Kolor (heraldyczny)

Kolor w heraldyce oznacza barwny atrybut pola . Nazwy kolorów odnoszą się do kodu kolorów, które dzielą się na trzy grupy:

Metale, głównie złożone ze złota i srebra;
Emalie, składające się głównie z lazuru, gule, piasku, vert i purpury;
Futra składające się głównie z gronostajów i vairów, ale także z ich wielu odmian, takich jak contre-vair, gronostaj, potencé czy contre-ermine. Są to kompozycje bichromatyczne, łączące w sobie emalię i metal, a więc nie dotyczą one zasady przekory barw . Warianty futer (vaires i hermines), które nie mają wymienionych nazw, muszą być ozdobione zgodnie z użytymi kolorami.

Chociaż pierwotnie reprezentuje futro ( sobol ), piasek jest uważany za emalię.

Chociaż kolor jest bardzo ważną cechą, nie jest on widoczny na herbach wygrawerowanych na pieczęciach czy monetach. Wyrzeźbiony na budynkach lub meblach herb mógł nie zostać namalowany lub farba mogła zostać zmyta. Tak więc dla monochromatycznego przedstawienia herbu (ryciny, rzeźby itp.) wymyślono różne systemy, z których najczęściej używany był system konwencjonalnego kreskowania przedstawiającego kolory.

Każdy kolor - jak każdy inny element herbu - ma nazwę heraldyczną, którą należy znać, aby przystąpić do prawidłowego odszyfrowania badanego herbu. Specyficzne nazwy kolorów z pewnością utrwaliły się tradycją, ale także sprawnością techniczną ich identyfikacji. Rzeczywiście, jeśli czasami używa się innych sugestywnych nazw (krew lub skóra dla ust...), jest to możliwe źródło błędu: kolory są zwykle oddawane przez nasycone odcienie, ale odcień i jasność mogą być różne. do drugiego mogą z czasem wyblaknąć lub wypłukać. Dlatego często znajdujemy dla tej samej broni znaczące różnice między różnymi reprezentacjami, a jeśli usta nazywamy tutaj „różowymi”, tam „szkarłatnymi”, a gdzie indziej „obdartymi ze skóry”, ryzykujemy, że nie będziemy już w stanie poprawnie zidentyfikować broń. Poszanowanie rygorystycznego kodowania jest gwarancją skuteczności badań, kompozycji i reprezentacji.

Linia lub obrys

Kolorowy element w projekcie herbu, „linia”, zwana też „linią”, występujący niekiedy w herbach, jest co ciekawe, nie zdefiniowany w praktycznie żadnej bibliografii.

Teoretycznie linia ta jest początkowo granicą między dwoma obszarami o różnych kolorach i dlatego niekoniecznie jest materializowana przez linię, co ma miejsce na wielu starych rysunkach.

Potrzeba zmaterializowania tych granic od razu ma dwa źródła:

cel: herby drukowane przez grawerowanie były monochromatyczne. Dwie główne konwencje oznaczania kolorów to kreskowanie lub oznaczanie małymi literami w obszarze. Obszary te były zatem z konieczności oddzielone linią.
subiektywne, sugerowane przez wielu autorów: wpływy sztuki emalierskiej i witrażowej, dwie dziedziny podziwiane w czasach początków heraldyki.

Pojawienie się coraz bardziej skomplikowanych mebli , których nie da się zadowolić prostym konturem, czy to konturowym, czy nie, uwypukliło potrzebę cech, które umożliwiają zmaterializowanie detalu wnętrza: upierzenia, słoje liści, grona winogron, itp.

Linie te są zazwyczaj koloru czarnego - ale różnią się od koloru piaskowego (również czarnego). Jednak w przypadku mebli z piasku istnieje trudność w reprezentacji. Rozwiązuje to najczęściej użycie jaśniejszej linii (antracyt), a czasem w sposób bardziej wątpliwy kolor pola, na którym stoi mebel (wątpliwe, gdy mebel jest odtłuczony lub gdy jest przebite).

Zasada sprzeczności kolorów

Główna zasada herbu dotyczy kolorów. Zasada ta zakazuje nakładania się dwóch „emalii” lub dwóch „metali”. Zasada ta wymaga bowiem odpowiedniego skontrastowania motywu figuralnego, ponieważ „metale” (żółty i biały) to kolory jasne, a „emalie” odbierane są jako kolory nasycone, głębsze.

Monochromatyczna reprezentacja kolorów heraldycznych

Kolory, atrybuty o kapitalnym znaczeniu, stanowią problem w przedstawieniu monochromatycznym (drukowanie czarno-białe dla uproszczenia) oraz w grawerowaniu/rzeźbie.

Najstarszy system polegał na kodowaniu koloru inicjałem, wpisanym w dany obszar. System ten napotkał wiele nieporozumień z powodu niejednoznaczności niektórych inicjałów, takich jak „A” dla Argent lub Azur, lub w zależności od języka użytego do sformułowania G = Gueules (FR), = Golden (DE: Or) = Grün (DE: Sinopol). Aby przezwyciężyć ten problem, kodowanie stało się bardziej złożone, poprzez użycie dwóch liter i/lub rozróżnienie wielkich/małych liter i/lub użycie cyfr. Ale żadna z tych różnych konwencji nie była jednomyślna i została stopniowo porzucona wraz z pojawieniem się systemu włazów.

System lęgów, wahań i po omacku zostaje ostatecznie utrwalony na podstawie propozycji jezuity o. Sylvestro Pietra Santa w latach 1630-1640. Ograniczony do pięciu emalii (lazur, gule, piasek, vert, purple) i dwóch metali (srebro, złoto), jest dziś powszechnie stosowany bezspornie.

emalie					metale
Lazur	Usta	Piasek	Sinopol	Purpurowy	Złoto	Srebro

Do tej bazy dodano rzadsze emalie, ograniczone przestrzennie i/lub czasowo, z których niektóre według autorów są uważane za synonimy lub odrębne, a których kody kreskowania są czasami różne w zależności od źródła.

Przykład: pomarańczowy , podany na Wikimedia Commons jako pionowa kreskowana kreska "długa kropka - kreska" (bez podania źródła), podczas gdy PB Gheusi (m.in.) haszowany pal i kod kreskowy.

Żelazo lub stal , w kolorze szarym, aby nie można go było pomylić ze srebrem lub piaskiem, jest używane w broni niektórych miast w Niemczech i praktycznie nie występuje w heraldyce innych krajów.

Kolory główne, drugorzędne, specyficzne, anegdotyczne

Pojęcia te nie są pojęciami heraldycznymi, po prostu odzwierciedlają częstotliwość i ograniczenia stosowania danego koloru.

Istnieje sześć głównych kolorów: złoty na żółto , srebrny na białym , usta na czerwonym , niebieski na niebieskim , piaskowy na czarnym i wreszcie Vert na zielony , najrzadziej spotykany; do którego należy dodać dwa futra, gronostaj i vair, wraz z ich odmianami.

Istnieją również trzy kolory drugorzędne: stal, czyli szary ; fioletowy , dla każdego odcienia fioletu ; pomarańczowy , na pomarańczowy . Te trzy drugorzędne kolory nie zawsze są wymieniane jako kolory heraldyczne. Pojawiły się później i pozostają dość rzadkim i często lokalnym zastosowaniem; konwencje kreskowania są bardzo niezdecydowane. Podobnie tradycja waha się co do ich statusu jako metalu lub koloru , reguła kolorów została sformułowana przed ich wprowadzeniem i ma tendencję do uważania ich za „amfibie”, jak futra.

Wreszcie, przedstawienie heraldyczne dopuszcza określone kolory, takie jak „naturalny”, to znaczy naturalny kolor mebla, z dwoma szczególnymi przypadkami: „odcień skóry” dla ciała i „garbowany” dla brązowej skóry. Te tak zwane „naturalne” kolory mają zastosowanie tylko do „realistycznych” mebli (a zatem ani do pól, ani do pomieszczeń, ani do mebli geometrycznych) i muszą respektować naturalny kolor z minimalną wiernością.

Do tego wszystkiego dochodzą anegdotyczne „kolory” o bardzo rzadkim zastosowaniu, ograniczone przestrzennie i/lub czasowo, wątpliwego pochodzenia, jak np. miejscowe zastosowanie pigmentu modyfikującego. "stworzenie" nowego koloru, czyli tendencja do "pocztówkowego" herbu, który prawdopodobnie wywodził się z "niebiańskiego błękitu".

Lista kolorów heraldycznych

Zdjęcie	Kolor i opis	Przykład
	Stal, żelazo, popiół Emalia wtórna o niejednoznacznej barwie, bardzo rzadko stosowana, ukazana w kolorze szarym, zwana też „żelazną” lub „jesionową”. Stal może mieć dowolny odcień szarości, o ile dostatecznie odróżnia się od piasku i srebra oraz nie jest wyraźnie zabarwiona (niskie nasycenie i wysoka jasność, może być lekko niebieskawa).	Gules to lampart lwiony w złocie, ukoronowany stalą i trzymający długi krzyż ze srebra, który pochodzi od Włodzimierza .
	Srebro Biały metal, nawet lekko szary, przedstawiony na rycinach w czystej bieli. Zdarza się w niektórych starych przedstawieniach, kiedy srebro było przedstawiane z prawdziwym metalem, że ten utlenia się i bardzo wyraźnie zlewa się z piaskiem (czarnym) lub z fioletem, który według niektórych autorów jest tam, skąd pochodzi późny wygląd tej emalii, często kwestionowany.	Argent, lew Gules, uzbrojony, osowiały i ukoronowany Azure, który pochodzi z Armenii (Cilicia).
	Lazur Niebieska emalia. Kreskowanie poziome w trybie monochromatycznym. Lepiej, jeśli kolor, już naturalnie ciemny, jest dobrze nasycony: zbyt ciemny, można go pomylić z piaskowym (czarnym), zwłaszcza gdy oba się zestarzały. Tradycyjnie lazur herbów Francji jest raczej błękitny, a nawet granatowy, natomiast lazur Bawarii jest generalnie jaśniejszy, ale te dwa przedstawienia odpowiadają tej samej emalii i mogą być stosowane wobec siebie obojętnie.	Azure, 6 (rzekomo) lwiątek Lub zamówione 3, 2 i 1, czyli Geoffroy Plantagenet .
	brązowy Bardzo rzadka anegdotyczna emalia o ciemnobrązowym zabarwieniu, stosowana głównie w broni germańskiej. Przez niektórych autorów uważany jest za synonim opalenizny, a przez większość ignorowany.	Impreza Lub z dwiema główkami jelenia z ominiętego Argenta i Azure z lampartowym kłamstwem Argent langued Gules, z pniem obłupionym brązowawym odciskiem na imprezie. (Klan Kryszpin)
	Goździk Bladoróżowa emalia wtórna, stosowana do postaci ludzkich (biała z czerwonym zabarwieniem). Ta definicja koloru wiąże się z faktem, że w momencie pojawienia się tego szkliwa, kolor skóry osób zainteresowanych był dość bladoróżowy. Ta emalia jest kwestionowana przez niektórych autorów, które uważają za bezużyteczne, ponieważ jest to prosty przypadek „naturalny”.	Część Srebrna i Sobolowa, z półtwarzem nagiej kobiety goździka, poruszającej się szpicem, zwieńczonej trzema wieżami krenelażowymi Lub trzymająca w zręczności wysoki miecz w sztabie lazurowej, a złowrogiego trójkolorowego sztandaru dosiadającego i ze złotymi frędzlami [odcinanie dziesiątek] naczelnikowi gulesów, któremu powierzono trzy złote pszczoły, które pochodzą z dobrych miast cesarstwa. Herb Metzu w okresie Pierwszego Cesarstwa .
	Niebiański, Niebiański Niebieski Bladoniebieska anegdotyczna emalia, postśredniowieczna w projektowaniu, używana głównie w germańskich i pozaeuropejskich herbach (np. herb Argentyny ).	Od niebiańskiego do srebrnego marynarza trzymającego wiosło tego samego, wypływającego z łodzi, któremu towarzyszy po prawej kieszeń, a w złowieszczym sosnowa szyszka, wszystko w złocie. (Miasto Reckendorf , Niemcy )
	Usta Czerwona emalia, pionowe kreskowanie monochromatyczne. Można powiedzieć, że zwierzę gębowe jest obdarte ze skóry.	Równina Gules ( Maison d'Albret ).
	Gronostaj Futro powstałe z rozsypanych gronostajowych drobinek piasku na srebrnym polu. Warianty: przeciwdziałania gronostaj , a porozrzucane cętki gronostajem srebra na polu piasku. Uwaga: gronostaj, który jest nasionem przy użyciu tych samych kształtów, ale innych kolorów, nie jest futrem jako takim i dlatego jest ozdobiony.	Równina D'hermine ( Bretania ).
	Jeżyna (po angielsku murrey ) Anegdotyczna ciemnofioletowa emalia, bywa stosowana w heraldyce krajów anglosaskich. U wielu brytyjskich autorów jest to synonim krwi	Argent jeżyna naładowana trzema lampami Or, granica jeżyny naładowana ośmioma gwiazdkami Or (Uniwersytet Walii).
	Złoto Szczery żółty metal, monochromatyczny wzór kropek. Żółć może być bardzo lekko przyciemniona, aby przypominać naturalne złoto, ale musi być wyraźnie odróżniona od garbowanej (znacznie ciemniejszej), a zwłaszcza od pomarańczy.	Zwykłe złoto, które pochodzi z rodziny Bandinelli.
	Pomarańczowy Emalia wtórna o niejednoznacznej barwie, pomarańczowym odcieniu, stosowana głównie w herbach miejskich Kanady, Republiki Południowej Afryki i Francji.	Pomarańczowy z linii złoto, Chevron Azure krawędziach także ze złotym brokatem, pobierana z trzech bezants srebra i towarzyszą trzy Merlettes także złoto (gminy Lamorlaye ).
	Purpurowy Emalia wtórna o niejednoznacznym kolorze, purpurowy odcień. Kreskowanie kreskowe w trybie monochromatycznym. Kolor musi wyraźnie różnić się od kleików i lazurowych emalii, co jest trudne do odróżnienia, gdy kolory blakną lub blakną. Emalia ta była w początkach heraldyki kolorem trudnym do zdefiniowania, skłaniającym się do brązu, mającym reprezentować, według historyków, mieszankę wszystkich innych kolorów lub, dla innych, oksydowane srebro. Później, w kierunku początku XVI -go wieku, kolor szkliwa zbliżył fioletowy. W zależności od przedstawień może mieć tendencję do szarości, różu, ciemnej czerwieni (a więc być mylone z krwią) lub nawet zbliżać się do murrey lub jeżyny. Z tego powodu niektórzy autorzy uważają go za „płazowy”, dający się nałożyć na dowolny inny kolor, nie naruszając zasad heraldycznych, jak futra.	Srebrny dla uzbrojonego fioletowego lwa, ociężały i ukoronowany złotem ( prowincja León ).
	Piasek Czarna emalia. Kreskowanie jednolicie czarne lub monochromatyczne w kratkę. Czerń nie jest problemem reprezentacyjnym, ale rozmyte kolory mogą prowadzić do pomylenia z błękitem, który też jest ciemny.	Sable, do lwa Lub, uzbrojony, ospały i ukoronowany Gules. ( Ren-Palatynat )
	Optymistyczny Anegdotyczna emalia o niejednoznacznym kolorze, brązowo-czerwona, w kolorze krwi. Używany głównie w brytyjskich herbach. Bywa mylony lub określany jako synonim fioletu (mniej lub bardziej ciemnofioletowy) lub jeżyny (celowo ciemnofioletowy).	Przykład cytowany przez Jamesa Parkera: „ Za zakręcenie krwią i zielonym, dwa charty są obecne na zakrętach ” („Pokrojona krew i Vert, dwa charty pieniędzy podniosły obecny zespół”) (Clayhills, Innergowrie).
	Sinopol Zielona emalia. Kreskowanie w paski w trybie monochromatycznym. „Neonowa” zieleń obecna w tęczy (nasycona jasnozielona) jest zbyt agresywna do stosowania w heraldyce i dlatego musi być lekko przyciemniona (ciemnozielona) lub wypłukana (jasnozielona). Nie powinien być jednak ani zbyt ciemny, ani zbyt zbliżony do niebieskiego, aby można go było odróżnić od błękitu, ani zbyt jasny lub zbyt zbliżony do żółtego, aby można go było odróżnić od złota.	Vert do pantery Argent, uzbrojony i towarzyszący Gules, plujący ogniem tego samego. ( Księstwo Styrii )
	Opalona, Tenné Emalia wtórna o niejednoznacznym kolorze ciemnopomarańczowym lub brązowym.Garbowana bierze swoją nazwę od naturalnego koloru skóry garbowanej. Często jest mylony lub podawany jako synonim brązu lub pomarańczy	Tenné z trzema uszami połączonymi złotem, zaczepionymi literami M i G z piasku ( Maruéjols-lès-Gardon ).
	Vair Futro uformowane przez naprzemienne lazurowe dzwoneczki i srebrne doniczki (które mają taki sam kształt jak dzwonki, ale ułożone są od głowy do ogona), ułożone poziomo w czterech lub pięciu paskach , przy czym pierwsze pociągnięcie koniecznie zaczyna się od połowy doniczki. Warianty: Vairés : warianty vair wykorzystujące inną parę metal/emalia lub więcej niż dwa odcienie. Dzwonnica : próg mniej niż 4 opon, Menu-Vair : te z więcej niż 6 strzałami. Vair w starożytności : Vair, w którym dzwony i garnki są zastąpione krzywą biegnącą wzdłuż ogonów. Vair ondé : dzwonki i garnki równych opon (2, 4, 6) są odwrócone na siebie, dając efekt fali. Przeciwwstęga : dzwonki i doniczki równych opon (2, 4, 6) mają odwrócone kolory, co daje wrażenie dużych ziarenek niebieskiego ryżu umieszczonych na srebrnym tle. Staje się on równoważony w przypadku zmiany odcieni. V air-en-pal zmienia tradycyjne rozmieszczenie nasion dzwonów i umieszcza je wszystkie jeden pod drugim, stąd nazwa w pal . Vair potencé : Vair, w którym dzwony i garnki są silne , tj. w kształcie litery T. Z wyjątkiem dzwonnicy wszystkie vaires stają się vaires, jeśli zmienią się kolory i ozdabiają się nawzajem.	Vaire Or i Azure, wodzowi Francji ( hrabstwo Guînes ).

Uwagi i referencje

Zobacz również

Bibliografia

(pl) Słownik terminów używanych w Heraldyce , Oxford, Londyn, James Parker & Co,1894( przeczytaj online )

Powiązane artykuły

Lista mebli heraldycznych