Tarcza (heraldyczna)

Tarcza , w heraldyce , jest fizyczne wsparcie płaszcz z ramion , w środku herb.

W panoply reprezentowanej przez herb, sama tarcza przedstawia tarczę zbrojnego. Broń jest zwykle pokazana na tarczy, ale możliwe są inne podpory: ubranie, takie jak tabar herolda, element architektoniczny, taki jak panel ścienny, przedmiot domowy… W tym przypadku kształt zarysu jest taki, jak podpora .

Tarczę materializuje geometryczny kształt i jej potencjalne podziały, czyli „stół poczekalni”, na którym reprezentowane są ramiona. Tarcza może przybierać różne formy, w zależności od pochodzenia jej przedstawienia.

Stolik do poczekalni

Przez poczekalnię rozumie się geometryczny kształt tarczy jako całości lub jednej z jej części, ewentualnie honorowej monety, jako powierzchni oczekującej na jej herb (pole oraz monety i ewentualne meble). Poczekalnia może być przedmiotem wstępnego podziału w przypadku broni złożonej.

Poczekalnia wyznacza również tarczę aspiranta, który właśnie otrzymał swój zestaw bojowy, ale jeszcze nie skomponował swojej broni. Jego tarcza czeka wtedy na zdobycie emblematu. Sytuację tę może symbolizować srebrna tarcza (biel to tutaj brak, symbolizująca przestrzeń do wypełnienia) lub jeszcze lepiej stalowa tarcza, która symbolizuje zarówno powierzchnię jeszcze nie pomalowanego metalu, jak i jego zdolność do obsługi jak metalowe lustro gotowe do odbicia obrazu każdego, kto się zbliża.

W przypadku dużej broni stół poczekalni może również odpowiadać miejscu zarezerwowanym dla przodków, których broń jest nieznana. W tym przypadku przestrzeń pozostaje w kolorze tła (papier bezbarwny) lub w stali.

Opracowanie ozdobnej tarczy zaczyna się zatem symbolicznie od układu poczekalni.

Kształt tarczy

Tarcza, czyli tarcza, materialne podparcie herbu, nie ma tego samego wzoru w zależności od miejsca i czasu i może przybierać mniej lub bardziej fantazyjne formy (patrz obok).

• Najprostszą formą jest tak zwana forma „turnieju” lub „sztandaru”, prosty czworoboczny „siedem części szerokości na osiem wysokości” .
• Stara francuska tarcza ma ostrołukowy dolny punkt, którego zaokrąglenie zaczyna się na środku boków. We współczesnej tarczy francuskiej, wprowadzonej przez heraldykę Cesarstwa , czworobok zachowuje proporcje tarczy „w sztandarze”, ale ma dolne kąty (lub nerki) zaokrąglone ćwierć koła (pół części), a punkt jest utworzony przez skrzyżowanie dwóch ćwierćokręgów o tej samej proporcji.
• Damy i młode damy miały długie tarcze, odpowiednio okrągłe lub owalne i diamentowe. Jednak tarcza w kształcie rombu nie nadaje się dobrze do projektowania monet honorowych i herbów złożonych (które faworyzują pionowe i poziome przegrody).
• ECU różnią się w zależności od kraju:
  • Włoska tarcza ma kształt ścięcia, czyli „głowy konia” ( testa di cavallo ).
  • Tarcza szwajcarska przedstawia wodzowi trzy punkty.
  • Angielska tarcza jest kanciasta, z wydłużonym wierzchołkiem w poziomych rogach.
  • Tarcza niemiecka ma postać tarczy turniejowej (z wgłębieniem umożliwiającym umieszczenie lancy).
  • Polska tarcza posiada liczne wgłębienia.
  • Tarcza z dolną krawędzią zaokrągloną na ostrzu występuje w Hiszpanii i Portugalii, a także we Flandrii (przez długi czas hiszpańskiej).

Kształty mogą być bardziej fantazyjne lub nie być utrwalone tradycją, na przykład tarcza ograniczona arabeskami (gulami), którą francuska heraldyka przypisywała koloniom Afryki Północnej.

Kilka uwag na temat tych kształtów:

• stara tarcza trójboczna (nie pokazana obok) została narysowana nie stojąc na czubku w sposób klasyczny, ale często umieszczana z jej prawej strony („staromodna”);
• włoski ECU, owalny, był noszony przez duchownych i Francji przez zamężne kobiety (ale także przez wielu ludzi z XVI th  wieku);
• boki uniesione w trójkąt angielskiej tarczy odróżniały szlachetne tarcze od tych z pospólstwa;
• wycięcie niemieckiej tarczy umożliwiało podparcie lancy. Jest podobny do bardzo modnego w renesansie tortu .

Uwagi:

• Théodore Veyrin-Forrer wymienia 24 różne formy ecu.
• O. Neubecker ( op. Cit. Poniżej) przedstawia ponad sto, uporządkowanych według krajów i okresów, z przeważnie poświadczonymi datami ( s.  76-77).

Podziały i regiony

Układ figur geometrycznych może być wykonany niezależnie od kształtu tarczy (lub bardziej ogólnie, dla dowolnego kształtu służącego jako stolik dla oczekujących). Umiejscowienie tych linii powinno być dostosowane do kształtu stolika oczekującego, tak aby dziewięć uzyskanych obszarów było zrównoważone.

• Wskazówki: Cztery proste dywizje zostały nazwane na podstawie ciosów, które rycerze zadali dwuręcznym mieczem: „odszedł” (od góry do dołu), „cięcie” (poziomo), „cięcie” (od prawej do lewej, zejście w dół) ) i „pokrojone” (od lewej do prawej w dół). Pracując samodzielnie, te cztery działy dzielą stolik na dwie równe części.
• Regiony: Z drugiej strony, kształt poczekalni można podzielić na regiony wzdłuż czterech linii, dwóch pionowych i dwóch poziomych. Te linie wyznaczają pięć głównych regionów: lidera (na górze), prawą flankę (po lewej), złowrogą flankę (po prawej), punkt (na dole), środek (lub serce lub otchłań). Te same linie wyznaczają cztery kantony: zręczność przywódcy, zręczność punktu, złowieszczy przywódca i złowieszczy punkt. Można zidentyfikować inne regiony drugorzędne (honor, nerki, góra, podstawa…).

Wraz z głównymi liniami działowymi linie te umożliwiają śledzenie zaszczytnych elementów i ustawienie mebli.

Organizacja ecu

Aby umieścić na tarczy, podzielono ją na 9 obszarów zwanych „punktami tarczy”. Punkty te są identyfikowane przez nazwy, które różnią się nieco w zależności od autorów, z wyjątkiem „punktu centralnego” (5) zwanego również „sercem” lub „otchłanią” (zapisywanym również jako „abyme”; patrz wyrażenie „  mise en abyme  ”) .

Dwa inne punkty, o których wszyscy wspominali, to „punkt honoru” (H) i „pępek” (N). Ale jeśli dla jednych jest to powierzchnia równoważna pierwszej, umieszczonej między dwoma strefami (por. Rysunek), dla innych jest to kwestia punktów w sensie geometrycznym, znajdujących się w środku granic. i 5-8.

Niezależnie od autorów istnieje symetria nazewnictwa między 1 a 3, 4 a 6, 7 i 9, gdzie dexter dla 1, 4 i 7 odpowiada złowieszczemu dla 3, 6 i 9.

W heraldyce lewe (złowrogie) i prawe (zręczne) są tymi, które niosą tarczę.

• Punkt 1: zręczny kanton wodza (Duhoux D'Argicourt nazywa to „zręcznym kątem wodza”, co u innych autorów określa materialny kąt tarczy);
• Punkt 2: punkt szefa (wielu autorów po prostu nazywa go „szefem”, ale nie potwierdza tego określenia w swojej definicji „szefa”);
• Punkt 4: punkt strony zręcznej (taka sama uwaga jak dla lidera);
• Punkt 7: dexter canton punktu (Duhoux D'Argicourt jak dla 1, mówi o kącie);
• Punkt 8: punkt punktu. Większość autorów stosuje samą wskazówkę (ale częściej znajdujemy potwierdzenie w definicji „napiwku”). Czasami znajdujemy „pié”.

Te różnice w słownictwie lub definicjach są w praktyce bez konsekwencji dla herbu - co prawdopodobnie wyjaśnia, dlaczego te różnice pozostają.