Amoraim

Amoraim ( judeo-aramejski : אמוראים, liczba pojedyncza אמורא Amora ; „expositors”) to ogólne określenie dla lekarzy Talmudu , którzy działają między zamknięciem Miszny (około 200 n.e. [„około” oznacza „do” i „ CE "lub" CE "oznaczające" po JC "] ) oraz kompilacja Talmudów (ok. 400 rne dla Talmudu jerozolimskiego , sto lat później dla Talmudu babilońskiego ).

Era Amoraim widział utworzenie babilońskiej centrum obok centrum żydowskiej ziemi Izraela , znajduje się pierwszy w Seforis , w Dolnej Galilei , a następnie w Tyberiadzie , którego głównym ośrodkiem był academy of Soura , a przy okazji, że od Pumbedita . Chociaż w dużej mierze niezależna, ciągła korespondencja przenosiła pytania i nauki Babilonii „z zachodu” do ziemi Izraela.

Początki instytucji

Amora była pierwszym tytułem nadawanym mędrcom, którzy przetłumaczyli nauczanie nauczyciela z misznaickiego hebrajskiego literatów na judeoaramejski używany przez masy, a także podczas publicznych odczytów Tory w poniedziałki i czwartki, uczeni zapewniali symultaniczne tłumaczenie na judeo-aramejski Aramejski .
Następnie został asystentem mistrza, tym, który komentował i rozwijał opinie, które mistrz krótko sformułował. W tym sensie została przyjęta przez wszystkich mędrców, którzy uważali się za niewiele więcej niż przekaźników nauk Tannaim (doktorów Miszny).

Era Amoraim

Pierwszymi Amoraim z Babilonii byli Abba Arika , nazywany z szacunkiem Rav , którego niektóre nauki są nadal zapisane w Baraita , oraz jego rówieśnik Szmuel, który był również jego przeciwnikiem. Do pierwszych i najbardziej znanych Amoraimów Ziemi Izraela należą rabin Yohanan i Rech Lachish .

Ogólnie szacuje się, że okres Amoraim obejmuje siedem lub osiem pokoleń (w zależności od wybranych punktów orientacyjnych). Za ostatnich Amoraim uważa się Ravinę I , Rav Achi i Ravinę II , bratanek Rawiny I, który skodyfikował Talmud Babiloński około 500 roku n.e.

Wielki Amoraim

W Talmudy określone opinie kilkuset Amoraim, niektóre znane tylko przez jednego zdania, podczas gdy inne były często cytowane i traktowane jako przykłady. Są one wymienione poniżej:

Pierwsza generacja (około 230–250 CE)

Druga generacja (około 250–290 n.e.)

Trzecia generacja (około 290–320 n.e.)

Czwarta generacja (około 320–350 n.e.)

Piąta generacja (około 350–371 n.e.)

Szósta generacja (około 371–427 n.e.)

Siódma generacja (około 425–460 n.e.)

Ósma generacja (około 460–500 n.e.)

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. Gemara na mapie Talmudu - Uniwersytet Calgary
  2. (w) Ronald L. Eisenberg, Essential Figures in the Talmud , Wydawca Rowman & Littlefield, 2012 ( ISBN  0765709414 i 9780765709417 ) , 299 stron, fragment online