Louis Belmas

Louis Belmas
Przykładowa ilustracja artykułu Louis Belmas
M gr Belmas.
Biografia
Narodziny 11 sierpnia 1757
Montreal Languedoc
Święcenia kapłańskie 22 grudnia 1781
Śmierć 21 lipca 1841 (w 83)
Biskup Kościoła katolickiego
Konsekracja biskupia 26 października 1800
Ostatni tytuł lub funkcja Biskup Cambrai
Biskup Cambrai
1802 - 1841
Biskup konstytucyjny Aude
1801 - 1801
Ozdoby zewnętrzne Bishops.svgHerb Louis Belmas.svg
(en) Uwaga na www.catholic-hierarchy.org

Louis Belmas (11 sierpnia 1757- Montreal ( Langwedocja ) †21 lipca 1841) Czy duchowny francuski z XVIII th  wieku i XIX th  wieku .

Biografia

Louis Belmas urodził się w Montrealu w Langwedocji . Jego ojciec, choć był kupcem, cieszył się powszechnym szacunkiem i poważaniem. Louis, zaledwie cztery i pół roku, stracił tego wspaniałego ojca i matkę, najsłodszą i najbardziej pobożną z matek, w ciągu sześciu tygodni. Zostawili ośmioro dzieci i bardzo ograniczoną fortunę. Belmas został adoptowany przez swojego ojca chrzestnego, który przyjął go do swojego domu i zajął się jego wychowaniem.

Najpierw został wysłany do szkół w swoim małym rodzinnym mieście, a wkrótce rozpoczął naukę łaciny w college'u w Carcassonne . Tam, od szóstej do retoryki w College de l'Esquille w Tuluzie, jego sukcesy były genialne. Prawie zawsze był nazywany pierwszym w konkursach publicznych.

Pod koniec 1772 r. Został stypendystą M. biskupa Carcassonne , który dwa lata później udzielił mu stypendium w seminarium w Tuluzie . Kapłani Oratorium prowadzili ten dom ze swoją znaną umiejętnością. Tworzył z nimi zawsze z wyróżnieniem swoją filozofię i teologię , uzyskując tytuł licencjata .

Potem wrócił do Carcassonne i został wyświęcony na22 grudnia 1781. Mianowany wikariuszem od Saint-Michel de Carcassonne , pełnił te funkcje z takim powodzeniem, że w 1782 roku otrzymał prebenda w kolegiaty Saint-Vincent w Montrealu , a wezwany przez biskupa, Chastenet de Puységur , w kierunku z seminarium w Carcassonne . W 1786 roku , w tym prałat mianował go Generalny Promotor diecezji , i powierzył mu, na wniosek Belmas, z wyleczenie z Carlipa .

Louis Belmas został powołany na mocy ślubu generalnego oddziału Carlipy do wyleczenia Castelnaudary , stolicy Lauraguais . Na tym nowym stanowisku zdobył przywiązanie i zaufanie tych, których opinie podzielał i chronił tych, którzy zrezygnowali z podniecenia opinii publicznej. Został powołany w Castelnaudary the Good Cure .

Jego reputacja za dobroć rozrosła się wraz z jego wybitnymi talentami administracyjnymi i kazalnicą , do tego stopnia, że ​​wkrótce uznano go za godnego biskupstwa .

Miał czterdzieści trzy lata. Guillaume Besaucèle , biskup konstytucyjny z Aude , którego słabości i jego wielkiej wieku stało się niemożliwe do spełnienia swoich funkcji, świadczyły o chęci uzyskania koadiutorem . Zgodnie z obowiązującym reżimem skorzystał z powszechnego głosowania, które w całości przypadło Belmasowi. Besancel zmarł dalej6 lutego 1801i Belmas który przylega do konstytucja cywilna kleru stał biskup konstytucyjny z Aude na26 października 1800. Został konsekrowany w Carcassonne podczas soboru prowincjalnego z udziałem jedenastu biskupów.

Louis Belmas uczestniczył w tak zwanej Radzie Narodowej Paryża w 1801  roku: przyjął tytuł biskupa Narbonne , miasta, które w wyznaczeniu zgromadzenia założycielskiego miało być rezydencją biskupa Aude. Louis Belmas wygłosił na zakończenie soboru przemówienie na temat konferencji, które zostały wskazane z duchowieństwem zaprzysiężonym .

Po konkordacie z 1802 roku Fouché włączył go do liczby dwunastu biskupów konstytucyjnych, którzy zostali mianowani na nowe mandaty. Wiemy, że kilku z tych prałatów odmówiło podpisania odwołania, o które prosił ich legat: oświadczyli jedynie, że zrzekli się potępionej przez Stolicę Apostolską cywilnej konstytucji duchowieństwa . Louis Belmas należał do tej liczby.

Kiedy wreszcie, dzięki wspólnej opiece papieża Piusa VII i pierwszego konsula Napoleona Bonaparte , schizma Francji została wygaszona, powołano Ludwika Belmasa,11 kwietnia 1802, w siedzibie Cambrai, która stała się prostym biskupstwem podlegającym metropolii Paryża . Został zaprzysiężony na 18 tego samego miesiąca , i wszedł Cambrai na poniższym 6 czerwca .

Cambrai nie wyglądał już tak, jak kiedyś. Podczas gdy ozdabiały go liczne budynki sakralne i było zamieszkane przez dużą liczbę duchownych, w mieście nie było już papieża, a katedra była w ruinie. Jego pierwszą troską było zorganizowanie swojej diecezji, którą uważał za pozbawioną wszystkiego i całkowicie odnowioną: praca była ogromna i prawie niemożliwa: brak jedności i dyscypliny w jego duchowieństwie, ani jeden zakład kapłański, brak środków pieniężnych. Daleki od zniechęcenia prałata, przeszkody dodały jego gorliwości większej aktywności i mocy, odwoływał się od rozpaczy do miłosierdzia wiernych i bez dotacji ze strony rządu doprowadził swoje projekty do pomyślnego zakończenia. Belmas uczynił opactwo Saint-Aubert (zwane odtąd kościołem Saint-Géry ), zachowaną do użytku świeckiego, swoją katedrę; ale wkrótce potem nadał ten tytuł Kościołowi Grobu Świętego i ustanowił go - nawet jego dom w dawne opactwo o tej nazwie . M gr  Belmas przyniósł całą swoją uwagę i wszystkie swoje troski, aby zreorganizować kult Boży , montaż, prowadzić, aby wspierać swoje rozproszone kapłanów. Wkrótce był w stanie zbudować, aczkolwiek dużym kosztem, rozległy dom, z którego utworzył seminarium diecezjalne; a później, dzięki nowym dobudowaniom i aranżacjom, sprzedano stare kolegium jezuickie, aby z kolei stało się wyższym seminarium duchownym i zrobić miejsce w pierwszym budynku dla kościelnej szkoły średniej.

Kiedy Papież przybył do Paryża na koronację Napoleona (02 grudnia 1802), Louis Belmas dał nową gwarancję swoich uczuć, podpisując pismo, które zostało mu przedstawione w imieniu Piusa VII , w pełni i całkowicie przestrzegając orzeczeń Stolicy Apostolskiej w sprawach kościelnych we Francji.

W 1804 roku , grób, który zawierał ciało Fénelon co do których ustalono, że sędziowie z Cambrai postanowił przenieść te szczątki do kaplicy w hospicjum od Sainte-Agnes. Jednak ceremonia, która została zaplanowana przypominał bardziej święto pogańskie niż katolickim uroczystość  : biskup oświadczył, że nie mógł ani on, ani jego duchowieństwo zaakceptować miejsce których zostały przypisane w tej procesji tak mało dopasowane do godności. Arcybiskupi . Swoje skargi skierował do cesarza, który po dowiedzeniu się o romansie nakazał odroczenie ceremonii na czas nieokreślony. To wystarczyło, aby wzbudzić urazę i zniewagę prałata, nawet próbowali go zaatakować. Grobowiec, opóźniony niezliczonymi trudnościami, został ukończony dopiero po drugiej renowacji , a inauguracja pomnika miała miejsce7 stycznia 1826pod przewodnictwem prałata Belmasa, który wygłosił przy tej okazji niezwykłe przemówienie.

Kiedy Napoleon  I er , który zyskał prawdziwą chwałę przywracając kult, zatrzymał się i zwrócił się do deportacji Savony Pius VII , w 1811 r. W Paryżu zwołano sobór , aby przynieść lekarstwo na choroby religijne doznane we Francji. M gr  Belmas udział tej rady, ale wydaje się, że bierze aktywny udział w konferencji.

Belmas był biskupem Cambrai podczas pierwszej restauracji i podczas stu dni .

Louis Belmas nazwał Napoleona swoim dobroczyńcą , który uczynił go baronem Imperium . Nic więc dziwnego, że znalazł się wśród pierwszych na ceremonii Champ-de-Mai (1 st czerwiec 1815).

Ludwik XVIII , powrócił po raz drugi do swego królestwa , wszedł na Cambrai26 czerwca 1815ale pamięć o ceremonii Champ-de-Mai , w której niedawno brał udział prałat, uniemożliwiła monarchowi zejście do pałacu biskupiego, osiedlił się w domu osoby prywatnej.

Biskup Cambrai udał się do Paryża, aby poprosić o uwolnienie niektórych duchownych ze swojej diecezji poważnie skompromitowanych w ciągu stu dni  : bez wątpienia dzięki jego znanemu oddaniu osiągnął to, czego chciał., A jego radość była tym żywsza. , gdy wyrwał ofiary z potwornej zemsty.

Padły pilne prośby, aby skłonić go do rezygnacji ze swojego miejsca: naciski, na które pozostał głuchy. Lord Wellington darzył Louisa Belmasem szczególnym szacunkiem. Twierdzi się, że zwycięzca z Waterloo bardzo skutecznie wspierał odwagę i prawa prałata w tych okolicznościach. Takie świadectwo nie było podejrzane, Ludwik XVIII przyjął je z radością.

Dwa lata później, listami apostolskimi , datowanymi na 6 kalendarzy zSierpień 1817oblężenie Cambrai zostało ponownie wzniesione na prośbę Ludwika XVIII w arcybiskupstwo . Listy te były zgodne z konkordatem z 11 czerwca 1817 r., Który postanowił erygować Cambrai na arcybiskupstwo, ale dwór rzymski nie chciał nagrodzić Ludwika Belmasa nadaniem mu wyższego tytułu. Zaproponowano mu rezygnację: zgodził się tylko pod warunkiem nadania mu tytułu arcybiskupstwa in partibus . Papież nie zgodził się z tym pomysłem, a erygowanie arcybiskupstwa Cambrai zostało przełożone ( bulla zPaździernik 1822).

W 1827 roku , Karol X , odwiedzając północne prowincje, przybył w Cambrai na 4 września , i chciał zostać złożony w biskupim pałacu. Czcigodny biskup nie pozostawił żadnego kamienia na kamieniu, dając swoim gościom dowody szacunku i oddania.

M gr  Belmas bez wahania przyłączył się do rewolucji 1830 roku . Król Ludwik Filip  I er , z siedzibą w Cambrai w 1832 r. , Nadał naszemu biskupowi Komendanta Legii Honorowej. Król Francuzów zaproponował mu nawet archidiecezję Awinionu . Wierny biskup Cambrai odmówił tej promocji.

Do ostatniego dnia, M gr  Belmas traktuje sprawy jego diecezji z obecnością umysłu, ułatwiają pracę, która charakteryzuje. Krótko przed śmiercią usłyszał ponowne odczytanie jego korespondencji i wskazał odpowiedzi, które należy udzielić. Dbał o kolejne święcenia i wysłał list, aby jego śmierć nie opóźniała tych, którzy ujawniają się na święcenia.

Długa choroba, pogłębiona starością, przyniosła skutki 21 lipca 1841, po biskupstwie, który trwał prawie czterdzieści lat.

To jest dr Lenglet który przeprowadził sekcję zwłok w ciele M gr  Belmas. Serce było w całkowicie nienormalnym stanie. W obrzęk ogromne, zaburzenia straszliwe były niezwykłe o tym narządzie. Jednak, co dziwne, pacjent nigdy nie skarżył się na ból w okolicy serca.

Jego mowę pogrzebową wygłosił w Cambrai pan Wicart , ówczesny proboszcz-dziekan Sainte-Catherine de Lille , od czasów biskupa Fréjus . Cambrai oferowane wszystkie obrazy z głębokiej żałobie po śmierci M gr  Belmas. Trzy razy dziennie, o szóstej rano, w południe i o szóstej wieczorem, wszystkie dzwony katedry i kościoła Saint-Géry biły wielkimi salwami. Co godzinę strzelano z armaty. W pałacu biskupim tłoczyli się wierni, którzy przyszli po raz ostatni kontemplować rysy prałata i modlić się za niego.

Po śmierci Ludwika Belmas, biskupiej See Cambrai został ponownie wzniesiony w na arcybiskupstwo przez bulli papieża Grzegorza XVI z1 st październik 1841na korzyść Pierre'a Girauda .

Dekoracje

Papiery wartościowe

Hołd, zaszczyty, wzmianki, ...

Inne funkcje

Herb

Postać Ozdobić herbem
Zewnętrzne ozdoby baronów biskupów francuskiego imperium.svgHerb Louis Belmas.svg Broń barona Belmasa i Imperium

Sobol do drzewa oliwnego na podłodze Albo beczka skręcona przez węża Argent, wodza drugiego, naładowanego trzema barwami Lazurowymi; w kantonie baronów obalających biskupów.

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Guillaume Besaucèle, urodzony w Saissac (Aude), 3 września 1712, zmarł w Carcassonne, 4 lutego 1801), koronowany na biskupa 15 maja 1791. A. Chapeau i F. Combaluzier, francuski episkopolog czasów nowożytnych: 1592- 1973 , Paryż: Letouzey i Ané, 1977, nr 280, s. 194.
  2. Bouly, op. cit. s. 24
  3. Jacques Declercq, „  Napoleońska heraldyka i symbolika masońska.  » , Na gen.declercq.free.fr ,Wrzesień 2004(dostęp 31 lipca 2011 )