Nalot na Nassau

Nalot na Nassau Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Mapa 1803 przedstawiająca wyspę New Providence Ogólne informacje
Przestarzały Październik 1703
Lokalizacja off New Providence , Bahamy
Wynik Zwycięstwo francusko-hiszpańskie
Nassau jest na krótko okupowane i splądrowane
Wojujący
Królestwo Francji Królestwo Hiszpanii
  		Królestwo Anglii
Dowódcy
Blas Moreno de Mondragón
Królewski sztandar króla Francji.svgClaude Le Chesnaye		 Flaga Anglii.svgGov. Ellis Lightwood (więzień)
Zaangażowane siły
2 fregaty
300 ~ 400 ludzi		 300 mężczyzn
Straty
Mniejszy Zdobyto 13 budynków
100 więźniów
100 cywilów zabiło
22 armaty

Wojna o sukcesję hiszpańską

Bitwy

Kampanie Flandrii i Renu

Kampanie włoskie

Kampanie w Hiszpanii i Portugalii

Indie Zachodnie i Ameryka Południowa

Współrzędne 25 ° 03 ′ 36 ″ północ, 77 ° 20 ′ 42 ″ zachód Geolokalizacja na mapie: Bahamy
(Zobacz sytuację na mapie: Bahamy) Nalot na Nassau
Geolokalizacja na mapie: Karaiby
(Zobacz lokalizację na mapie: Karaiby) Nalot na Nassau
Geolokalizacja na mapie: Ocean Atlantycki
(Zobacz lokalizację na mapie: Ocean Atlantycki) Nalot na Nassau

Nalot na Nassau jest francusko-hiszpański prywatna inicjatywa, dowodzona przez Blas Moreno Mondragón i klauzula Le Chesnaye, który atakuje Nassau - stolica angielskich Bahamach - wPaździernik 1703podczas wojny o sukcesję hiszpańską . Nassau jest wówczas ważną bazą dla angielskich korsarzy, a celem jest walka z tymi korsarzami, którzy atakują statki handlowe hiszpańskiej kolonii Kuby i francuskiej kolonii Saint-Domingue na Morzu Karaibskim . Miasto Nassau zostaje szybko zdobyte i splądrowane, a po splądrowaniu budynki podpalają się. Fort Nassau został rozebrany, a angielski gubernator, a także cały garnizon pod jego dowództwem, dostali się do niewoli. W następnym roku nowy angielski gubernator, Sir Edward Birch, wysłany do Nassau, zastał wyspę w takim stanie spustoszenia, że ​​został zmuszony do zawrócenia.

Nalot (październik 1703)

Dowódcy francuscy i hiszpańscy stacjonujący w Indiach Zachodnich, którzy widzieli w Nassau zagrożenie dla ich interesów handlowych, decydują się na wspólną operację ataku na miasto. Francuscy korsarze i hiszpańscy żołnierze są wysyłani na pokład dwóch fregat, jednej dowodzonej przez Blas Moreno Mondragón, a drugiej Claude Le Chesnaye. Sojusznicze siły zaskakują 250 angielskich mieszkańców stolicy New Providence . Około stu z nich zostało zmasakrowanych, zajęto 22 armaty, zburzono fortyfikacje miasta. Hiszpanie i Francuzi wrócili do Santiago de Cuba kilka dni później z trzynastoma schwytami i 80-100 więźniami, w tym angielskim gubernatorem Nassau Ellisem Lightwoodem .

Konsekwencje

Widząc przybywających napastników, mieszkańcy wyspy wycofali się do lasu, czekając, aż niebezpieczeństwo minie. Po powrocie do domów zastają miasto całkowicie zrównane z ziemią, a większość z nich jest zmuszona wyjechać do innych angielskich placówek w regionie. W Londynie atak na New Providence pozostaje prawie niezauważony. Sir Edward Birch zostaje mianowany gubernatorem w miejsce Ellisa Lightwooda, ale kiedy jego statek dotknie lądu w Nassau, stwierdza, że ​​wyspa jest całkowicie opuszczona; jest następnie zmuszony do powrotu do Europy bez możliwości wykonywania swojego mandatu.

Nowy nalot przeprowadzony w 1706 r. Pozostawił na miejscu tylko 27 rodzin, które następnie musiały przetrwać w nędznych chatach na wyspie New Providence, w wyniku czego 400 do 500 angielskich mieszkańców wyspy musiało stawić czoła wielkim trudnościom. zjazdów, które będą miały miejsce do zakończenia konfliktu w 1713 r., handel z metropolią zostaje wówczas zredukowany do zera, a Londyn nie wysyła żadnej pomocy materialnej ani żadnego nowego gubernatora. W swoim raporcie Birch wskazuje, że widział angielskich osadników „nie mających nic do ukrycia swojej nagości”.

John Graves (który przybył na Bahamy z Thomasem Bridgesem w 1686 r. I który przez pewien czas służył jako sekretarz kolonialny) doniósł w 1706 r., Że kilku ocalałych z New Providence „mieszkało w małych chatach, gotowych do ucieczki do lasu w oczekiwaniu na przyszły atak ”.

Uwagi i odniesienia

  1. Baker 2001 , s.  21
  2. Marley, 1998 , s.  226
  3. Albury 1976 , s.  55
  4. Craton i Saunders 1999 , str.  103
  5. Marley 2005 , str.  7
  6. Sale, Psalmanazar i Bower 1747 , s.  290
  7. Oldmixon 1966 , s.  21

Zobacz też

Źródła i bibliografia