Ten artykuł podsumowuje historię obecnej Republiki Konga od 1880 roku do dnia dzisiejszego. Ten kraj uzyskał niepodległość dnia15 sierpnia 1960. Inne jego nazwy w czasach kolonialnych to Kongo Francuskie, a następnie Terytorium Kongo Środkowego (dla odróżnienia od Niepodległego Państwa Kongo, które w 1908 r. stało się Kongo Belgijskim ).
Dzisiejsza Republika Konga to kraj w Afryce Środkowej, czasami nazywany Kongo-Brazzaville, aby odróżnić ją od Demokratycznej Republiki Konga ( z tego samego powodu zwanej Kongo-Kinszasą ). Republika Konga była również znana jako Republika Ludowa Konga od 1969 do 1992 roku, zanim powróciła do swojej pierwotnej nazwy.
W Pigmeje są pierwsi mieszkańcy Konga. Kraj był wówczas wpływ wielkiej migracji z Bantu , który przybył z północy wzdłuż wybrzeża i rzek. Kilka królestw, których początki nie są jeszcze dobrze znane, podążają za sobą lub współistnieją. Najpierw Loango (założony między X TH i XII th stulecia) na całym południu, w górach Mayombe i wybrzeża. Następnie Kongo (założony w XIII -go wieku) w północnych terytoriach Angoli i Cabinda południowo-wschodniej części Republiki Konga, na zachodnim krańcu Demokratycznej Republiki Konga i część Gabonie. Wreszcie Królestwo Tio (założony w XVII -tego wieku) w regionach plateau, basen, Lékoumou i na wschód od Gabonie. Bantu wprowadzić ślusarstwo i zbudować sieć handlową w Kongo Basin. Pierwsze źródła pisane na temat regionu, któremu odpowiada dziś terytorium Republiki Konga, pochodzą z pierwszych poszukiwań europejskich. Portugalczycy przedsięwzięcie do Zatoki Gwinejskiej od końca XV XX wieku ; Diogo Cão dotarł do ujścia rzeki Kongo w 1482 roku. Dwa lata później odbył nową podróż, podczas której powiedział, że płynął w górę rzeki przez ponad sto kilometrów, do wodospadów Yellala .
Kolonizacja francuska rozpoczęła się w 1875 roku, gdy pierwsza przesyłka z Savorgnan de Brazza w terenie. W latach 1875-1878 wspinał się w górę Ogooué, a następnie Mpassa. W 1880 roku, podczas nowej podróży, spotkał Makoko z Mbé, Iloo, wodza sprawującego władzę nad wodzami ziem wokół Alimy i rzeki Kongo. Savorgnan de Brazza uzyskuje na mocy traktatu upoważnienie do zainstalowania francuskiej stacji w miejscu, w którym znajduje się obecne Brazzaville. WPaździernik 1880w związku z tym powstał pierwszy francuski zakład na terenie Mfoa nad brzegiem rzeki Kongo . W miarę postępu ekspansji kolonialnej Francja wysłała emisariuszy, którzy zawarli podobne traktaty z innymi wodzami lądowymi terytorium. Pierwsi misjonarze osiedlili się w regionie w 1883 r. w Linzolo (około 30 km na południe od Brazzaville) i Loango (na północ od dzisiejszego Pointe-Noire ). Apostolskim wikariatu francuskiego Konga powstała w 1886 roku, na czele M gr Carrie. W 1903 roku Kongo Francuskie stało się terytorium Konga Środkowego.
W 1910 Moyen-Kongo było częścią zestawu kolonii rządu generalnego Francuskiej Afryki Równikowej (AEF), z Oubangui-Chari , obecnie Afryka Środkowa i Czad; jego stolicą jest Brazzaville. Od tych lat terytorium Środkowego Konga było przekazywane firmom koncesyjnym, eksploatującym w szczególności kauczuk, drewno i inne produkty tropikalne. Praca przymusowa i złe traktowanie mieszkańców regionu niejednokrotnie budziły duże kontrowersje we Francji metropolitalnej. Powołana zostaje komisja śledcza, ale nigdy nie publikuje swoich ustaleń. Spółkami koncesyjnymi, które są źródłem tej eksploatacji, są przede wszystkim: SCKN. Przedsiębiorstwo koncesjonariusza Kouilou-Niari, koncesjonariusz CCSO Sangha-Oubangui, CFAO. Francuskie liczniki Afryki Zachodniej, SHO-Congo Société de Haut-Ogoué i Kongo ...
W 1910 Pointe-Noire stało się stolicą Środkowego Konga, a Brazzaville stolicą francuskiej Afryki równikowej. W 1911 r. wystartowała pierwsza misja hydrograficzna z Gabonu , kierowana przez porucznika Audoina, na trasę linii kolejowej w Afryce Środkowej z Brazzaville, która miała dotrzeć do Libreville .
Ta ścieżka powinna pozwolić na ewakuację surowców z terytoriów AEF bez większych trudności. Inną możliwą trasę wymienia krytyk przyjazdu do Libreville , dwa argumenty na ich korzyść, długa trasa i brak głębokiej wody w Libreville. Trasa na południe daje możliwość dwóch zatok na głębokiej wodzie i jest jak najkrótsza. Pozostaje tylko wybrać między Punta Negra – dziś Pointe-Noire a indyjską końcówką. 13 lipca 1914 r, zostaje podpisany dekret zezwalający na budowę linii kolejowej i jej dwóch portów Brazzaville na rzece i Punta Negra na morzu.Punta Negra zostaje wybrana na port morski.
W 1921 r. podwaliny pod budowę kolei i jej portów dał generał-gubernator Victor Augagneur.
Regionalne biuro Światowej Organizacji Zdrowia dla Afryki przeniosło się do Brazzaville w 1952 roku.
Pierwsze wybory samorządowe odbyły się w 1956 roku; Ojciec Fulbert Youlou zostaje wybrany burmistrzem Brazzaville, a Stéphane Tchitchelle burmistrzem Pointe-Noire. Idea niepodległości zyskała na popularności, w szczególności dzięki wpływowi matsuuanizmu na kręgi polityczne Lari w Pool ( ojciec Youlou twierdził, że spuścizna André Matsoua ), nawet jeśli, jak w pozostałej części francuskiej Afryki równikowej, jest mniej bardziej zaawansowane niż w Afryce Zachodniej. WListopad 1958, zgodnie z ustawą ramową Gastona Defferre'a z 1956 r., terytorium Moyen-Kongo staje się Republiką Konga; jest obdarzony autonomią, ale nie niezależnością. Kongo decyduje o wejściu do Wspólnoty, a nowo wybrane Zgromadzenie przenosi stolicę do Brazzaville.
W 1959 roku w kraju wybuchła przemoc.
15 sierpnia 1960Kongo uzyskuje niepodległość, podobnie jak większość skolonizowanych krajów czarnej Afryki pod francuską dominacją w Afryce, najpierw pod oficjalną nazwą „Republika Konga” do 1965 (dla odróżnienia od pierwszej „ republiki Konga ”, byłego Konga Belgijskiego, która stała się niezależne na krótko przed tym samym rokiem). Od tego okresu zamieszania oba kraje będą nieformalnie, ale powszechnie określane nazwą ich odpowiednich stolic (Kongo-Brazzaville dla byłego Kongo Francuskiego na północny zachód od rzeki i Kongo-Kinszasa dla byłego Konga Belgijskiego), zwłaszcza, że nazwy obu krajów zmieniały się kilkakrotnie.
W 1960 roku ks. Fulbert Youlou , ówczesny premier, został pierwszym prezydentem Republiki Konga. Pozostał na tym stanowisku do 1963 roku. W czasie wydarzeń 13, 14 i15 sierpnia 1963- te dni nazywane są „Trzy Chwalebnymi Dniami” - Ojciec Youlou jest zmuszony do rezygnacji pod naciskiem związkowców. Generał de Gaulle nie poparł go przy tej okazji – podczas gdy armia francuska interweniowała sześć miesięcy później, by przywrócić Léon Mba na czele Gabonu.
Od 1963 do 1968 Alphonse Massamba-Débat zastąpił księdza Youlou na stanowisku głowy państwa; ten ostatni, z zespołem rządowym utworzonym w większości w zachodnich szkołach, zwracał się do komunistycznych Chin w sprawach polityki międzynarodowej i opowiadał się za socjalizmem. Prezydent używa określenia „socjalizm Bantu”, powołuje jedną partię i odchodzi od pluralizmu politycznego. Pascal Lissouba, a następnie Ambroise Noumazalaye są premierami. Wiele ówczesnych kadr politycznych było zafascynowanych naukowym socjalizmem; Slogany i artykuły prasowe były inspirowane stylem używanym wówczas w ZSRR, Chinach i demokracjach ludowych. Świadczy o tym to hasło opublikowane w jednym z tygodników Etumba w czerwcu-Lipiec 1968 :
„Niech drżą ci, którzy zinfiltrowali szeregi komitetów rewolucyjnych, aby służyć sobie, a nie ludziom. Bo na przełomie czeka ich kara tego samego ludu.
Oby ci, którzy zostali sprowadzeni do komitetów rewolucyjnych dzięki ufności bojowników, nadal, jak w przeszłości, pracowali niestrudzenie dla sprawy wszystkich z wyrzeczeniem i bezinteresownością, a sami ludzie będą umieli rozpoznać ich zasługi. "
Polityka gospodarcza faworyzuje państwowe firmy sprzętowe (mieszkaniowe itp.) oraz wspólne przedsięwzięcia. Sektor prywatny pozostaje bardzo silny dzięki firmom zagranicznym, w szczególności CPC ( Compagnie des Potasses du Congo ), ELF-Congo w sektorze naftowym oraz kilku firmom zajmującym się pozyskiwaniem drewna, które stanowią główny zasób budżetowy.
W 1965 Brazzavillois wygnani z Kinszasy przez rząd Moïse Czombe wrócili do Konga. W tym dniu sąsiednia „Republika Konga” (w Kinszasie) stała się pierwszą „Demokratyczną Republiką Konga” decyzją prezydenta (w poszukiwaniu legitymacji i „autentyczności”), a „Republiką Konga” (były Kongo Francuskie) na północny zachód od rzeki Kongo) zachowa dla siebie nazwę „Republika Konga”, co zwiększy zamieszanie między obydwoma krajami i będzie przez długi czas popierać nieformalną nazwę „Kongo-Brazzaville”
2 sierpnia 1968, po powstaniu niektórych elementów armii, Massamba-Débat został zmuszony do wycofania się do rodzinnej wsi Boko (rejon basenowy), a następnie do rezygnacji 4 września 1968. Impulsem do puczu było aresztowanie kapitana Mariena Ngouabiego, oficera armii kongijskiej znanego ze swoich socjalistycznych przekonań. Wydano dnia31 lipca przez grupę spadochroniarzy, ten tworzy 2 sierpniaCNR (Narodowa Rada Rewolucyjna), której jest przewodniczącym. Kapitan Alfred Raoul , bliski temu ostatniemu, pełnił funkcję głowy państwa, dopóki CNR nie ogłosiła się „najwyższym organem państwa”.31 grudnia 1968. Od tego czasu Marien Ngouabi, która w międzyczasie awansowała do stopnia dowódcy, jest głową państwa Konga.
31 grudnia 1968, kapitan Marien Ngouabi zostaje prezydentem Konga, które potwierdza socjalistyczną opcję kraju. Kongo ma swoją drugą republikę, tym razem republikę ludową. Administracja jest scentralizowana w Brazzaville , główne stanowiska zajmowane są przez kierownictwo Kongijskiej Partii Pracy (PCT), która od 29 do 19 odbywała swój konstytucyjny kongres.31 grudnia 1969w Brazzaville. Republika Konga staje się „Republiką Ludową Konga”, przyjmuje czerwoną flagę i nowy hymn narodowy, Les Trois Glorieuses , który odnosi się do trzech dni powstania, które doprowadziło do upadku Fulberta Youlou wSierpień 1963.
Reżim jest niestabilny i musi stawić czoła wielu wstrząsom: na czele komanda porucznik Kinganga zajmuje budynki kongijskiego radia i telewizji. 23 marca 1970, przed rozstrzelaniem; 22 lutego 1972, porucznik Ange Diawara , wspierany przez lewe skrzydło partii, również próbował dokonać zamachu stanu, zanim przejął maquis w regionie Pool , gdzie opierał się władzy do wiosny 1973, podczas gdy wiceprezydent Moudileno Massengo zrezygnował w sierpniu 1972 z Demokratycznej Republiki Niemiec. Wiele fal aresztowań dotyka osoby podejrzane o udział w tych próbach, w szczególności byłego premiera Pascala Lissouba , aresztowanego kilkakrotnie, w szczególności podczas strajków w 1976 roku w Brazzaville i zabójstwa Marien Ngouabi w 1977 roku.
W tym okresie Kongo pozostaje zależne od świata zewnętrznego, w szczególności jeśli chodzi o żywność i produkty przemysłowe; jego gospodarka opiera się na eksporcie surowców (drewno, potaż , olej, żelazo itp.). Zasoby ropy naftowej pozostają skromne, a krajowi daleko do osiągnięcia względnego dobrobytu w sąsiednim Gabonie .
18 marca 1977prezydent Marien Ngouabi zostaje zamordowany w swojej rezydencji. W następnych dniach kardynał Émile Biayenda , arcybiskup Brazzaville22 marca) oraz były prezydent republiki Alphonse Massamba-Débat również zostają zamordowani. 5 kwietnia 1977, pułkownik Joachim Yhombi-Opango , zostaje prezydentem republiki, dopókiluty 1979.
5 lutego 1979, pułkownik Denis Sassou Nguesso przejmuje władzę; następnie określił swój zamach stanu jako „stanowczą odpowiedź wszystkich sił lewicowych w naszym kraju przeciwko prawicowemu nurtowi”, mający na celu zerwanie z „polityką nieodpowiedzialności, narodowej rezygnacji, obskurantyzmu i spłaszczenia przed imperializmem elementy biurokratycznej burżuazji ”. Pozostaje u władzy, dopókiSierpień 1992. Ogólnie rzecz biorąc, następcy Ngouabiego prawie nie zmienili zarządzania sprawami państwa, które nadal opierało się na jednopartyjności i centralizacji działalności politycznej i administracyjnej (tzw. system „Obumitri” oznaczający „oligarchię, biurokrację, militaryzm i trybalizm”). Denis Sassou-Nguesso pozuje na jedynego prawowitego spadkobiercę Marien Ngouabi, prasa rządowa (w szczególności gazeta Etumba ) przedstawia go jako mokitani ya Marien Ngouabi („godny następca Marien Ngouabi” w Lingala ).
Napięcia wzmagają się pod koniec pierwszej prezydencji Sassou-Nguesso, w szczególności po przyjęciu planu dostosowania strukturalnego wCzerwiec 1985, zadłużenie zewnętrzne Konga stało się niemożliwe do kontrolowania. Zamieszki w szkole średniej mają miejsce 9 i11 listopada 1985. Jednak reżim nie zaczął tak naprawdę tracić kontroli nad sytuacją aż do połowy 1990 r. Kongojska Konfederacja Związków Zawodowych (CSC) pod przewodnictwem Jean-Michela Bokamby-Yangoumy sprzeciwiła się planowi obniżenia tego wskaźnika. urzędników państwowych w wieku od 60 do 55 lat i stopniowo odchodzi od jednej partii. Bierze swoją niezależność dalej16 września 1990. Koniec roku to liczne strajki.
Konferencja Krajowa rozpoczyna się w dniu 25 lutego 1991i natychmiast ogłasza się suwerenną. Jest on kierowany przez biskupa Owando , M gr Ernest Kombo . Zasiadają w nim przedstawiciele państwa, partii politycznych i stowarzyszeń społeczeństwa obywatelskiego. Prezydent Sassou-Nguesso wycofał większość swoich prerogatyw, ale nie został usunięty. Przywrócenie symboli 1 ponownie hymnu i tricolor proponowany przez Mbiki Nanitelamio Od prezydenta RPR: zatwierdzone. Wyższa Rada Republiki (CSR) zastępuje Narodowe Zgromadzenie Ludowe.
Nowa konstytucja zostaje zatwierdzona w referendum 15 marca 1992 r., z 96,3% tak. The Republiki Ludowej Konga znów staje się „ Republika Konga ”, kwestię rozróżnienia z sąsiedniego Zairu nie jest już istotne albo. Nieformalne oznaczenie kraju „Kongo-Brazzaville” pojawiło się jednak ponownie w 1997 r., kiedy sąsiedni Zair również oficjalnie wznowił swoją dawną nazwę „demokratyczna republika Konga” pod koniec reżimu Mobutu , powodując spory dyplomatyczne między dwoma krajami w sprawie przywłaszczenie nazwy (chociaż historycznie i geograficznie uzasadnionej) przejętej przez byłego Zairu (który nawet chciał przyjąć nazwę Kongo bez kwalifikatora, prośba ta została obecnie porzucona).
W związku z przyjęciem nowej konstytucji odbywają się różne wybory: samorządowe i regionalne w maj 1992, legislacyjne w czerwcu-lipcu. W wyborach parlamentarnych Pan Afrykańska Unia na rzecz Socjaldemokracji (UPADS) kierowana przez Pascala Lissouba zajmuje pierwsze miejsce, wyprzedzając Kongijski Ruch na rzecz Demokracji i Integralnego Rozwoju (MCDDI) kierowany przez Bernarda Kolélasa i PCT . Podczas sierpniowych wyborów prezydenckich Pascal Lissouba i Bernard Kolélas zdają odpowiednio 35,9 i 20,3% głosów. Denis Sassou-Nguesso zajmuje trzecie miejsce z 16,9% głosów; w drugiej turze poparł Pascala Lissouba, który został wybrany 61,3% głosów wobec 38,7% na Bernarda Kolélasa.
Podczas rozmów na temat konstytucji rządu Lissouba oferuje swojemu sojusznikowi Sassou trzy ministerstwa na siedem wymaganych przez PCT, w tym rolnictwa i sportu. Wbrew radom swojej partii, Sassou akceptuje i przekazuje Lissoubie listę swoich trzech źrebiąt: Grégoire Lefouoba , Isidore Mvouba i François Ibovi .
Mimo tego zakazu Grégoire Lefouoba uciekł i przyjął stanowisko ministra rolnictwa. Maurice-Stéphane Bongho Nouarra ( UPADS ) jest premierem. Sassou następnie zmienia boki i łączy siły z Bernard Kolélas niefortunne od 2 E turze wyborów prezydenckich. To początek starcia między prezydentem Lissouba z jednej strony a nowym sojuszem opozycji z drugiej pod nazwą URD-PCT i powiązanymi partiami. Ta nowa koalicja większościowa w Zgromadzeniu głosuje wniosek o wotum nieufności wobec obowiązującego rządu, który upada. Lissouba musi rozwiązać Zgromadzenie. Odbywają się demonstracje: trzy osoby padają ofiarą strzelaniny policyjnej (tzw. strzelanina do „Centrum Kultury Francuskiej”). 2 i3 grudniaArmia pod kierunkiem szefa sztabu gen. Jean-Marie Michela Mokoko podejmuje próbę zamachu stanu z formułą rządową 60/40 opartą na podpisaniu przez wszystkie strony protokołu ustaleń. 24 grudnia, Claude-Antoine Da-Costa (UPADS) zostaje premierem i tworzy nowy większościowy rząd opozycji.
Opozycja URD-PCT kwestionuje wynik pierwszej tury majowych wyborów parlamentarnych.Czerwiec 1993i przerywa drugą turę, która nie może się odbyć we wszystkich okręgach wyborczych. To początek starć zbrojnych. Sassou zapewnia znaczną pomoc logistyczną Kolelasowi, który tworzy milicję Ninja (większość tych milicjantów pochodzi z Pool , południowego departamentu; będziemy mówić o „Kolélas Ninjas”). Sassou ze swojej strony nadal pomaga milicji PCT Cobra . Lissouba, która odkrywa, że armia odmawia stawienia czoła Ninja, tworzy milicję Cocoyes. Jacques Yhombi-Opango został mianowany premierem w czerwcu.
W lipiec 1993, Cocoyes i Ninjas rywalizują w południowych dzielnicach Brazzaville ( Bacongo , dzielnica pochodzenia kilku mieszkańców Pool). To pierwsza cywilna konfrontacja. W 1994 roku, w imię ustępstw, Kolélas dołączył do rządu jako „konstruktywna opozycja”. W maju-Czerwiec 1994uchwalono tzw. ustawę decentralizacyjną, gwarantując tym samym autonomię zarządzania uznaną w konstytucji Marzec 1992.
Sassou jest wrogo nastawiony do kompromisu „konstruktywnej opozycji” i wykorzystuje ten okres do przygotowania zamachu stanu : od 1995 do 1997 roku dużo podróżuje między swoim regionem pochodzenia ( Oyo , w regionie Cuvette ), Gabonem i Francją . Na północy spotkał wielu uchodźców, cywilów i żołnierzy pochodzenia rwandyjskiego (m.in. milicjantów „ Hutu Power ”). Ci, którzy przybyli z UNHCR , stworzyli nawet własne wioski w różnych miejscach. Sassou włącza niektórych z nich do swojej milicji Cobra jako instruktorów. Uchodźcy cywilni z Rwandy są szkoleni w zakresie walki. Jednocześnie Sassou nadal otrzymuje broń z kilku sąsiednich krajów (Gabon, Angola ).
W 1997 roku Sassou chciał wjechać do północnego miasta Owando na tradycyjnej lektyce zarezerwowanej dla lokalnych dygnitarzy. Mieszkańcy wioski sprzeciwiają się temu. Kobry są obecne, otwierają ogień i zabijają kilka osób.
5 czerwca 1997 r., żołnierze rządowi otaczają rezydencję Sassou w Brazzaville na podstawie nakazu prokuratora Owando przeciwko dwóm oficerom zamieszanym w przemoc w poprzednich tygodniach. Sassou następnie rozmieszcza imponujące uzbrojenie (lekkie czołgi, działa), a jego żołnierze walczą z armią kongijską.
15 października 1997 r., wojna domowa w Kongu przynosi zwycięstwo Denisowi Sassou-Nguesso , wspomaganemu przez wojska angolskie. Uchyla konstytucję z 1992 roku.
Po okresie względnego uspokojenia prezydent Sassou powołał tymczasowe organy rządowe, w szczególności Narodową Radę Tymczasową (CNT). Konflikt został wznowiony pod koniec lata 1998 roku. Ludność południowych dzielnic Brazzaville musiała uciekać dogrudzień 1998.
Władza odzyskała kontrolę nad prawie całym terytorium dopiero jesienią 1999 roku; część Basenu pozostaje w rękach rebeliantów. Pod koniec roku Sassou-Nguesso próbuje wznowić tak zwaną politykę pojednania narodowego. Podpisał porozumienia z Demokratyczną Republiką Konga i UNHCR w sprawie powrotu uchodźców, którzy uciekli przed wojną domową, ukrywając się w Kinszasie . Podczas tych powrotów rodziny i obserwatorzy międzynarodowi odnotowali kilkaset zaginięć. Wielu uchodźców zostało straconych przez kongijskie siły bezpieczeństwa: to „ przypadek zaginionych z plaży ”. Podano liczbę brakujących 353 osób.
W 2002 roku uchwalono nową konstytucję likwidującą stanowisko premiera, wzmacniającą uprawnienia Prezydenta RP. Prezydent wybierany jest na 7-letnią kadencję, odnawialną tylko raz. W tym samym roku odbywają się wybory Prezydenta Rzeczypospolitej; Denis Sassou-Nguesso wraca na swoje stanowisko.
Denis Sassou-Nguesso za kadencji od 2002 do 2009 roku stał pod znakiem powrotu do pokoju społecznego, nawet jeśli zaburzenia pozostał w zachodniej Pool. Gwałtownie rosnące ceny ropy znacznie wzbogacają państwo, którego roczny budżet po raz pierwszy przekracza 100 000 miliardów franków CFA . Podejmowane są liczne projekty infrastrukturalne (port Pointe-Noire , autostrada Pointe-Noire - Brazzaville itp.) we współpracy z zagranicznymi państwami i firmami (Francja, Chiny itp.).
20 marca 2016 r., po zmianie konstytucji (patrz poniżej), Denis Sassou-Nguesso został ponownie wybrany w pierwszej turze wyborów prezydenckich z 60,07 % głosów, co zostało potwierdzone przez Trybunał Konstytucyjny 4 kwietnia .
23 marca 2021 r. komisja wyborcza ogłosiła, że Denis Sassou-Nguesso został ponownie wybrany w pierwszej turze wyborów prezydenckich z wynikiem 88,57% (oficjalne wstępne wyniki). Frekwencja szacowana jest na 67,55%, a jej główny przeciwnik Guy Brice Parfait Kolélas (zmarł na Covid-19 dzień po wyborach) zdobył 7,84% głosów. Jej przeciwnicy ogłaszają, że składają apelacje. 6 kwietnia 2021 r. Sąd Konstytucyjny Republiki Konga zatwierdził ponowny wybór prezydenta Denisa Sassou Nguesso w głosowaniu 21 marca, po odrzuceniu apelacji opozycji.
W 2015 roku Denis Sassou-Nguesso zorganizował serię konsultacji z osobistościami politycznymi kraju w celu zbadania ewentualnej zmiany konstytucji obowiązującej w kraju od 2002 roku . Podejście to jest mocno krytykowane przez część opozycji, która widzi w nim manewr, by móc po raz trzeci kandydować na prezydenta RP (Konstytucja ograniczająca liczbę kadencji prezydenckich do dwóch oraz wiek, w jakim kandydować na urząd) Prezydenta Republiki w wieku 70 lat). Większość zapewnia ze swojej strony, że chce wzmocnić instytucje kraju poprzez przejście z reżimu prezydenckiego do reżimu półparlamentarnego .
25 października 2015The Nowa konstytucja została przyjęta przez referendum . Weszło w życie w dniu6 listopada 2015 r., po jej ogłoszeniu przez Denisa Sassou-Nguesso.