Heraldyczny pochodzi od męskiego imienia „ Herald ”, to znaczy, kto mówił i opisał rycerzy wchodzących list ( turnieju ), który ogłosił wydarzenia, w którym wzięło udział deklaracje wojny jako funkcjonariusza publicznego w średniowieczu . Oprócz bycia przymiotnikiem , heraldyka to imię, rzeczownik rodzaju żeńskiego liczby pojedynczej określający naukę heraldyki . Jest więc studium herbów (lub „broni”). To także dziedzina wypowiedzi artystycznej, element prawa średniowiecznego i prawa Ancien Régime .
Obecnie stanowi ona pomocniczą naukę historii w taki sam sposób jak sfragistyka , weksylologii , falerystyka , dyplomacji ...
Heraldyka rozwinęła się w średniowieczu w całej Europie jako spójny system identyfikacji nie tylko osób, ale także w części rodów (herb może być przekazywany w drodze dziedziczenia, odzwierciedlającego stopień pokrewieństwa) i rodzin. unikalny system emblematów w czasach, gdy rzadko zapisywano rozpoznanie i identyfikację.
Pojawił się w XII -go wieku w rycerskości , szybko rozprzestrzenił się zachodnim społeczeństwie: duchownych, szlachty, obywateli rolników, kobiet, społeczności ... Następnie, zostanie on również używany do reprezentowania korporacji z transakcji , do miast i rzadko regiony, kraje .
Blason to słowo o niejasnym pochodzeniu, które może pochodzić od Francique blâsjan („płonąca pochodnia”, „chwała”) lub od germańskiego słowa blasen , „zabrzmieć w róg”. Według M. Guerarda słowo blasus , występujące w poliptyku Irminona , oznacza „broń wojenną”, ale ani Du Cange, ani inne słowniki średniowiecznej łaciny nie mają takiego znaczenia.
„Emblazon” oznacza „opisywać” herb zgodnie z zasadami nauki heraldycznej. Ściśle mówiąc, herb jest więc oświadczeniem, które może być ustne lub pisemne. Jest to opis herbu wykonany językiem technicznym, heraldycznym.
Blazon jest działaniem, które składa się w opisie herb (a zatem stwierdzić herb, który jest pokazany). Nauka o herbie jest bardzo stara, powstała niespełna sto lat po tym, jak moda na herb zapanowała w średniowieczu .
Poniższe definicje są precyzyjne, ale dokładność ta jest daleka od odzwierciedlenia rzeczywistego użycia i dlatego pozostaje bardzo teoretyczna. W praktyce określenia „herb”, „broń”, „tarcza”… są często używane zamiennie, zarówno w pracach popularnych, jak i autorytatywnych.
Użycie broni pochodzi od ewolucji sprzętu wojskowego pomiędzy XI -tego wieku i XII -tego wieku , stopniowo uniemożliwia rozpozna twarz rycerza. Hełm rycerski (który nadal pojawia się w zdobieniach zewnętrznych) stopniowo okrywał twarz: nos chroniony jest nosem, nakrycie głowy kolczugi (chroniące głowę i szyję) ma tendencję do zakrywania dolnej części twarzy, następnie hełm jest zamykany listkiem (kratką), a następnie ostatecznie zamykany siatką (ruchomy daszek).
Aby być rozpoznawalnym w bitwach i turniejach, rycerze nabierają wtedy zwyczaju malowania charakterystycznych postaci na swoich tarczach ( meble i części lub figury geometryczne) oraz noszenia korony i / lub herbu na hełmie. być również reprezentowane w herbie.
DziedzicDziedzic to średniowieczny dżentelmen, który towarzyszył rycerzowi i nosił jego tarczę. Dopóki tarcza ma charakterystyczne postacie, giermek noszący tarczę może reprezentować rycerza, nawet podczas jego nieobecności. Dziedzic jest prawdopodobnie źródłem przedstawienia lokatorów, w zdobieniach zewnętrznych.
Pięć głównych obszarów tarczy (głowa, serce, prawe i złowrogie boki, ostrze) odnosi się do części ciała giermka, który nosi herb na piersi i pojawia się z przodu. Ponieważ giermek jest widziany z przodu, „prawo” i „złowrogi” są w heraldyce odwrócone w odniesieniu do ich pierwotnego znaczenia: prawo giermka znajduje się po lewej stronie obserwatora i odwrotnie.
Turnieje i bitwyRacją bytu rycerza jest walka. Bitwa pozwala mu udowodnić swoją wartość poprzez swoje wyczyny zbrojne, a okup nałożony na pokonanych przybywa w celu zwiększenia jego dóbr materialnych.
Na początku nie ma dużej różnicy między przebiegiem bitwy a przebiegiem turnieju. W obu przypadkach jest to wielka walka z bronią w ręku organizowana na polu bitwy pomiędzy dwoma obozami, gdzie uczestnicy nadal przestrzegają pewnych zasad etykiety. Różnica tkwi w stawce konfrontacji.
Bitwa pod Crécy to pierwsza ważna bitwa, gdzie zasada „gry” nie był przestrzegany: wojska angielskie walczył, by nie otrzymać chwałę i okup, ale aby zneutralizować wojska francuskie (i udało im się bardzo dobrze). Francuzi protestowali, że Anglicy złamali zasady gry ( zdradziecko , stąd określenie „ zdradziecki Albion ”), ale te zasady po prostu się zmieniły. Od tego czasu gatunki się rozdzieliły. Turnieje odbywają się na terenie zamkniętym lub w wszy (przestrzeń obiegowa u stóp wewnętrznych murów), a walki stają się coraz bardziej sprawą najemników i żołnierzy, a nie rycerzy.
Dla wielkich panów rola giermka stopniowo nabiera wymiaru dyplomatycznego i specjalizuje się w funkcji herolda . Nieuzbrojeni, bez wartości okupu, korzystają z immunitetu dyplomatycznego przed wysłaniem listu i mogą swobodnie przemieszczać się, aby zapewnić swoją misję, w tym w obozach i krajach wroga. Dlatego obowiązuje ich ścisła bezstronność i dyskrecja. Działalnością heroldów rządzi cały kodeks praw i obowiązków.
Jako ciało, heroldów można łatwo rozpoznać po ich oficjalnym stroju, herbie, obecnie często nazywanym tabardem . Jest to luźna tunika noszona na ubraniu, zdjęta z surduta noszonego przez rycerzy na zbroi. Jego kształt i bogactwo ewoluują na przestrzeni wieków, namalowana u zarania prosta tkanina wełniana, staje się w dzisiejszych czasach bardzo cennym przedmiotem, wykonanym z aksamitu, złotej tkaniny i haftowanego jedwabiu. Duplikat płaszcza noszonego przez jego pana w ćwiczeniach rycerskich, płaszcz herolda jest odciśnięty ramionami tego, który go używa. Jest to szata, która sprawia, że jej noszący jest widoczny z daleka, kojarząc oficera broni z jego panem. Ubrany w swój herb herold staje się symbolicznym sobowtórem swego pana, uwierzytelniając jego wypowiedzi jak pieczęć i przekształcając każdą zniewagę wyrządzoną jego osobie w bezpośrednią zniewagę wyrządzoną jego panu. W ten sposób staje się symbolem immunitetu urzędu broni.
W średniowieczu herold stał się oficerem domowym w służbie księcia lub pana. W czasie wojny jest odpowiedzialny za noszenie deklaracji wojennych, wezwań. Rycerzom, którzy biorą udział w walce wręcz (czy to bitwie, czy turnieju), może otrzymać testamenty lub święte depozyty, a w razie potrzeby zapewnia godny pogrzeb. Jego rola rozciąga się na wszystko, co ma związek z honorem, rozpoznaje szlachetną broń i nadzoruje herby, reguluje ceremonie i gry, świadczy wartościowe akty.
Stworzenie heraldykiJeżeli herbu, jak wiadomo, nawet jak nauka można prześledzić od średniowiecza, to jest jego kodyfikacja przez heroldów, które doprowadziły uczonych XVII E wieku nazwać tę dyscyplinę „heraldyczny nauki”, czyli - powiedzmy „nauka herold ”. Jednak nie dajcie się zwieść, nie wszyscy heroldowie byli doskonałymi znawcami herbu, a opanowanie tej wiedzy było dalekie od ich monopolu.
W turniejach i potyczkach heroldowie ogłaszali rycerza, podając jego herb, czyli opis postaci zasłaniających jego tarczę, zanim nadali imię jego posiadaczowi. Ta praktyka jest źródłem języka heraldycznego, jest naturalnym i zrozumiałym dla wszystkich. To właśnie ta praktyka tworzy i stabilizuje heraldykę.
Od XIV th wieku , heroldowie stał specjalistów w heraldyce, czyli naukę o broni i grzbietów. Kodyfikują jego skład i opis, w szczególności formułując zasady herbu, podróżują i zakładają herby, aby malować i zatrzymywać tych, których spotykają.
Sędzia broni to ten, który został powołany do oceny herbów i tytułów szlacheckich.
Postacie namalowane na tarczy, ustabilizowane i ustawione przez heroldów, dają początek heraldyce. Heraldyka jest zasadniczo nauką heroldów, a jej pochodzenie można zrozumieć tylko dzięki ich roli.
Pierwszym elementem zdobionym w celach militarnych była zatem tarcza rycerska. Elementy te zostały następnie zastosowane na całym jego wyposażeniu, aby umożliwić rozpoznanie posiadacza (na herbie), ale także reprezentować go (sztandar) lub oznaczyć jego własność (czapraki, osłony lub flanki koni…).
Ten związek między bronią a jej posiadaczem został następnie uwzględniony w składzie pieczęci. W ten sposób herb stał się obrazem osobowości prawnej. Praktyka pieczęci herbowych rozszerzyła stosowanie herbów na wszystkie podmioty zdolne do posiadania pieczęci. Praktyka ta jest wciąż żywa w wykorzystaniu zdobi sygnety , które są w zasadzie służyć jako uszczelnienia (dlatego są one grawerowane).
Rozwój historycznyPierwszy przez warlordów które zawierają na tarczach na koniec XI p wieku wykorzystanie ramion stopniowo rozprzestrzenia się na rycerstwa szlachta nazwany czy nie ( XIII p wieku). Poprzez identyfikację osoby przez ramiona, zwłaszcza w uszczelki, zastosowanie rozciąga się kobiet biskupów i dostojników (koniec XII th century) i prałatów do burżuazyjnych, rzemieślników i radni, rozdziałów i korporacji (początek XIII th century), miejskie społeczności (początek XIII th century), wspólnoty kościelne i religijne ordery, zwierzchnictwa, lenna, prowincje, uniwersytetów i administracji cywilnej. Herb nie jest w żaden sposób przywilejem szlachty; w niektórych regionach, takich jak Normandia, czasami go używają chłopi.
Co więcej, z XIV -tego wieku, herby są przypisane do znaków które istniało przed stworzeniem heraldyce i nawet mitycznych lub mitologicznych bohaterów. Te wyimaginowane herby są częścią wyimaginowanej heraldyki .
Stać się znakiem tożsamości społecznej, bronie stają dziedzicznych i domy wyznaczyć, to znaczy rodziny i pokrewieństwa ( XIV th century) i ogólnie więzi społecznych, które stopniowo prowadzi do ich komponowania coraz bardziej.
Aż do XVI, XX wieku, dane są stosowane głównie dane zwierzę, stosunkowo niewielka (kilkanaście powszechnie stosowane), a niektóre meble nieożywione, często streszczenie, a zwłaszcza figury geometryczne. Następnie repertuar poszerza się o przedmioty, broń, części ciała, budynki ...
Studium zdobionych obiektówOpancerzenie przedmiotu dodaje do niego element dekoracyjny i potwierdza powiązanie z uchwytem, czytelne nawet dla tych, którzy nie potrafili czytać. Herb znajduje się więc na wszystkich świadectwach przeszłości: dokumentach, książkach (na okładce lub wewnątrz: ekslibris ), gobelinach, pomnikach, kominkach, meblach, biżuterii, pojazdach. nie są fantazyjne, pozwalają na zastąpienie ich wsparcia w czasie i przestrzeni społecznej oraz częściowe odtworzenie ich historii lub pochodzenia geograficznego. Identyfikację posiadacza ułatwiają ozdoby zewnętrzne, w szczególności reprezentowane zakony rycerskie. Może to prowadzić do bardzo dużej precyzji, rzędu roku, kiedy ten często modyfikował skład swojej broni, a połączenie broni na tym samym nośniku może prowadzić do jeszcze dokładniejszych wniosków.
Kompozycja z herbu przedstawia graficznie sytuację uchwytu w stosunku do pewnego porządku społecznego, między XII th wieku oraz XIX -tego wieku. Studium herbu zakłada zatem pewną wiedzę o społeczeństwie i jego organizacji w szlachectwie, stopniach, zakonach, obyczajach ...
Jednak posiadanie herbu nigdy nie było historycznie domeną szlachty.
Broń nie jest z natury szlachetna, początkowo jest jedynie znakiem posiadacza. Do tego dzierżawcy należy „uszlachetnienie” siebie, to znaczy okazanie szlachetności przez swoje czyny, przyciągnięcie chwały i honoru do jego ramion. Oficjalne społeczne uznanie tego szlachetnego charakteru, czy też „uszlachetnienia”, uznaje tylko szlachtę, która została wcześniej nabyta.
Szlachcic jest w istocie „głową” czegoś, z czego czerpie chwałę i honor. Dostęp do niej można uzyskać za pomocą broni, przemocy lub uzurpacji, dziedziczenia majątku, sprawowania urzędu ... Zgodnie z tą logiką skuteczne i trwałe sprawowanie władzy jest jej własną legitymizacją i tylko długotrwałym -term wynik ma znaczenie. Za szlachetnego uznaje się osobę, która zajmuje trwałe stanowisko dowodzenia lub odpowiedzialności, aż do identyfikacji jej osoby społecznej. Broń reprezentuje zarówno osobę, jej aktualną moc, jak i chwałę nagromadzoną niekiedy przez pokolenia.
Sukces przyciąga sukces, w tym także członków swojej rodziny, tak więc dom „szlachecki” zazwyczaj takim pozostaje. Władza nad ziemią lub terytorium jest zwykle dziedziczna i nie zawsze jest możliwe odróżnienie broni danego kraju od broni rodu, który nim rządził. Z drugiej strony, ładunek jest na ogół osobisty, do tego stopnia, że łatwiej jest go znaleźć w ozdobach zewnętrznych niż w samej broni.
Najbardziej znane bronie są oznaką zbiorowej przynależności, do której jesteśmy winni lub chcemy być przywiązani. Ponowne przywiązanie wyraża się poprzez odebranie broni w całości (przypadek szefa linii), z przerwą lub w kompozycji. To przywiązanie uzyskuje się na mocy prawa, tytułu, dziedziczenia i rodowodu, przez nabycie (posiadanie lenna) lub przez nabyte lub przyznane przywileje. Noszenie słynnej broni jest zaszczytem, a ten zaszczyt w zasadzie zobowiązuje jej posiadacza do przyczynienia się do chwały tej broni. To właśnie tłumaczy wyrażenie „noblesse oblige” : noszenie szlachetnej broni oznacza po prostu, że jest się szlacheckim rodowodem, ale nie mówi nic więcej o swoim charakterze.
UchwytPosiadaczem herbu jest „osoba” oznaczona tym herbem. Broń należy do pewnego posiadacza, którego atrybuty są reprezentowane przez ozdoby zewnętrzne. Całość tej relacji przedstawia herb. Posiadacz może być dowolnego rodzaju (osoba fizyczna, rodzina, społeczność, instytucja itp.).
Skład nowej broni odzwierciedla to, co jej posiadacz wysuwa w odniesieniu do struktury powiązań i praw społecznych, prymitywnej symboliki, ale także przynależności do linii (poprzez ramiona jego rodziny), afirmacji jego genealogii (przez skład broni jego rodziców, dziadków), małżeństwo (według składu ramion małżonka), lenna, do których mamy rzeczywiste lub domniemane prawa, obecne lub przeszłe ... Herb miast lub instytucji tworzą również herby ich założycieli lub pana.
Sama broń jest na ogół niezmienna, ale ozdoby zewnętrzne na ogół zależą od posiadacza, jego tytułów, godności i cech, jego funkcji lub jego kondycji społecznej.
Zakon i rycerskośćWraz z wyprawami krzyżowymi , Zakonem Szpitalników , Zakonem Świątynnym powstały zakony szpitalnicze i wojskowe … Pod koniec średniowiecza powstały zakony dworskie bez powołania zakonnego, z których najbardziej prestiżowym był Zakon Złotego Runa .
Zamówienia mogą być suwerenne (na przykład Zakon św. Jana Jerozolimskiego ). Najczęściej są związani z krajem lub domem dynastycznym, który je stworzył.
Insygnia zakonu rycerskiego są na ogół częścią zewnętrznej ozdoby herbu. Jednak niektóre rozkazy są wpisane naczelnie w tarczę dzierżawcy. Najczęściej jest to kołnierz porządkowy otaczający tarczę. Gdy posiadacz jest członkiem kilku zamówień, najbardziej prestiżowe zamówienie jest składane na zewnątrz.
Warunkiem przyjęcia do zamówienia jest akt urzędowy i zarejestrowany. Dlatego przedstawienie kołnierza zamówienia w herbie umożliwia znacznie dokładniejszą identyfikację posiadacza niż proste dane dotyczące broni rodzinnej.
We Francji narodowe porządki rycerskie, Saint-Michel , Saint-Esprit … zostały zniesione przez zgromadzenie założycielskie , podobnie jak atrybuty szlachty. Napoleon utworzył Narodowy Order Legii Honorowej oraz Narodowy Order Zasługi powstał w XX -tego wieku.
Szlachta i herbWe Francji podczas rewolucji zgromadzenie założycielskie zadekretowało 19 czerwca 1790 r. Zniesienie szlachty jako statusu osoby i jej rzeczywistych lub domniemanych atrybutów, tytułów i lenn, przywilejów, zakonów rycerskich, herbów Zabronione i dostarczane ... czas, ramiona zostały przywrócone na początku XIX -go wieku przez Napoleona dekretem 1 st marca 1808, która ogranicza imperium podczas jego stosowania do szlachetny , ograniczenie zniesione przez Ludwika XVIII do renowacji. Herb nie jest już problemem społecznym, jakim stał się pod koniec Ancien Régime.
Francuska Rada Heraldyczna (CFH, stowarzyszenie podlegające prawu z 1901 r.), Utworzona 7 października 1984 r., Której przewodniczył doktor Jean-Marie Thiébaud (1984-1998), a następnie Jean-Jacques Lartigue (1998-2009), Pierre Jaillard (2009-2013) i ponownie przez Jean-Jacques Lartigue od grudnia 2013 roku, pomaga gminy, stowarzyszenia i osoby prywatne do tworzenia broni i publikuje nowe ramiona w herbarz w XX th wieku, która zastąpiła Herbarz III th tysiąclecia.
Z prawnego punktu widzenia ramiona są wyciągniętym odpowiednikiem imienia, nazwiska lub nazwy miejscowości i są uboczne w stosunku do tego imienia. Broń to zwykła własność, dziedziczna, którą można przenosić i którą można nabyć lub nadać. Prawo związane z herbami jest podobne do prawa znaków towarowych i jest to prawdopodobnie pierwszy temat, na którym rozwinęło się międzynarodowe prawo zwyczajowe.
Prawo do broni różni się w zależności od kraju i od czasu do czasu. Jeden element jest jednak stały, nikt nie może zdobyć broni, którą już nosili inni. Głównym problemem prawa dotyczącego broni jest zatem udowodnienie posiadaczowi pierwszeństwa w używaniu herbu, o którym twierdzi. Dowód ten jest zwykle dostarczany w postaci oficjalnych dokumentów, które rejestrują dany herb lub dokonują modyfikacji w istniejącej broni.
Niektóre kraje, które zachowały szlachtę (zwłaszcza Wielka Brytania), nakładają na nią szczególne przepisy, nawet specjalny sąd (Szkocja). W Szkocji herb ściśle osobistej, z ciężkości systemu ściśle przestrzegane dla kadetów. Jednak „prawo” do noszenia takiej a takiej broni jest w dużej mierze kwestią zwyczaju.
Tworzenie herbów, choć pozostawione z inicjatywy ich przyszłych właścicieli, zostało od początku wyposażone w mniej lub bardziej rygorystyczne zasady, mające na celu skuteczną identyfikację: łatwość czytania dzięki zastosowaniu wyraźnych kolorów obcinających krawędzie. z drugiej, duże motywy o czytelnych, uproszczonych obrysach, a przede wszystkim wyjątkowość herbu (często nie szanowana - bardziej z ignorancji niż z plagiatu).
To pragnienie tożsamości przejawia się także w używaniu symboli, przypominaniu o istotnych faktach czy tłumaczeniach charakterystycznych cech związanych z posiadaczem ( aluzja broni ), czy wręcz przedstawieniu nazwiska, nie wahając się przed przybliżonym, choćby przedstawieniem. na słowach ( gadająca broń ). Zobacz naprzeciwko rebus, który znajduje się w ramionach Gonesse , gmina Val-d'Oise , zawias opleciony literą S.
Ale herb nie jest stały i może ewoluować zgodnie z:
Może nawet zniknąć i zostać zastąpiony herbem zastępczym, gdy pierwotny herb został „zhańbiony” za nijakie działania właściciela lub przodka właściciela! (patrz lew , lew „tchórz”, „oczerniany” itp.).
Zasady samego herbu, to znaczy te, które odnoszą się do składu broni, są dorozumiane i zwyczajowe. Dobry lub zły charakter herbu ocenia się zgodnie z „duchem heraldycznym”. Ocenę oparto na radach wybitnych autorytetów, które wyciągały wnioski w odniesieniach do traktatów heraldycznych. Zasady te są zatem dopracowane i zmieniają się, jak te o dobrym tonie; gdy zatwierdzone opinie są jednomyślne, można wydać orzeczenie, należy określić inaczej, dla bardziej marginalnych przypadków.
W rzeczywistości znamy tylko jedną regułę, którą można sformułować w sposób niepodważalny, to znaczy, dla której możemy z całą pewnością określić, czy jest ona przestrzegana, czy nie: „bez metalu na metalu, bez emalii na szkliwie”, zwanej kolorem zasada przekory .
Czasami podaje się dwie inne zasady:
Broń jest niewątpliwie wymowną i zdefiniowano precyzyjne i kompleksowe systemy symbolicznej interpretacji broni. Nawet jeśli broń została celowo skomponowana w odniesieniu do takiego systemu, nie jest to przypadek ogólny, a dokładna identyfikacja używanego systemu jest w każdym razie ryzykowna.
Wartość, jaką liczba może przyjąć w określonym systemie, jest specyficzna dla tego systemu i nie można jej uogólniać. Jeśli wielu krzyżowców nosiło krzyż, jeśli besant często ładuje herb byłego krzyżowca, nie można powiedzieć, że wszystkie krzyże heraldyczne pochodziły z krucjat, ani nawet, że honorowy krzyż w kształcie krzyża zawsze ma religijny powód do będąc, może być tylko czysto geometryczny lub wynikać z kompozycji.
Chociaż można założyć, że każdy wybór zawsze ma sens, wiele broni nie ma znanego znaczenia, a te, które są podawane innym, to najczęściej tylko hipotezy. Interpretacja symboliki musi być ostrożna w identyfikowaniu kontekstu, posiadacz broni nie zawsze tworzył ją swobodnie, a znaczenie można było nadać po fakcie istniejącej już broni.
„Tarcze złożone” mogą odnosić się do ślubów, monet przyznanych z łaski króla lub nabytków, które pociągają za sobą prawa do odpowiednich broni, które to prawa są wyrażone graficznie przez kompozycję herbu.
Najprostsza z kompozycji polega na połączeniu dwóch tarcz przy zachowaniu indywidualnej formy.
W średniowieczu umieszczaliśmy herby małżonków, męża umieszczonego na dexter (miejsce honorowe), a żony na senestrze. Potem ta moda rozwinęła się i zaczęto raczej ćwiartować herby z ramionami żon: pierwszy i czwarty do ramion małżonka, drugi i trzeci do ramion żony.
W XVII -tego wieku XVIII th wieku, broń surcomposées próbował bardzo sztucznie, aby systematycznie reprezentują wszystkie sojusze i ancestries o charakterze jej szlachetnych dzielnicach, do punktu staje nieczytelny globalnie. W tych ekscesach, które naśladują wielkie ramiona, kompozycja przeciwstawia się pierwszej zasadzie herbu, która wymaga, aby broń była prosta.
Całkiem uzasadnione, choć trochę zarozumiałe, jest przedstawianie na tej samej tarczy broni wszystkich jego przodków, bisaïeux, trisaïeux, a nawet quadrisaïeux (wyświetlanie odpowiednio 8, 16, 32 lub 64 kwartałów szlacheckich lub więcej).
Jako przykłady (ilustracja obok), Stowe Armorial lub Armorial Grenville w Stowe został namalowany przez P.Sonarda w 1806 roku dla Richarda Temple-Grenville'a, markiza Chandos i syna pierwszego księcia Buckingham i Chandos, w celu wzmocnienia rodziny 719 dzielnice. Uważany jest za jeden z najbardziej ekstrawaganckich przykładów segregacji heraldycznej. Ten herbu jest nadal centralnym biblioteki neogotyku z Stowe Domu , sponsorowany przez George Nugent-Temple-Grenville, 1 st markiza Buckingham. Ten heraldyczny obraz o szerokości 1,4 m zestawia ze sobą 719 kwartałów rodzin Temple, Nugent, Brydges, Chandos i Grenville, w tym dziesięć odmian angielskiego herbu królewskiego, herbów Spencer, De Clare, Valence, de Mowbray, de Mortimer i De Gray ...
Ale tego typu kompozycja jest sztuczna i pokazuje tylko „sojusze”. Dla purystów i dla dobrej czytelności broń osobista powinna być prosta.
Rozsądna bibliografia heraldyki zasługuje na osobny rozdział, ponieważ jest tam wiele odniesień.