Bezdomny

Ludzi Bezdomnych , osób bezdomnych (SDF) , bezdomni lub bezdomnych (bezdomni) są osoby będące rezydentami i spanie w miejscach nie przeznaczonych do zamieszkania , takich jak piwnicy , parkingu (parkingu), samochód , magazyn i budynek techniczny, części wspólnych w budynku z mieszkania , place budowy , metro , dworzec , ulica , niezabudowana działka itp. i zwykle wędrują po ulicy lub w przestrzeni publicznej .

Czasami są tymczasowo umieszczani w kwaterach interwencyjnych, domach zastępczych.

Historyczny

Charakterystyka

Można zauważyć kilka charakterystycznych dla przebywania na ulicy znaków, które umożliwiają stworzenie statystycznego profilu osób bezdomnych. Problem „bezdomności” jest rozpoznawany na całym świecie. Posiadanie tych problemów nie jest tak naprawdę oznaką upadku.

Istnieją proaktywne wyjaśnienia, że ​​ludzie są na ulicach głównie z wyboru. „Bezdomność” jest postrzegana jako styl życia wybrany, a nie narzucony. Rzeczywiście, jednostki dokonują życiowych wyborów i będą częściowo odpowiedzialne za sytuację, w której się znajdują. Takie rozumowanie na temat woluntaryzmu ma ogromne znaczenie w polityce, po części dlatego, że zwalnia polityków, struktury polityczne i tendencje, z którymi są związani, z bezpośredniej odpowiedzialności za określone problemy społeczne, z którymi się borykają. Zjawisko „bezdomności” byłoby więc przedsięwzięciem dobrowolnym. Podobny punkt widzenia, choć mniej dobroczynny, mają niektórzy policjanci miejscy. Żebractwo przypisują nie siłom społecznym, problemom osobistym czy pechowi, ale słabo przemyślanemu wyborowi. Kiedy zwracamy się do samych bezdomnych, znajdujemy niewielkie poparcie dla tego proaktywnego wyjaśnienia. Nie jest to jeden z najczęstszych powodów, dla których są na ulicach. We francuskim badaniu z 2010 roku tylko 1,3% osób bezdomnych, z którymi omawiali autorzy badania, jest bezdomnych z „osobistego wyboru”.

Grupy

W tym wrogim wszechświecie mogą tworzyć się grupy, ale ich spójność jest krucha. W rzeczywistości chodzi bardziej o zgromadzenia jednostek niż ściśle mówiąc o grupach, biorąc pod uwagę brak prawdziwego poczucia przynależności.

Zdrowie

Bezdomny świat ma też słabą koncepcję zdrowia . W rezultacie bezdomni nie mogą sobie pozwolić na zachorowanie , biorąc pod uwagę ich codzienną walkę o przetrwanie. Jest również postrzegany jako niszczycielski ze względu na już zdewaluowany obraz siebie . Kiedy jest obecny, bezdomny ma tendencję do samodzielnego diagnozowania swojej choroby, aby zachować choćby minimalną kontrolę nad swoim życiem i sobą. Istnieje wiele syndromów związanych z życiem na ulicy. Z drugiej strony ciało służy po prostu jako narzędzie zaspokajania podstawowych potrzeb i w tym zakresie musi być funkcjonalne. Pojawia się jednak sprzeczność: często nie traktuje się priorytetu zdrowia, chociaż pozwoliłoby to organizmowi na optymalne funkcjonowanie i wykonywanie funkcji niezbędnych do życia na ulicy:

„Młody człowiek, który mieszkał w squacie, złamał nogę […]. Otynkowany w izbie przyjęć, trudno mu było stanąć na nogach. Aby dostać się do swojego przysiadu, musiał wspiąć się po schodach. […] Zmęczony tymi trudnościami, po 3 dniach zdjął gips (planowany okres unieruchomienia to 6 tygodni). Kulał przez długi czas i zawsze odmawiał odpoczynku w domu zastępczym. "

Na wspomnianej wyżej sprzeczności priorytetem dla osoby bezdomnej jest poczucie własnej wartości , zachowanie tego, co z niej zostało. Potem przychodzi odmowa zimna, a potem odmowa głodu . Potem przychodzi bezpieczeństwo . Potem w końcu rozważa zdrowie. Priorytety przetrwania osoby dysponującej większą ilością środków są dokładnie takie same, ale zapomina, że ​​zaspokoił już te najpilniejsze.

We Francji „Lits Halte Soins Santé” to tymczasowe struktury zakwaterowania przeznaczone dla osób bezdomnych, bez względu na zaburzenia patologiczne, niezależnie od ich sytuacji administracyjnej, których stan zdrowia wymaga leczenia w opiece zdrowotnej (z wyłączeniem opieki wymagającej hospitalizacji) i pomocy społecznej.

Szacunkowy czas pobytu ustala się na mniej niż dwa miesiące zgodnie z opinią lekarską. Opieką nad ludźmi zajmuje się multidyscyplinarny zespół, który zapewnia stałą opiekę.

Dekret n O  2006-556 z17 maja 2006 określa warunki organizacji i funkcjonowania struktur „łóżek opieki zdrowotnej” (LHSS).

Według artykułu opublikowanego przez Entraides-Citoyennes, zdrowie psychiczne osób bezdomnych jest przedmiotem wielu uprzedzeń , a obraz bezdomnego alkoholika , chorego i szalonego nadal jest powszechny.Bezdomność i zdrowie psychiczne odrzucają asymilację szaleństwa i wykluczenia … nawet jeśli w tej populacji obserwuje się nadreprezentację ciężkich zaburzeń psychicznych .

Higiena

Dostęp do higieny różni się w zależności od przypadku: niektórzy korzystają z pryszniców udostępnianych przez instytucje lub znajomych. Osoby bezdomne mają możliwość wyprania ubrań w pralkach udostępnionych im w ośrodkach noclegowych. Ubrania mogą zdobywać poprzez organizacje charytatywne, które kupują ubrania z własnych środków lub używane lub nowe ubrania ofiarowane przez osoby fizyczne, stowarzyszenia lub firmy. Odzież nie pełni już funkcji społecznej, ale stanowi jedyną barierę chroniącą przed zagrożeniami klimatycznymi. Ubrania mogą być źródłem różnych dolegliwości, jeśli nie są regularnie prane. Niektóre stowarzyszenia humanitarne, takie jak Les Femmes Invisibles, są specjalnie przeznaczone na potrzeby bezdomnych kobiet, zwłaszcza w przypadku menstruacji lub ciąży.

jedzenie

Bezdomni borykają się również z wieloma problemami związanymi z żywnością: żywność złej jakości, źle zakonserwowana, źle ugotowana lub przegotowana, z przekroczonym terminem przydatności do spożycia … Nadmiar tłuszczu i cukru jest czasem prawie takim samym problemem , jak brak jedzenia . Niedobory i nadmiary często występują jednocześnie.

Relacje międzyludzkie

Emmaüs Solidarité , nawiązując do macierzystego stowarzyszenia Emmaüs, które zainicjowało je w 1999 roku, kontynuowało mobilną służbę, zwaną maruding , aby spotkać tę niepewną bezdomną ludzkość. Odosobnieni beneficjenci grabieży obawiali się przede wszystkim w 2006 roku nie zimna, złej pogody czy głodu, ale nieuzasadnionej przemocy nieznanych im napastników.

Od 2010 roku , obok stowarzyszeń krajowych, we wszystkich dużych miastach pojawiły się kolektywy i stowarzyszenia „neoobywatelskie”, które wychodzą na czoło bezdomnym, bezdomnym i najbardziej odizolowanym wykluczonym. zawodowych”, aby zaoferować im posiłek i żywność (konserwy), ubrania i produkty higieniczne zebrane od osób prywatnych i firm, a zwłaszcza trochę tego „zwykłego” kontaktu między obywatelami, którego zbyt często brakuje.

Alkoholizm

Alkohol jest bardzo obecny w życiu na ulicy, daje złudzenie, że pomaga pokonywać trudności (przeziębienie, depresja , samotność …). Alkoholik nie odczuwa zimna, jednak jego ciało ochładza się, co może prowadzić do śmierci. Alkohol jest długotrwałym, często zbyt lojalnym towarzyszem, którego nie możemy się już pozbyć: uzależnienie od alkoholu może być silne.

Bezdomni alkoholicy są czasami określani jako „robineux”.

Śmiertelność we Francji

Według Collectif Les Morts de la Rue średnia długość życia osoby bezdomnej we Francji wynosi od 40 do 50 lat. Wbrew powszechnemu przekonaniu, utwierdzanemu przez media każdej zimy, bezdomni umierają przez cały rok, a bardziej niż zimno czy upał, samotność, zabójstwa czy wypadki.

Związek zgonów ulicznych wskazał w swoim raporcie na koniec 2012 r.: łącznie 439 potwierdzonych zgonów, które miały miejsce we Francji w 2012 r., zostało przekazanych do CMDR. Spośród nich 390 osób było bezdomnych, a 49 wcześniej było bezdomnych; 190 zmarło w Île-de-France (IDF). Liczba zgonów zgłoszonych do CMDR nieznacznie wzrosła w porównaniu z poprzednimi latami. Zgony były zgłaszane przez cały rok, pomimo kilku spokojniejszych tygodni. Liczba raportów nieznacznie wzrosła pod koniec 2012 roku.

Kompletność bazy CMDR w latach 2008-2010, według wstępnych analiz Inserm-CépiDc, byłaby rzędu 20%. Prawie połowę zgonów zgłosiły stowarzyszenia, w tym stowarzyszenia wspierające zgony uliczne z powodu zgonów na prowincji. Źródła raportów różnią się między IDF i prowincją: w IDF partnerzy instytucjonalni i szpitale zgłaszali odpowiednio 48% i 13% zgonów; w prowincjach media donosiły o 43% zgonów wobec 11% w IDF.

Badanie „ Policz i opisz śmiertelność osób bezdomnych” lub „Bezdomni” trwa od 2012 roku każdego roku.

Stéphane Rullac oferuje antropologiczną i krytyczną lekturę, aby pomóc zrozumieć, dlaczego nasze społeczeństwa akceptują fakt, że bezdomni żyją i umierają na ulicach. Według niego zabieg ten przyczynia się do funkcjonowania naszych społeczeństw, spełniając rolę kary społecznej dla osób uznanych za dewiacyjne, w stosunku do norm społecznych, w szczególności zasług indywidualnych.

Zatrudnienie i wykluczenie społeczne

Osoby bezdomne są często postrzegane jako ludzie odspołecznieni, całkowicie wykluczeni ze społeczeństwa. Jednak na początku XXI wieku zdaliśmy sobie sprawę, że nie jest to ogólny przypadek.

Badanie przeprowadzone w 2004 roku przez Insee wykazało, że we Francji  :

Jeśli nie ma podwójnego członkostwa w tych dwóch kategoriach (utrzymanie rejestracji w Pôle Emploi w tym samym czasie, co korzyści z niepewnej pracy), to tylko 30% bezdomnych we Francji jest naprawdę „  odsocjalizowanych  ”.

Słowo „odsocjalizowany” oznacza, że ​​nie można już żyć jak wszyscy inni i podejmować niezbędnych kroków, aby to zrobić. Niektórzy bezdomni nie są zarejestrowani w Pôle Emploi i nie szukają pracy, nie z chęci marginalizacji, ale dlatego, że uważają, że nie można pracować, gdy nie ma mieszkania.

Ponadto kryzys mieszkaniowy i wysokie ceny nieruchomości (zwłaszcza w rejonie Paryża) to tylko jedna z przyczyn wyjaśniających zjawisko bezdomności. Rzeczywiście, dostęp do mieszkania, nawet dla tych, którzy mogą zapłacić, jest ograniczony na wiele sposobów (konieczność posiadania poręczyciela, aby móc wykazać istnienie wysokiej i ubezpieczonej pensji, generalnie opartej na CDI , konieczność posiadania dokumentów, itp.) Ograniczenia te pozostają znaczne, wykraczające poza sam koszt mieszkania.

Zasada 15 Zasad Yogyakarty odnosi się również do czynników związanych z byciem bezdomnym, nalegając na „wprowadzenie programów społecznych, w tym programów wsparcia, w celu zajęcia się czynnikami związanymi z orientacją seksualną i tożsamością. płeć, które zwiększają podatność na bezdomność, szczególnie w przypadku dzieci i młodych ludzi, w tym takie czynniki jak wykluczenie społeczne , przemoc domowa lub inna forma, dyskryminacja , brak niezależności finansowej i odrzucenie przez rodzinę lub społeczność kulturową, a także promowanie planów wsparcia i bezpieczeństwa na poziomie sąsiedzkim. "

Czynniki ryzyka

Badanie przeprowadzone w Kanadzie wykazało, że pewne sytuacje zwiększają ryzyko życia na ulicy: na przykład dzieciństwo o niskim poziomie społeczno-ekonomicznym, rozłąka z rodziną, problemy ze zdrowiem psychicznym lub problemy z uzależnieniami.

„Wielcy wykluczeni”

Zjawisko „wielkich wykluczonych” jest złożonym zjawiskiem społecznym, które należy opanować. To nie tylko kwestia ubóstwa, ale przede wszystkim desocjalizacji , utraty więzi społecznych. Rzeczywiście, ubogi człowiek na ogół ma przyjaciół i rodzinę, którzy mogą go przyjąć; jeśli dana osoba znajduje się na ulicy, to dlatego, że zerwała więzi z przyjaciółmi i rodziną lub odwrotnie, co zdarza się najczęściej. Może to być spowodowane wysiedleniem (osoby urodzonej za granicą lub długo przebywającej za granicą, bez względu na to, czy jest obcą narodowością), problemami psychiatrycznymi, tragedią rodzinną, odrzuceniem ze strony osób wokół niej, poszukiwanym zerwaniem z powodu doznał nadużycia. W niedawno wydanej książce L. Thelen, belgijski badacz, który pracował z podmiotami instytucjonalnymi i organizacjami pozarządowymi pomagającymi bezdomnym, a także samym bezdomnym, w Belgii, Francji i reszcie świata. środowisko uliczne wywiera nacisk na swoich głównych użytkowników. Aby przetrwać w tym destrukcyjnym środowisku, zmuszeni są poddać się całej serii adaptacji, co z kolei jeszcze bardziej wzmocni zależność jednostki od tego środowiska. To istne błędne koło doprowadzi bezdomnego do tego, co autorka nazywa „samo-wygnaniem”, procesu desocjalizacji do tego stopnia, że ​​ofiara jest stopniowo pozbawiona jakiegokolwiek wsparcia społecznego.

Oprócz dostarczenia pewnej liczby dowodów wskazujących, że „bezdomność” może prowadzić do tych samych skrajności w bardzo różnych środowiskach społeczno-kulturowych, w pracy tej podkreśla się również fakt, że niektóre instytucje pomocy społecznej, nie biorąc pod uwagę nieuwzględniania w wystarczającym stopniu Ograniczenia środowiskowe, którym podlegają ludzie dotknięci skrajnym wykluczeniem, uczestniczą we wzmacnianiu procesu samo-wygnania.

Rzeczywiście, bezdomni często niechętnie śpią w hostelach: nie dają one żadnych gwarancji bezpieczeństwa (zwłaszcza w przypadku kradzieży), na ogół nie akceptują tych, którzy mają psy, ani bezdomnych par.

Psy oprócz tego, że są wiernymi towarzyszami, którzy nie osądzają, stanowią również środek obrony przed agresją i zapobiegają aresztowaniu przez policję lub żandarmerię, gdy nie mają budy.

Według kraju

Francja

Nazwa SDF

Dawniej nazywano ich włóczęgami lub włóczęgami , nie należy ich mylić z żebrakami .

Akronim SDF już pojawia się w 1897 roku o czym świadczy nakrętki Sieur Smet z ortografii SDF. Ale podczas XIX e  wieku, wydaje się, że termin włóczęga był bardziej wykorzystywane, jeden też mówił o robotnika kolejowego lub chemineau (który przemierza drogi). W 1812 roku Jean Richepin przemawiał na przykład w swoich tekstach o odysei włóczęgi .

Statystyki społeczne

Według INSEE w 2011 r. we Francji byłoby około 130 000 bezdomnych. W 2017 r. według INSEE jest ich nadal 143 000, co stanowi wzrost o 50% w ciągu 10 lat według Fundacji Abbé-Pierre'a . W 2019 roku jest ich prawie 200 000. Trudno je policzyć, bo trudno jest zidentyfikować nieudokumentowane i niewidzialne. 17% z nich to kobiety, a 20% ma mniej niż 25 lat. Wśród osób bezdomnych w wieku 16-18 lat odsetek kobiet sięga 70%.

Zgodnie z prawem osoba, która nie ma stałego adresu, niekoniecznie jest „włóczęgą” lub „bezdomnym” , ale kimś, kto musi mieć książeczkę lub książkę drogową . Należy pamiętać, że każda osoba narodowości francuskiej , nawet nie lokator lub właściciel (np skwater ) ma prawo do uzyskania dowodu tożsamości .

Od 1983 roku we Francji, akronim „SDF” zastępuje pojęcie włóczęga lub ścieżki (ten, który „sprawia, że sposób”), więc obecny w życiu XIX e  wieku . O bezdomnych często mówi się, że znajdują się „w sytuacji wykluczenia społecznego  ”, chociaż termin ten jest przedmiotem dyskusji: wiele osób bezdomnych pracuje ( CDD lub tymczasowo ) i dlatego trudno jest zakwalifikować je jako „poboczne”. Akronim pochodzi z terminologii policyjnej: była to notatka w formularzach zamiast adresu sprawdzanej osoby. Pierwotnie mogła to być również osoba mieszkająca „z przyjaciółmi” lub w tranzycie.

Uznani za niepożądanych przez społeczeństwo, bezdomni są wypędzani przez anty-bezdomne meble miejskie instalowane przez ratusze, ale także firmy lub osoby prywatne, dekrety miejskie przeciwko żebractwu lub cięcia w publicznych wodociągach. Fundacja Abbé-Pierre'a potępia „sposób, w jaki nasze społeczeństwo rozważa kwestię ludzi, którzy nic nie mają, ludzi bezdomnych (…) Próbujemy ich popchnąć dalej, aby byli niewidzialni, ale to nie pomaga. brak odpowiedzi na osób w trudnej sytuacji ”, zgodnie z jej dowodem na niepowodzenie polityki francuskiej i wzywa do stworzenia mieszkań prawdziwie socjalnych, co najmniej 150 000 rocznie.

W 2018 roku we Francji na ulicach zabito 566 osób bezdomnych. Wzrost liczby w porównaniu do lat poprzednich. Szacuje się, że rzeczywista liczba ofiar wynosi około 3000.

ONZ uważa się w 2019 we Francji „winnym naruszenia prawa do mieszkania”. Dla specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. prawa do mieszkania: „Francja jest dobrze przygotowana, aby odnieść sukces w wypełnianiu swoich zobowiązań w zakresie praw człowieka. Jest to bogaty kraj, bezdomność i liczba zgonów bezdomnych są nie do zaakceptowania, biorąc pod uwagę dostępne zasoby. "

Stany Zjednoczone

Zjawisko bezdomności w Stanach Zjednoczonych obejmuje rzeczywistość inną i komplementarną do tej spotykanej w Europie.

W Stanach Zjednoczonych wyróżniamy bezdomnych , bezdomnych ekonomicznych i prowadzących siedzący tryb życia, którzy według źródeł reprezentują około trzech milionów ludzi w latach 2000-tych lub milion osób w latach 2020-tych, oraz włóczęgów , pracowników, którzy przemieszczają się z miasta do miasta. W Hobos są częścią amerykańskiej kultury, otoczone pewnego romantyzmu w ocenie, które są wykonane z tych wędrowny. Nawet dzisiaj niektórzy ludzie decydują się żyć życiem hobo . Niektórzy ludzie, którzy żyli życiem hobo są sławni: John Steinbeck , Jack London , George Orwell , Seal czy nawet Robert Mitchum .

W wielu amerykańskich miastach bezdomni są kryminalni za sytuację, w której się znaleźli. Spanie na ulicy, siedzenie w miejscach publicznych, żebranie, oddawanie moczu (w miastach, w których toalety publiczne prawie nie istnieją) i wiele innych przestępstw zostało zaprojektowanych w celu zwalczania „plagi” bezdomnych.

Polityka publiczna mająca na celu pomoc osobom bezdomnym znacznie ewoluowała w ciągu ostatnich 150 lat: „ rzędy poślizgów ”, wyznaczające różne zestawy mieszkań, od legalnych dzielnic, przez które przecinają się liczne podejrzane praktyki, po slumsy, ustąpiły miejsca zindywidualizowanej opiece nad osób w „hotelach jednopokojowych (SRO)” finansowanych przez wiele podmiotów publicznych i prywatnych.

Należy zauważyć, że statystyki amerykańskie dostarczają wglądu w rasowy aspekt bezdomności: podczas gdy 4 Azjatów na 100 000 lub 12 białych na 100 000 jest bezdomnych, wskaźnik ten wzrasta do 55 na 100 000 wśród czarnych, 67 na 100 000 wśród rdzennych Amerykanów i 160 na 100 000 wśród Wyspiarze Pacyfiku.

Rośnie liczba osób bezdomnych. W 2017 roku bezdomni osiągnęli rekordowy poziom 55 000 w Los Angeles . Rosnące czynsze i brak przepisów chroniących najemców przed właścicielami są głównymi czynnikami wzrostu liczby osób bezdomnych.

Wielka Brytania

Liczba bezdomnych w Londynie wzrosła o 169% w latach 2010-2019.

Hiszpania

Według stowarzyszenia Caritas w 2018 roku w Hiszpanii było ponad 40 000 bezdomnych.

Włochy

Według badania ISTAT w 2015 roku we Włoszech było ponad 50 000 osób bezdomnych; 85% z nich stanowili mężczyźni, 58% to obcokrajowcy (głównie Tunezyjczycy, Albańczycy i Rumuni) i mieszkali głównie na północy kraju.

Japonia

Liczba bezdomnych w Japonii gwałtownie wzrosła od lat 90. i straconej dekady po pęknięciu japońskiej bańki spekulacyjnej .

W 2003 roku, w pierwszym badaniu, Japonia oficjalnie miała 25 296 bezdomnych, od tego czasu liczba ta spada. Wstyczeń 2009, Japonia oficjalnie miała tylko 15 759 bezdomnych. Prefektura Osaka ma najwięcej bezdomnych: 4302, a następnie Tokio z 3428, Kanagawa z 1804 roku i Fukuoka z 1237 r.

W Tokio jest tylko 800 miejsc recepcyjnych, do których zimą dodaje się dwadzieścia pięć łóżek ratunkowych. Tokio uruchomiło politykę reintegracji w 2004 roku, oferując bezdomnym możliwość umieszczenia ich na dwa lata w mieszkaniach za 3000 jenów miesięcznie (około 20 euro), za co jest prawie w całości opłacona. Mając adres, byli bezdomni mogą szukać i znaleźć stabilne zatrudnienie  : 1800 z nich skorzystało z tego programu w 2009 roku.

Chiny

W 2011 roku w Chinach było 2 410 000 osób bezdomnych, w tym 200 000 nieletnich.

Indie

W 2011 roku w Indiach było 1 770 000 bezdomnych; Uttar Pradesh miał najwyższy odsetek bezdomnych w kraju, a następnie Maharashtra i Radżastanie .

Rosja

Organizacje pozarządowe szacują, że w 2019 roku w Moskwie bezdomnych było od 50 000 do 100 000 osób .

indyk

70 000 osób było bezdomnych w Turcji w 2020 roku, w tym 10 000 w Stambule .

Kolumbia

Osoby bezdomne są ofiarami akcji „czystki społecznej” prowadzonych przez grupy paramilitarne . W niektórych miastach policja podobno współpracowała przy tych zabójstwach.

Brazylia

Liczba bezdomnych w São Paulo wzrosła o 60% w latach 2016-2020. Wyeliminowanie niektórych świadczeń socjalnych, takich jak Bolsa Familia , wydaje się sprzyjać wzrostowi skrajnego ubóstwa.

Afryka Południowa

Według szacunków Human Sciences Resource Center w RPA w 2015 r. mieszkało około 200 000 bezdomnych.

Kraje rozwijające się

Według ONZ do 2050 r. zmiany klimatyczne mogą pozostawić bez dachu nad głową 140 milionów ludzi w krajach rozwijających się.

Reprezentacja artystyczna

Malarze rosyjscy i ukraińscy, których Ambulansujący postanowili nie ograniczać się do pałaców i cerkwi, ale reprezentować ludzi tak, jak moglibyśmy ich spotkać na co dzień. Oto jeden z wielu przykładów z pracą Nikołaja Skadowskiego.

Bibliografia

  1. „  Ankieta INSEE Homelessness Survey, rozdział podsumowujący  ” ( ArchiwumWikiwixArchive.isGoogle • Co robić? ) ,2001
  2. Regionalny Instytut Pracy Socjalnej Franche-Comté, „  Sondaż na temat osób bezdomnych  ” , na www.irts-fc.fr ,2010(dostęp 4 sierpnia 2020 r. )
  3. Diogenes , Horenbeek Bernard
  4. Rozporządzenie z dnia 17 maja 2006 r. określające sposób organizacji i funkcjonowania „łóżek opieki zdrowotnej” (LHSS) (LIEN MORT?)
  5. Te gwałtowne i gwałtowne akty, prawie nigdy nie represjonowane przez policję czy wymiar sprawiedliwości, powodujące ich terror, nie były dziełem podobnych bezdomnych lub rywali (o miejsce, korzyść…), skądinąd dobrze znanych ofiarom . Fotograf związany z Emmaüs, Sébastien Godefroy śledził te marudes i przywoływał obrazy świadczące o codziennym życiu bezdomnych, wybór zdjęć pojawia się w zbiorze książek opublikowanym w 2007 roku La Maraude , cytowane opus. Wybór ten jest wynikiem wspólnej pracy, w której uczestniczył Abbé Pierre , nie będąc w stanie docenić wyniku.
  6. „Upojenie z ulicy”, Clinical Psychology n °  14, jesień 2002. Artykuł dostępny w Internecie: http://www.samu-social-international.com/documents/ivresse-rue.pdf
  7. "  Robineux / Definicja  " , na Wikébec ,5 kwietnia 2019(dostęp 5 sierpnia 2020 r . ) .
  8. Pierwsze wielkie przeziębienie, sezon dla dziennikarzy wśród bezdomnych .
  9. Stéphane Rullac , „  Dlaczego bezdomni umierają na ulicach?  », EspacesTemps.net ,2019( DOI  10.26151 / espacestemps.net-k0qy-j104 , przeczytany online , dostęp 12 czerwca 2019 r. )
  10. „Dla bezdomnych zima zaczyna się dzisiaj”, Tonino Serafini, Wyzwolenie ,1 st listopad +2.004
  11. Zasady Yogyakarty, zasada 15. Prawo do odpowiedniego mieszkania
  12. Shelton KH , Taylor PJ , Bonner A i van den Bree M , „  Czynniki ryzyka bezdomności: dowody z badania populacyjnego  ”, Usługi Psychiatryczne , tom.  60, n o  4,kwiecień 2009, s.  465-472 ( PMID  19339321 , odczyt online , dostęp 25 kwietnia 2019 )
  13. Archiwum Państwowe
  14. "  133 000 bezdomnych i 2,9 miliona mieszkających w złym stanie we Francji  " , na express.excite.fr ,6 stycznia 2011(dostęp 26 stycznia 2013 )
  15. Kampania szokowa Fundacji Abbé Pierre przeciwko dehumanizacji bezdomnych , LCI, 12.06.2017
  16. „  zimno: prawie 200 000 bezdomnych we Francji  ”, Le Parisien ,2 lutego 2019( przeczytaj online )
  17. Historia N O  349, styczeń 2010, str.  92 .
  18. „  W 2018 roku na ulicach Francji zginęło 566 bezdomnych (stowarzyszenie)  ” , na stronie cBanque Actu
  19. Kolektyw wzywa żywych na 'trupach obojętności'  " , o Les Inrocks
  20. „  ONZ ostrzega Francję winną naruszeń prawa do mieszkania  ” , na L'Obs
  21. Historia N O  349, styczeń 2010, str.  82 .
  22. (en) Benjamin Schneider, „  Understanding Homelessness in America  ” , na bloomberg.com ,6 lipca 2020 r.(dostęp 22 lipca 2020 r. )
  23. (en-US) „  OHCHR | Oświadczenie w sprawie wizyty w USA prof. Philipa Alstona, specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. skrajnego ubóstwa i praw człowieka *  ” , na stronie www.ohchr.org ,15 grudnia 2017
  24. "  Stany Zjednoczone: średniowieczne choroby powracają, szczególnie wśród bezdomnych  " , w BFMTV ,13 marca 2019 r.
  25. Matt Morrison, „  Wysokie czynsze tworzą nową klasę ukrytych bezdomnych w Los Angeles  ”, na www.cbsnews.com ,22 lutego 2019 r.
  26. Margot Hemmerich & Clémentine Méténier, „  Wysoce lukratywna solidarność  ”, Le Monde diplomatique ,październik 2019( przeczytaj online )
  27. (es) „Día de las Personas Sin Hogar:„ Poner cara ”a las personas sin hogar para visibilizar su realidad” , caritas.es , 21 października 2019 r.
  28. (it) „Le persone senza dimora in Italia” , fiopsd.org , 21 października 2019 r.
  29. „Populacja bezdomnych wynosi 15 759”, Kyodo News, 10 marca 2009, [ czytaj online ]
  30. Julien Alric i Nathalie Tourret, „  Bezdomni i oniemiali na ulicach Tokio  ”, Francja 24 6 lutego 2009
  31. (w) „Bezdomność w Chinach” , gbtimes.com , 12 lipca 2012 r. (dostępna wersja archiwalna 26 listopada 2020 r.).
  32. (w) „1,77 miliona ludzi żyje bez dachu nad głową, choć liczba ta spada w ciągu dekady” , business-standard.com , 6 grudnia 2013 r.
  33. (w) „Problem bezdomności w Petersburgu, którego Moskwa nie rozwiąże” , themoscowtimes.com , 14 listopada 2019 r.
  34. (tr) „Türkiye'de 70 bin kişi sokakta yaşıyor” , yenicaggazetesi.com , 7 stycznia 2020 r.
  35. Florence Gatineau , „  Czystki społeczne w Kolumbii: masakra bezdomnych  ”, LGS ,23 listopada 2012( przeczytaj online , konsultacja 24 grudnia 2017 r. )
  36. "  Mônica Bergamo: População de rua de São Paulo cresce 60% em quatro anos  " , na Folha de S. Paulo ,30 stycznia 2020
  37. (w) Centrum Projektów w Kapsztadzie: „Bezdomność w RPA” .
  38. „  Świat stoi w obliczu„ klimatycznego apartheidu ”, szacuje ONZ  ” , na www.20minutes.fr (dostęp 29 czerwca 2019 r. )

Bibliografia

Studia

  • Pascal Noblet , Dlaczego bezdomni pozostają na ulicach? , La Tour-d'Aigues, wydania o świcie,2010, 224  s. ( ISBN  978-2-8159-0041-6 )
  • Horenbeek Bernard, Diogenes. Sprawozdanie z działalności 1995: rok streetworkingu w służbie bezdomnym , 1996.
  • Vivianne Châtel (red.), L'inexistence sociale. Esej na temat zaprzeczenia drugiej , Academic Press Fribourg.
  • Michel Collard, Colette Gambiez, Kiedy wykluczeni stają się wybrańcami . Wspólne życie z bezdomnymi , Fayard, 1998.
  • Yann Benoist, Bezdomni z Paryża do Nanterre , L'Harmattan, Paryż, 2009.
  • Yann Benoist, Osoby bezdomne wobec etnocentryzmu medycznego , L'Harmattan, 2009.
  • Julien Damon, Vagabondage et mendicité , Flammarion, 1998.
  • Julien Damon, „Jack London i George Orwell wśród bezdomnych”, Studia ,Listopad 2002, 475-485.
  • Julien Damon, Wykluczenie , PUF, coll. QSJ?, 2008.
  • Patrick Declerck , Rozbitkowie. Z włóczęgami Paryża , Plon, coll. Terre Humane, 2001. ( ISBN  978-2266129893 )
  • Patrick Declerck, Nowa krew przybyła, bezdomny horror, folio 2007 ( ISBN  978-2070342976 )
  • Sylvie Quesemand Zucca, Je vous salis ma rue, klinika desocjalizacji , wydanie magazynowe 2007 ( ISBN  978-2234059993 )
  • Nathalie Fontaine-Pham, Paryż, jeśli mnie widzisz - Tutaj możesz mnie zobaczyć? Albo wizerunek Bezdomnego Stałego w Mieście , wyd. ENSAPB, 2007.
  • Liliane Gabel, Jeśli powiedziano mi o wykluczeniu , wyd. Kropki na i, 2007.
  • Liliane Gabel, Za kulisami wioski nadziei , wyd. Kropki na i, 2008.
  • Patrick Gaboriau i Daniel Terrolle, Etnologia bezdomnych , Paryż, L'Harmattan, 2003.
  • Patrick Gaboriau & Daniel Terrolle, SDF: krytyka gotowości do myślenia , Privat, 2007. ( ISBN  978-2708944329 )
  • Patrick Gaboriau, La civilisation du trottoir, a następnie Dialog avec Didier , Austral, 1995 ( ISBN  978-2841120093 )
  • Patrick Gaboriau, Tramp. Wszechświat grupy bezdomnych paryżan , Paryż, Julliard, 1993
  • Claudia Girola, „Antropologia refleksyjna: spotkanie z bezdomnymi”, Politix nr 34 („Wykluczenie”), wrzesień 1996, 87-98.
  • Claudia Girola, „Bezdomni w Nanterre: mężczyźni ani stąd, ani z innych miejsc. Kronika dyskursywnej konstrukcji eksterytorialności”, w Anne Gotman (reż.), Villes et hospitalité. Gminy i ich „cudzoziemcy” , wyd. Dom Nauk Humanistycznych, 2004, 237-260.
  • Claudia Girola, „Czas i przestrzeń: dwa nierozłączne terminy dla rozumienia praktyk tożsamościowych osób bezdomnych”, w Danielle Ballet (reż.), Les SDF, widoczni, bliscy, obywatele , PUF, 2005, s. 65-78.
  • Claudia Girola: „Całe życie to walka o pozostanie w nim. Fragment etnografii refleksyjnej”, w POMYSŁACH nr 143, dossier „Podejście etnograficzne”,Marzec 2006, 24-31.
  • Claudia Girola, Od człowieka wprowadzającego do osoby społecznej. Codzienna walka bezdomnych , Lille: ANRT, 2009.
  • Historia ,styczeń 2010, wydanie specjalne: „Biedni, od Joba do Martina Hirscha” (z udziałem Jacques Marseille , Pierre Rosanvallon , Sylvie Brunel …)
  • InVS , Nierówności społeczne w zdrowiu we Francji w 2006 r.: elementy inwentarza , BEH z 23.01.2007.
  • Marie-Thérèse Join-Lambert , Wyjątkowe badanie Bezdomność bezdomna: nowe pytania , Insee Economics and Statistics , 2006.
  • Anne Calife, Opowieść o asfalcie, Albin Michel, 2007.
  • René Lenoir, Les Exclus , 1974.
  • Jean Maisondieu, La Fabrique des exclus, Bayard, 1997.
  • Maryse Marpsat, Jean-Marie Firdion i Monique Meron, „Trudna przeszłość bezdomnej młodzieży”, Populacja i społeczeństwa , nr 363, 2000, 1-4.
  • Maryse Marpsat, „Badanie INSEE dotyczące osób bezdomnych: niektóre elementy historyczne”, Courrier des statistics , nr 123, styczeń-kwiecień 2008, s.  53–64 .
  • Amandine Plancade, Życie na ulicy w Nicei, Gotowanie i odzyskiwanie żywności , L'Harmattan, 2014.
  • Michalot T. Simeone A, „Pozorny alkoholizm: kryterium wykluczenia przy przyjęciu do CHRS w celu integracji? », Myśl mnoga nr 23, 2010
  • Louis Paulian, błagający Paryż. Zło i lekarstwo , wyd. Paul Ollendorff, 1893.
  • Hubert Prolongeau, „Bez stałego miejsca zamieszkania” , Hachette Pluriel, 1993.
  • Stéphane Rullac, bezdomni: trylogia , L'harmattan, 2015.
  • Lionel Thelen, Bezdomność w Belgii, Francji i Portugalii: od nagości społecznej do wszechstronności Ja , Florencja, Europejski Instytut Uniwersytecki, 2002.
  • Lionel Thelen, „Socjologia bezdomności”, DSS-DGW, 2003-2004.
  • Lionel Thelen, L'Exil de soi. Bezdomni stąd i gdzie indziej , Wyd. wydziałów Uniwersytetu Saint-Louis, 2006.
  • Loïc Wacquant , Miejskie wyrzutki. Getto, przedmieścia, państwo , La Découverte, 2006.
  • Alexandre Vexliard, Le clochard, studium psychologii społecznej Desclée de Brouwer 1957
  • Tabin, J.-P., Knüsel, R. i Ansermet, C. (2014). Walcz z biednymi. Polityka wobec żebractwa w kantonie Vaud , Lozanna, Éditions d'en bas .

Referencje

  • Bolek, nie chciałem umierać , 2009.
  • Elsie, Wracaj do domu, mieszkam na zewnątrz: dziennik podróży wśród bezdomnych , Albin Michel, 1994.
  • Fabrice, Czas otworzyć oczy , Le Grand Souffle Éditions, 2006: Zeznanie 25-letniego bezdomnego mężczyzny.
  • Sébastien Godefroy (fotograf), La Maraude: dlatego każdy człowiek się rodzi... , kolekcja Citadelle, edycje Volodalen, Chaveria (Jura), 2007, 150 stron, fotografie podpisane starymi słowami księdza Pierre'a.
  • Patrick Henry i Marie-Pierre Borde, La Vie pour rien , R. Laffont, 1997: Lekarz opowiada o swojej pracy w Nanterre w ośrodku opieki zarezerwowanym dla osób bezdomnych.
  • Jack London , Ludzie z dołu , 1903.
  • George Orwell , Dans la deche w Paryżu i Londynie , przeł. Michel Petris, 18.10. Poche.
  • Lydia Perreal, mam dwadzieścia lat i śpię na zewnątrz. Codzienna walka młodego bezdomnego człowieka , Jean-Claude Lattès, 1995, reed. Przeczytałem #4309, 2002.
  • Tonino Serafini, „Dla bezdomnych zima zaczyna się dzisiaj”, Wydanie , 1.11.2004.
  • Tonino Serafini, „Na ulicy oczekiwana długość życia nie przekracza pięćdziesięciu” , Release , 15.12.2005.
  • Antoine Silber i Rahmatou Keita, SDF-Homeless , Jean-Claude Lattès, 1994.
  • Życie Thierry'ego G. według 450 rękopiśmiennych stron znalezionych przy jego śmierci: „Le copain d'avant”, film dokumentalny Françoise-Renée Jamet i Laurenta Marocco . Koprodukcja: Bonobo Productions - France Télévisions / France 3 Picardie 2013.

Fikcja

Filmografia

Załączniki

Powiązane artykuły

Organizacje:

Z drugiej strony :

Bibliografia

  • Pascale Pichon, Claudia Girola i Élodie Jouve (reż.), W czasie bezdomności: badania terenowe i problem publiczny , Saint-Étienne, PUSE,2016, 454  s..
  • (en) Kim Hopper, Reckoning with Homelessness , Cornell University Press ,2003, 271  s. ( ISBN  978-0-8014-8834-4 , czytaj online )

Linki zewnętrzne