Dźwięczna spółgłoska szczelinowa zębodołowa

Wyrostka spółgłoska szczelinowa wyrażona jest a bardzo często spółgłosek w wielu językach. Symbol w międzynarodowym alfabecie fonetycznym to [z] . Ten symbol to mała litera łacińska Z.

W niektórych językach może być sylabiczny , [ z̩ ], jak w chińskim; spalatalizowanych [ Ź ], jak w słowiańskich (mówi się wtedy na mokro spółgłoski ).

Charakterystyka

Oto charakterystyka dźwięcznej losowej spółgłoski szczelinowej:

• Jego tryb artykulacji jest frykcyjny , co oznacza, że ​​jest wytwarzany przez kurczenie się powietrza przez wąską ścieżkę w punkcie połączenia, powodując turbulencje.
• Jego punkt połączenia przegubowego jest pęcherzykowy , co oznacza, że jest połączony przegubowo z jednej końcówki ( wierzchołkowej ) lub ostrza ( laminal ) wpustu z wyrostka zębodołowego.
• Jego fonacja jest dźwięczna , co oznacza, że ​​struny głosowe wibrują podczas artykulacji.
• Jest to spółgłoska ustna , co oznacza, że ​​powietrze wydostaje się tylko przez usta.
• Jest to środkowa spółgłoska , co oznacza, że ​​jest wytwarzana przez przepuszczanie powietrza przez środek języka, a nie po bokach.
• Jego mechanizm przepływu powietrza jest egresywny w płucach , co oznacza, że ​​jego artykulacja polega na przepychaniu powietrza przez płuca i przewód głosowy, a nie przez głośnię lub usta.

Po francusku

Francuski [z] nie jest spółgłoską zębodołową, ale zębową. Aby zaznaczyć różnicę, używany jest symbol [z̪] z dodatkowym znakiem diakrytycznym. Jest napisane s między samogłoskami lub Z , zazwyczaj w słowach zapożyczonych z greki .

Przykłady wymowy [Z] w francuskim: ro y e, Ha s ARD oo oo VI z IR.

Inne języki

Włoski ma [Z] , na przykład w słowach ro s A , s Jestem and s bavare .

Łacińskiej , jak w niektórych innych indoeuropejskich , nie tylko miał dźwięk [Z] oraz obecności [s] między samogłoskami, które nie mogły voiser doprowadziły do ROTACYZM .

W języku niemieckim s wymawia się jako [z] na początku wyrazu, po którym następuje samogłoska: sie, sowie itd.

Zobacz też

• Tryb artykulacji
• Punkt artykulacji

Źródła

1. Kristoffer Nyrop ( tłum.  Emmanuel Philipot), Podręcznik fonetyczny mówionego francuskiego , Kopenhaga, Der Nordiske Forlag,1902, 2 II  wyd. ( czytaj online ) , s.  18