Francja | 67 795 000 |
---|---|
szwajcarski | 179 597 (2016) |
Stany Zjednoczone | 157 849 (2016) |
Wielka Brytania | 140 224 (2016) |
Belgia | 124 978 (2016) |
Niemcy | 118 000 (2016) |
Inne kraje | zobacz sekcję szczegółową |
Regiony pochodzenia | Zachodnia Europa |
---|---|
Języki | francuski (język urzędowy), różne języki regionalne lub mniejszościowe |
Religie |
Katolicyzm , ateizm lub bezwyznanie religie mniejszościowe: protestantyzm , judaizm , islam |
Pokrewne grupy etniczne |
Ludy łacińskie Ludy germańskie Celtowie Francuzi Kanadyjczycy Franco-Amerykanie |
Francuski są wszyscy ludzie, którzy indywidualnie cieszyć obywatelstwo francuskie i zbiorowo Francję jako suwerennego terytorium , jako wolnych ludzi lub narodu .
Historycznie i genetycznie Francuzi wywodzą się z różnych narodów . Etnonim która odnosi się do tych niemieckojęzycznych Franków przetrwał i teraz odnosi się do współczesnego francuskiego. Aż do końca XIX th wieku, Francja nadal mozaikę zwyczajów i tożsamości lokalnych i regionalnych, na przykład w języku . Od początku XX th wieku, większość francuskich ludzie mówią językiem francuskim jako językiem ojczystym, ale inne języki takie jak Alzacji , w Breton , w Norman , w Occitan , w Owernii , na Korsyce , w baskijskim , w języku francuskim flamandzkim lub nawet kreolska są nadal używany w niektórych regionach (patrz: polityki językowej z Francji ).
Historia francuskich ludzi zaczyna się od królów z Królestwa Francji , ale odbicia wokół swej natury nie rozpoczyna się dopiero po rewolucji francuskiej , z antynomii między o asymilacji i proaktywnego koncepcji politycznej , a bardziej etnokulturowego wizji, które mogą być oparte na prawo krwi .
Ze względu na swoją historię i położenie geograficzne w Europie, Francja zawsze znała ruchy migracyjne o różnych proporcjach. Ta imigracja stała się znaczącym zjawiskiem w latach dwudziestych , w szczególności w celu zrekompensowania ciężkich strat ludzkich spowodowanych przez pierwszą wojnę światową . Trend ten nasilił się po II wojnie światowej poprzez bezprecedensowe i masowe zjawisko uciekania się do ludności pochodzenia pozaeuropejskiego, w dużej mierze pochodzącej z krajów wywodzących się z drugiego imperium kolonialnego , w szczególności z kontynentu afrykańskiego .
Wychodząc od definicji Francji jako inkluzywnego narodu o uniwersalnych wartościach republikańskich , historyk taki jak Gérard Noiriel postrzega francuskie społeczeństwo jako „ tygiel ” . Pożądane uniwersalne wartości zostały bowiem wykorzystane do indywidualnej asymilacji imigrantów, którzy musieli przestrzegać tradycyjnych wartości francuskich i jej norm kulturowych. Niemniej jednak skuteczność tego asymilatorskiego modelu jest coraz częściej kwestionowana w dyskusjach na temat imigracji, jak podczas niedawnych kryzysów migracyjnych, które wstrząsnęły Francją i ogólnie Europą Zachodnią . Ponadto obywatele francuscy przyswoili sobie obywatelstwo do obywatelstwa, tak jak czyni to prawo francuskie.
Ze względów historycznych (zwłaszcza kolonialnych), kulturowych lub ekonomicznych Francuzi i osoby pochodzenia francuskiego, z których niektórzy twierdzą, że mają francuską tożsamość kulturową, można spotkać na całym świecie, a zatem poza Francją kontynentalną : w departamentach i terytoriach Francji za granicą, na przykład na Antylach Francuskich , lub w innych krajach, takich jak Szwajcaria , Belgia , Kanada , Stany Zjednoczone , Wielka Brytania , Niemcy, a nawet Argentyna .
Francuski przymiotnik może być używany, aby zakwalifikować się coś odnoszącego się do Francji : jej językiem, cywilizację , jej kulturę .
Francuzi ogólnie odnoszą się do wszystkich osób narodowości francuskiej , niezależnie od tego, czy mieszkają we Francji, czy za granicą.
Są to obywatele Republiki Francuskiej „bez różnicy pochodzenia, rasy czy religii ”, jak stwierdzono w artykule 1 Konstytucji V Republiki Francuskiej . Kodeks cywilny określa obywatelstwo francuskie , warunki jej uzyskania, a także prawa i obowiązki związane z nim. Liczbę Francuzów (w sensie „osób posiadających obywatelstwo francuskie”) szacuje się na1 st styczeń 2013do 65 585 857 mieszkańców minus 3 817 562 obcokrajowców oraz 1 611 054 emigrantów z Francji, łącznie 63 379 349 .
Pojęcie „ francuskiej grupy etnicznej ” jest używane w Ameryce Północnej , w 2013 r. statystyki opublikowane przez rząd amerykański szacują na około 10 milionów liczbę mieszkańców deklarujących jednego lub więcej francuskich lub francusko-kanadyjskich przodków .
FrancjaNa początku XXI th century, pojęcie „ etniczności ” ma bardzo ograniczone zastosowanie we Francji i prawie zawsze pejoratywny. Ta odmowa użycia pojęcia pochodzenia etnicznego tłumaczy się w szczególności dwoma bardzo negatywnymi skojarzeniami, które wiążą się z pojęciem pochodzenia etnicznego lub etnicznego we Francji, a mianowicie z dyskryminacją praktykowaną przez Republikę Kolonialną oraz z prześladowaniami reżimu Vichy. . Tak więc, według François Herana , Francuzi nie są świadomi przynależności do „francuskiej grupy etnicznej”. Jednak oficjalne statystyki we Francji rzeczywiście rozróżniają Francuzów, ponieważ od 1871 r. prosi się ich podczas spisów powszechnych o zadeklarowanie, czy są Francuzami z urodzenia, czy też zostali Francuzami.
Słowo ludzie oznacza „wszystkich ludzi żyjących w społeczeństwie na określonym terytorium i którzy […] prezentują względną homogeniczność cywilizacji i są związani pewną liczbą wspólnych zwyczajów i instytucji” lub „mających to samo pochodzenie, pochodzenie etniczne lub to samo religii, mają poczucie przynależności do tej samej społeczności ”. Współczesne poczucie narodu jest dość bliskie ludzkiemu, ale często dodaje ideę państwa (pożądanego, autonomicznego lub niezależnego).
Deklaracja 26 sierpnia 1789a wpływ Sieyèsa zapoczątkowuje semantyczną zmianę między ludźmi a narodem. Francuski „lud” nabiera wymiaru historycznego, podczas gdy „naród” zyskuje wymiar polityczny poprzez nabycie atrybutów suwerenności starej monarchii.
Wyrażenie „Francuzi” oznacza, we francuskim prawie pozytywnym, wszystkie osoby narodowości francuskiej, do których konstytucyjnie należy suwerenność polityczna, osoby, w imieniu których codziennie wymierza się sprawiedliwość i w interesie których wszelkie działania rządu francuskiego są uzasadnione. Jednakże określenie to miało w historii różnych zmysłów, zwłaszcza przed pojęcie obywatelstwa zostało zdefiniowane w XIX -tego wieku, a także szeroko stosowane w różnych kontekstach politycznych, gdzie nie wystarczy wyznaczyć koncepcję prawną.
Królowie Francji uważali, że panowali nad kilkoma wolnymi ludami, którym podczas koronacji obiecali rozpoznawać i zachowywać różne zwyczaje, języki i poszczególne tradycje. Rewolucja francuska uznaje tylko jeden jednolitych ludzi, których nazywa „narodu francuskiego” , widząc w wyrażaniu różnorodności niebezpieczeństwo rozdarty na strzępy w wielu małych państw jak podkreślił Abbe Sieyès le7 września 1789przed Zgromadzeniem Ustawodawczym .
Ta jakobińska wizja ludu, wówczas zjednoczonego i niepodzielnego narodu, teraz zderza się ze współczesnymi realiami, takimi jak tworzenie ponadnarodowego obywatelstwa europejskiego, decentralizacja i specjalny status przyznany niektórym władzom lokalnym poza metropolitalną Francją ( Nowa Kaledonia na mocy porozumienia Numei , Polinezji Francuskiej , Korsyki ) czy promocji języków regionalnych lub mniejszościowych . Ponadto istnieje zróżnicowane traktowanie części populacji na podstawie zmiennych terytorialnych i/lub etnicznych (takich jak dyskryminacja pozytywna ), nie wspominając o problemach związanych z uwzględnianiem statystyk etnicznych. Prawo stara się teraz uwzględniać wszystkie pojedyncze przypadki. Te ostatnie wydarzenia stawiają problem socjologicznej i prawnej jedności narodu francuskiego.
We francuskiej tradycji konstytucyjnej pojęcie narodu francuskiego nabiera charakteru prawa pozytywnego, w imieniu którego sądy orzekają. Kwalifikacja prawna „Francuzi” jest nadal powszechnie stosowana we francuskim prawie pozytywnym. Pojęcie „Francuzi” w sensie prawnym łączy się z pojęciem jedności, a nawet wyjątkowości tego narodu. Pojęcie to jest bardzo złożonym dziedzictwem, które poza Rewolucją Francuską ma swoje teologiczno-polityczne korzenie w epoce monarchicznej.
Statystyki etniczne nie są dozwolone we Francji (z wyjątkiem Nowej Kaledonii ). We francuskim stanie cywilnym pochodzenie etniczne nie jest wskazane i nie ma istnienia prawnego.
Francuzi urodzeni poza Francją muszą udowodnić francuskie obywatelstwo swoich przodków, gdy chcą odnowić swoje dokumenty tożsamości.
Definicja francuskiego państwa narodowego odrzuca ideę, że Francuzi stanowią szczególną grupę etniczną. Ta postawa wyjaśnia trudność w zidentyfikowaniu „francuskiej grupy etnicznej”: francuska koncepcja narodu jest radykalnie przeciwna (i faktycznie była uważana w opozycji) do niemieckiej koncepcji ludu (ludu w sensie „grupy etnicznej”). " ). Pojęcie grup etnicznych we Francji nie istnieje prawnie, jego znaczenie jest przedmiotem ożywionej debaty, a francuski stan cywilny nie wspomina o żadnych cechach „etnicznych”.
Zgodnie z art. 1 konstytucji V Republiki Francuskiej, znowelizowanej w 2008 r., obywatelstwo francuskie jest wykonywane „bez różnicy pochodzenia, rasy czy religii”. Zgodnie z tymi zasadami, obywateli francuskich łączy język francuski i rzekoma chęć wspólnego życia, „codzienny plebiscyt”, jak pisze Ernest Renan w eseju Czym jest naród? (1882).
We Francji tradycyjnie zezwalano na zamieszkanie dużej liczbie obcokrajowców i udało się to. Wniosek o nadanie obywatelstwa francuskiego przez długi czas wiązał się ze zrzeczeniem się poprzedniego obywatelstwa, aż do momentu uchylenia artykułu Kodeksu Cywilnego, który zawsze logicznie zabraniał posiadania dwóch narodowości, wtedy między dwoma krajami zawarto umowy o podwójnym obywatelstwie (np. tak jest w przypadku Szwajcarii , w rzeczywistości podwójne obywatelstwo oznacza, że jeden rządzi się dwoma różnymi krajowymi kodeksami cywilnymi.
Traktaty europejskie formalnie zezwalają na podróżowanie w obrębie Unii Europejskiej, a obywatele europejscy mają prawo do zatrudnienia (ale nie jako stażyści w niektórych zastrzeżonych branżach, na przykład w sądownictwie).
Postrzegając siebie jako inkluzywny naród o uniwersalnych wartościach , Francja od dawna opowiada się za asymilacją . Jednak sukces asymilacji została podważona Ostatnio Ze względu na rosnące niezadowolenie w szczególności ze względu na pojawienie się etnokulturowego enklawach ( komunitaryzmu ). The French zamieszki z 2005 roku w niektórych niespokojnych przedmieściach ( „wrażliwe Okolice”) są przykładem tych napięć . Jednak niektórzy analitycy Odmawiają postrzegania ich jako konfliktów etnicznych (tak jak w innych krajach, takich jak Stany Zjednoczone i Wielka Brytania ) i raczej postrzegają je jako konflikty społeczne, które można wyjaśnić problemami społeczno-ekonomicznymi, które uniemożliwiają dobre integracja . Inni autorzy, tacy jak socjolog Hugues Lagrange , wyjaśniają, że napięcia te wynikają z różnic kulturowych.
Większość Francuzów mówi po francusku jako ojczystym, ale niektóre języki i dialekty, takie jak prowansalski , korsykański , baskijski , francuski flamandzki i bretoński nadal są używane w ich regionie. Aż do końca XIX th wieku, większość francuskojęzycznej w ich lokalnym języku, co Occitan , po katalońsku , w Alzacji , na Zachodnim flamandzkim , z Lorraine frankońskiej , w Saintonge , z Gallo , w Picard lub Arpitan . Zniknięcie języków regionalnych jest głównie dzięki aktywnej polityce uogólnienia języka francuskiego stosowane od czasów Rewolucji Francuskiej aż do połowy XIX th century .
Według brytyjskiego historyka Erica Hobsbawma „język francuski był niezbędny dla pojęcia Francji”, chociaż w 1789 r. 50% Francuzów nie znało go wcale, a tylko 12 do 13% potrafiło mówić w nim wystarczająco dobrze. Nawet w obszarach językowych Oïl (które są uważane za dialektalne warianty francuskiego), francuski nie był powszechnie używany, z wyjątkiem centrów miast.
Zgodnie z art. 2 Konstytucji V RP znowelizowanej ustawą konstytucyjną z25 czerwca 1992, „Językiem Republiki jest francuski”, czyniąc z języka francuskiego podstawowy element definicji Republiki Francuskiej, podobnie jak jej flaga , jej hymn narodowy czy motto „ Liberté, Égalité, Fraternité ”. W swojej decyzji z4 maja 2000 r., Rada Konstytucyjna uznała, że przyjęcie przez Francję Europejskiej Karty Języków Regionalnych lub Mniejszościowych , poprzez przyznanie określonych praw „grupom” użytkowników, naruszyłoby konstytucyjne zasady niepodzielności, równości i wyjątkowości narodu francuskiego.
Oprócz Francji i jej terytoriów zamorskich język francuski, który zawsze miał status języka międzynarodowego, jest językiem urzędowym w wielu państwach, takich jak Belgia, Szwajcaria, Luksemburg, a także w dawnych posiadłościach francuskich lub protektoraty w Afryce (Algieria, Maroko, Senegal, ..), na Dalekim Wschodzie (Kambodża, Wietnam, ..) i na Bliskim Wschodzie (Liban, Syria, ..), w Ameryce (Quebec, Luizjana, Haiti ..). ...) oraz w Oceanii. Ta frankofonia najczęściej sięga kilku wieków.
Istnieją wyjątki: anglojęzyczni czarni we francuskiej części wyspy Saint-Martin mają obywatelstwo francuskie, nawet jeśli nie mówią po francusku, podczas gdy ich francuskojęzyczni sąsiedzi z Haiti, którzy mówią po francusku kreolskim , nie mają obywatelstwa francuskiego.
Przymiotnik „francuski” może być używany do oznaczenia „obywatela francuskiego” lub określenia „francuskojęzycznego” mówcy w odniesieniu do osób nie mówiących po francusku, na przykład w Kanadzie , podczas badania kwestii wewnętrznych w Kanadzie.
W 1938 r. antropolog George Montandon spopularyzował termin „francuskie pochodzenie etniczne”, podczas gdy w 1935 r. stwierdził, że nie ma czegoś takiego jak czysta rasa ani „rasa francuska”. Używa tego wyrażenia do określenia rzekomego francuskiego typu rasowego, zawierającego elementy europoidów , przeciwstawiając go żydowskiej etniczności we Francji, manifestując nagły i gwałtowny antysemityzm .
Według Dominique'a Schnappera „klasyczna francuska koncepcja narodu to byt, który, w przeciwieństwie do grupy etnicznej, występuje jako otwarta wspólnota, w której wola wspólnego życia wyraża się akceptacją reguł jednolitego społeczeństwa. dziedzina, która wykracza poza wszelkie partykularyzmy”. Tej koncepcji narodu jako składającego się z „woli wspólnego życia”, popartej klasyczną interpretacją Ernesta Renana z 1882 roku, przeciwstawia się etno-nacjonalistyczna wizja pojęcia „ rodowitego Francuza ” lub czasami „tubylca”. ” francuski, przekazywane przez francuskich polityków. Kwestia tego tożsamości narodowej jest szeroko dyskutowana we Francji, na przykład, podczas debaty na temat tożsamości narodowej zlistopad 2009.
Francuski historia zaczyna się od ludów starożytnej Galii dobrze znany uwag na temat wojny galijskie od Juliusza Cezara , biorąc pod uwagę narody galijskie jako prekursorów mieszkańcami różnych regionów, które nie opuściły swoje ethnonyms : arwernowie (Owernia), Carnutes ( Chartres), Lingons (Langres), Parisii (Paryż), Pictons (Poitou), Rèmes (Reims), Rutènes (Rouergue), Santons (Saintes), Vénètes (Vannes) itp. albo jako biologiczni przodkowie, albo jako przodkowie kulturowi i duchowi, albo jedno i drugie. Wercyngetoryks , wódz galijski, który próbuje zjednoczyć różne galijskie plemiona przeciwko rzymskiej inwazji, ale ostatecznie został pokonany przez Juliusza Cezara , jest często traktowane jako „pierwszy bohater narodowy”. W słynnym francuskim komiksie Asterix głównymi bohaterami są patriotyczni Galowie walczący z rzymskimi najeźdźcami. Obecnie termin „galic” jest używany w języku francuskim, aby odróżnić francuskiego „rodzimego” od Francuza pochodzenia imigracyjnego. Jednak tożsamość galijską przyjęli również Francuzi nierodzimego pochodzenia, zwłaszcza Napoleon III , którego rodzina ze strony ojca miała włoskie korzenie z Korsyki, oświadczając, że „ Nowa Francja , stara Francja, Galia to jedna i ta sama osoba prawna”.
Francuska wizja pochodzenia galijskiego ewoluowała na przestrzeni dziejów. Przed Rewolucją Francuską, zgodnie z teorią Henri de Boulainvilliers , przyjętą przez Bernardyna de Saint-Pierre , szlachta francuska wywodziła się genealogicznie od szlachty frankońskiej , podczas gdy reszta ludu, chłopi, wywodziła się od Galów: dwa zakony reprezentowały dwa współistniejące narody, takie jak Arabowie i Berberowie w Afryce Północnej. W połowie XIX e wieku, obecny Celtic badaniu chwyta, i to Napoleon III , który jest zainteresowany w Galii, wprowadza archeologicznych kampanii i tworzy w zamku Saint-Germain-en-Laye z Muzeum Starożytności krajowych poświęcony archeologii galijsko-rzymskiej Galii i cywilizacji galijskiej.
Myriam Krepps z University of Nebraska w Omaha twierdzi, że wizja „zjednoczonego terytorium (kraju od początku cywilizacji) i zjednoczonego ludu”, która spycha na plan „wszelkie dysproporcje i następstwa najeżdżających fal”, była w większość do końca lat 70. XIX wieku.
W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych, które były całkowicie zaludnione, a dokładniej ponownie zaludnione, ponieważ ludność tubylcza została częściowo eksterminowana , z migrantów o różnym pochodzeniu i które zawsze odróżniały przynależność do różnych społeczności etnicznych pochodzenia, Francuzi nigdy nie uznali przynależności etnicznej, z wyjątkiem dwa wyjątki: przynależność regionalna ze względu na zwyczaje w ramach Ancien Regime oraz prawa ludności rdzennej na terytoriach zamorskich i protektoratach. We Francji stosowanie kategoryzacji rasowej nigdy nie było stosowane, z wyjątkiem dwóch wyjątków: statusu czarnych niewolników na wyspach amerykańskich ( Code Noir ) oraz dyskryminacyjnego statusu Żydów podczas okupacji niemieckiej; została całkowicie porzucona, poza kwestiami zgłaszania przez policję poszukiwanych przestępców, policja nadal często posługuje się opisami typu „kaukaski” lub „N.AF. ”(Dla„ Afryki Północnej ”). Obowiązują te same zakazy, ponieważ przypadku kart na początku XX e wieku, z danymi o przynależności religijnej, które nie mogą być policzone.
„Nasi przodkowie Galowie” to termin używany w XIX TH i XX th stulecia wywołać niezależne Gaul temu dwudziestu wieków. Typowy wyraz „powieści narodowej”, w szczególności ugruntował narrację historii Francji w podręcznikach szkolnych III RP. Pochodzenie galijskie, kulturowe lub genetyczne , jest powracającym tematem, który wciąż jest podejmowany przez osobowości polityczne.
Od średniowiecza do rewolucji francuskiej to królowie i książęta zainicjowali ukonstytuowanie się tożsamości zbiorowej poprzez odniesienie do nieprzerwanej ciągłości dynastycznej . Lud francuski i ziemia francuska są więc ludem i ziemią podległą władzy tych królów.
W Starym Reżimie osoby urodzone w danym miejscu uważano za „należące” do tego miejsca. Przykładem konsekwencji tej praktyki jest to, że dzieci nie urodzone na francuskiej ziemi nie mogły odziedziczyć po swoich francuskich rodzicach (forma prawa do nieoczekiwanego spadku ).
Jak zauważa Patrick Weil , na początku rewolucji nie było wyraźnej definicji Francuza. W ramach Ancien Régime orzecznictwo wyznaczające granicę między Francuzem a cudzoziemcem w sposób przypadkowy, poprzez konflikty prawne.
W okresie rewolucji występuje opozycja między koncepcją arystokracji, która opowiada się za etniczną koncepcją narodu, opartą na pochodzeniu i prawie krwi, a zwolennikami ducha Oświecenia przyjmującymi koncepcję asymilacyjną.
Po rewolucji francuskiej The Republic Pierwszy rozwinął ideę republikańskiej uniwersalizmu, to znaczy równe traktowanie wszystkich obywateli bez względu na pochodzenie etniczne w szczególności. Ten uniwersalizm jest zapisana w konstytucji francuskiej z 4 października 1958 roku , ale niewolnictwo zostało tylko naprawdę zakazane przez dekret z dnia27 kwietnia 1848 r(po pierwszej abolicji przerwanej w czasie rewolucji), a we francuskim imperium kolonialnym , w szczególności w drugiej przestrzeni kolonialnej , zastosowanie tej idei uniwersalizmu było bardzo różne (w szczególności reżim indigénat tylko w koloniach zniesione przez ustawę Lamine Guèye z 1946 r.).
Współczesna koncepcja narodu francuskiego wywodzi się z tej jakobińskiej wizji zjednoczonego narodu francuskiego, którego suwerenność jest doskonała tylko wtedy, gdy jest pełna i nie ma wyjątku w rozumieniu Jean-Jacques Rousseau, dla którego wola jest powszechna lub nie jest . Abbe Sieyes broni idei adunation . Główną motywacją jakobinów było stworzenie wspólnoty politycznej i społecznej wymazującej lokalne osobliwości i nierówności Ancien Regime . Ten jakobiński model, narzucający centralizację administracyjną i politykę inspirowaną Rousseau, zmierzał w praktyce do zmniejszenia różnorodności etnicznej i kulturowej prowincji, a później kolonii i imigrantów. Ten „ francuski antyliberalizm ” charakteryzuje się w szczególności odmową rozważenia utworzenia organów pośredniczących .
Wbrew uniwersalizmowi Oświecenia, a zwłaszcza Kanta , jednocześnie rozwija się federalistyczna wizja narodu francuskiego. Wizja Barrèsian opisuje naród francuski jako zróżnicowaną rzeczywistość opartą na gruncie, historii, to znaczy instytucjach, warunkach życia i sytuacji materialnej narodu, a także tradycji i zmarłych. Jest to wizja heglowska , dla której lud jest ciągłością. Przynależność do ludu nie jest determinowana dobrowolnym aktem przynależności, a przeciwnie jest obiektywną determinacją w przeciwieństwie do „codziennego plebiscytu” Ernesta Renana . Dla Barrèsa sama idea „naturalizacji” niedawnych Francuzów integrujących się z „rodzimą” społecznością stanowi aberrację. To z tego zakorzenienia rodzi się federalizm tożsamości regionalnych, które razem tworzą naród francuski. Ten nacjonalizm kształtuje się wokół odrzucenia jakobińskiego centralizmu, który byłby sprzeczny z francuską tradycją opartą na federalizmie i na bliskiej Micheletowi wizji „małych ludzi” składających się ze skromnych właścicieli ziemskich i rzemieślników.
Naród tradycyjnie opowiadany przez prawicę kładłby większy nacisk na odniesienia do wspólnej przeszłości, istnienie rdzenia historycznego i kulturowego związanego z danym terytorium, podczas gdy lewica nakreślałaby wizję narodu, widzianego jako wynik proaktywnego projektu wspólnego życia. Ta dwoistość jest kontynuacją istniejącej już w czasie Rewolucji Francuskiej antynomii między zwolennikami narodu asymilacyjnego a zwolennikami narodu etnokulturowego.
Współczesna koncepcja obywatelstwa oscyluje dziś między uniwersalizmem a wielokulturowością . Obywatelstwo francuskie zostało zdefiniowane przez długi czas głównie trzy czynniki: integracja, indywidualne przyczepność i prymatu ziemi ( ius soli ). Polityka integracyjna opiera się na dobrowolnych politykach, których celem jest tworzenie wspólnej tożsamości i internalizacja przez każdą jednostkę wspólnego dziedzictwa kulturowego i historycznego. We Francji państwo wyprzedzało naród, a rządy realizowały ważną dobrowolną politykę tworzenia tej wspólnej tożsamości kulturowej.
Z drugiej strony interioryzacja wspólnego dziedzictwa jest procesem powolnym, który B. Villalba z Uniwersytetu w Lille porównuje do akulturacji . Według niego „integracja jest wynikiem podwójnej woli: woli narodu stworzenia wspólnej kultury dla wszystkich członków narodu oraz woli wspólnot żyjących w narodzie uznania prawowitości tej kultury. ”. Problem polityczny polega na tym, aby wiedzieć, czy różnorodność kulturowa pod względem religii, różnic społecznych, przynależności narodowej może zostać przekroczona przez ten wspólny projekt. Rosnący wpływ podejścia wielokulturowego sprawia, że niektórzy naukowcy, tacy jak François Miclo, twierdzą, że zasada równości [nie była już] zasadą szczątkową.
To złożone dziedzictwo, w szczególności jakobin, wyjaśnia przynajmniej po części trudności francuskiej klasy politycznej w radzeniu sobie ze zjawiskiem komunitaryzmu i odmiennym podejściem, jakie się z niego robi, w szczególności w odniesieniu do świata anglosaskiego .
Od połowy lat osiemdziesiątych rządy są krytykowane za to, że pozwalają nowo przybyłym zachować ich charakterystyczną kulturę i tradycję zamiast asymilacji. Analizy socjologiczne, takie jak badania opinii, zaprzeczyłyby rzeczywistości komunitarnej ewolucji społeczeństwa francuskiego. Jednak badania miałyby tendencję do wykazywania czegoś przeciwnego, a przedmieścia byłyby „zjedzone przez wspólnotowe i klientelistyczne zaspy”. Ponad 77% Francuzów „obawia się niebezpieczeństwa wycofania się do wspólnoty”.
Podczas Ancien Régime (przed Rewolucją Francuską w 1789 r.) dominował jus soli (lub „droit du sol”). Prawo feudalne uznawało osobistą wierność suwerenowi, ale poddanych suwerena określał ich kraj ojczysty. Według konstytucji z3 września 1791, osoby urodzone we Francji przez ojca cudzoziemca i mieszkające we Francji, a nawet osoby, które po urodzeniu się w obcym kraju przez ojca Francuza przybyły do Francji i złożyły przysięgę praw obywatelskich, mogą zostać obywatelami francuskimi. Z powodu wojny nieufność wobec cudzoziemców zmusiła Francuzów urodzonych za granicą do złożenia przysięgi obywatelskiej przed uzyskaniem obywatelstwa francuskiego.
Na tej Przeciwnie, Kodeks Napoleona nalegał na ius sanguinis ( „prawo krwi”). Ojcostwo było głównym kryterium uzyskania obywatelstwa. Ten nowy dogmat, łamiąc wszelkie warunki pobytu dzieci urodzonych za granicą francuskim rodzicom, stworzył zatem po raz pierwszy zerwanie ze starą tradycją ius soli . Według Patricka Weila motywacja tej zmiany nie była etniczna, ale oznaczała, że więzy rodzinne przekazywane przez pater familias stały się ważniejsze niż wierność władcy.
Z prawem 7 lutego 1851, przegłosowany w czasie Drugiej Republiki (1848 - 1852), „podwójne ius soli ” zostało wprowadzone do ustawodawstwa francuskiego, łącząc pochodzenie urodzenia z ojcostwem. Dziecko urodzone przez zagranicznych rodziców może uzyskać obywatelstwo, jeśli jego rodzice i dziecko urodzili się we Francji, przy czym podwójne obywatelstwo jest zabronione. Ta ustawa z 1851 r. była częściowo motywowana narodową służbą wojskową. System ten pozostał mniej więcej taki sam aż do reformy kodeksu obywatelstwa z 1993 r. , stworzonej przez rozporządzenie z9 stycznia 1973.
Decydujące rozszerzenie ius soli nastąpiło w 1889 r. Interesy, o które chodziło, nie były ani demograficzne, ani militarne, ale polityczne i ideologiczne, ukonstytuowane przez reprezentację idei asymilacyjnego narodu i państwa.
Reforma z 1993 r., która na nowo zdefiniowała prawo obywatelskie, budziła kontrowersje. Dzięki niemu młodzi ludzie urodzeni we Francji, których rodzice byli obcokrajowcami, mogą ubiegać się o obywatelstwo francuskie w wieku 16-21 lat. Fakt ten został skrytykowany: rzeczywiście, niektórzy Uznali, że zasada równości wobec prawa nie jest już przestrzegana, ponieważ obywatelstwo francuskie nie jest już przyznawane automatycznie przy urodzeniu, jak w klasycznym prawie „double ius soli ”, ale na żądanie przy wejściu w dorosłość. Odtąd dzieci urodzone we Francji przez rodziców francuskich były różnicowane od dzieci urodzonych we Francji przez rodziców zagranicznych, co stworzyło nierówność między tymi dwiema kategoriami.
Reforma z 1993 roku została przygotowana przez ustawy Pasqua . Pierwsza ustawa Pasqua z 1986 r. ogranicza warunki pobytu we Francji i ułatwia wydalenie. Zgodnie z tym prawem dziecko urodzone we Francji, którego rodzice są obcokrajowcami, może nabyć obywatelstwo francuskie tylko wtedy, gdy w wieku 16 lat wykaże chęć do tego, udowadniając, że kształciło się we Francji i ma wystarczającą znajomość języka.
Druga ustawa Pasqua o „kontroli imigracyjnej” utrudniła legalizację nielegalnych cudzoziemców, a ogólniej warunki pobytu cudzoziemców. Charles Pasqua oświadcza, że11 maja 1987 r. : „Niektórzy wyrzucali mi, że korzystałem z samolotu, ale w razie potrzeby skorzystam z pociągów”, a 2 czerwca 1993w gazecie Le Monde precyzuje intencje prawa: „Francja była krajem imigracji, nie chce już nią być. Naszym celem, biorąc pod uwagę trudności sytuacji gospodarczej, jest dążenie do zerowej imigracji ”.
W konsekwencji, współczesne francuskie prawo dotyczące obywatelstwa połączyło cztery czynniki: ojcostwo lub „prawo krwi”, pochodzenie urodzenia, kraj zamieszkania i wola wyrażoną przez cudzoziemca lub osobę urodzoną we Francji dla rodziców.
Przeszła ustawa o imigracji premiera Manuela Vallsa i ministra spraw wewnętrznych Bernarda Cazeneuve18 lutego 2016głęboko zmienia francuski system imigracyjny. Ustawa promuje otwartość, przyjmowanie i wzmacnia prawa cudzoziemców oraz stwarza nowe możliwości uzyskania obywatelstwa francuskiego. Na przykład nowe prawo pozwala chorym cudzoziemcom o nieuregulowanym statusie pobytu, którzy nie mają środków osobistych na leczenie w swoim kraju, na uzyskanie regularnego pobytu i prawo do korzystania z francuskiego systemu opieki zdrowotnej. Nowe prawo zabrania również umieszczania w areszcie administracyjnym rodzin z nieletnimi dziećmi (art. L551-1 i L561-2), co sprawia, że wydalenie rodzin znajdujących się w nieuregulowanej sytuacji jest prawie niemożliwe.
Obywatelstwo francuskie nie zawsze było równoznaczne z obywatelstwem francuskim. Niektóre kategorie Francuzów były na przestrzeni dziejów wykluczone z pełnego obywatelstwa:
Francja była jednym z pierwszych krajów, które wprowadziły przepisy dotyczące denaturalizacji. Filozof Giorgio Agamben podkreśla, że francuskie prawo z 1915 r. zezwalało na denaturalizację naturalizowanych obywateli pochodzenia „wrogiego”. To jeden z najwcześniejszych przykładów takiego ustawodawstwa.
Co więcej, niektórzy pisarze którzy byli zainteresowani „kryzysem państwa narodowego”, twierdzą, że narodowość i obywatelstwo stają się odrębnymi pojęciami. Pokazują na przykład pojęcia „obywatelstwa ponadnarodowego”, „obywatelstwa międzynarodowego” czy nawet „ obywatelstwa światowego ” (np. poprzez członkostwo w międzynarodowych organizacjach pozarządowych, takich jak Amnesty International czy Greenpeace ). Zdaniem tych autorów może to wskazywać na tendencję do pojawiania się roszczeń o „obywatelstwo postnarodowe”.
Poza tym współczesne obywatelstwo wiąże się z uczestnictwem obywatelskim (znanym również jako wolność pozytywna), która obejmuje głosowanie, protesty, petycje, aktywizm itp.
Różni autorzy (m.in. Philippe Van Parijs , Jean-Marc Ferry , Alain Caillé , André Gorz ) utrzymują, że wprowadzenie minimalnego dochodu zapobiegłoby wykluczeniu z obywatelstwa. Dla nich wykluczenie społeczne może prowadzić do pozbawienia części obywatelstwa.
Traktat o Unii Europejskiej (TUE), znany jako Traktat z Maastricht z7 lutego 1992 r. i weszła w życie w dniu 1 st listopad 1.993wprowadził pojęcie obywatelstwa europejskiego , które uzupełnia obywatelstwo krajowe. Od tego czasu każdy obywatel francuski jest również obywatelem Unii Europejskiej.
Z definicji „cudzoziemiec” to osoba nieposiadająca obywatelstwa francuskiego. Nie jest to jednak równoznaczne z „imigrantem”, ponieważ obcokrajowiec może urodzić się we Francji. Podczas legalnego pobytu we Francji można ubiegać się o naturalizację po dziesięciu latach pobytu. Jeśli proces nie zostanie podjęty, osoba jest uważana za „nielegalnego cudzoziemca”. Niektórzy twierdzą, że to pozbawienie obywatelstwa i obywatelstwa jest niezgodne z ich wkładem w krajowe wysiłki gospodarcze, a zatem we wzrost gospodarczy.
Ogólnie rzecz biorąc, prawa cudzoziemców we Francji uległy poprawie w drugiej połowie XX -tego wieku :
INSEE nie zbierać dane na temat języka, religii lub pochodzenia etnicznego następującym świeckiej i jednolitą zasadą Republiki Francuskiej. Niemniej jednak istnieją źródła, które wymieniają te różnice:
Według Crisa Beauchemina, badacza z INED w 2018 roku : „Brak wiarygodnych danych. W tym obszarze dostępne są tylko częściowe szacunki. W badaniu „Trajectories and origins” z 2008 roku (Ined-Insee) szacuje się, że 17% dzieci urodzonych w latach 1968-2008 ma przynajmniej jednego rodzica-imigranta, a 11% przynajmniej jednego dziadka-imigranta. Krótko mówiąc, w przypadku pierwszego, drugiego i trzeciego pokolenia możemy oszacować, że dwie na pięć osób ma pochodzenie imigracyjne. "
W 2008 roku francuski Narodowy Instytut Statystyczny (INSEE) oszacował, że we Francji mieszkało 5,3 miliona imigrantów urodzonych za granicą i 6,5 miliona bezpośrednich potomków imigrantów (urodzonych we Francji przez co najmniej jednego rodzica-imigranta), co stanowi łącznie 11,8 miliona i 19% całkowita populacja we Francji metropolitalnej (62,1 mln w 2008 r.). Spośród nich około 5,5 mln to z europejskiego pochodzenia i 4 mln Północna afrykańskiego pochodzenia .
Te dane w poniższej tabeli, dostarczone przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych, nie mają być kompletne, ponieważ opierają się na dobrowolnych deklaracjach składanych przez francuskich rezydentów za granicą (do których Quai d'Orsay wzywa swoje ambasady, również w w celu ułatwienia formalności administracyjnych związanych z zezwoleniami na pobyt w zainteresowanych krajach, ułatwienia podróży w tych krajach lub podczas okazjonalnych powrotów do Francji, utrzymania praw we Francji w niektórych organizacjach oraz operacji związanych z repatriacją dochodów lub obroną interesów i praw zainteresowanych osób w tych krajach).
Zadeklarowane osoby są teraz automatycznie wycofywane z akt konsularnych po 5 latach (maksymalny okres ważności paszportów francuskich), bez konieczności odnawiania oświadczenia. Okres ten ma na ogół podążać za osobami w krajach objętych wizami pobytowymi, ale nie dla krajów, w których przyznawane są wizy długoterminowe (lub nie są konieczne w Unii Europejskiej, gdzie wystarczy dowód osobisty ważny przez 10 lat. ), ani dla osób, które uzyskali drugie obywatelstwo (w szczególności poprzez małżeństwo) i którzy często nie składają tych oświadczeń w celu przedłużenia francuskiego paszportu. W niektórych krajach skonfliktowanych możliwe jest również, że osoby te nie są deklarowane jako Francuzi (lub nie mają kontaktu z urzędem konsularnym), ale używają paszportu z kraju trzeciego, z którym Francja zawarła umowy o współpracy lub reprezentacji, lub nie przebywają tam wystarczająco długo, aby uzasadnić taką deklarację.
Liczby te mogą zatem stanowić jedynie niskie szacunki, które w przybliżeniu są reprezentatywne dla względnego znaczenia obecności Francji w innych krajach, z większą niepewnością w przypadku krajów rzadziej występujących.
Francuzi zamieszkali i zarejestrowani poza Francją, liczby według krajuRegion | Kraj | Zarejestrowano 2015 | Zarejestrowano 2016 |
---|---|---|---|
północna Afryka | Algieria | 38 325 | 40717 |
północna Afryka | Libia | 191 | 173 |
północna Afryka | Maroko | 51 109 | 52 728 |
północna Afryka | Tunezja | 21 932 | 22 438 |
północna Afryka | Całkowity | 111 557 | 116 056 |
Afryka francuskojęzyczna | Łagodny | 3833 | 3 797 |
Afryka francuskojęzyczna | Burkina Faso | 3442 | 3 317 |
Afryka francuskojęzyczna | Burundi | 377 | 290 |
Afryka francuskojęzyczna | Kamerun | 6521 | 6404 |
Afryka francuskojęzyczna | Republika Środkowoafrykańska | 712 | 762 |
Afryka francuskojęzyczna | Komory | 1 855 | 1,735 |
Afryka francuskojęzyczna | Kongo | 6879 | 6 921 |
Afryka francuskojęzyczna | Wybrzeże Kości Słoniowej | 16 429 | 17.034 |
Afryka francuskojęzyczna | Dżibuti | 4638 | 4305 |
Afryka francuskojęzyczna | Gabon | 10 568 | 10600 |
Afryka francuskojęzyczna | Gwinea | 3026 | 2 949 |
Afryka francuskojęzyczna | Madagaskar | 18 299 | 18 012 |
Afryka francuskojęzyczna | Mali | 7307 | 8056 |
Afryka francuskojęzyczna | Mauritius | 10 629 | 11 367 |
Afryka francuskojęzyczna | Mauretania | 1,756 | 1,713 |
Afryka francuskojęzyczna | Niger | 1477 | 1428 |
Afryka francuskojęzyczna | Demokratyczna Republika Konga | 2622 | 2693 |
Afryka francuskojęzyczna | Rwanda | 303 | 365 |
Afryka francuskojęzyczna | Senegal | 20 252 | 20 299 |
Afryka francuskojęzyczna | Czad | 1483 | 1454 |
Afryka francuskojęzyczna | Iść | 2740 | 2,588 |
Afryka francuskojęzyczna | Całkowity | 125,148 | 126 089 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Afryka Południowa | 7 659 | 7 921 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Angola | 1838 | 1,766 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Botswana | 120 | 117 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | zielona czapka | 405 | 339 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Etiopia | 1005 | 1,074 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Ghana | 1,080 | 1,153 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Gwinea Bissau | 100 | 99 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Gwinea Równikowa | 515 | 398 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Kenia | 1,561 | 1,657 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Mozambik | 564 | 618 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Namibia | 239 | 234 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Nigeria | 1678 | 1,594 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Uganda | 380 | 333 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Seszele | 602 | 581 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Sudan | 239 | 251 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Południowy Sudan | 90 | 88 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Tanzania | 744 | 681 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Zambia | 209 | 193 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Zimbabwe | 258 | 256 |
Afryka niefrancuskojęzyczna | Całkowity | 19 286 | 19 353 |
Bliski i Środkowy Wschód | Arabia Saudyjska | 5893 | 6,143 |
Bliski i Środkowy Wschód | Bahrajn | 1,124 | 1,088 |
Bliski i Środkowy Wschód | Egipt | 6090 | 6030 |
Bliski i Środkowy Wschód | Zjednoczone Emiraty Arabskie | 20 638 | 22 502 |
Bliski i Środkowy Wschód | Iran | 1,046 | 1 146 |
Bliski i Środkowy Wschód | Irak | 391 | 399 |
Bliski i Środkowy Wschód | Izrael | 50 451 | 50 640 |
Bliski i Środkowy Wschód | Izrael Terytoria Palestyńskie | 21 964 | 20 496 |
Bliski i Środkowy Wschód | Jordania | 1503 | 1642 |
Bliski i Środkowy Wschód | Kuwejt | 1,071 | 1,144 |
Bliski i Środkowy Wschód | Liban | 22 121 | 23 046 |
Bliski i Środkowy Wschód | Oman | 795 | 779 |
Bliski i Środkowy Wschód | Katar | 4091 | 4513 |
Bliski i Środkowy Wschód | Syria | 814 | 573 |
Bliski i Środkowy Wschód | Jemen | 358 | 245 |
Bliski i Środkowy Wschód | Całkowity | 138350 | 140 386 |
Azja-Oceania | Afganistan | 201 | 207 |
Azja-Oceania | Australia | 24 284 | 25,267 |
Azja-Oceania | Bangladesz | 242 | 237 |
Azja-Oceania | Birma | 777 | 809 |
Azja-Oceania | Brunei | 171 | 134 |
Azja-Oceania | Kambodża | 4731 | 4 880 |
Azja-Oceania | Chiny | 31.296 | 31 252 |
Azja-Oceania | Korea Południowa | 2 927 | 3077 |
Azja-Oceania | Fidżi | 232 | 236 |
Azja-Oceania | Indie | 9 585 | 9 571 |
Azja-Oceania | Indonezja | 4301 | 4 395 |
Azja-Oceania | Japonia | 8 106 | 9 722 |
Azja-Oceania | Laos | 2090 | 2 129 |
Azja-Oceania | Malezja | 3422 | 3 411 |
Azja-Oceania | Mongolia | 129 | 109 |
Azja-Oceania | Nepal | 212 | 225 |
Azja-Oceania | Nowa Zelandia | 4400 | 4685 |
Azja-Oceania | Pakistan | 551 | 558 |
Azja-Oceania | Papua Nowa Gwinea | 69 | 77 |
Azja-Oceania | Filipiny | 2 926 | 3 034 |
Azja-Oceania | Singapur | 12.000 | 13 952 |
Azja-Oceania | Sri Lanka | 529 | 591 |
Azja-Oceania | Tajwan | 1961 | 2124 |
Azja-Oceania | Tajlandia | 11 899 | 12 544 |
Azja-Oceania | Vanuatu | 1840 | 1900 |
Azja-Oceania | Wietnam | 7401 | 7 652 |
Azja-Oceania | Całkowity | 136 282 | 142,778 |
Europa poza UE | Albania | 203 | 197 |
Europa poza UE | Andora | 3 141 | 3 114 |
Europa poza UE | Armenia | 529 | 548 |
Europa poza UE | Azerbejdżan | 162 | 199 |
Europa poza UE | Białoruś | 172 | 191 |
Europa poza UE | Bośnia i Hercegowina | 402 | 393 |
Europa poza UE | Gruzja | 326 | 376 |
Europa poza UE | Islandia | 404 | 515 |
Europa poza UE | Kazachstan | 461 | 457 |
Europa poza UE | Kosowo | 139 | 142 |
Europa poza UE | Sałatka owocowa | 241 | 251 |
Europa poza UE | Moldova | 94 | 90 |
Europa poza UE | Monako | 7 692 | 7 697 |
Europa poza UE | Czarnogóra | 132 | 135 |
Europa poza UE | Norwegia | 4682 | 5191 |
Europa poza UE | Uzbekistan | 97 | 105 |
Europa poza UE | Wielka Brytania | 127 837 | 140 224 |
Europa poza UE | Rosja | 5 755 | 5 463 |
Europa poza UE | Serbia | 1,576 | 1620 |
Europa poza UE | szwajcarski | 175 700 | 179 597 |
Europa poza UE | Tadżykistan | 54 | 36 |
Europa poza UE | Turkmenia | 185 | 95 |
Europa poza UE | indyk | 9029 | 9 851 |
Europa poza UE | Ukraina | 850 | 887 |
Europa poza UE | Całkowity | 339,863 | 357374 |
Unia Europejska | Niemcy | 114 020 | 118 331 |
Unia Europejska | Austria | 8 859 | 9 215 |
Unia Europejska | Belgia | 120 724 | 124 978 |
Unia Europejska | Bułgaria | 1325 | 1412 |
Unia Europejska | Cypr | 1380 | 1409 |
Unia Europejska | Chorwacja | 1005 | 1021 |
Unia Europejska | Dania | 5 188 | 5 695 |
Unia Europejska | Hiszpania | 86,016 | 84730 |
Unia Europejska | Estonia | 228 | 278 |
Unia Europejska | Finlandia | 2901 | 3 059 |
Unia Europejska | Grecja | 10 040 | 10 086 |
Unia Europejska | Węgry | 2489 | 2,564 |
Unia Europejska | Irlandia | 9089 | 10161 |
Unia Europejska | Włochy | 44 835 | 44 112 |
Unia Europejska | Łotwa | 227 | 269 |
Unia Europejska | Litwa | 427 | 431 |
Unia Europejska | Luksemburg | 33 362 | 34 839 |
Unia Europejska | Malta | 748 | 966 |
Unia Europejska | Holandia | 24,001 | 25 685 |
Unia Europejska | Polska | 6 170 | 6 195 |
Unia Europejska | Portugalia | 15 284 | 16 488 |
Unia Europejska | Rumunia | 3562 | 3 945 |
Unia Europejska | Słowacja | 841 | 967 |
Unia Europejska | Słowenia | 720 | 735 |
Unia Europejska | Szwecja | 7075 | 7 654 |
Unia Europejska | Republika Czeska | 4017 | 4453 |
Unia Europejska | Całkowity | 504,533 | 516 920 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Argentyna | 13 456 | 12 327 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Boliwia | 1527 | 1539 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Brazylia | 21 670 | 20 944 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Chile | 10 690 | 11 652 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Kolumbia | 5 428 | 5 647 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Kostaryka | 2557 | 2668 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Kuba | 764 | 922 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Republika Dominikany | 4106 | 4023 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Ekwador | 2,588 | 2720 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Gwatemala | 840 | 907 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Haiti | 1,715 | 1,799 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Honduras | 274 | 265 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Jamajka | 146 | 159 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Meksyk | 18 537 | 18 235 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Nikaragua | 749 | 787 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Panama | 1,722 | 1822 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Paragwaj | 1529 | 1319 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Peru | 3732 | 3 921 |
Ameryka Środkowo-Południowa | ŚW | 926 | 876 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Salvador | 624 | 604 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Surinam | 239 | 236 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Trynidad i Tobago | 638 | 553 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Urugwaj | 2 955 | 2 928 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Wenezuela | 4456 | 4 231 |
Ameryka Środkowo-Południowa | Całkowity | 101 868 | 101 084 |
Ameryka północna | Kanada | 92 116 | 101 541 |
Ameryka północna | Stany Zjednoczone Ameryki | 141 942 | 157,849 |
Ameryka północna | Całkowity | 234 058 | 259.390 |
Świat | Całkowity | 1 710 945 | 1,782,188 |
„Jesteśmy ciągłością naszych rodziców, oni myślą i mówią w nas (…). To spory zawrót głowy, gdy jednostka jest uszkodzona, aby znaleźć się w rodzinie, w wyścigu, w narodzie ”