez parę homoseksualną, bez pierwotnego desygnatu płci przeciwnej . Wobec braku jednoznacznych badań na ten temat wśród par homorodzicielskich (legalnych lub nielegalnych, w zależności od tego, czy kraj, w którym mieszkają, nadal zakazuje lub już zalegalizowało rodzicielstwo homorodzicielskie) jest niemożliwe do wypowiedzenia, a debaty pozostają ideologiczne, naukowy.

Socjologia

Problem autorytetu znajduje się w centrum filozofii politycznej i socjologii . Jeśli od czasów Platona wszystkie pisma filozoficzne zawierają dyskusje o autorytecie, możemy przytoczyć jako współczesnych autorów Maxa Webera (który sformułował słynną definicję autorytetu charyzmatycznego ), Alexandre Kojève, który swobodnie inspirował się Heglem , Carla Schmitta i wreszcie Giorgio Agambena , który potępia autorytet jako „mitologem” filozofii politycznej. A Theodor W. Adorno analizował autorytarną, antydemokratyczną i nietolerancyjną wobec mniejszości osobowość i wrażliwość społeczną .

W dynamice grupy można wyróżnić dwa zasadnicze elementy: zjawiska przywództwa i zjawiska autorytetu. Mianowicie, że przywództwo , koncepcja modna we współczesnym zarządzaniu (lata 2000), wymaga umiejętności takich jak uwodzenie i poczucie inscenizacji , aby wywołać efekty motywacyjne w zespole . Dlatego przywództwo znajduje swoje miejsce w ramach znormalizowanej struktury z predefiniowanymi celami. Autorytet, ze swej strony, ma być usytuowany na poziomie uznanej wartości, nadawanej i nadawanej przez grupę, tak aby ludzie byli uznawani za bardziej autorytatywnych niż inni. Nie obyło się bez sprzeczności, kłótni i woli władzy, zwłaszcza gdy struktura grupy jest nieformalna. Formalna struktura gwarantuje pewną stabilność władzy, która jednak jest przedmiotem sporu, jeśli zostanie uznana za kontrproduktywną dla grupy. Rzeczywiście, każde społeczeństwo ludzkie może organizować się tylko wokół autorytetu ( osobistego , moralnego , politycznego lub duchowego ), ponieważ autorytet jest wartością odniesienia i wartością odniesienia dla społeczności .

Cele władzy to ochrona grupy i postępowanie grupy w kierunku uzgodnionych celów zbiorowych.

Religia

chrześcijaństwo

Zgodnie z jednym z Dziesięciu Przykazań „czcij swojego ojca i swoją matkę” (Pwt 5.16; Mk 7.8). Bóg chciał, abyśmy po nim czcili naszych rodziców i tych, których dla naszego dobra obdarzył autorytetem. „Ludzkie i chrześcijańskie dobro osoby i społeczeństwa jest ściśle związane z dobrym zdrowiem wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej” (GS 47, § 1).

Dzieci są winne rodzicom szacunek, wdzięczność, uczciwe posłuszeństwo i pomoc. Rodzice są przede wszystkim odpowiedzialni za wychowanie dzieci w wierze, modlitwie i wszystkich cnotach; mają obowiązek jak najwięcej zaspokajać fizyczne i duchowe potrzeby swoich dzieci. Rodzice muszą szanować i wspierać powołanie swoich dzieci; będą pamiętać i nauczać, że pierwszym powołaniem chrześcijanina jest pójście za Jezusem. Szacunek synowski sprzyja harmonii całego życia rodzinnego. Obowiązkiem obywateli jest współpraca z władzami obywatelskimi na rzecz budowania społeczeństwa w duchu prawdy, sprawiedliwości, solidarności i wolności. Władza publiczna jest zobowiązana do poszanowania podstawowych praw osoby ludzkiej i warunków korzystania z jej wolności. Obywatel jest zobowiązany w sumieniu do nieprzestrzegania nakazów władz cywilnych, które są sprzeczne z wymogami porządku moralnego. „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5,29). Każde społeczeństwo odnosi swoje sądy i postępowanie do wizji człowieka i jego przeznaczenia; poza światłem Ewangelii o Bogu i człowieku społeczeństwa łatwo stają się totalitarne .

Kryzys i pogarda

Emblematyką tych wyrażeń są zamieszki miejskie, problemy edukacyjne ( mistrzowskie , narodowe , ludowe itp.), spory polityczne, międzynarodowe i/lub ideologiczne ( anarchizm , socjalizm , komunizm , światy , sieci alternatywy solidarności itp.). ) sygnalizuje, że organ jest obecnie kwestionowany. Musimy usytuować te elementy na poziomie kryzysów legitymizacji na kilku poziomach (demokratycznym, handlowym, przedsiębiorczym, profesorskim, rodzicielskim itp.), które osłabiają prawo do porządku, do bycia posłusznym. Ten kryzys legitymizacji sytuuje zatem wszystkie problemy władzy na poziomie uznania przez grupę jego wartości.

Rok 1968 jest rokiem przełomowym pod względem autorytetu, a historycy oczywiście nie mają jasności co do tych wydarzeń. Mianowicie, że podąża za wojną w Algierii i Indochinach , że reaguje na wojnę w Wietnamie i gaulizm , a także na ówczesne magisterium i autorytarne funkcjonowanie uniwersytetu.

Debaty publiczne w maju kierują się trzema zasadniczymi elementami:

kwestia stosunków władzy (kontest stosunków władzy);
kwestia tabu społecznego i moralnego (konformizm);
kwestia tabu w sprawach seksualności (milczenie, kwestie nowej antykoncepcji i aborcji).

Te debaty i protesty są wyraźnie skierowane do całego społeczeństwa i nie są marginalne. Niemniej jednak nieporozumienia, przebijanie ofert lub bardzo widoczne marginalne doświadczenia stawiają maj 68 w ślad za Beat Generation i hipisami . Rodzi to kwestie nadużyć, hedonizmu i przemocy. Maj 68 kojarzony jest także z pornografią i konsumpcjonizmem-królem, podczas gdy początkowo w centrum debat jest kwestia relacji władzy, a więc kwestia relacji między mężczyznami w społeczeństwie.

Kontrowersje między sektorem prywatnym a publicznym

Kontrowersje te zasadniczo dotyczą konferencji władz z sektorem prywatnym, w porównaniu z sektorem publicznym, któremu zawsze przyznaje się mniejsze prerogatywy, w ramach tendencji neoliberalnych lub liberalno-kapitalistycznych . Debata ta jest szczególnie powtarzająca się we Francji, gdzie prawie 22% populacji jest urzędnikami: polityka oszczędnościowa faktycznie pojawia się tam jako „przerwa” sektora publicznego, którego rozmiar pochodzi z socjokulturowej III ^e Republiki. We Francji zatem sektor publiczny również należy do domeny wartości.

Jednak kontrowersje wybuchły w kilku regionach świata (Ameryka Łacińska, Europa kontynentalna, Azja Południowa), gdzie rosnąca prywatyzacja działalności kwestionowała populacje w zakresie zdolności podmiotów prywatnych do zapewnienia dobra publicznego. Kwestia Authority (legitymacji należy postanowił dla grupy) leży u podstaw tego problemu, ponieważ obejmuje ocenę istotności dla zysku działania w obszarze dotyczącym spójności i spójności. Od instytucji , społeczeństw , narodów i ludów .

Uwagi i referencje

Słownik Larousse 2002
James Wilson, Ziemia będzie płakać .
Michel Humbert, Polityczne i społeczne instytucje starożytności , Dalloz, 2014, s. 323
Françoise Dolto, La Cause des enfants .
Françoise Dolto, La Cause des młodzież .
Katechizm Watykański , Czwarte Przykazanie: W skrócie.
Vincent Cespedes, maj 68, filozofia jest na ulicy .
zastanowić się nad pejzażem edytorsko-dokumentalnym czterdziestolecia maja 2008 r.
„ 22% ludności pracującej pracuje w służbie publicznej ” , na Emploi Pro (dostęp 28 maja 2021 r. )