Stany Prowincjonalne (Stary Reżim)

Państwa prowincjonalne są zgromadzeniami skupiającymi deputowanych z różnych okręgów terytorialnych prowincji w celu obradowania i podejmowania decyzji w dziedzinie podatków. Te okręgi wyborcze dzielą się na trzy typy: ważne zwierzchnictwo świeckie (często nazywane baroniami), zwierzchnictwo kościelne oraz zwierzchnictwo miejskie miast posiadające przywilej wysokiej sprawiedliwości i administrowania. Wbrew idei szerzonej przez księdza Sieyèsa w czasie Rewolucji Francuskiej i przejętej przez historyków burżuazyjnych, posłowie trzeciego stanu nie reprezentowali wszystkich tych, którzy nie byli ani szlachtą, ani duchownymi, lecz wyłącznie mieszkańców dużych miast, to znaczy burżuazja .

We Francji ich oficjalną nazwą były poszczególne stany takiej a takiej prowincji, aby odróżnić je od stanów generalnych (Francja) skupiających posłów ze wszystkich prowincji Francji. Nazywano je też po prostu stanami. Nie sprowadzając się do tej kwestii, podatki były przez cały czas ich główną raison d'etre: ich generalnie formalnej zgodzie towarzyszyły skargi należycie sporządzone i przekazane królowi lub jego radom. W dzisiejszych czasach jednak te zgromadzenia stały się kompletnymi administracjami, odpowiedzialnymi za polityki publiczne, które później zostaną przekazane departamentom: planowanie regionalne (mosty i drogi), pomoc itp. są ich obowiązkiem.

Historyczna podstawa tej instytucji jest fakt, że narody pod Korony Francji są wolne narody , w przeciwieństwie do dopływ narodami zastrzeżeniem imperiów . Wynika z tego, że bez zgody jej przedstawicieli nie można nałożyć na nią żadnego wkładu pieniężnego ani niepieniężnego.

Prowincje korzystające ze stanów prowincjonalnych nazywano krajami stanów , te, w których podatki były ustalane przez przedstawicieli króla, nazywano krajami elekcji .

Pochodzenie

W XV -go  wieku Valois często łączą swoje wielkich panów feudalnych w domenie królewskiej z prośbą o dotacje, biorąc pod uwagę tego typu spotkanie wygodniejsze i bezpieczniejsze dla władzy królewskiej jako Generalny. W XVI -tego  wieku, stany prowincjonalne tracą znaczenie i stopniowo zanika w dużej części Francji . Przetrwały tylko w prowincjach przyłączonych późno do królestwa królewskiego: Burgundii , Bretanii , Bearn , Artois , Prowansji , Cambrésis i Flandrii, a także w niektórych krajach pirenejskich, takich jak Soule . W sumie było 16 stany prowincjonalne w XVI -tego  wieku. Bretania, po jej późnym przyłączeniu w 1532 roku i gwarancjach udzielonych jej przywilejom, przeszła ewolucję w przeciwieństwie do większości innych prowincji, z wyjątkiem Langwedocji . Od edyktu7 stycznia 1499legitymizując swoją zgodę na nowe prawa, stany bretońskie odegrały znaczącą rolę w obronie interesów prowincji aż do rewolucji francuskiej .

Funkcjonować

Kraje prowincjonalne uchwaliły podatki w swojej prowincji: ustalały składkę (kwotę i podział), administrację i zatrudnienie. W rezultacie kraje stanowe były opodatkowane mniej niż te, w których odbywały się wybory. Necker obliczył, że Bretania , kraj stanowy, płaciła tylko 12 funtów podatku na mieszkańca, podczas gdy Normandia , kraj wyborczy, zapłaciła 29. Jak często król oszczędzał prowincje, które groziły mu stawianiem oporu. Ponadto monarchia czuła się związana starymi zobowiązaniami. Majątki prowincjonalne korzystały także ze wsparcia zasiadającej tam szlachty, która na dworze działała jako aktywna sztafeta. Wreszcie, z XVIII -tego  wieku, stany prowincjonalne gwarantowania pożyczek napędzać budżetu państwa, zwiększenie deficytu. Dlatego trzeba było ich oszczędzić. Dlatego wśród myślicieli krytykujących monarchię absolutną , m.in. Fénelona i Monteskiusza , uważa się, że kraje państw cieszą się większą wolnością i są lepiej wzmocnione robotami publicznymi, o których zdecydowały państwa prowincjonalne. Badania historyczne wykazały, że budowa dróg i kanałów, bodźce do rozwoju rolnictwa i przemysłu są równoważne w krajach wyborczych.

Dla Marcela Mariona państwa prowincjonalne były zasadniczo oligarchicznymi, reakcyjnymi instytucjami broniącymi tylko własnych przywilejów. Podział podatków był tak samo niesprawiedliwy i nierówny jak w krajach, w których odbywały się wybory. Ponadto członkowie stanów prowincjonalnych byli rzadko wybierani lub w niewielkiej liczbie rodzin. Od XVII -tego  wieku , szlachta brała udział w coraz bardziej dominującą Brytanii , a nieco mniej dramatycznie, w Prowansji . Marie-Laure dla Legay te zespoły stają się XVIII th  administracji wiecznych że retransmisji doskonale dyrektyw królewski, poprzez ustanowienie komisji stałych, urzędów wykonawczych, które zarządzają prowincję pomiędzy dwoma sesjami i zespołów współpracujących z Wersalu przez przez delegacje w stolicy.

Stany specjalne

Niektóre stany prowincjonalne są częściowo podzielone na poszczególne stany . Jak zawsze w przypadku Ancien Régime , jesteśmy świadkami nawarstwiania się starych przywilejów i autonomii, które są trudne do rozróżnienia i ustalenia priorytetów.

W Burgundii . Istniały poszczególne stany dla hrabstw Auxonne , Auxerre , Charolais i Mâconnais oraz dla kraju Gex , Bugey , Bresse . Tylko poszczególne stany Mâconnais, kraj Gex, Bugey i Bresse przetrwają w przededniu rewolucji. Te stany nie były pododdziałami stanów Burgundii , były jej po prostu podporządkowane. Ich rola była prawie zerowa, ponieważ to steward naprawiał talerz i rozkład rozmiarów.

Dla Langwedocji podział jest naprawdę niejasny. Stan lub tablice diecezjalne rozdzielają fundusze, które mają być zebrane w diecezji. Istnieją również „małe stany” w Vivarais , Velay , Gévaudan i Albigeois . Ci ostatni mają w swoich szeregach biskupa, barona, konsulów miast, którzy mają prawo zasiadać w poszczególnych stanach i kilku innych. Ponownie nie ma wyborów członków. Od 1751 r. czas trwania sesji stanów diecezjalnych i poszczególnych stanów jest ograniczony do 8 dni w celu ograniczenia uposażeń, które ich członkowie otrzymują za zasiadanie. Co więcej, niektóre zeszyty skarg, takie jak wspólnota Uchau, wymagają, aby członkowie stanów Langwedocji byli swobodnie wybierani, aby naprawdę reprezentowali prowincję.

Koniec stanów prowincjonalnych

Pod koniec XVII -tego  wieku, większość stanów prowincjonalnych zniknęły lub nie odgrywają żadnej roli. W Prowansji stały się prostymi zgromadzeniami wspólnotowymi. Nawet Alzacja, choć niedawno zaanektowana, straciła swoją w 1683 roku . Zachowuje je tylko Burgundia, Bretania, Langwedocja, prowincje północnej Francji i kilka prowincji Pirenejów .

W 1789 roku , państwa wojewódzkich Langwedocji , z Prowansji do Bretanii roszczenia w imieniu dawnych zwyczajów i przywilejów, prawo do powoływania członków na walnym zgromadzeniu , które miały zaspokoić 1 st maja 1789 w Wersalu . Budzi to oburzenie opinii publicznej na tych prowincjach, niekiedy wyrażane w sposób gwałtowny. W oczach „patriotów” pilną staje się likwidacja państw prowincjonalnych w celu odrodzenia Narodu i pełnej jedności narodowej.

22 grudnia 1789, Zgromadzenie Narodowe orzeka w szczególności zaprzestanie działalności stanów wojewódzkich, sejmików wojewódzkich i sejmików niższych z dniem utworzenia administracji wydziałowej i powiatowej.

Dekret z 26 lutego 1790naprawia nowy podział królestwa. Artykuł 4 stanowi: „podział królestwa na departamenty i okręgi jest obecnie dekretowany tylko w celu wykonywania władzy administracyjnej, a stare podziały dotyczące poboru podatków i sądownictwa pozostaną, dopóki nie zostanie inaczej zarządzone”.

Dekret z 28 i30 czerwca 1790 ruruchamia nowe administracje. Dekret ten zapewnia pierwszych posiedzeń Rady Powiatu w dniu 15 września i tych rad hrabstwa 1 st października .

Dekret z 8 marca 1791 dotyczących pracowników byłych administracji (w szczególności ustanowienie emerytury).

W dniu 12 kwietnia , dekret oświadcza długów krajów państw jako długów krajowych.

21 września 1791Dekret zniesienie wszystkich komisariatach w prowincjach Zjednoczonych od 1 st listopada uchwala się co następuje.

Model

Generalnie można jedynie sporządzić coś w rodzaju fikcyjnego modelu, przytaczając jego cechy charakterystyczne, bez tego, by model ten był kiedykolwiek w zasadzie wyprodukowany w jakimkolwiek miejscu i czasie. Możemy jednak spróbować wyjaśnić ogólne funkcjonowanie państw prowincjonalnych.

Bibliografia

  1. „Posiadłości prowincjonalne możemy zdefiniować jako zebranie trzech zakonów prowincji w regularnie ukonstytuowanym zgromadzeniu, zwoływanym okresowo i posiadającym pewne uprawnienia polityczne i administracyjne, z których główną był głosowanie podatkowe  ” Cadier, Les Etats du Béarn , cytowany w Słowniku instytucji Francji przez M. Marion.
  2. Marie-Laure Legay Wojewódzki członkowskie do budowy nowoczesnego państwa, XVII th - XVIII th century , Genewa, Droz, 2001.
  3. Roger Doucet, cytowany przez Pierre'a Gouberta i Daniela Roche'a w The French and the Old Regime .
  4. Necker, Traktat o administracji finansowej .
  5. Marion, Słownik instytucji francuskich , s. 220.
  6. Sénéchaussée z Nîmes.
  7. Notatnik społeczności Uchau ( http://revolution.fr.free.fr/doleances_uchau.htm ), cytowany w Histoire second , kolekcja Jacques Marseille, Nathan, 2006.

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne