General Ledger jest zbiór wszystkich kont wykorzystywanych przez spółkę, która zachowuje swoje podwójne rachunki -entry (klasa kont w planie kont od 1 do 9, a odpowiednie kwoty).
W systemie księgowania podwójnego każde zdarzenie, które było przedmiotem zapisu księgowego , jest księgowane w Księdze Głównej jako zapis pokazujący kwotę powiązaną z kontem debetowym (lewa strona konta) i innym kontem kredytowym (prawa strona) ). Indywidualne konto księgowe ma kształt litery „T”; nad górnym paskiem litery T musi zawierać numer wewnętrznego planu kont i nazwę konta. Po lewej stronie pod paskiem znajdują się transakcje pobrane z rachunku, jedna pod drugą w porządku chronologicznym; po prawej, transakcje kredytowe, w tej samej kolejności. Z reguły rachunek, na który wpłynie konto rejestrowane po jednej stronie konta T, ma zatem zawsze swój odpowiednik po drugiej stronie innego rachunku lub kilku rachunków, jeżeli zapis obejmuje kilka obciążeń lub kilka kredytów. Zatem, z wyjątkiem błędu księgowego, suma obciążeń księgi głównej jest trwale równa sumie kredytów.
Przed komputeryzacją systemów księgowych przetwarzanie to odbywało się ręcznie. Za pośrednictwem baz danych księgowanie zapisów w Księdze Głównej jest w całości zarządzane przez system, którego wiarygodność zapewnia w szczególności żądanie edycji sum, które muszą być zgodne z dziennikami.
Pierwotnie wyrażenie „księga główna” oznacza rejestr właściwy dla scentralizowanego systemu księgowego w stylu włoskim, który został przedstawiony w formie powiązań arkuszy kont pod tekturowymi okładkami; tył został wzmocniony okuciami z blachy ocynkowanej. W rzeczywistości, Ledger może osiągnąć przyzwoitą wagę od 10 do 15 kg. Możliwe, że imię przyszło mu do głowy w jego rozmiarze 50 cm na 40 cm, albo fakt, że na napisanie przekazane do gazety musiał wydać co najmniej dwa do Ledgera lub jeden debet i jeden na kredyt, co pomnożyło jego objętość w porównaniu z gazetą.
W swoim najbardziej popularnym formacie Księga Główna przedstawiała dwa konta na stronie. Sformułowanie zapisu debetowego przypominało datę dziennika i stronę, na której znajdował się kredyt odpowiedniego wpisu, podobnie jak kredyt. Technika ta charakteryzuje się wymogiem podwójnego księgowania .
Raporty z gazet do Big Books miały być zrobione następnego dnia, tak aby każdego ranka były dostępne gazety przenoszone. W związku z tym istniała potrzeba stałej obecności w służbie odpowiedzialnej za pisanie; poza siłą wyższą w tych działach nie było wówczas osób nieobecnych.
Zazwyczaj księgowy, który prowadził księgę główną, był najlepiej opłacany poza księgowym. Ubierał innych kolegów i to on prowadził również rachunki centralne na rachunkach pomocniczych: „Klienci”, „Dostawcy”, „Różni dłużnicy i wierzyciele”, „Banki” i „Koszty ogólne”.
Sporządził również różne bilanse bilansowe na koniec okresów kwartalnych lub częściej półrocznych oraz stany zapasów na koniec roku. Gazety ze swej natury, które były wykorzystywane do sporządzania codziennych sprawozdań, były prezentowane w postaci oprawionych rejestrów, których strony były kartkowane i parafowane przez sekretariat Sądu Gospodarczego. Wpisy do dziennika ze swej natury zostały wiernie przeniesione na konta odpowiednich Księg.
Stanowiska księgowe miały postać biurek ze skośnymi tacami ustawionymi na wysokości stojącego człowieka. W ten sposób księga spoczywała przechylona w celu ułatwienia pisania, zablokowana ogranicznikiem, aby nie spadła z biurka. Księgowy stał lub siadał na wysokim stołku i zapisywał dokumenty. Księgi nie powinny zawierać wymazań, przeciążeń ani spacji. W przypadku odroczenia (kontynuacja relacji na nowej stronie) niewykorzystane wiersze po jednej lub drugiej stronie litery T miały zostać przekreślone przekątną połączoną małą poziomą kreską u góry iu dołu ramki zarezerwowane dla obszaru podpisów pism. Niemcy znaleźli mnemoniczną nazwę dla tych funkcji ochrony przed zapisem, nazywając tę obowiązkową postać „ Buchhalternase ”, „nos księgowego”. Dobry profesjonalista przywiązany do tego systemu musi mieć dobre umiejętności pisania i szybkich kalkulacji.
Te dwa przedmioty były również zawarte w programach akademickich, a także w prywatnych instytutach szkoleniowych w zakresie rachunkowości. Punkt zerowy w szybkich obliczeniach w CAP asystenta księgowego i egzaminie na księgowego był eliminacyjny.
Kiedy po raz pierwszy pojawiły się na rynku, maszyny liczące nie były witane ciepło w czasach gloryfikacji pracy fizycznej i umysłowej. To odrzucenie miało trwać do lat pięćdziesiątych XX wieku w usługach księgowych sektora prywatnego. W latach osiemdziesiątych niektóre firmy nadal rekrutowały swoich księgowych, wykonując dla nich test sprawności umysłowej z matematyki.
Każde konto jest przedstawiane w następujący sposób: