Wielki głód w Chinach | |
Kraj | Chiny |
---|---|
Kropka | 1959-1961 |
Ofiary | 15 do 55 milionów ludzi |
Wielki Głód w Chinach ( chiński uproszczony :三年大饥荒 ; Tradycyjny chiński :三年大饑荒 ; pinyin : ), to okres w historii Chińskiej Republiki Ludowej od 1959 do 1961 roku charakteryzuje się głód rozpowszechniony w Chinach kontynentalnych . Niektórzy badacze uwzględniają również lata 1958 lub 1962. Szacowana liczba zgonów głodowych waha się od 15 do 55 milionów. Wielki chiński głód jest często uważany za najbardziej śmiertelny głód w historii ludzkości. Głównymi czynnikami, które przyczyniły się do klęski głodu, była polityka „ Wielkiego Skoku Naprzód ” (1958-1962) oraz „ Komuny Ludowej ”. Po rozpoczęciu reform i uwertury , które nastąpiły Mao Zedonga śmierć The Komunistyczna Partia Chin (KPCh) oficjalnie uznane w 1981 roku, że głód był głównie ze względu na błędy Wielkiego Skoku, jak również anty-prawicowej kampanii. , Oprócz niektóre klęski żywiołowe i rozłam chińsko-sowiecki .
Przed 1981 r. rząd chiński oficjalnie nazwał to „ trzema latami klęsk żywiołowych ” ( chiński uproszczony :自然 灾害 ; chiński tradycyjny :自然 災害 ; pinyin : ). Od czerwca 1981 r. chiński rząd oficjalnie zmienił nazwę na „ Trzy lata trudności ” ( chiński uproszczony :三年 困难 时期 ; chiński tradycyjny :三年 困難 時期).
Bezpośrednim skutkiem głodu był spadek produkcji zboża w Chinach o 15% w 1959. W 1960 r. osiągnął 70% poziomu z 1958 r. Nie było poprawy aż do 1962 r., pod koniec Wielkiego Skoku Naprzód . Według oficjalnych chińskich statystyk opublikowanych w 1984 r. produkcja rolna spadła z 200 mln ton w 1958 r. do 143,5 mln ton w 1960 r.
Ze względu na brak żywności i inne czynniki niesprzyjające dobrobytowi ludności w tym okresie, w 1961 r. liczba ludności wynosiła około 659 590 000, czyli o 13 mln mniej niż w 1959 r. Spadek liczby urodzeń spowodowany głodem a na tej piramidzie dramatycznie widoczny jest brak miesiączki z lat 1960-61. Wskaźnik urodzeń wzrósł z 2,922% w 1958 r. do 2,086% w 1960 r., podczas gdy śmiertelność wzrosła z 1,198% do 2,543 % między tymi samymi datami. Dla porównania, w latach 1962-1965 wskaźniki te wynosiły odpowiednio około 4% i 1%.
Oficjalne wskaźniki śmiertelności wskazują na znacznie większy wzrost śmiertelności w niektórych prowincjach Chin. Yu Dehong, jednopartyjny sekretarz w Xinyang w latach 1959-1960, powiedział:
„Poszedłem do wsi na prowincji i zobaczyłem tam sto ciał. Poszedłem do innej wioski i zobaczyłem tam około stu innych trupów. Mówiono, że psy zjadały ciała. Powiedziałem, że to nieprawda, psy od dawna są zjadane przez ludzi. "
Nieoficjalne szacunki są różne, ale często są znacznie wyższe. Eksperci na ogół uważają, że rząd rażąco nie doszacował liczby ofiar śmiertelnych. Lu Baoguo, reporter agencji Xinhua z siedzibą w Xinyang City , powiedział Yang Jishengowi to, czego nigdy nie odważył się powiedzieć:
„Pod koniec 1959 roku przejechałem autobusem bardzo dużą odległość, z Xinyang do Luoshan i Gushi . Przez okno widziałem trupy w rowach. W autobusie nikt nie odważył się mówić o śmierci. W hrabstwie Guangshan zmarła jedna trzecia osób. Choć wszędzie były ofiary śmiertelne, lokalni przywódcy upajali się dobrymi posiłkami i alkoholem... Ludzie mówili, że prawda została ukryta. Czy odważyłam się to zapisać? "
Liczby szacujące liczbę ofiar różnią się znacznie między specjalistami. Wielu profesorów i badaczy oszacowało liczbę „nienormalnych zgonów” na od 15 do 55 milionów. W swojej książce China: The Forgotten Archipelago sinolog Jean-Luc Domenach szacuje, że w latach 1959-1962 z głodu zmarło 4 miliony chińskich więźniów, czyli 40% populacji więziennej.
Szacunki różnią się tak samo ze względu na niedokładność danych, zwłaszcza ze względu na starania rządu o ukrycie rzeczywistej sytuacji (wszystkie dane były klasyfikowane jako wyjątkowo tajne do czasu ich opublikowania w 1983 r.). Ze względu na swoje zaangażowanie polityczne niektórzy ludzie zaprzeczają kilku z tych szacunków pod pretekstem „braku wiarygodnych danych dotyczących spisu całej populacji chińskiej” . I tak Wim F. Wertheim, emerytowany profesor Uniwersytetu w Amsterdamie , napisał w artykule zatytułowanym „ Dzikie łabędzie i strategia rolna Mao ” ( Dzikie łabędzie i strategia agrarna Mao ):
„Często argumentuje się, że ze spisów powszechnych z lat 60.” wydaje się, że zniknęło od 17 do 29 milionów Chińczyków, w porównaniu z oficjalnymi danymi spisowymi z 1950 roku. rzeczywiście trudno uwierzyć, że w dość krótkim czasie (1953-1960) populacja Chin wzrosła z 450 do 600 milionów ludzi. "
Istnieje wiele raportów ustnych i kilka oficjalnych dokumentów dokumentujących ludzki kanibalizm w różnych formach po okresie głodu. Ze względu na skalę głodu, kanibalizm został opisany jako „na skalę niespotykaną w historii XX wieku”.
Ustanowienie produkcji żelaza i stali , uznane za niezbędny warunek postępu gospodarczego, spowodowało, że miliony chłopów musiało opuścić swoje gospodarstwa, aby zapewnić siłę roboczą niezbędną do tej nowej działalności.
Sinolog Jean-Luc Domenach wskazuje, że zapowiadany wzrost o 100%, a nawet 150% był w dużej mierze nieprawdziwy. Ale przymusowe zakupy produktów rolnych przez państwo były ustalane według deklarowanych produkcji. Dlatego lokalni urzędnicy nadal fabrykowali dane i wyolbrzymiali produkcję rolną (浮夸 风).
Gmina LudowaW czasie Wielkiego Skoku w gminach ludowych organizowano rolnictwo, a uprawa prywatnych działek była zakazana. W 2008 roku Yang Jisheng chciał podsumować efekty tych nowych celów produkcyjnych:
„W Xinyang głodni ludzie stali pod drzwiami magazynu zboża. Gdy umierali, krzyczeli: "Partia Komunistyczna, przewodniczący Mao , ratuj nas!" ” . Gdyby spichlerze Henan i Hebei zostały otwarte, nikt by nie umarł. Ponieważ ludzie wokół nich ginęli tysiącami, urzędnicy nie myśleli o ich ratowaniu. Jedyną ich troską była prawidłowa realizacja dostaw zboża. "
Techniki rolniczeWraz z kolektywizacją rząd centralny zadekretował kilka zmian w technikach rolniczych, opartych na teoriach rosyjskiego pseudo-naukowca Trofima Denissovicha Łysenki . Jedna z tych teorii dotyczyła potrojenia zagęszczenia plantacji rolniczych. Teoria Trofima Łysenki głosiła, że rośliny tego samego gatunku nie będą ze sobą konkurować. W praktyce było odwrotnie, nastąpiły opóźnienia we wzroście, które doprowadziły do gwałtownego spadku rentowności. Inna polityka rolna opierała się na pomysłach Terentiego Maltseva , kolegi Łysenki, który zachęcał chińskich chłopów do głębszej orki (do 1 lub 2 metrów), wierząc, że ziemia jest bardziej żyzna na głębokości, co pozwoliłoby, według niego bardzo silny wzrost korzeni. Jednak skały i piasek, co prawda bezużyteczne dla rolnictwa, zostały rozerwane, co spowodowało zasypanie wierzchniej warstwy gleby .
Kampania „Cztery szkodniki”W Kampanii Czterech Szkodników, aby chronić pola uprawne, obywatele musieli niszczyć wróble i inne dzikie ptaki, które zjadały nasiona. Ta kampania nie powiodła się i spowodowała eksplozję populacji szkodników, zwłaszcza owadów szkodliwych dla upraw, które wpłynęły na produkcję zbóż.
Według pracy Amartya Sena , laureata Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii i specjalisty od głodu, większość klęsk głodowych jest nie tylko wynikiem zmniejszonej produkcji żywności, ale także nieefektywnej i/lub niewłaściwej dystrybucji żywności, często pogarszanej brakiem informacji i de facto , zaprzeczanie skali problemu przez władze. W przypadku chińskiego głodu ludność miejska chroniła się, aby zagwarantować pewną ilość spożycia zbóż. Miejscowi urzędnicy na wsi, w odpowiedzi na poziom produkcji, który został ogłoszony jako osiągnięty, dzięki nowej organizacji gospodarczej, zbytnio ograniczyli własną produkcję. W rezultacie chłopi mieli znacznie mniejsze resztki plonów niż zwykle.
Te radykalne zmiany w organizacji rolnictwa zbiegły się z niekorzystnymi warunkami pogodowymi , takimi jak susze i powodzie. W lipcu 1958 r. Żółta Rzeka wylała i zalała wschodnie Chiny. W 1960 roku pewna susza w połączeniu z innymi zjawiskami meteorologicznymi dotknęła 55% upraw, podczas gdy około 60% upraw w północnych Chinach w ogóle nie otrzymywało wody deszczowej.
Jednak nie było zgody co do rozmiarów suszy i powodzi, które spowodowały Wielki Głód. Według danych opublikowanych przez Chińską Akademię Nauk Meteorologicznych (中国 气象 科学 研究院), susza z 1960 r. nie była niczym niezwykłym, a jej dotkliwość uznano jedynie za „łagodną” w porównaniu z innymi latami – była mniej dotkliwa niż w latach 1955, 1963, 1965-1967 i tak dalej. Ponadto Xue Muqiao (薛暮桥), ówczesny szef Chińskiego Biura Statystycznego , powiedział w 1958 r., że „podajemy wszystkie liczby, jakich chce wyższy szczebel”, aby wyolbrzymiać klęski żywiołowe i zwolnić oficjalną odpowiedzialność za śmierć głodową. Historyk Frank Dikötter twierdził, że większość powodzi podczas głodu nie była spowodowana niezwykłymi warunkami pogodowymi, ale masowymi i źle zaplanowanymi projektami irygacyjnymi, które były częścią Wielkiego Skoku Naprzód.
W najgorszym momencie kryzysu Mao-Zedong odmówił ograniczenia eksportu zboża, który finansował rozwój przemysłu, komentując: „Równa dystrybucja zasobów zrujnuje tylko Wielki Skok Naprzód. Kiedy brakuje jedzenia, ludzie głodują. Lepiej jest pozwolić, aby połowa populacji zginęła, aby druga połowa mogła zjeść wystarczająco dużo ”. Kiedy Liu Shaoqi po wizycie w swoim rodzinnym regionie i zrozumieniu katastrofy próbował naprawić sytuację, musiał sprzeciwić się Mao. Ten ostatni oskarżył Liu o „poddanie się przed wrogiem klasowym”. Liu Shaoqi odparł: „Tak wielu umarło z głodu! Historia zapamięta nasze dwa imiona, a kanibalizm będzie w księgach. ”.
Na początku 1962 roku w Pekinie odbyła się „ Konferencja 7000 kadr (七千人大会)”, podczas której Liu Shaoqi, drugi prezydent Chin , oficjalnie przypisał 30% głodu klęskom żywiołowym, a 70% człowiekowi. - popełnił błędy polityczne. Polityka Mao Zedonga została skrytykowana, a Mao również dokonał pewnej samokrytyki. Po konferencji 7000 Kadr Liu Shaoqi, z pomocą Deng Xiaopinga , był odpowiedzialny za większość polityk w partii i rządzie, podczas gdy Mao przejął rolę częściowo emerytowanego. Jednak spór między Mao i Liu (i Dengiem) staje się coraz bardziej widoczny, zwłaszcza w związku z wezwaniem Mao do „nigdy nie zapominaj o walce klas ”. W 1963 roku Mao założył „ Ruch Edukacji Socjalistycznej ”, aw 1966 rozpoczął „ Rewolucję Kulturalną ”, aby powrócić do centrum władzy, podczas której Liu był prześladowany na śmierć jako „zdrajca”, a Deng również został oczyszczony. Liu był prześladowany na śmierć w 1969 roku.
PanczenlamaW 1962 roku The 10 th Panczenlamy potępił oficjalnie głód w Tybecie w raporcie zwanym nazwą petycji 70 000 znaków , które umieścić18 maja 1962do Zhou Enlai , którzy pozytywnie zareagowali na nią przez wzywanie urzędnicy terenach tybetańskich do Pekinu . Według dziennikarza Gillesa Van Grasdorffa Zhou Enlai „przyznał, że w Tybecie popełniono błędy”, ale nie pozwolił na otwarty sprzeciw wobec władzy.
Interweniował Mao Zedong , który spędzał lato w nadmorskim kurorcie Beidaihe . Oświadczył, że petycja Panczenlamy była „zatrutą strzałą” wystrzeloną w Partię Komunistyczną przez „reakcyjnego pana feudalnego”.
Zgodnie z uniwersytetu Barry Sautman 10 th Panczenlama Uważa się, że odwiedził trzy regiony Tybetu przed tym sprawozdaniu Ping'an, Hualong i Xunhua , a jego opis głodu dotyczy tylko obszar który jest rodowitym, Xunhua . Te trzy regiony znajdują się w prefekturze Haidong , obszarze prowincji Qinghai, którego populacja w 90% nie jest Tybetańczykiem i nie należy do „kulturowego” Tybetu. Ponadto Ngabo Ngałang Dzigme , były tybetański przywódca Tybetańskiego Regionu Autonomicznego , zaprzecza , że Panczenlama odwiedził jakikolwiek tybetański obszar przed złożeniem raportu.
10 th Panczenlama był prześladowany w czasie rewolucji kulturalnej.
W 1978 roku Deng Xiaoping został nowym najwyższym przywódcą Chin i zainicjował program „ Reforma i otwartość ”. Aż do wczesnych lat osiemdziesiątych chiński rząd oficjalnie wyjaśniał, że wielki głód był w dużej mierze wynikiem serii klęsk żywiołowych, pogorszonych przez pewne błędy w planowaniu. Jednak zagraniczni uczeni ogólnie zgadzają się, że masowe zmiany instytucjonalne i polityczne, które towarzyszyły Wielkiemu Skokowi Naprzód, były głównymi przyczynami Wielkiego Głodu. Po rozpoczęciu „ reform i otwarć ” Komunistyczna Partia Chin (KPCh) oficjalnie ogłosiła w 1981 r., że głód był spowodowany głównie błędami Wielkiego Skoku Naprzód, a także „kampanią antyprawicową”, oprócz niektóre klęski żywiołowe i „ rozłam chińsko-sowiecki ”.
To właśnie spis ludności z 1982 r. umożliwił rosyjskim, amerykańskim i europejskim demografom ujawnienie rozmiarów tego zjawiska. Po braku publikacji szczegółowych danych z pierwszego spisu z 1953 r., a zwłaszcza z 1964 r., spis ludności30 czerwca 1982 r.oraz ustanowienie nowoczesnego stanu cywilnego od 1954 r. pozwalają demografom zrekonstruować ruch ludności chińskiej od 1949 r., a tym samym historię śmiertelności, ale także płodności. Najnowszą historię Chin można zatem odczytać na piramidzie wieku, wyszczególnionej według prostego wieku, na30 czerwca 1982 r..
Gazeta Nanfang Renwu zhoukan opublikowała ankietę na temat21 maja 2012pod tytułem La Grande Famine . Czasopismo przedstawia dwie krzywe, które przecinają się między latami 1958 i 1962: przyrost naturalny, który przypada w tych datach znacznie poniżej zera, oraz rosnącą śmiertelność, która osiąga szczyt w 1960 roku. Z drugiej strony, Nanfang nie Przypomnijmy przypadki kanibalizmu zaobserwowane przez Yang Jishenga , który miał dostęp do oficjalnych archiwów jako dziennikarz oficjalnej agencji China New: głód powoduje ofiary zarówno wśród bogatych chłopów, jak i tych zbyt słabych do pracy. Chowamy zmarłych, żeby zachować racje żywnościowe. Mao wysłał zespoły kadr, by szukały kryjówek. Ci, którzy jedzą nasiona na polach, są bici. Głód powoduje ponowne pojawienie się kanibalizmu na dużą skalę: rodziny wymieniają dzieci na jedzenie ( yizi er shi : „zamieniają dzieci na jedzenie”, starożytne chińskie wyrażenie), niektóre tną zwłoki w nocy do jedzenia. Ci, którzy buntują się, są zabijani. Podobnie gazeta nie publikuje szacunków liczby ofiar.
Przed tymi krajowymi mediami tylko miesięcznik Yanhuang chunxiu (Kroniki Historyczne), którego zastępcą redaktora jest Yang Jisheng, autor Steli. Wielki Głód w Chinach w latach 1958-1961 podnosi to pytanie od 2008 roku.