Maxime d'Évreux

St. Maximus Evreux ( IV th  century), znany lokalnie święty Mauxe , nazywa się w łacińskiej Sanctus Maximus . Zmarł jako męczennik w Acquigny ze swoim diakonem Vénérandem . Jest obchodzony w dniu25 maja.

Żywoty świętych

Gdyby święty Maksym był biskupem misyjnym, zanim święty Taurin założył biskupstwo, byłoby zdumiewające, gdyby ludowa tradycja nie podkreślała tej uprzedzenia, która utworzyłaby łącznik między świętym Taurynem a apostołami. Jest bardziej prawdopodobne, że Maksym został wysłany do Evreux wcześnie IV th  century, aby spróbować podnieść lub kontynuować dzieło św byków .

Sanktuarium było chyba na V XX  wieku na miejscu męczeństwa św Mauxe i świętego Vénérand . W 1035 roku Roger I st Tosny przekazuje opactwu Conches-en-Ouche kaplicę i inne dobra na założenie przeoratu.

W parku zamku Acquigny są pozostałości portal XIV th  wieku klasztor został zniszczony podczas wojny stuletniej i przebudowany od 1450 roku . Znów jest zrujnowany, ale tym razem od 1752 roku odbudowana zostanie tylko kaplica . Jest widoczny na środku cmentarza Acquigny, ale nie ma już żadnych śladów.

W lesie Bizy, w Vernon , można zobaczyć rzekomy grobowiec Saint Mauxe . Nosi, jeśli się nie mylę, słowa: „Ten pomnik pobożności został odrestaurowany przez księżną Orleanu . 1816  ”. Na jego południowej ścianie widzimy intarsję przedstawiającą świętego człowieka leżącego ze swoim biskupim oszustem.

Pomnik w pozłacanej drewna z XVIII -tego  wieku, reprezentujący biskupa męczennika jest w kościele Notre Dame Vernon . Rzeczywiście przez długi czas czczono tam relikwie Saint Mauxe.

Cześć

Na początku XX -go  wieku , pochód popiersia św Mauxe i świętego Vénérand towarzyszyły relikwie miały miejsce w Acquigny .

Procesja odbyła się w miejscu zwanym „polem męczenników”, gdzie wzniesiono tam ołtarz wykonany z trzech kamieni zwieńczonych krzyżem. Pielgrzymi przebyli około dwóch kilometrów od kościoła Acquigny. Kiedy przybyli przed sanktuarium na świeżym powietrzu, niosący podnieśli relikwiarze na ramiona, a wierni przeszli pod nimi. Następnie relikwiarze zostały umieszczone na ołtarzu.

Tradycja chciała, aby dzieci, które miały trudności z chodzeniem, przechodziły pod relikwiarzami, ale także te reumatyczne i narzeczone, aby wiodły szczęśliwe życie małżeńskie.

Źródła

• Festiwale i uroczystości religijne z przeszłości - Lebrette et Guénet - Presses de la Renaissance - 2007 - ( ISBN  978-2-7509-0352-7 )

Uwagi i odniesienia

1. W rzeczywistości jest to grobowiec, pomnik nie zawierający kości ani relikwii
2. Wskazówki n O  IM27016065 .
3. Jacques Gelis, Drzewo i owoc , Fayard , 1984, strona 469 ( ISBN  2-213-01379-9 )