Klasyfikacja wirusów

Klasyfikacja wirusów nie jest zintegrowany z działalności prowadzonej dla istot żywych , bardzo członkostwa z wirusami w żyjącego świata , będących przedmiotem dyskusji. Dwie metody są miarodajne:

• klasyfikacji Baltimore , zaproponowanym przez Davida Baltimore , która zdobyła Nagrodą Nobla w dziedzinie medycyny w 1975 roku , który oparty jest od rodzaju kwasu nukleinowego wirusa ( DNA lub RNA ) oraz sposobu jego wystąpieniu  ;
• klasyfikacja Międzynarodowego Komitetu Taksonomii Wirusów (ICTV), który wykorzystuje metodę dość podobną do tej stosowanej w przypadku organizmów żywych, gdzie wirusy są uporządkowane według kolejności, rodziny, podrodziny, rodzaju i gatunku.

Te dwie metody klasyfikacji nie są antagonistyczne i można je łatwo zintegrować ze sobą, ponieważ klasyfikacja ICTV wykorzystuje pewne kryteria klasyfikacji Baltimore. Żadne z dwóch zastrzeżeń nie jest filogenetyczne , ponieważ wspólnego pochodzenia wirusów nie można jeszcze wykazać przez porównanie ich sekwencji nukleotydowych. Krok w kierunku klasyfikacji filogenetycznej został jednak przekroczony w październiku 2018 r. Z uznaniem przez grupę ICTV jednoniciowego RNA wirusa o ujemnej polarności przez gałąź , dwie podgałęzie i sześć klas .

Generał

Różne formy wirusów wynikają z faktu, że jedna z dwóch nici DNA, w których wszystkie formy życia komórkowego zachowują informacje genetyczne, jest zbędna, a zatem wirusy mogą mieć genomy jedno- lub dwuniciowe. Ponadto genom niektórych wirusów składa się raczej z RNA niż DNA. RNA występuje w komórkach jako pośrednik, gdy geny ulegają translacji do białek . Genom wirusów RNA może być kodowany w dwóch różnych kierunkach: albo geny są przechowywane w kierunku 5 '→ 3' (biegunowość dodatnia lub +), tak jak ten, w którym geny są kodowane w informacyjnym RNA komórek, albo są przechowywane w przeciwnym kierunku (ujemna lub - biegunowość).

Taksonomii wirusów jest podobna do tej z organizmów komórkowych:

Jednak kod nomenklatury zarządzany przez Międzynarodowy Komitet Taksonomii Wirusów (ICTV) różni się od innych w kilku aspektach. W większości nazwy rzędów i rodzin są zapisane kursywą, a nazwy gatunków nie są zgodne z nomenklaturą dwumianową, ale często mają postać [wirusa] [choroby] . Definicja zamówień jest bardzo nowa i celowo jest powolna; Do tej pory tylko trzy zostały nazwane, a większość rodzin nie została sklasyfikowana. W 2014 roku opisano 7 rzędów, 104 rodziny, 23 podrodziny, 505 rodzajów i 3186 gatunków wirusów.

W październiku 2018 roku ICTV wykonał krok w kierunku klasyfikacji filogenetycznej , zatwierdzając przyszłe użycie 15 rang taksonomicznych (domena, subdomena, królestwo, subdomena, typ), podtyp, klasa, podklasa, rząd, podrzędność, rodzina, podrzędność -rodzina, rodzaj, podrodzaj, gatunek) oraz poprzez walidację jednej gałęzi, dwóch podgałęzi i sześciu klas. Walidowaną gałęzią są jednoniciowe wirusy RNA o ujemnej polarności , zwane Negarnaviricota i podzielone na dwie podgałęzie: Haploviricotina (w tym wirus Ebola i wirus wścieklizny ) i Polyploviricotina (w tym wirus gorączki Lassa) oraz wirus grypy A ). ICTV aktualizuje również swoją listę taksonów niższego rzędu: 14 rzędów, 7 podrzędów, 143 rodziny, 64 podrodziny, 846 rodzajów, 59 podgatunków i 4,958 gatunków. Lista uznanych taksonów jest dostępna online.

Klasyfikacja według typu genomu

Wirusy DNA

Informacje genetyczne tych wirusów są przechowywane w postaci DNA.