101 th rezerwowy batalion policji niemieckiej (niemiecki Reserve-Polizei-Bataillon 101 ) to jednostka paramilitarna policja Ordnungspolizei (Orpo), z siedzibą w Hamburgu w ramach Trzeciej Rzeszy . Batalion jest rozlokowany podczas II wojny światowej i aktywnie uczestniczy w Holokauście , bezpośrednio odpowiedzialny za zamordowanie co najmniej 38 000 Żydów. Brał także udział w deportacji co najmniej 45 tys. Żydów do obozów zagłady . Stał się znany opinii publicznej w latach 90. dzięki publikacjom historyka Christophera Browninga, a także został zbadany przez Daniela Goldhagena i Stefana Kühla (de) .
Ordnungspolizei powstało w 1936 r. W celu wsparcia Wehrmachtu na wypadek wojny powołało bataliony policyjne i zaciągniętych rezerwistów. W roku 1939, 101 p czołgów powstała w Hamburgu.
Podczas ataku na Polskę we wrześniu 1939 r. Batalion przekroczył granicę w okolicach Opola i przedarł się przez Częstochowę do Kielc . Tam był zatrudniony do chwytania rozproszonych żołnierzy polskich, zbierania sprzętu wojskowego pozostawionego przez wojsko polskie i pilnowania obozów jenieckich.
17 grudnia 1939 r. Batalion powrócił do Hamburga. Musi zatrudniać 100 zawodowych policjantów, zastępowanych szkolonymi rezerwistami w średnim wieku.
Od maja 1940 r. Batalion (przemianowany na Reserve-Polizei-Bataillon 101 ) został rozmieszczony w Kraju Warty w Poznaniu i okolicach. Bierze udział w „akcjach przesiedleńczych”, w ramach których polska ludność wiejska jest systematycznie wypędzana z „wschodnich regionów zaboru” przez Rzeszę. Spośród 58 628 osób 36 972 zostało wypędzonych z domów, a 22 000 uciekło. Rozpoczyna się przemoc i zabójstwa, których ofiarami są osoby starsze i chore. W Poznaniu batalion dostarczył plutony egzekucyjne do rozstrzelania od 100 do 120 Polaków. Po zakończeniu wysiedleń w regionie przeprowadzono „akcje pacyfikacyjne”, podczas których do niewoli trafiło 750 Polaków.
Od 28 listopada 1940 r. Do maja 1941 r. Batalion stał na straży łódzkiego getta .
W maju 1941 roku batalion został sprowadzony z powrotem do Hamburga. Całkowita reorganizacja trwała do czerwca 1942 roku: personel zwerbowany przed wybuchem wojny został przeniesiony do innych jednostek i przybyli nowo zwerbowani rezerwiści.
Od października 1941 r. Do końca lutego 1942 r. Batalion brał udział w masowych deportacjach Żydów z Hamburga. W październiku 1941 r. 1034 Żydów opuściło miasto i trafiło do getta łódzkiego. 8 listopada do Mińska deportowano 990 Żydów , następnie 18 listopada 408 Żydów z Hamburga i 500 Żydów z Bremy . 4 grudnia do Rygi deportowano 808 Żydów .
Od czerwca 1942 r. Batalion ponownie stacjonował w Polsce w ramach Generalnego Gubernatorstwa i stacjonował w Zamościu , Biłgoraju , Frampolu , Tarnogrodzie , Ulanowie , Turobinie , Wysokiem i Zakrzowie. Najpierw był odpowiedzialny za deportację Żydów do gett tranzytowych, prawdopodobnie w Izbicy i Piaskach . Indywidualne egzekucje odbywają się na chorych i starszych Żydach.
W lipcu 1942 r. W ramach restrukturyzacji oddziałów policji ze 101. rezerwowego batalionu policji zmieniono nazwę na 3 batalion 25 pułku policji .
13 lipca 1942 r. Batalion przeniósł się do Józefowa . Wszystkich Żydów zdolnych do pracy wywieziono do Lublina , podczas gdy wszyscy inni, kobiet, dzieci i młodzieży, są ubijane w pobliskim lesie ( Józefów (de) masakra ). Oddział policji zabija 1500 osób. Osobliwością tej masakry, która odróżnia ją od wszystkich innych czasów nazistowskich, jest staranne udokumentowanie umyślności morderstwa. Major Trapp pojawił się przed swoimi żołnierzami ze łzami w oczach, wyjaśnił rozkaz, powiedział, że mu się nie podoba, ale był to rozkaz. Na koniec zaproponował, aby ci, którzy czuli, że nie mogą wykonać tego rozkazu, mogli wystąpić i powiedzieć, że nie chcą w nim uczestniczyć. Zgłosiło się około dziesięciu mężczyzn, którzy nie brali udziału w masakrze i nie zostali ukarani.
Kilka dni później batalion musi ponownie wziąć udział w akcji w Aleksandrowie. Otrzymuje rozkazy podobne do tych z Józefowa. Jednak schwytani Żydzi są wypuszczani na rozkaz dowódcy batalionu.
20 lipca 1942 r. Batalion został przeniesiony do północnej dzielnicy Lublina, gdzie odpowiadał za powiaty puławski , bialski i radzyński . Już w sierpniu 1942 r. Oddział policji w Parczewie wyprowadził na teren leśny od 300 do 500 Żydów i przekazał ich jednostce SS.
17 sierpnia batalion przebywał w Łomazach, gdzie zamordował 1700 Żydów, a w kolejnych dniach od 20 do 30 innych.
W Parczewie 19 sierpnia batalion przeszukał getto i deportował 3000 Żydów do ośrodka zagłady w Treblince , a po kilku dniach pozostało 2000 Żydów.
W dniach 25 i 26 sierpnia batalion doprowadził 11 tys. Żydów z getta w Międzyrzecu do Treblinki. W mieście umiera 960 Żydów.
22 września batalion znajdował się w Serokomli , dziewięć kilometrów na północny zachód od Kocka , i rozstrzelał od 200 do 300 Żydów ze wsi i okolic.
Podczas „represji” 26 września 1942 r. Rozstrzelano w Talcynie 78 Polaków i 3 tzw. Bandytów. Ponieważ rozkaz wymagał zabicia co najmniej 200 osób, batalion udał się do Kocka i zabił 180 Żydów z tutejszego getta.
W ostatnim tygodniu września 1942 r. I na początku października batalion przygotowywał duże deportacje Żydów do obozów zagłady. Najpierw pozostali Żydzi z Białej Podlaskiej trafiają do getta w Międzyrzecu , następnie z okolic Radzynia, bezpośrednio z Komarówki Podlaskiej , Wohynia i Czemiernik, a także do getta w Międzyrzecu i Łukowie .
Również na początku października 1942 r . Batalion opróżnił "punkt zbiorczy" (getto) w Końskowoli . Około 500 do 1000 Żydów jest stłoczonych w obozie pracy w Lublinie, z których 100 ginie w marszu. Kolejnych od 800 do 1000 Żydów wywieziono na tereny leśne i tam zamordowano. W sumie operacja pochłania od 1100 do 1600 ofiar.
1 października 1942 r. Batalion ewakuował getto w Radzyniu i deportował 2000 Żydów do obozu zagłady w Treblince. Dzień później oddziały batalionu zabiły w Parczewie 100 Żydów. W dniach 5 i 8 października 7 tys. Żydów zostało przeniesionych z getta w Łukowie do Treblinki. W dniach 6 i 9 października z międzyrzeckiego getta wywieziono kilka tysięcy Żydów, w tym co najmniej 150 zabitych przez policję. Ewakuowane getto w Międzyrzecu ponownie wypełniło się deportowanymi 14 i 16 października, deportowanymi do Treblinki 27 października i 7 listopada. 6 listopada 1942 r. 700 Żydów zostało przywiezionych z Kocka do getta w Łukowie, gdzie miały miejsce liczne egzekucje. 7 lipca z Łukowa do Treblinki wywieziono 3000 Żydów, w wiosce zginęło od 40 do 50 Żydów. 11 listopada batalion zamordował 200 innych. Egzekucje odbyły się ponownie 14 listopada 1942 r.
Aby móc twierdzić, że region jest „ wolny od Żydów ”, jesienią 1942 r. Wykopywane są lasy. Podczas „akcji” w październiku 1942 r. W rejonie Parczewa zginęło 50 Żydów, a ponad 500 osób zostało zabitych. cały region, obszar operacyjny batalionu. Wiosną 1943 r. Doszło do kolejnej „akcji”, podczas której batalion grabił lasy Parczewa. Od 100 do 200 Żydów i Rosjan zostaje odkrytych i natychmiast straconych. Jednostka podejmuje również działania przeciwko „żydowskim robotnikom” rozmieszczonym w gospodarstwach rolnych w regionie: sprawdza, czy wśród nich są Żydzi, którzy uciekli z deportacji. Ponadto zabijamy tych, których właściciel ziemski już nie potrzebuje. Podczas tych akcji, które członkowie batalionu nazywają „żydowskimi polowaniami”, policja zamordowała łącznie około 1000 osób.
1 maja 1943 r. Batalion zlikwidował getto w Międzyrzecu. Od 3000 do 5000 Żydów jest deportowanych na Majdanek i Treblinkę. Tysiąc kolejnych wywieziono na Majdanek 26 maja, w getcie pozostało tylko 200 osób. Około 20-30 z nich zdołało uciec, 170 zginęło 27 lipca. W listopadzie 1943 r. Batalion przebywał w Lublinie. 3 listopada 1943 r . Rozpoczęła się operacja Erntefest . 13 000 Żydów zostało wydalonych z obozów pracy Lublina i okolic do sąsiedniego obozu koncentracyjnego na Majdanku, zwiększając populację zatrzymanych do 16 500 - 18 000. Następnie z udziałem batalionu rozpoczęto zabójstwo wysiedlonych Żydów.
Następnego dnia, 4 listopada 1943 r., Batalion został przeniesiony do obozu w Poniatowej , zabijając 14 000 Żydów. .
Batalion został wtedy użyty przeciwko partyzantom i na froncie, ponosząc ciężkie straty.
W swojej książce Browning wymienia czterech członków batalionu, wszystkie inne nazwiska są pseudonimami:
W 1948 r. Wszczęto w Polsce postępowanie przeciwko dowódcy batalionu, dowódcy kompanii, sierżantowi głównemu i innemu członkowi batalionu 101. Oskarżonych dokonano ekstradycji i przekazano Polakom. W Siedlcach 6 lipca 1948 r. Odbył się proces o rozstrzelanie 78 Polaków, w wyniku którego zapadły dwa wyroki śmierci, w tym dowódcy batalionu, oraz dwa kolejne - trzy i osiem lat więzienia.
Od 1958 r. Członkowie batalionu byli przesłuchiwani w Republice Federalnej Niemiec, z których 14 ostatecznie postawiono zarzuty. Proces przed Sądem Okręgowym w Hamburgu zakończył się w kwietniu 1968 r. Pięcioma wyrokami skazującymi i sześcioma wyrokami skazującymi. W postępowaniu odwoławczym dwa wyroki skazujące zostają zamienione na wyroki skazujące bez nakładania kary, a kary nałożone na dwóch oskarżonych zostają zmniejszone.
Film dokumentalny Das Böse Radikal od Stefan Ruzowitzky namiotu, w oparciu o historię Christopher Browning, sondy psychologicznej motywacji członków batalionu do udziału w zabójstwach, czy jak mało, aby odmówić.
Film dokumentalny ZDF Täter ohne Reue („Odpowiedzialny bez wyrzutów sumienia”) również porusza temat 101 Batalionu Policji Rezerwy oraz kwestię wpływu okoliczności na zachowanie sprawców.