Przestarzały | 1835 - 1842 |
---|---|
Lokalizacja | Floryda |
Casus belli | The Indian Removal Act (deportacja Seminoles na zachód od Missisipi) |
Wynik | Seminoles mogą pozostać na południowej Florydzie |
Stany Zjednoczone | Seminoles |
Edmund Pendleton Gaines Winfield Scott Thomas S. Jesup Zachary Taylor Walker Keith Armistead William Jenkins Worth |
Osceola John Horse Billy Bowlegs Ar-pi-uck-i (Sam Jones) Coacoochee |
41122 mężczyzn (w tym 10 000 żołnierzy i 30 000 milicjantów i ochotników) |
900 do 1400 mężczyzn (w 1835 r.) |
1600 zgonów (w tym 384 do 439 zgonów bojowych i 326 do 381 rannych w walce) |
co najmniej 540 martwych |
Bitwy
Drugiej wojny seminolskie , znany również pod nazwą Florida wojny (w języku angielskim : II wojny seminolskie lub Florida wojny ), to konflikt, który trwał od 1835 do 1842 roku w Florydzie między różnymi grupami rdzennych Amerykanów , znane pod nazwą rodzajową Seminoles , i Stany Zjednoczone . Jest częścią serii konfliktów zwanych Wojnami Seminolskimi . Druga Wojna Seminole, często nazywany Seminole wojny, był najdroższym z indyjskich wojen i jeden z najdłuższych walczył przez Stany Zjednoczone. Była też jedną z pierwszych wojen partyzantów , być może zapowiedź tego, co miało być wojny partyzanckie w XX th wieku.
U początku konfliktu Stany Zjednoczone zdobyły hiszpańską Florydę w 1819 r. ( Traktat Adams-Onís ), a kolonizacja tego nowego terytorium po raz kolejny podniosła problem Indian Florydy, walczących już podczas pierwszej wojny seminolskiej . Na mocy traktatu z Moultrie Creek Seminolowie nadal uzyskali prawo osiedlania się na rezerwacie w centrum stanu, dopóki Andrew Jackson , bohater wojen indyjskich, nie został siódmym prezydentem Stanów Zjednoczonych. Stany Zjednoczone i Kongres Amerykański zatwierdza ustawę o deportacji Indian, w której planowano rozwiązanie kwestii indyjskiej poprzez masową deportację na zachód od Missisipi , na co Seminolowie odmówili.
Wojna utknęła w martwym punkcie pomimo znacznych środków, które Stany Zjednoczone przeznaczyły na jej realizację, budowy fortów, rozmieszczenia prawie 10 000 żołnierzy oraz zaciągnięcia 30 000 milicjantów i ochotników. Bez prawdziwej bitwy starcia sprowadzały się zamiast tego do serii potyczek, które Seminolowie wygrywali najczęściej, wspomagani znajomością terenu i przyzwyczajeni do wilgotnego subtropikalnego klimatu Florydy, który wywoływał mdłości i zabijał wielu żołnierzy. Amerykanów.
Po siedmiu latach wojna drogo kosztowała i stawała się coraz bardziej niepopularna. Wielu Seminolów opuściło Florydę, a reszta otrzymała prawo pozostania w nowym rezerwacie, dalej na południe od półwyspu, aż do wybuchu trzeciej wojny seminolskiej .
W 1819 roku Stany Zjednoczone kupiły Florydę od Hiszpanii na mocy traktatu Adams-Onis i weszły w posiadanie w 1821 roku . Grupy różnych plemion z południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych zostały zesłane na niezamieszkane ziemie Florydy w poprzednim stuleciu, w tym Yamasees , Yuchis i Creeks . Wśród nich głośniki Lower Creeks i Upper Creek, a także głośniki Hitchitis i Muscogee . Jedna z grup mówców Hitchitis , Mikasukis , osiedliła się nad jeziorem Miccosukee w pobliżu dzisiejszego Tallahassee . Inna grupa mówców Hitchitis osiedliła się wokół Alachua Prairie w dzisiejszym hrabstwie Alachua . Hiszpanie św. Augustyna nazywali potoki Alachua Cimarrones , co z grubsza oznacza „dzikusów” lub „uciekinierów” i stąd prawdopodobnie pochodzi słowo „ Seminole ”. Ta nazwa jest następnie nadawana innym grupom na Florydzie, mimo że sami rdzenni Amerykanie nazywali siebie członkami innych plemion. Inne grupy na Florydzie podczas wojen Seminole obejmują „Hiszpanów Indian”, nazwanych tak, ponieważ uważano ich za potomków Calusów i „Indian Farmerów ”, mieszkających w kubańsko-hiszpańskich wioskach rybackich na wybrzeżach Florydy.
Stany Zjednoczone walczyły już z rdzennymi Amerykanami z Florydy, podczas gdy terytorium to nadal należało do Hiszpanii, podczas pierwszej wojny seminolskiej . Wraz z przynależnością Florydy do Stanów Zjednoczonych Seminolowie ponownie stanowią problem dla rządu Stanów Zjednoczonych. W 1823 roku ten ostatni wynegocjował traktat Moultrie Creek z Seminolami, ustanawiając dla nich rezerwat w centrum stanu. Sześciu wodzów jest jednak upoważnionych do zachowania swoich wiosek wzdłuż rzeki Apalachicola w północnej Florydzie.
Pomimo pewnych potyczek z amerykańskimi kolonistami, Seminolowie stopniowo osiedlają się w ich rezerwach. W 1827 roku Fort King został zbudowany w pobliżu agencji rezerwowej, w miejscu, które jest obecnie miastem Ocala , a na początku roku armia donosi, że Seminolowie zintegrowali rezerwat i niech Floryda będzie żyła w pokoju. Ten pokój będzie trwał pięć lat, podczas których przy wielu okazjach prosi się o przeniesienie Seminolów na zachód od Missisipi . Seminolowie sprzeciwiali się wszystkim takim prośbom o podróż, aw szczególności sugestii, aby dołączyli do ich pierwotnego ludu, Creeksów. Większość amerykańskich osadników postrzegała wówczas Seminolów jako po prostu Creeków, którzy niedawno wyemigrowali na Florydę, podczas gdy Seminoles uważali Florydę za swoją ojczyznę i zaprzeczali jakiemukolwiek związkowi ze Creeksami.
Ponadto status zbiegłych niewolników jest powracającym tematem kłótni między Seminolami a osadnikami. Seminole i łowcy niewolników walczą o swoją własność. Utworzenie nowych plantacji na Florydzie zwiększyło jednocześnie liczbę niewolników, którzy uciekli wśród Seminolów. Martwiąc się możliwością powstania indyjskiego, a także buntu niewolników, gubernator Duval poprosił o obecność większej liczby wojsk federalnych na Florydzie, ale wręcz przeciwnie, Fort King został zamknięty w 1828 roku . Seminolowie, którzy nie mają pożywienia i stwierdzając, że zwierzyna występuje na terenie rezerwatu coraz rzadziej, często ryzykują poza nim. Również w 1828 roku Andrew Jackson , stary wróg rdzennych Amerykanów, którego pokonał w wojnie w Creek , został wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych . W 1830 roku Kongres uchwalił ustawę o przeprowadzce Indian, która przewidywała rozwiązanie każdego problemu z Seminolami poprzez przeniesienie ich na zachód od Missisipi.
Wiosną 1832 roku rezerwat Seminoles został zaproszony na spotkanie w Payne's Landing nad rzeką Ocklawaha . Wynegocjowany tam traktat nakazuje Seminolom wyruszenie na zachód, jeśli terytorium zostanie tam uznane za zadowalające. Zdecydowano, że wyemigrują do rezerwatu Creek i tym samym staną się częścią plemienia Creek. Delegacja, złożona z siedmiu wodzów, którzy muszą dokonać inspekcji nowego rezerwatu, opuszcza Florydę dopieroPaździernik 1832. Po kilkumiesięcznym zwiedzaniu okolicy i naradzie z już tam mieszkającymi potokami, Siedmiu Wodzów28 marca 1833oświadczenie, które uznaje to nowe terytorium za zadowalające. Jednak po powrocie na Florydę większość wodzów potępia tę deklarację, twierdząc, że jej nie podpisali lub zostali do tego zmuszeni, i że w żadnym wypadku nie byli uprawnieni do decydowania w imieniu wszystkich plemion i grup żyjących na rezerwa. Jednak ludność ze wsi w rejonie rzeki Apalachicola, przekonana o tym, że w 1834 r. Wyjeżdża na zachód.
Senat Stanów Zjednoczonych ostatecznie ratyfikuje traktat Landing Payne'a ,Kwiecień 1834. Dał Seminolom trzy lata na przeprowadzkę na zachód od Missisipi. Rząd zinterpretował te trzy lata jako początek 1832 r. I spodziewał się, że Seminolowie znikną w 1835 r. Fort King został ponownie otwarty w 1834 r. Nowy agent Seminole, Wiley Thompson , został mianowany w 1834 r. I powierzył im zadanie przekonania ich do wychodzić. Zaprasza wszystkich wodzów do Fort KingPaździernik 1834powiedzieć im o wyjeździe na zachód. Seminolowie informują Thompsona, że nie mają zamiaru wyjeżdżać i nie czują się związani traktatem o lądowaniu Payne'a. Następnie Thompson zażądał posiłków dla Fort King i Fort Brooke (fort zbudowany w 1824 r. U ujścia rzeki Hillsborough na zachodnim wybrzeżu Florydy), informując, że „Indianie po otrzymaniu corocznej darowizny kupili niezwykłe ilości prochu i ołowiu” . Komandor Duncan Lamont Clinch ostrzega również Waszyngton, że Seminolowie nie mają zamiaru uciekać i że potrzeba więcej żołnierzy, aby ich do tego zmusić. WMarzec 1835, Thompson zaprasza wszystkich Szefów do przeczytania im listu od Andrew Jacksona do nich. W liście tym Jackson powiedział: „Jeśli… odmówiłeś wyjazdu, rozkazałem dowódcy, aby przemieścił cię siłą”. „ Wodzowie proszą o trzydzieści dni na przekazanie odpowiedzi. Miesiąc później przywódcy Seminole mówią Thompsonowi, że nie pójdą na zachód. Thompson i szefowie rozpoczynają kłótnię, a generał Clinch jest zmuszony interweniować, aby zapobiec rozlewowi krwi. Ostatecznie ośmiu wodzów zgadza się wyruszyć na zachód, ale proszą o opóźnienie do końca roku, na co zgadzają się Thompson i Clinch.
Pięciu najważniejszych przywódców seminolskich, w tym Micanopy of the Alachua Seminoles, nie pochwalało tego posunięcia. W ramach odwetu Thompson oświadcza, że ci przywódcy zostali usunięci. W miarę pogarszania się stosunków z Seminolami Thompson zabrania im sprzedaży broni i amunicji. Osceola , młody wojownik, który zaczyna być zauważany przez białych, jest szczególnie zły na ten zakaz, czując, że zrównuje Seminolów z niewolnikami, którym nie wolno kupować broni, deklaruje: „Ja biały człowiek nie zrobi ja czarny. Sprawię, że biały człowiek zaczerwieni się od krwi; wtedy na słońcu i na deszczu poczernia go […], a drapieżne ptaki będą żerować na jego ciele. „ Pomimo tego stwierdzenia Thompson uznał Osceolę za przyjaciela i wręczył mu broń. Później jednak, gdy Osceola wywołuje niepokój, Thompson każe go uwięzić w Fort King na jedną noc. Następnego dnia, aby zapewnić sobie uwolnienie, Osceola zgodził się przestrzegać traktatu lądowego Payne'a i przekonać swoich zwolenników.
W rezultacie incydenty mnożą się, a sytuacja między Amerykanami i Indianami wciąż się pogarsza. Grupa białych ludzi atakuje rdzennych Amerykanów zebranych wokół ogniska. Następnie przybywają dwaj inni Indianie i otwierają ogień do białych. Trzech z nich zostaje rannych, a rdzenny Amerykanin zostaje zabity. WSierpień 1835Szeregowy Kinsley Dalton (który nadał swoje imię miastu Dalton w stanie Georgia ) zostaje zabity podczas przenoszenia poczty z Fort Brooke do Fort King. W listopadzie wódz Charley Emathla, który nie chciał brać udziału w konflikcie, zaprowadził swoich ludzi do Fort Brooke, gdzie następnie wyruszyli na zachód. Co inni Seminoles uważają za zdradę. Osceola dogania Charleya Emathlę w drodze na zachód i zabija go.
Gdy Floryda zdaje sobie sprawę, że Seminoles oprą się ich deportacji, rozpoczyna przygotowania do wojny. Augustyn milicja prosi Departament Wojny na wynajem 500 karabinów . Pięćset ochotników pod rozkazami generała brygady Richarda K. Call'a zostaje zmobilizowanych. Grupy rdzennych Amerykanów napadają na farmy osadników, rodziny uciekają do fortów lub miast, a niektórzy w ogóle opuszczają region. Grupa kierowana przez Osceolę przejmuje konwój zaopatrzeniowy milicji na Florydzie, zabijając ośmiu strażników i raniąc sześciu innych. Większość zapasów została odzyskana kilka dni później przez milicję podczas nowej konfrontacji. Plantacje trzciny cukrowej wzdłuż wybrzeża Atlantyku na południe od Saint Augustine zostały zniszczone i wielu niewolników dołączyło do Seminoles.
Armia USA miała wtedy 11 kompanii, czyli około 550 żołnierzy, stacjonujących na Florydzie. Fort King ma tylko jedną firmę i istnieje obawa, że mogłaby zostać przejęta przez Seminolów. W Fort Brooke są trzy firmy; wkrótce spodziewano się wzmocnienia dwóch nowych firm, więc zdecydowano się wysłać dwie firmy do Fort King. Plik23 grudnia 1835, dwie jednostki, w sumie 108 ludzi, opuściły Fort Brooke pod rozkazami majora Francisa L. Dade'a . Seminolowie dyskretnie śledzą żołnierzy przez pięć dni. Plik28 grudnia, wpadają w zasadzkę i miażdżą ich. Tylko trzech mężczyzn przeżyło masakrę, z których jeden, Edwin De Courcey, zostanie złapany i zabity przez Seminolów następnego dnia. Ostatnich dwóch, Ransome Clarke i Joseph Sprague, wracają do Fort Brooke. Tylko Clarke, która w końcu uległa kontuzjom jakiś czas później, zostawia relację z bitwy z punktu widzenia armii. Joseph Sprague, który nie jest ranny i przeżyje, nie jest w stanie opowiedzieć o bitwie, ponieważ natychmiast szukał schronienia w pobliskim bagnie. Seminolowie liczą ze swojej strony tylko trzech zabitych i pięciu rannych. Tego samego dnia Osceola i jego ludzie strzelają do Wileya Thompsona i sześciu jego ludzi w zasadzce w pobliżu Fort King.
Następnie komandor Ethan Allen Hitchcock , który jest jednym z tych, którzy znaleźli szczątki oddziału Dade'a w lutym, napisze w swoim dzienniku szczegółową relację z odkrycia i jego dezaprobaty dla tego konfliktu:
„Rząd się myli i to jest główna przyczyna sporu Indian, którzy szlachetnie bronili swojego kraju przed naszą próbą narzucenia oszukańczego traktatu. Tubylcy zastosowali wszelkie środki, aby uniknąć wojny, ale zostali do tego zmuszeni przez tyranię naszego rządu. "
Plik 29 grudniaGeneral Clinch opuszcza Fort Drane (niedawno założony na plantacji Clinch, około 20 mil na północny zachód od Fort King) z 750 żołnierzami, w tym 500 ochotnikami, którzy podpisali zaręczyny do1 st styczeń 1836. Udali się do twierdzy Seminole zwanej Zatoczką Withlacoochee (po francusku : „l'anse de la Withlacoochee”), która obecnie nazywa się Lake Tsala Apopka , obszar z wieloma jeziorami na południowym brzegu, na zachód od rzeki Withlacoochee . Kiedy docierają do rzeki, nie mogą znaleźć brodu, więc Clinch decyduje się wysłać swoje regularne wojska w jedynym kanu, jakie mogą znaleźć. Kiedy już dotrą na drugą stronę, odpoczywając, Seminole atakują ich. Żołnierze zdołali się z niego wydostać jedynie za pomocą ataku bagnetowego na Indian, tracąc w ten sposób 4 ludzi i licząc 59 rannych. Milicjanci po drugiej stronie chronią armię podczas przekraczania rzeki w przeciwnym kierunku.
Plik 6 stycznia 1836, grupa Seminoles atakuje plantację Williama Cooleya położoną wzdłuż rzeki New River (obecnie Fort Lauderdale ), zabijając jego żonę, dzieci i ich wychowawcę. Pozostali mieszkańcy tego regionu rzeki New River i południowej zatoki Biscayne uciekli następnie do Key West . Plik17 stycznia, ochotnicy i Seminolowie ścierają się ze sobą na południe od św. Augustyna w bitwie pod Dunlawton. Ochotnicy stracili czterech mężczyzn i liczą trzynastu rannych. Plik19 stycznia 1836, A slup wojenny Navy The Vandalia jest wysyłany do Tampa Bay z Pensacola . Tego samego dnia 57 marines zostało wysłanych z Key West, aby wzmocnić Fort Brooke.
W tym czasie regularna armia Stanów Zjednoczonych liczyła niewiele ponad 7500 żołnierzy okupujących 53 obiekty wojskowe. Jest rozproszony wzdłuż całej granicy z Kanadą , strzeże przybrzeżnych fortyfikacji i stara się poprowadzić tubylców na terytorium Indii i trzymać ich z dala od białych osadników. Tymczasowe potrzeby w zakresie wzmocnienia są zaspokajane przez milicję stanową i terytorialną oraz jednostki ochotnicze. W miarę rozprzestrzeniania się wiadomości i plotek o wojnie podejmowane są działania na różnych poziomach. Generał Winfield Scott otrzymuje zadanie zorganizowania tej wojny i Kongres uchwalił kredyt 620.000 dolarów . Firmy wolontariuszy powstają w Alabamie , Georgii i Południowej Karolinie . General Gaines gromadzi 1100 mężczyzn, stałych bywalców i wolontariuszy w Nowym Orleanie i wyrusza do Fort Brooke.
Kiedy Gaines dociera do Fort Brooke, okazuje się, że kończą się zapasy. Myśląc, że generał Scott wysłał zapasy do Fort King, Gaines zabrał tam swoich ludzi. Po drodze znajdują miejsce, w którym dokonano masakry Dade'a i jego ludzi. Zakopują ciała w trzech zbiorowych grobach. Docierają do Fort King po dziewięciu dniach marszu i okazują się, że on również nie otrzymał żadnych zapasów. Po otrzymaniu siedmiodniowego jedzenia od General Clinch w Fort Drane, Gaines wrócił do Fort Brooke. Mając nadzieję na ostateczną bitwę z Indianami, Gaines wybiera inną drogę, by wrócić do Fort Brooke; chce zaangażować się w działania wojenne w ich twierdzy w zatoce rzeki Withlacoochee . Jednak z powodu nieznajomości tego obszaru, oddział Gainesa znalazł się w tym samym miejscu na rzece Withlacoochee co Clinch półtora miesiąca wcześniej, a odkrycie brodu zajęło im kolejny dzień, gdy wymieniano strzały po obu stronach rzeki. strumień.
Kiedy w końcu próbują przekroczyć brodę Withlacoochee, porucznik James Izard zostaje śmiertelnie ranny. Generał Gaines jest uwięziony, nie może przekroczyć rzeki, a jeśli spróbuje wrócić do Fort King, jego ludzie nie będą mieli wystarczającej ilości racji żywnościowych. Dlatego Gaines kazał swoim ludziom zbudować fortyfikację, zwaną Obozem Izard, i wysłał wiadomość do generała Clinch. Gaines ma nadzieję, że Seminolowie skoncentrują swoje ataki na Obozie Izard i że siły Clincha zaatakują flankę Indian, którzy zostaną następnie złapani w krzyżowy ogień. Ale generał Scott, który dowodzi tą wojną, nakazuje Clinchowi pozostać w Fort Drane. Wkrótce ludzie Gainesa zostają zmuszeni do jedzenia swoich koni i mułów, gdy bitwa wkracza w ósmy dzień. Wciąż w Fort Drane, Clinch prosi generała Scotta o zwrot jego rozkazów i pozwolenie mu na uratowanie Gainesa. Clinch w końcu decyduje się sprzeciwić Scottowi i odchodzi, aby dołączyć do Gainesa dzień przed tym, jak pozwolenie Scotta dotarło do Fort Drane. Clinch i jego ludzie dotarli dalej do Obozu Izard6 marca i rozgrom Seminoles.
Kampania ScottaGenerał Scott zaczyna gromadzić ludzi i sprzęt na wielką kampanię przeciwko Seminoles. Trzy kolumny, w sumie 5000 ludzi, muszą zebrać się w Zatoce Withlacoochee , zatrzymując Seminole z siłą wystarczająco dużą, aby ich pokonać. Scott ma towarzyszyć jednej z kolumn pod General Clinch, kierując się na południe od Fort Drane. Druga kolumna, pod dowództwem generała brygady Abrahama Eustisa , ruszy na południowy zachód od Volusia , wioski nad rzeką Saint Johns . Trzecie skrzydło jest pod dowództwem pułkownika Williama Lindsaya, który wyruszy na północ od Fort Brooke. Plan zakłada, że trzy kolumny dotrą do zatoki jednocześnie , aby zapobiec ucieczce Seminoli. Eustis i Lindsay mają być na miejscu25 marca, aby kolumna Clincha mogła odepchnąć Seminole na ich liniach.
To było podczas gdy na jego drodze między Saint Augustine i Volusia osiągnąć swoją pozycję, że generał Eustis znaleźć wioskę Pilaklikaha (lub Palatlakaha, znany również jako Abrahama Town, Abrahama będącego przywódcą Czarnych Seminoles ) i niech się on ogień do niego przed kontynuuje swoją drogę.
Trzy kolumny są opóźnione. Eustis spóźnia się dwa dni na opuszczenie Volusii z powodu ataku Seminoli. Kolumny Clinch i Lindsay są tylko na swoich miejscach28 marca. Przekraczając terytorium, które nie jest mapowane , kolumna Eustis nie dociera przed30 marca. Clinch przecina Withlacoochee dalej29 marcaaby rozpocząć swój atak na Cove Seminoles , ale znajduje opuszczone wioski. Kolumna Eustisa przechodzi potyczkę ze strony kilku Indian, co skutkuje zaledwie kilkoma zgonami i więźniami po stronie Seminola, zanim osiągnie swoje miejsce. Plik31 marcatrzy kolumny bez jedzenia wracają do Fort Brooke. Niepowodzenie ekspedycji w walce z Seminolami postrzegane jest jako porażka, a winę za to ponosi za brak czasu na jej przygotowanie.
W Kwiecień 1836Seminoles zaatakowali liczne forty, w tym Camp Cooper in the Cove , Fort Alabama na rzece Hillsborough na północ od Fort Brooke, Fort Barnwell w pobliżu Volusia i Fort Drane. Indianie podpalili również część plantacji Clinch, która po tym wydarzeniu zrezygnowała i opuściła Florydę. Fort Alabama został opuszczony pod koniec kwietnia, a Fort King pod koniec maja. W czerwcu oddział zajmujący fort na Withlacoochee miał zostać uratowany po trwającym dwa dni oblężeniu przez Seminolów. Plik23 lipca, to latarnia morska na przylądku Florydy jest atakowana, zostaje podpalona i nie zostanie naprawiona przed 1846. Fort Drane zostaje opuszczony w lipcu z powodu choroby pięciu oficerów z siedmiu i 140 mężczyzn. W sezonie letnim żołnierze bardzo cierpią z powodu chorób: w tym czasie na Florydzie lato nazywa się „sezonem chorobowym”. Pod koniec sierpnia Fort Defiance został opuszczony. Zdając sobie sprawę, że wojna zapowiada się długo i kosztownie, Kongres zatwierdza przedłużenie budżetu o 1,5 miliona dolarów i zezwala na rekrutację ochotników na rok.
Richard Keith Call, który przewodził ochotnikom jako generał brygady, kiedy Clinch maszerował nad zatoką Withlacoochee w grudniu, został mianowany gubernatorem terytorium Florydy dnia16 marca 1836. Governor Call proponuje letnią kampanię prowadzoną przez milicję i ochotników, a nie żołnierzy. Departament Wojny przychyla się do propozycji, ale opóźnienia w przygotowaniach powodują, że kampania rozpocznie się dopiero we wrześniu. Call zamierza również zaatakować Cove of the Withlacoochee . Wysyła większość zapasów na południe, na zachodnie wybrzeże półwyspu, a następnie sprowadza je z Withlacoochee do magazynu. Główne oddziały jego żołnierzy maszerowały w kierunku Fort Drane, niedawno opuszczonego przez wojsko, a następnie w kierunku Withlacoochee, do którego dotarł13 października. Withlacoochee jest zalewany, więc nie można brodzić, a oddział nie może budować tratw, ponieważ nie mają one toporów . Ponadto Seminolowie strzelają do każdego milicjanta, którego zobaczą z przeciwległego brzegu. Call, a następnie kieruje się na zachód wzdłuż północnego brzegu rzeki, aby dotrzeć do magazynu zaopatrzenia. Niestety parowiec, który wiózł towary, zatonął w dolnej części rzeki, a skład znajduje się znacznie dalej na południe, niż oczekiwał Call. Nie mając już prowiantu, Call zwraca swoich ludzi do Fort Drane. Kolejna wyprawa przeciwko Zatoce właśnie się nie powiodła.
W połowie listopada Call podejmuje nową próbę. Tym razem jego żołnierzom udaje się przekroczyć Withlacoochee, ale odkrywają, że Zatoka jest opuszczona. Call dzieli swoje siły i płynie w górę rzeki na jej dwóch brzegach. Plik17 listopadarozgromili Seminolów, którzy mieszkają w ważnym obozowisku. Następnego dnia dochodzi do kolejnej bitwy, a Seminolowie wycofują się na Bagna Wahoo (po francusku : „ Wahoo Marsh ”). Zaproszenie gromadzi swe wojska i wchodzi do Wahoo Swamp na21 listopada. Seminolowie sprzeciwiają się tej inwazji podczas bitwy na bagnach Wahoo , aby chronić swoje rodziny mieszkające w pobliżu, ale ostatecznie muszą wycofać się na drugą stronę rzeki. Major David Moniac, półkrwi z Creek, który jest pierwszym rdzennym Amerykaninem, który ukończył West Point , zostaje zastrzelony przez Seminolów, gdy próbuje zbadać rzekę w celu znalezienia brodu.
Po przekroczeniu rzeki, której głębokości nie zna pod ostrzałem wroga, a jego zapasy są więcej niż ograniczone, Call decyduje się wrócić na Volusię. Plik9 grudnia, Call zostaje zwolniony z dowództwa i zastąpiony przez generała-majora Thomasa Jesupa , który zwraca wojska do Fort Brooke. Ponieważ nabór wolontariuszy kończy się w grudniu, wracają do domu.
W 1836 roku armia amerykańska miała tylko czterech generałów majora . Alexander Macomb jest dowódcą generalnym armii Stanów Zjednoczonych ; Edmund Gaines i Winfield Scott ponieśli porażkę w walce z Seminoles. Thomas S. Jesup jest zatem ostatnim dostępnym generałem major. Właśnie stłumił powstanie Creek w zachodniej Gruzji i wschodniej Alabamie ( wojna w Creek z 1836 roku ), przyćmiewając Winfielda Scotta. Jesup przewiduje nową taktykę w tej wojnie. Zamiast wysyłać duże kolumny w pole, aby zmusić Seminoli do zaciekłej bitwy, skoncentrował się na zmuszeniu Seminoli do ucieczki na południe. Wymagało to silnej obecności wojskowej na Florydzie i udało mu się zgromadzić pod swoim dowództwem ponad 9000 ludzi. Połowa jego sił to ochotnicy lub milicjanci. Kontyngent obejmuje również brygadę marines , marynarzy marynarki wojennej i personel United States Revenue Cutter Service , którzy patrolują wybrzeża i drogi wodne Florydy.
Marynarka wojenna i Revenue-Marines zapewniają również logistykę dla armii, transportując ludzi i zaopatrzenie do wojskowych fortów i instalacji na Florydzie. Patrolują wybrzeża, aby zbierać informacje, przechwytywać Seminole i zapobiegać przemytowi broni i zapasów przeznaczonych dla Indian. Żeglarze i marines wzmacniają personel fortów. Seminolowie rozpoczęli tę wojnę tylko z 900 do 1400 wojownikami i nie mają sposobu na nadrobienie strat.
Styczeń 1837 oznacza zmianę w tej wojnie. Podczas różnych starć znaczna liczba Seminoli i Czarnych Seminoli została zabita lub schwytana. W bitwie pod Hatchee-Lustee Brygada Morska schwytała około czterdziestu Seminoli i Murzynów, głównie kobiet i dzieci, a także sto jucznych koni i ponad tysiąc sztuk bydła . Pod koniec stycznia niektórzy przywódcy seminolscy wysyłają posłańców do Jesupa i zostaje zawarty rozejm. Walki nie zakończyły się jednak natychmiast, a Jesup i Chiefs spotkali się dopiero pod koniec lutego. W marcu wielu wodzów, w tym Micanopy, podpisało akt kapitulacji przewidujący, że Seminolom mogą towarzyszyć na ich nowym zachodnim terytorium ich sojusznicy i „ich Murzyni”, których uważali za swoją własność.
Gdy Seminolowie zaczynają przybywać do obozów armii, aby czekać na transport na zachód, łowcy niewolników przejmują mieszkających z nimi czarnych. Ponieważ Seminolowie nie mają pisemnego aktu własności, zwykle przegrywają w sądzie. Inni biali usiłują aresztować Seminoles pod pretekstem zbrodni lub długów. Wszystko to sprawia, że rdzenni Amerykanie są podejrzliwi wobec obietnic złożonych przez Jesupa. Z drugiej strony zauważamy, że wielu wojowników przybywa do obozów bez rodzin i wydają się być zainteresowani głównie zbieraniem prowiantu. Pod koniec maja wielu wodzów, w tym Micanopy, poddało się; jednak dwaj ważni przywódcy, Osceola i Sam Jones , odmawiają poddania się i nadal sprzeciwiają się deportacji. Plik2 czerwcaci dwaj przywódcy i około 200 wojowników inwestują w Fort Brooke i odchodzą z 700 Seminolami, którzy się poddali. W związku z tym wojna zostaje wznowiona, a Jesup nie będzie już ufał słowom Indian.
Wojna nie wznowiła się jednak od razu na dużą skalę. Generał Jesup wyobrażał sobie, że kapitulacja tylu Seminolów oznacza koniec wojny, więc nie planował kontynuacji kampanii. Wielu żołnierzy zostało przeniesionych w inne miejsce, a milicjanci i ochotnicy wrócili do domów. Jest też lato, „sezon chorobowy”, a armia nie walczy zbyt agresywnie w tym sezonie na Florydzie. Ponadto „ panika 1837 r. ” Znacznie zmniejszyła dochody państwa, ale Kongres nadal przyznał na wojnę dalsze przedłużenie o 1,6 miliona dolarów. Mimo to w sierpniu armia nie była już w stanie wyżywić cywili, którzy schronili się w jej fortach i musieli zaprzestać wydawania im racji żywnościowych.
Jesup wywiera presję na Seminolach, wysyłając małe jednostki w pole. Wielu czarnych mieszkających z Seminolami zaczyna się poddawać. Po kilkukrotnej zmianie zdania na temat polityki, jaką należy stosować wobec uciekających niewolników, Jesup ostatecznie decyduje się wysłać ich wraz z Seminolami na terytorium Indii . WWrzesień 1837, armia i milicja chwytają grupę Mikasukich, w tym króla Filipa, jednego z głównych przywódców na Florydzie. Następnej nocy schwytali również grupę Yuchi i ich przywódcę, Yuchi Billy.
Jesup każe królowi Filipowi wysłać wiadomość do swojego syna Coacoochee ( Wild Cat ), aby umówić się z nim na spotkanie. Kiedy Coacoochee przybywa pod ochroną białej flagi, Jesup aresztował go. W październiku Osceola i Coa Hadjo, inny szef kuchni, proszą o negocjacje z Jesupem. Spotkanie organizowane jest na południe od św. Augustyna. Kiedy Osceola i Coa Hadjo stawiają się pod ochroną białej flagi, zostają z kolei aresztowani. Osceola zmarł w więzieniu trzy miesiące później w Fort Moultrie w Południowej Karolinie . Jednak niektórym schwytanym Seminolesom udaje się uciec, takim jak King Phillip, Coacoochee i John Cavallo, czarny przywódca Seminole.
Delegacja z Cherokees przyjeżdża na Florydę, aby przekonać Seminolów do wyjazdu na zachód. Kiedy Miconpy i inni przybywają na spotkanie z Cherokees, Jesup każe ich aresztować. John Ross , szef delegacji Czirokezów, zaprotestował, ale bezskutecznie. Jesup odpowiada, że nie obiecał Czerokezom, że Seminolowie, którzy przybyli, odejdą wolni.
Jesup ma teraz dużą armię ochotników, którzy przybywają z daleka, takich jak Missouri czy Pensylwania . Tak wielu mężczyzn, że ma trudności z nakarmieniem ich wszystkich. Plan Jesupa zakłada zamiatanie półwyspu kilkoma kolumnami, które zepchną Seminole na południe. Generał Joseph Marion Hernández prowadzi kolumnę na wschodnim wybrzeżu. Generał Eustis prowadzi na południe wzdłuż rzeki Saint Johns. Pułkownik Zachary Taylor schodzi do centrum z Fort Brooke, idąc wzdłuż Kissimmee, a następnie Peace River . Inne jednostki oczyszczają obszary między rzekami Saint Johns i Ocklawaha, Withlacoochee i Caloosahatchee . Połączona jednostka Armii i Marynarki Wojennej patroluje dolną część wschodniego wybrzeża Florydy i inne oddziały na północy, aby zapobiec nalotom Seminole.
Pułkownik Taylor opuszcza Fort Gardiner (niedaleko Kissimmee ) z 1000 żołnierzy19 grudniai kieruje się w stronę jeziora Okeechobee . W ciągu pierwszych dwóch dni jedzie 90 seminoli. Trzeciego dnia Taylor zatrzymuje się, by zbudować Fort Basinger, w którym zostawia chorych i wystarczającą liczbę ludzi, by strzegli poddanych Seminoles. Trzy dni później, w Boże Narodzenie 1837 roku, kolumna Taylora zderzyła się z głównym korpusem wojsk Seminole na północnym brzegu jeziora Okeechobee.
Seminolowie prowadzeni przez Alligatora, Sama Jonesa i Coacoochee zajęli pozycję w hamaku (gęsty gąszcz rosnący na bagnach, biegnący na Florydzie, a zwłaszcza w Everglades ) otoczony trawą tartaczną (dosłownie „ trawą tartaczną ”). Ziemia jest luźna i błotnista, a trawa tartaczna łatwo tnie i pali skórę. Taylor ma około 800 ludzi, podczas gdy Seminoles jest mniej niż 400. Taylor wysyła wolontariuszy najpierw z Missouri. Pułkownik Richard Gentry, trzech innych oficerów i ponad dwudziestu ludzi zostaje zabitych przed wycofaniem się ochotników. To wtedy około 200 żołnierzy z 6 -go pp (IN) , które utraciły 40 funkcjonariuszy i niemal 40% siły roboczej przed rozrywaniem walki. Następnie wyprzedzeniem 4 th Piechoty (na) z 160 mężczyzn, wzmocnione przez ocalałych z 6 th Piechoty i wolontariuszy z Missouri. Tym razem żołnierze są w stanie wypchnąć Seminole z hamaka i zepchnąć je z powrotem w stronę jeziora. Taylor następnie atakuje ich flankę swoimi rezerwami, ale Seminolom udaje się uciec nad jeziorem. W bitwie zginęło tylko tuzin Seminoli, ale bitwa nad jeziorem Okeechobee jest mimo wszystko obchodzona jako wielkie zwycięstwo Taylora i armii.
Taylor dołączył do innych kolumn, dowodzonych przez generała Jesupa, które schodziły na południe półwyspu, na wschodnim brzegu jeziora Okeechobee. Żołnierze wzdłuż rzeki Caloosahatche blokują wszystkie przejścia na północ od zachodniego brzegu jeziora. Plik15 stycznia, połączona jednostka Armii i Marynarki Wojennej , składająca się z 80 ludzi, dowodzona przez porucznika Levina Powella, patrolująca wybrzeże, została praktycznie otoczona przed obozem Seminole. Szarża na Seminolów nie kończy się sukcesem, ale żołnierzom udaje się wycofać się na swoje łodzie po stracie czterech ludzi i naliczeniu dwudziestu rannych. Pod koniec stycznia wojska Jesupa napotkały dużą grupę Seminoles na wschodnim brzegu jeziora Okeechobee. Seminolowie ponownie zajęli pozycję w hamaku ; armia wypiera ich ogniem armatnim, po czym zajmują pozycje w pobliżu strumienia, a następnie znikają, ponownie powodując więcej ofiar niż oni sami. Tak kończy się bitwa pod Loxahatchee.
W Luty 1838, przywódcy Seminole, Tuskegee i Halleck Hadjo, proponują Jesupowi zaprzestanie działań wojennych, jeśli pozwoli im pozostać na południe od jeziora Okeechobee. Jesup zgadza się, przewidując niekończącą się walkę potrzebną do schwytania Seminoles w Everglades i obliczając, że łatwiej będzie je zidentyfikować później, gdy te ziemie będą pożądane przez osadników. Jednak Jesup musi odesłać go do Waszyngtonu w celu zatwierdzenia przez rząd. Liderzy i ich grupy obozują z armią, czekając na odpowiedź, a my bratamy się między dwoma obozami. Secretary of War , Joel Roberts Poinsett jednak odrzuca proponowany układ i zamówień w Jesup kontynuować swoją kampanię. Kiedy ten ostatni otrzymuje odpowiedź Poinsetta, wzywa wodzów do swojego obozu, ale odrzucają zaproszenie. Nie chcąc zobaczyć 500 Seminolów wracających na bagna, Jesup wysyła żołnierzy, aby wzięli ich do niewoli. Seminolowie stawiają niewielki opór, bez wątpienia dlatego, że są zmęczeni walką.
Jesup następnie prosi o zwolnienie ze swojego dowództwa. Gdy zbliżało się lato 1838 r., Wojska na Florydzie liczyły nie więcej niż 2300 ludzi. W kwietniu Jesup został poinformowany, że może powrócić na stanowisko kwatermistrza generalnego armii. W maju Zachary Taylor, obecnie generał, objął dowództwo nad siłami zbrojnymi na Florydzie. Mając zmniejszone siły, Taylor stara się uniemożliwić Seminolom powrót na północny półwysep, aby umożliwić osadnikom powrót do domu. Jednak Seminolom udaje się przechytrzyć urządzenie iw lipcu na rzece Santa Fe (w środku) ginie jedna rodzina , inna w pobliżu Tallahassee i dwie rodziny w Gruzji. Latem walki stają się rzadkością, żołnierze są sprowadzani z powrotem wzdłuż wybrzeży, a Seminolowie pracują na swoich polach, aby zapewnić im przetrwanie podczas następnej zimy.
Taylor planuje budowę fortów blisko siebie na całej północnej Florydzie i połączonych ze sobą drogami wagonowymi, a następnie zbudować większe forty na niektórych obszarach. Plan jest kosztowny, ale Kongres po raz kolejny głosuje za przedłużeniem budżetu. WPaździernik 1838Taylor zdołał deportować ostatnich rdzennych Amerykanów mieszkających wzdłuż Apalachicola do zachodnich rezerwatów. Morderstwa w Tallahassee zmusiły go do wycofania wojsk z południa w celu ochrony północy. Sezon zimowy jest stosunkowo spokojny. Tylko kilku Seminoli zostaje zabitych, a mniej niż 200 z nich zostaje wysłanych na zachód, podczas gdy dziewięciu żołnierzy ginie w tych operacjach. Wiosną 1839 roku Taylor poinformował, że jego ludzie zbudowali 53 fortyfikacje i otworzyli 1365 km dróg wagonowych.
W Waszyngtonie i w całym kraju poparcie dla wojny zaczyna słabnąć. Pomimo wzrostu liczebności armii mającej wspierać operacje na Florydzie, wyniki są skąpe i wielu zaczyna wierzyć, że Seminolowie zasłużyli na prawo do pozostania na Florydzie. Oczywiste jest również, że polowanie na wszystkie Seminoles na Florydzie nadal będzie długie i bardzo kosztowne. Następnie Kongres przegłosowuje kredyt w wysokości 5000 dolarów na rozpoczęcie negocjacji z Seminoles. Prezydent Martin Van Buren wysyła dowódcę generalnego armii Stanów Zjednoczonych , Alexandra Macomba , w celu wynegocjowania nowego traktatu. Seminolowie nie spieszą się z odpowiedzią na tę propozycję nowego traktatu; pamiętają złamane obietnice z przeszłości. Ostatecznie Sam Jones wysyła swojego wyznaczonego następcę, Chitto Tustenuggee, na spotkanie z Macombem. Plik19 maja 1839, Macomb ogłasza, że osiągnięto porozumienie i że Seminoles przestaną walczyć w zamian za rezerwę zlokalizowaną w południowej Florydzie.
W miarę upływu lata pokój wydaje się utrzymywać. Niektóre morderstwa wydają się być dziełem niesfornych młodych wojowników, a nawet zakazanych białym ludziom. Punkt handlowy został założony na północnym brzegu Caloosahatchee, a Seminoles, którzy tam udali się, wydawali się spokojni. Oddział składający się z 23 żołnierzy ma pilnować posterunku handlowego pod dowództwem pułkownika Williama S. Harneya . Plik23 lipcaokoło 150 Indian zaatakowało punkt handlowy i jego garnizon. Kilku żołnierzom, w tym pułkownikowi Harneyowi, udało się dotrzeć do rzeki i przekroczyć ją za pomocą łodzi, aby uciec, ale większość ludzi i wielu cywilów zginęło. Wojna właśnie się wznowiła.
Grupa rdzennych Amerykanów, którzy przeprowadzili atak, nie jest jasno określona. Wielu wini za to „hiszpańskich Indian” na czele z Chakaiką. Niektórzy jednak podejrzewają Sama Jonesa, którego grupa Mikasukis była jednym z tych, którzy negocjowali z Macombem. Sam Jones obiecuje dostarczyć osoby odpowiedzialne za atak do Harney w ciągu 33 dni. W międzyczasie Mikasuki Sama Jonesa, którzy obozują w pobliżu Fort Lauderdale, pozostają w dobrych stosunkach ze stacjonującymi tam żołnierzami. Plik27 lipcafunkcjonariusze fortu zapraszani są na przyjęcie do obozu Mikasuki. Funkcjonariusze odrzucają zaproszenie, ale wysyłają dwóch mężczyzn i czarnego tłumacza z beczką whisky . Żołnierze zostają zastrzeleni, ale tłumaczowi udaje się uciec i zgłasza do fortu, że w napadzie biorą udział Sam Jones i Chitto Tustenuggee. W sierpniu Seminoles prowadzili operacje do Fort White w północnej Florydzie.
Starania armii, które okazały się nieskuteczne, zdecydowano się użyć nowej metody wykorzystania ogarów (psów myśliwskich na grubego zwierza) do polowania na Seminolów. Chociaż generał Taylor poprosił i otrzymał pozwolenie w 1838 roku na nabycie tych psów , tego nie zrobił. Władze terytorialne Florydy zakupiły na Kubie kilka ogarów na początku 1840 roku, a także zatrudniły kubańskich opiekunów psów. Podczas gdy pierwsze próby psów dają mieszane wyniki, amerykańska opinia publiczna jest zaniepokojona faktem, że psy mogą zabijać lub okaleczać Seminoles, a zwłaszcza kobiety i dzieci. Sekretarz Wojny jest następnie zmuszony do wydania rozkazu serwisowego, w którym stwierdza, że podczas prześladowania psy muszą być trzymane na smyczy i założone kagańce. Później ujawniono, że psy nie są w stanie podążać szlakiem przez mokradła Florydy i że Seminoles nie mają trudności z ich rozproszeniem.
W północnej Florydzie forty Taylora i system patrolowy zmusiły Seminolów do częstego przemieszczania się, ale nie udało się ich wypędzić z terytorium. Nierzadko zdarza się, że podróżni wpadają w zasadzkę. Plik13 lutego 1840, zaatakowana zostaje pilność pocztowa między Saint Augustine i Jacksonville. W maju Seminolowie zaatakowali teatr w pobliżu św. Augustyna, zabijając sześć osób. W tym samym miesiącu zaatakowano oddział czterech mężczyzn przemieszczający się między fortami hrabstwa Alachua; jeden zostaje zabity, a dwóch innych zaginęło. Patrol osiemnastu mężczyzn ścigał Indian, ale sześciu z nich zostało zabitych.
W Maj 1840Zachary Taylor, który służył dłużej niż wszyscy jego poprzednicy na Florydzie, zaakceptował jego prośbę o transfer. Zastąpił go generał brygady Walker Keith Armistead , który wcześniej służył na Florydzie jako zastępca generała Jesup. Armistead natychmiast rozpoczyna ofensywę i wysyła setkę żołnierzy na poszukiwanie Seminoli i ich obozów. Armia po raz pierwszy rozpoczyna kampanię na Florydzie w sezonie letnim, biorąc jeńców, niszcząc uprawy i budynki. Seminolowie nie dali się prześcignąć i zabili w lipcu 14 żołnierzy. Armia kontynuuje poszukiwania, paląc pola i konfiskując konie, bydło i świnie.
Armistead powierza obronę Florydy na północ od Fort King 1500 milicji i ochotnikom, podczas gdy regularna armia jest odpowiedzialna za zamknięcie Seminolów na południe od Fort King i nieustanne ściganie ich. Obozy i ukryte uprawy rolne są odkrywane i niszczone w całej centralnej części Florydy, aw środku lata armia zniszczyła ponad 2 km 2 upraw Seminole. W celu wspierania działalności gospodarczej na południe od Fort King, 8 th Infantry Regiment (as) został wysłany na Florydę. Na miejscu żołnierze są obecnie składa się z 10 spółek z 2 -go pułku dragonów , 9 spółkach 3 rd artylerii (w) , a od 1 st , 2 nd (IN) , 3 rd , 6 e (w) , 7 e (w) i 8 stanowi regimenty piechoty (pl) .
Na południu, w Fort Bankhead na Key Biscayne , pułkownik Harney wprowadził dla swoich ludzi intensywny program szkoleniowy w zakresie technik walki na bagnach iw dżungli . Marynarka wojenna bierze większy udział w tej wojnie, a marynarze i marines żeglują po rzekach i patrolują Everglades .
We wczesnych latach wojny porucznik piechoty morskiej Levin Powell dowodził połączonymi siłami zbrojnymi Marynarki Wojennej i armii . Około dwustu żołnierzy działa wzdłuż wybrzeży. Pod koniec 1839 r. Porucznik marynarki wojennej John T. McLaughlin otrzymał dowództwo nad podobnymi połączonymi siłami desantowymi operującymi na Florydzie, znanymi wkrótce jako Flota Mosquito . Wyposażony w szkunery żeglujące po pełnym morzu i barki blisko lądu, jego rolą jest przechwytywanie kubańskich handlarzy i tych z Bahamów, którzy przywożą broń i inne zapasy do Seminoles. Małe statki i kajaki patrolują rzeki i Everglades. McLaughlin założył swoją siedzibę w Tea Table Key w północnej części Florida Keys .
W Kwiecień 1840, ekspedycja próbuje przekroczyć Everglades z zachodu na wschód, ale marynarze i marines zostają zaatakowani przez Seminoles w miejscu spotkania przylądka Sable . Chociaż oficjalnie nie odnotowano żadnych zgonów, wielu marynarzy zachorowało, a wyprawa została odwołana. Chorych przewieziono do Pensacoli, a w ciągu następnych miesięcy ludzie porucznika McLaughlina badali strumienie i rzeki południowej Florydy. McLaughlin próbuje ponownieGrudzień 1840, spływając kajakiem Everglades ze wschodu na zachód. Kończąc podróż w połowie stycznia 1841 roku, on i jego ludzie stali się pierwszymi białymi, którzy przeszli tę przeprawę.
Indian Key to mała wyspa położona na północ od archipelagu Florida Keys. W 1836 roku stał się siedzibą niedawnego hrabstwa Dade i portem dla wraków . Pomimo zagrożenia ze strony Indian Indian w regionie, mieszkańcy Indian Key pozostają tam, aby chronić swoją własność i pozostać w pobliżu Upper Keys, gdzie często dochodzi do wraków statków. Posiadają sześć broni i założyli własną kompanię milicji. Marynarka założyła pobliską bazę Tea Table Key .
Wcześnie rano 7 sierpnia 1840, duża grupa „hiszpańskich Indian” wślizguje się do Indian Key. Mężczyzna nie śpi i włącza alarm, gdy widzi rdzennych Amerykanów. Spośród około pięćdziesięciu mieszkańców wyspy około czterdziestu udaje się uciec. Wśród zmarłych, tam są D Dr Henry Perrine , były konsul Stanów Zjednoczonych do Campeche w Meksyku , który czekał w Indian Key, bezpieczny pomyślał, aby wejść w posiadanie nieruchomości o 93 km 2 , że Kongres nie przydzielono do serca półwyspu Florydy.
Baza Marynarki Wojennej Tea Table Key została pozbawiona personelu do operacji na południowo-zachodnim wybrzeżu Florydy, pozostawiając jedynie lekarza, jego pacjentów i pięciu marynarzy pod rozkazami oficera . Ten niewielki kontyngent szybko zamontował kilka dział na barkach i podjął próbę ataku na Indian Key, którzy osiedlili się na Indian Key. Indianie strzelają do barek jednym z działek wioski. Marynarze odpowiedzieli po kolei, ale odrzut dział złamał ich tonące barki. Następnie muszą się wycofać. Następnie Amerindianie podpalili wioskę po ostrożnym splądrowaniu jej.
W Grudzień 1840Pułkownik Harney w końcu dokonuje zemsty za upokorzenie doznane na Caloosahatchee. Poprowadził 90 ludzi przez Everglades z Fort Dallas nad rzeką Miami , podróżując w kajakach manewrowanych przez piechotę morską . Kieruje nimi John, czarny człowiek, który przez długi czas był więźniem Seminolów. Kolumna spotyka Indianinów i ściga ich; łapiąc kilka, wieszają mężczyzn. Kiedy John stara się znaleźć drogę, Harney próbuje zmusić kobiety Seminole, aby zaprowadziły je do ich obozu, wielokrotnie grożąc im powieszeniem ich dzieci. Jednak John odnajduje drogę powrotną, a oddział Harneya znajduje obóz Chakaika i „hiszpańskich Indian”. Przebrani za rdzennych Amerykanów żołnierze zbliżają się do obozu o świcie i atakują go z zaskoczenia. Chakaika jest wtedy nieobecna; kiedy słyszy zgiełk bitwy, biegnie twarzą do żołnierzy, wyciągając w pokoju rękę, ale zostaje zastrzelony przez jednego z żołnierzy. Walka jest krótka, ale niektórym Indianom udaje się uciec. Harney wiesza dwóch schwytanych wojowników wraz z ciałem Chakaiki u ich boku. Harney i jego ludzie wracają do Fort Dallas po dwunastu dniach w Everglades. Stracili człowieka, zabili czterech rdzennych Amerykanów i powiesili pięciu innych. Rada Legislacyjna Florydy poleciła Harneyowi cytat i miecz , po czym szybko został mianowany dowódcą Drugich Dragonów .
Armistead ma do swojej dyspozycji sumę 55 000 dolarów na przekupienie wodzów za ich kapitulację. WListopad 1840, spotyka w Fort King Thlocklo Tustenuggee Tiger Tail (po francusku : „Queue de Tigre”), mówcę muskogee i Hallecka Tustenuggee, mówcę Mikasuki. Armistead oferuje każdemu z nich 5000 $, aby poprowadzili swoje plemię na zachód. Po dwóch tygodniach pobytu w armii obaj przywódcy odrzucają tę ofertę i odchodzą. Echo Emathla, wódz Tallahassee, poddaje się, ale większość jego ludzi podąża za Tiger Tailem. Mikasuki, kierowani przez Coosa Tustenuggee i Hallecka Tustenuggee, nadal działają na północnym półwyspie Florydy. Coosa Tustenuggee w końcu przyjmuje 5000 dolarów za przewiezienie 60 mężczyzn i kobiet z jego plemienia na zachód. Pomniejsi przywódcy dostają 200 $, a każdy wojownik 30 $ i karabin . Coacoochee wykorzystuje gotowość Armistead do negocjacji. WMarzec 1841zgadza się poprowadzić swój lud na zachód w ciągu dwóch lub trzech miesięcy. Następnie pojawia się w kilku fortach, uzbrojony w przepustkę dostarczoną przez Armistead i prosi o jedzenie i alkohol. Odwiedzając Fort Pierce, prosi nawet o konia, aby dostać się do Fort Brooke. Dowódca fortu podaje go mu wraz z kilkoma litrami whisky.
Wiosną 1841 Armistead wysłał 450 Seminolów na zachód, 236 innych czekało na transport w Fort Brooke. Armistead szacuje, że od czasu objęcia dowództwa na zachód wysłano 120 wojowników, a ponad 300 opuściło Florydę. WMaj 1841Halleck Tustenuggee wysyła wiadomość wskazującą, że on i jego ludzie chcą się poddać.
W Maj 1841Armistead zostaje zastąpiony przez pułkownika Williama Jenkinsa Wortha na stanowisku dowódcy sił zbrojnych na Florydzie. Rosnąca niepopularność wojny w kraju iw Kongresie oznaczała, że Worth musiał iść na skróty. Wojna kosztuje wtedy 93 300 dolarów miesięcznie, oprócz wynagrodzenia żołnierzy regularnej armii. John T. Sprague , adiutant Wortha, twierdzi nawet, że niektórzy cywile celowo próbują przedłużyć wojnę, aby pozostać na liście płac państwa. Zwolniono prawie tysiąc pracowników cywilnych, ale jednocześnie wzmocniono niewielkie oddziały wojskowe. Worth następnie rozpoczyna latem operację, którą dziś można by zakwalifikować jako „ szukaj i niszcz ” („szukaj i niszcz”) w armii amerykańskiej. W ten sposób udaje mu się wypędzić Seminolów z ich twierdzy Cove of the Withlacoochee i praktycznie z całej północnej Florydy.
Plik 1 st May 1841Porucznik William Tecumseh Sherman ma eskortować Coacoochee do Fort Pierce na rozmowę kwalifikacyjną. Po ubieraniu się jak najlepiej, Coacoochee prosi Shermana o wymianę dolara z Bank of Tallahassee na srebrnego dolara. Na spotkaniu major Thomas Childs daje Coacoocheeowi trzydzieści dni na doprowadzenie swoich ludzi do fortu, skąd zostaną przetransportowani na zachód. Przez miesiąc ludzie z Coacoochee swobodnie przychodzą i wychodzą do fortu i wokół niego. Dziecko podejrzewa, że Coachoochee nie dotrzyma słowa i ma prawo go aresztować. Plik4 czerwca, chwyta Coachoochee i piętnastu jego ludzi. Podpułkownik Gates zarządził, że on i jego ludzie są na miejscu przyjęci do Nowego Orleanu . Kiedy pułkownik Worth dowiaduje się o tym, nakazuje statkowi natychmiast wrócić do zatoki Tampa , ponieważ zamierza przekonać Coacoochee, by przekonał Seminoles do poddania się.
Pułkownik Worth oferuje Coacoocheeowi 8000 dolarów, aby go przekonać. Ponieważ ten ostatni ma niewielką nadzieję na ucieczkę, zgadza się wysłać posłańców, aby przekonać Seminolów do udania się na zachód. Wodzowie wciąż obecni na północnej Florydzie, Halleck Tustenuggee, Tiger Tail, Nethlockemathla i Octiarche, spotkali się w radzie i postanowili zabić każdego posłańca z białych. Wodzowie południa słyszeli o tej decyzji i ją zaakceptowali. Kiedy jednak posłaniec zgłasza się do rady Holaty Mico, Sama Jonesa, Otulkethlocko, Hospetarke, Fuse Hadjo i Passackiej, nie zostaje zabity, ale wzięty do niewoli.
W końcu 211 Seminoles poddało się w wyniku wezwania Coacoochee, z których większość należała do jego własnego klanu. Hospetarke zostaje zaproszony na spotkanie do obozu Ogden (w pobliżu ujścia rzeki Pokoju ) w sierpniu, gdzie on i 127 jego ludzi zostaje schwytanych. Wraz ze spadkiem liczby seminoli na Florydzie, innym łatwiej się tam ukryć. W listopadzie 3 th artyleryjski poszedł do Swamp Big Cypress i spala kilka wsi, która przekonuje niektórych południowych Seminoles kapitulację.
Seminoles są nadal rozproszone po większości Florydy. Wygłodniała grupa na północy w pobliżu Apalachicola poddała się w 1842 roku. Jednak dalej na wschód grupy dowodzone przez Halpattera Tustenuggee, Halleck Tustenuggee i Chitto Harjo atakują i plądrują Mandaryn i inne wioski wzdłuż rzeki. Plik19 kwietnia 1842200- osobowa kolumna pod rozkazami porucznika George'a A. McCalla natknęła się na grupę wojowników Seminole na Bagnie Pelchikaha, około 50 kilometrów od Fort King. Po krótkiej wymianie strzałów Seminole znikają w hamaku. Halleck Tustenuggee zostaje wzięty do niewoli wraz z częścią swojej drużyny, kiedy udaje się do Fort King na negocjacje, a następnie porucznik McCall łapie resztę swojego oddziału w ich obozowisku.
Na początku 1842 roku pułkownik Worth zalecił pozostawienie pozostałych Seminoles w południowej Florydzie w spokoju. Worth otrzymuje pozwolenie na osiedlenie się w nieformalnym rezerwacie w południowo-zachodniej Florydzie i zakończenie wojny w wybranym przez siebie dniu. W tym czasie na Florydzie było jeszcze kilka grup rdzennych Amerykanów. Billy Bowlegs jest liderem największej grupy mieszkającej w pobliżu Charlotte Harbour. Sam Jones jest szefem grupy Mikasukich, którzy mieszkają w Everglades niedaleko Fort Lauderdale. Na północ od jeziora Okeechobee znajduje się grupa Muskogees prowadzona przez Chipco. Inna grupa Muskogees, pod dowództwem Tiger Tail, mieszka w pobliżu Tallahassee i na północy Florydy, grupa Muskogees, która uciekła z Georgii w 1836 roku, dowodzona przez Octiarche.
Koniec Sierpień 1842Kongres uchwala ustawę o okupacji zbrojnej , która zapewnia bezpłatną własność na Florydzie osadnikom, którzy będą uprawiać ziemię i są gotowi do obrony przed rdzennymi Amerykanami. Pod wieloma względami to prawo zapowiada ustawę Homestead Act z 1862 roku . Głowy gospodarstw domowych mogą zajmować 160 akrów (około 65 hektarów ) ziemi na południe od linii przecinającej północny półwysep. Muszą poprzeć swoje roszczenie, mieszkając tam przez co najmniej pięć lat i usuwając co najmniej pięć akrów. Nie mogą jednak żądać ziemi w promieniu 3 kilometrów od obiektu wojskowego. 1317 koncesji, obejmujących obszar 210720 akrów (około 853 km 2 ), zostanie udzielonych między 1842 a 1843 rokiem.
Jeszcze w sierpniu Worth spotyka się z szefami kuchni, którzy wciąż przebywają na Florydzie. Każdy wojownik otrzymuje karabin, pieniądze i roczną rację żywnościową na podróż na zachód. Niektórzy przyjmują ofertę, ale większość ma nadzieję, że uda im się osiedlić w rezerwacie na południowo-zachodniej Florydzie. W przekonaniu, że Indianie pozostający na Florydzie przeniosą się na zachód lub osiedlą się w rezerwacie, Worth ogłosił koniec wojny14 sierpnia 1842. Worth wziął więc urlop na dziewięćdziesiąt dni, pozostawiając dowództwo pułkownikowi Josiahowi Vose'owi. Armia na Florydzie składała się wówczas z oddziałów należących do trzech pułków, w sumie 1890 ludzi. Niemniej jednak ataki białych osadników trwały nadal na obrzeżach Tallahassee. Otiarche i Tiger Tail nadal nie wyrazili swoich zamiarów. Skargi z Florydy skłoniły Departament Wojny do nakazania Vose'owi podjęcia działań przeciwko grupom Indian, którzy nie osiedlili się w rezerwacie. Vose odpowiada, że złamanie obietnic złożonych rdzennym Amerykanom tylko pogorszy sprawę, a Departament akceptuje jego punkt widzenia. Na początku października gwałtowny cyklon uderzył w Cedar Key , gdzie znajdowała się kwatera główna armii, co skłoniło Indian do zaprzestania odwiedzania tego regionu (na północ od Florydy).
Worth wraca na Florydę wcześnie Listopad 1842. Uznaje, że Tiger Tail i Otiarche zbyt długo podjęli decyzję i rozkazali ich schwytać. Tiger Tail jest tak chory, że trzeba go wziąć na noszach i umierać w Nowym Orleanie, zanim zabrano go na terytorium Indii. Inni rdzenni Amerykanie z północnej Florydy również zostali schwytani i deportowani na Zachód. W kierunkuKwiecień 1843, Pozostaje tylko jeden pułk na Florydzie, 8 th Piechoty. WListopad 1843, Worth donosi, że na Florydzie pozostało tylko 42 wojowników seminolskich, 33 Mikasuki, 10 potoków i 10 tallahasse, z żonami i dziećmi, w sumie około 300 rdzennych Amerykanów. Worth mówi również, że mieszkają w rezerwacie i nie stanowią już zagrożenia dla białej populacji Florydy.
Amerykański historyk, John K. Mahon , cytuje szacunkowy koszt wojny na 30-40 mln dolarów, ale nie posiada analizy co do jej rzeczywistego kosztu. Kongres przeznaczył fundusze na „ stłumienie działań wojennych Indian” , ale uwzględniono koszty wojny potokowej z 1836 roku . Dochodzenie ujawniło pewną ekstrawagancję dotyczącą kosztów operacji morskich. Mówi się, że marynarka wojenna wydała na wojnę około 511 000 dolarów. Jednak dochodzenie ujawniło pewne wątpliwe wydatki. Między innymi, podczas gdy armia kupowała kajaki po 10 lub 15 dolarów za sztukę, marynarka wojenna wpłacała na swoje konta średnio 226 dolarów za kajak.
Raporty wspominają, że ogółem żołnierzy armii, marynarki wojennej i piechoty morskiej, którzy służyli w wojnie na Florydzie, liczy 10 169 żołnierzy, do których należy dodać 30 000 milicjantów i ochotników. Źródła zgadzają się, że armia amerykańska odnotowała 1466 zgonów podczas drugiej wojny seminolskiej, w większości z powodu chorób. Liczba „zgonów bojowych” jest mniej jasna. Amerykańscy historycy Mahon i Missall różnią się i szacują, że w akcji zginęło odpowiednio 328 lub 269 żołnierzy regularnej armii. Prawie połowa z tych zgonów miała miejsce podczas masakry w Dade , bitwy nad jeziorem Okeechobee i masakry w Harney . Mahon zgłasza 69 zgonów dla Marynarki Wojennej, podczas gdy Missal podaje 41 dla Marynarki Wojennej i Marines, ale dodaje, że inni mogli zginąć z powodu odniesionych obrażeń po powrocie z Florydy.
Mahon i Florida Board of State Institutions zgadzają się co do śmierci 55 ochotników i milicjantów, Missall twierdzi, że ich liczba jest nieznana. Nie ma danych dotyczących liczby milicjantów i ochotników, którzy zginęli w wyniku chorób lub wypadków. Liczba zabitych cywilów białych i seminolskich jest również niepewna. Gazeta z północy pisze, że ponad osiemdziesięciu cywilów zostało zabitych przez rdzennych Amerykanów na Florydzie w 1839 roku. Nikt nie utrzymał liczby zabitych rdzennych Amerykanów ani zmarłych z głodu i innych niedostatków spowodowanych wojną. Indianie deportowani na zachód nie mieli dużo więcej szczęścia, gdyż spośród 3824 deportowanych w 1843 r. W 1844 r. Żyło jeszcze tylko 3136 osób. W 1962 r. W Oklahomie było tylko 2343 Seminole.
Druga wojna seminolska dobiegła końca, pokój powrócił na Florydę na dziesięć lat. W 1846 roku kapitan John T. Sprague został wyznaczony do spraw Indian na Florydzie. Miał ogromne trudności ze zgromadzeniem wodzów na rozmowę, obawiali się armii i pułapek, które zastawiała w przeszłości pod egidą białej flagi. Indianie pozostają przez większość czasu zamknięci w swoich rezerwach, nawet jeśli zdarzają się czasem incydenty. Władze Florydy nadal naciskają na ewakuację wszystkich rdzennych Amerykanów z ich stanu. Z kolei Indianie unikali kontaktów z osadnikami, na ile mogli, ale z biegiem czasu incydenty stawały się coraz częstsze. Następnie rząd ponownie podejmuje decyzję o deportacji wszystkich rdzennych Amerykanów z Florydy. Zwiększył nacisk na Seminolów, dopóki nie zostali zmuszeni do chwycenia za broń, w 1855 roku i rozpoczęli to, co nazwano III wojną seminolską .